N° 300
1B"e Jaamang.
„D E EEMLANDE R".
Maandag 25 Juni 1917.
Ds tijd als tactor in Dn economie
der samenleving.
BI IITFNI .AN D~
FEUILLETON.
Strijdende Zielên.
AMERSFOO
MARIE VAN VERSENDAAu
MooMreaactiei D j_ VAN SCHAARDENBURO.
Uitgevers: VALKHOFF ft Co.
ABONNEMENTSPRIJS:
e maanden vooi Amerelooct
Idem franco per post.. j»
Per week
AfEonderltjke nummers
WökelybBoh byToegwl „Dt Bollondtcht SuiwM»' (ood.r
redactie v.n Thérè». Hoven) per 8 mnd. 30 cl».
Wokeliikaeh bijvoegsel ,WtrMmüt" per 8 mnd. 53 ct«.
f 1.33.
1.80.
o.ia>.
0.05.
Bureau» UTRECHTSCH ESTRAAT 46.
Intercomm. Telefoonnummer 66.
PRIJS DER ADVERTEiNTIÉN.
Van 1—5 rosolaO..SO*
Elko regel meer0.13,
Dienstaanbiedingen 1—5 regels0.30*
Groote letters naar plaatsruimto.
Voor handel en bodryf bostaau /.eor voordeeligo bepalingen
tot het herhaald advertoeron in dit Blad, bp sibonnomouL
Eene circulaire, bevattende do voorwaarden, wordt
aanvraag toegezonden.
op
Kennisgeving.
HINDERWET.
Burgemeester en Wethouders van Amers
foort
Gelet op artt. C en 7 der Hinderwet j
Brengen ter kennis van het publiek, dat een
door W. H. Meur sing ingediend verzoek, met
bijlagen, om vergunning tot het uitbreiden van
eene machinale beschuit- en koekfabriek door
het plaatsen van een drievoudigen pijpenoven
met een rijskast in het perceel alhier gelegen
aan 'het Smollepad No. 7 bij het Kadastraal be
kend onder oectie D, No. 971 op de Secretarie
der gemeente ter visie ligt, en dat op Zaterdag
den 7en Juli aanstaande, des voormiddags te
half elf uren gelegenheid ten Roadhuize wordt
gegeven om, ten overstaan van het Gemeentebe
stuur of van één of meer zijner leden, bezwaren
tegen het uitbreiden van de inrichting in te
brengen.
Tot het beroep, bedoeld in art. 15, le lid der
Hinderwet, zijn volgens de bestaande jurispru
dentie, alleen zij gerechtigd, die overeenkom
stig artikel 7 der Hinderwet voor het Gemeen
tebestuur of één of meer zijner leden zijn ver
schenen, teneinde hunne bezwaren mondeling
toe te lichten.
Amersfoort, den 23. Juni J 917.
Burgemeester en Wethouders voornoemdy
De Secretaris, - De Burgemeester,
A. R. VEENSTRA. v. RANDWIJCK.
li.
Ten einde de beteekenis van den invloed
van den tijd ook in de diepte te kunnen
doorgronden, zal het noodzakelijk zijn om
van alle veranderlijke factoren der samen
leving voortdurend (d. tv. z. met minimale
intervallen) momentopnamen te maken en
deze tot overzichten samen te stellen, die
een duidelijk beeld weergeven van de varia
ties dic-r waarden ii\ verband met den tijd.
Reeds aanstonds zij er op gewezen, dat
de uitvoering daarvan in vele gevallen op
practische bezwarerTzal stuitentoclj meen
ik als mijn overtuiging te moeten uitspre
ken, dat naar dit ideaal gestreefd moet wor
den en dat men niet rusten mag, alvorens
dit doel zooveel mogelijk benaderd te heb
ben.
Inderdaad zal deze mogelijkheid slechts
Bestaan, zoolang de mensch een actieve rol
kan vervullen, ten aanzien van het te voor
schijn roepen der verschijnselenniet alzoo
wanneer zijne rol passief is en dit laatste,
zal in de maatschappelijke samenleving
meestal het geval zijn.
Alsdan zal men zich met periodieke mo
mentopnamen moeten tevreden stellen
waarvan de tijdsduur der opvolging door de
omstandigheden wordt gedicteerd.
