Bank-Associatie
L. G. PONNE, "Srïril»" Amersfoort
Gereseryeerfl voor de Borstel- en Kwastratak m
J"_ A. v_ 33arneveld.
Hoogde Success ie re elite* ii
Levensverzekering:
AldGEilEENE
T. WATERVIS
Het Pariameisje.
rG. Philippo
Mie soorten UURWERKEN
Leve"0,,^lBb""ik"e 0Licht en Kracht
Electromotoren Installaties
uit voorraad van j alleen uit eerste klasse
0.5 tot 20 P.K. materialen gemonteerd
- HU ACHT - 11 HIJ Fit IK HES
DRIJFWKRKEH Tf—LICHT
Kampstraat 6 - Telefoon 193 interc. - Amersfoort.
Wertheim Gnnipertz 1834 en Credietïerecnigingl853
Kantoor Amersfoort
Zuidsingel 43
Kapitaal en Resenes i 19.400.000 Alle bank- en eïecteniaken
verminderen het erfdeel Uwer kinderen.
Ge kunt dit goedmaken door middel eener
Vraagt de aantrekkelijke en voordeelige tarieven der
Maatschappij van Levensverzekering en Lijfrente.
DAMRAK 74AMSTERDAM.
Inspecteur: H. TH1ERENS, Rembrandtkade 46, Utrecht.
:-: Lid Ned. Broederschap van
Accountants, STATIONSSTR. 23a.
INRICHTEN, CONTROLEEREN,
- BELASTINGZAKEN
FEUILLETON.
62). -o_
Zij beloofde alles te doen wat haar
ouders van haar verlangden, zelfs den man
aannemen die zij haar aanwezen, zoo haar
vader slechts Sprankelen voor haar kocht
Veertien dagen later kwam haar moeder
in de kamer van Leonie, een groot geel
couvert met roode lakken in de handen.
Haar fijn besneden gelaat straalde van
triomf.
>Ma chére, je vader begint zijn leven te
beteren! Nooit heeft een brief van hem
mij zooveel genoegen gedaan dan deze,
ingesloten in de papieren die een notaris
uit Arnhem mij zendt. Hij heeft in Duitsch-
land te veel ruïnes van kasteelen gezien,
om zich niet heel duidelijk te kunnen voor
stellen, hoe dat «nest», Sprankelen, er uit
ziet, schrijft hij. Daarenboven amuseert hij
zich te goed in Homburg om over te
komen, maar aan het eerste verzoek, dat
zijn dochtertje doet, heeft bij zich gehaast
te voldoen en daarom volmacht gegevan
aan een Notaris in Arnhem, Sprankelen
te koopen en op jouw naam vast testellen,
indien dat je hoogste levensgeluk uitmaakt!
»En, Leonie, ma chêre,» ging haar
moeder opgewonden voort: Je vader weet
zelve niet welken grooten dienst hij je
heeft bewezen, maar ik weet het: de naam
van Sprankelen gaat met den bezitter over.
Eeuwen hebben de Swaenecroon3 hem ge
dragen en hij is oud en machtig genoeg
geworden om den leelijken naam te vergul
den met een ongemeenen, echten glans...»
Zij omhelsde Leonie teeder, zooils zij
nog nooit gedaan bad, liet haar cou leetje
voorkomen en reed naar hare vriendin,
mevrouw van Heijmelen.
En toen Leonie het rijtuig van hare
moeder hoorde wegrollen ging zij aan haar
schrijftafel zitten en begon een brief aan
haar ouden neef Swanecroon. Zij wilde
hem alleen melden, schreef zij, om alle
misverstand te voorkomen, dat zij haar
vader gesmeekt had Sprankelen voor haar
te koopen, om het daardoor te redden uit
sloopershanden. Haar oude neef ko.. gerust
zijn, voor haar recht den naam Sprankelen
te voegen bij den haren, zou zij nooit
gebruik maken. Zij wilde slechts Sprankelen
bewaren totdat de Swaenecroons weder in
nat waren het kasteel terug te nemen.
De brief was hartelijk gemeend, maar
de wetenschap dat Otto hem zou voorlezen
aan zijn blinden vader, maakte dat zij
vormelijk schreef en gedwongen. Toch liet
zij hem dadelijk bezorgen.
Stralend van vreugde kwam hare moeder
thuis: «Leonie, ma chére, Constance van
Heijmelen geeft de volgende week een
«gardenparty» op «Oudenburcht», haar
buiten te Rijswijk. Het feest is ter eere
van de benoeming van haar neef Frans de
Bruijne. Geheel Den Haag komt in den
namiddag, slechts een paar intieme vrienden
zullen blijven dineeren en daaronder
verbeeld jewijjij en ik onder de
intiemsle van Oudenburcht! l at bewerkt
Sprankelen reeds!»
