„DE EEMLANDER"
mi siTwjifMHr.'.j-rcs:
IBQNNEMENTSPRDS
Van week tot week:
"BUITENLAND"*
Bultenlanilsche Berichten
FEUILLETON.
LIS DORIS
t7e jaargang No. 179
per 3 Maanden voor Am era»
foort f 1.80. Idem franco
per pott f 2.30 per week (met grati» verzekering
tegen ongelukken) 0.15. afzonderlijke oummera
f 0.05 Wekelijkscb bijvoegsel »De Holbndscrat
Huisvrouw (onder redactie van Thérèse Hoven)
per 3 maanden 75 cent Wekelijkscb büvocgsel
*Wereldrevuf pet 3 aaanden 60 cent
H00FDRE0ACTEUR- M.. O J. VAN SCHAARDENBURG
UIT GEVERS VALKHOFF Co
8UREAU: ARNHEMSCHE POORTWAL» «o«« urmoitTteHiiTi.
INTERCOMM. TELEFOONNUMMER "5)3
Maanoag 27 Januari 1919
dienstaanbiedingen 1—5 regels f 0.50. groote lcti
naai plaatsTWau^ Voor handel en bednji besta, u
zeer voordeclige bepalingen tot het herhaald adver»
teeren in dit Blad. bf) ahonneraent. Eene circulaire
bevattende de voorwaardeo. wordt op aanvraag
toegezonden.
Het Duitsche volk heeft het politieke dood
vonnis uitgesproken over de Socialistische
Duitsche republiek. .Het sterk uitgebreide
kiesrecht, dat ook aan de vrouwen en alle
20-jarigen toegekend is, heeft den socialis
ten niet dat gewin gebracht, dat zij er van
gehoopt hadden. Het liet zich de laatste we
ken reeds aanzien, dat de regeeringssocialis-
ten geen meerderheid zouden behalen, zelfs
met de onafhankelijke socialisten blijven zij
nog 'n paar dozijn stemmen-onder de helft.
En van de rooae kiezers heeft de overwel
digende meerderheid zich nog voor de gema
tigden uitgesproken, de onafhankelijken,
van wie velen meer naar de bolsjewieksche
Spartacisten neigden, zijn er al heel bekaaid
afgekomen met hun 25 zetels. De
opartacisten zelve hebben niet meegedaan
en daar hadden ze schoon gelijk in, want al
te duidelijk zou gebleken zijn welk 'n onbe
duidend getal volgelingen deze herriema
kers achter zich hebben. Nu reeds is dat dui
delijk op te maken uit het gering aantal
thuisblijvers, waaronder dan nog tallooze
zieken en afwezigen- zijn benevens Polen en
Denen die zich eveneens onthielden.
Aan den anderen kant zijn de slagen ge
vallen op"de conservatieve groepen. En dat
is geen. wonder. Aan hun kortzichtige poli
tiek heeft Duitschland zijn ongeluk te dan
ken en het kan slechts verbazing wekken
dat de conserv. en nation, lib. fracties niet
volkomen weggevaagd zijn doch nog met 57
man terugkomen.
Het R. K. Centrum, thans Chr. Volkspartij,
heeft enkele kleerscheuren opgeloopen en
de winst is dus voor de gematigde socialis
ten en de democraten, die te samen over 'n
flinke meerderheid beschikken.
Deze uitslag is in de gegeven omstandig
heden stellig de beste vo<& 't land. Het zal
èn in t' belang van t' Duitsche volk en in
dat van de socialisten zelve zijn, dat dezen
gespaard bleven voor 'n zelfstandige meer
derheid doch in de democraten bij ons de
vrijzinnig-democraten 'n goeden leidsman
vonden die hen afhouden zal van gevaar
lijke socialistische proefnemingen welke het
Duitsche volk nog dieper in den put helpen'
zouden.
