ibkioïmbeütï* es
„DE EEMLANDER"
EERSTE BLAD
BUITENLAND
PRIJS DER AOmïlL«r,Umget;o°L
Db vrouw en bet Parlement.
16e Jaargang, No. 158
po port T 2.001 per week (met grztls ventolins
Mgtn ongelukken) t 0.14. afzonderlijke nummer*
t 0.05. Wekelijkscb bijvoegsel »0« HolUndscha
Hafevrouw* (onder redactie van Thfatoi Hoven)
per 3 maanden 50 cent Wekelijkad» bijvoegiel
ilPerWdrmm per 3 maanden 60 cent
AMERSFOORTSCH DAGBLAD
HOOFDREDACTEUR: M«. D. J. VAN SCHAARDENBURG
UITGEVERS: VAUKHOFF A C.
BUREAU: ARNHEMSCHE POORTWAL, HOIK utrichtschsstr.
INTERCOMM. TELEFOONNUMMER 513
Zaterdag 20 Januari 1918
dienstaanbiedingen 1—5 regels f 0.50, groote letters
naar plaatsruimte. Voor handel en bedrijf bestaan
aeer voordeebge bepalingen tot het herhaald advet»
teetcn in dit Blad, bij abonnement Eene circulair*,
bevattende de voorwaarden, wordt op aanvraag
toegezonden.
y.
Het feit dat eepigc vooraanstaande vrou
{.wen 'n candidatuur bij de a s. Kamerverkie
zingen geweigerd hebben, heeft sommigen
concludecren dat de vrouwen heel wei-
ai? happig waren op 'n Kamerzetel en nu het
fcr op aan komt er voor terugdcoinzcn om dc
kroon op hun arbeid te zetten.
l>at is onjuist.
De vrouwen, die in de beweging voor het
ürsrecht 'n hoofdrol speelden, hebben niet
I. gf-treden om zelf 'n Kamerzetel te bemach
tigen, zij streden om voor d e vrouw gelijke
rechten met den man te veroveren. Nu hun
rfe: d i gelukt is ten opzichte van het passief kies
recht, mag men ze toch niet verplicht achten
om ook zelf zich voor 'n Kamerzetel beschik
baar te stellen.
.Vis de mannen aan den stembusstrijd actief
Bed nemen, wil dat toch ook niet zeggen, dat
fejj zich verbinden event, zelf 'n candidatuur
•tc anvaarden. Te minder mag dit geëischt
rden, wanneer gelijk met de beide bedoelde
vrouwen het geval was, cr respectabele rede-
r.en beslaan om voor het Kamerlidmaatschap
te bedanken. Niet alleen wat betreft persoon
lijke bekwaamheid ook de lcvcnsomsiandig-
Khedi n stellen in dezen strengere cischen aan
dc vrouw dan aan dcu man. Dc vrouw wordt
nicer dan de man door huiselijke beslomme
ringen in beslag genomen, slechts énkelen zul-
1' n zich aan den parlementairen arbeid kun-
i hen geven. En vooral in dc ccrsle jaren zal
h optreden der vrouw in het parlement zóó-
I van haar kennen en kunnen vergen, dat
i niemand veVwondcrcn zal als menig barer
voor «ie verantwoordelijkheid terugschrikt en
rich tegen de groote taak niet opgewassen
acht.
Er zijn nu stemmen opgegeven om den par
lementairen arbeid van de vrouw niet in de
Tv.code doch in de Eerste Kamer te doen aan-
Tüugéii. Bij wijze van voorbereiding voor de
ei-onlijke taak.
Terecht wordt daartegen verzet aangelce-
kend; «lal zou 'n avcrechtsche politiek zijn,
zegi mevr. v Baaien—Klaar, 'n andere bekende
figuur uit dc vrouwenbeweging. Dc vrouw
moet in de volksvertegenwoordiging, opdat
naast het oordcel der mannen het practisch en
speciaal vrouwelijke inzicht der vrouw ge
steld worde. Vooral in de komende lijden van
veranderde economische omstandigheden en
gewijzigde maatschappelijke verhoudingen, zal
het aan de~\gemeenschop ten goede komen als
man en vrouw te zomen beraadslagen Iloe
meer deze beraadslagingen vallen op practisch
gebied, des te meer voordeel zal men er heb
ban van de medewerking der trouw. Dc
werkzaamheid der vrouw is dus van meer
nnl in de Tweede dan in de Eerste Kamer.
