Amersfoort en Omstreken
1878.
No. 319.
VOOR
Vrijdag-1 Februari.
U itgever: A. AI. Slothouwer,
Uren van vertrek der algemeene Communicatie-middel en voor Amersfoort.
Winterdienst, geopend 15 October 1877.
Nederlandsche Centraal-Spoorweg.
Ooster-spoorweg.
Overzicht der week.
VICTOR EMMANUEL II
eerste koning- van Italië,
n.
WEEKBLAD
Dit I lad verschijnt des Vrijdags namiddags.
Abonnementsprijs voor Amersfoort per 3 maanden 0,75.
Fianco door het geheele Rijk0,85.
Afzonderlijke nummers10 Cent.
Boekhandelaren en Postdirecteuren nemen bestellingen aan
te Amersfoort.
Avdertentiën van 16 regelsf 0,50.
Iedere regel meer0,07.
Groote letters worden berekend naar plaatsruimte.
Dienstaanbiedingen door den belanghebbende in persoon
bezorgd0,25.
Zwolle
10,56
11,10
4,10
7,45
10,55
Aankomst te
Leeuwarden Groningen
Naar Utrecht: Aankomst te
Vertr. Amersfoort Utrecht Rotterd. 'sHage Arnhem
7,10 (alleen Zat.) 8,— 9,40 9,45 9,55
9,18 10,— 11,25 11,40 12,25
11,6 (lc. en 2e. kl.) 11,35 12,45 1,— 2,10
2,28 3,15 4,45 5,— 5,23
5,47 6,23 7,20 7,32 9,45
8,23 9,- 10,17 10,25
Postwagendienst (Onderneming A. Schimmel) tusschen Amersfoort en Maarsbergen.
Van Amersfoort 's morgens te 7 en 's namiddags te 2,30 uur.
Van Maarsbergen 's morgens te 9,43 en 's avonds na aankomst van den laatsten trein.
Naar Zwolle
Vertr. Amersfoort
9.1
9,45
1,36
6,13 (le en 2c kl.)
8,59
2,—
2,—
8,25
10,14
2,6
2,6
8,5
10,5
Naar Hilversum: Aankomst te
Vertr. Amersfoort Baaru Hilversum Utrecht Amsterd
8,85
9,20
11,15
1,30
2,40
5,45
8,30
8,48
9,35
11,31
14,6
2,56
6,1
8,46
8,57
9,46
11,41
1,56
3,6
6,11
8,56
9,33
11,39
1,20
3,42
3,42
8,2
9,22
Q
10^33
12,17
2,44
3,42
7,—
9,41
N aar ZntphenAankomst te
(V. Baarn) V. Amersf Barneveld Apeldoorn Zutpheu
8,21
9,30
1.11
3,42
5,56
8,42
10,58
8,39
9,47
1,27
3,54
6,12
9,3
11,10
8,59
10,6
1,47
6,30
9,24
9,31
10,37
2,20
7,1
9,59
9,54
10,56
2,42
7,20
10,23
BUITENLAND.
Door Rusland en Turkije zijn de vre
desvoorwaarden geteekend; welke de
juiste inhoud is, is op het oogenblik dat
we dit schrijven nog niet bekend; toch
wordt algemeen gegist dat Servië, Rou-
manië en Montenegro tot onafhankelijke
staten zullen worden gemaakt met een
uitgang naar zee voor Montenegro. Ook
Bulgarije zoude onafhankelijk worden,
terwijl het land ten Zuiden van den Bal
kan onder een Christen-gouverneur zoude
komen, die door de groote mogendheden
zoude benoemd worden. Omtrent Galli-
poli (door Beaconsfield het Gibraltar der
Dardanellen genoemd) en Constantino-
pel schijnt later beslist te zullen worden;
gelijk we reeds in den aanvang des oor-
logs opmerkten toen we deze kwestie den
Gordiaanschen knoop van het conflict
noemden. Duidelijk blijkt thans uit de
belangrijke onthullingen van Lord Car
narvon, den minister van koloniën, en van
Lord Beaconsfield, den premier, dat on
der het voorbehoud van Engeland met
mogelijkheid van een casus belli ook be
grepen was de al- of niet eerbiediging
door Rusland van de onschendbaarheid
vanGallipoli enConstantinopel. Men weet
dat Lord Carnarvon zijn ontslag als mi
nister had aangevraagd, zoodra Lord
Beaconsfield den admiraal Hornsby had
doen weten dat hij met de vloot de Besi-
FEÜILLETON.
Het volk had zijn vorst leeren verstaan.
