o OF
de
<§L
doch het aantal donderslagen werd minder en dan werd hun dadelijk het noodige verstrekt,
maar zij waren dan ook tot werken verplicht.
D© ESappers*® van &80-3«.
liet allerergste scheen voorbij te zijn. De rivier
Was tot een machtigen stroom gewassen en zij
maakte bijna evenveel leven als de donder zelf.
Rufus dacht aan dc zwakke brug en liep no.g
harder over het natte, glibberige pad Tk
Op zekeren, dag kwamen er karren, waar
in Zigeuiieixvrouw e i en kinderen zaten, in die
streek. De mannen, die naast de karren liepen,
die niet van zijn plaats Was geweest.
Op 't oogenblik dat Sarolta den voet in "den
stijgbeugel zette, ging haar paard op de ach
terste becnen staan en sloeg wild in het rond.
Sandor, die dez< plotselinge wildheid van
Naai Ëvvgelsch Van MABEL MACKNESS.
m o e t Tante redden— ik moet op tijd zijn!'
sloegen een kamp op. Dit bestond uit boomtak-j liet anders zoo bijzonder makke dier maar
L'on ivnlt.'r. m ai K.t ....iia a.m ,1.. ,-1 .1 v.. a1
j riep de kleine jongen voortdurend, terwijl
al snikkende naar adem hijgde,
j Eindelijk werd de ingang van het dal zicht-
I baar en door den mist van den vallenden regen
heen kon Rufus het hek zien, dar toegang ver-
ffclschap liep nu stevig jdoor, sloeg een liock loonde tot den glimmend-witten rijw«._. Om er
om en kwam aan eer. kloof in de berghelling, te komen liep Rufus zó* haastig, dat hij op de
heleend onder don naam van het Kabouterhol rotsachtige helling strnikoldc; met vaste hand
en waarvan de ingang bijna geheel verbergen maakt hij den'höul echter los, die hel hek
Vertaald door C. II.
HOOFDSTUK V.
(Slot.)
Dit werd goed gevonden en het kleine ge
ul'' ken, welke mot het éciie einde in den grond niet begreep, pakte het bij don teugel Cn bracht
hij gestoken werden, terwijl zij aan het andere .het tot stilstaan.
was door afhangende takken en groote va
rens. Hen klein beekje klaterde van dc rots
naar het einde der spelonk en de kinderen
waren blij, dat zij den kroes, dien zij meege
bracht hadden, konden vullen en wat van het
jfiisscho' koele water drinken. Daarna pakte
.cloot, en ("'ïwdc dit open. Ilij gunde
tijd om stil te sti r-n en hei r-chter zi»
doen; h'.| spoedde zich voort on di
hoek om. Steeds verder holde hij 1
reflen hom U- h«*'< zicht slh*ft ec
hem heen bulderde
werden samengebonden. Ér over heen wer-j De jongo gravin sprong nu in het zadel;
den stukken oud zeildoek gebonden. doch nauwelijks had zij dit gedaan, 0f het
In het midden dezer tenten bouwden de Zi-J paard ging opnieuw op de achterste becnen
geuners een haard van steenen, waarop dag staan en trachtte haar af te werpen,
en npchl het vuur brandde en waarboven een; Sarolta verloor haar evenwicht, wankelde
groote ijzeren ketel hing. De mannen zoowel en viel op den grond. Toen sprong Janos, die
als dc vrouwen gebruikten de tenten slechts geen enkele beweging van het paard uit het
als nachtverblijf en als een gelegenheid om oog verloren had, er bij, ving haar op en be
er hun eten klaar tc maken. Overdag zwierven hoedde haar voor een groot ongeluk, door
zij door veld on bosch j snel Raar voet uit den stijgbeugel los tc ma-
zicli geen
l dicht to.
i -ik don J Plotseling brak onder dezo bruine gaston
er wijl de een boosaardige koorts uit, die in korten tijd
wind «m vee slachtoflV* maakte. Dit wekte bij de
I o verb lij venden zoon angst, dat zij hun' leger
Suusje hef mandje uit en gingen zij allen QP Nog ©enigo staphor» er. 1.' was don lioeic om I opbraken en, zonder zich om dc zieken tc be-
<lén grond van het hol zitten oip hun boter- en vópr hem lag de lange rijweg dwars door J kommeren, op hun vlugge paardjes de plaat
hammen on beschuiten op te eten, terwijl zij .'de eentonige vlakte. Rufus slaakte oen kreetpoetsten.
