„DE EEMLANDER" mi siTwjifMHr.'.j-rcs: IBQNNEMENTSPRDS Van week tot week: "BUITENLAND"* Bultenlanilsche Berichten FEUILLETON. LIS DORIS t7e jaargang No. 179 per 3 Maanden voor Am era» foort f 1.80. Idem franco per pott f 2.30 per week (met grati» verzekering tegen ongelukken) 0.15. afzonderlijke oummera f 0.05 Wekelijkscb bijvoegsel »De Holbndscrat Huisvrouw (onder redactie van Thérèse Hoven) per 3 maanden 75 cent Wekelijkscb büvocgsel *Wereldrevuf pet 3 aaanden 60 cent H00FDRE0ACTEUR- M.. O J. VAN SCHAARDENBURG UIT GEVERS VALKHOFF Co 8UREAU: ARNHEMSCHE POORTWAL» «o«« urmoitTteHiiTi. INTERCOMM. TELEFOONNUMMER "5)3 Maanoag 27 Januari 1919 dienstaanbiedingen 1—5 regels f 0.50. groote lcti naai plaatsTWau^ Voor handel en bednji besta, u zeer voordeclige bepalingen tot het herhaald adver» teeren in dit Blad. bf) ahonneraent. Eene circulaire bevattende de voorwaardeo. wordt op aanvraag toegezonden. Het Duitsche volk heeft het politieke dood vonnis uitgesproken over de Socialistische Duitsche republiek. .Het sterk uitgebreide kiesrecht, dat ook aan de vrouwen en alle 20-jarigen toegekend is, heeft den socialis ten niet dat gewin gebracht, dat zij er van gehoopt hadden. Het liet zich de laatste we ken reeds aanzien, dat de regeeringssocialis- ten geen meerderheid zouden behalen, zelfs met de onafhankelijke socialisten blijven zij nog 'n paar dozijn stemmen-onder de helft. En van de rooae kiezers heeft de overwel digende meerderheid zich nog voor de gema tigden uitgesproken, de onafhankelijken, van wie velen meer naar de bolsjewieksche Spartacisten neigden, zijn er al heel bekaaid afgekomen met hun 25 zetels. De opartacisten zelve hebben niet meegedaan en daar hadden ze schoon gelijk in, want al te duidelijk zou gebleken zijn welk 'n onbe duidend getal volgelingen deze herriema kers achter zich hebben. Nu reeds is dat dui delijk op te maken uit het gering aantal thuisblijvers, waaronder dan nog tallooze zieken en afwezigen- zijn benevens Polen en Denen die zich eveneens onthielden. Aan den anderen kant zijn de slagen ge vallen op"de conservatieve groepen. En dat is geen. wonder. Aan hun kortzichtige poli tiek heeft Duitschland zijn ongeluk te dan ken en het kan slechts verbazing wekken dat de conserv. en nation, lib. fracties niet volkomen weggevaagd zijn doch nog met 57 man terugkomen. Het R. K. Centrum, thans Chr. Volkspartij, heeft enkele kleerscheuren opgeloopen en de winst is dus voor de gematigde socialis ten en de democraten, die te samen over 'n flinke meerderheid beschikken. Deze uitslag is in de gegeven omstandig heden stellig de beste vo<& 't land. Het zal èn in t' belang van t' Duitsche volk en in dat van de socialisten zelve zijn, dat dezen gespaard bleven voor 'n zelfstandige meer derheid doch in de democraten bij ons de vrijzinnig-democraten 'n goeden leidsman vonden die hen afhouden zal van gevaar lijke socialistische proefnemingen welke het Duitsche volk nog dieper in den put helpen' zouden. De verkiezingen hebben zonder belangrij ke stoornis plaats gevonden. De moord op Liebknecht *en Rosa Luxemburg is geens zins het sein geweest tot nieuwe uitspattin gen. Wel heeft het hier en daar nog wat ge rommeld, zijn er relletjes in Hamburg en Bremen voorgekomen, doch 't schijnt toch dat rust en orde weer terugkeeren en 't Duitsche volk z'n bezinning hervindt. De losgelaten gevangenen zullen mis schien liever op hun eigen wijzex opereeren dan zich in straatgevechten voor hun Bolsje wieksche bevrijders te laten doodschieten. Wellicht geraken ook de gestolen millioe- nen uitgeput waarmee de Russische vrien den helpen om de nieuwe, betere maatschap pij in Duitschland te vestigen. Inmiddels is reeds het ontwerp voor 'n nieuwe rijksgrondwet