•"■"■s-Tïrsïtsi
DE EEMLANDER"
iïïïiiï™^
FRANSCHE
REGENMANTELS
MA1S0N ,,L' HIRONDELLE"
FEUILLETON.
GELUKKIGE MENSCHEN
C. SMITSKAMP TU1HARCHITECT ZEIST
19e Jaargang No. 165
per post f 2.60, per week (met gratis verzeker.ng
tegen ongelukken) f 0.17&, afzonderlijke nummers
f 0.05.
99
DIRECTEUR: J. VALKHOFF.
BUREAU:
ARNHEMSCHE POORTWAL.
TEL. INT 513.
Donderdag 13 Januari 1921
bewijsnummer, elke regel meer 0 25, dicnstaanbic*
dingen en Licldadighcids-advcttcnticn voor de helft
der prijs. Voor handel cn bedrijf bestaan zeer
voordccligc bepalingen voor liet advcrtccrcn. licnc
circulaire, bevattende de voorwaarden, wordt op
aanvraag toegezonden.
Ma de Yolkenboadsvergadering.
n.
Hymans, die het voorzitterschap op zoo
itnemende en waardige wijze vervulde,
•af in zijn schitterende slotrede, waarin hij
ioh misschien alleen een weinig te veel te
uiten ging aan rhietoriek, een kort en zeer
eknopt overzicht van de voornaamste re-
uitaten der eeTste vergadering.
'In den beginne was er niets als het
•oord. Toen-heeft de Vergadering haar
e g 1 ,e m e n t gemaakt, de verhoudiag
tnsschen Raad en Vergade
ring geregeld, het budget vastgesteld,
nieuwe leden toegelaten, nieuwe
conomische en hygiënische
organismen geschapen voor de practi-
che funclioneering van den Volkenbond,
net Internationaal Gerechtshof
ingesteld, haar actie om tot ont
wapening te komen ontworpen,
haar humanitaire taak omschreven en
[terstond de v.ervulldngl er van begonnen
Hymans iet het bij deze onvolledige op
somming. Kan men daarmede al niet tevre
den zijn? Steeds uitgestrekter wordt het do-
»ein van den Volkenbond; het is niet meer
lieen de hoo,ge politiek welke bannen zijn
ïessort valt, universeeler en universeeler
wordt zijn taak, op politiek, sociaal,
conomisch, hygiënisch, Intel-
'C'tueel, humanitair gebied, wil hij
moet hij de maatschappij hervormen en
eds door het program, dat hij zich voor-
elt, de wereld van zijn onmisbaarheid
vertuigen. Heeft niet Rousseau reeds ge-
egd: „els de republiek aller landen slechts
oor één dag tot stand kon komen, zou zij
Itijd blijven bestaan"?
Niet lang meer zal het lidmaatschap van
•n Raad een liefhebberij kunnen blijven
van staatslieden, van wie reeds meer dan
(hun krachten en meer dan hun volle l'oewij-
ing gevergd wordt voor hun eigen land.
[Tittoni heeft dit ik mag wel zeggen voor
ien volkenbond: helaas ingezien en zijn
•idmaatschap ven 'den Raad neergelegd.
Zelfs L o r d R o b e t t C e c i 1, de groote
stuwende kracKt, heeft al een waarschuwing
moeten doen hoor en: men kan te-weinig en
n>en kan te veel doen, men zou te veel van
7-ijrv jonge beeneri kunnen vergen. De Vol
kenbond leert pas loopen; ondier te zware
lasten zou hij bezwijken of aan vitaliteit in
boeten. Maar hij zal zich dienen te trainen,
want ten slotte zal hij die zware lasten toch
moeten torsen.
De Volkenbond heeft reeds zijn onmis
baarheid bewezen. Hij verdient vertrouwen.
Het is perfide, het is misdadig nog langer
wantrouwen te wekken. De Vergadering
heeft getoond, dat zij met dé geheime
diplomatie finaal gebroken heeft. „De
openbaarheid, zei Cecil, is onze beste en
nze machtigste vriend; wij moeten altijd
vragen wat het congres van Weenen ge-
daan zou hebben en 'dan precies het tegen
overgestelde doen".