M'oolijk babbelden over de kleine mannetjes, van verlichting; hij had bet wel kunnen uit-j Zoodra gravin Lonav lioörde van de ziekte,
in hét 'gi'öen gekleed, die volgens overlevering gillen van vreugde. Nog niet te laatl Want die het Zigeunerkamp bezocht had, zond /ij cr
I I i.llflf.lMM Vit I #1 1 fllt\! AATl/l rlAlUl^ri Ja.... 1. U - 1 .1. _1 .1 ....aa.. UaIa. .1 1.1./ 1- .1 I 1
vioegfv in hét dal gewoond hadden. daar kwam" heel >n de verte dc zwaar-hcla-
Doel» lêrwijl de kinderen In dc koele, scha- don omnibus aan.
duwrijke spelonk /.aten «r praten, werd het ru[Us holde hom Tegemoet en toen dc om-
liuiteri steeds- donkerder. Dc groote, zwarte nibus dicht genoeg bij hem was, dat hij gezien
wolk was al meer 'en meer nadesbij gekomen, en gehoord kon worden, sprong hij midden op
totdat zij als- een pikzwart dak over het hol
hing ei» hei gerommel in dc verte dc kinde-
icn deed opschrikken en met angstige gezich
ten hiisterenr
„Het onweert!' zei Hugo ontsteld.
„O, wat moeten \v< doen, als het gnat on-
weereirV'
Doch nauwelijks had hij dit gezegd, of de
donkere .spelonk werd heclemaal verlicht
<1 oor een lellen lichtstraal, onmiddellijk gc-
den dokter on een ziekenverpleger heen en deed
alles,.wat in haai macht was om de ellende en
den nood dezer ongelukkiger» tc verzachten.
Toch stierven de meesten.
Onder dezen bevonden zich een man en ccn
vrouw, die hun ecnig kind, een achtjarig jon
getje, Sandor, als wees achterlieten.
Nadat dc dooden begraven waren, zei dc
gravin tegen haar echtgenoot;
Ik zal den kleinen Sandor, die nu hij
don weg, zwaaide met zijn armen en gilde ho
ven den huilenden storm uit: „Ilalt. Donald,
halt! Neem den Iloogen Weg—Terug!''
I Nauwelijks had deze waarschuwing weer-
klonken, of de mcnschen in den omnibus za-
i gen. hoe een felle lichtstraal het doodsblccke geen vader en moeder meer heeft geheel
'gezichtje van den jongen verlichte, terwijl bijna verlaten is, tot mij nemen en grootbrengen.
op hetzelfde oogenblik een hevige donderslag j „Doe dat,' hernam dc graaf, „God zegeue je
vlak boven hun hoofden ratelde. liet stormde daad!"
I over de vlakte, de hoornen kraakten en bra-I Zoo kwam de kleine Zigeuner in het kasteel,
vo!gd 'lom' een krakenden Mag, die Gonnie jten jucifers door midden; zij waren mach- j waar hij kleeren aankreeg cn in de keuken
van angs* .-deed schreeuwen on haar ge^ïclit tcloos tegenover de woedende elementen. Door j werd opgenomen. Men liet kern boodschappen
.•.ogen .Ihn s >chouder verbergen. Toen volgde jiet plotselinge licht verblind, struikelde het doen of werk, dat hij onder toezicht der tuin-
e een akelige stilte, waarrrn ook Suusje begon kleine figuurtje on strekte""het zijn handen uit lieden in het groote park, U welk het kasteel
"cu daarna scheurde de wolk eU Lmet een doordringenden gil. 1Er scheen iets op omgaf, verrichtte. 'Doch de gravin hield "hem
:crdc
V regen met oorverdoovend gerand -7iifn voorhoofd te vallen en miles werd donker jn hel oog en liet hem ook school hezoc-
De vijf kinderen beefden van angsf en
'Den in den donkersten hoek der spelonk,
*11; oogenblik door een blauwen straal Ver-
Ui ht werd.'Göntlie en Suusje kreunden en huil-
i Wr'frij) dó drie jongens met doodsbange
/U'hiCil ert trillende lippen zaten te kijken.
