(jooi3 de
Een schoolveete.
Naar het Engclsch \an Flortnr»
Coombe.
Br werkt door C. II.
HOOFDSTUK I
Een'mislukte grap.
„Kijk eens. jongens! Wal zeggen jullie/laar
van? Dit /.ijn onze-boterhammen!
..Dit" sloeg op een groole mand. waaria
- i) een witte servet negen brbodholnpcn lagen.
Nepen jongens keken er verontwaardigd naar,
Het buitenpartljtje
door C. H.
,.lk zal weet •werd ze niet gauw heelemaal beter en
I kon zij 't volgend jaar .ook weer loopen!
Jullje, die dit lezen, hebt misschien al gerv
j den. dal het buitenpartijtje van Dora Struik,
i dat in het begin van den zomer niet kon door-
idV™.*an* WaS' WaS er een-7,ee komdhde, kw«n er al een g*
I
vijlde vertellen ze dingen van je aan anderen, 1 „Afgesproken! antwoordde Jack
die je heelemaal niet kent I je aan je woord houden.
..Stil, Vickcrs, beste jongen*! viel Cadbury (Wordt vervolgd.)
de grappenmaker van de school hem in i
dc rede. „liet doel mij leed den woordenvloed
▼an onzen ge achten spreker te sluiten, maar
fk heb al zoo lang op een ..ten slotte" gewacht.
Wat ik tegen hen heb. is, dat ze zoo flauw
en vervelend zijn. dadelijk bei'eedigd! Bij dc
eerste de beste grap stuiven zȕ onmiddellijk
op cn -de manier, waarop zij onze poets met
liet brood opvatten, zegt al genoeg. Ik had ze
er hel liefst voor willen afranselen."'
„West zal onze lessen verzetten voor T'f!c,1*jc ^\esjtels' TiH>' Lans' BcP dc Beer.j Mevrouw van der Laan was dadelijk opge-
plezier van de dagjonRens. .Ie zult het Rauv; TooaJc '«windt - J Wtaa'> en b°°S zlch "u «ver den pijnlijken voe
genoeR zien. Ik weet het, omdat ik hem hoor-yanJ" Laa" ook? L<^a heen'
de vragen aan dien lummelaclitigen vent, dien
ze Mason noemen, of hij 's Woensdagavonds f die we maar met.
.1 p„ ,aa ,„linn wii ^ou zc ""«I kunnen? Haar waRe
Plotseling schrikten Noortje en haar moeder
»p door een gil vlak bij hen, en toen zij op-
„En wip gaan er allemaal mee? vroegen keken, zagen zij, dat Dora Struik in een diepe
verscheiden meisjes, die een groepje vorm- j greppel gevallen was. Met grootc inspanning
den mei Dora Struik in hu» midden. Dora be-1 stond zij op. maar o, wat deed haar voet een
gon op te noemen: pijn! Ze gilde het uit.
..aan was dadelijk op
oet
dnrh toen zij aan den anderen kant van het kon blijven voor dc.dansles Enzoo zul!cn w,i ku',? ben^mër den'\rei!!'mee "n alLwc'dan
verl.. k een onderdrukt gelach hoorden van ons naar |cn moeten schikken. 'uitstappen, kunnen we haar om beurten rijden
jong, 1S^ die smakelijk in him boterhammen „,MS dal zoo is, zullen wij het uitvechten, -fe 20u he[ <ckcr heel preUi„ „inden c ,e
hapten, steeg h.m woede ten top. zei Hallelt, met zijn handen in zijn zakken.
I)ir negen broodhbmpen waren «dies, wal „Vechten, Hallelt?
er - or hen was overgelaten en Mason, de! Hel was een kleine, donkere jongen, die
j een. dien wij reeds sprekende hebben in- deze woorden fluisterend en met een vreem
was toch altijd je vriendinnetje.'
„Ik denk, dat je je enkel verzwikt hebt,
Doortje," zei mevrouw. „Doet het erge pijn?'.'
„Ja mevrouw, vreesclijk!" en Dora snikte
het uit. „Ik kan heelemaal niet loopen. Hoe
kom ik ooit weer thuis?" jammerde zij.
„Dora!/ riep Noortje nu, „ik weet wat!
Moeder, will-u mij op den grond leggen op
Ei\ de aangesprokene ging. onder voor
waarde, dat de vischkooper rr"/e zou gaan,
om te kunnen getuigen, dat, als de redding
niet gelukte, toch alle krachten waren inge
spannen.
