3
ts3?ars'«ssrrjcs
t(*.Hoof de flQü§dm
j „Wel, laten we op Jachtlust belet voor hen
vragen," zei meneer Vernon, terwijl hij zijn
vrouw het vleesch a.Tngaf en Molly wenkte
haar de groenteschaal aan te reiken. „Tante
tv
tng.
In Maan \an het j.iar 1887 v.as d« Donau
bij Wcencn dopi ij schotsen opgestuwd, bin-
liet eind van hel louw, dal bij van de deur
losmaakte en haar toewierp, om een plank
hinden en ook deze werd door hem op den
hoorn gelrokken. Dal herhaalden zij een twee
de en derde maal, zoodat Frans van deur en
planken een soorl vloertje kon maken, dat
le k oi) een eiland te midden van het
o'n het vloertje was ongeveer vierkant.
dezélfde wijze werden de lëVensmidde
„Jullie /iet zeker de aanplakbiljetten voor eindigde' er» een lage heg lut voorllo
de k'crmis," zei zc, „en ik denk, dat Vader ie lemmerdc.
al verteld heelt van de Carllonsche kermis, die j Guy keek. of hij o k ergens een opening in
r» te zijn; ook slaan a:
■••■'•en hem daarbij in den wejrf
hebben Grieken en Armeniërs er ofl
elk jaar op de dorpswei gehouden wordt. Toen de hog zag en toen K er een ontdekte, begon ,h dei gebied zulk een \oorname plaats we t erf
hii nog een kleine jongen was, kwam hij dik- hij zicli er door te werken. Molly keck een i in te nemen, zoodat de Turken in dit opzicht
wijls om dezen tijd bij ons lógeeren om met oogenblik toe.
Guy," zei ze toen, „denk je, dat we er door
ten zijn oevers getreden, en had hel land over- df> kruj]. mel drinkwater cn de warme
stroorad. Hel water steeg zóó plotseling, dat
den bewoners niets anders overbleef dan in
allerijl op hun daken te vluchten.
Daar zaten zij bibberend van de kou. door
den honger gekweld, en staarden in dc schui
mende golven, die de ijsschotsen tegen de
muren der huizen joegen.
doeken cn dekens op den boom gebracht en
hel „nest," zooals Frans het noemde, iu
orde gebracht.
Nu kwam nog het allermoeilijkste: Thekla
en Hesi moesten in het nestje getrokken wor
den!
Hij maakte van twee louwen één heel sterk,
Op oen wejlnnd, dal vlak aan den oever], -
grensde, stond een huisje, dolde tuinraan >»™s"gde Één eind er van aan den stam van
Frans Grisingcr niet zijn vrouw en drie kin- if?" !°°m; andcre .elnd over
deren bewoonde. U.j was'S morgens vóór de H" dcr lakk,'n- dlc hcl %loer,X' droe"c"
overstrooming plotseling ontstond naar di i cn .w.icrp hel, op hel dak' aan we,ks rand de
1 meisjes stonden.
Nadat deze heleind van hel louw opgevan
gen hadden, riep hij Thekla toe: „Bind het om
Resi's lijf en maak het met een flinken knoop
vast!"
(Wordt vervolgd).
stad gereden, om planlen en bloemen, die hij
op het lapje grond achter zijn huis gekweekt
had, naar de markt te brengen. Terwijl zijn
vrouw hem vergezelde en de zwaar beladen
handkar hielp duwen, bleven de zestienjarige
Frans en zijn zusjes Thekla en Resi thuis.
Thekla, een meisje van dertien jaar, kook
te tegen twaalf uur het karige middagmaal en
riep haar broer, toen alles klaar was; deze
werkte, door zijn zevenjarig zusje bijgestaan,
in den tuin, waar tal van bloembedden met
oude ramen bedekt waren.
De kinderen aten vergenoegd en donder iets
kwaads te vermoedert, hun maaltje; zij be-
De Carltonscho Kermis.
Naar het Fngelsch van Mabel Mackness.
Bewerkt door C. II.
HOOFDSTUK I.
Verbannen!
Tante Corrie naar de kermis te gaan Als jullie
goed oppast, znl ik je er misschien laten heen
gaan met Saartje, mijn tweere meisje."
„O, heerlijk, IvcerlijkTante!" riep Guy uit,
terwijl zijn oogen straalden van plezier cn
Molly zei blij:
„O. w-at prettig 1"
De dikke pony liep zóó langzaam, dat dc
weg van Carlton naar Jachllust den kinderen
heel lang scheen. Toen zij dicht bij huis kwa
men, begon hij echter wat vlugger te loopen
om weldra stil te houden voor een wit hek.
