KINDERRUBRIEK
v? ak
w
De rubriek van Oom Karei
Ziehier, jongens en meisjes, daar zijn we
weer bij elkaar. In een heele mnand heb ik
niets van jullie gehoord, zooals trouwens af
gesproken was. Maar ik heb wel gezorgd, dat
er toch nog een kinderkrant was, al was het
dan geen echte, zonder raadsels en zonder cor
respondentie. Want, dat is mij nu eens echt
duidelijk geworden, dat een kinderkrant „le
vend" wordt, zoo gauw je brieven ontvangt en
moet beantwoorden, en raadsels moet uitzoeken
om ze dan door jullie te laten oplossen.
Dus nu beginnen we onze rubriek maar
weer nieuw leven in te blazen en we doen dan
maar net of d<e krant een maand zijn zomer
slaapje heeft gedaan, zooals sommige dieren
hun winterslaap doen.
En als we met zijn allen nu maar hard bla
zen jullie het hardste, want jullie moet zor-'
gen voor brieven en alle mogelijke inzendingenl
dan hebben we weer gauw ons oudje van
vóór de vacantie terug en kunnen we weer al
ken Zaterdagavond met verlangen uitzien, wat
dp rubriek van „Oom Karei" ons te zeggen
heeft.
De vacantia nu weer om I 't geeft altijd
zulke gedachten van„de zomer ook weer
voorbij" en „wat hebben we genoten; jammer
dat het allemaal weer voorbij is I" Maar als je
zoo denkt, kan je wel aan den gang blijven.
Nee, we moeten dankbaar zijn, dat we zoo'n
heerlijken zomer gehad hebben, zoo'n zomer uit
duizenden md aldoor moer mooi weeren
daardoor een prettige vacantie. Ik weet nog
niet, hoe jullie de vacantie doorgebracht hebt.
Van een paar kreeg ik ansichten, dus toen kon
ik zien, dat er verre reizen gemaakt werden,
want zo kwamen zelfs uit het hooge Noorden.
Tusschen twee haakjes bedank ik die neven en
nichten heel hartelijk. Het deed me echt goed,
dat er toch waren, die ook op hun $rerre toch
ten aan mij dachten I
De vacanticverhalen hoop ik nu gauw bin
nen te krijgen. Want, zooals we afspraken,
zouden we een opstellenwedstrijd houden. Ik
heb tien mooie boeken als prijs, dus is het
daarom alleen al wel aan te raden mee te doen.
Ofschoon het ook al een goede oefening voor
jullie is en daarbij een genoegen voor mij om
met al jullie avonturen mee tc kunnen leven.
We hebben nog één dag van de vacantie,
waar we nog eens extra aan moeten denken
dit jaar. Ik bedoel overmorgende vei jaardag
van onze Koningin. Jullie zult wel gelezen heb
ben, dat zij als liefste wcnsch heeft te kennen
gegeven, dat haar verjaardag dit jaar zonder
feestelijkheden gevierd zal worden, maar dat
31 Aug. dan geheel als liefdadigheidsdag be
schouwd wordt. Want nog pas geleden werden
wij opgeschrikt door het bericht„Borculo is
verwoest." Er is nu al heel veel gegeven, om
de arme bewoners van dat plaatsje te steunen,
„maar", dacht onze Koningin zeker, als een
echte moeder voor haar land „die arme men-,
schen hebben zooveel noodig, en nu vind ik
het niet gepast, dat ons volk op mijn verjaardag
gaat feestvieren, Vvat toch altijd veel geld kost."
Zie jè, dat is nu éen echte* Koningin, wat
trouwens al zoo vaak gebleken is; zij is immers
ook dodelijk zelf naar de geteisterde streken
gegaan I niet een Koningin uit een sprook-
je stel je voor, die zou niet goed in ons
landje passen maar een echte, lieve, een
voudige vrouw, die weet, wat haar volk noo
dig heeft.
Daar moeten we dit jaar eens extra aan den
ken, nu „onze" Koningin weer hoor verjaardag
vfert. En laten wij dan eens in onze spaarpot
kijken, of er niet nog een heel klein beetje te
missen is voor het „comité stormramp". Weet
je niet, waar je er mee naar toe moet, dan
breng je het maar op het Bureau van het Dag
blad; dan wordt er hier wel verder voor ge
zorgd, en wordt het in de krant verantwoord.