De verkiezingen hebben zonder belangrij
ke stoornis plaats gevonden. De moord op
Liebknecht *en Rosa Luxemburg is geens
zins het sein geweest tot nieuwe uitspattin
gen. Wel heeft het hier en daar nog wat ge
rommeld, zijn er relletjes in Hamburg en
Bremen voorgekomen, doch 't schijnt toch
dat rust en orde weer terugkeeren en 't
Duitsche volk z'n bezinning hervindt.
De losgelaten gevangenen zullen mis
schien liever op hun eigen wijzex opereeren
dan zich in straatgevechten voor hun Bolsje
wieksche bevrijders te laten doodschieten.
Wellicht geraken ook de gestolen millioe-
nen uitgeput waarmee de Russische vrien
den helpen om de nieuwe, betere maatschap
pij in Duitschland te vestigen.
Inmiddels is reeds het ontwerp voor 'n
nieuwe rijksgrondwet verschenen, welke er
meer vrijzinnig-democratisch dan socialis
tisch uitziet.
De Nat. Vergadering zal niet te Berlijn
doch in Weimör bijeenkomen. Om rustiger te
kunnen vergaderenl
Ter zelfder tijd dat de Russische Bolsjevi-
W in het Noorden door de Finnen bedreigd
worden, zoodat zij reeds overgingen tot ont
ruiming van Petrograd/en in het Zuiden een
oorlogsverklaring van de Oekraïne ontvan
gen, hebben de vredestichters en wereldher
vormers te Parijs nog één poging gewaagd
om op vreedzame wijze in de Russische
chaos orde te scheppen. Alle regeeringen in
het voormalige Russische Rijk zijn uitge-
noodigd tot 'n bespreking met de vertegen
woordigers van het Vredescongres; ook de
Bolsjevistische regeering dus, ondanks het
verzet van Frankrijk, dat slechts van een ge
wapend optreden heil verwacht. Maar alras is
gebleken dat er van deze besprekingen niets
terecht zal komen, daar de andere Russische
regeeringen eenvoudig weigeren met de
Bolsjewisten samen te komen. Er kan h.i.
geen vruchtbaar overleg zijn tusschen de be
schaving en de bloedige dwingelandij.
In beginsel heeft de Conferentie te Parijs
tot den Volkenbond besloten. Zij heeft 'n
waarschuwing gericht tot de elkaar in het
Oosten bevechtende en bestelende naties
om niet elkaarsN gebied te bezetten daar het
gebruiken van wapengeweld niet getuigt
voor de rechtmatigheid der aanspraken.
Terwijl men overal om republieken roept
niet overal is zij van langen duur, in
Luxemburg is na enkele dagen de zuster van
de afgezette vorstin tot groothertogin uitge
roepen is er in Portugal 'n beweging
gaande om de republiek maar weer door 'n
monarchie te vervangen. Koning Manuel
krijgt weer 'n kansje.
In Ierland hebben de Sinn Feiners, die ge
kozen waren voor 't Engelsche parlement,
doch daarin geen zitting zullen nemen, 'n
eigen Iersch Parlement gesticht, welks eer
ste daden zal zijnafscheiding van En
geland, proclamatie der Iersche republiek en
terugzending der Eftgelsche troepen.
De Bejgen hebben hun vaderland in de-
solaten staat aangetroffen. De toestanden
zijn er nog verre van normaal en 't leven is
er he'el wat duurder dan bij ons. Ook schijnt
de geest der onder de Duitsche bezetting ge
demoraliseerde bevolking er verre van gun
stig te zijn. De regeering heeft niet getalmd
de Activisten, die de Vlaamsche zaak zoo'n
slechten dienst bewezen door haar met Duit
sche hulp te willen doen zegevieren, aan te
pakken. En niet zachtzinnig ook! De eerste
die voor den krijgsraad verscheen, hoorde
reeds de doodstraf uitspreken. Of het ech
ter bij de geprikkelde gemoederen verstan
dig is, martelaren te kweeken?