Jachllust was een groot, wit huis, met een
bloementuin ervoor en een verrukkclijken
moestuin erachter, welke doorliep tot aan een
beekje.
Tante Anne nam de kinderen mee naar
binnen, liep met hen dc trap op en liet hun de
kamers zien, welke zij voor hen in gereedheid
had gebracht.
„Dit was het kamertje, waar Tante Corric
altijd sliep, toen zij zoo oud was, als jij nu,
lieve kind," zei Tafite Anne tegen Molly. „Ik
dacht, dal je hier wel graag zou willen slapen;
het is zoo'n aardig, vroolijk kamertje."
Molly slaakte een kreet van blijdschap.
„Wat een snoezig en gezellig kamertje!"
riep zij uit. „Slaapt Tante Corrie hier nog, als
zij bij u komt logee ren, Tante?"
,Nee, lieve kind. Tante Corrie moet nu een
we
mogen? Zou deze heg niet hel einde van Tante
Anne*s tuin zijn en we dus op het terrein van
[een ander komen?"
j „Dat hipdert niet," antwoordde Guy, bijna
i buiten adem. „We zijn hier vreemd en als
I iemand ons bekeuren wil, zeggen w c, dat we
hel niet zeker wisten."
Maar als Guy eens om zich heen gekeken
had, zou hij vlak hij zich een bord gezien
hebben, dat tegen een boomstam gespijkerd
was en waarop met groole letters stond:
VERBODEN TOEGANG
Terrein van
IC a p i I e i n. A r u o 1 d
Earlsfield.
Molly kroop nu ook door de opening cn de
kinderen stonden weldra in een boschach-
tig park, w aar het beekje door stroomde, rusti
ger echter, veel rustiger.
„Hier zullen misschien stekelbaarsjes zitten.'
zei Guy, terwijl hij .zijn hengel opnieuw in het
water liet zakken. Maar zelfs hier stroomde
het water nog tc haastig voor stekelbaarsjes
en de jeugdige hengelaars liepen steeds verder,
terwijl zij telkens probeerden een stekelbaarsje
merkten niets van hetgeen er buiten voorviel. I j.
Eindelijk sprong Frans op en riep: i «Mazelen - «onder ecnige twijfel, zei de
„Kom. 't is lijd, dat ik weer aan t werk ga! klcinc- <likke dokier, terwijl hij zijn hoed in «Je
Zoodra hij naar de deur liep. hoorde hij zulk han<l nam en dc trap afliep In dc kinderka-
een gerufceh cn gebruis. dm hij nauwelijks mer ,icl >"i dne roodc- ronde Berichtjes ach'
rijn zusjes, <jie nog babbelden, kon verstaan. ter d,e elkaal' lusschen de spijlen van hun
Het doffe geloei werd steeds sterker.
Iu plaats van de deur te openen, zooals hij
eerst wilde doen, keek hij even door 't raam.
Welk een ontzettend toonecl zag hij daar!
Zoover hij zien kon, waren de velden en wei
den overstroomd. Hel was één onafzienbaar
meer
me
huisraad dreven. Hier en daar staken boven
deze zee hel dak van oen huis en dc toppen I binnentrad, waar haar man met twee groo-
van boomen uit ler^ kinderen aan tafel zal. De familie ge-
Frans slaakte een luiden gil. en staarde als i bruiktc - zooals dit in Engeland veel ge- i
een wanhopige naar de reusachtige water-1 ^urt het middagmaal om één uur. „1e I
ter
ledikantjcs door, guitig toelachten. „Mazelen
natuurlijk, mevrouw Vernon. Zorgt u vooral,
j dat de kleine deugnieten geen. koude vatten.
liet is een goedaardig soort, maar u moet
j toch voorzichtig zijn."
Na deze woorden nam dokter Brown met
n uvcrsiroomu iiei was een oinii/aciiuaai i
?cr, op welks vuil-gelc golven boomstam- e0lï ,ul8lnK lJ c d_ 'ypi mevrouw Ver-
ui balken, stukken van muren en allerlei! ^ist zooals ik vreesde ze,
I chUn khM„ non een oogenblik later, toen zij de eetkamer
vlakte; daarop duwde hij de huisdeur open om
in de open lucht te komen.