De vrouw die hare intrede in de Kamer doet
z,al tegen critick bestand moeten zijn en 'n dui
delijk besef hebben van hare groote verant
woordelijkheid Maar dat zijn zaken die slechts
li;.ar en base kiezers aangaan Dwang om in
te gaan bestaat er niet. evenmin als er ver
plichting bestaat om bepaalde personen,
mevr. a" of mevr. B. af te vaardigen.
Maar de vrouw lal in 1918 in de Tweede
Kamer moeten verschijnen
Politiek Overzicht
De ontbinding van de
Constituante in Rusland.
De geschiedenis van de groote Fransche
omwenteling bewaart de herinnering aan
eene verzuchting, die madame Roland den
Ben November 1793 slaakte op het schavot:
r,0 vrijheid welk een misbruik wofdt er be
dreven in uwen naam". Men kan dat woord
als motto plaatsen boven de beschrijving
der gebeurtenissen, die zich thans in Rus
land afspelen. In naam van de vrijheid heeft
het bewind van de volkscommissarissen te
Petersburg het besluit genomen, waardoor
'de leeningen die door de vroegere Russische
b' regeeringen zijn-gesloten in het buitenland
en in het binnenland, nietig worden ver
klaard. In naam van de vrijheid heeft dit-
5I «elfde bewind de constitueerende vergade-
fc* zing, die in Petersburg was bijeengekomen,
•V ontbonden verklaard.
Door de revolutie van 12 Maart 1917 is
Üe czaar onttroond en het regeeringsstelsel,
v dat in zijn persoon belichaamd was, afge
schaft. Voor het oude régime, dat verdwe
nen was, moest een nieuw in de plaats ko
men. Dat kon niet met een handgebaar ge-
beuren. Uitdrukkelijk werd verklaard, dat de
regeering, die in plaats van het gevallen
bewind optrad, slechts voorloopig het gezag
- uitoefende. De vaststelling van de nieuwe
«taatsinrichting bleef voorbehouden aan
j eene Constituante, als hoogste „vertegen-
V voordiging van het vrij geworden Rusland,
tot welker verkiezing de bevolking in aLhore
r geledingen zou worden opgeroepen.
Wat is er van deze schoone beloften ge
worden? De gebeurtenissen te Petersburg
I Pp 18, 19 en 20 Januari geven het antwoord
*>p deze vraag. Den 18en Januari om 4 uur
namiddags had de openingszitting van de
j Constituante plaats; den T9en om 4 uur in
tien morgen werd de vergaderzaal van de
Constituante ontruimd door gewapende ma-
jhozen en soldaten, die de toegangen tot het
uaurische paleis onder hunne bewaking na
men; den 20en werd een besluit van het be
wind der volkscommissarissen afgekondigd
lot ontbinding van rle Constituante.
e eiste zitting van de .Constituent* is
dus tevens de laatste geweest. In de geschie
denis der Fransche omwenteling liggen tien
jaren tusschen de opening van de nationale
vergadering en de gewelddaad van den 18en
brumaire, toen de bajonetten van Bonaparte
de vergaderzaal der volksvertegenwoordiging
schoonveegden. De Russische revolutie ver
richt dat werk vlugger; zij jaagt na enkele
uren reeds de afgevaardigden weg, die van
het land het mandaat hadden ontvangen om
de nieuwe inrichting van het Russische
staatsgebouw tot stand te brengen.
In het ontbindingsbesluit wordt met cyni
sche openhartigheid de reden uiteengezet,
waarom aan het bestaan van de Constituante
bijna terstond nadat zij in het leven was
getreden, een einde is gemookt.Het be
wind der Sovjets verscheen voor de ver
gadering met den eisch, dat zij haren ar
beid zou begirtnen met de erkenning van
't £jeen de door de revolutie van 7 Novem
ber (nieuwe stijl) aan do regeering gekomen
partij had verricht: de besluiten over de ver
deeling van den grond en de macht' van de
arbeiders en vooral 't gezag van de Sovjets
der arbeiders, boeren en soldaten. Toen
deze eisch werd afgewezen, verklaarde de
minderheid, die het bewind van de Sovjets
wilde steunen, dat er voor haar geene plaats
meer was in deze vergadering, en verliet de
zaal. Daarmee was ook het vonnis van de
meerderheid geveld, die door de bajonet
ten der gewapende aanhangers van dit be
wind uit de zaal gedreven werd. Het be
sluit motiveert die gewelddaad aldus:
„In de op 18 Januari geopende consti
tueerende vergadering bleek, op grond van
de aan allen bekende omstandigheden, de
meerderheid te ziin aan de partij der recht-
sche sociaal-revolutionairen, de partij van
Kerenski, Awxentjew en Tsjernow. Het is
duidelijk, dat deze partij weigerde het vol
komen heldere, nauwkeurige, geene ver
keerde uitleggingen toelatende voorstel van
het hoogste orgaan der Sovjet-regeering,
het centrale uitvoerende comité der Sovjets,
aan te nemen als grondslag voor bespreking
van hef programma van de Sovjet-regeering,
en de verklaring der rechten van het arbei
dende en uitgebuite volk, de October-revo-
lutie en het gezag der Sovjets te erkennen.
