COMPAGNIE LYONNAISEI
SUCCURSALE
t
GROOTE EXPOSITIE
Langestraat 83, Amersfoort.
Van Maandag 11 tot Woensdag 20 September
DAMES- EN KINDER-CONFECTIE
Men weel Biel, boe smakelijk ei gezond brood kan zijn, voor men geregeld beeft gebruikt bet brood fan
HAUTES NOUVEAUTÉS:
- TELEFOON 179. -
MEURSING's MACHINALE FABRIEKEN VAN GEBAK.
van NIEUWE MODELLEN
Zijden stoffen, Robes mi-confectionnées, Satin chiffon, Satin
Souplesse, Crêpe de Chine, Mousseline de Soie imprimé, Galons
riches, Echarpes, Jupons, echte kanten, enz. enz.
0
Feuilleton.
ALARM.
Foumisseurs de
S. M. la Heine.
USp""* Ann onze ateliers zijn van af 1 September toegevoegd nieuwe eerste
krachten, waardoor elegante coupe en onberispelijke afwerking verzekerd zijn.
i
In onze moderne ovens, met doordringender hitte, wordtons broodmee^ „aarVan het zijnmoeilijkverteerbarek]evcriheid heel verliest, waardoor het
bezwaar legen versch brood is opgeheven en ons brood tevens heerlyk croquante korsten heeft. Men lette voora op den nootzooten smaak van ons hro0(|, een gevolg uitgezochte prima-
i (v Komifiinff volvens een verbeterd systeem, hetwelk berust op een groot aantal systematisch door ons verrichte verge ijkende proefnpmin r deze hprpi.linir hoi
■iniBtoffan en oneer b.r.dinir kUeUjt,,P „rl«rb„td,r bMuddwIn.rardoor d. opn.m'. in he, bleed nlledlpr le, en vooraf «oor h» d?e eXreSi lehh2 ren
„rel grootendeela »»Ke,el in veel gem j gedeeltelijk verteert, «6or het de m»„g heeft bereikt. Telken. in Ftbru.ti wordt het'ïn^J-r 3 'd «n bil .oer£„„7
hlÏÏ*n", k"'k Thef vti"; kalenderj.nr betgol'le bed„«, -5. B.d.iiiren tot onee.ee, fóq- ..In .1, dividend per „oei,, door oo. ni,g.kfe°d" "Cl' T°M b'°°d'
47.)
_j kolonel liet doorzijn adjudant het bulletin
voorlezen en knoopte er een nieuwe toespraak
aan vast, waarin hij er de officieren aan herin
nerde, dat hun regiment tot dezulke behoorde,
die het eerst naar de grens gestuurd werden,
maar dat zij in dezen erstigen tyd zich moesten
inhouden en aan hun trots en hun vreugde niet
dl te luid uiting geven, waDt dat de oorlog in
elk geval rouw over velen zou brengen. Hij
eindigde met de verzekering, dat hy trotsch was
aun het hoofd van een regiment te staan ais
dit, en met een officierskorps als net zyne te
velde te mogen trekken.
De officieren konden gaan, en langzaam ver
brokkelde zich de kring, die zich om den com
mandant gevormd had. Met zijn eigen gedachten
vervuld, ging ieder heen.
„Hoe is het, Tromberg, ga je met my mee
naar huis. of ga je naar het casino vroeg
kapitein Görner. De verloving was nog geheim.
Emmy bad natuurlijk dadelijk aan alle kennis
sen en alle vriendinnen de blijde lijding willen
mededeelen, maar Tromberg bad verzocht, de
verloving voorloopig nog stil te houdennaar
hij zeide, omdat men eerst moest afwachten, of
het oorlog werd don wel vrede bleef, in wer
kelijkheid echter omdat hij, nu hij zelf gelukkig
geworden was, ook graag den dikzak onder het
huwelijksjuk wilde brengen. Kn hij zag voorui',
dat hij daarin alleen zou slagen, wanneer bij i
op de gewone manier met Sturm over juffrouw
Wagner bleef spreken en het nog all yd deed
voorkomeD, alsof by van plan was, zich met
haar te verloven. j
Tromberg zweeg een tijd lang. Daarna zeide
hij: „Wat zal Etnuiy wel zeggen?"
Het duurde lang eer de kapitein het met
zichzclven over het antwoord eens scheen, en
ook toen was het niet bijzonder treffend. Hij
vergenoegde er zich mee, een paar keer sneller
dan anders te ademen, en de ingehaalde lucht
met een fluitend geluid weer uit te blazen.
„Ja, ja, Tromberg", zeide hij ten slotte, „mij
is er ook niet zoo overdreven veel aan gelegen,
nu naar huiB te gaan. Eerlijk gezegd, nee-u ik je
alleen daarom mee, omdat ik het als man alleen
tusschen twee huilende vrouwen niet uithoud.
Neen, dat kan ik niet. En zij zullen huilen
En dat kan men hen ten slotte niet eens kwa
lijk nemen. Men is nu toch eenmaal de man en
vader, en wanneer het my eens overkwam, dat
mijn vrouw en mijn dochter van mij .weggingen
en ik alleen zou moeten achterblijven en in de
onzekerheid leven, of ik hen ooit zou terugzien,
dun hield ik het óok niet uit. Dat alles mag
ons echter natuurlijk de vreugde over het feit,
dat het nu eindelijk meenens wordt, nier ver
gullen".