Dit was echter onmogelijk, want de vloed
steeg al hooger cn liooger. zoodal de twee
treedjes vóór dc deur reeds overstroomd wa
len.
„Dc weg naar buiten is ons al versperd I"
/ei Frans cu keerde, nadat hij de deur weer
gesloten had, in het vertrek terug.
Intusschen hadden ook de zusjes het gevaar
en de verwoesting gezien, en begonnen hardop
•e snikken en tc jammeren.
„Wc zullen verdrinken! We zullen verdrin
ken! Vader, moeder help ons!'"
Frans" troostte haar: „Houd je maar kalm,
1 ik zal wel een weg vinden, die ons op het
droge brengt."
De ijsschotsen werden tegen de muren cn
kamer bededen hebben, sinds zij zoo gevallen te verschalken, hetgeen hun echter niet mocht
is. Zij heeft verleden jaar haar knie ernstig be
zeerd, toen zij met haar man Oom Bob
paard reed en kan sinds dien lijd bijna niet
loopen, trappen zelfs licelcmaal niet. Zij is nu
naar Badcn-Bndcn om daar een kuur tc doen
en wij hopen, dal zij hcelemaal hersteld weer
terug komt."
„Dat hoop ik ook," zei Molly. „Wat vreese-
1 ijk om bijna niet tc kunnen loopen en nooit
de trappen op- en af te hollen!'
Na tafel zei Tante Anne tegen haar jeugdige
gasten, dat zij in den tuin naar hartelust moch
ten spelen.
„Alleen moei ik jullie waarschuwen," zei zij,
,dat de oude Ben, mijn tuinman, heel precies
is op den tuin en boos zou worden, als jullie
er rommel maakt of de planten Yerlrapt.
Willen jullie daar aan denken?"
kleintjehebben mazelen. En Guy en Molly, I Jg .j. Anm,klo))k het nu„ weg
die over veertien dagen weer naar school
moeten! Wal «uilen we doëh om te voorko
men, dat zij het ook krijgen? Dokter Brown
zegt, dat de kinderen hel aan zee hebben op
gedaan ik vertelde hem, dat we gisteren
uil Cromer zijn thuisgekomen maar hij
vindt het niet waarschijnlijk, dat Guy en
Molly hel reeds onder de loden hebben Als zij
hier blijven, zullen zij liet echter stellig krij
gen; maar waarheen moeten wij ze sturen?"
De arme moeder zag er vermoeid uit en
i liet zich met een zucht op een stoel neerval-
I len.
Ie deur gestuwd, zoodat de laatste in haar' ^nnc 7a* zich met genoegen over hen ontfer
voegen kraakte. mcn- meer daar Corric en Bob juist op reis
„Wij hebben geen tijd te verliezen!" riep
zijn.
Frans. „Wanneer ^'c 'l huis niet verlaten, moe- j
ten we verdrinken. i
Hij staarde- radeloos door het venster; ver- Qp k)agcnden t00n uil
0 Vader Moeder! Onze laatste weken
1 vacantie en moeten we die doorbrengen in
dat akelige plaatsje?" riepen Molly en Guy
volgens liep hij wanhopend de kamer op en - - nie(s andcrs ci
neer cn kerk ten s otte door een raampje, dat, schudde. ..We
aan <le achterzijde der woning was aangc-;"ucut,,i 1 1 J. _J j,.
bracht, naar builen. kunnen toch niet het gevaar loopen. dat jullie
Zijn oogen vielen op een olm, die daar stond j "ézelen kr Üfth 3uist _a s 3e NNeei moee-
cn met zijn brecde lakken een gedeelte van j moel- moc ®r Je inaar ,zo
hei dak bedekte in schikken. Tante Anne is heel vriende-
Daar flitste hem een- gedachte door het i h#ik cn jullie bent niet op ac us „cwec
hoofd, die aan zijn besluiteloosheid op een- s'n ic nof> maar iecv.Cin s"
gelukken.
„Och, 't geeft hier toch niets!" riep Guy
eindelijk uit. „Ik heb 't zoo warm, Molly! laten
we op.de stcenen onder die boomen wat uit
rusten. Ik geloof, dat daar een vijver is; mis
schien zijn we eindelijk gelukkiger."
Molly lachte dit denkbeeld zeer toe en dc
kinderen zalen weldra onder de zware boo
men.
„O, wat een snoezige vcrgeet-mij-nieljest"
riep Mollv uit, terwijl zij haar hand reeds
naar dc bloemen aan den waterkant uitstrekte.