M, maarheusch, "t gaat niet. Zc kan immers mijn plaid? Kijk, hier is nel een mooi plekje.
mand vcronU ^en tongval uitsprak. Angstig keek hij den j ]iaai: (jiujs le ]a(en<
den aan den anderengrooteren jongen aan, zoodal deze in lachen
eens geraakt werden, uitbarste.
kon gelalen cn ycr dc „Ltmter eens naar Max je! Zoon vcchtèrs-
m tid nog op den grond was terechtgekomen, baas! Nee. kereltje, jii komt er niet aan te
werd /.ij met kracht teruggeworpen. Ditmaal pas.*'
maakt' zij echter geen slachtoffers en viel „Maar wat vinden jullie van dekjongens, die
zonder iemand letsel te doen óp den grond. apecn vail Zaterdag lol Maandag naar huis
gevoerd, slingerde de groote
,wr.ardigd naar <je.l^o£d
kant. waarbij twee jon...
'Di; werd niet .ongewroken gelaten en jër de'
geen enkel spelletje meedoen cn zou ons ple
zier,maar bedervenIk heb Moeder gevraagd,
Mas. c„ zgven anderen waren njguwolin-1 gaan?'vroeg Grey, één van de jc
g.-n op Brincliffo, een jongenskostschool, waar j j)e jongen met een gezicht als 1
ook daglccrlingen het onderwijs genoten. Van i Cn (j5c telkens, lacht? Ik heb hem
dc/i laab'cn waren er negen in den halVfen I rcn noemen." zei Trevclyan nu.
kce! Toen het uur van koffiedrinken werd; rt/lrtC,;_ _im
«.„.•knndisd door het binnenkomen van
xi.-anf! met brood en het verdwijnen der
artn. kwam het bij de nieuwelingen eenvou
dig niet op'oni mee te dtfen aan de bestorming
du boterhammen. En zoo werden nu hun
gev-k- mar.:; t /:-; en. hun bcschc
lo
Dit gesprek had plaats op een morgen vóór
negen uur, toen nog niet alle meisjes in het
schoollokaal aanwezig waren. En het onder
werp, dat hen zoo druk bezighield was een
buifcnparlijlje, dat meneer en mevrouw Struik,
Dora's ouders, zouden geven. Met den trein
zouden zij naar Bilthovcn. gaan dat is de
nieuwe naam voor 't Station de Bilt, in de
nabijheid van Utrecht gelegen. Van daaruit
zouden zij door dc bosschen wanclelen, allerlei
spelletjes doen en *s avonds weer naar Utrecht
terugkecren.
m Dit was het plannetje, dat het grootste deel
j lachen Vickers alleen lachte niet; hij lachte der meisjes uit Dora's klas vervulde. Met op-
j zet werd er niet over gesproken, als Noortje
jongsten.
twee appels,
Brady hoo-
Di
merkte
'leer-1 vick*rs °l)- "waar°P dc anderen begonnen te
lachen.'Vickers alle
eigenlijk nooit met de anderen mee
Een weekjongen is heel wat anders dan van der Laan er bij was. Zij was immers niet
'idenheïü i'.o-een daRjoiiRen," RinR Hallelt voort. „Als Brady mecRevraaRd, L arme kind! Vroeficr was ze
j verstandig was, liet bij zich niet met hen in. even vluggen jroohjk geweest als de anderen,
oor/;:.ik v.in behandeling lag niet in Dat zal ik hem bij gelegenheid eens zeggen, j
- it. dat /ij uit uweiir.gen waren, doch dal Hij ziel er werkelijk niet kwaad uit en hij was
Dan kunnen de anderen Dora naar haar
ouders rijden en mij het leege wagentje terug
brengen. Denkt u ook niet, dat het best zal
gaan, Moeder?"
Verbaasd keek Dora Struik op. Was dat
Noortje van der Laan, die zij niet op haar bui
tenpartijtje had willen hebben en die nu haar
redster in den nood zou zijn? Wat lief van
haar en wat was zij Dora toch een akelig
spook!
Zij snikte het opnieuw uit en mevrouw van
der Laan, die wel zoowat-begreep, wat er in
hel hartje van Dora omging, vroeg vriende
lijk:
„Is dat geen goed plan, Doortje?"
,.Ja mevrouw, heel, heel graag," antwoord
de zij, nog zacht snikkepde.
