BLOOKER'S
CACAO;
BIJZONDER
RV.S.
Solied. Sierlijk.
„Ejsink" rijwielen
zijn overal bekend door hun
lichten gang en
soliditeit.
Snel. Sterk.
DAALDERS
Feuilleton.
ALARM.
gevestigd te DORDRECHT.
Firma Van d& Zoo de Jong Van Ophoven,
Breek met de sleur; drink
in plaats van koffie,
véél goedkooper,
véél gezonder,
altijd goed.
46).
Emmy zag dat ham ieti hinderde, en teeder
vlijde rij lich tegen hem aan„Ben je niet ge
lukkig?
„Hoe kan je nu zoo iets vragen gaf hij ont
wijkend ten antwoord. „Maar nu pai schiet my
te binnen, dat ik je vader nog niet officieel om
je band heb gevraagd. Al ie dit nu uok niet
meer noodig, ik moet hem toch ODder vier
oogen spreken".
Dadelijk daarop zaten zy tegenover elkaar,
en Tromberg stortte zijn hart uit en vertelde,
hoe hy nooit een rijk meisje bad willen trouwen,
omdat bij bang was, dat misschien eens het
oogenblik zou kunnen komen, waarin iemand,
misschien zelfs wel het meisje of haar ouders,
hem het verwyt konden doen, dat hij in stilte
aan den rijken bruidschat gedacht had.
„Je bent mal", knorde dn kapitein, toen
Tromberg eindelijk met zijn bekentenis klaar
was. „Wat je daar zegt, strekt je in menig op
zicht tot eer; maar men kan ook al te fijnge
voelig zijn. Wanneer twee menschen van elkaar
houden, is de rest volkomen onverschillig; ja
nog meer, wanneer de een den ander te rijk of
te arm is, dan ie dat een beleedigmg, want het
is een bewijs, dat niet alleen de liefde hem ge
leid heeft. Die moet echter zóo groot zijn, dat
zij alle bedenkingen overwintja, zij tnag in
het geheel geen bezwaren doen rijzen. Zeker;
men moet als volwassen man niet blindelings
een huwelyk aangaan, men moet allee vooraf
rijpelijk overleggeu, zich afvragen, of de liefde
zoo sterk is, dal zij leed en tegenslag, die nie
mand bespaard blijven, overwinnen zal, maar
verder ook niets. Wie een arm meisje wil
trouwen en eerst uitrekent hoe vele ontberingen
hij zich in de toekomst zal moeten opleggen,
of aan den anderen kunt, wie eerst berekent
hoeveel weelde hij zich later zal kunnen ver
oorloven, wel, die moet heelemnal niet trouwen,
want dan wordt het huwelyk alles behalve wal
het zijn moet. Dat is mijn opvatting van de
zaak en ik verzoek je er precies zoo over te
denkeD vooral echter, tegen Einmy nooit een
woord van je vroegere bedenkingen te zeggen.
Dat zou ik je nooit vergeven."
gunstig© voorwaarden rroor
d© Polishouders d©r R. V. S.
De R. V. S. geeft ongevraagd bij iedere polis de
Reserve-waarde op.
Bij overlijden worden geen onvervallen premie-
terinijnen van de uitkeering afgehouden.
Na 3 jaar recht op proniiovrije polls, waarvan
de verzekerde zelf het bedrag gemakkelijk kan
berekenen.
Na 3 jaar recht op afkoop, waarvan de verze
kerde zelf het bedrag gemakkelijk kan berekenen.
De afkoopwaarde stijgt tot <>o pCt. der Reserve-
waarde.
Voor elke premiebetaling 30 respijtdagen.
Na driejarig bestaan wordt bij staking der premiebetaling deze uit de
afkoopwaarde voldaan. Het is hierdoor mogelijk, dat een verzekering
nog jaren zonder premiebetaling in volle kracht blijft voortbestaan.
Valt het te eeniger tijd moeilijk, de volle premie te betalen, dan kan
men de verzekering in stand honden, door tijdelijk slechts een gedeelte
der premie te voldoen. Het te weinig betaalde kan dan later op
gemakkelijke wijze worden aangezuiverd.
ZEER RIM.IJKK TARIEVEV.
Op aanvrage worden gaarne tarieven en uitgebreide inlichtingen omtrent
bovenstaande voorwaarden verstrekt door het
HOOFDKANTOOR HER
Westerstraat 3, ROTTERDAM.
Telegram-adres: HOLARGIJP.
