3 ts3?ars'«ssrrjcs t(*.Hoof de flQü§dm j „Wel, laten we op Jachtlust belet voor hen vragen," zei meneer Vernon, terwijl hij zijn vrouw het vleesch a.Tngaf en Molly wenkte haar de groenteschaal aan te reiken. „Tante tv tng. In Maan \an het j.iar 1887 v.as d« Donau bij Wcencn dopi ij schotsen opgestuwd, bin- liet eind van hel louw, dal bij van de deur losmaakte en haar toewierp, om een plank hinden en ook deze werd door hem op den hoorn gelrokken. Dal herhaalden zij een twee de en derde maal, zoodat Frans van deur en planken een soorl vloertje kon maken, dat le k oi) een eiland te midden van het o'n het vloertje was ongeveer vierkant. dezélfde wijze werden de lëVensmidde „Jullie /iet zeker de aanplakbiljetten voor eindigde' er» een lage heg lut voorllo de k'crmis," zei zc, „en ik denk, dat Vader ie lemmerdc. al verteld heelt van de Carllonsche kermis, die j Guy keek. of hij o k ergens een opening in r» te zijn; ook slaan a: ■••■'•en hem daarbij in den wejrf hebben Grieken en Armeniërs er ofl elk jaar op de dorpswei gehouden wordt. Toen de hog zag en toen K er een ontdekte, begon ,h dei gebied zulk een \oorname plaats we t erf hii nog een kleine jongen was, kwam hij dik- hij zicli er door te werken. Molly keck een i in te nemen, zoodat de Turken in dit opzicht wijls om dezen tijd bij ons lógeeren om met oogenblik toe. Guy," zei ze toen, „denk je, dat we er door ten zijn oevers getreden, en had hel land over- df> kruj]. mel drinkwater cn de warme stroorad. Hel water steeg zóó plotseling, dat den bewoners niets anders overbleef dan in allerijl op hun daken te vluchten. Daar zaten zij bibberend van de kou. door den honger gekweld, en staarden in dc schui mende golven, die de ijsschotsen tegen de muren der huizen joegen. doeken cn dekens op den boom gebracht en hel „nest," zooals Frans het noemde, iu orde gebracht. Nu kwam nog het allermoeilijkste: Thekla en Hesi moesten in het nestje getrokken wor den! Hij maakte van twee louwen één heel sterk, Op oen wejlnnd, dal vlak aan den oever], - grensde, stond een huisje, dolde tuinraan >»™s"gde Één eind er van aan den stam van Frans Grisingcr niet zijn vrouw en drie kin- if?" !°°m; andcre .elnd over deren bewoonde. U.j was'S morgens vóór de H" dcr lakk,'n- dlc hcl %loer,X' droe"c" overstrooming plotseling ontstond naar di i cn .w.icrp hel, op hel dak' aan we,ks rand de 1 meisjes stonden. Nadat deze heleind van hel louw opgevan gen hadden, riep hij Thekla toe: „Bind het om Resi's lijf en maak het met een flinken knoop vast!" (Wordt vervolgd). stad gereden, om planlen en bloemen, die hij op het lapje grond achter zijn huis gekweekt had, naar de markt te brengen. Terwijl zijn vrouw hem vergezelde en de zwaar beladen handkar hielp duwen, bleven de zestienjarige Frans en zijn zusjes Thekla en Resi thuis. Thekla, een meisje van dertien jaar, kook te tegen twaalf uur het karige middagmaal en riep haar broer, toen alles klaar was; deze werkte, door zijn zevenjarig zusje bijgestaan, in den tuin, waar tal van bloembedden met oude ramen bedekt waren. De kinderen aten vergenoegd en donder iets kwaads te vermoedert, hun maaltje; zij be- De Carltonscho Kermis. Naar het Fngelsch van Mabel Mackness. Bewerkt door C. II. HOOFDSTUK I. Verbannen! Tante Corrie naar de kermis te gaan Als jullie goed oppast, znl ik je er misschien laten heen gaan met Saartje, mijn tweere meisje." „O, heerlijk, IvcerlijkTante!" riep Guy uit, terwijl zijn oogen straalden van plezier cn Molly zei blij: „O. w-at prettig 1" De dikke pony liep zóó langzaam, dat