In ons eigen land beginnen de lichtpunten
talrijker te worden. Verblijdende mededee-
lingen- hebben ons in de afgeloopen week
bereikt. De geassocieerden hebben onze
voedselrantsoenen aanmerkelijk verhoogd en
ook voor de industrie de grondstoffenaan-
voer ietwat verruimd, andere belemmeren
de bepalingen opgeheven. Steenkolen zijn
reeds uit Engeland en Amerika binnen .geko
men, met België wordt nog onderhandeld
over 'n ruilhandel van vee voor kolen. Met
Duitschland is 'n economische schikking ge
troffen, welke ons steenkolen en zout ver
schaft voor visch en groenten. Ook ons volk
heeft dus 't hoogste belang bij geordende
toestanden in Duitschland. Ook scheeps-
bouwmateriaal is ons van dien kant toege
zegd.
Onze door Engeland en Amerika gerequi-
reerde schepen zullen binnenkort terugge
geven worden, zoodat wij dan weer over flin
ke scheepsruimte beschikken.
En wat wij allen dagelijks zullen kunnen
waardeeren, dezer dagen zullen wij ons heer
lijk brood van weleer terugkrijgen.
De tegenwoordige minister van landbouw
heeft bij al zijn fouten en zwakheden de
deugd dat-hij yoor spoedig herstel van den
vrijen handel is. Allerlei artikelen worden
reeds genoemd welke eerlang weer vrij zul
len worden. In de moeielijke jaren welke
achter ons liggen mogen de distributieplaag
onvermijdelijk geweest zijn, heel ons volk zal
'n zucht van verlichting slaken zoodra al die
maatregelen naar Socialistischen geest 'n
einde nemen. Het is 'n nuttige proef ge
weest, welke ons het vóór en tegen van
staatsdwang geleerd heeft maar iedereen zal
het er wel over eens zijn dat in normale
t ij d e n de bezwaren heel wat zwaarder we
gen dan de voordeelen.
Het is maar gelukkig dat de crisis ten ein
de "spoedt want met onze crisis-ministers
treffen wij het niet. Min, van IJselstein
brengt het er al niet beter af dan min. Pos-
thuma, zijn beleid komt thans in de Tweede
Kamer ter sprake en hij zal nog wel zure
oogenblikken door te maken hebben. De
Amslerdamsche melkoorlog, geëindigd n\et
de overwinning der boeren, heeft wel 'n on
verkwikkelijk beeld van Nederlandsche re
geerkunst gegeven.
'n Nieuwe desillusie heeft de Tweede Ka
mer bereid aan de mannen die van de vol
gens algemeen kiesrecht verkozen Volksver
tegenwoordiging wonderen van frissche po
litiek en democratie verwachten. Min. de
Visser had-'n subsidie van 10000 voor de
Neder], Opera voorgesteld, 'n Bagatel, dat
de gemeenteraad van 'n Duitsche stad van
Amersfoort's grootte beneden z'n waardig
heid zou achten. Maar dat 'n christ. hist, mi
nister met zoo'n voorstel kwam was alweer
'n hoopvol -teeken. Van kentering, welke in
christ. kringen reeds eerder te constateeren
viel in hun oordeel omtrent het tooneel.
Helaas, z'n politieke vrienden konden niet
zoo snel mee. Al wat met schouwburg te
maken heeft, is voor hen des duivels, bij
opera komt ballet te pas en 'n ballet is voor
hunne onwetendheid het toppunt van onze
delijkheid. Weg er mee dus, en met 42 tegen
40 stemmen werd het subsidie geschrapt.
En achter de horretjes en de koffiekan
is men nog beduusd over de zwakheid van
broeder De Visser, die met zulk 'n heidensch
voorstel durfde te komen. Had men daar
voor nu Ti christelijke regeering? Bij de eer
ste gelegenheid waarbij nu eindelijk eens de
christelijke beginselen in toepassing konden
komen, lien de minister over naar het vijan
delijke kamp.