ïe!®?. interS. 158.
lint eenige attesten:
dat. heb resultaat van Uw schepping boven.
Ycrwachting zolfs hoeft voldaan dat oen
'ader, die hot ziet, verrukt ia over den f raaien
aanblik cn hulde brengt aan don ontwerper
G. F. v. T
zeer tevreden te zijn over den kourigon en
smaakvolle»! aanlog van een groot .gedoelto van
ïuijn buitenplaats te ?s Graveland
- J. B.
en dool U hierbij medo dat ik bij
zonder tevreden bon over den nieuwen aanleg
van mijn tuin.
Wed. H. J. W.-DE IC.
Men heeft dé openbaarheid niet ge
schuwd. Over <le delicaatste quaesties is
openhartig gesproken. Maar 'de commissie
vergaderingen dan? zal men misschien te
genwerpen. Het Is wear, die vergaderden
meestal met gesloten deuren, maar dit is
niet voorgeschreven, de vergaderingen
kunnen openbaar zijn, naarmate de publieke
opinie zich doet gelden en doordringt, zal
de tijdgeest steeds meer deuren openen.
De vraag blijft echter of de -open deur der
commissies veel practische beteekenis zal
hebben. De pers, zelfs de Geneefsch'e pers,
is er niet op berekend om in 5 wekeTv tijds
de 31 openbare en TOO commissie-vergade
ringen bij te wonen. Nu reeds werden de 5
of 6 openbare commissie-vergaderingen
slechts door zeer weinig journalisten be
zocht.
Wie zou beweren, dat de thans gesloten
vergadering aan alle verwachtingen voldaan
heeft? Dat zou al onmogelijk zijn, wijl die
verwachtingen de grootste tegenstrijdigheid
vertoonden. Maar een ding :s er dat de pu
blieke wereldopinie stellig algemeen be
treurt. En dat isv dat de universaliteit nog
niet bereikt is, jé dat men deze niet heeft
willen bergiken. iedereen is overtuigd dat
de Volkenbond zonder universaliteit niet
bestaan kan; sommigen willen echter om
zeer subjectieve redenen nog wat wachten.
Maar als iets'noodiig'is, mag er geen dag
mee gewacht worden. Inlusschen ontbreken
die d'er grootste landen der wereld: Duitsch-
land, dat wel wil doch niet mag toetreden.
De Vereen. Staten, die wel mogen doch
•niet willen en Rusland, dat als ondemocra
tisch land dat niet mag én niet wil.
Een hoogst Lnteresant debat heeft zich
daarover ontspannen tusschen Vivians, die
slechts oog had voor het heden én mis
schien meer nog, voor het verleden, en
Motta, die de blik vooruit richtte; En nog
in zijn slotrede deed Motta uitkomen, dat hij
zich niet gewonnen gaf. Evenals mr. Loder
bij de discussies over het Int. gerechtshof,
kan hij uitroepen: de toekomst iis aan onze
meeninigï En die toekomst is niet verre want
op de volgende vergadering zullen de lut
tele tegenstanders van Duifschland's toe
treding hun spelletje niet kunnen en niet
willen 'herhalen.
Onze Hollandsche delegatie is niet voor
niets, is niet als figurant naar Genéve ge
gaan; de gedelegeerden en plaatsvervan
gende gedelegeerden hebben met hun zes
sen voor tw.ee delegaties gewerkt en elk
hunner werd in de commissies tot de meest-
g-ezagh ebbende leden gerekend.
„Alle groote krachten in de menschhëïa
wenschen ons succes bij onze pogingen om
een betere en rechtsvaardiger wereld te-
stichten" zei Lord Cecil. Maar ook de vij
anden van den Volkenbond kent hij. Het
zijn de mllitairisten, die nog altijd geloo-
ven dat internationale geschillen slechts
met wapengeweld opgelost kunnen worden;
'het zijn de bureaucraten, die gehecht aan
hun oude methode, niet begrijpen kunnen
dat het oude systeem niet dienen, kan voor
den vooruitgang en pacificatie der wereld;
het 2ijn de reaclionnairen, verschrikt door
de nieuwe gedachten; het zijn ten slotte
de revolutionairen en zij alleen hebben ge
lijk want zij zien het goed in, dat cle Vol
kenbond hun revolutie in den weg staat, een
hinderpaal is \oc«r het omverwerpen der
wereldorde.