Ten einde de aldus samen te stellen beel
den duidelijk te doen spreken en tevens
^aanschouwelijk te maken, zal men zich moe-'
ten bedienen van grafische voorstellingen,
die, zoo mogelijk, automatisch worden op-
geteekendten einde de onvermijdelijke
onnauwkeurigheid der menschelijke waar
neming uit te schakelen.
Het element der beweging, der verande
ring, zal daardoor beter tot zijn recht komen,
dan door tabellarische overzichten.
Ook hier geldt wederom dezelfde restric
tie als bovenmeermalen zal een zoodanige
automatische aanteekening onmogelijk zijn,
maar indien men dit ideaal steeds voor
oogen houdt, zal er wellicht in tieze richting
nog veel te verbeteren zijn.
^oor b.v. op deze wijze een fyeekl samen
te stellen van de mogelijke arbeidspresta
tie, in verband met de maximum-capaciteit
der beschikbare krachten en middelen van
een bedrijf, en daarnevens van het werkelijk
tot stand gekomen productie-quantum, zal
men een scherpe controle kunnen uitoefe
nen op het economisch gebruik van den
arbeidstijd.- Indien beide lijnen sterke af
wijkingen vertoonen, waarvan de ware oor
zaak niet aanstonds duidelijk is, dan zal een
voortgezette grafische analyse,^e fout kun
nen localiseeren tot één der afdeelingen
alwaar men dan de arbeidsmethoden aan
een nadere revisie kan onderwerpen, ten
einde de oorsprong van het kwaad definitief
op te sporen.
In di! verband zij er op gewezen, dat in
het moderne bedrijfsleven een nieuwe uit
drukking is ontstaan, genaamd „bedrijfsdruk-
te" (Beschaftigung),' waarin de tijd eveneens
een onmiskenbare rol vervult.
-De helaas jonggestorven Ir; K. G. Simon
heeft in zijn boekwerk, handelende over
„Kostprijsberekening" de beteekenis der
„bedrijfsdrukte" duidelijk naar voren ge
bracht.
Indien immers een bedrijf het geheele
jaar door met volle capaciteit kan werken,
doordat de productie-mogelijkheid hiertoe in
staat stelt, dan zal van den beschikbaren tijd
een bij uitstek economisch gebruik gemaakt
kunnen worden.
Alhoewel er ongetwijfeld een algemeen
streven bestaat om dit ideaal te verwezen
lijken, verkeeren sommige bedrijven in de
onmogelijkheid om aan dezen eisch te vol
doen.
Als voorbeeld noem ik hier in de eerste
plaats de talrijke seizoensbedrijven, die den
zofner, het binnenkomen van den oogst of
-een ander tijdstip moeten afwachten om
hunne werkzaamheid aan te vangen, ten
einde dan. gedurende enkele maanden, met
volle capaciteit te werken, om vervolgens
een langdurige periode van gedwongen rust
in te gaan.
De gasten van de zeebadplaatsen en
zomerverblijven gevoelen het terdege in
hunne portemonnaie, dat de korte spanne
tijds, die den exploitanten gegund is, om
hun bedrijf met volle kracht uit te oefenen,
hen voor hel resteereride deel van het jaar
moet schadeloos stellen.
Is het mogelijk, dat de propaganda voor
de winter sport in de Zwitsersche bergen
ten doel heeft het hotelbedrijf ook in dèt
deel van het jaar meer rendabel te maken,
om aldus een meer economisch gebruik der
beschikbare middelen mogelijk te maken
Als 2ê voorbeeld van den machtigen in
vloed van den factor tijd op de economie
van bedrijven, die, heden ten dage, voor de
samenleving onmisbaar zijn, noem ik nog
de electrische centrales.
De capaciteit der electrische centrales
moet er op berekend zijn om op de tijdstip
pen van maximumverbruik voldoende ener
gie te kunnen afleveren om in de behoefte
aan kracht en licht te kunnen voorzien.
Helaas treedt dit maximum slechts op, ge
durende enkele uren van de donkerste da
gen van het jaar, d. i. omstreeks Kerstmis.
De grootte der geheele installatie moet er
nu op ingericht zijn om aan dezen eisch te
kunnen voldoenterwijl een belangrijk deel
van de capaciteit gedurende het grootste
deel van het jaar renteloos kapitaal vormt,
waarover meestal aanzienlijke bedragen aan
rente en aflossing betheld moeien worden.
