DAGBLAD CITROEN Carage Molenaar f 1485.-- IflHEK GROENHUIZEN LUNCHROOM PR1NCESSE HOEVELAKENAMERSFOORT IBONHEMEKTSPRDS fer3 ma;n'cn v;or Am"* „DE EEMLANDER" EERSTE BLAD. Verzuimde Oogenblikken. BUITENLAND. NESTLÉ KINDERMEEL. KUFFEKUS KINDERMEEL MELKSUIKER VAN DE WEG - LANGESTRAAT 23 Vochtig weer Vochtig weer Vrsapt eens inlichtingen hij PI AN O HA HO EL L KLEIN, UTRECHTSCHESTRAAT 44 TEL. 297 N.V. MIDDENSTANDS CDEDIETDAHS Langegracht No. 4 Telefoon 304 AMERSFOORT. FMVEBIüG VOGR DEPOSITS van 3'L—5 °io ,.L' KOMT GE THUIS vanaf Langestraat 43 - Telefoon 85? Onbreekbare Horloge g Bazen. 23e Jaargang No. 58 ioort f 2.10, idem lianco per post f 3.per weck (mei gratis verzekering legen ongelukken) f 0.17®, aizondcilijkc nummers CjOS. DIRECTEUR-UITGEVER: J. VALKHOFF. ARNHEMSCHERP00RTWAL 2A. POSTREKENING N' 47910. TEL. INT. 513. Zaterac.,, 6 September 1924 PRIJS DER ADÏERTENTIEN met inbegrip van een bewijsnummer, elke regel meer 0 25, dicnsiaanb-e- dingen en Lieldadigheids-adve.tentiên voor do hcUt der prijs. Voor handel en bedrijf bestaan zeet voordcclige bepalingen voor het advcrleercn. h'cne circulaire, bevattende de vooiwaarden wordt op aanvraag toegezonden. (Nadruk verboden). Er is sinds het uitbreken van den wereld oorlog een vraag opgtr«en, die nog altijd de wereld benauwt. Aan wien de schuld, dal deze ramp over de menschhcid gekomen is? Het antwoord blijft uit. Wel hoort men van verschillende kanten beweringen, maar deze staan te klaarblij kelijk onder invloed van partijdigheid cn vooroordeel, dan dat ze voor den ernstigen onderzoeker waarde zouden bezitten. Alleen het historisch bewijs zal kunnen overtuigen. Uit de documenten, die allengs openbaar zijn geworden, blijkt intusschen voldoende dat hier van „schuld" geen sprake kan zijn, zoolang men met deze uitdrukking één be paald persoon of een groep van personen op het oog heeft. Het is de gansche geest der zich alom bewapenende menscliheid ge weest; de gewendheid aan de gedachte el kaar met moordtuigen te vernietigen om een politiek geschil te vereffenen; de ont stentenis van het massale verzet bij alle volkeren tegen hetgeen toch zienderoogen naderde, cn de diplomaten cn veldheercn die ten slotte ais slachtoffer van hun eigen verwikkelingen den oorlog ontketenden, zijn niet anders geweest dan de exponenten, de machtsaanwijzers van een algemeene inter nationale gesteldheid. Toch zijn er, naar uit de documenten blijkt, in den nacht van 29 op 30 Juli 191'! door de staatshoofden cn verantwoordelijke mannen oogenblikken doorleefd, waarin zij. ieder voor zich cn elk op hun beurt de be slissing over oorlog of vrede in handen had den. Een dagbladcorrespondent heeft on langs deze „tragische nacht" welsprekend geschetst en in zijn beschrijving doen uit komen, dat de hoogwaardigheidsbeklee- ders zoowel in Duitschland als in Rusland, Oostenrijk en Frankrijk op het beslissend moment den vrede hebben gewild, doch dooi j tragisch misverstand of verzuim het goede oogenblik hebben laten verstrijken. Hetgeen mij trof in zijn beschouwing, was het milde oordeel over dit schijnbaar schuldig verzuim. Hij acht het napleiten goedkoop en zegt: „iedere stumper kan ach teraf een willekeurig aantal diplomatieke stappen verzinnen, die, als ze genomen wa ren, den oorlog hadden kunnen voorkomen en dan de schuld toeschrijven aan den nala tige. „Als Frankrijk op dat oogenblik dal veto had uitgesproken, dan was het niet ge beurd." Zoo