Noortje werd nu voorzichtig op liet mos
gelegd en Dora door mevrouw van der Laan
in het wagentje getild. De drie andere meis
jes reden haai' daarop naar 't hotel, naa^l het
station, waar meneer en mevrouw Struik hen
vol verbazing zagen aankomen. Dadelijk werd
die lachte om de mand met brood- springen als voorheen. Ze kon zelfs niet eens er van twee stoelen een soort bank-gemaakt,
L kan hel zijn, dal het alleen uil ge- gewoon loopen. Is dal niet vreesclijk? Altijd waarop Dora haar been kon leggen. Haaj
vas, en dan tfewijst het niet^, maar moest zc in een wagentje gereden worden. I vader kon haar later gemakkelijk in den trein
I Al werd er dus niet over 't buitenpartijtje zetten en in Utrecht in de tram lillen, die ge-
de eenige
Natuurlijk
woonlc w
hij lachte ten minste.
maar sinds haar ziekte whrea haar beenen
verlamd en kon zij nooit meer draven en
ij de dagleerlin'gen behoorden. En dit was
c i ui i ni> »p P.rineliffe een groole erger
nis He! was nljj maar sinds drie maanden,
dr.l.de eerste dagleerlingen op dc school vari vr - j
me li r W« werden toegelaten I Op <ül oogenblik werden de beide groepen gesproken, als Noortje in dc buurt was - ze lukkig slak vóór hun huis stilhield. Dora had
„i, ■gemakkelijk onder woofden tc jongens lot zwijgen gebracht door het terug-1 kwam altijd i„ haar wagentje op school - nog wel wat pijn, doch zij was zóó dankbaar,
tf. xvcjjCt ei^culitk ticstond keeren der leeraren. De directeur zelf, meneer enkele gezegden drongen toch tot haar door dal zij zoo gemakkelijk het station bereikte,
jön.'.-«. a'ie'wcl den qêhetlen <10r op West Ir^l hel eerst binnen en zijn oog vielen zij begreep spoedig, wat er ophanden was. j dat zij dit niet err meer vond.
wat,-11 'doch lliui bel* middagmaal gc- ^onmiddellijk op dc broodmand, die nog op den ook, datzij niet werd meegevraagd. O. wat Vlug reden Lena, Mlentje cn Guusje het wa
Ik;'nikten ca .sliepen. He! was echter een in-grond lag.
g« w tcld. vooroordeel eti dit was misschien i „Wie heeft die maiul op den grond ge-
- Wk-S des te sterker, naarmate er eigenlijk geen I gooid? vroeg hij.
gejdige reden voor bestond. j Diepe stilte,
Gedurende eenige oogenblikken werd de
strijd nu met woorden voortgezet'.
was zc daar bedroefd om! Ze Jjon ook niets! gentje nu weer naar Noortje terug, die wel
Hel buitenparlijtje, waarop zooveelmeisjes i wat ongemakkelijk gelegen had en het prettig
zich verheugd hadden, zou voorloopig niet1 vond, dat zij weer in haar karretje zat, maar
doorgaan. Dora's moeder werd ziek en mo>sttoch blij was, dat zij Dora uit den nood had
„Kom, zeg wie hel gedaan heeft! Iemand in het Diaconesscnhuis een'operatie onder- J kunnen helpen. Zij wist immers, hoe akelig het
I P „«w.wJI moet haar hiei neergegooid hebben; manden f gaan. zoodat er van het partijtje natuurlijkis, als je,riièt kunt loopen!
f alscTugulzige jongens! liep Ma- springen niet uil zich zelf van de tafel aU niets kon komen. Dora maakte zich ongerust: 1 Dora wist het nu ook, want al werd haar
w ocdciul. want hij had honger Nameen korte pauze raapte één der dag- zou Moeder ooit weer heelemaal beter worden? voet weer gauw- beter, zc kon zich dan toch
En v.-at zijii jullie dan? Kleine hinderen! jongens, die toevallig het dichtst bij de be-j Wat zag Moeder er zwak en bleek uit. toen j eens in Noortje s toestand cn deze kon al
M i derskindertjes, die thuis slapen, is hel wuslc mand stond, deze op en zette haar op Dora voor hel eerst na de operatie bij de zoo heel lang niet loopen verplaatsen.