verschenen, welke er meer vrijzinnig-democratisch dan socialis tisch uitziet. De Nat. Vergadering zal niet te Berlijn doch in Weimör bijeenkomen. Om rustiger te kunnen vergaderenl Ter zelfder tijd dat de Russische Bolsjevi- W in het Noorden door de Finnen bedreigd worden, zoodat zij reeds overgingen tot ont ruiming van Petrograd/en in het Zuiden een oorlogsverklaring van de Oekraïne ontvan gen, hebben de vredestichters en wereldher vormers te Parijs nog één poging gewaagd om op vreedzame wijze in de Russische chaos orde te scheppen. Alle regeeringen in het voormalige Russische Rijk zijn uitge- noodigd tot 'n bespreking met de vertegen woordigers van het Vredescongres; ook de Bolsjevistische regeering dus, ondanks het verzet van Frankrijk, dat slechts van een ge wapend optreden heil verwacht. Maar alras is gebleken dat er van deze besprekingen niets terecht zal komen, daar de andere Russische regeeringen eenvoudig weigeren met de Bolsjewisten samen te komen. Er kan h.i. geen vruchtbaar overleg zijn tusschen de be schaving en de bloedige dwingelandij. In beginsel heeft de Conferentie te Parijs tot den Volkenbond besloten. Zij heeft 'n waarschuwing gericht tot de elkaar in het Oosten bevechtende en bestelende naties om niet elkaarsN gebied te bezetten daar het gebruiken van wapengeweld niet getuigt voor de rechtmatigheid der aanspraken. Terwijl men overal om republieken roept niet overal is zij van langen duur, in Luxemburg is na enkele dagen de zuster van de afgezette vorstin tot groothertogin uitge roepen is er in Portugal 'n beweging gaande om de republiek maar weer door 'n monarchie te vervangen. Koning Manuel krijgt weer 'n kansje. In Ierland hebben de Sinn Feiners, die ge kozen waren voor 't Engelsche parlement, doch daarin geen zitting zullen nemen, 'n eigen Iersch Parlement gesticht, welks eer ste daden zal zijnafscheiding van En geland, proclamatie der Iersche republiek en terugzending der Eftgelsche troepen. De Bejgen hebben hun vaderland in de- solaten staat aangetroffen. De toestanden zijn er nog verre van normaal en 't leven is er he'el wat duurder dan bij ons. Ook schijnt de geest der onder de Duitsche bezetting ge demoraliseerde bevolking er verre van gun stig te zijn. De regeering heeft niet getalmd de Activisten, die de Vlaamsche zaak zoo'n slechten dienst bewezen door haar met Duit sche hulp te willen doen zegevieren, aan te pakken. En niet zachtzinnig ook! De eerste die voor den krijgsraad verscheen, hoorde reeds de doodstraf uitspreken. Of het ech ter bij de geprikkelde gemoederen verstan dig is, martelaren te kweeken? In ons eigen land beginnen de lichtpunten talrijker te worden. Verblijdende mededee- lingen- hebben ons in de afgeloopen week bereikt. De geassocieerden hebben onze voedselrantsoenen aanmerkelijk verhoogd en ook voor de industrie de grondstoffenaan- voer ietwat verruimd, andere belemmeren de bepalingen opgeheven. Steenkolen zijn reeds uit Engeland en Amerika binnen .geko men, met België wordt nog onderhandeld over 'n ruilhandel van vee voor kolen. Met Duitschland is 'n economische schikking ge troffen, welke ons steenkolen en zout ver schaft voor visch en groenten. Ook ons volk heeft dus 't hoogste belang bij geordende toestanden in Duitschland. Ook scheeps- bouwmateriaal is ons van dien kant toege zegd. Onze door Engeland en Amerika gerequi- reerde schepen zullen binnenkort terugge geven worden, zoodat wij dan weer over flin ke scheepsruimte beschikken. En wat wij allen dagelijks zullen kunnen waardeeren, dezer dagen zullen wij ons heer lijk brood van weleer terugkrijgen. De tegenwoordige minister van landbouw heeft bij al zijn fouten en zwakheden de deugd dat-hij yoor spoedig herstel van den vrijen handel