kunnen wij evenwel ook een groot aantal zinnen beginnen, met „Als Duitschland", en komt men ten slotte tol' hetgeen mij verleden een anders "Ontwik keld Duifscher zeider „De eenige schul dige is Frans Ferdinand, want als die niet naar Scrajewo was gegaan, waar hij niets te zoeken had, was er niets gebeurd". Op zoo'n manier kan men wei aan den gang blijven en bijvoorbeeld den bouwer van een huis. dat later verbrandt, een brandstichter gaan noemen, omdat het huis niet had kun nen verbranden als hij. het niet had ge bouwd." Zooals wij allen tezamen over de oorzaak van den wereldoorlog plegen te spreken, denken wij ook vaak aan onze persoonlijke lotgevallen. Hoe dikwijls mijmeren wij niet: „Als ik op dat en dat oogenblik anders had gehandeld..." Maar dieper doorvorschend. ontdekken wij, dat wij op het beslissend moment niet anders hebben kunnen han delen, omdat allerlei factoren ons dwongen toen zóó en niet anders te doen. Alleen ais die factoren anders waren geweest En wij gaan na, hoe deze factoren zijn ontstaan en stuiten op weder andere oogen blikken, die in een vorige perrode over ons leven hebben beslist. In die momenten heb ben wij verzuimd "den juisten weg te kie zen. Maar ook deze momenten waren wederom uitkomst van gedachten of handelingen uit eeh nog ouder tijdperk van ons bestaan. Zoo pellen wij laag na laag van ons leven af. totdat wij tenslotte staan voor de onna speurlijke kern van onze prille kinderjaren. Daar moeten de eigenlijke grondslagen lig gen van ons later levenslot en wij verplaat sen onze navorsching jtiaar het domein van hen, die voor ons verantwoordelijk zijn ge weest, toen wij zelf nog zonder bewustheid in 't leven stonden. „Had vader op dat oogenblik maar niet..." Ja, misschien halen wij grootvader cn overgrootmoeder er bij. Vergeten w.ij echter niet, dat er een voor beschikking naar den kant van 't verleden is te ontdekken, maar evenzeer een voorbe schikking naar den kant van de toekomst. Een geestig man moet naar aanleiding van het „schuldvraagstuk" hebben gezegd: „Een commissie tot onderzoek naar de oorzaken van den vorigen oorlog. Maar zouden we niet liever een commissie benoemen tot onderzoek naar de oorzaken van den v o1- g e n d e n oorlog?" De oogenblikken die komen, en het oogen blik van nii zullen verder over ons lot beslis sen; hen mogen wij niet wederom verzui men. Het is een angstige gedachte, wat er van een verzuimd oogenblik kan afhangen. Want wat op een bepaald oogenblik wordl verzuimd, valt nimmermeer (e herstellen. Geen oogenblik keert in zijn vorige gedaan te terug; elk volgend oogenblik is weer an ders en wij kunnen ons, zelfs met de lessen van het verleden voor oogen, niet voorbe reiden op het beslissend moment, waarvoor de toekomst ons plaatsen zal. Er zijn menschen, wier leven uit een aan eenschakeling van verzuimde oogenblikken schijnt te bestaan. Het zijn de onhandigen en weifelmoedigen, wien het vermogen ont breekt onmiddellijk met tegenwoordigheid van geest op te treden en kordaat een knoop door te hakken. Omgekeerd zijn er ook, die de wroeging óver verzuimde oogenblikken niet kennen. Zij bezitten de gave, de gele genheid aan te grijpen en onder alle om standigheden, ook de onverwachtste, hun juiste houding te bepalen. Benijdenswaar dig is dit talent der bijdehand en gewikst optredenden. Een troost voor hen, die niet tot de laat- stcn bchooren, moge zijn, dat zelfs de ver antwoordelijke