Firma Fontein Schippers - LaneesUaat24
TOILET-ARTIKELEN.
AMERSFOORTSCH DAGBLAD „DE EEMLANDER"
ST. ÈMILION zeer aan te bevelen
bij j. ISCHOTERMAHI In., Utr.str. II. Tel U5
.4,. v. d. Weg, Langestr.
Eigengemaakte Kinderkleeding.
NAAK
Wilieni OroËSihuizri, ioweüsr
Répara tien
Per flescN f 1.60s per anker f 85-.
_TWEEDE BLAD._
BINNENLAND.
Gero Zilver
Jamlepe!
Fri«itlepe3s
Suikerstrooiers
Van Kunst en Kunstenaars.
Drie dingen om niet te vergeten
aan Tennis-Rackets
21e Jaaraattg
No. 60
Zaterdég
IS September 1922 J
wwa
Bijzonderheden
Voor de moderne woning.
Onze Eetkamer „Lydia" in mahonie- en
ebbenkleur.
ÜSunret, tafel, theetafel, 2 fauteuils.
4 stoelen, compleet f 450.
Bordeaux, gewas 1917
HOLLANDERS IN DLQTSCHLAND.
Naar aanleiding van een artikel over het ge-
flrog van Hollanders in Diritschland schrijft men
het volgende Wij hebben ruim vijf weken in
Goslar vertoeft, en ik kan helaas niet bewe
ren, dat wat meegedeeld wordt omtrent het ge
beurde is Goslar bepaald onmogelijk is, maar
het is wat vreemd dat Hollanders over den
Dollar gesproken zouden hebben. Daarover
hoort men wel Duitschers spreken, maar geen
Hollanders, die natuurlijk spreken over den
Gulden. Nogmaals, onmogelijk is het niet,
moar toch wel wat onwaarschijnlijk. Er waren
fn Goslar juist niet zoo heel veel Hollanders,
daar de meeste menschen liever in Hatsburg
verblijf hielden. Daar waren heel veel Hollan
ders, en ja, op een tocht die we met den trein
naar de Broeken maakten, ervoeren we wel,
dat onder onze landgenooten er heel velen wa
ren, die tot eer van den Hollandschen naam in
den vreemde maar liever nooit over de gren
zen moesteh gaan, maar dam naast zijn er toch
zeer velen, die zich zoo gedragen, dat ook zelfs
de meest prikkelbare Duitscher, er geen aan
merking op kon maken. Over het geheel heb
ben we ook niet gemerkt, dat de Hollanders
gehaat of geminacht werden. Integendeel, bij
'zeer velen genoten we groote achting, juist om
dat we Hollanders waren. Men rekende het ons
dan hoog aan, dat we werkelijk neutraal ge
bleven waren, en door liefdadigheid ertoe me
degewerkt hadden, het lijden vooral der kin
deren, veel te verminderen. Bij een bezoek aan
Potsdam gebeurde het vc' ;er.de we moesten
r.aar den weg vragen naar Ue{ neue Palais, en
een dome wees ons dien. Zij bleef ons op een
paar schreden afstands volgen. Na een paar
minuten kwamen we eenige menschen tegen,
die we eerst voor Chincezen hielden, maar toen
ze naderbij kwamen, zeiden wehet zijn Ja
panners. De dame voegde zich toen dadelijk
bij ons, en zei heen mijnheer het zijn Korea-
nen, dat schuim loopt ons hier voor de voeten,
is schandelijk brutaal, dringt zich overal op den
vooigrond en wij moeten ons dat alles maar
loten welgevallen, omdat enz-- valuta laag
staan, hef buitenland stori al zijn schuim over
ons uit, wij moeten dat olies maar goedvinden,
onze regeering doet er niets aan, door, en ze
wees op de Communs, acht r het neue Palais,
daar woont aan den eenen ,kont Isadora Dun
can en aan den onderen kant een filmactres,
dai zijn lui die het betelen kunnen allemaal bui
tenlanders. Toen we er haar op otlent maakten
dat wij ook buitenlanders varen, klcnk het ant
woord ja, dat heb ik wel dadelijk gehoord,
maar gij zijt Hollanders, dat is wat anders, daar
heeft niemand iets tegen, maar dat andere
tuig en nu kwam er weer een vlaag van
beschimpingen cn verwenschingen, waar voor-
loopig alle Russen, Franschen, Engelschen,
Amen' onen en Belgen, fw wel mee doen kon
den. Het laatste was: als ik een man was, schoot
is eerst Poincaré dood, en daarna Lloyd Geor
ge I Toen namen we maar afscheid van dit
vriendelijk geleide, en gingen het Neue Polais
zien. Als we nu echter in de oogen van zoo n
verwoede Duitsche nog genade vonden, kan
men wel na gaan, dat de stemming niet be
paald Hellnnd-vijandig is.