„Natuurlijk niet", guf Tromberg hem gelijk.
Maar zijn woorden klonken evenmin vroolijk
als die van zijn kapitein en dsarna vervolgde
hij„Is het Moltke niet geweest, die eens ge
zegd heeft, dat bet trouwen het karakter vaneen
officier bederft? In elk geval heeft die man. wie
bet ook geweest moge zyn, volkomen gelijk. Hoe
heb ik vroeger niet naar den oorlog verlangd;
vol ongeduld heb ik eiken dug de kranten door
gevlogen om te weten, of geëerde diplomaten
niet eens eindelijk met de vuist op tafel zouden
slaan, in plaats van wijze redenaties te houden.
Eu nu het eindelijk zoo ver is, wat nu In
plaats van uit louter pret een uur lang hoera
te roepen, denk ik niet uan den vijand, aan
gevechten en overwinningen, en, tot mijn schande
wil ik bet openhartig bekennen, allerminst aan
een eervollen dood op het slagveld".
„Schaam je, Tromberg I"
„Het verzoek ertoe is overbodig, kapitein; ik
schaam mij reeds z6o ijselijk, dat ik sedert van
ochtend alle hoogachting voor mijzelven verloren
hebmaar wat baat dat alles Zitten wij een
maal in den spoortiein, komen wij maar bij den
vijand, dan zal die er vnn lus'en, maar dat af
scheid nemen, is een ellendige uitvinding. Indien
ik mij niet verloofd had, hemel met hoeveel
geestdrift zou ik dan niet naar het station ge
marcheerd zijn Maar nu Ik had mij niet moe
ten verloven".
„Deze woorden zijn even vleiend voor Emmy
als voor mij, wien bet groot e geluk te beurt zal
vallen, later in jou mijn schoonzoon te zien;
maar voor de rest heb ik je genoeg tegen het
huwelijk gewaarschuwd. Waarom heb jij je tóch
verloofd 1"
„Waarom hebt u dan nok zulk een liefelijke,
bekoorlijke, mooie, verstandige dochter, met wie
men zich verloven moet, of men wil of niet
Nu; wij zijn al thuis. Ik gaf or een lief ding
om, wanneer het eerste kwartier al voorbij was."
„Ik óok" wilde kapitein Görner zeggen.
Maar tot hun verbazing kwamen beide dames
hun wel zeer ernstig, maar toch zeer bedaard
tegemoet, ja, zij hielden zelfs dapper hun tra
nen in.
„Het verstandigste, dat onze lieve lieer als
Schepper heeft gedaan, is toch wel het schep
pen van de vrouw geweest", zeide de kapitein,
toen men gezeten was. „Het domste, dat Hij
echter tot stand gebracht heeft, is in zekeren
zin de man geweest, omdat bij ons niet de gave
verleend heeft, ooit verstandig te worden. Jelui
beDt altijd anders dan wij denken. Vermoeden
wij jelui in tranen, dan ben je heel kalm; ge-
looven wy, dat je het een of ander kalm zult
opnemen, den vindt men je in huilkrampenen
wanneer men denkt, dat je eigenlijk niet de
minste reden hebt, boos over iets te zijn, maar
dit^toch zult wezen, omdat je nu eenmaal vrou
wen bent, dan kan men er zeker van zijn, dat
je je alleen danrom niet boos hebt gemaakt,
omdat wy dachten dat je je boos zoudt maken".
De dames vatten vlam op deze woorden allen
lachten en schertsten, en toen dan eindelijk het
gesprek toch weer op den oorlog kwam, kon
ook dit ernstige onderweip hen niet treurig
stemmen. Wel hield men elkanders hand vast,
maar men sprak heel kalm over het aanstaande
afscheid. Het gelukkige bewustzijn, dat ieder
hunner iemand bezat, die in het vaderland of
ver weg bij den vijand met innige liefde aan
den ander dacht, deed een scheiding niet meer
zóo moeilyk lijken. En zij wisten immers ook
allen, dat het geen ufscbeid voor al'ijd was,
dat zij elkaar spoedig zouden terug zien, want
zoo wreed kon de hemel toch niet zijn om juist
hen niet weer te voreonigen.
„In de eerste plaats verheugt het mij om
jouwentwil, vrouw", nam de kapitein plotseling
het woord, „dat het nu eindelijk ernst zal wor
den, want nu kan ik het je wel zeggen, omdat
je er niet bang voor behoeft te zijn, dat het
gebeuren zalindien het vrede gebleven was,
zou ik over korten of langen lijd inijn ontelag
hebben ingediend. De dienst nekt mij nlleen
om jouwentwil ben ik zoo lang gebleven".
„Maar, Frits, is dat werkelijk waar?"
„Ik heb je toch wetens nog nooit belogen en
zou het nu zeker allerminst doenmaar ik be
grijp, dat myn woorden je in beweging brengen,
dat ze je onbegrijpelijk lijken. Hen je boos, dat
ik jou bet verdriet heb gedaan
(Wordt vervolgd).