personen, die in den „tragi- schen nacht" van Juli 1914 het lot van de menschhcid in handen hadden, zich op liet beslissend oogenblik hebben vergist. Of zouden ook de gevatten zich wel vergissen en zou het eenige verschil wezen, dat de an deren het verzuimde oogenblik erkennen en zij niet? Vergissen is menscheiijk, zegt men. Maar er is geen nnmenschcl,ijker vergissing dan die op het beslissend moment. H. G. CANNEGIETER. Mogen wij Uw instrument tegen vocht vrijwaren. Onderhoud per jaar. VOLKENBOND. DE VOLKENBONDSVERGADERING. Hcrriot bepleit arbitrage cn het houden cencr ontwape ningsconferentie. Geneve, 5 Sept. (Havas). Te midden van lang aanhoudende toejuichingen zoowel uit do zoal als van de tribune neemt Hcrriot het woord. Hij herhaalt nogmaals, dat Frankrijk meer dan ooit zijn verlangen naar vrede mani festeerde, wenschendc voor zichzelf en alle na- lies in rust <e leven. Het heeft voor de kleinste natie dezelfde hoogachting als voor de groot ste. Frankrijk weet maar al te zeer, hoeveel tra nen cn lijden de oorlog vergt en biedt hun allen <ijn medewerking. Het blijft trouw nnn lettor en geest van het pact, onderteekend met do eerwaardigste nomen op dcnzclfden dag als hot verdrag von Versailles. Dit pact is er één van veiligheid, gerechtigheid cn recht cn het is on mogelijk er clausules van los te maken, zonder het geheel te verminken. Het is volgens dit pact, dot Frankrijk zijn toekomst en zijn bui- tenlandsehe politiek wil regelen. Herriot brengt hulde aan de later gedane po gingen, om de vredesidce voortgong te doen maken en hij wijst vooral op de diensten, die de Volkenbond daarbij aanbood, die menig de licaat geschil regelde, zonder dat deze regeling werkelijk werd bestreden. En men moet oppas sen het hoopgevende cn reëelc van hetgeen ei in dit Ievensteeken van den Volkenbond is, niet te niet te deen. Herriot voert vervolgens aan, dat het pact zelf de beide problemen van ontwapening en veiligheid samen koppelde en in het internatio naal recht het denkbeeld „misdaad" bond onn de daad van aanval. Frankrijk v/enscht, dal men nagaat welke moeilijkheden het verdrag van wedeTzijdseh-hulpbetoon met zich kan brengen. De grootste moeilijkheid blijft, uit te maken, wie aanvaller is. Eertijds was het eeni ge criterium van aanval schending der gren zen. Thans bcstuan er voor dé luchtvaart- en chemischen oorlog geen grenzen meer. Frank rijk achtte zich gisteren gelukkig, toen het zag, dat G; oot-Brittnnnië zijn machtigen steun verleende oen het grondbeginsel van arbitrage, dat Frankrijk zelf op dc Londensche conferen tie, zij het op ander politiek terrein, te berde bracht. Frankrijk blijft aldus in dc lijn der Fran- sche voorstellen, zoo schitterend door Bour geois in Den Haag verdedigd. Dc idee van ar- bitrqge is ven/at in artikel 12 van het Pact. Wij hopen dat een der werkzaamheden der huidige bijeenkomst moge zijn, dat tol aanval ler woi de verklaard hij, die arbitrage weigert. Het beginsel van arbitrage moet alle be sprekingen in dc commissie beheerschen, die er de diaagwijdte van moeten preciseeren. Het lijkt mij niet noodzakelijk daartoe een spe ciale commissie in te stellen. De eerste cn derde commissie bezitten daarvoor de bevoegd heden. Frankrijk blijft getrouw aan de leer „niets afbreken, alles volmaken". Wij zijn on verdeeld vóórstanders van de maatregelen van toezicht op dc wapen- en munitie-fabricage. Wij verzetten ons niet tegen oen onderzoek van