dc weg van Carlton naar Jachllust den kinderen heel lang scheen. Toen zij dicht bij huis kwa men, begon hij echter wat vlugger te loopen om weldra stil te houden voor een wit hek. Jachllust was een groot, wit huis, met een bloementuin ervoor en een verrukkclijken moestuin erachter, welke doorliep tot aan een beekje. Tante Anne nam de kinderen mee naar binnen, liep met hen dc trap op en liet hun de kamers zien, welke zij voor hen in gereedheid had gebracht. „Dit was het kamertje, waar Tante Corric altijd sliep, toen zij zoo oud was, als jij nu, lieve kind," zei Tafite Anne tegen Molly. „Ik dacht, dal je hier wel graag zou willen slapen; het is zoo'n aardig, vroolijk kamertje." Molly slaakte een kreet van blijdschap. „Wat een snoezig en gezellig kamertje!" riep zij uit. „Slaapt Tante Corrie hier nog, als zij bij u komt logee ren, Tante?" ,Nee, lieve kind. Tante Corrie moet nu een we mogen? Zou deze heg niet hel einde van Tante Anne*s tuin zijn en we dus op het terrein van [een ander komen?" j „Dat hipdert niet," antwoordde Guy, bijna i buiten adem. „We zijn hier vreemd en als I iemand ons bekeuren wil, zeggen w c, dat we hel niet zeker wisten." Maar als Guy eens om zich heen gekeken had, zou hij vlak hij zich een bord gezien hebben, dat tegen een boomstam gespijkerd was en waarop met groole letters stond: VERBODEN TOEGANG Terrein van IC a p i I e i n. A r u o 1 d Earlsfield. Molly kroop nu ook door de opening cn de kinderen stonden weldra in een boschach- tig park, w aar het beekje door stroomde, rusti ger echter, veel rustiger. „Hier zullen misschien stekelbaarsjes zitten.' zei Guy, terwijl hij .zijn hengel opnieuw in het water liet zakken. Maar zelfs hier stroomde het water nog tc haastig voor stekelbaarsjes en de jeugdige hengelaars liepen steeds verder, terwijl zij telkens probeerden een stekelbaarsje merkten niets van hetgeen er buiten voorviel. I j. Eindelijk sprong Frans op en riep: i «Mazelen - «onder ecnige twijfel, zei de „Kom. 't is lijd, dat ik weer aan t werk ga! klcinc- <likke dokier, terwijl hij zijn hoed in «Je Zoodra hij naar de deur liep. hoorde hij zulk han<l nam en dc trap afliep In dc kinderka- een gerufceh cn gebruis. dm hij nauwelijks mer ,icl >"i dne roodc- ronde Berichtjes ach' rijn zusjes, <jie nog babbelden, kon verstaan. ter d,e elkaal' lusschen de spijlen van hun Het doffe geloei werd steeds sterker. Iu plaats van de deur te openen, zooals hij eerst wilde doen, keek hij even door 't raam. Welk een ontzettend toonecl zag hij daar! Zoover hij zien kon, waren de velden en wei den overstroomd. Hel was één onafzienbaar meer me huisraad dreven. Hier en daar staken boven deze zee hel dak van oen huis en dc toppen I binnentrad, waar haar man met twee groo- van boomen uit ler^ kinderen aan tafel zal. De familie ge- Frans slaakte een luiden gil. en staarde als i bruiktc - zooals dit in Engeland veel ge- i een wanhopige naar de reusachtige water-1 ^urt het middagmaal om één uur. „1e I ter ledikantjcs door, guitig toelachten. „Mazelen natuurlijk, mevrouw Vernon. Zorgt u vooral, j dat de kleine deugnieten geen. koude vatten. liet is een goedaardig soort, maar u moet j toch voorzichtig zijn." Na deze woorden nam dokter Brown met n uvcrsiroomu iiei was een oinii/aciiuaai i ?cr, op welks vuil-gelc golven boomstam- e0lï ,ul8lnK lJ c d_ 'ypi mevrouw Ver- ui balken, stukken van muren en allerlei! ^ist zooals ik vreesde ze, I chUn khM„ non een oogenblik later, toen zij de eetkamer vlakte; daarop duwde hij de huisdeur open om in de open lucht