Vijanden zijn ook de septischen en onge-
duldigen, voegde Bourgeois er aan toe.
„Maar de ongeduldigen zijn mij toch liever
dan de sceptischen" reageerde daarop Hy
mans.
Al die vijnden, ging Bourgeois voort, zit
ten te loeren of ze geen incidentje kunnen
snappen; dan brengen zij terstond' 3GO pen
nen in beweging en seinen de wereld rond,
dar <le ovkenbond bezig is uiteen te vallen.
Maarelle ne se disloquera pas!
En vraagt men wat de eindindruk van
deze eerste vergadering is dan antwoord ik:
Er is uit deze vergadering gehaald wat er
in de gegeven omstandigheden uit te halen
viel. Men had verdergaande resoluties kun
nen aannemen doch zij zouden papier ge
bleven zijn en door het opwekken van ver
wachtingen, die nog niet verwezenlijkt wer
den en konden worden, aan hel ver trouwen
in en het gezag van den Volkenbond af
breuk gedaan hebben. Men is practisch en
taktisch te werk gegaan, men was er niet
voor de tribune of voor het mooie gebaar.
Was de Volkenbond opgetreden als een
idealistische vredesvereeniging welke
schoone toekomstmuziek laat hooren, zijn
naam zou Wolkenbond worden; en ging zij
te spoedig de allures aannemen van een
Superparlement, waarvoor de wereld mis
schien over 30 of 50 jaar :iip zal worden,
zou menig lid nog verschrikken en het be
staan van den Volkenbond in gevaar ge
bracht worden.
V. S.
(Slot volgt.).
Politiek Overzicht.
Op de vergadering, die gisterochtend in
het Palais Bourbon werd gehouden door de
groep der Entente républicaine werd door
verschillende aanwezigen critiek uitgeoefend
op de poliiiek van het ministerie-Leygues,
in hef bizonder op diens buitenlandsche
staatkunde, die, naar geoordeeld werd, de
noodige vastberadenheid ontbeerde. De ver
tegenwoordigers van Frankrijk op de aan
staande conferentie te Parijs, aldus werd op
gemerkt, behoorden dé meening der Kamer
te kennen betreffende de vraagstukken, die
daar zouden worden besproken en. dienover
eenkomstig te handelen om de vereischte
oplossing te vinden.
neren de bewonderenswaardige zeJföpofle
ring van allen, die aan den titanenstrijd heb
ben deelgenomen, dan zullen wij ons onver*
zettelijker gevoelen in de zekere overtuiging,
dot er geen kwijtschelding plaats kan vin
den van de schuld van de misdaad. Slechts
een machtige wind-stool kon de wolken ver
drijven, die de kim bedekken. Men moet
handelen en handelen op volhardende en
besliste wijze, daar anders ons pogen on
vruchtbaar is. Laten wij handelen, dan zul
len wij ons doel bereiken.
Na de yrèdc van Péret heeft Leygues, de
Franschc premier, de ernstige redenen uit
ééngezet, die de regeering dwongen de ver
daging der besprekingen te vragen. Mij er-
kend<? het groote belang, dat de regeering
er bij heeft in contact tc blijven met het par
lement, maar er waren z. i. groote nadeelen
verbonden aan het in het openbaar bespre
ken der regeeringspolitiek. Het gezag der re
geering kon daardoor worden geschaad.
Leygues verklaarde, dat het ér nu om ging
te weten, of de Kamer hem haar vertrouwen
bleef schenken, om Frankrijk te gaan ver
tegenwoordigen op de geallieerde conferen
tie van 19 Januari„Wij zitten midden in
het voorbereidende werk om een oplossing
te vinden van de vraagstukken, die daarop
wachten."
