BLOOKER'S
CACAO
De Arend.
MfomiMNo.3.
Wereldstad-programma No. 4,
De tag oyer den afgrond.
FROU-FROU
DAALDERS
Alléén
SINGER
SINGER-MAATSCHAPPIJ,
Mocca Tric-Trac
Nationale Vereeniging
tot steun aan miliciens.
VETTER <fc Co.,
A.J.P.'s Kerstpudding
Feuilleton.
Gedetacheerd.
Bioscoop
W~ DONDERDAG 12 DECEMBER a.s.,
GEEN voorstelling wegens lezing met
lichtbeelden voor de Kamer van Koophandel.
Vrijdag 13 December
waarbij o. m. voorkomt de kunstfilm
Spannende film in 2 afdeelingen en vele
tafereelen.
Victoria w ater
e natuurlijk mineraalwater uit de bron
te OHKRLAHNSTEIN wordt als
zeer voordeelig voor huishoudelijk
jTj gebruik aanbevolen, in Ueele fles-
schen met schroefsluiting (een'Liter
inhoud), waardoor een glas natuurlijk VIC
TORIA WATER slechts cent kost.
Verkrijgbaar te Amersfoort bij F. W. van
der WILDE, Stovestraat ^2.
met de „LINDEBOOM"
is de ECHTE.
Wacht u voor NAMAAK.
Firma Wed. B. ran
blijft terecht de gewilde cacao.
Onze machines behoeven
geen aanprijzing
in winkels met DIT uit
hangbord zijn de
Naaimachines
verkrijgbaar.
Amersfoort, Westsingel 49 hoek Tarkensmarkt.
Wij verzoeken slechts
er op te letten, dat ze
aan het j D i 8 t e adres
gekocht worden.
ILur Jutr*t
en ILupss x;esiuA**en l£.
tocLnnej&n tL
en fyoecl&o-ofte jfCarffu%e*si&%
/aLninJzt
SXclcu*- xit ete Juteop;/
A. J. ten HOPE, Rotterdam.
met een overheerlijk
Mooca-aroma.
Biscuitfabriek „de Lindeboom".
Firma Wed. B. ran DOESBURG,
Afdeeling Amersfoort en omstreken.
Werkgevers, die betrouwbare
werkkrachten noodig hebben, en Miliciens,
die naar werkzaamheden uitzien, worden
verzocht zich te wenden tot het Secreta
riaat der afdeeling, Schimmelpenninck-
straat 41, te Amersfoort.
N.B. Alléén die miliciens, waarvan de
dienstrapporten, opgevraagd bij
hunne laatst commandeerend
officieren gunstig luiden, komen
in aanmerking voor steun dooi
de vereeniging.
Cr a diet- vereoniglng
Correspondentschap te Amersfoort.
mr. H. J. Ji. thh don BERGH
WILHELMINASTRAAT S.
te Amsterdam.
Zij stelt zich ten doel
het verleenen van Credioten onder per
soonlijke of zakelijke zekerheid of in-blanco
het incasseeren van handelspapier
het ontvangen van gelden ft déposito
rekening-courant.
Chocolade Mocca Stangen
Chocolade Walnoten
Chocolade Vlinders
ware DELICATESSEN.
Biscuitfabriek „de Lindeboom".
Firma Wei B, ran
Distill. Wijnen. Likeuren.
Lieve Vrouwe-kerkhof, AMERSFOORT.
Triiimf! De vreugde stijgt ten top!
met nieuwe rozijntjes en amandelen.
10 cent per pakje.
Thans in alle winkels aanwezig.
Tracteert 11 op deze lekkernij
32.)