Weliswaf^ worden er verschillende mid
delen aangewend om dit euvel te verhelpen,
maar daarmee is het kwaad nog niet uit de
wereld.
O. a. is het tarief voor de afname van
kracht en licht zeer verschillend en tracht
men hierdoor de onverbiddelijke werking
van den tijd te compenseerenomdat de
arbeidstijd der bedrijven gedurende het
grootste deel van het jaar valt buiten den
tijd, die de kunstverlichting noodzakelijk
maakt.
Indien het echter mogelijk ware om de
electrische centrales op den basis eener
absoluut constante bedrijfsdrukte te organi-
seeren, zou de rentabiliteit nog aanzienlijk
verhoogd kunnen worden en eerst .dan zou
den de kunstmatig ii\ het leven geroepen
phasenverschuivingen, naar de soort der af
nemers geheel kunnen vervallen, waardoor
de mogelijkheid geopend zou zijn om ook
de lichtafname te verhpogen, omdat de ta-
riefprijs alsdan uniform zou kunnen zijn.
Een meer innig~v<rroand met den tijd zou
dan echter geboden zijn.
Als illustratie op dit thema zij het mij ver
gund mij, voor een oogenblik, op nevenpa
den te bewegen, door een phantasie hierop
te houwen, die echter, uit den aard der zaak
niet verwezenlijkt kan worden.
Deze voorstelling dient dan ook slechts
om nogmaals aan te toonen wat de econo
mische gevolgen zijn van een aanpassen
aan den tijd.
Voor wat de electrische centrales betreft,
had ik mij een innig bondgenootschap met
den tijd als volgt gedachtVan de veronder
stelling uitgaande, dat een electrische cen
trale slechts gedurende één uur van het
etmaal zijn volle capaciteit moet kunnen af
geven, bouwt- men aan den evenaar 24
reusachtige centrales op gelijke afstanden
van 15 lengtegraden 1600 K.M., en
onderling electrisch verbonden.
Aangezien de electrische golven zich
voortplanten met een snelheid van 300,000
K.M. per 1 sec., kunnen deze in één secoTTde
een afstand afleggen van meer dan zeven
maal den omtrek van de aarde aan den
evenaar gemeten. Er is dus nog speling
genoeg, opdat deze centrales bijtijds het
werk van elkander zouden kunnen overne
men, wanneer één der centrales in hét duis
ter gehuld is en dus een maximum-capaciteit
noodig heeft, terwijl een meer westelijk ge
legen centrale nog klaarlichten dag beleeft
of bij die aan de antipoden de zon eerst op
gaat.
Inderdaad zou hiermee een veel gelijkma
tiger belasting der centrales bereikt worden
en zouden deze mei een minimum beschik
bare capaciteit een maximum nuttig effect
kunnen sorteeren.
Moge dit opstel er toe bijdragen om, meer
nog dan voorheen, een ieder ervan te door
dringen, dat„woekeren met den tijd",
vooral onder de huidige tijdsomstandighe
den, een economisch belang is van het hoog
ste gewicht.
F. J. C. VAN HARDENBROEK v. A.
Amersfoort, April 1917.
Politiek Overzicht
Rusland en de vraag van
oorlog of vrede.
H.
Sedert de revolutie in Rusland het cza-
risme van den troon heeft gestooten en aan
de vroeger van de .regeering uitgesloten ele
menten der bevolking het' heft in handen
heeft gegeven, beslaat er tusschen het stand
punt van Rusland tegenover den oorlog en
dat van de andere leden der Entente een
hemelsbreed verschil, een verschil zóó groot,
dat eigenlijk niet is te begrijpen, dat zulke
uiteenloopende opvattingen naast elkaar be
staanbaar zijn.
Rusland streeft naar herstel van den vre
de en stelt zich voor den vrede ie bereiken
zonder annexation en schadevergoedingen.