het artikel in het statuut van het interna tionaal gerechtshof, dat de staten machtigt de clausule van de verplichc arbitrage te erken nen. Het zou een eer zijn voor Frankrijk, dat de arbitrage te Londen heeft voorgesteld, haar te zien toepassen op onvergelijkelijk veel groo- ter problemen. Herriot verklaarde vervolgens, dat arbitrage noodzakelijk is, maar alleen niet voldoende. De drie termen van het vraagstuk zijn: arbitrage, veiligheid cn ontwapening. De ze drie hooren bijeen en zouden abstracties zijn, indien zij geen levende realiteiten dekten. Wij staan voor onze grootste taak jegens de menschelijke gemeenschaparbitrage mag geen valstrik zijn voor een land, dot te goe der trouw is en moet de eerlijkheid voorop stellen van de kleinste mogendheid, zoogoed als van de grootste. Een groot land kan zich desnoods zelf beschermen, een klein niet. Voor ons Frnnschen, heeft het volk, dat de arbitrage aanvaard heeft, ondanks het risico van het oogenblik, dit volk zij klein of groot, recht op veiligheid. De wet mag geen geweld missen. Herriot herinnerde aan het woord van Pascal„Recht zonder geweld is onmachtig, geweld zonder recht is tyranniek." Hij herin nerde' er voorts aan, hoe België eertijds tracht te te dienen tot schakel tusschen groote mogend heden. Het was een ware haard van interna tionaal leven. Men weet hoe het dot land ver gaan is. Laat orts niet de beteekenis misken nen van de economische cn financieele straf bepalingen, in het bondsverdrag voorzien. De boodschap van vrede en broederschap, eertijds aan de wereld gegeven in het Evangelie, de tcederste boodschap der mcnschheid geschon ken, was niet genoeg om de volken in veilig heid te laten leven. Men moet op redelijke wijze realisme en idealisme in evenwicht bron gen. Daartoe is het voldoende getrouw te blij ven aan art. TO van het bondsverdrag. De drie termen, arbitrage, veiligheid en ontwapening, zijn dus onverbrekelijk met elkaar verbonden. Voor Amersfoort en Omstreken. CRED1ETEN INCASSO'S DEPOSITO'S LIP'S SAFE-LOKETTEN REEDS ONTVINGEN WIJ JAPOKNEN ROKKEN I HOEPEN ZIE DE ETALAGES. Let op de ZEER BILLIJKE PRIJZEN •on VAN DE natuurlijk n i s klaar KOJV3 VLUG EVEN GEGETEN IN Tel. 805 Een internationale gemeenschap is niet moge lijk zonder waarachtige eensgezindheid. Zon der deze zullen wij niet tot ontwapening ko men. Ook wij geloovcn in de noodzakelijkheid van het voorbereiden van een groote ontwa peningsconferentie, maar een ernstige voor bereiding is noodzakelijk. Wij achten het vol strekt noodzakelijk de voorbereiding cn de conferentie toe te vertrouwen aan den Volken bond. Een ontwapeningsconferentie zonder Volkenbond zou een conferentie tegen den bond zijn. Het zou zonderling zijn de gevaren voor een oorlog te verhoogen door twee vre desorganisaties tegenover elkaar te zetten. Laat ons krachtig hopen, dat de Ver. Staten hun medewerking niet zullen weigeren, vooral niet als zij zullen zien, dat wij het arbitragebegin- scl tot middenpunt van de bespreking hebben gemaakt. Herriot over de toelating van Duitschland tot den Bond cn medewerking van Rusland. Ik zal vrijuit spreken over Duitsch'and wij hehen in dot land het vernielende militarisme bestreden en de wrecde leer, in den boezem van het Duitsche parlement verkondigd, dat nood wet breekt. Wij hebben nimmer de ellende \an het Duilsche volk gcwenscht. Frankrijk kent haat het leeft niet van den haat, het mint de goede trouw. Met een