Daar hierdoor de constitueerende verga
dering elke verbinding tusschen zich en de
Sovjet-republiek van Rusland heeft afgebro
ken, was het heengaan van de partijen der
Bolshewiki en linksche sociaal-revolutionai
ren, die thans de groote meerderheid in de
Sovjets bezitten en het vertrouwen van de
arbeiders en van de meerderheid der boeren
genieten, uit de constitueerende vergade
ring onvermijdelijk.
De partij van de meerderheid der consti
tueerende vergadering, voert een openlijken
strijd tegen het gezag der Sovjetszij roept
in hare organen op tot den strijd tegen de
Sovjetregeering, om die ten val te brengen,
en steunt hierdoor, objectief beschouwd,
het verzet van de uitbuiters tegen den over
gang van het land en van de fabrieken in de
handen van de arbeidenden. Het is duide
lijk, dat het overgebleven deel van de con
stitueerende vergadering op grond daarvan
slechts eene rol zou kunnen spelen om den
strijd van de bourgeoistische tegenomwen
teling tegen het gezag van de Sovjets in de
hand te werken. Daarom besluit het centrale
uitvoerende comité, de constitueerende ver
gadering \e ontbinden."
Om h*t kort uit te drukken De constitu
eerende vergadering heeft getoond, dat zij
niet een gewillig werktuig in de hand van de
Sovjetregeering zou zijn. Daarom moest zij
verdwijnen, want die regeering erkent geen
andere vrijheid, dan die welke zij voor zich
zelve opeischt om de regeering te voeren op
de wijze zooals haar goeddunkt. Zoo is in
Rusland, in naam de vrijheid, maar in wer
kelijkheid de onvrijheid aan het bewind.
Na de ontbinding van de constitueerende
vergadering werden door den raad van volks
commissarissen krasse maatregelen geno
men om het uitbreken van eene contra
revolutionaire beweging te onderdrukken.
Alle burgerlijke bladen werden verboden, de
organen van de gematigde socialisten en
van de sociaal-revolutionairen daaronder be
grepen op de drukkerijen werd beslag ge
legd en het redactiepersoneel gevangen ge
zet. De raad beschikt over 60,000 gewa-
penden. In de haven van Petersburg liggen
26 torpedobooten, kannonnerbooten, mijn-
zoekers en andere hulpschepen. Talrijke ma-
trozen-afdeelingen zijn aan den wal' ge
bracht.
Iri Petersburg heeft de raad van volks
commissarissen dus de macht in handen.
Dat wordt ook erkend in het^esluit, dat de
meerderheid der Constituante genomen heeft
om te protesteeren tegen het ontbindingsbe
sluit, dat door haar niet wordt erkend. Daar
in wordt gezegd, dat men wel is waar in
Petersburg moet wijken voor het geweld,
maar dat de mogelijkheid bestaat in Moskou
de constitueerende vergadering te doen bij
een komen. Dit alles draagt bewijzen bij,
dat Rusland steeds verder gaat op den weg
der anarchie. Men had gehoopt, dat het bij
eenkomen van de Constituante zou werken
als een symbool tot aaneensluiting en weder
oprichting. Maar eerder het tegendeel is er
van te verwachtenhare ontbinding brengt
het land nog verder in den chao^
De oorlog,
^Jn het slot van de rede van den Duitschen
rijkskanselier, dat nu ook onder onze oogen
is gekomen, verdient inzonderheid de aan
dacht de uitnoodiging tot de tegenstanders
om hun vredesprogram nogmaals te herzien,
als zij werkelijk tot den vrede geneigd zijn.