Wij moeten, vervolgde Leygues, blijk ge
ven van vastberadenheid en koelbloedigheid
om het werk van onze soldaten te voltooien.
De Kamer moet het ondernomen werk.voort
zetten met behoud van haar kalmte en ver
standigheid op politiek gebied, waarvan rij
zooveel blijken heeft gegeven. De regeering
moet ter conferentie gaan, bekleed met al
hot gezag', dat het parlement verleent en
zonder aan banden te zijn gelegd om de ern
stige vraagstukken te onderzoeken.
Daarna wees Leygues op de ernstige be
zwaren, die vastzaten aan het houden van
politieke debatten over de conferentie. De
regeerir.g zou geen enkele dwingende for
mule. waardoor zij gebonden zou zijn, kun
nen aanvaarden. Zij kon niet van haar gezag
WATERPROOF
GUMMI
GABEROINE
LANGESTRAAT
AMERSFOORT
De groep der Entente républicaine sprak
zich met algëmeéne stemrhen uit ten gunste
van dadelijke bespreking van' de interpella
ties nopens de buitenlandsche en algemeene
politiek, zelfs indien d<x »egeering de kwes
tie van vertrouwen stelde voor verdaging
der debatten. Nadat het bestuur der groep
van de linksche Entente républicaine en dat
van de democratische linkerzijde vergaderd
hadden, besloten zij den eischt van onmid
dellijke behandeling der interpellaties te
steunen. De onafhankelijkcn 'besloten een
zelfde houding als de Entente aan te nemen
Bij het wederom aanvaarden van het voor
zitterschap, heeft Raoul Péret in de Fran
schc Kamer gistere** zijn gebruikelijke rede
uitgesproken. Hij deed een bero,ep op de
eendracht van alle partijen, die noodig was
voor het vervullen van de plichten van het
heden. Na te hebben aangetoond, dat het
Franschc volk heeft begrepen, dat de over
wining geen recht op rust geeft en weer in
volmaakte orde aan het werk is gegaan,
voegde Péret er aan toeMaar dit volk zou
niet de onduldbare vernedering aanvaarden,
die tegelijkertijd een slag in het aangezicht
der gerechtigheid zou zijn: dat een over
wonnen vijand de op zich genomen verplich
tingen met voeten treedt. Hij kan niet geloo-
ven, clat de stem van Frankrijk, die vraagt
wat het toekomt en niets dan dat, niet zal
worden verhoord. Laten wij een terugblik
slaan op het verleden, laten wij ons herin
afstand doen aan den vooravond van een
der belangrijkste oorlogsconferenties. Als
de Kamer die bespreking toch zou. willen
houden, zou zij groote verwarring in 't leven
roepen. Leygues eindigde Ik wil niet, dat
het vertrouwen verminderd wordt, om uit
naam van het zegevierende Frankrijk te
sprqJjenT Laten wij oprecht zijn. De regee-
ring zal naar de conferentie gaan met het
vertrouwen van geheel de Kamer, of zij zal
weggaan. -
En zii i s weggegaan. De Fransche Ka
mer heeft met 463 tegen 125 stemmen dè
verdaging der interpellaties over de alge
meene politiek der regeering verworpen,
welke verdaging door den minister-presi
dent Leygues was gevraagd, die de vertrou
wenskwestie had gesteld.
De ministers verlieten dadelijk de zaal
om hun ontslagbrief op te stellen. Om twin
tig minuten vcor vijven begaven zich giste
ren de leden der Fransche regeering naar
den president dér republiekLeygues bood
president Millerand 't ontslag aan van 't gc-
heele kabinet Deze aanvaardde het ontslag-
verzoek en sprak den wensch uit, dat cle mi
nisters wilden zorg dragen voor de afwikke
ling der loopende zaken.
Door den ambassadeur der Vereenigde
Staten zijn aan de pers de redenen uiteen
gezel, waarom de Vereenigde Staten aan
den raad van gezanten hebben deelgenomen
en uit welke hoofde dit in den vervolge nicl
meer zal plaats hebben.