1 tafel. I patiënte werd toegelaten, 't W-as net, alsof het Toen mevróuw van der Laan met Nora be-
„Ilcb jij hel gedaan, FrereS'^roëg meneer j haar eigen Moeder niet was! Gelukkig echter J gin September weer thiiiskKvam, stond cr in
West
Jiic 1 .Tos Green was sterk in het bespotten de tafel,
van onderen.
Mason kon niet dadelijk een antwoord'vin-
<lidoch een kleine jongen met donkere
«ogen, Louis Simmons, nam hel van hem over.
ik ben nog maar liever een moederskindje
da.i een leelijk apenjong zooals sommigen!"'mand viel op den
zei hij.
Houd jc mond, kleine baas! Zeg nog eens
.■wal li ik leg je op den grond. Jullie -moesten
igenlijk om tw aalf uur naar bed gaan om een
dutje te doen!"
„Geet geen antwoord, maar cel op, wal er
nog over is!" zei Jack Brady nu. terwijl liij
zijn hand op Simmons' schouder legde. „Laat
hun het laatste woord maar hebben, als ze
daar op gesteld zijn."
Je hebt goed praten, Brady, maar zc heb
ben ons gemeen behandeld! En wij leggen hun
toch niets in den weg," "Bert Ilughes, die dit
fluisterend zei, was Simmons' vriend, hoewel
hij lang en blond als hij was en met zijn
zachte manieren een scherpe tegenstelling
met dezen vormde.
.,Je wint er toch niets mee, of jc elkaar al
begint uit te schelden,'- hernam Brady. „En
het is zelfs niet eens amusant er naar le luis
teren Iemand is maar zelden geestig en boos
tegelijk.?
weldige golf. De vischkooper werd rechts en
links over het schip geworpen.
„Wat haal je nu uit?" zei Bakker lachend
„Och, laten we maar weer teruggaan, wij
vergaan", antwoordde Oterendorp.
„Wat?' zei onze" Urker visscher, „Terug
gaan? Dat nooit! Eerst moeten de arme
stumpers gered worden".
En. de vischkooper moest mee. Zijn smoe
ken baatte niets.
Eindelijk kwamen ze bij het wrak aan. De
lijn werd opgegooid, maar de handen der
schipbreukelingen waren te verstijfd, om de
lijn te kunnen grijpen.
Wat nu gedaan? Onze Urker visscher wist
raad. Hij betoonde zich een held. Het groote
gevaar trotseerende, sprong hij op hei wrak
en wist hij de schipbreul®lingen één '.oor
één in zijn krachtige armen te nemen en in
zijn schip te dragen. Zoo stond onze Urker
zeeheld daar, trouw op zijn post, toen het
schip reeds halfgezonken was. Alle schip
breukelingen werden gered, tot zel's de
scheepshond toe
Toen werd de Hollandsche vlag geheschan
en spoedig kwam de Urker visschersscl uit
met zijn kostbaren last behouden in de Duit-
sche haven aan.
Geen wonder, dat onze moedige visschex
gehuldigd werd J
Een prachtige Duitscne reddingspenning
w erd hem toegezonden en van den Prins van
Oranje ontving hij een zilveren tabaksdoos,
welke de oude nog steeds gebruikt en waar
hij niet ten onrechte grootsch op is
De dankbaarheid der Duitschers voor dl
was groot voor Evert Bakker in die dagen,
in menige Duitsche krant werd de Uri.or
zeeheld, de Hollandsche redder der Duitsche
schipbreukelingen, de onverschrokken' Ne-
derlandsdhq visscher, gehuldigd
Dit eenvoudige vfertiaal is voor een deel
ontleend aan een oud nummer van de Am
sterdammer (Juni 1914), waarin een en an
der nog eens werd opgehaald bij gelegen
heid van Evert Bakkers gouden bruiloft.
Onze lezers weten, wat er op 7 Augtos-
tus 1918 gebeurd is hoe een Duitsche duik
boot de kleine vischschuit „Krommenie Y',
een notedopje met drie man bemanning, iin
de Noordzee bij Doggersbank met granaten
beschoot en hoe de schipper op dat huikje
door den Duitscher werd doodgeschoten.
De Duitsche duikboot verdween na dit
heldendaad.