Het standpunt, dat hen doet spreken als over
winnaar tot den overwonnene moet voor
goed worden losgelaten. Met verwijzing
naar den militairen toestand, die nog nooit
zoo gunstig voor Duitschland is geweest als
hij thans is, deed hij uitkomen, dat dit zelf
misleiding is. Een gewijzigd program zal
Duitschland gaarne met ernst onderzoeken,
want ook Duitschlands doel is geen ander
dan het herstel van een duurzamen en vlge-
meenen vrede.
B e r 1 ij n2 4 Jan. (W. B.) In de zitting
van de hoofdcommissie van den rijksdag
sprak na den rijkskanselier de afgevaardig
de van het centrum Trimborn, die de verkla
ring van den rijkskanselier in al hare dee-
len begroette.
Ongetwijfeld waren de laatste redevoerin
gen van Lloyd George en Wilson zachter
in toon. Onaannemelijk z in de eischen van
Wilson betreffende Elzas-Lothoringen. Aan
de regeling van de Belgische kwestie staan
bij loyale uitvoering van het program „niet
annexeeven" geene onoverkomelijke moeie-
lijkheden in den weg.
Aan staatssecretaris von Kuhlmar.n druk
ken wij onzen oprechten dank uit voor zijne
omzichtigheid en geduld bij de onderhande
lingen in Brest-Litowsk. De rede van gene
raal Hoffmann sloeg hooggaande politieke
golven. Ik neem aan, dat hij in overleg met
de diplomatieke vertegenwoordigers heeft,
gehandeld. Wat den toon betreft, was het(
wel gepast tegenover de Bolshewiki eer?
een ernstig woord te zeggen.
Wat den materieelen inhoud van de daar
gevoerde onderhandelingen betreft, hun uit
gangspunt was het recht van zelfbepaling
der volken. Daaraan is vastgehouden. In de
bezette gebieden zullen de landsraden uit
gebouwd en in zelfstandige volksvertegen
woordigingen herleid worden-. De militaire
ontruiming kan uitgevoerd worden, wanneer
onze veiligheid dat toelaat en de binnen -
landsche toestand in het betrokken gebied
het veroorlooft.
Scheidemann (s.-d.) keert zich tegen de
intriges van de Alduitschers en het drijven
van de annexionistische pers. De verklaring
van een der onderhèr-'lelears te Brest in de
zitting van 27 December TOT7 had liever
achterwege moeten blijven: ik geloof niet,
dat zij door Kühlmann of Czernin is uitgè
lokt. Zij heeft de uitwerking, althans den
schijn van dubbelzinnigheid te weeg ge
bracht. De regeering moet zich van deze
kringen beslist losmaken.
Van het grootste gewicht is een verge
lijk over de Belgische kwestie. Een Elzas-
Lotharingsche kwestie bestaat voor ons niet.
Dat Duitsche gebieden bij Polen zullen ko
men, daarvan kan evenmin sprake zijn. Met
betrekking tot onze positie tegenover Oos-
tenrk, stem ik in met hetgeen de rijkskan
selier heeft gezegd. Wanneer Lloyd George
of Wilson over het zelfbeschikkingsrecht der
volken spreken, dan moet ook van de vol
ken gesproken worden, die Engeland onder
worpen heeft, van Ierland, Egypte enz. De
onaantastbaarheid van ons gebied moet on
der alle omstandigheden gewaarborgd wor
den. Wij staan schouder aan schouder met
onze bondgenooten.
Stresemann (nat.-liberaal) voert aan, dat
de Engelsche regeering er zich voor be
hoedt een nauwkeurige mededeeling te doen
over den economischen toestand in Enge
land. De Engelsche bladen vertellen echter
hoe zeer de levensmiddelen zijn geslonken
en hoe moeilijk de voorziening in de behoef
ten des volks is geworden. Dit is de uitwer
king van de duikbootactie. Het is te betreu
ren, dat bij ons de leidende staatslieden zich
zoo zelden in het openbaar over de rede
voeringen van vijandelijke staatslieden uit
laten.
In de redevoering van Lloyd George is
geen vredesgeneigdheid te zien. De Elzas-
Lotharingsche kwestie is voor ons niet voor
discussie vatbaar en kan ook niet op inter
nationale congressen behandeld worden. De
onschendbaarheid van Turkije moet gewaar
borgd blijven. De rijkskanselier heeft ge
zegd, dat wij geen annexatie van België na
streven. Dit is volkomen in overeenstem
ming met wat mijne vrienden wenschen,
zooals reeds Bassermann indertijd heeft be
toogd. De Vlaamsche beweging streeft ech
ter naar zelfstandigheid van Vlaanderen. De
regeering moet deze beweging steun ver-
leenen.