Wat betreft het koopen in de winkels, zeker,
er werd wel wat gekocht door Hollanders, maar
betrekkelijk was dit toch niet veelhet meeste
werd gekocht door Duitschers zelf, die, vooral
bij het stijgen van de prijzen, er maar op los
kochten, bang dat het over een week of een
maand wel heelemaal onbetaalbaar zijn zou.
Men zag in Marken, bepaald ongelooflijke som
men betalen, vooral voor kleeding. De kleeding-
magazijnen kwamen handen te Kort om de klan
ten te bedienen. Toen ik een Duitsche fotograaf,
die me vroeg welken indruk ik kreeg van de
toestanden, antwoordde, dat er toch steeds heel
veel gekocht werd, en dat dit nu juist nog niet
duidde op armoede, verzocht hij mij, op te let
ten, welke klas van menschen de koopers wa
ren, het waren de werklieden die heel veel geld
verdienden, en het nu maar uitgaven, rank of
mis. Bij onderzoek bleek me werkelijk dat de
meeste koopers in de kledingmagazijnen, ook
van de kostbaarste stukken, tot den werkenden
stand hoorden. Echter, een ander, die ik, in
antwoord op zijn klacht over den nood en de
duurte, op dat verschijnsel wees, bracht als
verontschuldiging hiervoor oen U moet den
ken dot de arbeidende klasse hier (in den Harz)
nooit iets gehad heeft, de menschen hebben
zich altijd met het allerminste moeten behel
pen, en nu ze eenmaal geld in handen krijgen,
geven ze het nog wat onbenullig uit, maar dat
wordt op den duur wel beter. Ook wees die
zelfde persoon mij er op, dat ik de armoede
niet op stront moest zoeken, of bij den arbei
denden stond, maar bij de deftige middenklasse,
die in de villas der voorsteden woonde Daar
waren de menschen die van een paar duizend
mark per jaar rond moesten komen, en een
voudig dat niet konden, en dus aangewezen wa
ren op verhongeren, als oon hen geen liefda
digheid betoond werd. Die menschen echter
droegen hun armoede niet ten toon. Men had
in Goslar een vereeniging tot steun aan zulke
noodlijdende middenstanders, waar elk die het
doen kon, mild aan contribueerde.
I Van een neiging om van de Hollanders extra
I prijzen te nemen, heb ik niets bemerkt, wel van
het tegendeel, want de neringdoenden en ho-
I telhoudcrs waren er zeer op uit de vreemde-
lingen te lokken, aangezien door hen nog wat
geld in het land kwam. Wij betaalden in "ons
pension (Klosten Frankenberg, zcqt aanbeve-
rienswaardig) in Hollandsch geld. We hadden
I dat van tevoren afgesproken, maar het bleek
ons al spoedig, dat we zoQWdt het dubbele be
taalden, van wat de Duitsche gasten betaalden.
Ik sprak daar dus over met den eigenaar, die
me mededeelde dat wij, bij den stijgenden prijs
der levensmiddelen, niet meer betaalden, dan
hem redelijk toekwam, maar dat hij bij elk zij
ner Duitsche gasten dagelijksch geld moest
bijleggen. Moesten de Duitschers betalen, wat
zij in werkelijkheid betalen moesten, dan zou
er niet een meer in staat zijn, in het hotel te
vertoeven. Ik maakte hem er op attent, dat hij
toch eigenlijk op die manier een hooge vreem
delingen-belasting nam, maar hij meende dat
dit niet het geval was, daar hij niet meer nam,
dan hem werkelijk toekwam, en hij ook met de
meest Duitsche gasten contracten loopende
had, al gesloten in den tijd toen de mark nog
hooger stond, zoodat hij die nu niet verbreken
kon. Hij gaf echter volmondig toe dot de
vreemdelingen het hem mogelijk maakten, de
Duitsche gasten te houden. Had hij alleen Duit
sche gasten, dan zou hij zijn hotel moeten slui
ten. Men mag nu vinden, dat op deze redenee
ring wel wat aan te merken is, maar er bliiVt
toch wel uit, dat men op de Hollanders als
gasten, zelfs tegen matige beteling, zeer wol
gesteld is. Waar ik vroeg wat men er van dachi,
de vreemdelingen extra te loten betalen, wns
het antwoord een spottend heenwijzen naar
Beieren, en de schade die men daar had, vun
het niet meer komen der buitenlanders. In de
kringen wam in wij verkeerden, heb ik nimmer
groote verteringen door Hollanders zien ma
ken.