In 1857 bevestigden de algemeene ver
kiezingen de staatkunde van Victor Em
manuel en van zijn beroemden minister.
Op den ioden Januari van het volgend
jaar opende hij zelf het Piemonteesch
parlement en deed een beroep op geheel
Italië.
De traditioneele staatkunde van Frank-
rijk tegen Oostenrijk en de noodzakelijk
heid voor den eedbreker Napoleon III
om nu en dan zijn volk afleiding te ver
schaffen, leidde in het volgend jaar 1859
tot den Fransch-Oostenrijkschen oorlog.
Sommigen hebben beweerd dat Napoleon
vroeger tot een der geheime gezelschap
pen in Italië (carbonari) had behoord en
door een plechtigen eed zich verbonden
had tot de bevrijding van Italië mede te
kabaai (nabij Smyrna) moest verlaten en
de Dardanellen instevenen. Lord Carnar
von meende dat dit in strijd was met de
onzijdigheidsverklaring, terwijl Gallipoli
enConstantinopel nog geenszins waren
aangetast door Rusland; ten tweede hield
hij het voor gevaarlijk omdat de aanwe
zigheid der vloot aldaar lichtelijk tot de
eene of andere onvoorziene botsing en
vredebreuk, afgescheiden van de kwestie
Gallipoli-Constantinopelzoude kun
nen aanleiding geven; ten derde eindelijk
scheen het hem onstaatkundig toe omdat
de Turken ongetwijfeld daardoor in hun
voortzetten van den krijg zouden gesterkt
worden. De salvo's der Turksche kust-
batterijen en het dagbladartikel atkom-
stig uit de hoogere kringen te Constanti-
nopel, waarin verzekerd werd dat zonder
het voortdurend tegenworstelen van En
geland, de Porte reeds lang met Rusland
zoude vrede gesloten hebben, bewijzen
trouwens dat Lord Carnarvon vooral in
zijn laatste argument geen ongelijk had.
Maar Lord Beaconsfield antwoordde dat
Gallipoli wel bedreigd werd en dat hij in
geen week bericht had ontvangen betref
fende de vredesvoorwaarden (welke ver
traging ten laste der Porte komt, want zij
en niet Rusland was de officieele over
brengster der voorwaarden aan Enge-
laud); dat derhalve de grens aan Enge-
lands onzijdigheid gesteld, gevaar liep
zeer spoedig door Rusland overschreden
te zullen worden; dat hij evenwel terstond
na officieuse ontvangst der voorwaarden,
den vlootvoogd gelast had naar zijn punt
van afvaart terug te keerendat dit bevel
was aangekomen en opgevolgd toen de
vloot zich aan den ingang der Dardanel
len bevond. Lord Granville in het Huis
der Lords en de markies Hartington in
het Lagerhuis, de beide leiders der oppo
sitie, hebben na kennisname dezer mede-
deelingen en na vruchteloos verzoek tot
overlegging der diplomatieke bescheiden,
welke overlegging op verzoek der bui-
tenlandsche regeringen geweigerd moest
worden, geconstateerd dat geen reden be
stond tot beschikbaarstelling der twee en
zeventig millioen gulden, welke door de re-
geringvoor mogelijke oorlogskosten wa
ren aangevraagd. Voegt men hierbij dat
de stemming in het land vredesgezind is,
dan blijven wij bij or.ze meening, verleden
week geuit, dat er voor alsnog geen reden
tot altegrooten angst voor een Engelsch-
Russischen oorlog bestaat. De beurs
dacht er onlangs evenzoo over en broeder
lijk gingen de Engelsche consols, de Rus
sische fondsen en de Fransche rente vroo-
lijk omhoog op het bericht dat de vredes-
preleminairen geteekend waren. En al
zijn we het met het Journal des Dêbats
eens dat dezer dagen de journalist het
veiligst gaat met geen voorspellingen te
doen en dat die dagen de waarde van ja
ren hebben, in welke misschien de toe
komst voor eeuwen wordt vastgesteld,
kunnen we toch geen vrede hebben met
dat zenuwachtig alarm dat weder gelijk
in 1866 en 1870 in Nederland ons in de
ooren klinkt en dat onpraktisch als het is
buiten 's lands geen aangenamen indruk
kan maken. Hoe is het mogelijk dus
vragen we nog eens om het intellectu
eel en economisch zoo flink ontwikkeld
Nederland op ééne lijn te stellen met het
geen raison d'être meer hebbend Euro-
peesch Turkije? ons, een vrijen constitu-
tioneelen te vergelijken met een rij onge
lukkige vazalstaten, zuchtende onder een
middeneeuwschen meester Het zou
de meer vruchtdragend zijn indien dat
misbaar zich wat meer richtte tegen den
inlandschen vijand, die hoe lang zoo meer
opdringt oin straks onze vrije staatsin
stellingen te bespringen; maar dezen
schijnen de alarmisten niet te tellen, of is
het soms mode in sommige vooral aan
zienlijke kringen dien vijand te ignoree-
ren?
