fï°. 55
1"ie Jaargang.
Zaterdag 2 Augustus 1902.
BUITENLAND.
FEUILLETON.
In het Zonneland.
SFOORTSCH DAG 1 AD.
ABONNEMENTSPRIJS:
Per 3 maanden voor Amersfoortf 1.25.
Idem franco per post- 1.75.
Afzonderlijke nummers- 0.05.
Deze Courant verschijnt Dagelijks, met uitzondering van
Zon- en Feestdagen.
Advertentiên, raededeelingen enz., gelieve men vóór 10 uur
'g morgens bij de Uitgevers in te ze mien.
Uitgevers: VALKHOFF C°.
Utrechtschestraat I. Intercomm. Telephoonmimmer 66.
PRIJS DER ADVERTEKTIÉN
f 0.7*.
«.ia.
Van 1—5 regels
Elke regel meer
Groote letters naar plaatsruimte.
Voor handel en bedrijf bestaan voordeelige bepalingen tot
het herhaald ad verteoren in dit Blad bij abonnement. Eene
circulaire, bevattende do voorwaarden, wordt op aanvraag
toegezonden.
Dit den goeden, oaden tyd.
door RUSORNI.
II.
De kerk was met het kerkhof toegankelijk
voor iedereen; wat wonder dat zij een zeer
geliefde en gezocht© speelplaats waren voor
de jeugd. Voor vele spelen eigenden beiden
zich z-o bijzonder goed. Welke plaats bood
geschiktere schuilhoekjes aan, waar konden
lij beter terecht met knikkers en tollen? In
dorpen en in steden klonken steeds in de
buurt, dei' kerken do meeste juichtonen der
kinderen, en wij nog behoeven het slechts
te vragen aan de ouden van dagen, voor zoo
ver jkze bun jeugd op het platteland kebbeai
doorgebracht, en wij, zullen vernemen dat hun
liefste berinneringen uit hun onbezorgde ja-
reu zich concentreeien op het kerkhof van
hun dorpje Zong; in onze dagen een veelgele
zen dichter ,,Dc schooljeugd, zij vindt
haar genoegen op t kexkhof, als overaltwee
eeuwen vroeger maakt Cats reeds melding
van het spel 1 n de k o r k „Daar speelden
Jongens in de kerek, En daar lagh toen een
groote serok, waaronder dat een tol of cloot,
van dit geselschap henen schoot", etc.
Eon talloos aantal keuren werd uitgevaar
digd mei de strekking om dit spelen in kerk
en op kerkhof tegen t e gaaln, doch onderdrukt
in het nooit. Nu kon het er no.g me© door,
wanneer dit slechts geschiedde als de kerk
niet in gebruik was, maar ook gedurende de
predicatie werd dikwijls storing veroorzaakt
door liet spel en de insolentie der kinderen.
Niet alleen de ïaad der gemeente, maar ook
regenten van St. Joris namen hiertegen hunne
maatregelen. Zoo lezen wij in eene resolutie
van dezen „Ts sere,sol veert bij de Regenten
van Pt. Joriskerrk extraordinarii vergadert,
dat voortaan, do Costers achti sullen nemen,
dat nae de Clock hal ff vijff do kerekdueren
suilen verloten w.irdon, te weten do Du er opt
Chcoi ende do duer aan do appelmerek uyt-
ojüiende, ernde dat/ alleen de Dom- aan den
Hoff sal open hlijiven, waerop eapres ï'egard
genomen sal worden, (dat) 'bij, de Costers,
Hondtslagcr ende Dienaars van Justitie,, dat-
ter geen Jongens vullen inloopen om de groo
te Inselentien te wee ren, die da-gelijk bij baar
geplecclib worden, gedurende de predicatie.
Actum, den 8 9 b 1652.
Uit een raad'sbesluit van 7 No,v. 1592 zieni
wij, dat de Costers ende dootgra-vers vain de
Groete kerek te allen avont siob met een
goede stock moeten vindon in de Grote Kerek
en alje Jongens, die enige Insolentie bediiven-
daermede straffen ende benemen don hoob
met het. overste cleet, op poene van suspensie.