Ten huize van kolonel Von hangen werd
gansch geweldig gebreid. Mevrouw Von Langen
bad 's ochtends een ordonnans met een schrif
telijke order laten rond gaan bij alle dames, die
in een onbewaakt oogenblik hadden beloofd,
mee te breienieder van de dames had voor
..gezien" moeten teekenen en in de kolom „Aan
merkingen" motten opgeven waardoor zij ver
hinderd zou zijn om te komen. De burgerdames
waren niet verlegen geweest om een uitvluchtje
ó-en had zelfs durven schrijven „past me
vandaag niet" een andere had er (verbeeld je
onder geschreven „mij ook niet" maar de
ofliciersdames hadden dat niet aangedurfd. Zulke
schepsels tochwat die zich wel verbeeldden
't Was een openlijke oppositie van die burger
dames. De waarheid was, dat zij er weinig last in
hadden, te breien, maar dat ze het toch wel
wat al te erg vonden, dat een soldaat met een
model-orderbriefje bij hen aan huis werd ge
zonden zij waren toch geen luitenants, die zoo
maar opgecomandeerd konden worden.
De officiers-dames moesten wel komendie
wisten geen uitvluchtje te bedenken, dat als
goede munt kön worden aangenomen. Je kon
nn wel migraine of iets van dien aard voor
wenden, maar zou dat worden geloofd en zou
de eene of andere goede vriendin daarop geen
hatelijke toespelingen maken.
't Was bitter, maar 't moest en dus deden
klokslag vier alle officiers-dames van het regi
ment hun intocht in den huize van des kolonel,
met bloedend har, maar toch met een werkzak
waarin de reeds begonnen kousen voor de neger-
kindertjes.
Mevrouw Von Langen was de gepersonifieerde
vriendelijkheid en goedheid. „Hoe allerliefst,
dat U zoo vriendelijk is geweest, gehoor te ge
ven aan mijn verzoek; werkelijk allerliefst."
Een der dames wilde uit woede over dezen
hoon met de tanden knarsen, doch te rechter
tijd bedacht zij zich, dat haar tanden nog niet
haar eigendom waren, althans nog niet geheel
en al waren afbetaald, en dus dook zij maar uit
haar werkzak het verwensebte negerkousje op.
Ze dacht er over, haar gemoed eens flink te
luchten toen haar blik viel op een stomme
knecht met een massa koffiekopjes en drie scho
tels met taartjes! Heerlijk! Nog wel uit de
beste patisserie.
En ze was al aanstonds weer verzoend.
Mevrouw Von Langen had het wel heel slim
overlegd en gedacht „Ik moet hen met het
een of ander zien te paaien, anders breien
ze töcb niet; maar of ze van al die heerlijk
heden ook iets krijger, hangt geheel ai van
hun betoonden ijver". Als zuinige huisvrouw
had ze dan ook de taartjes genomen onder
voorwaarde, dat zij ze kon teruggeven als er
niet van gegeten werd.
„Ik heb zoo gedacht, dames" zeide zij met
haar allervriendelijkste stem „dat we. eer we
gaan koffiedrinken, eerst een uurtje moesten
breien niet waar, dames, we zullen nu eerst
eens flink doorbreien. Zooals IJ allen weet, ver
trekt de boot nog deze week. Vanochtend ont
ving ik een allerliefsten brief van de Presidente,
waarin deze schrijft, dat zij met ontzettend veel
genoegen heeft vernomen, dat ons werk zoo
goed vordert en dat ze stellig niet zal vergeten,
bij de eerstvolgende Bondsvergadering aan H.
M. de Keizerin mee te deelen op welk eeD
voorbeeldige wijze juist U, geachte dames, hebt
meegewerkt om den nood en de behoeften in
Zuidwest Afrika te helpen verzachten".
Heefemaal waar was dit niet en het werd
ook slechts gezegd om de dames aan te sporen
tot geweldigen ijver, 't Was maar jammer, dat
alle dames, zonder uitzondering, het er roerend
over eens waren, dat deze allerliefste brief slecht»
bestond in de verbeelding van hun gastvrouw,
„Neen maar, zoo iets brutaals hebben we nog
nooit geboord" dachten zy en allen keken zij
de vrouw van den majoor, die 't minst van
allen op haar mondje gevallen was, aan.
Deze begreep.
„Werkelijk een allerliefste brief. Hè toe, lieve
mevrouw, laat u hem even circuleeren. 'liszoo
prettig als je zoo'n loftuigiDg, al is ze ook een
beetje overdreven, eens met eigen oogen leesf.
Niet waar, dames?"