te komen. Dit was echter onmogelijk, want de vloed steeg al hooger cn liooger. zoodal de twee treedjes vóór dc deur reeds overstroomd wa len. „Dc weg naar buiten is ons al versperd I" /ei Frans cu keerde, nadat hij de deur weer gesloten had, in het vertrek terug. Intusschen hadden ook de zusjes het gevaar en de verwoesting gezien, en begonnen hardop •e snikken en tc jammeren. „Wc zullen verdrinken! We zullen verdrin ken! Vader, moeder help ons!'" Frans" troostte haar: „Houd je maar kalm, 1 ik zal wel een weg vinden, die ons op het droge brengt." De ijsschotsen werden tegen de muren cn kamer bededen hebben, sinds zij zoo gevallen te verschalken, hetgeen hun echter niet mocht is. Zij heeft verleden jaar haar knie ernstig be zeerd, toen zij met haar man Oom Bob paard reed en kan sinds dien lijd bijna niet loopen, trappen zelfs licelcmaal niet. Zij is nu naar Badcn-Bndcn om daar een kuur tc doen en wij hopen, dal zij hcelemaal hersteld weer terug komt." „Dat hoop ik ook," zei Molly. „Wat vreese- 1 ijk om bijna niet tc kunnen loopen en nooit de trappen op- en af te hollen!' Na tafel zei Tante Anne tegen haar jeugdige gasten, dat zij in den tuin naar hartelust moch ten spelen. „Alleen moei ik jullie waarschuwen," zei zij, ,dat de oude Ben, mijn tuinman, heel precies is op den tuin en boos zou worden, als jullie er rommel maakt of de planten Yerlrapt. Willen jullie daar aan denken?" kleintjehebben mazelen. En Guy en Molly, I Jg .j. Anm,klo))k het nu„ weg die over veertien dagen weer naar school moeten! Wal «uilen we doëh om te voorko men, dat zij het ook krijgen? Dokter Brown zegt, dat de kinderen hel aan zee hebben op gedaan ik vertelde hem, dat we gisteren uil Cromer zijn thuisgekomen maar hij vindt het niet waarschijnlijk, dat Guy en Molly hel reeds onder de loden hebben Als zij hier blijven, zullen zij liet echter stellig krij gen; maar waarheen moeten wij ze sturen?" De arme moeder zag er vermoeid uit en i liet zich met een zucht op een stoel neerval- I len. Ie deur gestuwd, zoodat de laatste in haar' ^nnc 7a* zich met genoegen over hen ontfer voegen kraakte. mcn- meer daar Corric en Bob juist op reis „Wij hebben geen tijd te verliezen!" riep zijn. Frans. „Wanneer ^'c 'l huis niet verlaten, moe- j ten we verdrinken. i Hij staarde- radeloos door het venster; ver- Qp k)agcnden t00n uil 0 Vader Moeder! Onze laatste weken 1 vacantie en moeten we die doorbrengen in dat akelige plaatsje?" riepen Molly en Guy volgens liep hij wanhopend de kamer op en - - nie(s andcrs ci neer cn kerk ten s otte door een raampje, dat, schudde. ..We aan <le achterzijde der woning was aangc-;"ucut,,i 1 1 J. _J j,. bracht, naar builen. kunnen toch niet het gevaar loopen. dat jullie Zijn oogen vielen op een olm, die daar stond j "ézelen kr Üfth 3uist _a s 3e NNeei moee- cn met zijn brecde lakken een gedeelte van j moel- moc ®r Je inaar ,zo hei dak bedekte in schikken. Tante Anne is heel vriende- Daar flitste hem een- gedachte door het i h#ik cn jullie bent niet op ac us „cwec hoofd, die aan zijn besluiteloosheid op een- s'n ic nof> maar iecv.Cin s" gelukken. „Och, 't geeft hier toch niets!" riep Guy eindelijk uit. „Ik heb 't zoo warm, Molly! laten we op.de stcenen onder die boomen wat uit rusten. Ik geloof, dat daar een vijver is; mis schien zijn we eindelijk gelukkiger." Molly lachte dit denkbeeld zeer toe en dc kinderen zalen weldra onder de zware boo men. „O, wat een snoezige vcrgeet-mij-nieljest" riep Mollv uit, terwijl zij haar hand reeds naar dc bloemen aan den waterkant