Het is voor het overige zeer moeilijk te be
palen, hoe men denkt, want men spreekt
bijna geen twee personen die hetzelfde denken.
Bijna allen haten de Franschen, en beschou
wen de Fransche politiek als de oorzaak van
de rompen die Duitschlond treffen, moar toch
heb ik ook menschen ontmoet, die zelfs d a t
niet beweerden, cn er open voor uitkwamen,
dat Duitschland zelf voor een groot deel oor
zaak is van de rampen die hpt treffen, én door
zijn groote onderlinge verdeeldheid, èn door de
woekerzucht van een deel der natie, dat zich
onbarmhartig verrijkt ten kostte van het an
dere. Eén man stelde me, tot mijn groote ver
bazing, als den redder die Duitschland moor te
volgen had, om uit de ellende te komen, Lu-
dendorff voor, dat was de man, die be
weerde dat Diritschland zichzelf moest helpen,
door één te worden en te blijven, en terug te
keeren tot de oude paden. Stel daar nu tegen
over wat tegen me gezegd werd door een man
in het pork von Sans-Souci, aan wien ik den
weg vroeg. Het was een werkman, cn nadat hij
mij den weg uitgeduid had, kon ik niet nalaten,
nog eens rond te kijken, cn te zeggen wat
heeft do Keizer het hier toch mooi gehad 1 Hij
zal het nu ook nog wel mooi hebben, klonk het
antwoord. Ik zeide, dot het te Doorn toch wel
niet zoo mooi was als daar te Potsdam. Nu ja,
maar hr heeft toch geen honger is het wel
Neen, honger lijdt hij wel niet I Nu, wij hier Jij
den wel honger, zei de man terwijl hij zich om
keerde en zijns weegs ging. Een onder weer,
een tamelijk hoogstaand man, zeide mij als zijn
meening, dat de Keizer eenvoudig onbekwaam
geweest was, hoewel niet slecht, moor hij was
door zijn milita're raadgevers misleid. Op die
hooge Mil'tairen was deze man al zeer slecht
te spreken, die hadden door hun onbekwaam
heid Duiiscblond ongelukkig gemaakt, en wil
den nu nog probeeren door allerlei ophitsarijen
weer hun vroegere bevoorrechte positie terug
te krijgen. De oorlog was in zooverre een ge
luk voor het land geweest, dat het de evolutie
gebracht had, en niet de revolutie. Een revo
lutie was het niet geweest en als er bloed bij
vergoten was, wat dat eenvoudig te wijten ge
weest aan de vroegere machthebbers die weer
naar de macht grepen. Men was nu gekomen
tot de teestarden zooals men die in de andere
beschaafde wereld al long gekend had, dot die
genen aan het roer konden komen, die werke
lijk door verstand en gaven daartoe geroepen
waren. Vroeger was het altijd het groote on
geluk gewepst, dat alleen degenen die door ge
boorte daartoe aangewezen waren, oon het
hoofd stonden, en daar dat lang niet altijd met
bekwaamheid gepaard ging (die geboorte uit
hoogen stond) waren de zaken dikwerf verkeerd
gegaan. Wel ging nu ook nog niet alles goed,
maar er v/aren eerlijke mannen aan het hoofd
van den staat, die het besturen wel leeren zou
den, enz
Zeer wedden we er van verschillende kanten
voor gewaoischuwd, toch niet te gelooven wat
ip de couranten stond, en daarnaar toch geen
oordeel te veliên over de toestanden, omdat die
bijna allen in dienst stonden van partijen of
personen zeMs, die allen hun onzuivere* bedoe
lingen daardoor trachten te bevorderen. Voor
een vreemceling is dat alles zóó verwarrend,
dat men werkelijk niet weet, waaraan zich te
houden.
