Bioscoop „De Arend".
Meursing machinale fabrieken van gebak, Amersfoort.
M.V.Med. Pelterijenfabriek,
VAN LENT's GlavsMi m PÉfflSSÉE
Wereldstad-programma n». 6i
6. Het licht r. d. vuurtoren.
Feuilleton.
Miss Sauerkraut.
DE ZEER GROOTE OMZET in diverse genre9 Engelsche petten van zeer
nette afwerking en nieuwste mode, en de uitgebreide collectie van de nieuwste
modellen in alle soorten pelterjjen maakt bet aan onderstaande firma mogelijk, goed
en goedkoop te leveren aan H.H. Grossiers en Winkeliers.
Hoogachtend en aanbevelend,
T.h. JACOB VAN STRATEN Co.
Leuveliaven 20 - ROTTERDAM.
WEL DE MOEITE WAARD HET WERK|
ER EVEN VOOR NEER TE LEGGEN.
kantoor LANGESTRAAT 12.
Nette bediening tegen zeer concurreerende prijzen.
A. J. P's. TRIÜMF-PUDDING l»er pakje 5 ets.
A. J. P's. KERSTPUDDING
met nieuwo rozijntjes en amandelen 10
Inzenders van 50 namen onzer verschillende soorten pndding,
geknipt nit de bovenzijde der pakjes, ontvangen gratis en
franco eene aardige verrassing. Met duidelijken naam en adres
te zenden aan A. J. POLAK, Puddingfabriok, GRONINGEN.
N.B. Voor 5 ets. puddingen zijn 100 uitgeknipte namen noodig.
ZATERDAG 17 JANUARI ten 2, 7 en 8% uur.
ZONDAG 18 JANUARI ten 3, 5, 7 en 83/4 nur.
i. BIOSCOOP-COURANT DE AREND. Laatste wereldgebeurtenissen,
z. DE KLEINE VAGEBOND. Komisch.
3. MEER GELUK DAN WIJSHEID. Komische scène.
4. EEN MISREKENING. Boeiende comedie.
5. EEN VERSTANDIGE HOND. Komisch.
Groot spannend en boeiend drama in 2 afdeelingen en 14 tafereelen.
De schipbreuk.
Op het vlot.
Door visschers opgepikt.
De vuurtorenwachter.
Het medaillon.
Na vijftien jaar.
De laaghartige knecht.
De misdaad.
Het licht van den toren.
De inspecteur.
De arrestatie.
Zijn dochter.
De gelukkige vader.
Eind goed, al goed.
De afdeeling „Broodfabriek" levert prima brood, beschuit en koek tegen zeer billijke prijzen, en geeft bovendien io pCt. dividend. Bedragen tot ongeveer f 50 per gezin
werden als dividend uitgekeerd.
78.)
Loe vloog naar haar kamer terue eu begon
het noodige bij elkaar te pakken.
Met een kleinen handkofier beladen, kwam zij
daarna weer op de veranda om afeobeid te ne
men van de Mc. Dowelle, die haar onder heftige
protesten lieten gaan. De jonge vrouw was in
tranen uitgebarsten en zelfs den jongen man
schenen de tranen ook boog te zitten.
Loe moest er om lacheD. Ze rond zichzelf wel
wat onbarmhartigmaar het tweetal was tocb
ook te komisch.
In den tuin nam mr. Westesz den kofier van
haar over. Zo stapten naar de mooie coupé-auto
mobiel, waarvan hij het portier opentrok.
„Een chauffeur heb ik niet", zeide hij met een
eenigszin» bitter lachje. „Al mijn niggers zyn
er natuurlijk vandoor gegaan, zoodra de typhus
by ons uitbrak".
„O, dan laten we den kofter alleen in de coupé
rijden" zeide Loe en nam de zitplaats van den
chauffeur in. „Z60, nu is het net als toen te
New-Braunfels 1"
„Behalve, dat dit geen pleziertochtje voor u
is".
„Och, zegt u dat niet 1 Ik verheug er me wer
kelijk in, uw moeder te kunnen helpen".
In razende vaart ging het door de helverlichte
stad en de donkere parken van Laurel bights.
Plotseling zwenkten ze een door palmen en pe-
canboomen beschaduwde allee in. Het stille witte
huis dook tusschen het donkere groen van het
park op.
Westesz stopte vóór de veranda.
Een oude dume met een vriendelijk gelaat
kwam hen uit de hall tegemoet.
„Gelukkig, dat u terug is. master Harry",
zeide ze op gedempten toon. „Heeft u een ver
pleegster gekregen
„Stellig mrs. King, een uitstekende kleine
„Dat is mrs. King, misB Von Wersten", stelde
hy voor, „onze oude, trouwe huishoudster".
De oude dame drukte haar hartelijk de hand.
„Wat ben ik blij, dat u er is! Mevrouw is
hmd ziek en ik had geboord, dat erin deheele
stad geen verpleegsters te krijgen waren".
„Brengt u mij dadelijk bij haar, wilt u?"
vroeg Loe.
„Ma ,r moet u niet eerst wat uitrusten of iets
eten?" kwam mr. Westesz tusschenbeiden.
Loe schudde het hoofd.
„Neen, mr. Westesz, nu ben ik voortaan ver
pleegster en niets anders en hoop ik mijn plicht
te doen".
Zonder nog eens naar hem om te kijken, volgde
ze mrs. King door de ryk, maar toch eenvoudig
gemeubelde hall en de even ryke, rustige ka
mers. Eindelijk opende de oude dame behoed
zaam een deur en stond Loe op den drempel
van een ruime slaapkamer, die door een elec-
trische lamp met groene kap getemperd werd
verlicht. Op een paar tafeltjes stonden glazen,
medicijnflesscben en schotels vol ijs bij de hand.