Tegen de politiek van 5 December 1916
betreffende Polen hebben wij reeds vroeger
ernstige bezwaren ingebracht en elke ver
antwoordelijkheid daarvoor afgewezen. De
voorgenomen oplossing brengt het gevaar
ven eene Poolsche irredenta.
Wat de kwestie van het recht van zelfbe
paling door middel van gelijk kiesrecht be
treft, moet worden bedacht, dat eene poli
tieke opvoeding in Litauen niet aanwezig is
en dat daar 70 80 pet. analfabeten zijn.
De constitutioneele vertegenwoordiging, die
bij het treden in de vredesonderhandelin
gen in de oostelijke grenslanden bestond,
moet voldoende zijn '.oor de uitdrukking van
het zelfbeoalingsrecht.
Het gedrag van de Russische regeering in
hare telegrammen is ongehoord. Generaal
Hoffmann heeft met zijne rede in Brest geen
vredesobstructie gevoerd, maar is opgeko
men tegen het onbetamelijke optreden van
de Russische vertegenwoordigers.
Handhaving van het bondgenootschap
met Oostenrijk is van zelf sprekend.
Duitschland kan zeer goed aan het oordeel
der weteld onderwerpen wat het voor en
met Oostenrijk heeft gedaan. Wij willen
spoedig den algemeenen vrede en de
schuld, dat die er niet reeds is, volt niet op
onze regeering.
Vrijdag voortzetting van deze beraadsla
gingen. Dan zal staatssecretaris von Kühl
mann het eerst spreken.
W e e n e n, 2 4 Jan. (Corr.-bur.) In de
commissie van buitenlandsche zaken voor
de Oostenrijksche delegatie ontwikkelde de
minister van buitenlandsche zaken, graaf
Czernin, een getrouw beeld van de verschil
lende phasen en de resultaten der vredes
onderhandelingen. Hij wees er in het bijzon
der op, dat de openbaarheid der te Brest-
Litowsk gevoeide onderhandelingen, waarin
de centrale mogendheden hebben toege
stemd, omdat zij niets te verbergen hebben
en omdat het een verkeerden indruk gemaakt
zou hebben als aan de tot dusver gevolgde
methode van geheimhouden werd vastge
houden, het noodzakelijk maakt, dat men
kalme zenuwen behoudt.
De par|jj moet koelbloedig ten einde toe
worden gespeeld en zij zal tot een goed ein
de leiden, als de volken der monarchie hun
ne verantwoordelijke vertegenwoordigers op
de vredesconferentie steunen. De minister
verklaarde, dat hij van den grondslag, waar
op de onderhandelingen werden gevoerd,
door Oostenrijk-Hongarije met de verschil
lende nieuw ontstane Russische lijken, d. w.
den grondslag „zonder compensaties en
zonder schadeloosstelling", niet zal afwijken,
dat hij geen vierkanten meter grondgebied
en geen cent' van Rusland verlangt, en dot,
indien Rusland zich, naar het schijnt, op een
gelijk standpunt stelt, de vrede tot stand
moet komen. Nimmer zal hij een vrede slui
ten, die den hier gestelden grondslag over
schrijdt. Indien echter zij, die zich het lot
von Rusland aantrekken, van ons gebieds-
afstand of oorlogsschadeloosstelling zouden
verlangen, zou hij tien oorlog voortzetten,
ondanks, het v redes verlangen dat hij even
zeer koestert als zij, of hij zou aftreden, als
hij zijne meenjng niet kon doen gelden. De
minister iegt echter nogmaals den nadruk
er op, cfaf voor de pessimistische meening;
dat de vrede mislukken zal, geen reden be
staat, want de onderhandelende gecommit
teerden zijn het eens geworden over den
grondslag om geen schadeloosstelling te
eischen. Slechts nieuwe instructiën der ver
schillende Russische regeeringen of hun
verdwijnen zouden dezen grondslag kunnen
verschuiven.