Dezen hadden liefst hoera 1 geroepen nu de
gastvrouw er zóo kostelijk invloog; maar dal
ging toch niet en dus riepen ze in koor „Hè
ja, mevrouw, daarmee zoudt U ons werkelijk
een verbazend groot genoegen doen".
Mevrouw Von Langen wierp de vrouw van
den majoor een blik toe, die ongeveer betee-
kende: „Wacht maar, slang; dat zet ik je be
taald en vergeef ik je nooit. Maar je hebt het
mis als je gelooft, dat ik me zóo gewonnen geef.
Voor éen gat ben ik niet te vangen".
Met haar allerinnemendst lachje zeide zij
„Maar uatuurlijk, dames; het is bovendien
uw goed recht, dien brief ie lezenik zal hem
straks halen; ik heb hem boven, in mijn schrijf
tafeltje weggesloten. Maar, niet waar dames, we
zullen eerst eens Hink voortmaken".
En weer gingen de breinaalden in beweging.
„Ik ben er" riep plotseling een jong luite
nantsvrouwtje, terwijl ze de vijf paar kousjes,
die op haar portie kwamen, triomfantelijk om
hoog hield.
Dat zij haar taak zóo ondenkbaar snel had
ten einde gebracht, zat hierin, dat zij de kousjes
doodeenvoudig dooreen breister had laten maken
en nu maar schijnbewegingen had gedaan. Ze
vond het strikt genomen wel niet heelemaal
cornme il faut, dat zij de overige dames voor 't
lapja hield, maar eigenlijk had ze alleen maar
rekening te houden met de negerkinderen, die
er niet over zouden denken te vragen wie de
kousen had gebreid en ze toch niot zouden aan
trekken, al had de Keizerin zelf ze gemaakt. En
wat moest je anders doen' als je de edele brei-
kunst niet verstond? Zij had dit eerlijk tegen
mevrouw Von Langen gezegd, maar vrij uit de
hoogte terug gekregen: „Kunt U niet breien?
Dan zult U het moeten leeren" uiet het troost
rijke „op uw jeugdigen leeftijd kan men alles
nog leeren".
Mevrouw Von Langen had bij dat „Ik ben
er" verrast opgekeken. Onmiddellijk ried zij de
ware toedracht. Zoo iets moest worden ge
straft. Hoe kwam dat jonge ding er toe, haar
taak door een andere te laten uitvoeren en dat
breiwerk uit te geven als eigen werk? Neen
inaar, die zou er van lusten, en ze zeide dan.
ook
„Ziet U weJ, mevrouw Von Muller; ik heb
het U al dadelijk gezegd, dat U het spelend zou
leeren. Ik vind het prachtig, dat U al gereed is
en IJ zoudt me buitengewoon verplichten, U,
die zóo vlug is, door nog twee paar kousjes
voor uw rekening te nemen".
Maar het luitenantsvrouwtje was óok niet van
gister; ze had dit vrijwel verwacht en zich er
met haar man en een paar van zijn collega's
deugdelijk op voorbereid en zij antwoordde dan
ook zonder dralen
„Ik zou U stellig dit genoegen doen, mevrouw
Von Langen, te meer omdat ik hartstochtelijk
graag brei, maar ik heb mijn man op handslag
moeten beloven, nooit in mijn leven weer een
breipen aan te raken".
Mevrouw Von Langen zette grooie oogen op.
„Uw man? Maar, lieve mevrouw, wat heeft
nu toch uiv man hiermee te maken
„Hij is toch mijn man" meende mevrouw
Von Miiller.
„Natuurlijk; maar toch
Mevrouw Von Miiller deed alsof ze verlegen
werd en hing met zeldzaam talent de coquette
uit.
„Mijn man zegt en U zelf hebt het on*
langs óok gezegd dat ik nog jonge en vlugge
vingers heb en bij zegt, dat ik zelfs heel mooie
handen hebby zegt zelfs, dat ik de mooiste
handen heb van het geheel» regiment".
Een lang gerekt 0 i, door alle dames in koor
aangeheven, weerklonk. Als op commando lie
ten allen hun breierij in den schoot vallen en
bekeken ze hun eigen handen en allen vonden,
dat ze zelf de mooiste hadden.
(Wordt vervolgd.)