is. Allerlei artikelen worden reeds genoemd welke eerlang weer vrij zul len worden. In de moeielijke jaren welke achter ons liggen mogen de distributieplaag onvermijdelijk geweest zijn, heel ons volk zal 'n zucht van verlichting slaken zoodra al die maatregelen naar Socialistischen geest 'n einde nemen. Het is 'n nuttige proef ge weest, welke ons het vóór en tegen van staatsdwang geleerd heeft maar iedereen zal het er wel over eens zijn dat in normale t ij d e n de bezwaren heel wat zwaarder we gen dan de voordeelen. Het is maar gelukkig dat de crisis ten ein de "spoedt want met onze crisis-ministers treffen wij het niet. Min, van IJselstein brengt het er al niet beter af dan min. Pos- thuma, zijn beleid komt thans in de Tweede Kamer ter sprake en hij zal nog wel zure oogenblikken door te maken hebben. De Amslerdamsche melkoorlog, geëindigd n\et de overwinning der boeren, heeft wel 'n on verkwikkelijk beeld van Nederlandsche re geerkunst gegeven. 'n Nieuwe desillusie heeft de Tweede Ka mer bereid aan de mannen die van de vol gens algemeen kiesrecht verkozen Volksver tegenwoordiging wonderen van frissche po litiek en democratie verwachten. Min. de Visser had-'n subsidie van 10000 voor de Neder], Opera voorgesteld, 'n Bagatel, dat de gemeenteraad van 'n Duitsche stad van Amersfoort's grootte beneden z'n waardig heid zou achten. Maar dat 'n christ. hist, mi nister met zoo'n voorstel kwam was alweer 'n hoopvol -teeken. Van kentering, welke in christ. kringen reeds eerder te constateeren viel in hun oordeel omtrent het tooneel. Helaas, z'n politieke vrienden konden niet zoo snel mee. Al wat met schouwburg te maken heeft, is voor hen des duivels, bij opera komt ballet te pas en 'n ballet is voor hunne onwetendheid het toppunt van onze delijkheid. Weg er mee dus, en met 42 tegen 40 stemmen werd het subsidie geschrapt. En achter de horretjes en de koffiekan is men nog beduusd over de zwakheid van broeder De Visser, die met zulk 'n heidensch voorstel durfde te komen. Had men daar voor nu Ti christelijke regeering? Bij de eer ste gelegenheid waarbij nu eindelijk eens de christelijke beginselen in toepassing konden komen, lien de minister over naar het vijan delijke kamp. Gelukkig voor alle ongeneeslijke droog stoppels hebben de R. K. ditmaal nog mee geholpen het gevaar af te wenden. Maar te rekenen op hen valt er toch niet. Zij zijn immers geen prmcipieele tegenstanders doch wilden slechts afwachten de resultaten van de commissie welke de minister venscht te raadplegen over steun aanhet tooneel! Want zoover is Min. de Visser reeds afge gleden dat hij de mogelijkheid overweegt orn njet alleen de dramatische kunst doch zelfs het tconcel van regëeringswege te steunenf Politiek Overzicht In de zitting der voorloopige vredesconfe rentie van eergisteren heeft president Wil son gelegenheid gehad om het voorstel tot stichting van den volkenbond in te brengen en de behandeling daarvan in te leiden. Hij heeft dat gedaan in eene rede, die in het licht stelt, dat de taak van deze conferentie tweeledig iszij moet den oorlog ten einde brengen en de regelingen treffen, die de daardoor ontstane nieuwe toestand noodig maakt, en zij moet den wereldvrede bevei ligen door maatregelen tot verzekering der handhaving van den vrede in de toekomst. Hij noemde 't een heiligen plicht, duurzame schikkingen te treffen, opdat rechtvaardig heid zal worden betracht en de vrede zal worden gehandhaafd. Dit is, zoo verklaar de hij hte hoofddoel onzer bijeenkomst. De regelingen mogen tijdelijk zijn, doch de werkzaamheid der natiën in het belang van den vrede en het recht moet duurzaam we zen. Wij kunnen een duurzame werkwijze vaststellen, al zijn wij niet in staat duur zame besluiten te