De voornaamste moeilijkheden, ten ge
volge waarvan de onderhandelingen met
Rusland niet een zoo snel verloop hebben,
als wij gaarne zouden zien, bestaan daarin,
dat wij met verscheidene nieuw ontstane
Russische rijken hebben te onderhandelen,
n.l. met een Rusland, door Petersburg ge
leid, met de Ukraine, met Finland en met
den Kauknsus, met de beide eerstgenoem-
den direct en met de beide anderen, welke
op dit oogenblik le Brest-Litowsk nog niet
vertegenwoordigd zijn, indirect.
Met de delegatie van de Ukraine zijn wij
het wat de onderhandelingen betreft
reeds zeer ver eens geworden. Wij hebben
tót overeenstemming kunnen geraken over
een basis „zonder annexaties en schadeloos
stellingen" en in groote trekken is het dui
delijk geworden, dat wederom handelsbe-
trekUngen met de Ukraine kunnen worden
opgevat en hoe dit zal geschieden. De moei
lijkheid bestaat echter in het van het Ukrai-
nische standpunt afwijkende standpunt der
Russische delegatie. Maar de Ukrainers zijn
gereohtigd tot zelfstandige onderhandelin
gen. De minister is van meening, dat bij de
binnen eenige dagen weer te hervatten on
derhandelingen de weg hiertoe gevonden
zal worden.
Hoe de zaak thans staat weet hij niet, want
hij heeft gisteren van den voorzitter dér Rus
sische delegatie Joffe een telegram ontvan
gen, volgens hetwelk de arbeiders en de
boeren-regeering van de Ukrainische repu
bliek, zetelend te Charkow, het algemeen
secretariaat van de Ukrainische Rada te
Kiew in geen geval als vertegenwoordigers
van het geheele Ukrainische volk erkent,
maar veeleer bijzondere gevolmachtigde ver
tegenwoordigers naar de vredesonderhande
lingen te Brest-Litowsk zendt, waarbij Joffe
de opmerking maakte, dat de Russische de
legatie bereid zou zijn, deze Ukrainische
vertegenwoordigers te erkennen.
Dat is in ieder geval een nieuwe moeilijk
heid, want wij kunnen en willen ons niet in
de binnenlandsche aangelegenheden van
Rusland mengen. Is echter deze weg een-
maal^vrij, dan zal zich verder geen moeilijk
heid voordoen. Wij zullen in overeenstem
ming met de Ukrainische republiek constatee
ren, dat de oude grenzen tusschen Oosten-
rijk-Hongarije en het vroegere Rusland ook
tusschen ons en de Ukraine gelden.
Wat Polen aangaat, welks grenzen overi
gens nog niet nauwkeurig zijn vastgesteld,
wij willen in het geheel niets van dezen
staat. De bevolking van Polen moet vrij en
zonder iemands invloed" haar_eigen lot kie
zen. Ik wil slechts een vrijwillige aansluiting
van Polen en zie slechts dódrin een waart
borg voor harmonie, voor blijvende overeen*
stemming.
Ik houd onherroepelijk vast aan het stand<
punt, dat het Poolsche vraagstuk het slutyt
ten van den vrede niet één enkelen dag mag
vertragen. Wil Polen na het sluiten van dei\
vrede toenadering tot óns zoeken, dan zul^
len wij die gaarne aannemen. De vrede mag|
en zal door het Poolsche vraagstuk geen
gevaar loopen.
De minster zou gaarne hebben gezien, dal
vertegenwoordigers van Polen aan de vre-
des-onderhandelingen hadden deelgenomen.'
Aangezien echter de Petersburgsche regee^
ring de tegenwoordige Poolsche regeering
niet al bevoegd beschouwt, om uit naam
van hoar land te spreken, hebben wij daar-
van afgezien, om niet een conflict in hel
leven te roepen. Het vraagstuk is onge
twijfeld belangrijk doch nog belangrijker lijkt
mij het uit den weg ruimen van alle moei
lijkheden die het afdoen der onderhandelin
gen zouden vertragen. Een andere moeilijk-1
heid bij de onderhandelingen bestaat in het
niet te ontkennen meeningsverschil tusschen
onze Duitsche bondgenooten en de Peters-,
burgsche regeering over de uitlegging van
het zelfbeschikkingsrecht der Russische vol-:
keren in dc door de Duitsche troepen bezet
te gebieden.