Als aardige bijzonderheid diene nog, dat we
op den eersten dog dat we in Goslar waren,
daar een feest bijwoonden van den rijksbond,
van kantooipersoneel. Het was de tweede
bondsdag van dien Jeugdbond, en er waren
meer dan vijf duizend personen uit alh? deelen
van DuitscVond bij elkaar, zoowel uit het Be
zette gebied, als uit Opper-Silezië, Deze jon
gelui zijn allen geheel-onthouders, en doen zoo-
zool mogelijk hun best propaganda te maken
voor hun doel, zedelijk krachtige jonge
Duitschers te zijn. Een bepaalde poli
tieke groep waren zij niet, ook niet van één
kerkgenootschap, maar allen waren Vader-
landers. De jongelui waren van beiderlei
kunne, en zeer vrooliik en opgerucr 1. Het was
zelfs voor onr vreemdelingen opwekkend, him
nooie vuderlandsche liederen te hoeren, die elk
groepp, voomfgegann door een paar violisten
of mnndo1;nehespelers, ten gehoorc bracht.
Des middags werd op een weide buiten de
stad gespeeld, geen wedstrijden, maar elk
groepje vermaakte zich op eigen hnnd. Alles
ging in volmaakte harmonie, wc hebben ner
gens twist gehoord of wanorde gezien, cn
nergens was politie om de menschen te be
schermen of de orde te bewaren, elk deed zijn
best, en alles ging goed. Over die afwezigheid
van politie zeide me een DuitsHtcrs half spot
tend: Vroeger hebben we op eiken burger tweo
politieagenten gehad, dat was te veel, dus heb
ben we er ons behoorlijk de maag mee bedor
ven, cn nu tfocn we het uit reactie er zonder,
en het gaat veel beter.
Bij elkaar geromen zou ik zeggen Loot nic-
j mand bang zijn om naar Duitschlond te gaan,
men kan er zeer fatsoenlijk leven, mits men
zich net als hier in Holland, fatsoenlijk ge
draagt. Wie dot niet kan. blijve liever thuis.
EEN NEDERLANDSCH-INDISCH
VISSCHERIJBEDRIJF?
Wij lezen in de N. R. Ct.:
De Lobuan Mrak is Woensdagmiddag uit de
Wilhelminohoven te Vloardingen vertrokken
naar Java om in de Ncdcrl.-Indische wateren
de visscherij te gaan uitoefenen. Slaagt de proef
met dit schip, dan mag deze onderneming be
schouwd worden als het begin von de vestiging
van een modern Europeesch visscherijbedrijf in
Indië.
Een poging, die zeker in dezen tijd van tegen
slagen cn malaise, steun en waardeering ver
dient.
De Labuan Mrak is in 1806 hier ter stede bij
Wilton gebouwd. Dit vaartuig, dot 300 ton groot
is (180 registcr-ton) wos de eerste stoomlogger
en is tevens een von de grootste gebleven, heet
te vroeger Koningin Wilhelmina, heeft in de
oorlogsjaren gloeilampen gevaren voor Philips,
is door de machinefabriek en scheepswerf de
Jong te Vloardingen uitgerust, en bevindt zich
thans op weg naar de Indische wateren.
Zooals men weet, wordt er in Indië veel visch
verbruikt. Zoowel van de inlandsche els van de
Europeesch© voeding maakt visch het hoofd
bestanddeel uiL Niettemin wordt van de be-
noodigde visch uit Siam ingevoerd, en bestaan
er in Indië geen moderne Europeesche vissche-
rijbedrijven, maar silechts enkele primitieve bel
drijven van inlanders, dus met een zeer ge
ringe capaciteit. Do mijnen, de groote maat
schappijen geven jaariijks belangrijke bedrogen
uit voor de voeding van him personeel met visch
en het gouvernement betoklt voor zijn gevan
genen zoo ongeveer 500 per dag alleen aan
visch. De watoren van straat Bali, waar bij
Lobuan Mrak (Labuan bcteckent hoven, en Mrak
prauw) in de buurt van Banjoewongi het bednjf
begonnen zal worden, bevatten een massa visch.
