rilT TIGGERS PIANO
CAMIVEZ CELLO
Kaartverk: Pianohandel LOUIS KLEIN
groot f 3.000 000
in stukken van f 100— rentende 3%
Maandag 22 December 1919
J. VAN GI\KII BB ^«toefen-
Distributie-vrije Kolen
Voorradig 1ste kw. harde turf
1ste losse turf
Kachelblokken en Vuurmakers
Schoenwerk
PAS OP!
Erdalfabriek
Amsterdam.
GELDE RSGHE CREDIETVEREENIGING
ARNHEM - Opgericht 1866
Bergafwaarts
A MI CIT IA" VRIJDAG 19 DECEMBER 8
ENTREE I 1.00 BEL. - PLAATSBESPR. IN .AMICITIA.
Htofdprijzeo de eerste lijt jatoi f 25.000.en f 10.000.—
taop TOlgende tien jaren 20.000en 5.000.—
laatste Tijftien jaren „15.000.—
Ondergeteekenden berichten, dat aan hunne kantoren en ten kantore van den gemeente-ont
vanger te Amersfoort de inschrijving op bovengenoemde premieleening zal zijn opengesteld op
Prospectussen op aanvrage verkrijgbaar.
Nederlandsclie Handel-Maatschappij.
Gelderscho Credietvereeniging.
HANDEL.
Hoogeweg 70 Telefoon 200 Amersfoort
Bericht de ontvangst van
Vraagt prgsopgave. Beleefd aanbevelend.
ABONNEERT OFM
A BV ER TEERT IN I Cllt Ui&U
r-X
UITGEBREIDE KEUZE
in alle maten
bij J. GROOTENDORST Bof No. 38 Amersfoort
HM
Laat U niet beetnemen door knoeiers, die onze oude verpakkingen gebruiken en
namaaksels voor Erdal verkoopen. De waarde van Erdal ligt niet aan de verpakking
maar alleen aan de voortreffelijke hoedanigheden van den inhoud. De kwaliteit is
beter dan vóór den oorlog. Daarom let op de Oranje Pelikaan en weiger beslist
andere doozen. Alleen de Oranje Pelikaan waarborgt de ECHTE Erdal-Schoencrème.
GESTORT KAPITAAL 110.000.000.—
RESERVEN I 4.400.000.-
Deposito rento
een maand opzegging 3 pCt.
drie maanden opzegging 3'/,
een jaar opzegging4
m B □■■■■BB
n I, LANGESTRAAT 12
TELEFOON 212
ATELIER VOOR ONDERGOED NAAR MAAT a
a COMPLETE UITZETTEN EN LUIERMANDEN
FEUILLETON.
Mama verhuist om de twee drie jaar, omdat
na zulk een tijdsverloop de huisheer da
huur opslaat, daar het huis dan te midden
van bebouwde straten ligt, térwijl de voor
ouders al die nieuwe buren evenzoovele
kijkers in den pot noemen en zij zich, uit
een gevoel van schaamte over haar ver
vallen grootheid, liever uit de samenleving
geheel terugtrekken redenen, die ons
dan weer uit een gemeenschappelijk belang
de uiterste grenzen van de bewoonbare stad
doen opzoeken.
Maar hoe verweg wij |ona. ook terug
trekken, overal verhuizen'met ons mede de
voorwerpen en familterelieken die met grand-
maman en grootmama zijn oud geworden,
de oude krakende en tikkende mahonijbouten
meubelen, de perspectiefprenten in zwarte
lijsten aan den wand, de familieportretjes
in pastel, de silhouetten, de geknoopte, ge
haakte en kralen kleedjes, kussens en schelle
koorden, allemaal dingen die tusschen de
tochtige halfsteens muurtjes met hun bont
goedkoop behang den indruk geven van een
trekschuit getrokken door een automobiel.
Maar de deftigste ornamenten van onze
verouderde omgeving, blijven toch de levende
familiestukken, de twee voorouders tegen
over elkaar gezeten in hun hooge stoelen,
waarvan de zittingen en rugleuningen van
geborduurde rozen en lelies, eigenhandig
.door grandmaman geborduurd zijn in haar
jeugd. Zij, de voorouders, worden altijd met
alle omzichtigheid overgebracht in het nieuwe
huis. Het is de eenige keer dat mama een
rijtuigrekening heeft en zij zitten reeds heel
voornaam, heel deftig, niets doende over
elkaar, als mama en ik nog mager en bleek
zien van al het sjouwen om toch op de
zuinigste manier te verhuizen.
Dit is geen beklag. Zij, dé voorouders.
zijn nu eenmaal hst centrum, waarin zich
al het streven der anderen concentteert.
Grootmama is nog recht en statig. Zij
vult haar geheelen stoel. Toch is zij zoo
hulpbehoevend als haar stokoude moeder,
want ze is heel slecht van gezicht. Zij legt
haar sterken bril nooit af, en voor haar, op
tafel, vlak naast haar flacon en een opge
vouwen schoonen zakdoek, ligt een groote
ronde loupe in zwart ebbenhout. Naast haar,
onder bereik* van hare hand, staat haar
werktafeltje van mahonyhout, met groen
saaien zak. In den bak, in de vakjes en
laadjes, in den zak van die werktafel kent
zij met hare handen den weg. De zak puilt
uit van al de familiepapieren, die zij er in
bergt. Op die familiepapieren is zij zeer
gesteld, zij zijn haar zwak. Ik lees haar
altijd na bet ontbijt de courant voor. een
krant van drie dagen oud, die wij daardoor
oijna voor den prijs van scheurpapier krijgen,
't Doet er niet toe, in onze afzondering
komt het oudste nieuws nog altijd met de
frischheid van het nieuwe. Nu is het voor
haar een genot een bekenden naam te
hooren en dien in verband te brengen met
haar familie.