uitstrekte. Plotseling uitte zij echter een kreet: zij zag ccn grooten visch in hcl water rondzwemmen. „Guy, Guy, kijk eens!'' riep zij uit. „Een visch, een groole visch!" In hcl volgende oagenblik boog Guy zich voorover en fluisterde: „Een lorei ik zie hem een heele groole!" En terwijl hij Molly aan haar jurk trok ging hij voort: „We kunnen hem gemakkelijk vangen. Cm plat liggen. Moll, en houd je klaar om hem tc gijpen als hij jouw kant uit zwemt; als hij naar mij komt zal ik hem pakken. We zullen hem gauw ge noeg hebben. Wat toevallig, dat hij met het lenden zij. HOOFDSTUK II Een bengel-expeditie en nog wat. „Het is hier verschrikkelijk saai," zei Guy j op een toon. alsof hij zich danig verveelde. water tusschen deze sleenen gespoeld is. Hij De kinderen logeerden nu vier dagen op j kun er onmogelijk tuschcn uit. Jachtlust en cr was niet veel, waarmee zij hun Guy lag nu ook plat op den grond en ter- konden doorbrengen. Zij waren den bloe- j wijl hij over 't water heenboog, probeerde hij W ifj y,on tijd doch dc mentuin uitgezet door den ouden Ben, die hen de forel met zijn handen te grijpen, juist in een heel wild spel overvallen had, een visch gleed tusschen zijn vingers door en spel, waarbij ze over de kleine bloemperkjes 1 spartelde weer in het heldere water. Molly sprongen, waarmee hel groole grasveld als j trachtte te doen, zooals Guy haar gezegd had bezaaid was. De oude tuinman was heel boos, cn er ontstond een ware worsteling, toen hij de randen dezer perkjes vertrapt zag j Verscheiden kceren kwamen Molly s vingers J door Guy's brecde schoenen cn het. schuldige j met het koude, gladde visschenlichaam in aan- tweetal ging nu in de schuur spelen. i raking doch hel werd haar duidelijk, dat Ongeveer een uur later zag Ben in de nabij- j mevrouw Forel niet gepakt wenschte te wor- heid dezer schuur vlokken hooi fladdereni J den. Eindelijk zette Guy zijn pet af en tracht-eou jf00ge plaats in liet Ooslen in; zelfs wórden net te gebruiken. Na eenigen tijd ZïJ in ethisch opzicht hoven de christelijke volken als Grieken, Armeniërs en.Christelijke Syriërs geschat. Men noemt den Turk den „gentleman",-den edelman van liet Ooslen. van hen afhankelijk zijn. De Europeesclie koop« lieden klagen er, steeds over, dal het zoo moei^ lijk is met de Turken zaken te doen. Wie in Turkije wat verrichten wil, moet kunnen wacli-i ten cn zich niet laten ontmoedigen door tcgeuJ stand. In dit land, arm aan industrie, zoudeni dc Turken de nijverheid moeten bevorderen^ integendeel verhinderen zij die steeds. De aanleg der Turken ligt niel op Jechniscli en handelsgebied, maor in de militaire eigen^ schappen. Dit bewijst dc vroegere geschiedenis! dcr Turken. Dapper en met doodsverachting j strijden dc Turksclie soldaten, zij zijn gelroirw; gehoorzaam, hebben geringe behoeften en kun-» nen allerlei moeiten en ontberingen verdragen]* I honger en koude doorstaan. Vooral is opmer-5 j kelijk de koelbloedigheid, die zij in het vuur. I bewaren. Dat zal zeker in verband staan m-'b hun Mohammcdaansch fataliteilsgcloof volgen-* "lietwalk hun lot van tevoren is vastgesteld, waaraan niets tc veranderen valt. Do't dc Turken in den tegenwoordigen tijd al krijss- licden niel het succes van voorheen liehben c* een gevolg van hun achterlijkheid in dc mili taire techniek, die tegenwoordig dc oorlogs resultaten zeer bcheerscht. Ijl hcl Turksclie rijk wordt over kunst nie? gesproken cn nog minder geschreven; men vindt cr geen tentoonstellingen. En toch zijrfj de indrukken van kunst, welke men daar