Plotseling uitte zij echter een kreet: zij zag ccn
grooten visch in hcl water rondzwemmen.
„Guy, Guy, kijk eens!'' riep zij uit. „Een
visch, een groole visch!"
In hcl volgende oagenblik boog Guy zich
voorover en fluisterde: „Een lorei ik zie
hem een heele groole!" En terwijl hij Molly
aan haar jurk trok ging hij voort: „We kunnen
hem gemakkelijk vangen. Cm plat liggen. Moll,
en houd je klaar om hem tc gijpen als hij
jouw kant uit zwemt; als hij naar mij komt
zal ik hem pakken. We zullen hem gauw ge
noeg hebben. Wat toevallig, dat hij met het
lenden zij.
HOOFDSTUK II
Een bengel-expeditie en nog wat.
„Het is hier verschrikkelijk saai," zei Guy j
op een toon. alsof hij zich danig verveelde. water tusschen deze sleenen gespoeld is. Hij
De kinderen logeerden nu vier dagen op j kun er onmogelijk tuschcn uit.
Jachtlust en cr was niet veel, waarmee zij hun Guy lag nu ook plat op den grond en ter-
konden doorbrengen. Zij waren den bloe- j wijl hij over 't water heenboog, probeerde hij
W ifj y,on
tijd
doch dc
mentuin uitgezet door den ouden Ben, die hen de forel met zijn handen te grijpen,
juist in een heel wild spel overvallen had, een visch gleed tusschen zijn vingers door en
spel, waarbij ze over de kleine bloemperkjes 1 spartelde weer in het heldere water. Molly
sprongen, waarmee hel groole grasveld als j trachtte te doen, zooals Guy haar gezegd had
bezaaid was. De oude tuinman was heel boos, cn er ontstond een ware worsteling,
toen hij de randen dezer perkjes vertrapt zag j Verscheiden kceren kwamen Molly s vingers J
door Guy's brecde schoenen cn het. schuldige j met het koude, gladde visschenlichaam in aan-
tweetal ging nu in de schuur spelen. i raking doch hel werd haar duidelijk, dat
Ongeveer een uur later zag Ben in de nabij- j mevrouw Forel niet gepakt wenschte te wor-
heid dezer schuur vlokken hooi fladdereni J den. Eindelijk zette Guy zijn pet af en tracht-eou jf00ge plaats in liet Ooslen in; zelfs wórden
net te gebruiken. Na eenigen tijd ZïJ in ethisch opzicht hoven de christelijke
volken als Grieken, Armeniërs en.Christelijke
Syriërs geschat. Men noemt den Turk den
„gentleman",-den edelman van liet Ooslen.
van hen afhankelijk zijn. De Europeesclie koop«
lieden klagen er, steeds over, dal het zoo moei^
lijk is met de Turken zaken te doen. Wie in
Turkije wat verrichten wil, moet kunnen wacli-i
ten cn zich niet laten ontmoedigen door tcgeuJ
stand. In dit land, arm aan industrie, zoudeni
dc Turken de nijverheid moeten bevorderen^
integendeel verhinderen zij die steeds.
De aanleg der Turken ligt niel op Jechniscli
en handelsgebied, maor in de militaire eigen^
schappen. Dit bewijst dc vroegere geschiedenis!
dcr Turken. Dapper en met doodsverachting
j strijden dc Turksclie soldaten, zij zijn gelroirw;
gehoorzaam, hebben geringe behoeften en kun-»
nen allerlei moeiten en ontberingen verdragen]*
I honger en koude doorstaan. Vooral is opmer-5
j kelijk de koelbloedigheid, die zij in het vuur.
I bewaren. Dat zal zeker in verband staan m-'b
hun Mohammcdaansch fataliteilsgcloof volgen-*
"lietwalk hun lot van tevoren is vastgesteld,
waaraan niets tc veranderen valt. Do't dc
Turken in den tegenwoordigen tijd al krijss-
licden niel het succes van voorheen liehben c*
een gevolg van hun achterlijkheid in dc mili
taire techniek, die tegenwoordig dc oorlogs
resultaten zeer bcheerscht.
