pr OPENING
I NA JAARS-SEIZOEN.
s
i
t
MANTELS
DAMES-ULSTERS
MANTEL-COSTUMES
COVERCOAT-PALETOTSI
Modemagazijn ROB. LEVY,
Meursing machinale fabrieken van gebak, Amersfoort.
Reedi ontvangen
de MIEUWE modellen
Langes(rii«t 40. AMERSFOORT, Telefoon IO)t.
Feuilleton.
Het testament.
MODEKNE FOTOGRAFIE.
Geopend van 10—6 uur.
KORTE GRACHT 20 (naast Postkantoor).
-:rfr - VERGROOTINGEN. -T~
De afdeeling „Broodfabriek" levert prima brood, beschuit en koek tegen zeer billijke prijzen, en geeft bovendien 10 pCt. dividend. Bedragen tot ongeveer f50 per gezin
werden als dividend uitgekeerd.
liet echtpaar De Perles keek elkaar met
groote oogen aan. Minstens voor de tiende maal
herlas mevrouw het telegram, dien middag uit
La Roebelle ontvangen en beschouwde rij de
onderteekening „Notaris Meurice".
En weer las ze hardop
„Hedennacht overleed mejuffrouw Rosalie «f#
Perles zonder testament na te laten. Kapiteiiv
de Perles wordt, als nabestaande bloedverwant
der overledene, uitgenoodigd, onverwijld over te
komen om de zaken te regelen. Donderdag 27
dezer is de begrafenis."
Kapitein De Perles kon het zich nauwelijks
voorstellen, 't Was jaren geleden sedert hij zijn
nicht gezien had, en van schrijven hield hij niet,
zoodat ze elkaar geheel uit het oog hadden ver
loren.
„Die goede Rosalie zal wel een aardig for
tuintje hebben", zei de kapitein in gedachten.
„Ze was voor zichzelf zoo zuinigalles wat ze
uitgaf, was voor de armen en ongelukkigen. Ik
had nooit gedacht van haar te zullen erven."
„Maar André, je bent toch de eenige erfga-
naam, en 't is heel slecht, maar ik ben heel
blij. Wij zijn nu ineena rijk, wij, die vroeger
geen cent bezaten.''
Haar echtgenoot kon niet nalaten, eens te
glimlachen.
Nu geen hinderlijke armoede meer. geen angst
meer voor rekeningen, die zouden kunnen komen.
Paulette behoefde nu zelf geen hoedjes meer op
te makenzij zoudeu nu een comfortabele
woning kunnen huren, ver van dat akelige
Parijs waar zij sedert hun huwelijk gewoond
hadden.
André keek vol liefde naar zijn vrouwtje; nu
was het gedaan met de zorgen en zou er een
ander leven voor haar aanbreken.
Dien zalfden avond nog reisden zij naar La
Roebelle en kwamen den volgenden ochtend aan
in bet kleine huisje in de rue St.-Jean.
Men liet hen in den kouden, donker gemaak-
ten salon, waar, op twee stoelen de kist stond.
Zij trachtten te denken aan de overledeneen
deden al hun best om hun eigenbelang weg
te cijferen, doch het mocht hun niet gelukken.
Steeds stelden zij zich weer voor, wat zij met
haar geld zouden doen en hoe zij nu hun ver
der leven zouden inrichten.
De oude meid, die gedurende de ziekte niet
van het bed harer meesteres was geweken, ha-1
zich teruggetrokken bij de komst der vreemden
met wantrouwende blikken had zij hen aange
staard, als beschouwde zij hen als vreemde in
dringers.
Later op den dag kwamen de vrienden der
afgestorvene om nog een laatBte blik te werpen
op haar stoffelijk overschot, en daarna de ar
men, die zij haa welgedaaneen ganscbe stoel
van lijdenden en ongelukkigen.
Allen betreurden haar met oprechte tranen
en de echlgenooten gevoelden, dat zij hier ge
heel buiten stonden, dat ieder hen beschouwde
als vreemden, die onverschillig keken naar al
den rouw om zich.
Kapitein De Perles liep vlak achter de lijk
baar, de kepi in de handachter hem volgde
een heele schare rouwdragenden.
Paulette zat in het zelfde rijtuig met drie
vriendinnen der overledene; zij zag heel goed,
dut zij haar van terzijde aanstaarden. Zij stortte
immers geen enkele traan.
l)e heele ceremonie scheen haar eindeloos
toe. Wat waren zij blij, toen zij eindelijk weer
in het sterfhuis alleen waren, hoewel de oude
Martha hen met bespiedende blikken wantrou
wend aanstaarde.
Den volgende dag ging André naar den nota
ris.
De erfenis bedroeg 70 000 franc.
Zij konden hun ooren nauwelijks gelooven.
Paulette werd bestormd door allerlei ongeluk
kigen, die haar kwamen smeeken, toch de jaar-
lijkache bijdrage, die zij ontvingen, niet in te
trekken. De jonge vrouw was tot tranen toe
bewogen over al die ellende en gaf langzamer
hand al het geld weg, dat zij uit Parijs had
meegebracht.
Op een ochtend snullelde zij in de papieren
van de oude nicht en vond daarbij o.a. een boek
in wit marokijn gebondenin gouden letters
stond op den band gedrukt„Van dag tot dug1
Ongetwijfeld was dit het dagboek der overledene.
Bij het omslaan eener bladzijde vond zij een
papiertje, dat zij, na 't even ingezien te hebben,
van schrik op den grond liet vallen.
liet was een testamentEen testament, ge
schreven door juffrouw De Perles. Daarin werd
hun naam in 't geheel niet genoemd en ver
maakte zij alles aan liefdadige instellingen en
aan de armen.
Het hart zonk Paulette in de schoenen. Zij
bleven dus arm. Hun vreugde was wel van korten
duur geweest I
Zou zij het noodlottige papiertje verbranden
Hoe kon zij zóo slecht, zóo oneerlijk zijn. Ar
men en ongelukkigen bestelen?
Wat moest zij doen
Zij kon geen besluit nemen en zou André
laten handelen.
Zij nam het papier en legde het weer in het
witte boek, dat zij op een tafeltje legde, zóo,
dat het André dadelijk moest opvallen.
Toen de kapitein thuis kwam. wendde Pau
lette hoofdpijn voor en ging in een luierstoel
liggen, deed alsof ze uit vermoedheid de oogen
sloot, doch lette scherp op iedere beweging van
André. Hij liep zacht door het vertrek, om haar
niet te storen, en keek verstrooid naur de ouder-
wetsche gravures aan den wand.
Nu nam bij het boek op, glimlachend om
den witten band. Langzaam begon bij er in te
bladerenhet noodlottige papier viel op den
grond en bij bukte zich om het op te rapen.
Paulette voelde haar hart kloppen.
liet zweet stond André in groote droppels op
het voorhoofd hij verbleekte en keek steelsge-
wijze naar zijn vrouw. Paulette begreep, dat
ook in hem de zelfde gedachte opkwam, welke
zij zich met schaamte had bekend.
„Lafaard, die ik benzeide hij ten slotte.
In een oogenblik stond /.e naast hem.
„André
Hij toonde haar het papier.
„Ik weet alles, André, en ik ben blij, dat we
geen van heiden 7.00 afschuwelijk slecht zijn".
Den volgenden dag reisde het echtpaar naar
Parijs terug, na eerst het testament bij den notaris
te hebben gedeponeerd.