:Iet wa$ een vreesclijkc onweersbui. De
K-gen' kletterde tegen den rotsachtigen muur
«Ier spelonk, terwijl boven hun hoofden de
donder rolde en kraakte, alsof de geheele berg
de arme gevangenen zou neervallen. Hetrat
scheen wet oï zij uren zoo zaten en het weer
om Rufus heen, terwijl hij mot een pijnlijken ken.
kreet bewusteloos op den grond viel. i In den aanvang verried de Zigeuner-jongen
rmaar al te zeer zijn afkomst, want als hij jsich
Toen Rufus de oogen weer opende, bemerk- onbespied waande, trok hij kleeren en schoc-
te hij;'dat hij in zijn eigen bedje lag, terwijl nen uit, lag, in plaats van te werken, lui in
Tante's lief gezicht hem teeder aankeek. Zijn het gras en stak fn zijn zak al wat hij vond
hoofd voelde zoo vreemd en zwaar en het en wat van zijn gading was.
doed hem zoo'n pijn. Toen hij zijn hand op-i Doch strenge tucht en vooral hel goede voor-
hief om te voelen, wat er aan scheelde, bc- beeld der dorpskinderen, met wie hij dc school
merkte hij, dat er een breed verband omheen bezocht, oefenden zoo'n uitstekenden invloed
„Probeer stil to blijven liggen, Rufie, lteve-
was op zijn allerergst, toen Rufus plotseling zei Xante's zachte stem. „Je hebt jo
opsprong mt don hoek der spelonk, waar hij hoofd een beetje bezeerd cn de dokter zegt.
ineengedoken/ zat.
..Hugo) Suusjei" gilde hij. „Dc omnibus!
V'e vergeten - onze boodschap het moet
bijna twee uur zijn!' Hij greep zijn neefje bij
don arm, maar Hugo dook in elkaar, zijn ge
zicht met 2ijn handen bedekkend, terwijl hij
<•1 angstige stem antwoordde:
.We kimnen hu niet gaan wTc moéten
i»te)>, totdat de bui minder erg wordt."
..Maar iUugo, Tante Agnesl Zij kan toch
ui et verongelukken
„Ik aeg je, dot wc niet gaan kunnen '."„ant-
♦PDl'ddc Tlugo. terwijl hij beefde van angst
-vv'ii zttUÜen door don bliksem gctroflen kun-
|ror Nvorden)'' gilde hij, terwijl een verblinden-
V1$ straal .zijn gezicht verlichtte.
Do dappere leidér der Stoïcijnen was <?ven
dat je een poosje stil moet blijven liggen cn
probeeren te slapen, dan ben je gauw weer be
te r.'1
„Heeft de 'bliksem mij getroffenvroeg een
zocht, droomerig stemmetje, toen hij zich vaag
zijn harde loopen en het onweer herinnerde, nabijheid mocht
Nee, lieve jongen," zei Tante Agnes. „Het mocht.
Op hem uit, dat hij van lieverlede de ondeug
den van zijn stam: luiheid en lust tot ste
len, aflegde en één brave jongen werd.
Toén hij zijn twaalfde jaar bereikt had, zei
de gravin:
„Je mag mijn bediende*/ijn.'
Sandor was hoogst gelukkig over deze on
derscheiding, want hij was zeer aan zijn wel
doenster gehecht cn altijd blij, als hij in haar
zijn of iets voor haar doen
was een tak van een boom, die op je hoofd
gevallen is, maar jc zult wel gauw weer beter
zijn."