Gelukkig voor alle ongeneeslijke droog
stoppels hebben de R. K. ditmaal nog mee
geholpen het gevaar af te wenden. Maar te
rekenen op hen valt er toch niet. Zij zijn
immers geen prmcipieele tegenstanders doch
wilden slechts afwachten de resultaten van
de commissie welke de minister venscht te
raadplegen over steun aanhet tooneel!
Want zoover is Min. de Visser reeds afge
gleden dat hij de mogelijkheid overweegt orn
njet alleen de dramatische kunst doch zelfs
het tconcel van regëeringswege te steunenf
Politiek Overzicht
In de zitting der voorloopige vredesconfe
rentie van eergisteren heeft president Wil
son gelegenheid gehad om het voorstel tot
stichting van den volkenbond in te brengen
en de behandeling daarvan in te leiden. Hij
heeft dat gedaan in eene rede, die in het
licht stelt, dat de taak van deze conferentie
tweeledig iszij moet den oorlog ten einde
brengen en de regelingen treffen, die de
daardoor ontstane nieuwe toestand noodig
maakt, en zij moet den wereldvrede bevei
ligen door maatregelen tot verzekering der
handhaving van den vrede in de toekomst.
Hij noemde 't een heiligen plicht, duurzame
schikkingen te treffen, opdat rechtvaardig
heid zal worden betracht en de vrede zal
worden gehandhaafd. Dit is, zoo verklaar
de hij hte hoofddoel onzer bijeenkomst.
De regelingen mogen tijdelijk zijn, doch de
werkzaamheid der natiën in het belang van
den vrede en het recht moet duurzaam we
zen. Wij kunnen een duurzame werkwijze
vaststellen, al zijn wij niet in staat duur
zame besluiten te nemen. Daarom komt het
mij voor dat wij, zoo volledig als wij kun
nen, een beeld moeten vormen van de we
reld, zooals zij ons voor den geest staat. Is
het niet een ontstellend feit, dat de groote
ontdekkingen der wetenschap, de onderzoe
kingen in de laboratoria en de ontwikkeling,
die in stille studeervertrekken is verkregen;
thans voor de vernietiging der beschaving
zijn aangewend? De vernietigende krachten
hebben zich niet zoo zeer vermenigvuldigd
als wel gemakkelijkheid van toepassing ver
kregen. De vijand, dien wij thans hebben
overwonnen, bezat eenige van de voornaam
ste centra der wetenschap en ontdekking,
die hij heeft aangewend om de vernietiging
geweldig en volkomen te maken. Slechts de
nauwlettende en gestadige samenWerking
der menschen Jcan toezien dat de weten
schap, zoowel als de gewapende menschen,
binnen het harnas der beschaving worden
gehouden.
De Vereenigde Staten zijn minder geïnte
resseerd bij deze zaak dan de andere hier
vertegenwoordigde staten, want zij zouden
onder een vijandelijken aanval minder lijden
dan dezen. Maar hun deelnemen aan den
oorlog zou zonder vrucht blijven, wanneer
zij zich beperkten tot het in elkaar zetten
van Europeesche overeenkomsten. Zij zou
den voelen, dat zij geen deel konden nemen
aan de bescherming der Europeesche over
eenkomsten indien er geen waarborgen wer-
Tlen verkregen voor de handhaving van den
wereldvrede door alle verbonden mogend
heden der wereld. Daarom is het noodig de
krachten te concenireeren, ten einde den
bond der volken tot een levend lichaam te
maken, dat voortdurend in werking is om
nauwkeurig toe te zien op de belangen der
natiën Indien wij zulks niet doen, zullen
wij de verwachting der volken beschamen.