Het plan van de heeren G. J. Oor en G. D. Bir-
nie, die deze onderneming op touw hebben ge-
zot, is nu allereerst gezouten en gedroogde
visch te brengen op de inlandsche markt en
later, als de pogingen slagen, verschc visch te
leveren voor do Europeesche markt
Niet alleen de inrichting van het schip, dat in
50 dagen de reis hoopt te volbrengen, en dat to
Port So id kolen zal innemen, toont dat daar
aan alle zorg is besteed, de uitrusting voor de
uitoefening von het bedrijf leverde het bewijs
dat men hier te doen heeft met een ernstige po
ging tot vestiging van een nieuwe onderneming.
Het vaartuig is verzekerd voor 60.000; hot
heeft 2 sloepen aan boord, waarvoor oonhang-
motoren aanwezig zijn, pn er is ook een Zweed-
sche motor meegenomen voor het ophalen van
de netten. Voor de eventueele uitbreiding van
het bedrijf heeft men reeds de optie op 3 an
dere schepen verkregen."
Even vóór 12 uur werden gisteren de tros
sen losgegooid, en stoomde de Labuan Mrak
do haven uit, nagestaard door een aantal Vlaar-
dingers, die deze reis voor dit scheepje hoogst
bedenkelijk schonen te vinden. Familieleden en
bekenden en de ondernemers riepen het nog een
goede reis cn een tot weerziens toe, en op het
achterschip zwaaiden de stewordes, do Chl-
neesche kok cn eenige andere leden van de be
manning ijverig de Nederlondsche driekleur ter
afscheid.
De bemanning bestaat uit 16 koppen. Er zijn
drie vrouwen aan boord. De 1ste stuurman en
de heer de Villeneuve die indertijd zelf een
visscherijbedrijf heeft geleid, hebben hunne
cchtgenooten aan boord meegenomen; dan is
er nog de stewardess.
Distributie overtollige veldproducten.
De „Centrale Groep Bilthovcn", die met groot
succes te Amsterdam de „Brood- en Boterweek
voor Rusland organiseerde, heeft thans het ini-
f^laqsis. „Da Oom'*,
Varkensmarkt - Amersfoort.
Speciale altfeelliig
Maison VAN EIMEREN.
Coiffeur Hosticlicnr Coiffeuke
WIJERSSTBAAT I I. - Tel. 205
Iloogst Modorno Salons voor
DAMES en HEEREN - Mftiilcure
Mngazijn van PnrfumurioPn on
ToiloLArtikolon.
BADINRICHTING
OAMKS.n IIKKKKÜ - Manicure
Magazijn van Pnrfumurioön on
Toilot-Artikolon. 2
s-s BADINRICHTING 1
REPARATIE.
FABRIEKEN AMERSFOORT
tiotief genomen om te trachten het onnoodig te
maken, dot overtollige veldproducten worden
weggeworpen of op het land blijven staan.
Zooals men weet, is door den ovcrvloedigeil
oogst van groenten, aardappels en fruit, eni
door den plotselingcn vol van de mark, wonm
door Duitschland niet, zooals gewoonlijk, afne
mer van deze producten kan zijn, in sommigo
streken vanN>iis land een groote overproductie!
ontstaan, welke ertoe geleid heeft en nog leidt^
dat grooto hoeveel lieden óf voor bijna niet5
verkocht worden óf wel weggeworpen worden,
terwijl soms de kosten van het rooien cn vcr<
voer do landbouwers en tuirders er van doen nb
zien de vruchten van het werk hunner handed
zelfs te verzamelen.
Iedereen zal gevoelen, dat het vrecsclijk ia^
vooral in de zoo moeilijke tijden, wonneer kos
telijk voedsel verloren goot. Vandaar, dat dood
de Centrale groep afd. D. O. V. beproefd wordt*
met vrijwillige medewerking van landbouwers^
tuinders, arbeidersorganisaties en particulieren
gedaan te krijgen, dat zulk een verlies van om
beid en voeding vermeden wordt. Men hoopt
binnen enkele dugon in stations nis Alkmaar cn
Delft een wagon te plaatsen, gemerkt met d
bekende zwnrt-roodc ster van het hulpwerk de*
Quakers, welke wagons, zoodra ze gevuld zijtij
naar het Centraal Bureau der „Quüker Sprei*
dungen" in Berlijn zullen worden afgezonden.