4H JHH -1 „J Hm ecutvrk<" WLH I Ij Dib vermoorde schipper was: T. Bakker,
was de professor lice) tevreden cn noemde hij i de huiskamer een groole bos dahlia's in een van Urlc, de zoon van Evert, den door ae
.1 I 1, 1 1 I ..-TT- 11 r* 1. .l! 1 "2 «1 a a HA_ A A H fl 1 \l I A A L AAA r. AA A a. A A A A /I A A -.A aV. A1 a! A A *7
,Nee meneer. Eén vair de kosljongcns; ik (ic operatie „prachtig gelukt''l Was nu alleen vaas. Er lag een kaartje bij en daarop stond:
weet niet. hoe hij heet. Ik geloof, dat hij er j nog maar een kwestie van op krachten tc ko-J
ons één van allen nice wilde gooien, maar de j men, had^ de zuster bemoedigend tegen Dora Voor Noortje
aiiU 1JLW grond." gezegd. En al heel spoedig bleek dit wérlje-
Frere zei dit in zijnen schuld. Hij had altijd i üjj- het geval le zijn. Mevrouw Struik knapte
thuis les gehad en was-nog nooit op school langzamerhand 0pf 2oodat op een Zaterdag-
geweest, zoadat hel niet in hem opkwam, datmiddag een paar weken na de operatie
zijn oprechtheid bwaad blued zou zetten. De j Vader cn Dora samen Moeder uil het Diaco-
oogen van zijn vrienden cn vijanden waren nessenh'uis gingen halen,
len verwijtend op hem gericht, doch hij sloeg, Dal was een vreugde! Moeder weer thuis!
Tl Tl .7 ..V..-.- I - ai I, fl .li llL* 1 n. a a. 1 f - .1 1 1
er Reen acbl op. Jnck P.rady verbrak eindelijk
de stilte.
„Wij hebben, de mand het eerst naar hen
gegooid, meneer!" zei zij.
„Doe dat niet meer, Brady. Kijk eens. wat
Wel moest Moeder den eersten tijd nog op
passen en kqn er voorloopig van 't buiten
partijtje 'niets komen, doch dal was niet erg,
vond Dora.
Zoo brak de zomervacantie aan en ging de
vuile boel je hier gemaakt liebl! En jullie,familie Struik.in Ellecom logeeren. Daar werd de Pa-rtij kon zijn.
yan haar vriendin
Doortje.
Na tafel kwam Dora Noortje zelf nog eens
bedanken voor 't geleende wagentje. Haar
voet was nu weer heelemaal beter en ze zei
mei neergeslagen oogent „Zeg Noortje, ik heb
jzoo'n spijl. Zullen we weer vriendinnen zijn?"
„Heel graag,'' stemde Noortje volmondig
toe. „Wat zal dat prettig wezen!"
En liet was ook prettig. N<?ortje werd nu
nooit door Dora Ihuisgclalen, integendeel: bij
hel maken van een of ander plannetje werd
dit altijd zoo uitgekozen, dat Noortje ook van
die al langer op school zijn, hadden verstar,
diger moeten wezen en de mand niet* terug
gooien. Je hadt bovendien het een of ander
kunnen breken."
Meer werd er niet over gezegd, doch de. vei-
bitlering tussclien de twee partijen was er niet
door verminderd en Frcre werd vanaf dit
oogenblik met schele oogen aangezien
De les begon nu Cn de opgewonden gemoe-
deu een tijdlang lol zwijgen gc-
Dora's moeder weer heelemaal de oude
toen zij half Augusltis naar de stad terug
keerden, was mevrouw Struik weer even ge
zond als vóór haar ziekte.
Het was een prachtige zomer, heerlijk veel
zon cn toch niet ar tc warm en nu en don
viel er. eens een buitje, dal r voor zorgde,
dal de aarde niet al le droog werd.
Mevrouw van der Laan 'had voor de hecde
zomervacantie pension gehuurd voor liaar-
deren wcr
Ik wil hel anders best uitvechten, als zij j bracht. Green bijvoorbeeld moest oen samen- j zelve cn haar dochtertje in Bilthovcn. Zij wa-
üat liever doen." zei Mason nu, terwijl hij een spraak lezen mei Mason en Bert Hughes moest ren maar mei hun beidjes, wanl meneer van
.1 i a A..J1* „f f-i'-A. l,.,i hnrr! T
Zoo had Dora's verzwikte, enkel toch nog
goede gevolgen!
ruk aan de mand gaf, „want zc verdienen af-
gerost te worden voor zoo'n lagen streek.