De deelneming geschiedde tot dusver Io<
om cle vraagstukken tc behandelen die ver
band hielden met den wapenstilstand en 2o.
om op cle hoogte te blijven van de beraad
slagingen omtrent de verdrogen, in afwach
ting van cle beslissing der Vereenigde Sta
ten ten opzichte van deze laatste.
Daar het meerendeel der belangrijke kwes
ties, den wapenstilstand betreffende, thans
was opgelost en het verdrag von Versailles
niet door de Vereenigde Staten wns gerati
ficeerd, scheen het niet meer noodzakelij!;
de Amerikaansche delegatie bij de confe
rentie te handhaven. Dit besluit moest niet
worden misverstaan. Amerika veroordeelt
den geest, die een vredesverdrag beschouwt
als een vodje papier. Het is van meening,
dot degenen, die den grootcn oorlog veroor
zaakten, tot plicht hebben de bij hel verdrag
plechtig aangegane verplichtingen na te ko
men. v
Dat de Vereenigde Staten, aldus reageert
het Journal des Débats op de dood van Ame
rika, niet meer zullen zijn vertegenwoordigd
op de ambassadeursconferenties, moet ons
niet verbazen, omdat het een logisch gevolg
is van cle politiek, de voorgoed heeft geze
gevierd tijdens cle jongste presidentsverkie
zing. Het zou chvaos zijn hierin een maat
regel tegen Frankrijk gericht te zien, of een1
protest tegen een vermeend imperialisme.
De Amerikaansche gezant te Parijs, HugN
Wallace, bevond zich in oen delicate positie
van het oogenblik af, waarop het duidelijk
is geworden dat de Ver. Staten het verdrag
/an Versailles niet zouden bekrachtigen
Door de onclerteekening Van den wapen
stilstand waren zij betrokken bij een reeks
verrichtingen, waaraan zij zich niet konden
onttrekken. Daar zijn land steeds officieel
in oorlogstoestand met Duitschland verkeert,
was het den gezant niet mogelijk recht
streeks deel te nemen aan de ten uitvoer
legging van bepalingen, die hij niet had
goedgekeurd. Om zich er uit te redden, werd
•den gezant opgedragen de zittingen van
den raad als toehoorder bij te wonen.
Buitenlanósche Berichten.
P o r ij s 1 1 Jan. (V. D.) De Commissie
voor Herstel heeft besloten, dat Duitsch
land in de maanden Februari en Maart be
halve cle 500.000 ton, die volgens de
overeenkomst van Spa nog te leveren zijn,
maandelijks 2,2 millioen ton aan de geal
lieerden te leveren heeft.
B e r l ij n T 1 Jan. (W. B.). Over de uit
spraak van den Amerikaanschen scheids
rechter Walter Hynes inzake de Rijnton
nage, den öen Januari gedaan, worden van
gezaghebbende zijde nog de volgende bizon-
clerheden meegedeeldDe scheidsrechter
heeft beslist, dnt aan Frankrijk afgestaan
moet wordenlo. 250,150 ton aken, 23,761
paardekracht aan sleepbooten; 2o. de in
richtingen van de „Badische Aktiengesell-
schaft für Rheinscbiffohrl und Seetransport",
die deze maatschappij den Ten Augustus
1914 in de haven van Rotterdam bezat3o.
76 procent van de aandeelen der Rijn-
soheepvaartmaatschappij voorheen Fendel
in Mannheim4o. de scheepsruimte en
sleepkracht van Fendel zijn inbegrepen bij
het onder 2o. genoemde.
De scheidsrechter is van de overweging
uitgegaan, dat voor de schadeloosstelling,
ten hoogste 14.34 proc. scheepsruimte' en
2.2 proc. paardekracht van de sleepbooten
afgegeven mochten worden.
W a s h i n g ton,* 12 Jan. (R.) Het de
partement van oorlog heeft order gegeven'
eb Amerikaansche strijdkrachten in Duitsch
land te verminderen van 15,000 tot 8000
an.
