„DE EEMLANDER". N* 209 Dinsdag 6 Maart 1917. ^bijitfni.and/ ZONNEWEELDE i5*e Jaargang. FEUILLETON. MAR,E VAN VERSENDAAl. Booiareaacne. Mf Q j VAN SCHAARDENBURO. Uitgevers: VALKHOFF ft Co* AB0NNEMENT8PRUS. $av o maanden vooi Ameraioort f l-3©« idom franco per post1 Per week (met gratis vereekering tegen ongelukken)» 0.13*. Jtfionderljjke nummers 0.05. Wekelykaoh b^jvoegael mD* Bollandaehê Uwsvrou*' (onder redactie ran Thérèae Hoven) per 8 mod. Cl8. Wekelijkseh bijvoegsel Wereldr&vUsper 8 mnd. Ö5f Ct8« Bureau: UTRECHTSCH ESTR AAT 46. Intercomm. Telefoonnummer 66. PR US DER AÜVERTEN'i'IEN Vm> 1—6 r«!oU f O.MA, Elko regel moer O.IO^ Dienstaanbiedingen 1—6 regels.. O.ftO, Groote letters naar plaatsruimte. Voor handel en bedrjjl bos taan zeer voordeelige bepaling.»* tot hot herhaald adverteeren in dit Blad» bij abonnoraent. Eeno circulaire, bevattende de voorwnardeu, wordt op aanvraag toego zond en. Kennisgeving. Burgerneesier cn Wethouders van Amersfoort Aarengen ter kennis, dal bij hen is ingekomen een verzoek van Adrianus Antonius van Bekkum, tapper, wonende te Amersfoort, om vergunning voor den verkoop van sterken drank in het klein, voor gebnrik ter plaatse van verkoop in de beneden voor- en acht^rlocaliteit van het perceel Groenmarkt no. 16 alhier dat binnen twee weken na deze bekendmaking iren ieder schriftelijke bezwaren tegen het ver- Beenen der vergunning kan inbrengen. Amersfoort, 5 Maart 1917. Burgemeester en Wethouders voornoemd. De Secretaris, De Burgemeester, A. R. VEENSTRA. VAN RANDWIJCK. Politiek Overzicht Amerika en de duikboot- oorloq. Eergisteren is de tweede ambtstermijn van Woodrow Wilson als president der Ver- •eemgde Staten van Noord-Amerika be gonnen. De laatste dagen van zijn eersten ■ambtstermijn hebben zich gekenmerkt door «en hevigen strijd in het congres, die ver band houdt met den duikboo:oorlog, dien de centrale mogendheden sedert 1 Februari voeren op de bekende niets en niemand ont ziende wijze, waardoor in de door hen tot spergebied verklaarde zeeën vijandelijke en neutrale schepen gelijkelijk bloot staan aan bet gevaar om zonder waarschuwing in den grond te worden geBoorcl. De president voelt zich geroepen daar tegen op te komen niet alleen met het woord, maar ook met de daad. Den 26en Fe bruari is hij in het congres verschenen om ie vragen, dat hem volmacht zou wor den gegeven om, als dit noodig is, daadwerkelijk op te treden tot bescher-, ming van het recht der Amerikanen op d« vrije vaart op zee. Hij heeft machtiging gevraagd, om de Amerikaansche koopvaar dijschepen van wapenen te voorzien, zoodat *ii niet geheel weerloos zijn tegenover de duücbooten, maar zich zoo noodig kunnen verdedigen, en verder vroeg hij volmacht tot aanwending van alle middelen, die hem noo dig en voldoende mochten voorkomen om de Amerikaansche schepen en het Ameri kaansche volk te beschermen bij hun recht- matigen en vreedzamen arbeid op zee. Hp*. (jlTS het laatst van zijne dagen voor de vraag gesteld of het den president wilde steunen in zijne hou ding tegenover Duitschlond, en zijn rug zou dekken, als hij handelingen verrichte die moesten leiden tot den oorlog. Misschien is daarop niet zonder invloed geweest de over weging, dat tegelijk met het begin van den nieuwen ambtstermijn van den president ook voor net congres eene nieuwe periode begint te loopen. Het mandaat van het oude congres liep op 3 Maart 1917 af; den 4en Maart is een nieuw congres in het leven ge treden, waarin het huis van vertegenwoordi gers geheel en de Senaat voor een derde vernieuwd is. De samenstelling van het oude en het nieuwe congres verschilt aanmerke lijk. In het oude congres hadden in den Se naat zitting 5G democraten, 39 republikei nen en 1 progressist, in het huis van ver tegenwoordigers 229 