Een zeer eigenaardig© wijize dus om d'e knapen
rog een extra,-straf op te loggen behalve het
pak daag door middel van d'e stok
Nu is dit spelen, en gaan door de kerk niet
zulk eon groot misdrijf als heli ons misschien
voorkomt. De deuren stonden open en menig
een, niet slechts jongens maar ook ouderen,
liepen, om zoo ten eind weegs af 'te 9nijden,
de een© deur der kerk in en de andere uit,
en dat ook onder de predicatie. „Men voelde
zich, zooals wijl lezen in De Oude Tijd (1871
p. 12). in de kerk zoo geheel tlmi», dat- men
er hem trok met alles waarvoor het. huis geen
ruimte had. Kreeg b.v. een zeilmaker"een
heel groot zeil te maken en kon hij in zijn
bekrompen werkplaats er zich niet mee roe
ren, hij ging er me© in de kerk zitten,
want die was ruim genoeg." Ook in onze stad
wrd de kerk zoo nu en dan gebruikt voor
een zeer wereldsek doel. Zoo zien wij in de
notulen van den kerkeraad van Jan. 1651,
dat bekend is geworden dat sommigen van
de A. Magistraat genegen waren toeback te
laeten droogen op 't verwulffde van de groote
kerek is daer op goetgevondeu dat de predi-
canten bij Hacr E.A. ernstlijck sullen aen-
honden, dat doch soodanich een ergerliioke
saecke verhindert mach werden." Op eene
volgende Vergadering werd verstaen, dat dese
sake noch aenblijve» sal ende dat men hoopt
deselve geen voortganck te hebben.'
Nu mcene men niet dat dit gebrek aan eer
bied voor het kerkgebouw en zijne omgeving
dateert vanla-teren tijd. Ter Gouw in „De
Oud© Tijd 1. c. bericht, dat reeds in de 14de
eeuw te Amsterdam/ keuren gemaakt werden
tegen het trekken door de kerk gedurende de
predikatie, en Wagen aar in zijne Geschiede
nd van Amsterdam maakt melding van een
keur van hot. jaar 1465, waarin verboden werd
in de Kerken of opt Kerkhof eenig rumoer
of toeloop te maken". Intusschen behoeven wij
er ons niet ovpr t.e verwonderen, dat dó kin
deren de kerk voor hunne spelen gebruikten,
waar het voor de ouders eene zeer gewone
zaak was hhn weg, zelfs gedurende den dienst
door het gebouw te nemen en dit tevens t©
gebruiken voor de uitoefening van bun be
drijf. Het zri'-n da ouderen, die den kinderen
het voorbeeld gaven. Zoo was het, ook dikwijls
met. de overige baldadigheden. Menigmaal
wordt, in de resoluties geklaagd over d'e móet-
willigheden van ouderen
Al deze verkeerdheden nu kleven niet al
leen do straatjeugd aan, do kinderen uit hoo
geren «tand, de leerlingen dei' groote school
bezon digdten. er zich evenzeer aam. Het. ver
schil tusschen deze twee soorten jongens zit
dan ook meer ini do kleeding d'an in het ge
moed. Uit do gegevens voor de oude Geschie
denis onzer Shad blijkt waar 1 iiik niet, dat het
rene soort, ordelijker was dan het andere.Even
veel besluiten zijn nood ie- om ook hen tot
d'e orde te roenen. Om bijv. to beginnen met
dien laatdtgenoemd'en grief, del storing, te
weeggebracht, in da kerk gedurende de predi
catie den 23. Ma.v 1609 ordonneren die re-
gierders den Rector alle scholieren da,ertoe te
lvouden, dat zij niet en ga,en deur d'ie kerk
onder d'e predikatie mier buvten, omme dei
kerk. Doch wijl zagen biet reeds: de ouderen
gingen hierin voor en zelfs wals er eene reso
lutie voor noodig om te verbieden honden ini
de kerk te laten.