onl-t vangt, meer van beteekeni< dan in vele yct- -knoeide moderne Westersche steden. De kunst, die daar wordt aangeboden, is onbewust uil-! gedrukt, en daarom treft zij zoo zeer. Zij spreekt in de schoone kleuren en vormen dor. Turksche kleeding; de roodc fez is door een willen, groenen of geleii rand omslingerd cn de wijde, golvende gewaden maken indruk. Doch het natuurlijke sieraad van den mensfilf, de baard, mist de Turk. De harmonie dcr kleuren bij dc Turken spreekt duidelijk uil dc lapijlen, die zij leveren. Op architectonisch gebied hebben zij uitste kende voortbrengselen geleverd; dc groote de groole moskeeën in Stamboel, Adrianopel cn Brocssn bchoorcii tol de schoonste cn meest stemmingvolle bouwwerken van alel tijden. En hoewel diy. Turken de figuurlijke plastic), vsr-n boden is, leveren zij op l gebied der ornamen-t tick veel schoons en origineels. Dc Turksche muziek echter is voor ons on verklaarbaar. (Toch is het opmerkelijk, dal.wij de Turksclie trom van hen hebben overge nomen. In één kunst zijn de Turken meesters, n.l. in de levenskunst. Het levensideaal der Turken bestaat niet in hel jagen en streven naar resul taten, naar geld engenot, maar ligt veel meer in rustige tevredenheid en bespiegeling.- ..Moge uw ziel tevreden zijn" dat is een groet welken men den reiziger medegeeft. Verder kan de religieuse verdraagzaamheid der Tur ken tol een voorbeeld zijn voor het Westen. Het geloof verbied hun het maken van beelden van het Goddelijke, omdat dit te hoog slaat, om hef naar de ware heerlijkheid voor te $tcllen. De ongehuwde staal is hun geestelijken, als in strijd met de natuur, verboden. De Koran geeft veel goede hvgiënisclievoorscliriftcn. De Turken nemen naar hun volksaard nog zelfs worden terwijl op dc lodder een hevig gevecht gele-1 te die als net te gebruiken erd werd tusschen een jongen en een meisje, j mocht het hem werkelijk gelukken acn v,scp die „Boer" en „Engelschman" tegen elkaar riepen en elkander met hooi wierpen. op het droge te brengen. Hij legde hem op het frissche gras en bekeek hem vol trots. ïutr mei iiuvi r»- - - „Maak dat je wegkomt, deugnieten!" riep „Is t geen pracht!riep de jeugdige wiener Beii woedend uit. „Kijk eens, wat je uitgevoerd j buiten adem uit. Hij stond tlruiPlia1tJ^ z® maal een einde maakte., Hoe menigmaal was hij van t dak op dezen boom geklauterd cn vandaar in den top ge klommen. „Als het ons gelukt den boom tc bereiken, ..Kom, je zult er plezier genoeg hebben," mengde meneer Vernon zich nu in het ge sprek. „Jachtlust is ccn aardig, oud huis en je gaat misschien wel naar de Carllonsche kermis" ,,De Carllonsche kermis, Vader?" vroeg hebt! Is me dat een rommel!" „We spelen alleen maar „Boer" en gelschman," zei Molly, die boven op de ladder j stond met een bos hooi in de hand. „Ik zal jullie „Boeren cn Engélschmanncn!" brulde de oude man, terwijl hij hen met zijn hark dreig de, „als je niel maakt <lat je wegkomt Het gevecht tusschen den Boer en den En gelschman was onmiddellijk geëindigd cn de beide strijders zonnen op een nieuw spel. Zij liepen den moestuin door en gingen naar het pet op het gras; zijn oogen straalden en hij En- i had een kleur van opwinding. ,We zullen hem aan Tante Anne geven!" zijn we goVcd!" zei hij bij zich zeiven. j w Hij liep dadelijk de trap op, die naar den i Molly, terwijl /ij van haar bord opkeek, .beekje, waar zij zich in de schaduw van een i,„„„ „on vioini» inncren grooïen eik lieten neervallen. „Het is hier verschrikkelijk saai," zei Guy boos, en je mag geen steek. Den heelcn dag Selilldcrijeii per abonnement. Een schilderij is niet iets, dat men zicfr riept Mollv uit, die altijd «raag een ander il'deren d:'8 ""«haft. II<-1 k0ol»'» v3n "O* plezier deed j (l'n£ eischt niet alleen een handvol geld, maar „Nee. laten we hem inpakken en aan Moeder I °ok sl,"dil' °vcrl,°8 ""«"WorU Een sturen," zei Guy trolsch. „Moeder zal cr Duilsch,. schildershcschermersvereemngin is (Wordt vervolgd zolder voerde, kroop door een venster op het 1 „^aar u heen ging, toen u een kleine jongen -1.I.