Bernard J, van Liemt
Brandstoffen-Commissie
Bank-Associatie
Haarlem Amersfoort
Varkensmarkt 9 Tel. tijdelijk 273
D istributievrij e-Brandstoffen
Amersfoort
L. G. PONNE, vlw."Z"'wM Amersfoort
le soort Baggerturf (zeer zwaar)
le en 2e soort korte, harde Turf
FIRMA L. VAN ACHTERBERGH,
Bergafwaarts
SPECIALE AFIIKEIjING
WIEOEN - LUIERMANDEN
LEDIKANTEN
KINDER j WA(JENS
BABY-COMMODES
Bij dezea berichten wjj miu de inwoners vun AMERSFOORT. HOEVELAKEN,
HOOGLAND, LEUSDEN en STOUTBNBURG, dat met ingang van MAANDAG
8 MAART a.s. zjjn geldig vaiklaard
Bon A 9 cu 10 voor de ininiinuinriintsoenmi
K 5 en O kamerbewoners
S 4 studeer- en leskamers
De prijeen »an HOLLANDSCHE en DGITSOHE KOLEN
voor üe KLEIN-INDUSTttIK rijn vnnet 1 MAART 1920 al» volgt:
STUKKOLEN
per 100 K.G.
f 0.55
NOOTJES 1/5
0.55
ZUIGGASNOOTJES
100
0.05
STEENKOOLBRIKETTEN
100
7.20
SMEEFIJN
100
0.05
0.55
G1ETCOKES
100
8 60
G A SCO K ES (grof)
per 2 II. L.
5.60
GASCOKES (geklopt)
2
5.80
DUITSCHE MACHINEKOLEN
per 100 K.G.
f 6.05.
Namens de Brandstoffen-commissie,
N. VELS-HKIJN, Voorzitter.
C L. HOEl'NER, 2e Secretaris
AMERSFOORT, 2 Maart 1920.
Licht on Knicht
Inslallntics
alleen uit eerste klasse
materialen gemonteerd
I) K 1,1 F It I K M K N
- I, I C II T
Andergcleekendeii, alhier «en WASCH-, GLANS- EN STRIJKINRICHTING opgericht hebbende,
bevelen zich beleefd in uw gunst aan.
Beleefd aanbevelend,
LOUWERENS Co., Scheltusstrnat 30.
Nette bediening Concurreerde prijzen Vraagt onze condities
Houtskool Briketten - Houtskool, Vuurmakers
ARNHEMSCHE STRAAT la - TEI.. 155 MAGAZIJNEN: KOESTEEG 3-5
Wertheim Gompertz 1831 en Credietvereenigiiigl853
Kanteer Amersfoort
Ziiidsingol 43
Kapitaal en Kesetes f 19.400.000 Alle bank- en elfectenzaktn
Ijvert tot billijkste
noteering
Electroiiiotoren
FEUILLETON.
Slot. o
Ik knikte verlegen: «Ik hield in mijn on
schuld die vraag van je voor voor stokers-
voortvarendheid.»
■En ik ben altijd in de meening geweest
dat je wist wie ik was. Wie is hier nu
eigenlijk het meest dupe geweest? Stel je
dus mijn verslagenheid voor, toen je mij
zoo brusque "lien verderen omgang met je
verboodt! Den dag van je vertrek vertelde
Una mij de klucht der vergissingen. Maar
toen, ik wil het je nu wel bekennen, hen
ik niet heel nialsch tegen je ondeugend
nichtje uitgevaren. En ik was boos op jou,
dat je mij zoo klakkeloos voor een echten
stoker had aangezien. In-mijn gekwetste
ijdelheid liep ik woedend weg en besloot de
idylle van Heizand te vergeten en nooit
meer -iets van mij te laten Itoorcn. In die
stemming keerde ik naar Delft terug, maar,
Winny, de herinnering aan dat lieve, witte
figuurtje; dat zoo trouw mij opwachtte op
dat zandige perron van Heizand, bleek ster
ker dan alio wrok. Ik haastte mij de eerste,
de besle gelegenheid aan te grijpen om je
weer te zien Toe, Winny, zeg zijn
wij nu quitte?»
Ik zag hein lachend aan>Tuch spijt 't
mij vreeselijk, Jan, dat je niet «echt» blijkt.