Tot nad'ere kenschetsing van de gevoe
lens, waarmee de vertegenwoordigers der
Vereenigde Staten het plan van den volken
bond beschouwen, zeide Wilson nog
„Wij beschouwen het als den hoeksteen
van ons geheele program, dat onze doel
einden en onze idealen in dez?n oorlog tot
uiting brengt en dat de geassocieérde natiën
als grondslag voor overeenstemming heb
ben aanvaard. Indien wij naar ons land zou
den terugkeeren zonder alle pogingen in het
werk te hebben gesteld om dit program te
verwezenlijken, zouden wij ons den verdien
den toorn onzer burgers op den hals halen
daar zij de lichamen zijn, die de groote demo
cratie vormen, en verwachten dat hunne lei
ders hun denkbeelden tot uiting zullen bren
gen en geen eigen belangen zullen behar
tigen. Zij verwachten dat hunne vertegen
woordigers hunne dienaren zijn en wij heb
ben geen keus dan aan hun opdracht te ge
hoorzamen. Doch wij aanvaarden deze op
dracht met de grootste geestdrift, daar zij
den hoeksteen vormt van het geheele ge
bouw, dat wij willen optrekken.
„We mogen geen letter laten vallen van
het program, dat onze lastgeving uitmaakt.
We zijn hier bijeen om ervoor te waken, dat
elk volk ter wereld zijn eigen regeerders en
zijn eigen bestemming kieze, niet zooals wij,
maar gelijk zij zelf het wenschen. We zijn
in één woord hier om te zorgen, dat de
grondslagen van den oorlog zelf worden
weggevaagd."
Na Wilson's inleidingsrede voerde Lloyd
George het woord, die met groote warmte
zich bij hem aansloot en verklaarde, dat het
Britsche volk met kracht het voorstel steunt.
Persoonlijk was hij nog het meest overtuigd
geworden van de noodzakelijkheid om aan
den vrede, die nu zal worden gesloten, duur
zaamheid te geven, door zijn bezoek aan de
verwoeste streken van Frankrijk. De indruk
ken, die hij daarvan hacl meegenomen, de
den hem zeggen, dat het meer dan tijd is te
zoeken naar een andere methode tot be
slechting van geschillen dan deze georgani
seerde slachting. Hij kon niet zeggen of men
daarmee zou slagen; maar het was reeds een
succes het te ondernemen.
De Italiaansche premier Orlande en Léon
Bourgeois in naam van Frankrijk steunden
krachtig het voorstel. De gedelegeerde van
China sloof zich bij hen aan en de Poolsche
gevolmachtigde drukte de geestdrift uit.
waarmee Polen de oprichting begroet van
den volkenbond, die het zal redden van de
ellende, welke het van drie kanten bedreigt.
Daarmee is nu een begin gemaakt op de
wiize, die in vergaderingen' gebruikelijk is;
het Amerikaansche voorstel is tot onderzoek
in handen van eene commissie gesteld.
Po r ij s, 2 5 Jan. (R.) De eerste alge-
meene en tweede openbare zitting der vre
desconferentie is van middag drie uur door
Ciemenceau in de Salon de l'Horloge, van
het departement van buitenlandsche zaken,
in tegenwoordigheid der afgevaurdigden van
alle naties geopend.
Na voorlezing van de notulen deel 'e
Ciemenceau het besluit mee, een aantal
commission samen te stellen, om de vozen
de kv/estiën te onderzoeken:
I. Den volkenbond, 2. inbreuken op de
oorlogswetten, 3. schadevergoeding, 4. inter
nationale wetgeving over nijverheids- en!
arbeidskwesties, 5. internationaal beheer van
havens, water- en spoorwegen.
Vervolgens las hij de resolutie tot de
stichting van een volkenbond in het Fronsch
voor, waarna ze door een officieelen tolk in
het Engelsrfi werd vertaald.
Daarna gaf hij het woord aan president
Wilson.
