Nieuw Parijs
1
Herfst- en Winterseizoen,
GROOTE EXPOSITIE
Meursing machinale fabrieken van gebak, Amersfoort.
Langestraat 37.
LIJNZAADKOEKEN
Soyaboonen-koeken
0
MAANDAG 39 SEPTEMBER
en volgende dagen
Feuilleton.
Miss Sauerkraut
SPEELKAARTEN
DOMINO
SCHAAK- en
DAMSPELLEN
SCHAAK- en
DAMBORDEN
TRICTRACBAKKEN
DOBBELSTEENEN
FICHESDOOZEN
WESTSINGEL 87.
Handelscredieten tegen
hypotheekstelling, borg
tocht of andere zeker-
heid.
WESSANEN LAAN.
WORMF.RVEER.
Opgericht 1765.
Koninklijke Fabrieken.
Voedert uw vee met de zuivere murwe
merk di „Ster" en W. L., en
merk W. L.
uitmuntende door hoog eiwit- en vetgehalte
en voedingswaarde.
EEBE-DIPLOMA Parijs 1900.
NEGEN GOUDEN MEDAILLES.
N. V. MANUFACTURENHANDEL
G. H. van der Sandt Co.
Oude Gracht 32-34. UTRECHT. Telefoon 555.
OPËIIMG
van Het
der laatste Nouveauté's
0
GROOTE BRAND WERELD-TENTOONSTELLING - GENT
In den nacht van 17 op 18 September j.l. brandden vier pavilloens geheel af, waaronder het bekende
groote Restaurant „Burgerhuis". De daarin aanwezige
LIPS' BRANDKAST DOORSTOND EEN GEWELDIGE VUUR- EN VALPROEF.
DE INHOUD - BOEKEN, BANKPAPIER EN SPECIE - BLEEK GEHEEL ONGESCHONDEN
toen deze brandkast op Zaterdag j.l. 20 September werd geopend.
Ook op dezs Wereldtentoonstelling verwierven LIPS' FABRIKATEN den GRAND PRIX, de hoigsteonderscheiding
De afdeeling „Broodfabriek" levert prima brood, beschuit en koek tegen zeer billijke prijzen, en geeft bovendien 10 pCt. dividend. Bedragen tot ongeveer f50 per gezin
werden als dividend uitgekeerd.
34.)
Ala in een droom schreed Loe naast mevrouw
Stower voort naar het Plaza-botel. Onverschillig
at zij van de gerechten, die haar werden voor
gezet. Zij dacht slechts aan de Candelilla- maat
schappij en sprak ook over niets anders met
mevrouw Stower.
„Maar ik wil u een goeden raad geven", zei
deze eindelijk lachend. „Praat niet zooveel over
een nieuwe onderneming! Laat er vooral de
menschen te Brannfels niets van booren. Die zijn
niet te vertrouwenU weet, dat zij elkander
niets gonnen, en ze zouden in staat zijn, ons
moeilijkheden te bezorgen''.
Loe begreep niet recht, boe dat handjevol
menBchen in een klein stadje een wereldonder
neming als de Candelilla-maatscbappij zou kun
nen benadeelen.
„Het is ook niet kanfmannisch", voegde me
vrouw Stower er bij.
Dat gaf den doorslag bij Loe.
Na tafel ging zij weer aan bet werk. In haar
ijver voelde zij hitte noch vermoeidheid.
Om vier unr bracht mevrouw Stower haar
koffie met taart en bediende haar met groote
vriendelykheid. De dokter scheen naar bed te
zijn gegaan.
Eindelijk wau Loe klaar met baar brievenen
ging er mee naar de post. Zij had zich echter
wat verlaat. Het sloeg juist zes uur en toen zij
by 't postkantoor kwam, waren de loketten ai
gesloten. Nu, dat was niet erg morgen was het
ook nog vroeg genoeg.
Langzaam slenterde zy de laan terug naar
buis.
De inwoners van New-Braunfels reden hun
avondcorso langs de beschaduwde wegen. Licht
gekleurde „girls" en hnn „boys" stunrden
lachend en schertsend hun kleine buggies. Fami
lies met veel kinderen reden langzaam in groo-
tere rijtuigen. De „upper twenty" vlogen voorbij
in hnn automobielen.
Loe zag hen zuchtend na. Hadden de Sto
wer maar paard en rijtuig of auto! Waren de
Candelilla-millioenen er maar I
Loe wilde juist bij het Comal-hotel inslaan,
toen mevrouw Egeiing uit de veranda kwam
en haar aanriep.
„Kom een oogenblik binnen, als u tijd hebt I"
Óndanks mevrouw Stower's waarschuwing
kon Loe niet goed anders dan gehoor geven
aan deze vriendelijke nitnoodiging.
Een vrooiijk gezelschap van „girls" en „boys"
was in de veranla bijeen. Allen kwamen Loe
hartelijk tegemoet, die weldra minder terng-
houdend werd en levendig deelnam aan hel
vroolnke gesprek. Het waren niet allen be
schaafde menschenenkelen waren nooit uit
New-Braunfels weg geweest en toonden een bijna
ongelooflyke onwetendheid in al hetgeen Dnitsch-
land betrof. Ameriknansche kleinestadsmen-
schenLoe had niet gedacht, dat er 260 iets
bestond.