Ijl hcl Turksclie rijk wordt over kunst nie?
gesproken cn nog minder geschreven; men
vindt cr geen tentoonstellingen. En toch zijrfj
de indrukken van kunst, welke men daar onl-t
vangt, meer van beteekeni< dan in vele yct-
-knoeide moderne Westersche steden. De kunst,
die daar wordt aangeboden, is onbewust uil-!
gedrukt, en daarom treft zij zoo zeer. Zij
spreekt in de schoone kleuren en vormen dor.
Turksche kleeding; de roodc fez is door een
willen, groenen of geleii rand omslingerd cn
de wijde, golvende gewaden maken indruk.
Doch het natuurlijke sieraad van den mensfilf,
de baard, mist de Turk.
De harmonie dcr kleuren bij dc Turken
spreekt duidelijk uil dc lapijlen, die zij leveren.
Op architectonisch gebied hebben zij uitste
kende voortbrengselen geleverd; dc groote
de groole moskeeën in Stamboel, Adrianopel
cn Brocssn bchoorcii tol de schoonste cn meest
stemmingvolle bouwwerken van alel tijden. En
hoewel diy. Turken de figuurlijke plastic), vsr-n
boden is, leveren zij op l gebied der ornamen-t
tick veel schoons en origineels.
Dc Turksche muziek echter is voor ons on
verklaarbaar. (Toch is het opmerkelijk, dal.wij
de Turksclie trom van hen hebben overge
nomen.
In één kunst zijn de Turken meesters, n.l. in
de levenskunst. Het levensideaal der Turken
bestaat niet in hel jagen en streven naar resul
taten, naar geld engenot, maar ligt veel meer
in rustige tevredenheid en bespiegeling.-
..Moge uw ziel tevreden zijn" dat is een groet
welken men den reiziger medegeeft. Verder
kan de religieuse verdraagzaamheid der Tur
ken tol een voorbeeld zijn voor het Westen.
Het geloof verbied hun het maken van beelden
van het Goddelijke, omdat dit te hoog slaat,
om hef naar de ware heerlijkheid voor te
$tcllen. De ongehuwde staal is hun geestelijken,
als in strijd met de natuur, verboden. De Koran
geeft veel goede hvgiënisclievoorscliriftcn.
De Turken nemen naar hun volksaard nog
zelfs worden
terwijl op dc lodder een hevig gevecht gele-1 te die als net te gebruiken
erd werd tusschen een jongen en een meisje, j mocht het hem werkelijk gelukken acn v,scp
die „Boer" en „Engelschman" tegen elkaar
riepen en elkander met hooi wierpen.
op het droge te brengen. Hij legde hem op het
frissche gras en bekeek hem vol trots.
ïutr mei iiuvi r»- - -
„Maak dat je wegkomt, deugnieten!" riep „Is t geen pracht!riep de jeugdige wiener
Beii woedend uit. „Kijk eens, wat je uitgevoerd j buiten adem uit. Hij stond tlruiPlia1tJ^ z®
maal een einde maakte.,
Hoe menigmaal was hij van t dak op dezen
boom geklauterd cn vandaar in den top ge
klommen.
„Als het ons gelukt den boom tc bereiken,
..Kom, je zult er plezier genoeg hebben,"
mengde meneer Vernon zich nu in het ge
sprek. „Jachtlust is ccn aardig, oud huis en
je gaat misschien wel naar de Carllonsche
kermis"
,,De Carllonsche kermis, Vader?" vroeg
hebt! Is me dat een rommel!"
„We spelen alleen maar „Boer" en
gelschman," zei Molly, die boven op de ladder j
stond met een bos hooi in de hand. „Ik zal
jullie „Boeren cn Engélschmanncn!" brulde de
oude man, terwijl hij hen met zijn hark dreig
de, „als je niel maakt <lat je wegkomt
Het gevecht tusschen den Boer en den En
gelschman was onmiddellijk geëindigd cn de
beide strijders zonnen op een nieuw spel. Zij
liepen den moestuin door en gingen naar het
pet op het gras; zijn oogen straalden en hij
En- i had een kleur van opwinding.
,We zullen hem aan Tante Anne geven!"
zijn we goVcd!" zei hij bij zich zeiven. j w
Hij liep dadelijk de trap op, die naar den i Molly, terwijl /ij van haar bord opkeek, .beekje, waar zij zich in de schaduw van een
i,„„„ „on vioini» inncren grooïen eik lieten neervallen.
„Het is hier verschrikkelijk saai," zei Guy
boos, en je mag geen steek. Den heelcn dag
Selilldcrijeii per abonnement.