nemen. Daarom komt het mij voor dat wij, zoo volledig als wij kun nen, een beeld moeten vormen van de we reld, zooals zij ons voor den geest staat. Is het niet een ontstellend feit, dat de groote ontdekkingen der wetenschap, de onderzoe kingen in de laboratoria en de ontwikkeling, die in stille studeervertrekken is verkregen; thans voor de vernietiging der beschaving zijn aangewend? De vernietigende krachten hebben zich niet zoo zeer vermenigvuldigd als wel gemakkelijkheid van toepassing ver kregen. De vijand, dien wij thans hebben overwonnen, bezat eenige van de voornaam ste centra der wetenschap en ontdekking, die hij heeft aangewend om de vernietiging geweldig en volkomen te maken. Slechts de nauwlettende en gestadige samenWerking der menschen Jcan toezien dat de weten schap, zoowel als de gewapende menschen, binnen het harnas der beschaving worden gehouden. De Vereenigde Staten zijn minder geïnte resseerd bij deze zaak dan de andere hier vertegenwoordigde staten, want zij zouden onder een vijandelijken aanval minder lijden dan dezen. Maar hun deelnemen aan den oorlog zou zonder vrucht blijven, wanneer zij zich beperkten tot het in elkaar zetten van Europeesche overeenkomsten. Zij zou den voelen, dat zij geen deel konden nemen aan de bescherming der Europeesche over eenkomsten indien er geen waarborgen wer- Tlen verkregen voor de handhaving van den wereldvrede door alle verbonden mogend heden der wereld. Daarom is het noodig de krachten te concenireeren, ten einde den bond der volken tot een levend lichaam te maken, dat voortdurend in werking is om nauwkeurig toe te zien op de belangen der natiën Indien wij zulks niet doen, zullen wij de verwachting der volken beschamen. Tot nad'ere kenschetsing van de gevoe lens, waarmee de vertegenwoordigers der Vereenigde Staten het plan van den volken bond beschouwen, zeide Wilson nog „Wij beschouwen het als den hoeksteen van ons geheele program, dat onze doel einden en onze idealen in dez?n oorlog tot uiting brengt en dat de geassocieérde natiën als grondslag voor overeenstemming heb ben aanvaard. Indien wij naar ons land zou den terugkeeren zonder alle pogingen in het werk te hebben gesteld om dit program te verwezenlijken, zouden wij ons den verdien den toorn onzer burgers op den hals halen daar zij de lichamen zijn, die de groote demo cratie vormen, en verwachten dat hunne lei ders hun denkbeelden tot uiting zullen bren gen en geen eigen belangen zullen behar tigen. Zij verwachten dat hunne vertegen woordigers hunne dienaren zijn en wij heb ben geen keus dan aan hun opdracht te ge hoorzamen. Doch wij aanvaarden deze op dracht met de grootste geestdrift, daar zij den hoeksteen vormt van het geheele ge bouw, dat wij willen optrekken. „We mogen geen letter laten vallen van het program, dat onze lastgeving uitmaakt. We zijn hier bijeen om ervoor te waken, dat elk volk ter wereld zijn eigen regeerders en zijn eigen bestemming kieze, niet zooals wij, maar gelijk zij zelf het wenschen. We zijn in één woord hier om te zorgen, dat de grondslagen van den oorlog zelf worden weggevaagd." Na Wilson's inleidingsrede voerde Lloyd George het woord, die met groote warmte zich bij hem aansloot en verklaarde, dat het Britsche volk met kracht het voorstel steunt. Persoonlijk was hij nog het meest overtuigd geworden van de noodzakelijkheid om aan den vrede, die nu zal worden gesloten, duur zaamheid te geven, door zijn bezoek aan de verwoeste streken van Frankrijk. De indruk ken, die hij daarvan hacl meegenomen, de den hem zeggen, dat het meer dan tijd is te zoeken naar een andere methode tot be slechting van geschillen dan deze georgani seerde slachting. Hij kon niet zeggen of men daarmee zou slagen; maar het was reeds