met
Vickers een kaart van Afrika op het bord der Laan was eenige jaren geleden gestorven
teekenen. De jongens wisten niet, dat meneer en broertjes of zusjes had Noortje nooit ge-
wel wat erg, maar ze bedoelden West den leeraren had opgedragen de nieuwe had. Eiken morgen reed mevrouw haar doch-
grap," hield Brady vol. „Wc moe-en (jc oude elementen zooveel mogelijk samen tertje hel bosch in, waar zij dau op een heer-
„Het was
het als een grap, -
ter. 'I hftn mei een grap betaald zetten, dal is
veel beier." lucll Ul .-w o-
..Zou hel?" mompelde Bacon. „Ik geloof liet j er acht jongens naar huis, Jack Brady, de
en dc ouue elementen; -ii
tc laten werken. lijk rustig plekje gingen zitten. Noortje in
Toen dc klok vier uur geslagen had, gingen j ],aar wagentje cn Moeder op een klein vouw-
aiiet. Zc hebben gruwelijk het land aan dag-
jongens en dat laten ze ons duidelijk merken. gen achter.
Ik heb er de laatste maanden al genoeg van
Te lijden gehad en ben blij, dat er zooveel
nicuv. en zijn gekomen om mij bij te staan."
..O. is dat het?" riep nu een jongen uit, die
Armitage heette. „En zijn ze allemaal zoo dom
om op ons neer tc kijken, omdat we niet hier j ZOo zouden beeten.
slapen?"
.Zoo dom zijn ze allemaal," antwoordde
Bacon, „het zijn net schapen, die blindelings
elkaar volgen. Hel is nu eenmaal mode de
'dagjongens te plagen. Maar het is een schan-^
de cn ik wou eigenlijk maar. dal West ons
nooit toegelaten had!"
.Kom, onzin!' zei Brady. „Dc mode'blijft
nooit lang hetzelfde. We kunnen nog .genoeg
plezier hebben."
Inlusschen bespraken dc kosljongens de
zaak van hun standpunt bezien.
„Juist als ik dacht! zei Herman Hallett,
een groole jongen en dc oudste. „Nu de poor
ten «eenmaal voor hen openstaan, stroomt dc
hc-el- stad naar binnen."
West had beter gedaan door Brincliffe al
leen als kostschool te houden," merkte Green
op
liet ergst<» is zei nu een jongen met een
ernstig gezicht, die Vickcrs heette, „dal de
dagjongens altijd alles bederven. Er is niets
aan le doen, maar eigenlijk gaal er niets meer
eerlijk, zoodra er dagjongens op school' ko
men Weel jc, w*al cr dan gebeurt? Ten eerste
probeeren ze altijd je groen van jaloezie te
maken door over allerlei leuke dingen tc
praten, die /ij gaan^docn of gedaan hebben.
Ten tweede krijgen zij telkens onder het een
of andere voorwendsel een dag vrij. Ten derde
bij elk nieuw argument wees hij een ande
ren vinger aan ..doen zij nicls liever dan je
beklagen en zeggen, dat zij liever alles
anders zouden zijn dan kosljongens. Ten
vierde worden ze thuis door hun vaders bij
hun werk geholpen, zitten extra uren te blok-
j steeltje. Ieder had een handwerk bij zich cn
weekjongen*' bleef echter met de koslleerlin- om beurten lazen zij uit verschillende mooie
j-boeken voor. Zfto genoten zij samen van de
De twee vrienden, Bert Hughes cn Louis .heerlijke boscliluchl cn mt'vrouw van der Laan
iadelijk de „onafscheidelij- was voj hoop, dat de gezonde lucht haar
Simmons, werden dadelijk
ken' genoemd en daar zij loonden niet bijzon
dochtertje veel goed zou doen. De weken vlo-
der op dezen bijnaam gesteld te zijn. stond hel j geil maar al le gauw om. Noortje en haar
- - - begin
aangesproken werd met ..Appelwang. begon j September zouden zij weer naar de stad gaan
1 TN;...aa ,v.irrr*lrli7n fil* I Aa r. r.c.a....J a.LL1a. .aI ..n
bij de anderen vast, dat zij in het vervolg moeder hadden den tijd wel willen va
zoo zouden heeten. Toen Jack Brady echter j den. 't Was nu al eind Augustus en
ken en benemen je de kans op een prijs. Ten neem ik iou."
hij vroolijk te lachen. Dit was misschien de
reden, waarommen zijn bijnaam dadelijk
weer scheen te vergeten.