Een schilderij is niet iets, dat men zicfr
riept Mollv uit, die altijd «raag een ander il'deren d:'8 ""«haft. II<-1 k0ol»'» v3n "O*
plezier deed j (l'n£ eischt niet alleen een handvol geld, maar
„Nee. laten we hem inpakken en aan Moeder I °ok sl,"dil' °vcrl,°8 ""«"WorU Een
sturen," zei Guy trolsch. „Moeder zal cr Duilsch,. schildershcschermersvereemngin is
(Wordt vervolgd
zolder voerde, kroop door een venster op het 1 „^aar u heen ging, toen u een kleine jongen
-1.I.^n.-Arl e.l'1-.-in L'ftnlll on Vl'OflV I
was en lange kersestokken koclit en waar j
het wilde-beeslen-spel was"
dak. dat gelukkig niet steil was, en schoof
voorzichtig, zich aan de takken van den boom i
vasthoudende, tot bij den stam. opgestaan was en nu tegen
De boom moet ons toevluchtsoord wor-k M haar en ik hcb
den! dacht hij, en hij was reeds op het pur.t A ,1:_ _n. 'U«n
In den tuin.
door C II.
luid over dii reddingsplan te juichen, toen
bedenkingen en twijfel bij hem opstegen.
„Juist, antwoordde meneer Vernon, cn hij krijg jc brommen. Ik zal aan Vader schrijven
cn hem vragen, of we thuis mogen komen
„En de kermis misloopen, Guy?" vroeg
Moll}', terwijl zij hejn met groote, verwonderde
Twee kleine, kleine kleulerijes,
F.én blondje en één bruintje.
Die spelen samen lief en zoet
Al iu hun moeders tuintje.
nu op het denkbeeld gekomen, hel den koo-
pers wat makkelijker te maken, door ze als
hetwarc schilderijen hij abonnement' le leveren.
Voor een flink bedrag per jaar wordt men lid
van de verceniging, die dal geld belegt in
schilderijen, liefst direct van den schilder zon
der tusschcnhnndcl gekocht. Eens per jaar is
er een loting, die zoo is ingericht, dat men eens
in do 1 jaar eigenaar van een schilderij wordt.
Hiermee meent men den kunsllielhebbcrs cr
kunstenaars tegemoet te komen.
gehoord, dat die er nog elk jaar om dezen
I tijd als vanouds gehouden wordt, hoewel het
„Ik ben sterk," dacht hij, „aan klauteren j ?1 heel lang geleden is, dat ik er als kleine
gewend cn niet bang. Voor mij zal hel ge- 13°n8en logeerde.
It Guy scheen al -waf opgemonterd en zei
i_ vroolijk: „dat kan nog heel prettig worden."
o_En we krijgen zeker een kermisfooi van u,
natuurlijk Vader?" vleide Molly, terwijl zij haar arm om j van verlichting. „Denk eens aan de
den hals van haar vader heensloeg, „zooals 1 beesten, de kokosnoten en dc kersestokken
oógen aankeek.
„Ja dan hm misschien 11a de kermis, l
als wij het ten minste zoo lang uit kunnen
houdfen," antwoordde Guy.
„liet is nog .maar een week," zei Molly met
iets -in haar stem, dat veel leek op een zucht
jlf wilde
i Grootvader u éen ..kermisfooi' gaf, toen u nog Ik heb al meer dan een gulden opgespaard,
i dat is met Vader's kermisfooi ruim dne cn
Zij plukken madeliefjes af
En vlechten dan eer. kransje.
Ook bakken, zij een taart van zand
Voor t j inr'ge broertje Ilansjc.
makkelijk genoeg zijn den stam te bereiken en j
tusschen de takken een veilig plaatsje te vin
den... maar hoe z.al het met de zusjes gaan?
Die kunnen niet klauteren en zijn
hang Als zij maar niet in 't water valient"
Hij dacht nog even na cn mompelde: «mo?"
„Ik zal ze helpen klein naar kermis gin-g/
Toen kroop hij weer 't zolderraam in en' Meneer Aernor fachlc, haa zijn. -- -- j £yjcn dart zullen wij ten minste zoov_ oe«ioi van
Meneer Vernor lachte, haalde zijn beurs te een halve gulden. Wal aulto WMB pwt hd>- vcrdcr d:.i7 de verzadiging
Van aiies wat.
Örer de 'l'urkcn.
Ir Vr v. Dag treffen wij cc
wing aan over dc Turken.