Zoodra Wilson's rede was vertaald, stond
Lloyd George op. Hij zeide: Ik zou mij van
daag hebben onthouden, maar ik kan me
niet bedwingen om te zeggen hoe krachtig
de bevolking van het Britsche rijk dit voor
stel steunt. Indien de leiders van het Duit
sche rijk in de afgeloopen vijf jaar niet zoo
veel tijd aan deze kwestie hebben kunnei.
besteden als ze wel wertschten komt dot;
Omdat ze tot over de ooren in ar.dere kwes*
tien zaten,, die voor het oogenblik dringen-
der waren. Indien ik maar een zweem van
twijfel omtrent de raadzaamheid van dezeni
volkerenbond zou hebben gekoesterd, dan
zou die zijn vervluchtig vóór het schouwspel,
dat zich verleden Zondacf aan mij voor
deed, toen ik de streek bezocht, die nog
maar enkele jaren geleden een der liefe
lijkste in een zeer liefelijk land was. Wij
reden uren aan één stuk door wat een wil
dernis van verwoesting was, die er niet uit
zag als een land, waar woonplaatsen voor
menschen zijn, maar die tot ^herkenbaar
wardens toe was uiteengescheurd en gere
ten. Wij bezochten één stad, die heel mooi
is geweest, maar waar we tooneelen aan--
schouwden, die geen schadeloosstelling ooi»
goed kan maken. Een der wreedste gedach
ten was het besef, dat de Franschen, die
haast nog meer dan eenig ander volk hurf
land lief hebben, den vijand moesten hel
pen in het ontredderen van hun eigen
woonplaatsen. Niet ver vandaan zag ik gra
ven van gesneuvelden. Toen zei ik tot me
zelf: Het is stellig tijd dat wij een andere!
methode ter hand nemen om geschillen le
beslechten dan deze georganiseerde slacKk
ting. Ik weet niet, of We daarmee zullenf
slagen, maar het is reeds een succes het te
ondernemen.
Tweede telegram. Officieel. Alle
resoluties, die vandaag aan de conferentie^
werden voorgelegd, zijn ongewijzigd aange
nomen.
Op een vraag van Hymans, den Belgi
schen minister van buitenlandsche zaken;'
hoe de verschillende commissiën roudeiï
zijn samengesteld, deelde Ciemenceau mede*
dat de groote mogendheden hadden beslo*'
ten, dat zij ieder twee gedelegeerden zoudertf
hebben en dat de overige staten onder eV
kaar vijf gedelegeerden zouden kiezen.
De gedelegeerden van de groote mogend*
heden in de volkenbondcommissie zijn: W3&
son en kolonel House voor de Vereenigde^
Staten, lord Robert Cecil en generaal Smuts
De logica heeft 4 vijanden: haat, liefde,
jjdelheid en eigenbelang.
De Roman vah een Nederlandschen Schil/Ier.
Naar het Engelsch van
van
MAARTEN MAARTENS
door
J. L. van der Moer.
40
£n loon keek zij uit het venster; liet scheen
alsof zij zijn gedachlen kon raden. Maar wel
dra draaide zij zich weer om en zei, terwijl
zij hem in de oogen keek: „Nee, 't brengt toch
geen verandering in mijn plannen, heelcmaal
niet
En even later lachte zij weer haar helderen
jlach, die wel deed als het heldere Deccmber-
fconnctje in de donkere kaïner.
Toen zij uit het Oosten terugkeerde, ging <z»j
naar Parijs. Lis dacht er een oogenblik over,
haar aldaar met Pinksteren eens een bezoek le
brengen. Zij beantwoordde zijn sehrijven met
«en nog al vriendelijke uitnoodiging, maar
jürong toch volstrekt niet sterk bij hem aan.
Ook schreef zij hem niel dat li haar bepaald
■••peet, toen hij van ziin vuuinemen afzag.