^n.-Arl e.l'1-.-in L'ftnlll on Vl'OflV I was en lange kersestokken koclit en waar j het wilde-beeslen-spel was" dak. dat gelukkig niet steil was, en schoof voorzichtig, zich aan de takken van den boom i vasthoudende, tot bij den stam. opgestaan was en nu tegen De boom moet ons toevluchtsoord wor-k M haar en ik hcb den! dacht hij, en hij was reeds op het pur.t A ,1:_ _n. 'U«n In den tuin. door C II. luid over dii reddingsplan te juichen, toen bedenkingen en twijfel bij hem opstegen. „Juist, antwoordde meneer Vernon, cn hij krijg jc brommen. Ik zal aan Vader schrijven cn hem vragen, of we thuis mogen komen „En de kermis misloopen, Guy?" vroeg Moll}', terwijl zij hejn met groote, verwonderde Twee kleine, kleine kleulerijes, F.én blondje en één bruintje. Die spelen samen lief en zoet Al iu hun moeders tuintje. nu op het denkbeeld gekomen, hel den koo- pers wat makkelijker te maken, door ze als hetwarc schilderijen hij abonnement' le leveren. Voor een flink bedrag per jaar wordt men lid van de verceniging, die dal geld belegt in schilderijen, liefst direct van den schilder zon der tusschcnhnndcl gekocht. Eens per jaar is er een loting, die zoo is ingericht, dat men eens in do 1 jaar eigenaar van een schilderij wordt. Hiermee meent men den kunsllielhebbcrs cr kunstenaars tegemoet te komen. gehoord, dat die er nog elk jaar om dezen I tijd als vanouds gehouden wordt, hoewel het „Ik ben sterk," dacht hij, „aan klauteren j ?1 heel lang geleden is, dat ik er als kleine gewend cn niet bang. Voor mij zal hel ge- 13°n8en logeerde. It Guy scheen al -waf opgemonterd en zei i_ vroolijk: „dat kan nog heel prettig worden." o_En we krijgen zeker een kermisfooi van u, natuurlijk Vader?" vleide Molly, terwijl zij haar arm om j van verlichting. „Denk eens aan de den hals van haar vader heensloeg, „zooals 1 beesten, de kokosnoten en dc kersestokken oógen aankeek. „Ja dan hm misschien 11a de kermis, l als wij het ten minste zoo lang uit kunnen houdfen," antwoordde Guy. „liet is nog .maar een week," zei Molly met iets -in haar stem, dat veel leek op een zucht jlf wilde i Grootvader u éen ..kermisfooi' gaf, toen u nog Ik heb al meer dan een gulden opgespaard, i dat is met Vader's kermisfooi ruim dne cn Zij plukken madeliefjes af En vlechten dan eer. kransje. Ook bakken, zij een taart van zand Voor t j inr'ge broertje Ilansjc. makkelijk genoeg zijn den stam te bereiken en j tusschen de takken een veilig plaatsje te vin den... maar hoe z.al het met de zusjes gaan? Die kunnen niet klauteren en zijn hang Als zij maar niet in 't water valient" Hij dacht nog even na cn mompelde: «mo?" „Ik zal ze helpen klein naar kermis gin-g/ Toen kroop hij weer 't zolderraam in en' Meneer Aernor fachlc, haa zijn. -- -- j £yjcn dart zullen wij ten minste zoov_ oe«ioi van Meneer Vernor lachte, haalde zijn beurs te een halve gulden. Wal aulto WMB pwt hd>- vcrdcr d:.i7 de verzadiging Van aiies wat. Örer de 'l'urkcn. Ir Vr v. Dag treffen wij cc wing aan over dc Turken. Hij is een man met weinig