Jack stond voor het raam en zag de vrien
den in de richting der stad verdwijnen. Hij
floot zachtjes om er den moed bij zich zelf
in te houden, toen Hallett hem naderde.
„Hallo, Appelwang! Ze zeggen, dal jij geen
dagjongen bent. Ik voor mrij vind elke week
naar huis gaan wel wat overdreven, doch dat
kan verschillend worden uitgelegd. Maai
waarom schaar jij je bij die ongelukkige acht
jongens, die West de school laat bederven?
„Kameraadschappelijkheid!" Jacks glim
lach maakte dc kortheid van zijn antwoord
goed.
„Onzin! Ik zie niet in, waarom je jc met lien
bemoeien moet. Tegen jou hebben wc niets.
„En tegen de anderen ook niet," antwoord
de Jack, terwijl hij Hallett ferm in het gezicht
Deze mompelde iets, dat een antwoord
moest verbeelden Haastig van onderwerp ver
anderend, vroeg hij:
„En hoe vindt jc Frerc? Wat zeg jc van
hem?"
„Als ik vooruit geweten had, wat hij zeggen
wou, zou ik wel gezorgd hebben, dat hij zweeg.
Hij bedoelde er echter heelemaal niets mee.
Een jongen, die nog nooit op school is ge
weest, zegt onomwonden, wat hem in de ge
dachte komt, als hem iels gevraagd wordt."
Hallett trok zijn schouders op en zei:
„Jij zult een uitstekend a tl vocaal worden,
Brady. Als ik ooit verdedigd moet .worden,
Pop en Hond.
door C. II.
Foei, stoute Fik! wat doe je daar?
Je trekt pop Jetje aan hel haar
En sleurt haar langs den barden grond,
O foei, jou stoute, nare hond!
Kijk eens, die arme, lieve Jet,
Voor haar is 'i spelen lang geen pret.
O Jan en Koos, kom toch gauw hier,
Geef hem een tik, dat stoute dier,
Ilij doet mijn poppekind zoo'n pijn,
Zie eens, hoe slap haar armen zijn.
IIij trekt mijn lieve Jet aan 't haar,
De vlokken liggen hier en daar!
Ja. Lotje, zegt haar broertje Koos,
^e bent nu wel vcrschriklijk boos,
Maar waarom liet je Jcllekind
Ook buiten liggen in den wind?
Fik dacht nu vast, dat '1 speelgoed was,
Ilij vond haar in het natte gras.
Duitschers zoo geeërden zeeheld van 1873-
Op het eiland Urk, Augustus 1918.
Daar staat nu de vader van den vermoor
den schipper der „Krommenie I", de 82 ja
rige Evert Bakker, de held van Norderne.y,
en staart met droeven blik naar de wijde zee.
In zijn grijzen ouderdom treurt hij over
zijn zoon, dien de Duitschers koelbloedig
hebben doodgeschoten met hun kanon
vuur
En hij denkt aan hun dankbaarheid, aan de
eerepenning, die ze hem schonken, omdat
hij, Evert, evertig jaar geleden, bij No;der-
ney de redder was van hun schipbreukelin
gen
„Zóó deed ik hun, zóó behandelen ze
mij I I k redde op zee hun schipbreukelingen
met levensgevaar, z ij doodden lafhartig
mijn zoon
Op een mooien.'zonniRen middag zaten j Maar kijk, geliikkiR, daar ltomt Jan,
Moeder en Noortje op liun lievelingsplekje D,e daad'lijk, optreedt als een man,
aan den rand san bet bosch, vlak bij de hei j Hij pakt bc-t spelend Fikjc op,
't Was bier altijd zoo heerlijk rustig en bel Klopt hem eens ernstig op zijn knp
gezoem der bijen, dié den geurigen honing En zeRl: Jou rakker van een hond,
uit de heidebloempjes zogen, klonk zoo prettiR I Laat Jetje liggen op den grond,
zomersch!
„Daar hoor ik stemmen. Moeder,zei En nauw'lijks is de pop bevrijd.
I)c oorsprong vnn Hiel Jkhalcl.
Algemeen beschouwt men de Engelschen
als de uitvinders van de bekende khakK
kleur, die thans een sterke concurrent ingiet
„Feldgrau" der Duitschers heeft gekregen.