Toen legde zij het kussen glad onder het ge
wonde hoofdje cn. bleef stil naast ;l\em zitten,
totdat hij in een -verkwikkender» slaap viel.
Het was reeds morgen, toen Rufus weef
wakker werd en de pijn in zijn hoofd was
bijna over. Hij glimlachte vriendelijk tegen
j Tante, toen zij met een blad binnenkwam met
Ving ab <te amlereii en het kostte Hugo heel j ]fk)(fr'6 boterhammen en melk.
t'cel moohe, het niet uit tc snikken, evenbls
Suusje e»» Gonnie, zóó bang was hij.
Maar van ons moet gaan!" jammerde i
S 'sje. „'Wc hoblien liet Vader beloofd."
„Waarom ga jij dan niet?!" riep Hugo boos
„Tante," zei hij met een zwak stemmetje,
„ik
Vanaf het oögerMik, dat hij den rooden
rok met gouden knoopen, de zwart fluvveelon
köhte broek en kousen droeg, zooals dc
livrei van het grafelijk huis het vorderde, had
er een gröotc verandering in hem plaats. Hij
deed zijn uiterste best hield, wanneer zijn
meesteres in zijn bijzijn was, de oogen op haar.
gericht om onmiddellijk elk bevel ten uitvoer
to brengen.
Daardoor verwierf liij zich dan ook spoe
dig haar tevredenheid en liet zij zich liet
liefst door Sandoi* bedienen. Deze gunst wek
ken
Het steigeren van het paard cn het ge
schreeuw der dienstboden deed den slotheer
toeschieten, die met ccn enkelen blik het ge
vaar overzag, waarin zijn dochter verkoeld
had.
Al zijn (oorn ontlaadde zich op Sandor
„Ik jaag je dadelijk uit mijn dienst," riep hij*
boos
komen -.va, behoedzaam „aar lm.' meisje
Slopen. Nog slechts eenige seconden en hij-zon
haar beetpakken en verscheuren!
Graaf Lonay en zijn gasten vlogen naar allé
zijden.
„Mijn geweer, mijn geweer!" riep dc wan*;
■opige vader.
De reuzensterke man scheen zonder gov. eei)
geen moed te hebben.
Daar sprong de zigeuner-joagen, Sandor,1
f ie zich in de buurt bevond, naar voren cni
plaatste zich tussclicn de jonge gravin cn dert:
wolf.
Hij omklemde met beide handen dc keel v uv'
het ondier, wierp den wolf mei een forst hen
ruk op den grond cn hield hem vast, door net
alle kracht zijn lichaam tegen dat van het
dier te drukken. Doch de wolf was stói er
dan de jongen. Hij rukte zich uit diens han 'en'
los en beei hem woedend in armen en hor i 'j
Nu knalde er een schot uit het gewen voii
den graaf, die zijn wapen gevonden had cn
mèt zijn geweer ook zijn tegenwoordigheid vulS
geest.
De wolf zonk doodclijk getroffen iu dc
sneeuw. De jonge Sandor sloeg nog één"
uit. „Het is;jo«w schuw, .lui het anders maal dc oogen op cn zijl, mecsten„ ,llCi
zuo makke.paai 1 «>W 's geworden. Jc hebt haar kind met innige tfcd.-rheid aan haan
ben zoo blij, dat »k nog niet te laat was .is te echter de jaloezie der andere bediende op,
dc brug ingestort? De rivier stroomde er zoo die reeds lang met schele oogen „den zigcu-
woest tegen aan ei» maakte zoo'n vreesclijk
Doub Suusje sidderde en kermde: „Nee,
Jee, ik be» -ook bang dan Jim maar!"
Jim lag Aioorover met zijn gezicht Op zijn
armen om iltet-felle lichten niet te zien en hij
aatwoovdêc niet, zoodat Suusje knorrig voort
ging:
bijfide oudste, Hugo, en Vader heeft het
j mi opgedragen."
Doch Hugo antwoordde boos; „En ik zeg
lc dan. dal ik niet ga! Vader zou nooit willen,
l »t wij cv met zulk noodweer door gingen!"