Wel werd de Centrale Groep medegedeeld
dat er voor enkele groenten in Duitschlond in
voerverbod bestaat, doch zij verwacht dot, waai'
het een philantropisch doel geldt, de Duitschd
regeering wel ontheffing zal verlecnen. Do Cen
trale Groep doet nu een beroep op alle lond*
genooten, om te helpen in het doen slagen vort
de poging tot behoud van voedsel.
Ie. Iedereen kan helpen met een geldelijke
bijdrage voor transportkosten (Penn. mevr. dr<
Peter, Julianaloan 50, Bilthoven).
2e. In de streken van overproductie wordit
een beroep gedaan allereerst op de landbouwers
en tuinders orn hunne overtollige producten to
dien einde of te staan of^evontueel door aan t(!
wijzen personen te laten weghalen.
3c. De medewerking wordt gevraagd voli
hen, die vrijwillig willen in het verzame<
len en vervoeren van pTr '-'rien. Gehoopt word(
dat predikonten, priesters, leiders van organisa
ties von w-at voor kleur ook, hun invloed wiM
len aanwenden om anderen op te wekken mede
te werken.
Een beroep wordt ten slolle gedaan op allo!
organisaties, dio zouden kunnen behulpzaam!
zijn in het verzamelen of wel distribueeren van
de producten. De Centraio Groep hoopt, dat,
zoo spoedig mogelijk plaatselijke comité s zicW
zullen vormen in alle districten van overproduce
tie en verzoekt do comité's zich onmiddellijk ill
.Else Young schrijft in de „Avondpost" onder
net opschrift „Een schilder vestigt zich buiten'
het volgende
Bouwlust is verhuurd. Dat was het groote
nieuws.
„V at zegge, Bouwlust verhuurd en wie
homme der op
„Dat zal de wethouder het beste weten, die
maakt daar alles in orde." En de wethouder
Wist het ook. Hagenaars, de landheer was er
zelf geweest om het huurcontract af te sluiten.
'Alles moest keurig in orde worden gemaakt en
vlug nog wel, want eind April kwam de familie.
De landheer was er erg mee ingenomen, dat oen
fschilder van naam zijn gedoetje huurde. De
huur liep van Mei tot Mei, maar hij had toege
staan wat vroeger te komen, 'i Was zoo be
zwarend om precies op 1 Mei te verhuizen. De
gemeente-ontvanger nam er nota van en be-
j Weerde later dat Bouwlust geen vol jaar had
'leeggestaan. Je moet maar op een klein plaatsje
Wonen.
llölfiUWA luorun riao ouir An La-el
gelukkig met hun nieuw tehuis. Een mooi huis,
een flinke boomgaard, een groote beschaduwde
voortuin, een paar akkers, waar schapen en
kalfjes konden grazen, moar vooral dat heerlijke
uitzicht over d? Vechtdat hoorde er bij. Het
landje dat over den dijk lag, mocht nooit be
bouwd worden.
Zacht kabbelde het water het wijkje binnen en
allerlei plannen werden gemaakt voor roei- en
zeiltochten. Zonder boot aan de Vecht is iets
ondenkbaars. Daar is 't water alles. Daar is de
boot het vervoermiddel. Daar geniet iedereen
vanHeerlijk, die ruimte, die vrijheid, die
afwisselingkortom, het was genot.
Maar wat gebeurt Het was dan Zaterdag
middag en daar verschijnt een woonwagentje
je zoudt haast zeggen een groote handkar met
'n wit zeil er ov^r en neemt standplaats op het
wijkje. Algemeene verbazing op Bouwlust. Het
wordt later en daar verschijnt een groote woon
wagen en neemt standplaats op het wijkje. Nog
grooter verbazing met een tikje ergernis. En
toen 't al avond was, daar verschijnt de derde
en neemt standplaats op het wijkje. De ergernis
wordt woede. Op een draf gaat het naar den
landheer.
„Wat is dat daar over mijn huis Op het
landje zijn drie woonwagens gekomeneen nog
wel met twee paarden. Dat is daar een lawaai
en een gezeur van je welste. Dat kan niet, dat
verdraag ik nietik heb gehuurd met vrij uit
zicht en nu zoo'n stel vlak voor je neus en nog
wel op Zondag, dat is onmogelijk."
„Och, U zult er geen last van hebben. Die
menschen komen daar al jaar en dag", pust de
landhfrftt. hij varlek vearder*
Eens hebben ze permissie van de eigenaars
gekregen en dat is altijd zoo gebleven. Het
kleintje komt maar voor vier weken, die mat
do stoelen voor kerk en dorpdie andere twee
zijn heel geschikte menschen."