Hij is een man met weinig behoeften; zijn
cliou-
ccn handvol grasjes in dc beek Die geringe
gaan visschen
eer er hulp komt!" :k'«R nifl halt /<»"'ecl._ toen ik een jongen
Hij ging toen weer naar heneden, haaldeuit de kinderen.1
niet meer huilen! We zullen op den boom kJ'^P en* oor. hrï^f
klimmen, die achter 't huis staat cn ons daar ïcnzelfdcn mie ag n g u<
een nestje bouwen. De slam is zóó sterk, dat geschreven aan an e q'
hij tegen vloed cn ijsschotsen bestand is! Maar ,er eIl ^us_c®n 011
I opsprong, „cn dal zal niemand ons toch ver- 'zonder hen te benijden, de welvaart van andc
bieden!" j ren. Hij heeft weinig zorg voor dc toekomst.
Vlug liepen zij naar huis, maar onderweg 'dat doei Allah, en wat zou hij er aan hebben,
bedachl Molly, dal zij geen netten hadden. Wat wel geld le verdienen, daar niets doen toch
nu te doen? Guy zei, dat ze best stekelbaarsjes zoo aangenaam is. Voor hel onderhoud van
Hojiteu kurkea.
liet gebrek aan kurk heeft er in DnilscH-
land toe geleid, dat bordpapier en andere
stoffen ter vervanging van kurken voor fles-
schon werden gebezigd, sclrrijft de X. R. Crt.
Een Berlijhsche" onderneming brengt thans
houten kurken op de markt, die schijnen te
voldoen. Als grondstof dient hel bout van ber
ken. elzen, linden en populieren, waarbij door
reu bizondero bewerking de veerkracht van
heihout wordt verhoogd.De houten stoppen
rust. j zijn. hol waardoor ze vast legen dc wanden
cischen zijn wellicht ook dc oor-(dor llesschcn kunnen aansluiten. J>e elastlci-
aï- j is zo° or0°t< dat hij hel inslaan in dc
i,;ne jlct „|as rtCCn gc.-
oor hrl uil!rekken
en.' j zaak van het gemis van eerzucht cn van al- j J nui o{ mnch5ll
zijl zij gun t. llij is met «reinig tevreden en zie.. b,0t.en V,
i 11. i::J.n .In ..rolvairl -m flllflo- 1
dient een bizondcr instrument.
jullie moet je flink houden, hoorl"
Dc meisjes droogden nu haar tranen en
Thekla zei:
„We ztlllen je helpen, zooveel we kunnen."
„Goed zoo." antwoordde Frans, „kleed je j
aan- en sleep zooveel dekens en
heel
s Avonds werd er getelefoneerd, dat Tante
j Anne de kinderen den volgenden dag op
Jachtlust verwachtte.
I Meneer Vernon bracht Molly en Guy den
volgenden morgen naar het slation en zelle.bcn
in don trein naar Carlton, hun op het laatste
kleeden als je kunt mee naar t dak. want het oogenblik nog op het hart drukkend toch voor
zal er heel koud zijn."
I al heel gehoorzaam te zijn cn Tante Anne geen
Het drietal klom nu op t dak en Frans bond ^ast le bezorgen,
het eehe eind van een touw om zijn lijf, terwijl IBd was maar een korte reis cn toen dc
hij het andere eind aan een dakijzer vastbond; trein na een uur ccn klein, landelijk stal ion
gebouwen enz. doet hij weinig; de huizen dra
gen daarvan de blijken, ook hel Irckvee en de
lastdieren loonen door hun treurigen toestand
aan, dal cr slecht voor gezorgd wordt.
Nlfiinfe bebaudelias vim
luberenlflse.
Nu.tr wij in hel Vad. lezen, houdt dc
Ilnliaarische pers en de wêlenschnppelijkö;
wereJd /ich dc/er dagen druk bezig mei een.
-1:- «-ifnccnr lArtminirn I^o Mo-^
De Turken hebben veel aanleg voor leeren medetlcêling die professor Domïnico
dircclcur van liet iiLsliluul van fisiolo-
Roinc heeft
Lincey over een
rculosc met su;-t
spreken van vreemde talen. Maar voor teelt-j 'hrtcU ur van jici ui.miu.ui
niek en voor den handel is hun geschiktheid ..g's<'Iie ehemii- aan de universiteit te
iniet groot. Tot bediening van machines zal gedaan aan dc Academie des Line
nieuwe behandeling van tuberculo
1oen klauterde hij op den nnastbijzijnden, bidncnrc®d> -vonden. 4e kinderen daar Tante in plaats van telkens heen en wec^gcshrigerd in
overhangenden tak, vandaar steeds verder,'Anne met haar
totdat hij den dikken stam bereikt had. Hij
vond twee groote, sterke takken, maakte het
touw los, dat hij om 't middel geslagen had,
sloeg het om een tak en riep Thekla toe:
„Maak het eind touw, dat aan het dakijzcr
vast zit, los en bind liet aan dc oude deur!"