B e r 1 ij n, 12 Jan. (N. T. A. Draadloos).
De correspondent va<n de Associated Press
Eén waarheid heeft ontelbare kanten'.
GUST AF AF GE7ERSTAM.
43
>'Het e enige, wat juffrouw Klare troostte en
Mpar bijna met welbehagen deed 'denken
•aan de vreeselijke gebeurtenis, die toch
'haar man gecompromiteerd had, was de ge
dachte, dat zij door deze geschiedenis ein
delijk het geheim kwam te weten ,dat het
adellijke echtpaar tot nu toe zoo goed had
bewaard. Haar vreugde was groot, toen zij
needs denzelfden dag een gelegenheid vond
om haar vriendin, mevrouw Carlsson al de
conclusies mee te deelen, die zii hieruit ge
trokken had.
En daar niets, behalve zelf een nieuw
tje vertellen, prettiger is, dan er een te hoo
ien, ontving mevrouw Carlsson het verhaal
van de nachtelijke avonturen ook met al
de belangstelling, die juffrouw Klara kon
wenschen.
Ze kon 2ich' echter de vermaningen ge
spaard hebben, want na deze bittere erva
ringen voelde de oude winkelier werkelijk
geen' lust meer om zich in verdere avontu
ren te wagen. Zijn vroegere vriend en jacht-
kameraad, cle dappere jager of „jagermees-
ter, zooals .juffrouw Klara hem tot haar
mans aroote ergernic steeds bleef noemen
was nu weer vervallen in een. van die treu
rige periodes, waarin hij zich meer dan an
ders in een toestand van afhankelijkheid
bevond, die hem in heldere oogenblikken
zoo pijnigde.
Mijnheer Isidoor Wanlblom moest name
lijk zijn kamer houden, waar alleen ziin zus
ter, de barones, om zeer begrijpelijke rede
nen hem bezocht en verpleegde.
Hierdoor was Karei Anton aan zichzelf
overgelaten ,en begon, om de waarheid te
zeggen, zijn vrijheid, zoowel als het verblijf
op het land wel wat drukkend te vinden.
Wanneer een man gewend i9 dag op dag
te drinken uit den beker van genot, kan hij
zich meestal slechts met moeite schikken
in de regelmatige eentonigheid van het fa
milieleven, en Karei Anton maakte vol
strekt geen uitzondering op dezen regel.
Zijn vroegere bezigheden lieten hem niet
met rust en iederen dag kon men hem, ge
kleed in zijn witte, linnen jas, met den igroo-
ten strooien hoed diep over zijn voorhoofd
getrokken ,het smalle tuinpad zien inslaan,
dat rondom het eiland, waarop het landgoed
lag, evenwijdig liep met de oude, zilverbla-
dige wilgen en eschdoovnen van het strand.
Hier liep Kavel Anton eenzaam en tuur
de door de boomen heen naar het water
vlak. Hier zag hij hoe tuimelaars, water
hoenders en zelfs eenden zich in den zon
neschijn koesterden en alle op hun wijze om
het luidst snaterden, alsof ze bluften op hun
veiligheid. Ze zeilden over het water en
warmden zich vlak voor den neus van den
winkelier in de zon.
Karei Anton keek met weemoed naar dit
alles en! hii droomde van vroegere dsg-en,
toen de schoten nog knalden, de nook zich
boven het meer kronkelde en de zeevogels
zich niet buiten Yvaagden.
Hij stond gewoonlijk op de landtong, juist
op de plek waar het riet ophield en staarde
naar het watervlak, waarop hij met zooveel
vreugde geroeid had en waarvan hij stra
lend van blijdschap met den bloedigen buit
was teruggekeerd.
Geruimen tijd stond hij cjaar te peinzen
bij het leege watervlak, maar het liefst ver
toefde hij op een andere plaats, die hij
vroeger slechts zelden bezocht had, maar
die ..hem nu uiterst geschikt scheen voor
overpeinzingen. Vlak tegenover een ope
ning in het dichte riet, waar een half ver
gane eikenstam aan den oever lag, boog
zich een eerwaardige wilg over het water.