een succes het te ondernemen. De Italiaansche premier Orlande en Léon Bourgeois in naam van Frankrijk steunden krachtig het voorstel. De gedelegeerde van China sloof zich bij hen aan en de Poolsche gevolmachtigde drukte de geestdrift uit. waarmee Polen de oprichting begroet van den volkenbond, die het zal redden van de ellende, welke het van drie kanten bedreigt. Daarmee is nu een begin gemaakt op de wiize, die in vergaderingen' gebruikelijk is; het Amerikaansche voorstel is tot onderzoek in handen van eene commissie gesteld. Po r ij s, 2 5 Jan. (R.) De eerste alge- meene en tweede openbare zitting der vre desconferentie is van middag drie uur door Ciemenceau in de Salon de l'Horloge, van het departement van buitenlandsche zaken, in tegenwoordigheid der afgevaurdigden van alle naties geopend. Na voorlezing van de notulen deel 'e Ciemenceau het besluit mee, een aantal commission samen te stellen, om de vozen de kv/estiën te onderzoeken: I. Den volkenbond, 2. inbreuken op de oorlogswetten, 3. schadevergoeding, 4. inter nationale wetgeving over nijverheids- en! arbeidskwesties, 5. internationaal beheer van havens, water- en spoorwegen. Vervolgens las hij de resolutie tot de stichting van een volkenbond in het Fronsch voor, waarna ze door een officieelen tolk in het Engelsrfi werd vertaald. Daarna gaf hij het woord aan president Wilson. Zoodra Wilson's rede was vertaald, stond Lloyd George op. Hij zeide: Ik zou mij van daag hebben onthouden, maar ik kan me niet bedwingen om te zeggen hoe krachtig de bevolking van het Britsche rijk dit voor stel steunt. Indien de leiders van het Duit sche rijk in de afgeloopen vijf jaar niet zoo veel tijd aan deze kwestie hebben kunnei. besteden als ze wel wertschten komt dot; Omdat ze tot over de ooren in ar.dere kwes* tien zaten,, die voor het oogenblik dringen- der waren. Indien ik maar een zweem van twijfel omtrent de raadzaamheid van dezeni volkerenbond zou hebben gekoesterd, dan zou die zijn vervluchtig vóór het schouwspel, dat zich verleden Zondacf aan mij voor deed, toen ik de streek bezocht, die nog maar enkele jaren geleden een der liefe lijkste in een zeer liefelijk land was. Wij reden uren aan één stuk door wat een wil dernis van verwoesting was, die er niet uit zag als een land, waar woonplaatsen voor menschen zijn, maar die tot ^herkenbaar wardens toe was uiteengescheurd en gere ten. Wij bezochten één stad, die heel mooi is geweest, maar waar we tooneelen aan-- schouwden, die geen schadeloosstelling ooi» goed kan maken. Een der wreedste gedach ten was het besef, dat de Franschen, die haast nog meer dan eenig ander volk hurf land lief hebben, den vijand moesten hel pen in het ontredderen van hun eigen woonplaatsen. Niet ver vandaan zag ik gra ven van gesneuvelden. Toen zei ik tot me zelf: Het is stellig tijd dat wij een andere! methode ter hand nemen om geschillen le beslechten dan deze georganiseerde slacKk ting. Ik weet niet, of We daarmee zullenf slagen, maar het is reeds een succes het te ondernemen. Tweede telegram. Officieel. Alle resoluties, die vandaag aan de conferentie^ werden voorgelegd, zijn ongewijzigd aange nomen. Op een vraag van Hymans, den Belgi schen minister van buitenlandsche zaken;' hoe de verschillende commissiën roudeiï zijn samengesteld, deelde Ciemenceau mede* dat de groote mogendheden hadden beslo*' ten, dat zij ieder twee gedelegeerden zoudertf hebben en dat de overige staten onder eV kaar vijf gedelegeerden zouden kiezen. De gedelegeerden van de groote mogend* heden in de volkenbondcommissie zijn: W3& son en kolonel House voor de Vereenigde^ Staten, lord Robert Cecil en generaal Smuts De logica heeft 4 vijanden: haat, liefde, jjdelheid en eigenbelang. De Roman vah een