Dit deed zij en nu trok hij aan 't andere
eind. dal hij om den tak gespannen had, en met 'groote letters staan:
trok zóó lang en aanhoudend, totdat hij de A rij dag 24 Augustus, kermis
deur op den boom gesjord had. hel Carllonsche v c ld.
Vervolgens legde hij haar op twee takken, Tante Anne glimlachte, toen zij dc \roolijke
die een soort vork vormden, en Thekla moest gezichten der kinderen zag.
kolfde de kleine
reed het drietal n
Toen zijn langzaam door
straten reden, z.ei Guy plotseling tegen Molly:
„Kijk! Zie je dat?"
Zij kwamen aan het marktplein en zagen
te midden van allerlei kleurige aanplakbiljetten
op
konden visschen met omgebdgen spelden en
een stukje brood cr aan. Zij namen een stuk
brood en haalden cenige -spelden van hcl loi-
lelkussen, dat in Molly's kamer lag, bogen dc
spelden om. en bevestigden ze aan een dun
touwtje, dat zij aan een stok honden.
Hel beekje was één van die ruslclooze, klate
rende stroompjes, die heel wat tc vertellen
schijnen tc hebben en altijd haastig zijn. Sic-j men dc Turken niel kunnen gebruiken; liet «u-uwe
keibaarsjes zwemmen niel graag in zulk water, j ontbreekt hen aan technische belangstelling kt'ril,;'cclu 'i (saccaro?io)
Zij houden meer van diepe, rustige vijvers of j en verstand. Ann de westkust van Klein-Azië ,Voi- Mai'a( l' r':
langzaam stroomende rivieren. Waar zij ge- j vidn men wel landbouwmachines, die door j dagm ver cheidene luhérculose-lijdcrs ui! .o
5 - m'nar l>olik!iniek volgens ziin- methode zijn behan
deld met mcrkwnnnlogc resüllalcn. Dc zieken,'
die zich in een zeer crnsligen tocsland be
vonden, kan men reeds als genezen bc^chou-
Monaco dcell verder mede, dat
Deze beslaat uit
zellig in eikaars nabijheid kunnen zwemmen j
Franschen cn Engclschcn zijn ingevoerd, maar j
lianilcn van (Ic Turken spoedig gijiecl on-
in >lad en
'.men, maar öl'l" tiuur .\i un.un. v.»
stekelbaarsje school loc en Guy zei eindelijk geschikt zijn. En zoo is liet ook met den handel,
rtoos: de Turk acht zich daarvoor eigenlijk te voor-
geen stekelbaars- naam en is.ook niet ijverig en spaarzaam gc-
Spaansche Joden, Syriër
„Er zitten hier heclcmaal
jes.JLatcn wc ccn eindje verder gaan, daar is noeg, om tegen de Spaansche Joden, üvpiers,
hel water misschien dieper en rustiger." Hij Grieken cn Armeniërs op tc kunnen. Met eenige
haalde zijn hengel op cn "\rocg, of Molly mee- waardigheid zil de Turk in zijn kleir.cn, smc-
i.» eïo«M^t veel te
ijzen. liet
nïtngslust I
ging. rigen winkel en rookt een sigaret, A'cel
Dc kinderen liepen ntrlangs den oever, tot- trolseli om zijn waren aan te
wen. I^rof Lo
de kuur zeer eenvoudig is.
een dagelijkschc injectie met een »suikcr-op-
lossing. Bij de behandeling merkt men o. a. op.
liet verminderen en verdwijnen van den
ca'.nrrh, wat niet alleen een weldaad is voor
de zieke zelf. maar een geluk voor de gehrcle
nieiiFc■hheid. omdat l^pt sputum der lijders een
bron van :"-
besmetting is. cn door de toepassing
priize'u. 'llet |va» dc nieuwe mclliode houdt dit gevaar op.
dal zij aan een plek kwamen, waar hel pad ontbreekt hem le veel aan ondernen