Telefoon No, 1021
Volgestort maatschappelijk kapitaal f 750 000.
De Rank stelt verkrijgbaar tot een beperkt bedrag öj0
Pandbrieven, groot flOÖO—f'500.-- en flOO--, tot den
koers van 101 lj„ Coupons verschijnen 1 Mei en 1 Nov
Verkrijgbaar ten Kantore der Bank, en te AMERSFOORT bij de
Westsingel, alsmede bij hare overige agenten in de voornaamste plaatsen des Rijks.
Het was lang na middernacht toen Tromberg
eindelijk bet huis verliet, en toen hij het tuin
hek achter zich Bloot, atoDd hij weer even lang
als, hij, vóór hij kwam, gedaan had voor bet
hek en begreep nu nog minder dan eenigeuren
geleden hoe hij had kunnen aarzelen den drem
pel te overschrijden, en hoe hij vroeger, zooals
de menschen zoo dikwijls doen, bijna zijn geluk
was voorbij gegaan.
„Extra tijding I" brulden de jongens op straat
„Extra tijdingDe oorlog is onvermijdelijk!"
Frankrijk en Engeland, zoo las men, etonden
op hun stuk; ofschoon de Duitschereaeeringde
grootste tegemoetkoming bad betoond, was het
haar niet gelukt, van haar tegen-ianders op
eenig punt haar zin te krijven. Verder toegeven
zou terecht als lafheid verklaard kunnen worden
en indien er te elfder ure geen wonder gebeurde,
zou reeds overmorgen de oorlog verklaard wor
den. De mobilisatie van leger en vloot zou dade
lijk beginnen.
In talloozo exemplaren werd dit officieuse
bulletin op straat verkocht.
„Extra tijding I Bulletin I De oorlog met
Engeland en Frankryk onvermijdelijk I", riepen
de krantenventers op Btraat. „Het ultimatum
reeds gesteld. Mobilisatie gelast I"
Met deze en dergelijke uitroepen werd het bul
letin rondgevent, en wie het las, werd vervuld
van schrik en ontzetting.
Nauwelijks was de Russiech-Japanscbe oorlog
en daarmee de ontzettende slachting geëindigd
de afschuwelijke dood van tienduizenden, de
ondergang van de Russische vloot, de belegering
van Port Arthur, dat alles leefde maar al te
duidelijk in de herinnering. En nu zou het eigen
vaderland een dergelijke oorlog niet bespaard
blijven
Zeker; nederlagen als Rusland beleefd had,
waren voor de Duitse hers ondenkbaarzij waren
goed toegerust en zouden zelfs de aanvallen van
vijanden, groote. in aantal, afslaan. Aan een
nederlaag behoefde men niet te denkenmaar
zelfs overwinningen zouden gr ote offers ver
langen. Meer dan achttienduizend dooden hadden,
nu veertig jaar geledeD, op den dag van Gra-
velotte het slagveld bedekthoe groot zoudeD
thans wel de verliezen zijn onder de vreeeelijke
uitwerking van de hedend tagache wapenen 1
Men mocht er niet uan denken, huevele tien
duizenden en honderdduizenden mannen in bun
besten leeftijd, die zich nu nog in kracht en
gezondheid verheugden, misschien al in de eerst
volgende dagen weggemaaid zouden worden.
Hoeveel ontzettende ellende, hoeveel nood zou
ontstaan, indien plotseling tallooze gezinnen
hun kostwinner verloren. Welk een rouw zou
er rondom beerschen, wanneer vaders en broe
ders en vrienden sneuvelden 1 Was de oorlog
dan werkelijk onvermijdelijk?
Men vreesde het ergste, maar toch hoopten
allen nog op vrede. De aanstaande oorlog was
niet populair; er was geen haat tegen den vij
and, en nog kort geleden was in een van de
voornaamste dagbladen verklaard, dat de Duit
sche vloot bitter weinig voelde voor een oorlog
niet Engeland. Vergeefs deden de officieuse
bladen moeite om de mensohen in vuur te
brengen de oorlog was niet populair. Niemand
zou weliswaar beproeven, zich aan zijn plicht
te onttrekken, maar slechts zeer weinigen zou
den met vreugde gevolg geven aan de oproeping
onder de wapenen. Da zorg voor vrouw en kind,
de bange vraag of de kostwinner, zelfs indn n
hij behouden terugkeerde, weer dadelijk zijn
brood zou kunnen verdienen, hoeveel stoffelijk
verlies men zou lijden en of het wel mogelijk
zou zijn, dat weer in te halen, vervulde ieder
een veel meer dan do van hoogerhand gewenschte
vaderlandlievende geestdrift.