Haar moeder scheen zoo gelukkig, nog
nooit was zij zoo vriendelijk en moederlijk
geweest voor haar dochter als in de dagen
die volgden. En in haar vreugde zag zij
niet hoe afgetrokken Leonie was, hoe een
blos van genoegen baar bleeke wangen
kleurde toen eindelijk het antwoord uit
Sprankelen kwam.
Leonie wachtte tot zij alleen was in haar
kamer om den brief van haar ouden bloed
verwant te lezen, geschreven in het flinke
dicht ineengedrongen handschrift van Otto.
De oude heer Swaenecroon begon om
haar, zijn «lief nichtje,» vergeving te vragen
voor de onheusche behandeling haar aan
gedaan toen hij «geslagen van droefheid,
niet wist wat hij zeide of deed.» Zoo iets
hem nog in dit leven verheugen kon, dan
was het dat zij zijn geliefd Spranktien
in bare trouwe hoede nam. «Voor de
Swaenecroons zal het wel altijd verloren
blijven, maar zoo ik er nog de vrije be
schikking over had zou ik het nederleggen
in de bruidskorf van mijn eenig nichtje...»
Met heel groote onduidelijke, ongelijke
letters, vreemd afstekend bij het regelmatige
schrift, stond onder den brief «Frederik
Swaenecroon
Leonie keerde de blaadjes om en om,
als zocht zij naar éèn enkel woordje dat
niet gedicteerd was, maar zij vond niets.
Zij beet zich op de lippen, tranon van spijt
sprongen haar in de oogen. Het werd haar
plotseling alsof het bezit van Sprankelen,
haar verder dan ooit van de Swaenecroon
bracht. ««Nog nooit ontving een Swaene
croon een aalmoessprak zij Otto 11a.
Zij was nu in het bezit van Spranke' 1,
het maakte haar slechts rijker, en wat kon
Otto haar nu bieden?
Op den dag van het feest reden moeder
en dochter naar Oudenburcht. Mevrouw
van Heijmelen kwam beide dames te gemoet
Zij kuste Leonie: «Ma cbêrie, ik ben zoo
blijde voor je, Maar waarom zie-je zoo
betrokken weet je zelve wel hoe gelukkig
je bent in het bezit van Sprankelen
En het meisje nog eens heel natuurlijk
en vriendelijk toeknikkend, wandelde zij
weg, de gastvrouw om andere gasten te
verwelkomen. Zij behoefde nu niet te zorgen
voor half weerstrevende cavaliers voor het
geminachte Vetkaarsje, want daar waren
nu velen die van zelve kwamen, zeggend:
«Freule, mag ik mij in uwe herinnering
terugroepen. Uw neef Otto Swaenecroon
stelde mij op dien treurigen dag in uw
familie aan u voor.» En dan voegden zij
er bij na een paar deelnemende woorden
over het lot dat haar ouden neef trof. «Het
is een gelukkige gedachte geweest Spran
kelen in de familie te behouden
Ook Frans de Bruijne kwam, en al
spoedig week hij niet van hare zijde. Zij
las in zijn oogen de ernstige vraag die weide
uit zijn ziel en drong naar zijn lippen,
maar zij zorgde nooit alleen te zijn met
hem. Zij gaf haar verlangen te kennen
te willen tennissen en er boden zich partners
te over aan, cavaliers en vriendinnen.
Frans de Bruijne moest haar wel laten
gaan met anderen, want tennis en «golf»
had hij evenmin geleerd als gavotte en
Washington Post.
Gelukkig voor hem gingen de gasten ei. bleef
Leonie, met hem tot een der weinige 1 itver-
korenen behoorend, Intiem genoeg om te
blij ven dineeren op Oudenburcht. Hij geleidde
haar naar tafel en nu vond hij eindelijk de
gelegenheid om op innigen toon te zeggen
«Freule Swaenecroon, ik wensch u har
telijk geluk met het bezit van Sprankelen.»
Het had hem zoo natuurlijk geschenen
haar bij den naam te noemen van haar
moeder's familie; het bezit van Sprankelen
adelde baar immers in aller oogen, maar
tot zijn schrik zag hij aan het heftig samen
trekken van haar wenkbrauwen dat hij
haar alweer ontevreden stemde.
«Pardon, mijnheer de Bruijne. nog altijd
is mijn eigen naam een dissonant in de
aristocratische ooren, bemerk ik.
(Wordt vervolgd).
Amersfoortn|
Kortegracht 26, b.h. Postkantoor
ATELIER VOOR REPARATIËN.
behoort bij iedere
uitrusting; vlug;
spaarzaam; glans
houdend in regen.