Andere was het m,et het/geen wij vinden in
1550, 17 Maart: „Also ter kennisse van de
Regeerders de&er Gtadt, gecomen is, hoe dat
bij eenigen jongens zekere ondaet voer der
Stadtscholen bedreven is geweest soa ist
dat Schout, Burgemeesteren ende Regeerders
voorn, bij desen doen te weeten, verbiedende
©enen yegelicih e jongen voor de scholen eenigc
ondaet: te bedrijven ofte mit steen en ofte
eenicb ander dinok in der -rholen oft voor
der dut ven te weipen op poenen van driö
karolusgu 1 den en daarenboven in der Scholen
ter presentie van der Justitie wel dapperlick
gegeeselt te worden ter exempel van ande
ren end© dat die poene voore. den oudere van
sulcke jongens afgehaalt val worden.' Welke
die „ondaet." was, wordt, niet gemeld, doch
•liet zal zeker bestaan- hebben in een of an
dere verboden handeling in de nabijheid der
school biii het wachten op liet openen dei'
deuren. Tn tusschen was de eerbied voor de
school blijkbaar niet zeer grootwant uit
het feit, dat de geese ling in de school zal
plaats hebben, blijkt, dat van de leerlingen,
zelf spralco is. Iets dergelijks vinden wij nog
in 1720, 8 Julij: „waar do Timmerman van
Poolen aan den Raad verzoekt do vakjes aan
het. Latijinsche School met staketfcingeu t©
mogen 'bezetten om te beletten dat geene vuy-
ligheid of drek naar desen weide geworpen."
D© bengels ontzagen in hun moedwil dus de
school zelf niet eens en waren niet zeer kiesoli
in de k»uze der middelen om hun baldadig
heid bot te vieren. Van lmn onkieschïteid
zien wij ook een staaltje in een besluit, dat
eene eeuw onder i-- en waarbij besloten wordt
Ie spreken niet dm Rector on met mr. Mel-
rhior aengaende da Jongens, die liaer onrey-
uioheden doen uit de school komende. Rij
liet lezen van dozo verkeerdheden behoeven
wij, wat. het gedrag onzer tegenwoordige jon
gens betreft, waarlijk den goeden ouden tijd'
li iet terug te wensohen, al verdwaalt dan ook
somtijds in den Winter een sneeuwbal 'in eene
ruit der school of al wordt er wel eens voor
den aanvang dei- lessen wat luid gezwetst of
wat wild gestoeid door de jeugcl, die met.
brandend verlangen staat te wachten op de
klok van negenen en éénem.
Eene gewoonte van erger liet'eelcenis vindt
men reeds in eene resolutie van April 1542,
waarbij aan de der eken van deser Stadt-
school© geinterdiöeeixl wordt in herbergen.' te
zitten, drinken ofte'Ie spelen in eenigo mar
n i om buvtten expres consent van baer old ars
oft Meesters op pevn© van drie karolivsgl. end©
arbitrael correctie, deen helft tot! profijt van
den aanbrenger end© die ander helft tot. pro
fit van den Coninck ende do Stadt.
Ons baart het verwondering dót zulk een
besluit genomen moest wordenhet. euvel
moet dalni wel groot riiin geweest. Het geeft,
zeker .geen gunstig denkbeeld van de beschei
denheid en ingetogenheid van de toenmalig©
ieugd. Zeker zal het, gehalte der lectoren, dat
in dien tijd niet van het beste was,, hieraan
o-een goed gedaan hebben, evenmin als d'e nn-
mst der rijden, iets dat steeds een der moral i-
seerend'en invloed, U-- ©font
Gelukkig was het. niet. met alle leerlingen
zoo treurig gesteld, dat zi? zich ads heusobe
mienrehen wilden voordoen, door te toonen.
dat zijl verfrisscliing en interessante gesprek
ken, zooals men ze slechts in herbergen en
sociëteiten geniet, noodig hebben, om: uit te
rusten van geestelijken of licha,melij|ken ar
beid. Was Vuet gros der spes patriae in die
dagen van dit gehalte geweekt, zeker zou
van hen niet geworden zijin, dat stoere, krach
tige geslacht, dal wij lemen kennen in de ge
sold eden is der 15de en. 16d© eeuw1. Er waren
er gelukkig nog (en zij vormden wel de meer
derheid^ die de wilde jongensspelen op straat
verkoz:n boven geleuter en kwaadspreken iu
een dompig lokaal. Menig raadsbesluit toch
bracht, hun wildheid wat, te temperen en
vooral de straat voor de Latijnsehe school was
getuige van menig prettig jongensspel en me-
nig© jongensstreekEn wel stelde de raad1
somtijds ceno boot© van. drie gulden op deze
uitbundige pret en deze wilde spelen het
zal dan ook wel eens nnndér aangenaam ge
weest zijn, voor de voorbijgangers maar
wie kan do levenslustdie zich uiten moet
naar buiten, smoren? De raad der stad was
daartoe gelukkig niet in slaat.