De boom was scheef gegroeid, zoodat een
van de machtige takken zoo ver over het
water 'hing, dat de onderste blaren in 'het
hooge riet verdwenen. Deze tak groeide bo
vendien zoo laag, dat men zonder moeite
erop kon plaats nemenen wanneer men er
een beetje oefening in had, kon men er heel
gemakkelijk op zitten en met den rug leu-
nen tegen den stam van den ouden wilg.
Hier had Karei Anton zich sleohts zelden
in ziin vroegere frlansDeriode ongehouden
en wanneer dit een enkele méal gebeurde,
had de groote jager natuurlijk plaats geno
men op den tak van den boom met de ge
makkelijke rugleuning, terwijl Karei Anton
blij en vergenoegd' gezeten had aan de voe
ten van den jagersman..
Nu zat Kavel Anton op de plaats van den
jager, maar oznder geweer en zonder moge
lijkheid om zich te goed te doen aan al de
kansen op buit, die zich voordeden in de
open» plek tusschen het riet. Hij von'di de
piek daarom zoo bizonder aangenaam, om
dat hij zich daar naar hartelust kon verdie
pen in zijn gedachten, die slechts zelden
van blijden aard waren. Zijn gedachten na
men soms een richting, die hij angstvallig
voor juffrouw Klara verborg en die waar
schijnlijk, wanneer de verstandige vrouw ze
gekend had, met een schijn van recht haar
diepe minachting opgewekt zouden heb
ben.
Karei Anton dacht namelijk met verlan
gen aan ziin» vriend den jager. Wel had
deze heel veel gezegd, dat Kavel Anton,
wanneer hij er nu nog aan dacht, moeilijk
Icon begrijpen. Een fatsoenlijk man blijft het
immers niet in de koude kleeren) zitten,
wanneer men hem uitscheldt voor hond en
hem met het geweer dreigt, om een reden,
die op ziin zachtst genomen, zeer gering is.
Maar hoe eenzamer Karei Anton zich ge
voelde en hoe langer hij de tuimelaars be
schouwde, die straffeloos doken in het.wa
ter, vlak voor zijn neus, hoe meer verge
vensgezind hij zich gevoelde eru 'hoe meer
genegen hi.i was de verontschuldiging aan
te nemen, die ligt in den treurigeïi. invloed
van de dronkenschap en de daaruit voort
vloeiende slechte hartstochten.
Karei Anton betrapte zich zelf oo het ver
langen naar den dag, daarop de groote
jager zijn langdurigen' roes zou hebben uit
geslapen en waarop zijn witte vilthoed en
hooge laarzen weer zouden schitteren tus-*
schen de boomen aan het' strand.
Ja, hij vreesde in deze oogenblikken van
zwakte niets zoo zeer, dan dat de groote ja
ger misschien uit schaamte over hetgeen!
gebeurd was en gedreven door ean te groo*{
fce fijngevoeligheid zijn gezelschap zou
trachten te vermijden.
De groote jager kwam echter in het ge*,
heel niet meer voor den dog, maar er ge«4
beurde iets heel anders, dat op het land*
goed, behalve misschien bij mevrouw Carls-4
son, geheel onverwachts het groote schan-v
daal in het bosch in vergetelheid bracht.
Karei Anton zat namelijk op zijn gewone
plaats, ineengedoken op denl grooten wilgj
en zag gedachtenloos hoe de visschea'
kringen in het water trokken.
Het was heel kalm in de lucht en Karei!
Anton had daar zoo lang gezeten, dat hijj
'het eenige genoegen vergeten! had, dat hijj
anders nooit placht te verzuimen, n.l. da
stoomboot af te wachten, die uit de sto<l
kwam. i
Plotseling werd zijni aandacht getrokken)
door het geluid van twee stemmen, waarvani
Karei Anton de eene herkende als die van)
den baron. Maar ook de and ere herinnerd a
hem op eerv eigenaardige wijze aan iets be*
kends.
(Wordt vervolgd).