Maar in zijn hart vond Hugo zichzelf een laf-
i d en /ij»» gezicht werd vuurrood, toen hij in
li bock lerugdook, opschrikkend en bevend
Sij elke»» HiewWen slag. die den berg scheen
neen er» weer te schudden.
Er heerschte een oogenblik stilte in de don-
Acre, sombere spelonk, terwijl -er in T»et bin
nenste v2üt één der klciue gevangenen een
«itorm ^ootNIe, veel wilder eti :beviger-dan die,
welke bot &j»l deed schudden. Rufus balde
zijn k)e»»»e vuisten en klemde zijn lippen op
'elli aap. Hij bad een v-isioen voor oogen, dat
jgeen rammelende 'donder -noch kletterende
Tegen kon uitwisseheu: Tante ip den hoogen
V»mn»b\ks sfeeds meer naderbij komend; elk
)>ogenhlik, dat bij talmde, naderde zij meer en
Wer het vrèeseïiike gevaar, waarvan zij ziel»
taiet bewust was! Reeds meende Rufus bet kra-
iken der J»»stortende brug te hooren en bet
rvoortstroomen der wrecde rivier, terwijl zij
'die ééne met zich mee voerde, die. hij met zijn
teergevoelig hartje zoo zielslief had. Tante
vooi altijd van hen weg, het Taehtolïer van
ccn verschrikkelijk ongeluk terwijl hij, Ru-
itK haar redden kon! Het besluit "was geno
men. Tickle gaf hem moed en behaalde de
overwinning op zijn angst.
Plotseling opspringend riep hij met bevende
Mem uit: „Eón van ons moet gaan. of Tante
Vr' i een ongeluk. Als als niemand anders
d»n dan zal »k gaan!"
R»»fusV' klonk het gesmoord van den
iem dei jspelcndt, waar dc drie dappere
toïc?ji*en, v;ier moed in hun schoenen gezakt
<ras, va»» a»»gst balf ziek terneer lag'eu.
;,.Ja," zei Rufus, terwijl hij trachtte zijn stem
meer vastheid te geven, „ik ik ben niet erg
han e; ik zal gaat»-" En bij begon in de duister
nis tc tasten naar de opening der spelonk.
Gonnie trok hem aan zijn mouw en ze» hui
lend: „Ga toch niet, Rufie, je zult door het
jicht getroffen worden!"
fr'Dorh Rufus -durfde niet langer wachten uit
bngsl, dat zij»» moed hem begeven zou en zich
tbsmakende idt de samengeknepen handen van
bet kleine meisjes, rende hij uit de spelonk en
fliep hij weldra met gebalde vuisten cn op
jilloar geklemde lippen in draf over het kron-
Tante zette het blad neer, knielde bij het
bed en sloeg haar armen om den hals van den
kleinen jongen.
„Lieve Rufie," zei zij met tranen »n haar
heldere oogen. „Mijn dappere, kleine held,
ik weet, wat je voor Tante gedaan hebt. Suusje
heeft mij alios verteld. De brug stortte in. juist
op het oogenblik, dat de omnibus er overheen
gereden zou zijn, als jij ons niet bijtijds -ge
waarschuwd bad."
De ernstige oogen van Rufus schitterden en
er kwam een kleur van plezier op zijn bleekc
wangen. „O Tante, was ik werkelijk een held?"
riep hij uit. „Dan ben ik ook een Stoïcijn, want
u bebt gezegd, dat helden hetzelfde zijn als
Stoïcijnen, is het niet. Tante?"
„Nagenoeg hetzelfde, maar bet »s ;»»og veel
beter een held te zijn!" luidde Tante s ant
woord. 7.1) kuste hem hartelijk en 'ze-i hem.
dat 2ij nooit vergeten zou, dat hij haar leven
gered had.
Toen Rufus beter was en weer beneden
mocht komen, was bij een heel gewichtig per-
paardjes zadelen, voorbrengen en zijn mees
teressen zoowel bij het boatijgen behulpzaam
zijn, als ze op haar tochten door woud en veld
vergezellen.