Men moet, echter zich den Raad niet voor
stellen al9 steeds vittende op de daden der
jongens Uit soraimigo besluiten spreekt zeer
duidelijk zorg voor d<- kinderen. Zoo is een
telkens terugkomend besluit, dat gene jon
gens. die schol© ga en, sullen mogen baden,
dan in presentie van, den Rcctoer oft© mees
ters daer sij onder si tien ende dat. die t©r
contrarie dóde, sal bij de Rectoer ofte mees
ters gecorrigeert worden oft© vervallen In de
boete van drie gulden bij de magistraat opt.
baden gestelt, bij do Ouders te betalen- nyet-
legenstaende die ouders hyer iune souden
willen conniveren." Dit kan slechts als eene
bijzondere voorzorg bedoeld zijn, opdat zij zich
niet op gevaarlijke plaatteen zouden wagen
Wordt vervolgd
Politiek Overzicht.
Afrarisehe woelingen.
In eene rede, die de adelmnarschalk Sucluv
tin gehouden heeft tot do leden dei' dorps
besturen in liet district Tschern-k vindt
men van gezaghebbende zijde aangeduid wat
da ware oorzaken zijn van de boeren-onlus
ten in Rusland. Deze dignitaris heeft, de ou
der zijn gezag staande dorpsbes turen bijeen
geroepen, om hen aan t© sporen da onder de
boerenbevolking verspreide geruchten tegen
te spreken. Onbekende personen hebben on
der die boeren cl1 volgende geruchten ver
spreid 1. da a de Czaar de vermeerdering
van het grondbezit der boeren op kosten van
den adel bevolen heeft, maar da do regee
ring dit bevel niet ten uit,voer wil brengen,
omdat zij voor dear adel is 2. de boerenstand,
die altijd honger lijdt en een verschrikkelijk
bestaan voert, moet rot zelfhulp de toevlucht
nemen om haren toestand te verbeteren;
3. de regeering is voornemens alle scholen
iu hot rijk aan de geestelijkheid uit te le
veren, om het volk in zijn© onwetendheid
te houden. Deze geruchten, die door woord
on schrift verspreid weiden, stookten de
boeren op tot de onlusten, die thans nog
voortduren.
Niet alleen in Rusland gist en woelt, het
onrlvr-da plaistolandsib*'©Iking. -In luit OotfSfii.-
rijksdhe kroonland Galicië is een© dergelijke
beweging in gang. Bij tienduizenden hebban
dp arbeiders het werk gestaaktmidden in
don oogsttijd, wanneer in normale omstandïg-
liederi handen te kort komen, moe:, 'de arbeid
op het veld blijven liggen, omdat de aaur
weiaig© werkkrachten niet winen werken.
Men heeft hier in d© eerste plaats t© doen
met een strijd tusschen de landheer er en de
boeren-arbeidersMaar in het door assem
strijd verdeelde Oostenrijk speelt, hot vere
schil van ras in alles eene rol. Zoo ook hier.
Steeds duidelijker komt het. aan liet licht,
da.t do hoofdoorzaak van deze werkstaking
iu 'i, groot, is e ne nationale beweging, eier
strijd van de Rut/heneui, to-i dusver liet on-
derliggende element, maar da,t numeriek in
het. oostelijke deel van Gakeië de meerder
heid vormt, tegen de Dolen, het heersrthen.-
de element. Het, wachtwoord, dat i« uitget-
gevcn en waarnaar wordt gehandeld, is dat
geen. Rul,heen bij een Poolschen grondbezit-
tcr werk mag nemen. D© Köln. Ztg. doet
daarover ecnige mededeel ingen. waaraan, het
volgende is ontleend
,.De Rutheensche adel is met weinige uit
zonderingen gepo!on.iseerdOok wat, zijne
materieel-agrarische belangen betreft, staat
li ij tegenover de tegenwoordige Ritfiheensohe
arbeidersbeweging. Het Oosten r ij-ksohe kroon
land Galicië is. enkel op kosten, van de over
schotten van de Dim-oho doelen der mo
narchie iu staat gesteld zijn afzonderlijk be-
staan te voeren. Het bi. iuui i.^ corrupt
men denk© aan don achterstand van belas
ting in do groot o steden de groote meer
derheid van liet volk leeft in nauwelijks ia-
tere om stand igheden dan de boerenstand
\an Rusland. Politiek is de menigte reeht-
loos, want dc Solilachta tcn-oriseeft het volk
en leidt dc verkiezingen op hare ge
noegzaam bekende wijze. Er wonden honger-
loonen betaald, en wat de boer verkoopt,
moc-r. tegen, spotprijzen aan den Joodschen
dorjiswoekeraar afgeleverd worden.