Zy schenen zeker medelijden te hebben met
alle buitenlanders, want zy zagen hen gewoon
lijk arm en ontevreden in Texas aankomen en
zich hier langzamerhand opwerken tot betere
omstandigheden. Dat Duitscnland óok nog door
een andere klasse van menschen werd bewoond,
schenen zij zich niet recht te kannen voorstel
len.
Zy waren zoo geheel en al Amerikanen, deze
jonge menschen. en handen de politieke onkun
de en zelfoverschatting van de Amerikanen. Zij
spraken echter Dnitsch, woonden in een Duitecn
stadje en hadden slechts Duitsch bloed in hun
aderen.
Maar vrooiijk en goedsmoeds waren zij allen,
hielden hun New-Braunfels voor esn paradijs
en vroegen Loe steeds, of zij dit of aat niet
verrukkelyk vond.
Mevrouw Egeiing nam haar ter zijde. Een
goedig lachje kwam op haar gelaat, toen zy
zeide„Ik weet, dat u hier alles een beetje
eigenaardig vindt, frenle. U is niet als wij en
past niet precies in dit kleine nestIk weet van
mijn vader, hoe het werkelijk in Dnitschland is.
Hij is onderwijzer geweest, en een beschaafd
man en heeft eigenlijk altyd naar Duitschland
terug verlangd".
De heldere, scherpe bogen van de oude vrouw
keken lachend over de brillegrazen, die zij blyk-
baar alleen voor de waardigheid droeg. Loe
vond, dat mevrouw Egeiing eigenlijk het ver
standigste gezicht van alle menschen te New-
Braunfels had.
„Ik zou u een heer willen voorstellen, die
zeker in uw smaak zal vallen, een Amerikaan.
Hij is de „big boss" (chef) van een groote ma
chinefabriek te San Antonio en komt dikwijls
te New-Braunfels voor ontspanning. Hij logeert
altijd bij ons".
Meteen was de flinke vrouw ook al weg, om
den „big boss" te halen.
Loe was verbluft. Wilde die goede mevrouw
Egeiing een huwelijk tot stand brengen, omdat
zij haar zoo met klem van de groote machine
fabriek vertelde?
Daar kwam zij ook al terug met een groolen
man, die er nit zag als alle Amerikaanscbe hee-
ren in de groote stedenglad geschoren en met
zorg gekleed.
„Dit is mister Westess, miss Von Wersten",
zei mevrouw Egeiing.
Zij gaven elkaar de hand en mompelden:
„Glad to meet youl"
Zoo was de kennis gemaakt. Het gesprek in
de veranda werd nu dadelijk in het Engelsch
gevoerd. De „boys" zwegen bijna geheelde vier
„girls" begonnen met mister Westess to flirten.
Als bij iets zei, luisterden zij aandachtig, als wa
ren zijn woorden paarlen van wijsheid.
Hij beviel Loe uitstekend, want bet bleek, dat
hij lang niet zoo onwetend was als de Ameri
kaanscbe mannen gewoonlijk zijn, daar zij
alleen denken om geldverdienen en de overige
beschaving aan bnn dames overlaten. Hij bad
Duitsche schrijvers gelezeD, interesseerde zich
niet alleen voor „base-ball", maar ook voor
Europeesche rijsport, had volbloedpaarden te
San Antonio en kon de hoogeschool rijden. De
„boys" en „girls" verstomden. Loe von Wersten
en mister Westess spraken heel alleen samen in
de veranda. De oude vrouw had pleizier.
Eindelijk stond Loe op.
„Nu moet ik naar huis; het wordt tijd voor
het avondeten".
Mister Westess reikte haar de hand.
„Het heeft mij werkelijk zeer veel genoegen
gedaan, u te leiren kennen, miss Von Wersten.
Mag ik u misschien vanavond met mijn auto
halen voor een toertje?"
Dat was naar Amerikaanscbe ideeën volstrekt
niets ongepasts of ongeschikts. Uit mister
Westess' geheele houding sprak eerbiedige be
langstelling.
Verheugd stemde zij toe. Eindelyk zou zij
ook een stukje omgeving te zien krijgen. Dat de
Stower's geen bezwaren zouden maken en niet
zouden verwachten, mee uitgenoodigd te worden,
sprak naar 'a lands gebruik vanzelf. Vrooiijk
knikte zy de „girls" en „boys" toe en sprong
vlug de veranda-trap af.
„Dus tot vanavond I"
Mevrouw Egeling's gezicht straalde van vol
doening.
Den dokter kreeg Loe dien avond niet meer
te zien. Hy voelde zich vermoeid en was naar
bed gegaan. Mevrouw Stower scheen het uitste
kend te vinden, dat Loe was uitgenoodigd.
„Ga vooral" zeide zij vriendelyk, „als er geen
werk is, kan ieder doen, wat hy wil. Ik kan
toch nooit weg, want de dokter kan elk oogen
blik wakker worden en om zyn souper vragen".
Loe rilde bijna voor bet slavenleven, dat deze
vrouw leidde; maar zij scheen het niet anders
te willen en op te gaan in haar eigenaardige
liefde.
(Wordt vervolgd.)