herinnering aan de uitwisse'ing van hondteekeningen mcl de Duitsche afvaordiigrig, wees Hcrriot erop, daf de artt. 1 cn 8 van het bondsverdrag vcoi de toelating van cr?n staat veronderstellen, dat zekere voorwaarden vervuld en zekere inter nationale verplichtingen nagekomen zijn. Frankrijk laat zich leiden door den wil tot den vrede cn het verlangen Europa te vereenigen in dc a'gemeene eerbiediging van de interna tionale verplichtingen Ik zou hetzelfde willen zeggen voor Rusland. Geen duurzaam herstel van den vrede, zoolang Rusland zijn medewer king zal weigeren. Ongetwijfe'd bereiken ons uit Rusland woorden van geweld, maar door het toepassen van de vrijheid cn den terug keer tot normale toestanden en betrekkingen met het buitenland moet men de ergste uit wassen bestrijden. Wij zijn in den boezem van den Vol>enbond evenzeer gekant tegen den burgeroorlog als tegen den buitonlandschen oorlog. Dat zijn de leidende gedachten bij ons werk. Wij willen het bondsverdrag leven inblazen. De vrede, waarnaar wij streven, mag geen ab stract begrip zijn, maar eischt meer manhaf tigheid dan de oorlog. Hij mag geen vrome wensch zijn. Arbitrage, veiligheid en ontwa pening zijn de drie voornaamste hoeksteenen van den tempel, dien wij geroepen zijn te bou wen. De grondslagen dienen stevig te zijn, op dat hij hoog verrijze in hel licht der zon. Voor dat gemeenschappelijke werk biedt Frankrijk u al wat het bezit aan rede, gemoed en erva ring, duur gekocht in eeuwen van beproeving. Frankrijk kent den prijs van kwetsbare gren zen en streeft slechts naar een vrede in arbeid zaamheid en waardigheid. Het beperkt echter zijn grenzen en streeft slechts naar een vrede in arbeidzaamheid en waardigheid. Het beperkt echter zijn denkbeelden niet tct zichzelf alleen, want dat zou een ontkenning zijn van zijn over levering. Onschuldig in het verleden, onschul dig, ja, dat zweer ik, in het heden cn thans nog bloedende uit zijn wonden, strekt het de broederhand tot uw verschillende landen uit. In weerwil van wat het heeft geleden, wil het de smarten kennen van alle volken dcc aarde om zo te helpen en te troosten. Het zou er zich in verheugen, als het op zijn oorlogspuin- hoopen cn de di oefenis van zijn eigen vernie lingen, denk zij dc gemeenschappelijke krachtsinspanning, dc goddelijke bloem von den vrede mocht zien ontspruiten. Hevriot's rede werd geestdriftig toegejuicht. Rede Macdonold. Ter Volkenbondsvcrgodering te Genève heeft de Britsche premier, hoewel de goede bedoeling ervan op prijs stellende, noch tans niet verheeld, dot het ontwerp-gorantie- verdrag, hetwelk het denkbeeld van den wc- derkeerigen bijstand belichaamt, niet de in stemming van Groot-Britnnnië kon verwerven omdat het herstel van 't alliantie-systeem wel bepaalde staten samenbracht, maar andere buitensloot. Neen: veel wenschelijker kwam het Macdonald voor in de toekomst het stelsel van arbitrage in al zijn uitgebreidheid toe to passenhij beval met nadruk in zijn gecst- ditiftig uitgesproken en even enthousiast door de toehoorders ontvangen rede het scheids rechterlijk systeem aan, temeer daar tot dus ver de historie had aangetoond, dat alle ver dragen met militaire garanties nimmer een oorlog hadden kunnen voorkomen. Een fout achtte Macdonald het de veiligheid der naties louter cn alleen als een militair vraagstuk te beschouwen, dat geheel berust op de heer schappij van de kracht. Een dergelijke opvat ting kan