Ik heb zoo heerlijk veel voor mijn denk-
beeldigen Stoker geleden, hij is mij zoo lief
daardoor geworden, Ik ik vrees dat het
heel lang zal duren voor ik den Praescs
van het Delfsch studentencorps een even
goed hart toedraag als mijn cenvoudigen
boezeroenheld.»
»Ik wil het er op wagen!»
Gelukkig was daar de anjelicrcnbouquet
op tafel, zoo bleef het ongemerkt voor het
drukke vroolijke paar aan de overzijde, hoe
stil, vurig, mijn ongehandschocndc rechter
hand aan een paar warme lippen werd ge
drukt. Tenminste zoo het mogelijk was, dat
voor een paar heldere, blauwe oogen iets
onbemerkt bleef wat zoo in bun onmiddellijke
nabijheid gebeurde.
En 't zou blijken, dat zij scherp ais blik
semschichten, toch door den muur van bloe
men waren doorgedrongen. Want op den
terugrit in het donkere rijtuig, toen tante,
dadelijk nadat wij de straatsteencn van Delft
achter den rug hadden, in baar hoekje, ver
dacht stil werd, hoorbaar diep ademhaalde,
voelde ik eensklaps een zachte gladde arm
glijden om mijn hals en Una's ondeugende
stem fluisteren: «Pardon, Winnylief, voor
mijn deel in de klucht der vergissingen.
Weet jetoen ju niets dan een critischen
blik, dien je wel van je grootmoeder scheen
geleend te hebben, over had voor papa,
voor het portret van mijn Eddietoen
vond ik hei heel gezond je verouderde be
grippen eens een ferm stortbad loe te dienen.
En later wel, je was zoo gelukkig in je
vermeende overwinning, dat het me wreed
toescheen het romantische waas van je liefde
droom op te lichten, ik wilde dat aan je
eigen stoker overlaten. Hcusch, geloof me,
ik ben genoeg gestraft voor de grap. Want
ik heb er meer onder geleden dun je weet,
toen ook Jan Vermaas boos van mij weg
liep, dien ochtend van je vertrek uit Heizand.
Eu, in mijn wanhoop jelui vuor goed ver
vreemd te hebben,durfde ik je nooit schrijven.
Ik kwikte eerst weer op, toen Jan mij de
invitatie zond, want ik begreep dat nu alles
terecht zou komen. Daarom stond ik er bij
mama op, van uit dan Haag naar Delft te
rijden. Geloof je nu, dat niemand blijder
is dan ik
Ik was te gelukkig om niet de geheele
wereld aan inijn hart te drukken, wat dan
niet mijn plaagachlig nichtje, wier spotzieke
slem nu zoo nederig klonk in de donkere
ruimte van het rijtuig.
«Enne Ybowlna, heb je gisterenavond
nog gedanst met den jongen Van Weemeien
van Wcemelenswaard
«O ja, grootmama, hij is een heel voor
komend jongmensch. Hij wachtte mij open
bracht mij binnen en gaf ons goede plaatsen.
Later heb ik nog met hem gedansttwee
maal!» Ik sprak heel rad. Over Vaa Wee-
melen uitwijdend zon ik op de beste manier
om mijn groot geheim op een geschikt
oogenblik in dezen kring bekend te maken
«Ik vroeg Van Weemeien of hij iets wist
in zijn familie van een parentage met de
Singens. En verbeeld u, grootmama, uw
tante Sophie is de eerste vrouw geweest
van zijn grootvader.»
Grootmama knikte, tevreden gestemd,
«Namen ontgaan mij nooit, dat wil zeggen
goede namen
O wee 't duurde een paar seconden
voor ik weer onbevangen voort kon gaan
«Het portret van oud tante Sophie hangt
nog in de eetzaal van Weemelenswaard. Van
Weemeien was zoo vriendelijk mij te zeggen
dat ik enkele Singentrekken g«#rfd had,
den neus en 't voorhoofd, grootmama, 't Was
een groot compliment, want even te voren
had hij gezegd, dat het 't mooiste vrouwen
portret was in de familie.»
Grootmama knikte weer zoo vergenoegd,
een zelfbewust lachje speelde om haar go-
rimpelden mond. «Ja, de Singens waren een
mooi geslacht, de restes doen nog van zich
spreken.»
«Hij heeft gevraagd, grootmama, hier een
bezoek te mogen brengen?»