democraten, 195 re publikeinen, 9 progressisten, 1 onafhanke lijke ei\ 1 socialist. In de beide huizen had den dus de democraten, Wilson's politieke geestverwanten, de meerderheid. Het niei> we congres, dat verleden najaar gelijktijdig met Wilson gekozen is en dat tot 3 Maart 1919 het volk van de Unie vertegenwoor digt, heeft deze samenstelling: In den Se naat zitten 53 democraten, 42 republikeinen en 1 progressist; de democratische meerder heid is dus iets «wakker geworden. Maar in het huis van vertegenwoordigers hebben thans zitting 216 republikeinen, 210 demo craten, 4 progressisten, 1 onafhankelijke en 1 socialist; drie plaatsen zijn onbezet. Hiei ■is dus de democratische meerderheid ver dwenen. Daaruit volgt, dat de president het nieuwe congres minder goed in de hand heeft dan het oude. Dat kan voor hem eene aanspo ring zijn geweest om zich tot het oude con gres te wenden met de vraag, dat hem tegen over de centrale mogendheden eene vol macht zou worden gegeven van zoo vijde strekking, dat hij volledige vrijheid van han delen zou bezitten in een g'eval, waarin het gaat om oorlog of vrede. Dat is hem intus- schen niet gelukt. Het huis van vertegen woordigers is hem ter wille geweest, maar slechts in beperkten zin. Hef heefr met oveigroote meerderheid (403 tegen 13 stem men) volmacht verleend tot bewapening van handelsschepen. Maar het heeft uitdrukke lijk schepen, die munitie of andere contra bande vervoeren, daarvan uitgezonderd en de bepaling in het wetsontwerp die volmacht verleende .tot het nemen van nog andere niet speciaal genoem de maatregelen een blanco-volmacht dus is geschrapt. In den Senaat is het niet tot eene stemming gekomen. Het reglement van orde van die vergadering kent niet het midel om door sluiting van het debat eene beslissing te bespoedigen. De tegenstanders van het wetsontwerp hebben zich dat ten nutte gemaaktzij hebben de debatten zoo lang gerekt, totdat de levens tijd van het oude congres verstreken was, waarmee dus de mogelijkheid was vervallen om het wetsontwerp ,-ot wet te maken. De stand van zaken is nu zoo, dat het nieuwe congres zich in het volle bezit be vindt van de rechten betreffende den oor log, die de grondwet het toekent, namelijk oorlog te verklaren, kaperbrieven uit te geven en regelen vast te stellen over buit te land en te water. De volmachten, die de president van het oude congres niet heeft kunnen krijgen, zal hij van het nieuwe con gres moeten vragen, dat daartoe tot eene buitengewone zitting zal moeten worden bij eengeroepen, want de gewone zitting begint eerst over negen maanden, in December. D:t ligt ook in de bedoeling van den presi dent. Het nieuwe congres zal weldra bijeen komen tot behandeling van deze zaak. Voor af wordt echter de Senaat afzonderlijk opge roepen om te beraadslagen over eene wijzi ging van het reglement van orde, opdat de ditnrmal opgedane ervaring zich niet meer zal kunnen herhalen 'De oorloti* Washington, 5 Maart. (R.) Presi dent Wilson hefcft heden middag, tQt ope ning van den tweeden termijn van zijne ambtsvervulling, eene rede gehouden in het Capitaol, die door eene groote menigte werd bijgewoond. Washingtor „5 Maart; (R.) Wilson geeft in eene Zondagavond uitgegeven mededeeling aan het land kennis, dat het kan zijn, dat hij niet in staat is koopvaar dijschepen te bewapenen of andere stappen te doen om het dreigend duikbootgevaar tegen te gaan bij gebreke van machtiging van het congres. De president zegt, dat eene buitengewone zitting van het congres noodig is om hem de vereischte bevoegdheid te verleenen, maar het is nutteloos eene buitengewone zitting bijeen te roepen «oolangs de senaat moet werken onder het tegenwoordige reglement van orde, dat eene kleine min derheid in staat stelt de overwegende meer