volgens den Britschcn premier „ons in slaap wiegen en tijdelijk kunnen groote en kleine naties meenen, dat hun bestaan niet meer wordt bedreigd, maar als na alle spre kende historische bewijzen, dat militaire kracht geen veiligheid waarborgt, wij thans de dwaasheid onzer voorvaderen herhalen, is de veiligheid, die ons door krocht wordt verze kerd, niet meer dan een verraad aan de natie, die zich ermee in slaap laat wiegen." Hieruit volgt dus, dat Macdonald het probleem der veiligheid opgelost wenscht te zien door mid del van ontwapening. In dit verband heeft Macdonald gisteren voorgesteld voorbereidin gen te treffen voor het houden in Europa van een ontwapeningsconferentie, die zich zou hebben bezig te houden met het gecompli ceerde vraagstuk van de bewapening ter land. Binnen een jaar tijds zou deze conferentie, waartoe de uitnoodigingen in zee zouden moe ten worden gezonden door den Volkenbond, in 'n Europeesche stad moeten worden gehouden. Al de leiders der Europeesche regeeringen be hoorden daarop tegenwoordig te zijn. Mnnr voorwaarde voor een toekomstigen vrede, die uit zoo'n ontwapeningsconferentie voort zou kunnen vloeien, ochtto Macdonold bovenal do universaliteit van den Volkenbond. Vandaar, dot hij niet alleen het wenschc^jke uit eenzette von Ameriko's toetreding tot den Volkenbond, moor bovendien dc urgentie be toogde von Duitschlunds toelating, terwijl zj. evenmin de plaats voor Rusland onbezet mocht blijven. Juist het nauwere contact cn de bc- lere verhouding, die de laatste tijden tusschen de genllieeidcn cn de drie genoemde belang rijke stoten waren ontstaan, voerde Macdonald als motieven aan voor hun opneming. Ten eerste heeft Amerika, door de officieusc so menwerking met Europa, zooals die tot uiting kwam in het samenstellen von het rapport der deskundigen, feitelijk zijn politiek van afzijdig heid loten varen cn heeft het zich weer met de Europeesche zaken bemoeid. Ten tweede zijn door het sluiten van bet poet van Londen de rclatiés tusschen Duitschlond en de geal lieerden veel oongenomer en soepeler gewor den, terwijl ten derde cn ten besluite do weg voor Ruslands toetreding tot den Bond ni voelt de sovjet-unie waarschijnlijk hier op 't oogenb.ik nog niet al tc veel voor mcor of minder is gebnond zoowel tengevolge van do offirieelc erkenning door verschillende staten ols door het Engclsch-Russische verdrag. Terecht heeft Macdonold dan ook op gemerkt, dat de Volkenbond, die naar een Europeosch verband streefde, dit resultaat nooit volkomen kan bereiken „zoolang onze vroe gere vijanden niet opgehouden hebben onze vijanden te zijn cn zoolong zij niet met ons te znmen oon het tot stand komen van dnt verband arbeiden." Hier is weer de verzoe ningsgezinde pacifist non het woord en zoo sterk is het verlangen van Macdonold om Duitschlond niet langer uit den Bond te we ren, dot hij er op stoat, dot nog tijdens de huidige Volkenbondsvergodcring de toetreding vnn Duitschlond wordt geregeld. Macdonold had een goeden dog cn was zeer op dreef. Zijn woorden vonden dan ook een bijkans generale instemming, al ge tuigde het overigens van wat te weinig tdet, teen hij de oplossing von het Opper-Silezi- sche vraagstuk, noto bene ^dank z'j bemidde ling vnn den Volkenbond tot stand gekomen, kn:okterisccrdc als een misgreep, waardoor hij zich natuurlijk dc ontstemming der Polen op den hals haalde. Hoezeer hem overigens ook van Fronsche zijde bijval ten deel