„Dp landverhuizing is daarom van jaar tot
jaar toegenomen en eveneens het gaan naar
Pruisen, waardoor het hoofdzakelijk mogelijk
is gemaakt, dat de landelijke bevolking zich
den winter over in 't leven kan houden. Want
de raeusohen leven iii Pruisen buitengewoon
zuinig; met eene aan gierigheid grenzende
spaarzaamheid leggen zij alles op zijde wat
zij kunnen uitzuinigen. De verdienste wordt
overigens in huis tot aan het volgende voor
jaar opgeteerd.
„Daar het werk zoeken buitenslands van
jaar tot jaar toenam, hebben de Galicische
feodale heeren den menscben eenvoudig ver
boden naar buiten te gaan Had men er toe
besloten de loonen te verhoogen om den boe-
ro«arbeiders, wier eischen werkelijk beschei
den zijn, het rond komen mogelijk te maken,
dan zou de misera plebs zich daarin geschikt
hebben. Daaraan denkt, echter de Scblachta
niet; zij tracht integendeel de loonen t©
drukken en' motiveert dat met het dalen van
de eigen inkomsten. Dat kan ten deele juist-
zijuDe Galicische Schlachtu wil of kan liaar
landbouwbedrijf niet intensiever inrichten;
het wegzenden van alle Duitsche rentmeea-
ters, houtvesters enz. een gevolg va.' den
rassen strijd heeft, de opbrengst van de goe
deren en bosschen doen teruggaan, omdat er
in plaat9 van eer Hike, bekwame en werkzame!
bestuurders lieden gekomen zijn, die in dé
eerste, plaats „Poolsche patriotten" willen
zijn en voor wie de zorg voor de opbrengst
va si di goederen bijzaak h. Het land Weer
galmt van den room van het. Polendom Fees
ten en gedenkdagen worden gevierddö
Poolsche grootspraak, die zich verstout het
ganaohe Duitsche element economisch er on
der te krijgen, een allo perken te buiten gaan
de peïsveldtoolit hebben ook de hartstochten
van de lagere volksklassen losgemaakt, en bo©
fanatieker de haat. tegen de Duitschers op
vlamde, des to meer moesten de reu then en
tot- nadenken gestemd worden, die er een com
stitutioueel recht op hebben, dat hun volks
stam wordt, ontzien.
„De Ruthenen hebben bij; lange na niet zoo
veel vrijheden als de Polen in Pruisen, die
zich niettemin verongelijkt voelen. Zij' zijn,
omdat men hunne pers in Galicië zoowel als
in Rusland eenvoudig onderdrukt heeft-, be
werkt door agitators, wier eischen heden oven1
radicaal ziin als de Pcolschenmen eisohti
©en vrij*, Kléin-Russisch rijk. Hoe bescheiden
deze leus zich tot dusver doet hooren en hoe
ijverig inzonderheid de Poolsche pers erop uit
is de feiten niet bekend to doen worden: de
ontwikkeling is niet tegen to houden. D© Gali
cische Schlachta moet in de eerstvolgende ja
ren strijden om hare politieke, economisch©
en nationale machtpositie met een tegenstan
der. die haar de baas schijnt te zijn, omdat
hi; uit het. naburige Rusland reserVen kan
ontbieden, din den Polen ontbreken. Ook
aan de Ni wa heeft men reden de zaken met
aandacht, na te gaan. Men zal daar moeten
inzien, dat de Russische politiek fouten in
hare westelijke grenspolitiek heeft begaan,
16 Indische Roman
door
Mevr. OTIN K-8 O E B.
HOOFDSTUK XVII.