«Hier!.... wij bezoek ontvangen!....»
mama sloeg een verschrikten blik op de van
ouderdom doorzichtige overgordijnen, op de
verschoten meubelen, het kale vloerkleed
«Bowien, je hebt toch een uitvlucht ver
zonnen
«Met je verlof, dat ben ik niet met je
eens!» kwant grootmama tusschenheidcn, op
oen toon waarop zij mama altijd terecht
wees: «Ja, voor ons hebben wij als principe
aangenomen geen bezoeken nteer te pnt-
vangen, maar Maria, wij mogen toch niet
de belangen van je dochter vcrwaarloozen.
Zij is achttien geworden, het wordt tijd dat
wij nu ook eens gaan denken aan haar
toekomst!»
Och mijn arme oudcrwetsche grootmoeder,
tegenwoordig zorgen de kleindochters wel
voor zich zelve
«Ik... ik ben blijde, grootmama, dat u
zoo gunstig denkt over het ontvangen van
bezoeken. Wanthm er ia nog een
student, die gevraagd heefc zich aan u
allen te presenteeren.»
Grootmama, in het beste humeur, dreigde
schertsend met haar slanken vinger«El,
ei, meisje, je schijnt fureur gemaakt te hsbben.
En wie is dis tweede soupirant. De mooie,
goed onderhouden, oude damsshand strekte
zich onwillekeurig reeds uit naar het maho-
nyhouten werktafeltje, waarvan de groene,
zijden zak bultig uitpuilde van de oude fa
miliepapieren vol historische namen, die het
bevatte.
Goddank, zoo licht zouden wij niet triom-
phecren.er viel voorden schitterenden Praeses
toch nog een lans te vellen, nauwelijks minder
fel dan voor den nederigsn stoker!»
«Doe geon moeite, grootmama, daar zult
u zijn naam niet vinden. Hij heethij
heetJan Vermaas!»
Grootmama's trekken namen terstond een
onverschillige uitdrukking aan: «Ybowina,
ons buis is te klein, om er het geheele
Deiftsche studentencorps in 10 'aten defi-
leeren
«O, grootmama, in elk geval ie ons huis
groot genoeg voor Jan Vermaas, cn ik hoop
dat u hem met liefde zult ontvangen, want
«Bowien I
Ik vloog in mijn moeders geopende armen.
Zij alleen had mij terstond begrepen
«Kindje, lieveling!..,. Zeg, houd je van
hem Toe zeg me één ding, maar oprecht,
hoor! Houd je werkelijk van hem, heel veel?»
«O mama zóóveelzóóveel als u
van papa!»
«Als dat waar is!..,. Kind, je zet de
kroon op mijn leven!»
«Vermaas VerinaasJan!» -krijsehte
Grandmaman«Elizabeth, waar hebben ze
het toch zoo druk over Over den meubel
maker, die mijn stoel komt repareoren?»
«Was liet maar waar mama! Zij hebben
het over den aanstaanden echtgenoot van
ons eenig kleinkindantwoordde grootmama
op een toon, als kondigde zij den ondorgang
der wereld aan.
-Je zult je gezag toch laten gelden, Eli
zabeth, ik heb nog nooit burgerluidjes In
mijn huls ontvangen.»
«Helaas, mama, ik heb hier in huis immers
geen wettig gezag. Mijn schoondochter
schijnt reeds geneigd haar toestemming aan
het jonge paar te geven.»
«Waarom ook uiot mama, als hij een
goed niensch blijkt! Mijn stille vurige wensch
was altijd, dat Bowien nog eens zoo gelukkig
worden zou, als ik geweest ben met uw
zoon. Ik bad er dagelijks om 1»
Grootmama in haar ontstemming, luisterde
niet eens naar haar: «Ik heb er altijd een
voorgevoel van gehad,» moiflpelde zij neer
slachtig: «liet is ons noodlot.,, wij gaan
nu eenmaal bergaf door onze huwelijken
steeds bergaf! Jan Vern/as! Jan Vermaas!
't Klinkt haast nog erg/ dan Maria Vosl»
«Hè, bè, bè,« krijschtr, grandmaman«Hor
zal ik deze nieuwe a/ancs noemen, Eiiza
beth, noblesse deloblesse de och te
help mij eens?»
«Noem het: .d' i/«llectl« grandmaman
viel ik haar fier'" "eu reden. >Aan d
adel van den behoort de loekoir
En daarom, gro^ama. Jan Vermaas zal
niet bergaf vo/". maar bergop