Sedert iSantlor in dienst der gravin geko
men was, zorgde "hjj voor dit alles, want hij
wist beier met paarden om le gaan dan Ifcmos,
-dresseerde ze zóó goed, dat yx zoo "male als
Jammeren waren, en maakte zich aan ^een
enkele tekortkoming schuldig, iets, wnarop
Janos zich niet beroemen koa, Deze toch
i soon en iedereen was even vriendelijk tegen was lui, langzaam en volstrekt iet bnctrouw-
hem. Het allergelukkigst was hij echter, toen baar. Zoo kwam het, dat Sandor, de /igeuncr-
ner-jongen," zooals zij hem minachtend noem
den, aankeken. Zij stelden zich echter niet te
vreden met booze blikken cn kwaadsprekerij,
maar zochten een gelegenheid om den jongen
te benadeelen en hem de gunst zijner meeste
res te oritrooven.
Vooral de-rijknecht. Janos, was liet, die dag
en nacht een of andere poets verzon» die hij
Sandor zou kunnen spelen. Hij had daartoe
alle reden, naar hij voorgaf, want de zigeu
ner had hem, 7.00 beweerde bij, van zijn
plaats godrorvgen.
De gravin reed dagelijks met Sarolta, haar
dertienjarige dochter, uit en Janos moest de j gravin cn.hunne gasten in de tuinzaol bijeen. Na
hem natuurlijk sleahi behandeld!'
Sandor -was eerst geheel sprakeloos, doel»
t<»en liij zijn tegenwoordigheid van geest terug
kreeg, viel hij voor den graaf op de knieën en
smeekte: ..Straf mij, graaf! zoo streng u ver
kiest, maar jaag mij niet uit uw dienst!"
Dc graaf antwoordde: „Beken, wat jc het
paard gedaan hebt, dat het zoo plotseling wild
is geworden.
..Ik weet niet, hoe het gebeurd kan zijn,"
riep Sandor die nog altijd op de knieën lag.
„Ik ben onschuldig!"
„In liegen en bedriegen l»en jc knap! Ik ont
sla jc uit mijn dienst!" riep dc slotheer woe
dend uit. Hij naderde het paard, dat nog al
tijd wild om zich heen sloeg cn nauwelijks tot
bedaren te brengen was.
Janos,-die met heimclijlct voldoening getui-
gc van dit toonccl was geweest, kwam nu ook
bij hetqtaurd en streelde-sijn hoofd. Terwijl
noch de graaf, noch één der anderen op hem
lette, 'haalde hij ccn stu. je brandend zwam,
dat hij in 't oogenblik. waarop Sandor dc
paarden voorbracht, in 't oor van den schim
mel gestoken had, cr weer uil en wierp bet
weg.
Niemand bemerkte dezen schurkenstreek,
die, zooals Janos in stille meende, zoo goed
gelukt was, want hij bezorgde hem dc betrek-
lang van den ontslagen Sandor.
Zoodra hei paard niet meer het gloeiende
zwam in ziju oor voelde, werd het stil cn Het
zich rustig op en neer leiden.
D®re plotselinge verandering wekte de ver- 1
hazing van den graaf op en hij dacht, dat zij I
het werk van Janos was, die het paard bij den
teugel hiold.
„Ik /ie, dat jij beter paarden weet tc behan
delen dan Sandor. Neem dus zijn plaats in en
dien de gravin als rijknecht!" zei hij.
Sandor moest zijn livrei uittrekken cn werd
tot straf naar «^cn boerenhoeve gezonden, waar
hij hard werken moest.
Toen hij voor het laatst vóór zijn meesteres
stond, zei deze met een verwijtenden blik:
„Sandor) Sandor! Wat heb je mijn vertrou
wen beschaamd gemaakt!"
En zij koorde hem den rug toe.
Sandor trok naar do hoeve en bleef daar,
totdat het winter werd. Toen keerde hij weer
naar het slot terug en vond zijn arbeid in de
stallen.