Ook Duitschland is niet voornemens op
gewelddadige wijze gebied van Rusland te
verkrijgen. Maar het staat op het gerecht
vaardigde, door de Russische regeering ech
ter zoowel voor Koerland, Litauen als de
Poolsche provinciën voorloopig nog afgewe
zen standpunt, dat de talrijke wilsuitingen
voor zelfstandigheid en onafhankelijkheid
van de zijde <fer wetgevende lichamen, ver
tegenwoordigers van gemeenten enz. als
voorloopige grondslag voor de volksmeening
moeten gelden, welke later door een volks
referendum op breeden grondslag nader
moeten worden bekrachtigd. Een ander ge
schil heeft betrekkihg op de door de Rus
sische regeering verlangde terugtrekking van
alle Duitsche troepen en bestuursorganen
vóór de uitbrenging von het volksrcferen-
dum, waardoor echter onherroepelijk anar-
chj'e en nood zouden ontstaan en in werke
lijkheid een feitelijk onhoudbare toestand
zou worden geschapen.
Deze geschillen, waarvoor een middelweg
moet worden gevonden, zijn niet groot ge
noeg om het mislukken der onderhandelin
gen te kunnen rechtvaardigen. Maar zulk»
onderhandelingen worden niet in één nacht
ten einde gebracht; daarvoor is tijd oodig.
„Zijn wij eenmaal met de Russen tot vred©
gekomen, dan is", aldus ging Czernin voort,
„volgens mijne opvatting de algemeen*
vrede niet lang meer te verhinderen, on
danks alle inspanning van de staatslieden
der Westelijke Entente-mogendheden. Hoe
wel ik er mij zelf geen illusie over maak,
dat de vrucht van den algemeenen vrede
niet in één nacht rijp zal worden, ben ik
toch overtuigd, dat zij aan het rijpen i s, en
dat het slechts een kwestie van volhouden
Is, of wij den algemeenen, eervollen vrede
zullen krijgen of niet.
In deze meening word ik ook door het
vredesaanbod van Wilson versterkt. Natuur
lijk kan een dergelijk aanbod geen. uitge
werkt program zijn, dat in alle onderdeden
aannemelijk sfchijnt, want in een dergelijk
geval zouden onderhandelingen volkomen
overbodig zijn. Maar ik aarzel niet te ver-
klare^, dat ik in de laatste voorstellen van
Wilson een belangrijke toenadering tot het
standpunt van Oostenrijk-Hongarije zie, en
dat daaronder enlde voorstellen zijn, die wij
zelfs met groote vreugde kunnen begroeten.
Ik moet echter dit vooropstellen: 1. Voor
zoo.ver de voorstellen betrekking hebben op
onze bondgenooten er is daarin sprako
van het Duitsche bezit, van België en van
het Tqrksche rijk verklaar ik, dat ik vast
besloten ben, trouw aan de op ons geno
men bondsplichten, voor de verdediging on
zer bondgenooten tot het uiterste te gaan,
Den staat van het grondbezit onzer bond-*
genooten, zooals die voor den oorlog was,
zullen wij verdedigen als ons eigen grond
bezit. Dat is« het volkomen wederkeerige
standpunt der vier bondgenooten.
In de tweede plaats moet ik raadgevingen,
hoe wij in ons eigen land moeten regeeren,'
beleefd maar beslist afwijzen. Er is geen zoo
democratisch»parlement in de wereld als het
Oostenrijksche, dat uit geheim en gelijlc'
kiesrecht is voortgekomen, en dit parlement
met de overige constitutioneel bevoegde or
ganen, heeft alleen het recht over de bin
nenlandsche aangelegenheden van Oosten
rijk te beslissen. Tegen het afschaffen van de
geheime diplomatie, indien daarmede ge
meend is, dat geen geheime verdragen meet
mogen bestaan, zonder dat het publiek ze
kent, heb ik niets in te brengen, al geloof
ik ook, dat de openbaarheid van onderhan
delingen van politieken aard, in het bijzon*
der van overeenkomsten betreffende de han-|
delspolitiek, een vredelievend samenleven
bezwaarlijk kunnen bevorderen, maar inte
gendeel wrijvingen tusschen de staten moe
ten vermeerderen. j
Betreffende de vrijheid der zeeën spraKj
Wilson ons allen naar het hart Dezeri
wensch van Amerika onderstreep ik volko
men en geheel. Ook dat ^''ïlson definitief
tegen een toekomstigen oorlog is, is zot*
juist en zoo verstandig, dat het reeds dikwijls
door ons werd verlangd en dat ik daaraan
niets heb toe te roegen. Punt 4 van WH-