behoeften; zijn cliou- ccn handvol grasjes in dc beek Die geringe gaan visschen eer er hulp komt!" :k'«R nifl halt /<»"'ecl._ toen ik een jongen Hij ging toen weer naar heneden, haaldeuit de kinderen.1 niet meer huilen! We zullen op den boom kJ'^P en* oor. hrï^f klimmen, die achter 't huis staat cn ons daar ïcnzelfdcn mie ag n g u< een nestje bouwen. De slam is zóó sterk, dat geschreven aan an e q' hij tegen vloed cn ijsschotsen bestand is! Maar ,er eIl ^us_c®n 011 I opsprong, „cn dal zal niemand ons toch ver- 'zonder hen te benijden, de welvaart van andc bieden!" j ren. Hij heeft weinig zorg voor dc toekomst. Vlug liepen zij naar huis, maar onderweg 'dat doei Allah, en wat zou hij er aan hebben, bedachl Molly, dal zij geen netten hadden. Wat wel geld le verdienen, daar niets doen toch nu te doen? Guy zei, dat ze best stekelbaarsjes zoo aangenaam is. Voor hel onderhoud van Hojiteu kurkea. liet gebrek aan kurk heeft er in DnilscH- land toe geleid, dat bordpapier en andere stoffen ter vervanging van kurken voor fles- schon werden gebezigd, sclrrijft de X. R. Crt. Een Berlijhsche" onderneming brengt thans houten kurken op de markt, die schijnen te voldoen. Als grondstof dient hel bout van ber ken. elzen, linden en populieren, waarbij door reu bizondero bewerking de veerkracht van heihout wordt verhoogd.De houten stoppen rust. j zijn. hol waardoor ze vast legen dc wanden cischen zijn wellicht ook dc oor-(dor llesschcn kunnen aansluiten. J>e elastlci- aï- j is zo° or0°t< dat hij hel inslaan in dc i,;ne jlct „|as rtCCn gc.- oor hrl uil!rekken en.' j zaak van het gemis van eerzucht cn van al- j J nui o{ mnch5ll zijl zij gun t. llij is met «reinig tevreden en zie.. b,0t.en V, i 11. i::J.n .In ..rolvairl -m flllflo- 1 dient een bizondcr instrument. jullie moet je flink houden, hoorl" Dc meisjes droogden nu haar tranen en Thekla zei: „We ztlllen je helpen, zooveel we kunnen." „Goed zoo." antwoordde Frans, „kleed je j aan- en sleep zooveel dekens en heel s Avonds werd er getelefoneerd, dat Tante j Anne de kinderen den volgenden dag op Jachtlust verwachtte. I Meneer Vernon bracht Molly en Guy den volgenden morgen naar het slation en zelle.bcn in don trein naar Carlton, hun op het laatste kleeden als je kunt mee naar t dak. want het oogenblik nog op het hart drukkend toch voor zal er heel koud zijn." I al heel gehoorzaam te zijn cn Tante Anne geen Het drietal klom nu op t dak en Frans bond ^ast le bezorgen, het eehe eind van een touw om zijn lijf, terwijl IBd was maar een korte reis cn toen dc hij het andere eind aan een dakijzer vastbond; trein na een uur ccn klein, landelijk stal ion gebouwen enz. doet hij weinig; de huizen dra gen daarvan de blijken, ook hel Irckvee en de lastdieren loonen door hun treurigen toestand aan, dal cr slecht voor gezorgd wordt. Nlfiinfe bebaudelias vim luberenlflse. Nu.tr wij in hel Vad. lezen, houdt dc Ilnliaarische pers en de wêlenschnppelijkö; wereJd /ich dc/er dagen druk bezig mei een. -1:- «-ifnccnr lArtminirn I^o Mo-^ De Turken hebben veel aanleg voor leeren medetlcêling die professor Domïnico dircclcur van liet iiLsliluul van fisiolo- Roinc heeft Lincey over een rculosc met su;-t spreken van vreemde talen. Maar voor teelt-j 'hrtcU ur van jici ui.miu.ui niek en voor den handel is hun geschiktheid ..g's<'Iie ehemii- aan de universiteit te iniet groot. Tot bediening van machines zal gedaan aan dc Academie des Line nieuwe behandeling van tuberculo 1oen klauterde hij op den nnastbijzijnden, bidncnrc®d> -vonden. 