derheid schaakmat te zetten. De president stelt zich voor eene bijzondere zitting van den Senaat te beleggen, die heden zal wor den bijeengeroepen tot herziening van bet reglement van orde met het doel de mid delen aan de hand te doen om het land van eene ramp te redden. Londen, 5 Maart. (R.) De verklaring, die Wilson Zondagavond heeft laten uit gaan, luidt als volgt: De laatste zitting van het 64e congres heeft door het einde, dat de grondwet voor zijn levensduur heeft bepaald, een toestand geschapen, die 'ongeëvenaard is in de ge schiedenis van ons land, ja, misschien in de geschiedenis van elke moderne regeering, en zulks terwijl wij tegenover' een crisis staan die^footere gevaren voor ons land kan op leveren, don eenige regeering in de geschie denis harer internationale betrekkingen ooit gekend heeft. Het congres is niet in staat geweest maatregelen voor de veiligheid van het land te nemen, of voor de elementaire rechten der burgers op te komen. Meer dan 500 van de 531 leden van beide huizen verlangen handelend op te treden. Het huis van afgevaardigden heeft zich met overweldigende meerderheid uitgespro ken, maar de senaat kon geen besluit nemen, omdat een kleine groep van elf senatoren besloten had, dat dit niet zou geschieden. De senaat heeft in zijn reglement van orde geen bepalingen, krachtens welke de debatten be perkt of ten einde gebraoht kunnen worden, en waardoor eene taktiek van dwarsboomen kan worden tegengegaan. Een enkel lid kan beletten, dot er wordt gehandeld, als hij maar over het physieke uithoudingsvermo gen beschikt. In dit geval is het resultaat een volkomen verlamming van de wetgevende en de uit voerende machl dei*, regeering tegelijk. De onbekwaamheid van den Senaat tot hande len heeft het onmogelijk gemaakt, eenige wetten van den meest dringenden aard uit te vaardigen op een tijdstip, waarop deze, zooals duidelijk is, onmisbaar zijn. Na een schets van de maatregelen, die de wettelijke sanctie niet hebben kunnen krij gen, vervolgt de presidentDe zou de moeie- üjkheid niet kunnen uit den weg ruimen door het 65e congres bijeen te roepen in buitengewone zitting. De verlamming van den senaat zou blijven bestaan. Het voorne men en de wil tot handelen ontbreekt niet. In het congres bestaat op dit oogenblik, waf gedachten en wil betreft, een grootere eens« gezindheid dan, ik durf wel zeggen, een de# thans levende leden zich kan herinneren. De meezt vaderlandslievende stemming heerscht. Het doel, dat de leden voor oogen hebben, is volkomen duidelijk en scherp on*, lijnd, maar de senaat kan niet handelen* tenzij met toestemming van al zijne Iederv De meerderheid is machteloos en hulpe loos. Te midden van een hoogst gevaarlijke crisis, >vaarin alleen welbewust, vastberaden optreden, de natie kan beveiligen of zelfs voor oorlog door aanvallend optreden van anderen te beschermen, is het onmogelijk te handelen. Ofschoon het een uitgemaakte zaak is, dal de natie en de vertegenwoordigers der notie met ongekende eensgezindheid achter de regeering staan, moet het buitenland niette* min den indruk krijgen, dat dit niet zoo is en dat andere regeeringen onbevreesd kun nen handelen naar willekeur, zonder dat deze regeering daartegen iets kan doen. Wij kunnen ops dit niet verklaren. Het klinkt ongelooflijk. De Senaat der Ver- eenigde Staten is het eenige wetgevenda lichaam ter wereld, dat geen besluit kan ne men, al is de meerderheid er voor. Een kleine groep van kwaadwillige mannen, die slechts hun eigen meening vertegenwoordi gen, heeft de groote regeering der Ver- eenigde Staten hulpeloos en verachtelijk ge maakt. Daartegen bestaat slechts één redmiddel, n.l. dat het reglement van orde van den Se naat zoo wordt gewijzigd, dat dit lichaam kan handelen. Het land zal hieruit