Dat gooit echter alles overhoop wat de an
dere leden van de Entente tot in den jong-
sten tijd hebben aangegeven als doel van
hunne oorlogvoering. Geen wonder dus, dat
men daar over dit Russische wachtwoord
voor vredesherstel slecht te spreken is. De
Italiaansche minister van buitenlandsche za
ken Sonnino heeft in Engeland grooten lof
geoogst voor de wijze waarop hij in de
Kamer de politiek van de Entente heeft uit
eengezel. Hij heeft daarbij over de Russi
sche vredesformule„Geen annexatie en
geen oorlogsschatting" gezegd, dat dit een
zuiver negatieve formule is, eene formule die
niets positiefs bevat over de vrijheid en on
afhankelijkheid der volken, noch over de on
misbare waarborgen voor het handhaven
van den vrede en het internationale recht,
die op bedriegelijke wijze maskeert eene
rechtvaardiging van alle ongerechtigheden
van het verleden en van alle rechtsverkrach
tingen door een zuiveren terugkeer naar den
Status quo ante bellum. Minister-presi
dent Boselli heeft nog de puntjes op de is
gezet, door te zeggen „Zonder overwinning
kan geene klasse, vooral niet het proleta
riaat, op een gelukkig bestaan hopen. Allen
wenschen, hopen en zegenen den vrede.
Diegenen echter, die een vrede zonder over*
winning en zonder volledige nationale be
vrijding wenschen, zouden een onmogclijken
vrede wenschen en de nadering van een
nieuwen, nog verschrikkelijker oorlog voor
bereiden."
Zachter van toon dan deze verklaringen
in het Italiaansche pörlement, zijn de schrif
telijke antwoorden, die gegeven zijn op de
Russische nota's van 20 April en 3 Mei.
Maar niet zonder reden beklaagt men zich
in Petersburg over den inhoud van die ant-
woord-nota'^. Men vindt ze dubbelzinnig,
onduidelijk en voor verschillende opvatting
vatbaar. Dat is niet te verwonderen, want
het is een hopeloos werk te trachten verbond
te leggen tusschen het standpunt van Rus
land na de revolutie en het in de nota van
30 December 1916 verkondigde standpunt,
dat het antwoord bevat van de Entente (Rus
land van vóór de revolutie inbegrepen) op
het vredesaanbod der centrale mogendhe
den van 12 December. Dit laatste is nog
het standpunt varr alle Ententc-mogendhe-
den behalve Rusland; wij kennen het uit de
verklaringen van Ribot in het Frarvsche par
lement en ook uit de rede van lord Robert
Cecil -in het Engelsche lagerhuis, waarin ver
zekerd werd, dat Groot-Brittannie niet met
de gedachte om te veroveren in den oorlog
was gegaan,' waarop dan verder volgt: „Maat
nu de strijd ons is opgedrongen, kunnen wij
de Armeniërs en de Arabieren niet weei
overleveren aan de Turken en de inboorlin
gen van Afrika aan de Duitschers, terwijl
het herstel van België, het herstel van Po-
lens onafhankelijkheid en de teruggave van
Elzas-Lotharingen aan Frankrijk niet kunnen
worden beschouwd als annexatie." Hierin
vindt men het geheele programma terug van
de eischen, waaraan de vrede, die door de
Entente wordt verlangd, moet voldoen. Maar
met het Russische programma van een vrede
zonder veroveringen en schadevergoeding
gen is dat onmogelijk te véreenigen.
Rusland is niet in gebreke gebleven zijn
standpunt nader te verdedigen tegenover do
bestrijding, die het bij de andere leden der
Entente heeft gevonden. Het officieele or
gaan van den Petersburgsche arbeiders- en
soldatenraad is opgekomen tegen de geheel
onjuiste uitlegging, die de Entente geeft van
de uitdrukking: Vrede zonder annexatie. Het
kan niet de bedoeling zijn de volken te be
vrijden door vroeger ontnomen gebied te
rug te eisohen. Wanneer Rusland de leus:
Vrede'zonder annexatie! op zijne vaan heeft
geschreven, dan beteekent dit niets enden
dan dat geen der oorlogvoerenden zich dee-
Ien van een land mag toeëigenen, die op
den dag van de oorlogsverklaring aan eert
anderen staat behoorden.
Ook in de nota, die -de minister van bui
tenlandsche zaken Terestsjenko den Fran-
schi p mi nister Thomas voor zijne thuisreis
heefi meegegeven, is dezelfde gedachten-
gang scherp geformuleerd. Hij zegt: De Rus
sische regeering wil de uitsluiting van iedere
gewelddadigheid, van welke zijde ook, de
uitsluiting van alle imperialistische aansla-
Zoodra men de macht bezit, houdt men
op zich op het recht te beroepen.