Volgens de „Matin" is het khaki echter een
Fransche vinding. In Pondichéry werden
vele jaren geleden de straten geplaveid met
een steensoort, die bruingeel stof gaf. Een
Fransch soldaat ergerde het zeer, dat hij zijn
witte uniform telkens opnieuw van deze
bruingele massa moest ontdoen en liet zijn
pakken in de kleur van het plaveisel verver-
Zijn kameraden dreven den spot met hem,
maar de practische Engelschen, die in Pon
dichéry resideerden, zagen het nut van deze
vinding in en verspreidden de khaki-dracht
I over geheel Inaië en zoo ontstonden de spe-
ciaal Engelsche khaki-uniformen.
Noortje.
,,'k Geloof, dat je gelijk hebt, kind," ant
woordde mevrouw van der Laan. „En als ik
mij niet vergis, komen zij naderbij Zeker een
of 'ander gezelschap, dat uit de stad een dagje-
buiten is. Hoos-maar, hoe vroolijk kluiken hun
stemmen!'
Het duurde nu niet lang meer, of er sche
merden allerlei lichte kleereu tussclien de
boomen door. Het waren kinderen. Nu sche
nen zij rooverljc le spelen, hoor maar, zij
hieven echte Indianenkretcn aan. 't Was hier
een prachtige gelegenheid om je te verstop-
Of Lotje troost haar kleine meid
Sust in haar armen Poppedijn
En zegt: 'k zal "beter moeder zijn,
Nooit leg ik jou meer op den grond,
Jij bent geen speelgoed voor een hond!
Van aSIes wat.
Straften voor rookerrs.
Hht rook en behoort in deze dure tijden
ook al niet meer tot de aangenaamheden des
levens. Voor veel geld slechte waar en daar
bij nog veel moeite om wat machtig te wor
den, dat niet al te erg „Ersatz" is. In vroeger
tijden was het rooken echter een soort mis
daad. In Perzië werd in vroeger eeuwen het
tabakrookerT met den dood of het afsniiden
van den neus gestraft. Een dergelijke oeka-
se vaardigde Czaar Michael Fedorowitsj in
1613 voor zijn Russische onderdanen wit.
Tien jaar later volgde sultan Moerad IV liet
voorbeeld van „vadertje" en verbood iet
tabakrooken in"iTur^ije. Zelfs in Bern reken
de in 1660 de Senaat het rooken onder de
andere landen
Stankbasrlield.
We lezer, in De .Visscherii Couront de vol- j zwaarste misdrijven en
-,ende geschiedenis. j v;erden de rookers openbaar gegeeselri in
't Was in December 1873, toen een vree-Engeland raardigde Jacob I een streng" >et
haar hoofd ie'^Knn 7k ook' ma'a? meedoen! 'olijke storm woedde op de reede van Nor-! "it tegen het euvel en het Britsche parle-
Een, eclu te kunnen draven en naar hartelust dernr' en in dien donkeren nacht een Ham-ment ging nog verder, door Raghhff die .18
te springen, wal zou dat heerlijk rfjnt" burger stoomboot slrancde. tabak m het Vereemgde Koninkrijk^ -ge-
Nu kwamen cr een stuk of vier meisjes hun
JU! t Morgens vroeg gingen reddingsbooten voerd had, ter dood te veroordeelen. Ook 'Je
kant uit. Zag Noortje goed? 't Leken wel meis- jzee in, maar ze werden telkens teruggeslagen kerk beproefde haren invloed. Paus Urbanu
jes uil haar klas. Zeker/-t waren Dora Struik,reddingspogingen moesten worden ge-f VIII dreigde in 1642 alle- rookers met ex-
Lena Veldman. Micntjc Wesscls en Guusje 13taakt en de arme schipbreukelingen communicatie. Alle middelen waren echter
Krans. Zeker een buitenpartijtje. Nee, daar twaalf getal wachtten tevergeefs op tevergeefs. De smaak voor het rooken ram
hoefde zii nu heelemaal niet jaloersch van tejbulp 'steeds toe en in 1725 waren alle verboden
zijn. Zij was immers volle twee maanden bui-1 Maar de vischverkooper Oterendorp kendeomtrent -de tabak opgeheven.
I
zijn. Zij was immers
ten met Moeder, 't Zou schande zijn, als ze 1T-,
hun dien eenen dug benijdde. Zij voelde zich de" Urker ze^eld!
zoo veel sterker geworden en 'i was net, alsof "^vert,. B®kker zei hij, „gij zij g
cr al wat beweging kwam in haai', beenen. JVic eenige, die helpen dunt l