ongetwijfeld een mo raal putten. Ik geloof, dat er op kan worden vertrouwd, dat de Senaat de middelen zafl verschaffen, om dergelijke toestanden te voorkomen en het land voor een ramp te be waren. Wilson verklaarde verder nog, -dat de too. stand nog ernstiger is dan men aanvankelijk dacht, omdat is gebleken, dat, terwijl de pre* sident krachtens zijn algemeene constitution neele bevoegdheid veel kan doen van dat* gene, waartoe hij van het congres machti ging vroeg, er zekere oude, niet afgeschafte wetten bestaan, die onoverkomelijke hinde#* palen voor handelend optTeden kunnen wo#» den en de macht van den president vernieti gen. De oude wet, waarop gedoeld word^. werd in 1819 aangenomen en handelde ovey het verzet van Amerikaansche koopvaarder# De geldzak noch de bedelzak hangen honderd jaar voor hetzelfde huis. 0 ROMAN VAN OLGA WOHLBRÜCK met autorisatie uertaald dcor ffevr. 1. P. WESSELINK- VAN ROSSUM. 68 Gravin Marie Antoinette hield haar hoofd; scheef en haar donkere oogen fonkelden haar •ehoondochter tegen. „Maak het later in orde bij uw heiligen, uw biechtvader en den herder Kas-per als ge dat noodig vindt. Maar doe op het oogenblik %at ik u zeg. Ik ken mijn zoon. Hij heeft den •trijd bijna opgegeven. Dwingen laat hij zich Biel." Suzan na Oberwall ging op het bankje zit ten, dat naast den rood brocaten stoel stond •n steunde het hoofd in de hand. Haar wit, mooi gelaat met de mooie oogen hield zij diep rver haar schoot gebogen. De knokige vin gers der oude vrouw groefden diep in baar Behouders. „Doe geen dwaasheden, lief kind. Ziet ge, ik #r«s altijd meer vrouw dan moeder, maar gij lljt meer moeder dan vrouw. Bij dat alles is j ét ^rme André te kort gekomen. En als aile teekcuen inij.uiet bedriegen dan is er maar een woord van u noodig cn alles Is zóoals het tusschen echtgenooten moet zijn, zoodat dit huis.zijn vrouw des huizes en Lk mijn doch ter krijg." t Suzan na antwoordde niet. Zeer- hartelijk kuste zij de hand dier oude vrouw en stond op. Haar mooie oogen straalden. „Wat een moeder voor haar kind kan doen dal zal ik doen." Een plotseling gevoel van angst snoerde de keel der oude vrouw toe. „Suzanna..." „Ja, Mama..." Vol lieBde boog Suzanna haar mooi hoofd. De oude vrouw greep haar bij beide armen, keek haar in de oogen en schudde haar zooals men een droomerig ldnd wakker schudt. André laat zich niet^Tyedriegen hoort gij?- Suzanna Oberwall glimlachte kalm. „Tk zal hem niet 'riegen. Ik zal het hem zeggen ik zal er hem om vragen." De gravin knikte en haar handen vielen in haar schoot. „Een vrouw, >dfle wat vraagt, moet mooi zijn denk daaraaivkind Toen Suzanne daarna In de kamer van Ger hard kwam, vond zij hem in een leunstoel aan het raam zitten. Een plaid lag over zijn knieèn, een ^ndere was om zijn schouders geslagen. Voor hem op een tafeltje stond een cassette van gedreven zilver. „Ik wilde u de sieraden laten zien, Mama, die Grootmama mij gegeven heeft voor mijn aanstaande vromy." „Och ja, lieveling, laat ze mij zien Belangstellend schoof Suzanna Oberwall een als zij met groote bewegingen de steencn in den grondi sloegen. Hel was mij vaak alsof alles aan mij vergroeide..." „En jij wou een geleerde worden, mijn groote. domme jongen! Om gelukkig te zijn om te kunnen leven zijn geen boeken noo dig. Bij ons buiten vindt je ternauwernood tien boeken in het geheele huis. Alleen een gebedenboek, een kookboek en een paar «kalenders. In dén zomer hebben wij geen tijd om te lezen; en 's winters lezen wij dé tijd schriften, die wij bewaard hebben. Wan» men behoeft niet zoo heel en al te verhoerschen... Je kunt niet gelooven, hoe goed verstandige •mensohen en de natuur boeken 'runnen vervangen. Kijk maar weer naar onzen blauwen hemel op! Grijp maar weer het zui vere zonnegoud!" Zij