Roman van II el ene Dickmar.
Geautoriseerde vertaling uit het Noorsch
door
A. M. VAN DER LINDEN-VAN EDEN.
.31
Ellen \\as opgestaan, als ontwaakte zij uit
•een droom. Zij keek met een schuwen blik
naar I-Iarald. Zijn gelaat was bleek met don
kere schaduwen en om den mond lag een
scherpe trek. Hij streek weer met de hand
over zijn gogen,v alsof het licht hem pijn deed.
Toen vouwde hij de krant op en zei met ge
dwongen kalmte in zijn stem: „Nu, adieul en
dank voor deze oogcnblikken! Het heeft mij
werkelijk goed gedaan mijn hart eens uit te
storten. En nu hebben wij er ook mee afge
daan," hij wees naar de krant „Look alike
at pleasure and at pain" zeggen de oude
Hindoe's. „Het is misschien de moeite
waard om het eens te beproeven" liet hij er
op volgen met een harden, niet natuurlijken
klank in zijn stem, terwijl hij naar de deur
ging.
Ellen nam werktuigelijk een kandelaar, en
ging met hem mee naar de vestibule. Zij zei
slechts „ja, misschien wel.' terwijl zij hem
haar hard lot afscheid reikte.
XI.
De hemel was helder, maar er woei een
harde, scherpe wind, toen Ellen den volgen
den morgen naar de school ging. Ilij woei
tegen haar aan, vatte haar kleeren, belem
merde iedere beweging van haar lichaam cb
drong met een ijskoude rilling door lot in
haar bloed.
Maar zij hield zich rechtop en liep met
Tiaastige, flinke passen voorwaarts. Zij boog
het hoofd een weinig voorover als om buiten
den wind te komen. Zij hield haar mond ge
sloten als huisde er een wil achter die op
een geklemde lij)pen een wil dien zij
moest handhaven tegen iederen mogelijken
aanval.
Want zij was niet gewoon zich te laten bui
gen of dwingen door de harde wisselingen des
le\ens^ Ellen Miville.
En nooit tevoren had zij geweten, wat het
zeg£en wou de heerschappij over zïchzelvc le
verliezen, nooit' vóór nu in dezen nacht.
En «oen zij dezen morgen opstond nadat zij
vergeefs de slaap gezocht had, om aan den
dagelijkschen arbeid te gaan, toen slond ook
alles wat in haar was aan energie en fierheid,
in haar op, om le strijden tegen de nieuwe
macht, die dreigde zich meester te maken van
haar geheele wezen.
Zij wilde zich niet lalen verslaan, zich
niet laten neerbuigen, neen, dat z o u ze niet.
Maar deze nieuwe strijd werd van nu af aan
de^waarste daglaak in Ellen Mivilles leven.
Spoedig ondervond zij dat deze nieuwe
macht, die zich als uit een geheimzinr.igen
achtergrond in haar bestaan had gedrongen
en haar ziel gevangen hield dat die macht
kwam met een alles oyertreffenden jubeltoon,1
een bruisende lentcwceldc, een overvloed van
rijkdom en een gloeiende bloemenpracht in
het zonlicht en dat zij kon zijn een verte
rend vuur en tegelijk een ijskoude stormwind,
waarin geen enkel lichtpunt te onderschei
den was.
Maar in haar hart gevoelde zij een stekende
pijn, die al maar verergerde in haar gespan
nen verbeelding. Dit werd haar als een wórm
die niet sterft, die zonder ophouden gedu
rende al haar dagen en al de doorwaakte uren
van den. nacht haar harteblocd wegzuigt .en
op haar levenskrachten teert. En wanhopig
en doodmoe wrong zij zich onder deze pijn,
die nooit ophield en nooit gelenigd werd.
Toen wierp zij zich op haar werk met inspan
ning van al haar krachten, in onafgebroken
bezig zijn met lichaam en ziel.
De school, de voorbereidingen voor Mar-
gretha's huwelijk, het inpakken van Mof-
grelha's uitzet; alles nam zij op zich Al haar
kracht moest gebruikt worden voor iets
sterks, iets groots.
Maai niemand bemerkte welk een zieke,
vreemde, gesloten blik er lag onder hel mas
ker, waarachter zij zich verschool.
Ja, niemand behalve één: Margrelha!