viel, zijn uitlating omtrent Opper-Silczië heeft ook verscheidene Frnnschen mishaagd, wien de kri tiek op een den Frnnschen welgevallige op lossing der Opper-Silezischc kwestie, onoon- genaom aandeed. Sommige Fronsche kringen slaan alarm in verband met hetgeen Macdo nold zich liet ontvallen, doch volgens de laat ste berichten berustte de indruk, dien dc Frnn schen van Macdonald's uitlating kregen, op oen misverstand er zou n^. een fout in den zinsbouw zijn geslopen. Ook overigens zol Herriot het wel niet in allen deele met Moc- donuld eens zijn, maar wanneer niet alle tee kenen bedriegen, bestaan er geen verschillen van beteekenis tusschen de Fronschcn en En- gelschcn. Men rekent.erop, dat ook van Fron sche zijde geen bedenkingen meer zullen wor den opgeworpen tegen Duitschlnnds toetre ding tot den Volkenbond. De Fronsche natio nalistische pers is echter geenszins volkomen content met hetgeen Macdonold te berde bracht en moet niets hebben van internatio nale arbitrage, die de Britsche premier voor staat, tenzij gegarandeerd wordt, dot tot ge weld mag worden overgegaan, wanneer het erop aankomt een arbitrale beslissing toe te possen. Ook laat men heel duidelijk uitkomen, dat ontwapening wel een lief ding is, maar, zoolong Engeland nog een aardige vloot heeft, moet Frankrijk zijn soldoatjes nog maar op de been houden. Londen heeft inmiddels be wezen, dat er tusschen Herriot en Macdonald vhlt te praten cn dit steunt de verwachting, dot ook te Genève vorderingen zullen worden bereikt. Het oordeel der Frcnsche pers over de rede ven Macdonald. De bladen maken, naar Havas uit Parijs be richt, alle melding van de groote verbazing, die er in de kringen van de Volkenbondsver- gndering gewekt is door de redevoering van Macdonald, met name door de gedeelten daar van, die betrekking hebben op het geval von aanval, de Opper-Silezische kwestie, de toe lating van Duitschland tot den bond, de ver antwoordelijkheid voor den oorlog. Uit de commentaren van de meeste bloden op Macdonald's redevoering spreekt verwon dering en teleurstelling. De Quotidien noemt die redevoering verschrikkelijk teleurstellend. Mocdonald s bedoelingen zijn edelmoedig, zegt h°t blad, wat hij voorstelt is echter onvoldoen de De Ere Nouvelle acht Macdonald's uitlatin gen verre van datgene, wat men van den groo- ten Engelschen democraat mocht verwachten. De bladen willen echter toch nog hopen, dnt Macdonald zijn laatste woord nog niet ge zegd heeft en in volle overeenstemming met Hcrriot een formule voor ontwapening zal vin den, die, zooals de Ere Nouvelle opmerkt, aan de bezorgdheid van de landen, die den vrede willen en niet meer overweldigd willen wor den beantwoordt. De bladen vertrouwen erop, dat Herriot het ware gelaat van Frankrijk zal toonen, dat niet slechts voor eigen veiligheid, maar ook voor die van anderen bezorgd is. De Pefit Parisien schrijft De Engelsche opvatting is, dat militaire ver plichtingen, bevestigd door geschreven con tracten, hoe groot ook het aantal van hun on derteekenaars is, niet voldoende zijn om de veiligheid der naties te waarborgen. Men kan daartegen inbrengen, dot het recht alleen nie» minder onvoldoende is en dat de eenig moge lijke oplossing een combinatie is van scheids rechterlijke uitspraak en overeenkomsten. De Petit Parisien is er overigens zeker van, dat

Historische kranten - Archief Eemland

Amersfoortsch Dagblad / De Eemlander | 1924 | | pagina 1