Hij schreef haar van uit Dussektorf, waar
Jrij land f n\as fctfe naar het voor
beeld v.kers, als de Achen-
bachs. Naderhand ging hij eer. poosje naar
München en stak daar zijli licht op bij Len-
bach, die zelf veel van de oude Hollanders ge
loerd had. Maar spoedig kwam hij terug naar
Nederland, naar de heide. Hij was te- weinig
wereldburger om van alles te schilderen, ni<?t
cosmopoliot genoegvoor het internationale
kunstleven, hij was ïc veel een zoon van zijn
Land.
Na een kortstondig verkeer in kringen, waar
bedricgelijk schoonklinkende woorden vooral
ingang vonden, kwam hij tot de vernederende
bekentenis, dat hij over schoonheidskunst
eigenlijk niet kon meepraten. De Meesters,
dat is waar, die deden er niet veel aan, maar
de leerlingen met wie je dan toch 'l meest
omging, erkenden voor het meerendeel slechts
weinig andere ontspanning. Maar die buiten
gewone eeredienst raakte Lis' ziel in 't geheel
niet.
Hij liet zijn haren kort knippen, trachtte
Duitsch te lecrén en bleef immer vol aandacht
voor een goed schilderstuk, onverschillig uit
welken tijd of van welken schilder. Zijn om?
slandigheden bleven, bescheiden, zijn geldmid
delen eveneens.
Het was gemakkelijk dot hij altijd aan
armoede was gewoon geweest; maar als hij
iels kocht, dan kon hij niet karig zijn. en een
vriend kon hij nooit iets weigeren Hij was
ook nog zoo jong, en in-h.M weelderige studen
tenleven smeet hij een paar malen met bedra
gen, die den overleden kruidenier minstens
als een ganscb fortuin zouden hebben toege
schenen.
Simon had wel gelijk gehad, toen hij inder
tijd beweerde dat er geen handelsgeest in zij#
zoon zat. En de jonge man bezat ook geen aan
leg om ouderling in de kerk te worden. Ilij
bewaarde nog verrukkelijke, dwaze herinne
ringen aan nachten, in hot maanlicht op den
Rijn doorgebracht, en aan melankolieke mor
gens, die hem nu genotvol toeschenen. Tiet was
alsof het pas. gisteren gebeurd was, toen die
jonge Hongaar 's morgens zijn slaapkamer te
München binnenstormde 'met de mcdcdccling,
dat hem niets overbleef dan -zich voor het
hoofd 1c schieten, indien hij niet onmiddellijk
over honderd thaler beschikken kon. En dal
geld moest bij Lis uit de kast komen. Wat
hem echter hc'. meest van alles koslte veel
meer dan mooie blauwe oogen en maneschijn-
avondjes was Bat groote, overladen huis
houden van zijn eersten leckenlceraar in Am
sterdam. De vrouw was uitgeleerd en had be
hoefte aan zeelucht (geen wonder). Al de kin
deren waren ziekelijk en hadden meer noodig
dan ze krijgen konden. Lis zuchtte soms, met
den stillen wensch, in een minder armoedige
kunstenaars-familie te zijn terecht gekomen
dan bij de Lokster'*. Wanneer hij de blceke
Mevrouw Lokster naderde, dan begon zij in
den trcure te klagen, en tot slot kwam er een
vreselijke tranenvloed. De magere Mijnheer
Lokster drukte hem, na een langdurig zwijgen,
de hand. en zuchtte diep. En de vijf bleekc
kinderen hadden altijd honger. Eenige trakta
tie kregen ze nooilLlcn7-ij Lis er voor zorgde.