In het breede ledikant lag de bejaarde patiënte,
volkomen apathisch naar het scheen. De inge
vallen trekken van haar vermagerd gelaat, dat
door zilverwit haar omgeven was, lieten den
ernst van den toestand gissen. Bij Loe's nade
ring sloeg ze de oogen even op. Nu en dan steunde
se dof.
Mrs. King wenk'e Loe, haar in een aangren
zende slaapkamer te volgen, die reeds voor een
verpleegster in gereedheid was gebracht.
In een helder witte japoD en wit schort trad
Loe even later onhoorbaar in de ziekenkamer
en nam haar plaats aan 't bed der oude dame
in.
„Nu kunt u uw gang wel gaan", fluisterde zy
mrs. King toe, „Ik zal hier wel voor alles zor
gen".
De oude dame knikte en verwijderde zich op
de teenen.
Hoe rustig en beslist bewoog die knappe jonge
nurse zich in de ziekekamer 1 Bij zulk een ver
zorgster was de patiënte zeker in goede handen.
Mrs. Westesz kwam een half uur later te ge
lijk met den dokter in de kamer om naar zijn
moede. te zien.
Toen Loe den dokter vertelde hetgeen ze in-
tusschen voor de zieke had gedaan, bekeek hij
haar met welgevallige blikken en zeide ten
slotte
„Flink zoo, kleintje; pas verder ook maar zoo
goed op".
„Wat een gelukkig toeval, dat u zoo'n han
dig, frisch verpleegstertje op 't spoor is geko
men", zeide hij, toen nij met mr. Westesz de
kamer uitging. „Ik had niet gedacht, dat er
nog een te bemachtigen zou zijn".
Hy had Loe nog een paar wenken en voor
schriften gegeven en beloofd, in den loop van
den nacht nog eens terug te komen.
Lange, bange uren en dagen volgden. De óude
dame was zeer ernstig ziek en in den beginne
werd het ergste gevreesd. Onvermoeid was Loe
dag en nacht op haar post, hardnekkig weige
rend, zich door mrs. King te laten aflossen. Dit
was hilar geval 1 Met ijzeren wilskracht had ze
zich voorgenomen, met alle beschikbare midde-
1®9 °tn het leven der haar toevertrouwde pa
tiënte te kampen. Onafgebroken nam ze het
stijgen en dalen der temperatuur, den polsslag
en de ademhaling waar, nauwkeurig notities
makend van de geringste verandering. De dok
ter kreeg bij elk bezoek een duidelijk overzicht
van het verloop der ziekte in de dag-, avond
en nachturen. Zijn voorschriften werden met de
grootste stiptheid opgevolgd.
„U moest bij de verpleging blijven", zeide bij
t i"£ V V00r SeroePeu en kunt bet hier mak
keh -b»engen tot direclrice van 600 groot zie-
„Dat is ook mijn plan, dokter", antwoordde
ze, „zoodra ik weer in Duitschland ben, geef ik
me op bij het Roode Kruis".
„Wilt u niet in Amerika blijven Hier kunt
heden" Verd" breDgen mel aI uw bokwaam-
„Neen, ik wil „al die bekwaamheden" liever
lachend 6 van het vaderland" zeide Loe
ii«iWfl-VdeeI zou me er in 'l buitenland
liever flink voor laten betalen".
Mr. Westesz had zwijgend bij dit gesprek
■feawïnd n%terffljl 2iJD verstandige oogen on-
SrL* rUdlten- Toen 18 2«° Wik ont
moette, kreeg ze 'egen wil en dank een kleur. I
't Was te gek, maar ze ging werkelijk nog
van Ilarry Westesz houden!
Met zijn moeder begon het eindelijk vooruit
te gann. Zij was de laatste dagen bij kennis en
legde een aandoenlijke dankbaarheid ten opzichte
van haar jonge verpleegster aan den dag. Loe
moest de fijngevoeligheid bewonderen, waarmede
de patiënte haar zware plichten trachtte te ver
lichten.
Een warme vriendschap ontwikkelde zich
tusschen verpleegde en verpleegster.
Op zekeren dag greep de oude dame plotse
ling Loe's hand en streelde die hartelijk.
„U gaat er bleek uitzien, miss Loe. U komt
veel te weinig in de lucht, en nu het zoo goed
met mij gaat, mag ik niet langer egoïst zijn".
„O, a wilt me zeker wegsturen om allerlei
ongeoorloofde en lichtzinnige dingen te kunnen
doen, zooals opzitten en lezen?" vroeg Loe on
deugend.
„Neen, werkelijk niet 1 Ik zal geen onvoor
zichtigheden begaan" beloofde mevrouw Wes
tesz plechtig. „Toe, u houdt zoo veel van paar
den, maakt u straks eens een ritje met Harry.
Ik geloof zeker, dat hij 't 6ok erg prettig zal
vinden".
Loe's oogen schitterden. Paardrijden heer
lijk I
„Maar ik heb geen amazone bij me", ant
woordde ze aarzelend. „Die hangt nog bij de
Mc. Dowells".
„O, dat hindert niets. Daar kuunen we toch
onmiddellijk om zenden". En de oude dame
kwam al overeind, haar hand naar de electrische
bel uitstekende.
„Maar mrs. Westesz, u moet immers blijven
liggen! Als u zóo doet, zet ik zeker geen stap
buiten de kamer".
„Geloof me, ik zal het werkelijk niet weer
doen klonk het gedwee uit de kussens.
Mrs. King kwam binnen.
„Och, stuurt u eens dadelijk iemand naar
riirs. Mac Dowell, North-street, om te vragen of
ze het rijkleed van miss Von Wersten wil moe
geven".
„DadeJjjk, mevrouw".
(Wordt vervolgd).