Hij was een stille knaap geworden, die zijn
werk zorgvuldig verrichtte, /iel» nooit aan een
fout schuldig maakte en om zijn bescheiden
heid dopr allen bemind werd. Alleen Janos
haatte hem nog altijd cn ^lera trotsch
voorbij, wanneer zij elkaar ontmoetten.
Sandor had een geheim verdriet en wel de j
ongenade van zijn meesteres en weldoenster.
Hoe dikwijls sloop hij rond in den omtrek van
den vleugel, dien zij bewoonde, om haar maar
eens CYcn te kunnen zien, en hoe gelukkig zou
hem haar blik of woord gemaakt hebben! Hij
waagde het echter niet haar on-der de oogen te
komen.
Op een dag in Februari waren dc graaf, de
Etn Moedigs Jongen,
Graaf Bela Lonay, een slotheer in Opper-
Hongarije, was bij zijn ondergeschikten zeer
bemind, want hij behandelde hen als zij1»
kinderen. Zijn echtgcnoote, d.j gravin, stond
hem hierin altijd trouw ter zijde.
De honderden arbeiders, die op de uitgc-
strekte velden of in de grasrijke steppen als
fcelendo pad, terwijl hij het kloppen van zijn veehoeders dienst deden, vormden één groot
Ihartje tot zwijgen trachtte te brengen. De gezin. Lieden, die van 'bedelen leefden of zon-
Jhooge hoornen kraakten in den storm, die in der werk rondliepen, vond men in zijh be-zit-
■e.t dal loefde dc XftCen viel bii stroomen neer, tm<? niet en wanneer dit al mocht gebeur**»
Hugo u-aar hem toe kwam en beschaamd zei.
„De Stoïcijnen hébben mij gezonden om je
te zeggen, Rufus, dat wij je tot ons „hoofd'
zullen maken en wij zullen ter eere van jou een
groot feest »n het zomerhuisje geven, zoodra
je weer sterk genoeg bent. We hebben er al
zeven-en-tvvintig-en-een-halven cent voor l)»j
elkaar."
;,0, dank je wel, Hugo!" riep Rufus ver
heugd uit terwijl zijn gezichtje van vreugde
straalde. En Hugo zei haastig:
„En Rufus, het spijt mij, dat wij je een laf
aard genoemd hebben. We zullen het nooit
weer doen; jij was dapperder dan één van ons
allen in de spelonk."
Het kostte Hugo heel wat. dit te zeggen en
zoodra het er uit was, rende hij met een villir-
roode kleur weg. Doch Rufus maakten deze
woorden 0 zoo gelukkigen van dien dog af nam
hij een andere plaats in bij zijn neefjes e»»
nichtjes- zij keken mi niet meer op hem neer
als op een lafaard, integendeel: hij bekleedde
de eèreplaats van een held en het hoofd der
Stoïcijnen."
jongen zijn plaats kreeg.
Sedert dien tijd zat Janos Jiem als een scha
duw op de hielen en zocht hij een .-gelegenheid
om te maken, dat hij uit ^ijn dienst gejoagd
zou worden.
Die vond hij maar al tc spoedig. Op oen
middag bracht Sandor twee prachtig opge
toomde paarden Voor het tuinhuis, waar de
gravin en Sarojta in rijkleeren wachtten. Ter
wijl hij de teugels van het paard vasthield,
zoodat zijn meesteres het dier bestijgen kon,
naderde Janos ongemerkt het melkwitte dier,
dat Sarolta reed, en streelde het 0p zonder
linge wijze.
Zoodra Sandor zich omkeerde, sprong Janos
op zij on hield zich ais een kalme toeschouwer.
lange, koude winterdagen, waarop de sneeuw
zonder ophouden neerviel en berg en dal met
een wit kleed bedekte, straalde eindelijk weer
de io'».
Graaf Longay was juist met de mannelijke
gasten van dc jacht thnis gekomen en do
ijzeren poort, die üiet binnenplein afsloot van
dc buitenwereld, bleef, nadut de rijtuigen cr
waren doorgered®», *nog «wen open staan.