Op zijn terugreis uit hel buitenland, had hij
zich vast voorgenomen niet weer bij hen le
gaan inwonen. Hij walde mi een kamer zon
der pension nemen, mei andere jongelui, en
overigens vrij zijn. Dit laatste bedacht hij,
terwijl hij reeds op de sloep stond en aange
beld had. Hij bleef tv oi drie uren heel ge
zellig -.zilPr liijn schilderkunst en
over de d.-» onrnicff over dc
schilderijen die hij gezien 1'f zoo mede over
allerlei bizonderheden uit de kunstenaarswe
reld Dit is een wereld op zich zelf. cehcel op
internationalen leest geschoeid. Waarin men
zich niet bekommert om het leven vanlien die
er builen staan. Dc Loksler's, van den oudsten
tot den jongslen, gingen er volkomen in op,
hun ganschc ik-heid verlangde naar kunst als
de zwarte zonnebloemen naar dc zon. Het
kleinste lcind hield op met schreeuwen, 'als
het een mooie prent zag, en dc geheele familie
vergat alle ontberingen in oogenblikken van
blijmoedig gekrakeel over dc verdiensten van
deze of gene nieuwe „beroemdheid". Alles wTel
beschouwd, waren zc toch wel een uitstekend
gezelschap voor een kunstenaar.
Dien avond nam Lis dc ganschc familie mee
naar Carré, de zieke moeder incluis, en te
een uur na middernacht drukte Mijnheer"
Lokster hem wann de hand, na een langdurige
stilte, welke op een driik gesprek gevolgd
was. En Mijnheer Lokster zuchtte.
Was de punch niet goed, Lis? vroeg hij.
Lis knikte bevestigend. Zijn hart was te vol
om iels te zeggen. Hij zou echter vrij wat lie
ver een goed glas Bordeaux gedronken heb
ben.
Ja, jongen, mijn vrouw heeft er slag van
om iels lekker klaar te maken. Als ze de mid
delen er maar voor heeft.
En zoo bleef Lis dus maar weer wonen.
Vijf duizend gulden is een groot bedrag.
Sommigen verbeelden zich dal het veel meer
is dan vijf duizend afzonderlijke zilverstukken.
Voor verstandige menschen is het onmogelijk
om met zekerheid te zeggen, in hoe verre
zulke lieden gelijk hebben.
Lis was geen financier, maar hij was toch
ook niet zóó dwaas, dat hij den bodem van
zijn geldkist niet zag vóór hij het laatste stuk
er uit genomen had. Zijn zaken waren even
verward als het laatste oordeel. Kleine schul
den. grooterc uiLgeleende sommen en een borg
stelling voor Peter Paul Lokster, den oudsteutf
zoon, die voor enkele aardewerkfabrieken te«^
kende en een dessin gestolen had. O, welk een!
week van geweldige smart was dat!
Dit zijn de laatste honderd gulden, die 33.
u geven kan, zei Lis heldhaftig tot Mevrourtl
Lokster.
Maar waarlijk, het moest wel, omdat de ro*f
kening van den bakker moest betaald word^t
en de man, die al zoo lang geduld had gehadgj
eindelijk weigerde te leveren.
Ik heb nog maar enkele honderden gak'
dens over, vervolgde Lis.
Waarom probeert u niet om eens iets vaüj
uw werk te verkoopen? vroeg zij, met i<
aanmocdigends in haar toon.
Ja, daar zegt u zoo iets, daar w<
iemand toch eigenlijk voor, nie-waar?,
toch lijkt 't mij iets ondenkbaars. f
U is te bescheiden, mijnheer Deris. Ütf
minste schilderijen worden 't best ■verkocht j
Lis lachte.
U hadt dat wel 'n beetje ander»
zeggen.
Ben ik onbeleefd geweest? Bc
alleen (lat uw schilderijen wel koopers
vinden. !J
Lis zond een paar Duitsche landschapjes frf
op dc tentoonstelling van den „Kimsfcknn^l
Ze deden eenigszins aan Achenbach dentka^
maar waren, op zich zelf beschouwd, wat har-
der van kleur. Mijnheer Lokster bepaalde defl
prijs, die te hoog was, zelfs nadat Lis er nog
flink wat had afgedaan. In de courant werde*
ze door een criticus wreed beoordeeld alsJ
„Knap werk, maar gebrek aan oarspronkfibjfr*
heid",
(Wordt yencIgAli.