In Nita's hoofd dwarrelden de gedachten,
*oest. dooreen, den geheelen weg lang op den
thuisrit naar Tembong Goenoeng. Zij moest
toch vrede hebben met haar besluit, zij was
kar© overtuiging getrouw gebleven niet t©
willen huwen, tcnz.ij zij den man har keuze
fene innige liefde, eene algeheel© overgave
H»ar ziel en wezen kon bieden. Vreemd, dat
'kt niet rustig wilde worden daarbinnen.
Ach, <ij, zag de donkere, smeekende oogen
van de Lanter steeds voor zich, zij kon dien
treurigen blik maar niet vergeten.
s Avonds stortte zij, bij mevrouw Berken?
neergeknield haar overvol hart uit.
„Moesje lief, ik mocht hem niet aanne-
hij is veel te goed, veel te edel om niet
gi'hoel om zijn zelfs wn bemand te worden."
•,En die liefde voel je niet voor liem Ni-
ur
Zij schudde ontkennend het hoofd. „Als ik
wiju hart onderzoek, vind ik slechts hoogach
ting,... warme vriendschap... en bijl heeft
recht op veel meer, juist omdat hij zulk een
trouwe, lieve man voor zijne \touw zal wc-
zen."
„O kind, wat spijt mij dat,spAk mevrouw
Perkeus treurig, „liet doet mij bepaald innig
leed; ik ben zoo overtuigd, dat jullie voor
elkaar geschikt zijt en elkaar héél gelukkig
zoudt maken."
Nita beefde.
,,Was hij maar geen A(-;-: ent-Resident,'
snikte zij, na een poos zwijgens, „bekleedde
hij slechts eene nederige, eenvoudige betrek
king. misschien was alles geheel anders ge
gaan. Nu achtervolgde mij steeds liet denk
beeld de menscben zullen zeggen, dat je hem
om zijn stand en zijne positie nam, dat, je
alle mogelijke moeite gedaan hebt om liem
tot je te trekken."
„Foei Nita, hoe komen die leelijke gedach
ten bij je op," berispte haar hare vriendin,
„nu geloof ik ook. dat, je niets van de Lanter
houdt, je zoudt niet zoo aan het oordeel van
eene kwaadsprekende wereld kunnen hechten
als liet andere was. Kind, wie heeft die ideeën
in je hoofd gebracht
Hoe verruimde liet Nita. om, met die
zachte, koele hand on haar voorhoofd, heel
ha«r hart uit te spreken al te zeggen wat.
haar drukte.
Het waren niet alleen de krenkende woor
den van juffrouw Nieuwmeijer geweest, niet
a'leen de herinnering aan de vele gesprekken
bü. de Wielers gevoerd, waar het. onderwerp
steeds draaide over het. veroveren van eene
goede partir, die haar het besluit, hadden doen
nemen overvoorzichtig te ziin, waar hot hare
eigen keuze gold.
Zri bekende liet fluisterend aan de trouw*©
vriendin, dat ook, haar zelve misschien on
bewust, de hoogmoed een woordje lvad mee
gesproken. Zij wilde de wereld toonen, dat
zij niet behoorde tot de meisjes, die een man
nemen om geborgen to zijn...
Maar nu, terwijl zij het toonceltje in het
boudoir herdacht, waarbij zij zulk een diepen
blik had geslagen in de Lanter's warm lief
hebbend hart, kwam de gedachte weifelend
bij haar op of zij niet in dwaze overijling een
schat had weggeworpen om eene hersenschim
to bevredigen
„Lieve mot besloot zij. „gelooft u, dat
mijne achting on genegenheid zouden kunnen
opwegen tegen de Lanterns groote liefde?'
Doch nog vóór mevrouw Perkcns kon antwoor
den. hervatte Nita „Neen, dat zou niet goed,
niet eerlijk zijn tegenover hem, ik zou er toch
geen vrede moe hebbenalles of niets; ik
mag do La liter's vrouw niet worden wanneer
ik hem niet- even liefheb als liii mij. Nietwaar,
lieve moes?"
Mevrouw Perkens gaf haar pleegkind hierin
gelijk, maar zij bleef het betreuren, dat. liaar
goeden vriend zulk eene niet, te overkomen
teleurstelling had getroffen. „Wij zullen hem
nu zeker wel niet véél meer zien", sprak zii
bedroefd.