Toch wordt in zeker buitenland op
dien vijand ten onzent wél gelet. Ook
houdt hij voortdurend ons en onzen na
tuurlijken bondgenoot België, van elkan
der verwijderd.
Dat de uiting van de Norddeutsche
waarin herinnerd werd dat de kwesties
betreffende de definitieven vrede wel de
gelijk ook andere mogendheden als Rus
land en Turkije aangingen en zooverder,
als een welwillende officieelen wenk aan
Rusland moet beschouwd worden, gelijk
sommigen hebben beweerd, kunnen we
werkendat de Keizer uit angst voor zijn
leven den oorlog ondernam. Van dit alles
moge het een en ander juist zijn, het
schijnt ons toe dat de in de plaatsstelling
der Fransche voogdij voor de Oostenrijk-
sche beheersching van Italië benevens de
annexatie van eenig grondgebied zijn
doel was, en dat hij tot dat doel avontuur
lijk maar tevens onhandig gemanoeu
vreerd heefttrouwens sluw was Napoleon
III en trouweloos maar een groot staats
man was hij niet. Hoe dit zij Victor Em
manuel schaarde zich terstond aan zijne
zijde en streed mede bij Palestro en Ma
genta, waar Mac-Mahon de fout van
Napoleon op het slagveld, hersteldeen
het Fransche leger redde. Den 4den Juni
deed Victor Emmanuel naast Napoleon
zijn intocht in Milaan, maar deerlijk wer
den én hij én zijn volk teleurgesteld toen
de vrede van Villafranca werd gesloten.
De vestingvierhoek in Venetië bleef aan
Oostenrijk en Nizza en Savooie kwamen
aan Frankrijk. De kleine Italiaansche
staten echter deden het hunne en ver
klaarden zich bij volksstemming veree-
nigd met Sardiniëhet waren Toscane,
Parma, Moddena en de Romagna.
Nog stonden het Koninkrijk Napels en
de Pauselijke staten. Giuseppe Garibaldi
verhief zich en riep de zijnen te wapen.
Als een wervelwind ging het op Sicilië en
Napels los en voordat men tijd had zich
te bezinnen was de troon der Napelsche
Bourbons omvergeworpen en met de
Pauselijke staten (behoudens Rome en
een kleine strook lands) in handen der
Italiaansche vrijcorpsen. De geestdrift
voor Garibaldi en de opgewondenheid
waren ontzettend; heel de wereld hield
de oogen gevestigd op die twee grootsche
figuren, den constitutioneelen koning van
Sardinië en het opperhoofd der vrijwilli
gers. Maar Garibaldi had zijn land lie
ver dan eigen grootheid en Victor Em
manuel werd, nadat de Senaat op den
2isten Februarij 1861 hem als zoodanig
had uitgeroepen, rechtens en feitelijk
koning van Italië.
Alleen Rome bleef thans nog overig,
maar de Franschen hadden hun wacht
schip te Civita Vecchia en Napoleon
wilde geen in bezitname van Rome. De
Italianen en Garibaldi dachten er anders
over. Hoogst moeilijk was toen de toe
stand van den koning. Gaf hij aan Gari
baldi toe dan had het nauwelijks samen
gestelde zeer veel gevaar geloopen: vele
Franschen begonnen het rijzen van Italië
met leede oogen aan te zien en nog steeds
zat Oostenrijk in den vierhoek. Week hij
voor Napoleon dan haalde hij zich de
ontevredenheid der onstuimige Garibal-
dianen op den hals. Hij waagde het laat
ste; de coup de main van Garibaldi tegen
Rome werd te Aspremonte belet en d#
ondernemers waren dus als rebellen
beschouwd. Cavour was niet lang ge
leden gestorven en de ministerraad ried
bestraffing aan terwijl de geheele partij
van Garibaldi met het gouvernement
brak. Niettegenstaande dit alles dreef
de koning zijn wil door en schreef een
algemeene amnestie uit; dit was mis
schien de fijnste zet der velen die hij
op het staatkundig schaakbord had ge
daan. En zoo voortdurend neerzettend
en tot kalmte aanzettend heeft hij zijn