Nederlandschen Schil/Ier. Naar het Engelsch van van MAARTEN MAARTENS door J. L. van der Moer. 40 £n loon keek zij uit het venster; liet scheen alsof zij zijn gedachlen kon raden. Maar wel dra draaide zij zich weer om en zei, terwijl zij hem in de oogen keek: „Nee, 't brengt toch geen verandering in mijn plannen, heelcmaal niet En even later lachte zij weer haar helderen jlach, die wel deed als het heldere Deccmber- fconnctje in de donkere kaïner. Toen zij uit het Oosten terugkeerde, ging <z»j naar Parijs. Lis dacht er een oogenblik over, haar aldaar met Pinksteren eens een bezoek le brengen. Zij beantwoordde zijn sehrijven met «en nog al vriendelijke uitnoodiging, maar jürong toch volstrekt niet sterk bij hem aan. Ook schreef zij hem niel dat li haar bepaald ■••peet, toen hij van ziin vuuinemen afzag. Hij schreef haar van uit Dussektorf, waar Jrij land f n\as fctfe naar het voor beeld v.kers, als de Achen- bachs. Naderhand ging hij eer. poosje naar München en stak daar zijli licht op bij Len- bach, die zelf veel van de oude Hollanders ge loerd had. Maar spoedig kwam hij terug naar Nederland, naar de heide. Hij was te- weinig wereldburger om van alles te schilderen, ni<?t cosmopoliot genoegvoor het internationale kunstleven, hij was ïc veel een zoon van zijn Land. Na een kortstondig verkeer in kringen, waar bedricgelijk schoonklinkende woorden vooral ingang vonden, kwam hij tot de vernederende bekentenis, dat hij over schoonheidskunst eigenlijk niet kon meepraten. De Meesters, dat is waar, die deden er niet veel aan, maar de leerlingen met wie je dan toch 'l meest omging, erkenden voor het meerendeel slechts weinig andere ontspanning. Maar die buiten gewone eeredienst raakte Lis' ziel in 't geheel niet. Hij liet zijn haren kort knippen, trachtte Duitsch te lecrén en bleef immer vol aandacht voor een goed schilderstuk, onverschillig uit welken tijd of van welken schilder. Zijn om? slandigheden bleven, bescheiden, zijn geldmid delen eveneens. Het was gemakkelijk dot hij altijd aan armoede was gewoon geweest; maar als hij iels kocht, dan kon hij niet karig zijn. en een vriend kon hij nooit iets weigeren Hij was ook nog zoo jong, en in-h.M weelderige studen tenleven smeet hij een paar malen met bedra gen, die den overleden kruidenier minstens als een ganscb fortuin zouden hebben toege schenen. Simon had wel gelijk gehad, toen hij inder tijd beweerde dat er geen handelsgeest in zij# zoon zat. En de jonge man bezat ook geen aan leg om ouderling in de kerk te worden. Ilij bewaarde nog verrukkelijke, dwaze herinne ringen aan nachten, in hot maanlicht op den Rijn doorgebracht, en aan melankolieke mor gens, die hem nu genotvol toeschenen. Tiet was alsof het pas. gisteren gebeurd was, toen die jonge Hongaar 's morgens zijn slaapkamer te München binnenstormde 'met de mcdcdccling, dat hem niets overbleef dan -zich voor het hoofd 1c schieten, indien hij niet onmiddellijk over honderd thaler beschikken kon. En dal geld moest bij Lis uit de kast komen. Wat hem echter hc'. meest van alles koslte veel meer dan mooie blauwe oogen en maneschijn- avondjes was Bat groote, overladen huis houden van zijn eersten leckenlceraar in Am sterdam. De vrouw was uitgeleerd en had be hoefte aan zeelucht (geen wonder). Al de kin deren waren ziekelijk en hadden meer noodig dan ze krijgen konden. Lis zuchtte soms, met den stillen wensch, in een minder armoedige kunstenaars-familie te zijn terecht gekomen dan bij de Lokster'*. Wanneer hij de blceke Mevrouw Lokster naderde, dan begon zij in den trcure te klagen, en tot slot kwam er een vreselijke tranenvloed. De magere Mijnheer Lokster drukte hem, na een langdurig zwijgen, de hand. en zuchtte diep. En de vijf bleekc kinderen hadden altijd honger. Eenige trakta tie kregen ze nooilLlcn7-ij Lis er voor zorgde. Op zijn terugreis uit hel buitenland, had hij zich vast voorgenomen niet weer bij hen le gaan inwonen. Hij walde mi een kamer zon der pension nemen, mei andere jongelui, en overigens vrij zijn. Dit laatste bedacht hij, terwijl hij reeds op de sloep stond en aange beld had. Hij bleef tv oi drie uren heel ge zellig -.zilPr liijn schilderkunst en over de d.