Men boorde op straat niet juichen, toen de
inhoud vun de bulletins bekend werd, geen ge
roep van „Weg met den v ij »nd" I Wel trok
ken een paar aangeschoten jongelieden, die blij
waren, nu als soldaat aan den kost te kunnen
komen, joelend en schreeuwend van de eene
In rberg naar de andere, maar het lied „Deutsch-
l<nd, Deutsehland über Alles" wekte geen alge-
meene geestdrift en vond hij de kalm en beza
digd denkende menschen geen instemming. Voor
het oogenblik overwon de vrees voor de komende
dagen de vaderlandsliefde, of temperde haar ten
minste. Overal vormden zich groepjes, die over
bot buil. tiu spraken, maar men hoorde geen
vroolijkc uitroepen, zag geen toorn in de uugen
fonkelen, zag geen gebuide vuisten. Wat liet bui
lt tn verkondigde, had de uitwerking van een
jobstijding.
„Ich bin ein Preusse, kennt ihr meine Farben,
die Fahne schwebt rnir schwarz und wtiss
Met de muziek voorop kwam het regiment
van een groote oefening terug. Op de tonen van
den Priiieenmarsch rukte de troep door de hoofd
straten, met militaire stap en houding, up de
kazerne aan. Allen waren fik echo jongens, vol
overmoed en gezondheid, geleid door officieren
die nu allen tezamen zouden bewijzen, dat ook
zij, ondauks de velerlei veranderingen, die lange
jaren van vrede in het heele leven en de denk
wijze van een officierskorps teweegbrengen, toch
nog met den ouden I'ruisischm geest bezield
wuren, dat zij nog altijd evenals hun vaderen
tegenover den vijund een eervollen dood zouden
weten te sterven.
„Ich bin ein Preusse, kennt ihr meine Farben",
hief de muziek opnieuw aan.
Overal gingen ramen en deuren open, iedereen
wuifde den troep toe. Men was trotsch op het
regiment, „ons regiment", zooals het in de heele
stad genoemd werd. En over een paar dagen zou
het naar de grens moeten, en wanneer bet eens
zegevierend terugkwam, hoe velen zouden dan
van hen, die daar nu voorbijmarcheerden, nog
in leven zijn? Iedereen had in zijn hart behoefte
om het regiment met een hoera of een krent
van aanmoediging te verwelkomen, maar liet
gevoel van treurigheid, dat ook allen beheerschtc,
maakte, dat het tot geen luide ovaties kwam.
Maar het gewu;f van zakdoeken bewees den
troep toch, hoezeer de geheele bevolking hem
aanhing, nu nog mier dan anders. Onophoud
lijk salueerden de officieren met de sabel. Mrur
terwijl anders ook de mauschappen, wanneer zij
door de s'raten van de stad marcheerden, on
danks het verbod, beproefden om hun kennisei u
of iiieisj-s h- imelijk te groeten, was het vandaag)
alsof zij zich allen den ernst van bet oogenblik
bewust warm, alsof zij merkten, hoe onderzoe
kend en bezorgd aller oogen op hen gericht
waren. Dat maakte hen trotsch en opgewekt.
Geen gedachte aan moeiten en ontberingen, aan
gewond worden of sterven, kwam bij hen op,
maar alleen het besef, dat zij degenen waren,
op wie het vaderland zijn hoop had gebouwd.
En hoogcr hieven zyh-t hoofd,
„Ich bin ein Preusse, kennt ihr meine Farben".
Haast in parude-marech rukt»- de troep voort,
links, rechts, links, rechts, en ieder trachtte zijn
kameraad in militaire llmkheid de loef af te
stek' n.
Iteeds builen, op het orfenveld, had de kolonel
in een lunge toespraak zijn manschappen den
ernst van den toesiand ouder de oogen gebracht
en hen vermaand, in deze hachelijke dagen zich
nög meer dan anders te herinneren, dat zij
Pruisisch- soldaten wuren, soldaten vun een leger,
waarop de oogen van do neele wreld goricut
waren. Met een luid „hoera"! op den opperbe
velhebber van 'cger en vloot was by geëindigd.
Met een kort woord liet hij dus nu de troep
beengaan en bij vezocht alleen nog de officieren,
by hem te komen. (Wordt vervolgd;.