4e kinderen daar Tante in plaats van telkens heen en wec^gcshrigerd in overhangenden tak, vandaar steeds verder,'Anne met haar totdat hij den dikken stam bereikt had. Hij vond twee groote, sterke takken, maakte het touw los, dat hij om 't middel geslagen had, sloeg het om een tak en riep Thekla toe: „Maak het eind touw, dat aan het dakijzcr vast zit, los en bind liet aan dc oude deur!" Dit deed zij en nu trok hij aan 't andere eind. dal hij om den tak gespannen had, en met 'groote letters staan: trok zóó lang en aanhoudend, totdat hij de A rij dag 24 Augustus, kermis deur op den boom gesjord had. hel Carllonsche v c ld. Vervolgens legde hij haar op twee takken, Tante Anne glimlachte, toen zij dc \roolijke die een soort vork vormden, en Thekla moest gezichten der kinderen zag. kolfde de kleine reed het drietal n Toen zijn langzaam door straten reden, z.ei Guy plotseling tegen Molly: „Kijk! Zie je dat?" Zij kwamen aan het marktplein en zagen te midden van allerlei kleurige aanplakbiljetten op konden visschen met omgebdgen spelden en een stukje brood cr aan. Zij namen een stuk brood en haalden cenige -spelden van hcl loi- lelkussen, dat in Molly's kamer lag, bogen dc spelden om. en bevestigden ze aan een dun touwtje, dat zij aan een stok honden. Hel beekje was één van die ruslclooze, klate rende stroompjes, die heel wat tc vertellen schijnen tc hebben en altijd haastig zijn. Sic-j men dc Turken niel kunnen gebruiken; liet «u-uwe keibaarsjes zwemmen niel graag in zulk water, j ontbreekt hen aan technische belangstelling kt'ril,;'cclu 'i (saccaro?io) Zij houden meer van diepe, rustige vijvers of j en verstand. Ann de westkust van Klein-Azië ,Voi- Mai'a( l' r': langzaam stroomende rivieren. Waar zij ge- j vidn men wel landbouwmachines, die door j dagm ver cheidene luhérculose-lijdcrs ui! .o 5 - m'nar l>olik!iniek volgens ziin- methode zijn behan deld met mcrkwnnnlogc resüllalcn. Dc zieken,' die zich in een zeer crnsligen tocsland be vonden, kan men reeds als genezen bc^chou- Monaco dcell verder mede, dat Deze beslaat uit zellig in eikaars nabijheid kunnen zwemmen j Franschen cn Engclschcn zijn ingevoerd, maar j lianilcn van (Ic Turken spoedig gijiecl on- in >lad en '.men, maar öl'l" tiuur .\i un.un. v.» stekelbaarsje school loc en Guy zei eindelijk geschikt zijn. En zoo is liet ook met den handel, rtoos: de Turk acht zich daarvoor eigenlijk te voor- geen stekelbaars- naam en is.ook niet ijverig en spaarzaam gc- Spaansche Joden, Syriër „Er zitten hier heclcmaal jes.JLatcn wc ccn eindje verder gaan, daar is noeg, om tegen de Spaansche Joden, üvpiers, hel water misschien dieper en rustiger." Hij Grieken cn Armeniërs op tc kunnen. Met eenige haalde zijn hengel op cn "\rocg, of Molly mee- waardigheid zil de Turk in zijn kleir.cn, smc- i.» eïo«M^t veel te ijzen. liet nïtngslust I ging. rigen winkel en rookt een sigaret, A'cel Dc kinderen liepen ntrlangs den oever, tot- trolseli om zijn waren aan te wen. I^rof Lo de kuur zeer eenvoudig is. een dagelijkschc injectie met een »suikcr-op- lossing. Bij de behandeling merkt men o. a. op. liet verminderen en verdwijnen van den ca'.nrrh, wat niet alleen een weldaad is voor de zieke zelf. maar een geluk voor de gehrcle nieiiFc■hheid. omdat l^pt sputum der lijders een bron van :"- besmetting is. cn door de toepassing priize'u. 'llet |va» dc nieuwe mclliode houdt dit gevaar op. dal zij aan een plek kwamen, waar hel pad ontbreekt hem le veel aan ondernen

Historische kranten - Archief Eemland

Amersfoortsch Dagblad / De Eemlander | 1918 | | pagina 4