-» onrnicff over dc schilderijen die hij gezien 1'f zoo mede over allerlei bizonderheden uit de kunstenaarswe reld Dit is een wereld op zich zelf. cehcel op internationalen leest geschoeid. Waarin men zich niet bekommert om het leven vanlien die er builen staan. Dc Loksler's, van den oudsten tot den jongslen, gingen er volkomen in op, hun ganschc ik-heid verlangde naar kunst als de zwarte zonnebloemen naar dc zon. Het kleinste lcind hield op met schreeuwen, 'als het een mooie prent zag, en dc geheele familie vergat alle ontberingen in oogenblikken van blijmoedig gekrakeel over dc verdiensten van deze of gene nieuwe „beroemdheid". Alles wTel beschouwd, waren zc toch wel een uitstekend gezelschap voor een kunstenaar. Dien avond nam Lis dc ganschc familie mee naar Carré, de zieke moeder incluis, en te een uur na middernacht drukte Mijnheer" Lokster hem wann de hand, na een langdurige stilte, welke op een driik gesprek gevolgd was. En Mijnheer Lokster zuchtte. Was de punch niet goed, Lis? vroeg hij. Lis knikte bevestigend. Zijn hart was te vol om iels te zeggen. Hij zou echter vrij wat lie ver een goed glas Bordeaux gedronken heb ben. Ja, jongen, mijn vrouw heeft er slag van om iels lekker klaar te maken. Als ze de mid delen er maar voor heeft. En zoo bleef Lis dus maar weer wonen. Vijf duizend gulden is een groot bedrag. Sommigen verbeelden zich dal het veel meer is dan vijf duizend afzonderlijke zilverstukken. Voor verstandige menschen is het onmogelijk om met zekerheid te zeggen, in hoe verre zulke lieden gelijk hebben. Lis was geen financier, maar hij was toch ook niet zóó dwaas, dat hij den bodem van zijn geldkist niet zag vóór hij het laatste stuk er uit genomen had. Zijn zaken waren even verward als het laatste oordeel. Kleine schul den. grooterc uiLgeleende sommen en een borg stelling voor Peter Paul Lokster, den oudsteutf zoon, die voor enkele aardewerkfabrieken te«^ kende en een dessin gestolen had. O, welk een! week van geweldige smart was dat! Dit zijn de laatste honderd gulden, die 33. u geven kan, zei Lis heldhaftig tot Mevrourtl Lokster. Maar waarlijk, het moest wel, omdat de ro*f kening van den bakker moest betaald word^t en de man, die al zoo lang geduld had gehadgj eindelijk weigerde te leveren. Ik heb nog maar enkele honderden gak' dens over, vervolgde Lis. Waarom probeert u niet om eens iets vaüj uw werk te verkoopen? vroeg zij, met i< aanmocdigends in haar toon. Ja, daar zegt u zoo iets, daar w< iemand toch eigenlijk voor, nie-waar?, toch lijkt 't mij iets ondenkbaars. f U is te bescheiden, mijnheer Deris. Ütf minste schilderijen worden 't best ■verkocht j Lis lachte. U hadt dat wel 'n beetje ander» zeggen. Ben ik onbeleefd geweest? Bc alleen (lat uw schilderijen wel koopers vinden. !J Lis zond een paar Duitsche landschapjes frf op dc tentoonstelling van den „Kimsfcknn^l Ze deden eenigszins aan Achenbach dentka^ maar waren, op zich zelf beschouwd, wat har- der van kleur. Mijnheer Lokster bepaalde defl prijs, die te hoog was, zelfs nadat Lis er nog flink wat had afgedaan. In de courant werde* ze door een criticus wreed beoordeeld alsJ „Knap werk, maar gebrek aan oarspronkfibjfr* heid", (Wordt yencIgAli.

Historische kranten - Archief Eemland

Amersfoortsch Dagblad / De Eemlander | 1919 | | pagina 1