„Mijnheel' de Lanter heeft mij ziju eere
woord gegeven nooit- opliet tusschen ons voor
gevallene to zinspelen en zoo trouwhartig
voorgesteld, dat alles zou blijven als vroeger,
dat. ik liet hart niet, had hem dit te weige
ren", verteld© Nita schuchter, 't Zal ook niet
voor lang rijn, nu wij denkelijk begin Decem
ber naar Europa gaar. We zullen elkaar dus
als goede vrienden bliiven ontmoeten, wan
neer u liet goed vindt." besloot zü.
„Heb je daarin toegestemd. Nita,'" vroeg
bare vriendin verbaasd' to©n zweeg zij eens-
klap» en een onmerkbaar glimlachje -peelde
ooi liaar lippen.
„Kom kind zeide zij, opstaande, „nu gaan
wij rusten, wacht, ik ga met je mee en zal je
wat zenuwstillende druppels geven, anders doe
je geen oog toe van nacht Zij bracht het.
meisje naar hare kamer, en wachtte tot zij
to bed lagtoen kuste mevrouw Perkens het,
inoegeschrtide kind goeden nacht niet de tee-
derlieid eener moeder. En terwijl het, fijne
glimlachje weder over haar lippen gleed, pre
velde zij zacht- voor zich heen „Dwaas schep
seltje, dat jo eigen hart niet kent.
Dus bleef alles bij liet oude en toch ook
wter niet. Al was do Lanter met do beste
voornemens bezield om zijne liefde door blik
noch woord te verraden, al trachtte Nita hem
zoo onbevangen mogelijk te ontmoeten, de
verhouding tusschen hen beiden kon nooit
meer de zdfde zijn van vroeger .Een los daar
heen geworpen woord, eene onschuldige op
merking van een der kinderen dreef Nita dik
wijls het bloed naar de wangen, deed de Lan
ter haastig een ander onderworp van gesprek
zoeken. Hii bleef zich ook niet geheel aan d©
afspraak houden, meende Nita. ,Ziï hield zieh
overtuigd, dat Jovvien en Kattie nooit zoo
met bonbons en andere cadeautjes overladen
zouden ziju geworden. "Is deze niet tot dek
mantel moesten dienen voor de vele kiesche
at/tentiies dio haar werden bewezen't Was
heel zwak en verkeerd, dat zij deze niet wei
gerde, maar zij kon de Lanter niet grieven,
't viel zoo moeilijk de. lijn te trekken waar de
vriendschap eindigde en de liefde begon.
Expres bleef zij wel eens achter als ze wist,
dati hij in huis was, doch dan voelde zij eene
zenuwachtige spanning, die net zoo lang aan
hield tot zij hem hoorde aankomen. Wat was
dat toch' 't Kwam eigenlijk niet. te pas, dat
hij haar in do leerkamer opzocht of om het
hoekje keek of zij ook in haar voorgalerijtje
zat. Eens, toen ze aldoor in hare kamer was
gebleven- om zich nu eens recht, flink te too
nen, had hij zoo waar Kattie naai' binnen
durven sturen met, verzoek of zij hem niet
een oogonblik te woord wilde staan. Zich
zelve beknorrend om haar zwak toegeven, waa
zij toch maar even naar voren gegaan en had
het prachtige lmuquet rozen, dat. hij haar aan
bood. ook niet kunnen weigeren. Zij kende
d soort niet volle l'chtroode bloomen aan
lauge, slanke stengels. Kattie, die alle rozen
bij naam kende, zeide, dat dozo „Souvenir
d amour" heetten.
Eti die had zi; aangenomen 1 't Was wat
moois. Op die manier had het veel van een
stil engagement tusschen liaar en de Lanter,
behalve dat ze elkaar nog nooit omhelsd of
gekust hadden. Nita werd hoogrood en be
dekte hot gelaat met do handen, ofschoon zij
geheel alleen was. Dat. we toch zoo weinig
macht hebben over onze gedachten, naar be
lieven gaan en komen rij., de allerwonderlijk
ste het. meeet.
De Lanter wist, dat Nita naar Europa zou
gaan toen hii liet hoorde, zag zij rijn gelaat
droevig betrekken, doch onmiddellijk had hij
zijne loleuretelling weten te bedwingen om
Nita to verzekeren hoe het hem verheugde,
dat -rii nu haar broertje terug zou zien
„Ja. lief en goed was bi\ haar geluk" ging
hem boven alles.''
Wordt vervolgd.