Maar er was geen praten aanin Den Haag
was dat geen gewoonte. Als je met vrij uit
zicht huurt, wil je geen woonwagens vooi je
huis hebben. Toch was er voor dezen Zater
dag en Zondag niets meer aan te doen.
Er werd geplast en gewerkt cn geploeterd,
leuk om aan te zien de kindeitjes aan den
weg gebaad in de Vechtde wagens ge
schrobd, het heele wijkje was val van heer-
Goud, Zilver en MRflalliss
2. Brillen en So-Easy's
3. G. van DU1H Dtrechtscbestraat-
lijk, vrij leven. Maar als je ergernis hebt, kun
je van zooiets niet genieten, en de nieuwe be
woners genoten niet
MaaT de Zondag ging alles te boven. Al
vroeg, toen ze op Bouwlust in de eetkamer aan
het ontbijt waien, begonnen ze zich daar voor
den rustdag op te knappen. Uit den onderbak
van het kleine wagentje kroop de zoon, maakte
aanstalten zich van zijn spullen te ontdoen om
in het wijkje toilet te mak on. Daarna vader en
moeder, die uit het bovengedeelte kwamen.
En xno was l et daar op den morgen heel on
gegeneerd, heel makkelijk omdat het Vechtwa
ter zoo heerlijk stroomde.
Toen mevrouw tegen tien uur eens ïn den
tuin kwam, werd den kindertjes vermaand
„Zeg eens netjes tante gedag I" en uit drie,
vier, vijf mondjes klonk het„daag tante, daa
tante 1" maar tante was niet in 'n stemming
om er pleizier in te hebben, 's Middags cn
's avonds was het daar vroolijk gebabbel, ge
zang, maar geen <r enk het waren iheusch
sieraden van den woonwagenstand. Ook de har
monica ontbrak niet en een jager, die hen kwam
bezoeken, liet heel weemoedig zijn lied over
de Vecht klinken. Het was natuurlijk„Aan
d'oever van een snellen vliet" en allen stemden
in met den schuitejager cn het treurende weesje
cn hare geschiedenis werd voor dc zoovcelste
maal herdacht. De woonwagcn-mcnschen ge-
notcr van den Zondag cn tot laat in den avond
galmde af en toe een groet over het water. Het
was heel landelijk, heel eenvoudig, maar toch
moest dat eindigen, 's Maandags al vroeg wa-
len de groote wagens vertrokken en het kleintje
bleef om zich tot werken in te richten. Daar
viel als een bom het bericht dat het niet langer
toegestaan werd daar te blijven. Het vrouwtje
kwam zelf eens aanze moest mevrouw spre
ken en daar werd zoo krachtig betoogd, dat
ze niemand lost aandeden. Ze kwamen al jaren
en hadden nooit moeite veroorzaakt. Ze woon
den in Rotterdam, en als de zomer in 't land
kwam, gingen ze met hun karretje den boeT op.
„Maar vrouwtje het dorp is toch groot ge
noeg, je zult toch wel een ander plaatsje kun
nen vinden".
Ze v.as daarover niets gesticht, ze beschouw-
do het als een soort recht door op het wijkje tf
staan.
Met den landheer werd overeengekomen eeij
hekje te pleetsen zoodat de oprit wos afgeshx
ten, en aan den kleinen woon wogen werd een
plaatsje bezorgd, wel niet oon de Vecht, maal
toch heel goed. En zoo was het landje vrij cn
kon de schilder noor hartelust genieten vari
zijn recht van uitzicht cn zijn vrijheid mi
roei- en zeilboot De dorpelingen zagen hoi
veel, heel veel uitgaan. Dan werd alles in di
boot geladen cn soms hcele dagen zwierf hij
op het water. Niet bij mooi weer alleen maat
ook na storm en regen ging hij er op uit.
Een van zijn grootste bewonderaars was d^
landheer.
„Ik blijf altijd uw schuldenaar", placht hij tA
zeggen als hij een Vechtidylle of eene hc vin<
nering aan dc mooie plassen had kunnen koof
pen. -4
SPOEl»I« KETOCHÏ.
JOH. DIJK.
Langestraat 113 Vel. 70