Midden in de drukte van 'het pakken sloeg
zij soms haar armen om Ellens hals haar
lichtbruine oogen stonden vol tranen;
„Je moet het je niet zoo aantrekken. Ellen
dal doet mij zoo'n verdriet! Denk je niet,
dat ik het ook naar vind om van mama en jou
weg te gaan? Misschien wel van jou hel meest
want je bent meer dan een zuster voor mij
geweest, dat weet je wel. Maar kun ie niet je
best doen om een beetje vroolijk te zijn, als je
ziet dat ik zoo gelukkig ben?''
En Margrelha sprak op warmen toon over
haar liefde, haar heerlijke toekomst, haar ge
lukkig tehuis.
Maar dan wendde Ellen zich af zonder haar
aan te zien of haar liefkozingen le Beantwoor
den snel, bruusk, zonder een enkel woord.
Maar een oogenblik daarna kwam zij dan
weer Margrelha zacht en leer over wangen
en haar strijken, eveneens zonder ccn woord
te zeggen. Alleen slóeg zij de diepe oogen, die
opeens zoo ^veranderd waren, lol haar op
alsof zij om vergeving vroeg!
Want Ellen wist voor zichzelve heel goed,
wat de scheiding van Margrelha in dezen tijd
voor haar beteekende volstrekt niets.
Toen. op ccn helderen voorjaarsdag vol zon
in hel begin van Mei, vertrokken Hans en
Margrclh i. En -Wf het afscheidnemcn was het
alsof Margrelha haar niet los kon laten maar
haar telkens weer een dankbaar en hartelijk
woord moest toefluisteren nog een cn nog
veen nu zij haar kinderjaren en haar jongc-
meisjes-lijri achter zich liet beiden zoo vol
van den invloed, die haar zuster op haar had
uitgeoefend.
Maar Ellen bleef strak en somber voor zich
kijken en sloot zich af voor iedere toenade
ring. Binnen in haar was alles zoo wonderlijk
ledig, zoo onwezenlijk; zij wist slechts dat zij
zichzelve haatte, omdat zij niet kon mee voe
len. niet kon schreien.
Zij ging terug met haar'mocder naar het nu
verlaten tebitis; en nu was hel daar vol van
zuchten en tranen omdat Margrelha weg was.
H-or.dcydcn vragen c:i bezorgdheden len op
zichte van de reis van hel jonge paar en de
verzending van het uitzet en allerlei kleine
belangen en kleine aanleidingen tot vreugde.
Dan gaf Ellen lrorlc. onwillige ar.lv order,
mcl ingehouden, hartstochtelijk ongeduld.
dat niet in verhouding stond tot wat er ge
zegd werd of zij sloot zich uren achtereen
in liaar kamer op, ook dan wanneer dit voor
baar werk niet noodzakelijk was.
Later had rij er dan berouw over en legde
zich de straf op om met een naaiwerk bij
haar moeder in de huiskamer te gaan zitten
en vol pijnigend zelfverwijt te luisteren, te
antwoorden en te praten, het eene uur na het
andere.
Onder dit alles was er altijd ééne ge
dachte, die haar lokte en trok, haar iets liet
zien, dat haar een oogenblik van bevrijding,
van ruimer ademhalen zou kunnen verschaf
fen. Als zij zich maar ergens kon verbergen!
Eén enkelen keer alleen te wezen met haar
smart! Zij zou ver ver weg willen gaaiP
naar ccn groote, woeste vlakte! Met den hoo-
gen hemel boven zich en den wind fcjsch en
koud langs haar heen strijkend. WocM, stil
waar geen mensch werd gevonden, geen
boom, niets dat in den weg stond, niets dat
luisterde en dan schreeuwen het uit
schreeuwen, woest en wild als hel klagen
de gehuil van een gewond dier zoo hard
dal menschen het niet zouden kunnen verdra
gen het le hoorenl Haar werk, voor zich zelve
c*n voor anderen, had nu alle bekoring ver
loren Onrust en bitterheid hadden zich als
een harde schors om haar hart gelegd. Wat
was haar leven geweest van haar kinderjaren»
van haar. cersle jeugd af lot op dezen dag?
Armzalig, vreugdeloos mocitevol! In den
eersten drang naar trouw en overgave van
jong meisje teleurgesteld.
(Wordt vervolgd.)