schoof heel -dicht naai' hem toé en drulcte haar wang tegen de zijne. ..En als je maar eerst je lieve, blonde vrouw hebt en kinderen en een paar flinke paaiden uit de Camargue, wal zul je dan lachen om je dómane boeken!...'' Het was hem altijd alsof hij sprookjes hoor de, als zijn moeder tegen he-m sprak verre, lieve sprookjes. Boven in zijn lichte, prachtige werkkamer lie]) graaf André rusteloos op en neer. De inkt verdroogde in den mooien malachleten koker, de boeken lagen opengeslagen, maar ongele zen, op tafels en stoelen. De laatste weken, waarin de cène opwinding op de andere volg de, hadden diepe sporen op zijn gelaat achter gelalen. Zijn oogen keken treurig en somber. Soms bleef hij midden in de kamer staan, luisterde met Ingehouden adem, ving een zach'.en kkink op, en gedempt gelach, het rui- scken van een uitstaande zijden japon; dan stoel bij. Gerhard haalde een prachtigen pare len halssnoer te voorschijn, kostbare, fonke lende ringen, en een kruis van prachtige «robijnen. Suzanna Oberwall speelde als een kind met al die dingen, en herhaalde steeds weer: „Wat zal zij blij zijnJe moest haar dade lijk wat laten zenden En de parelen moet zij op haar bruidsjapon dragen neen, niet de parelen. Die beteekenen tranen. Ik geef haar mijn collier van brillaraten. Zij wordt toch ook eer. Oberwall het is haar goed recht Je zegt, dat zij blond is? Ja? Zij zal op<zier. wek ken bij ons. Een blonde vrouw 1 Men zal haar voor de fee Estrella houden, die in de Pro vence leeft, en daar liefde en vruchtbaarheid geeft." Gerhard bracht de handen zijner moeder •aan zijn lippen. „Sedert u er bent, Mama, voel lk nieuw leven onv mij heen", fluisterde hij. „Waarom bent u zoo laat gekomen?!" „Je hebt mij immers nooit geroepen, jij 'ondeugende jongen." Hij lachte zacht en gelukkig. Ik was vergeten, hoe u er uit zag. Ik was alles vergeten, onder den kou'den, grijzen hemel. Ik was nooit gelukkig nooit had ik het warm. Nooit voelde ik mij blij! Alleen als ik Lou zag, als ik met haar sprak. En zoo leefde ik, met mijn boeken en met mijn vage "hoop, van den eenen dag in den anderen voort, zonder vreugde in het leven." Suaarane Oberwall werd bleek, terwijl zij de handen van haar zoon tussóhen de hare hield. „Mijn lieve, arme jongen Gerhard leunde met het hoofd tegen den lciming en staarde door het raam. „Soms heb ik de arbeiders op straat benijd, steeg Jet bloed hem naar het hoofd en Hep hij naar het raam, rukte het open, haalde mefl zware, diepe zuchten dc ludht op, vervuld med het bonte, schrille,1 grootsteedsche geraa% sloot het raam weer, cn ging aan zijn schrijf» iiafel zitten en bleef onbeweeglijk In zijn sch*« mcrachtigen hoek, totdat de knecht met een brief, een boodschap of zijn middagmaal bh* nenkwam. En het gebeurde wel, dat hij op één dag twee, drie maal de trap naar de vertrekloe# zijner moeder opging en zonder een woord t# zeggen plaats nam tegenover de oude vrouw in den rooden brocaten stoeL Dan gebeurde het. dat de oude gravin hef hoofd scheef hield en zse»f: „Ga toch naaf vrouw en kind beneden." Graaf André Oberwall antwoordde niaB Slechts eens zei hij: „Weet u, d<at Gerhard de laatste OberwaB Is als hij kinderloos sterft?" „Dat is alleen je eigen schuld", antwoordd* do oude vrouw hard. „Je hebt een vrouw, di# je tien kin^ren geschonken zou hebben, al# je bij haar waart gebleven!" „Daarom ontneemt zij het mij nu dit een« kina Iels in den toon van haar koelen en zich zelf beheerschenden zoon trof haar. Zóó zeer, dat haar oud, traag hart begon te beven én zij haar knokige, glinsterende handen bevend en aarzelend naar hem toestak. „Wij beiden zijn toch heyl eenzaam,' zei té zacht. (Wordt vervolgd.)

Historische kranten - Archief Eemland

Amersfoortsch Dagblad / De Eemlander | 1917 | | pagina 1