Wacht even Hoe zei je Venraay1
Venraay van de PoelwaterWacht
eens En dan wordt er zenuwachtig
gefrommeld in de papieren. Met haar bril
op, gewapend met de loupe, ligt zij bijna
met den neus op het document in hare hand.
En dan de triomf, als zij vindt wat zij zoekt.
«Zie je, hier heb je het, ik wist het wel
En dan leest zij voor, hoe een zekere heer
Venraay, zich noemende tot de Poelwater,
ergens, een honderd jaar geleden, in een
afgelegen hoek van het land een eiken-
boscbjc had verkocht aan een baron Van
Singen. 't Onbeteekenend feit is op om
slachtige manier en met haast onbegrijpelijk
geworden termen beschreven in een oud
document.
Er stond op haar slaapkamer een koffertje
vol van »zulkeen hoop vieze muffe rommel,»
zooais mama het heel oneerbiedig noemt.
Zoo nu «n dan wordt de inhoud van den
saaien zak eens verwisseld. En op een
goeden dag, nadat grootmama in den ver
nieuwden voorraad den ganschen ochtend
en middag had zitten snuffelen, deed zij
plotseling heel gewichtig en opgewonden.
Grandmaman moest haar solitair spellletje
staken en grootmama luidde de groote
bronzen tafelbel vóór haar op zulk een
heftige manier, dat ik, die in de keuken
stond te strijken, niet wist hoe gauw ik den
gloeienden bout zou neerzetten en holderde
bolder naar binnen vloog, want het was
mijn taak op die bei te letten.
In den regel omhelsde ik in mijn hart
altijd ridderlijk mama's partij, al durfde ik
mij niet openlijk tegen grootmama verzetten.
Slechts heel zelden gebeurde het, dat ik
mijn grootmoeder beter begreep dan mijn
eigen moeder. Een enkel voorbeeld tot
opheldering.
Zoo afgezonderd leefden de yoorouders
niet, of een paar maal in het jaar, werden
zij verrast door een bezending wild van een
neef van grandmaman, die groote jacht
terreinen in de Veluwe bezat, of door een
mandje fijne vruchten, van-een nicht van
grootmama, die op haar buiten in de om
streken van Haarlem woonde. En juist die
bewijzen dat men harer nog gedacht, gaven
een hoogeren graad van malschheid aan de
patrijzen, een fijner geur aan de meloenen
ot perzikken.
Alleen mama nuttigde de ongewone lekker
nijen op onze tafel met een .gezicht als
proefde zij er een bitteren nasmaak aan.
>Je zult zien,» zuchtte zij, toen wij beiden
in de keuken aan de vateowasch gingen en
dus buiten het gehoor van de voorouders
kwamen>Je zult zien, dit fijne maaltje
kost ons weer banden vol weggeworpen
geld met St. Nicolaas!»
Ik keek haar verwonderd aan«Weg
geworpen, ma Maar wij koopen toch heel
mooi speelgoed voor de dochter van neef
Singen en de kleinkinderen van nicht Van
Klinkandaal
»'t Ia te hopen dat zij er blij mee zijn.
Wat in onze oogen mooi heet, is het daarom
nog niet in de oogen van zulke rijke ver
wende menschen. Zoo'n enkel popje of boek
meer, wordt misschien niet eens geteld,
terwijl het ons zooveel kost
«Nu ja zoo'n paar cadeautjes
«Bowien, nu lijkt je sprekend op je groot
moeder, die kan ook met een paar woorden
en een enkele fiere beweging van het hoofd
aanduiden dat zij de geheele zaak geen be
spreking meer waard vindt. Maar ik zeg je,
van wat die «paar cadeautjes» kosten, drijft
een geheele week mijn huishouden
Nu ja ma, maar wij kunnen toch geen
beleefdheden ontvangen zonder ze te récipro-
«Och kom, wat kost 't die rijke menschen,
die den geheelen dag jagen, of er groote
tuinen op na houden, eens iets van hun
overvloed te zenden, moet dat nu dadelijk
ge-ré-ci-pro-ceerd worden door zulke arme
lui als wij zijn
Ik zweeg, voelende dat hier weer iets
was, waar, om grootmama eens na te spreken,
«mama niet bij kon
Maar goddank, die oogenblikken waren
zeldzaam.
Eigenlijk had ik grandmaman eerder
moeten noemen dan grootmama. Maar och,
grandmaman was zoo ontzettend oud, zoo
versleten, niet veel meer dan esn ruïne.
Er was een pieus gevoel voor het voor
geslacht noodig om haar te blijven eeren
in den toestand waarin zij was vervallen.
Ineengedoken, mummieachtig verschrom
peld. zat zij den ganschen dag in haar
grooten stoel, in den rug met kussens onder
steund, terwijl haar wankelend hoofd in de
groote zwartzijden muts, die het geheel kale
hoofd bedekte, slechts halverwege de hooge
rugleuning reikte. Het was nu bijna niet te
gelooven, toch moest zij eens opvallend
mooi, rijzig en slank geweest zijn.
(Wordt vervolgd).