De honden, wilde doggen, die ter bcscher-
ming tegen roovers en wolven vrij in het park j
rondliepen, lagen ter wille der gasten aan den
ketting. Terwijl de heeren in wier midden de
gravin stond, vroolijke jachtverhalen deden,
daalde de jonge gravin Sarolta de steenen
trap af, die naar het park voerde en liep daar
heen en weer. Zij keek naar de hooge bergen,
wier toppen door de ondergaande zon besche
nen werden. Aan de andere zijde der muren,
die het kasteel omsingelden, slopen schor hui
lende wolven rond, die door den honger in dc
nabijheid der 'bewoonde wereld gedreven wa
ren. Deze dieren zijn anders bang on ontwij
ken de mcnschen.
Plotseling slaakte de gravin een doordringen
den kreet en met krampachtig opgeheven arm
wens zij naar de plek, waar Sarolta, haar
kind, heen en weer liep. Iven reusachtige wolf,
die door dc open poort in het park was gc-
I hart drukte. Hij stamelde:
,!k weet werkelijk niet, waardoor het paard
J wild Is gewordent
Toen verloor hij het bewustzijn. Hij w.i9
met bloed bedekt.
De bedienden droegen hem naar een vertilde
van het kasteel, waar hij op bevel der gr:»vilt
op een prachtig bed gelegd en als gast \ar-
pleegd werd.
Hij genas heel, heel langzaam en bleef, ilaafl
bij diepe littcekens in borst en gezicht behield
en hem dc rechterarm moest worden afge/et.
zijn leven lang een misvormd man.
Dagelijks kwam de gravin, aan zijn ziekbed
en vroeg belangstellend naar zijn pijnen. En
nog tijdens zijn bedlegerigheid- had Sandor <lc
voldoening, dat zijn onschuld aan het lielït
kwam, want Janos, die hem in het ongeluk
gebracht had, verried ten slotte zich/eii Dp;
zekeren avond, toon hij erg aan 't snoeven was,
vertelde hij aan dc andere knechts, welke
poets hij den verwenschten z»ge.uner gespeeld
had en dit kwam de grafelijke famliie ter
oore.
Toen de graaf van dezen iielriotieeks hoor*
de, joeg hij Janos pp Maanden voet weg, ter
wijl Sandor sedert zijn heldhaftige daad td!
een kind des huizes behandeld werd.
Poesje wacht'
Klein poesje,
mijn snoesje,
zoo donzig
van vacht!
ik wou zoo
graag weten,
waar jij wel
bp wacht.
Jc tuurt er
en gluurt er
voorzichtig
door 't bek;
zeg wacht je
visite?
dat was niet
zoo gek
Klein poesje.
mijn snoesje
wat spin je
toch hard!
wicn zie je?
*ha, 'k weet 't al
den \iscliboer,
.Tan Rartl
Hij kent je.
verwent je,
met graatjes,
wat fijn!
0, zie toch
die poes eens)
zoo'n vleister-
tje klein!
2e strijkt er
en reikt er
met 't kopje
omhoog;
Bart lacht eens
hij krijgt al
het poesje
in 't oog.
O poesje,
mij»» snoesje,
wat heb jij
het goed!
zeg, wees nu
maar altijd
gehoorzaam
cn z.octt
i
Hermann*.
1
Telefonisoh Weerharioht.
Naai- waarneming in dan morgen vartl
7 Novombe»
Hoogste stand 771.8 te Seydisijord. 1
Laagste stand 743.8 te Breslou. tj
Verwachting tot der. avond van 8 Nov.i
Zwakke tot niattge veranderlijke wind,
later uit N.-O. richtingen, nevelig tot ".vaar,
bewolkt, later wellicht weer regen oE
sneeuw, weinig Verandering in temperatuur.
Van alles wat.
Oplossing v»n bet kunstje me» domlnosteenen uit 't vorige nummer.
Elke letter beaUat uit 7 ateenen en heelt 42 ooeen.