Dus: volgende week krijg ik weer van alle
maal brieven met opstellen; raadsels en mop
pen. Het zullen lange epistels worden, de eer
ste keer, denk ik.
We beginnennu weer met een nieuwe karn
pioenwedstrijd. Even zal ik nog in herinnering
brengen, dat Bobby onze Kampioen was; dus
die houden we nu gedurende dezen wedstrijd.
Ten slotte nog ditvoor de opstellen geef ik
nog twee weken den tijd, dus vóór T4 Sept,
moet ik zc allemaal binnen hebben.
En nu maar met frisschen moed aan den
gang op school en met de kinderkrant
RAADSELS.
Kampioen is gedurende dezen wedstrijdBobby
Raadsel I.
Mijn geheel bestaat uit zeven letters en is
een bekende plaats in ons land.
7, 7, 3 is een deel van het hoofd.
De aarde is een T, 7, 6.
4, 2. 3 is een jongens- en meisjesnaam.
5 is een der zeven laatste letters van het
alphabeth.
Raadsel II.
Zet onder elkaar veertien woorden; elk woord
Van vier letters.
De beginletters vormen dan een uitroep I
Xdraagt een meisje in het haar.
X krijgt men, als men zware handenar
beid doet
X is een varken.
X is een viervoetig dier, dat dom heet.
X is in ieders huis.
X is een kleine viervoeter, die zijn wa
pens op zijn rug droogt.
x eet ieder graag op zijn boterham.
X -is het tegenovergestelde van dicht
X - is aan ieders gezicht.
X is een bloem (paars of geel).
X is een vrucht, die in het najaar rijp is.
X is een kleur.
X is dezelfde bloem als bovengenoemd.
X is een bewoner van een Noordelijk
land.
VERSJE UIT DE OUDE DOOS.
DE WOLF EN DE GF.1TJES.
Zeven lieve, jonge geitjes
Woonden samen met hun moe.
Eens ging d'oude op visite,
Sloot de deur zorgvuldig toe.
„Kind'rcn," sprak ze, „als de wolf komt,
Laat hem dan niet in ons huis,
Want, zoowaar als ik al oud ben.
Eet hij j' op, als poes een muis."
Niet lang, nadat Moeder weg was,
Klopte iemand aan de poort
„Kinderen, laat Moeder binnen,"
Werd met barsche stem gehoord.
Onze jonge geitjes riepen
„Jij bent Moeder niet, o neen I
Wont die spreekt heel lief en vriend'lijk,
Ga daarom maar dadelijk hecnl"
'tWas de wolf, en hij vertrok weer,
Doch kwam kort daarna terug.
Klopte aan en riep heel vriend'lijk
„Moeder is er, open, vlug!"
Toen keek d'oudste door een reetje;
Zog zijn groote, ruige poot.
„Nee", sprak zij, „dat is niet moeder.
Die is wit en ni^t zoo gToot".
Toen ging slokop naar het meelvat.
Stak zijn ruige poot er in.
Klopte weer en riep nu vriend'lijk
„Kinderen, laat Moeder inl"
Onze geitjes meenden zeker,
Dot het nu hun Moeder was.
Deden open, maar o hemel
Slokop wolf verslond ze ras.
Eén kroop stilletjes naar buiten,
Zonder dat het werd gehoord.
Vond zijn Moeder en riep schreiend
„Broers en zusjes zijn vermoord I"
„Ach," riep d'arme, geitenmoeder,
„Waarom liet ik hen alleen
Was ik bij hen thuis gebleven,
Had nog allen om mij hecnl"
(ingez. door TANTE RIEK).
tk mijn voorpooten zóó krachtig om hem 't Avontuur van Joris Pluim en Mietje Knabbelgraag
heen, dat mijn nagels hem geducht toe-
Een Eekhoornpaartje heeft een beuk
gekozen tot verblijf
daar woont het vredig, kalm en stil
takelden,
Hij aan 't janken en kermen, maar ik
hield hem een poosje goed vast en toen ik
De Miereneter.
door G. J. VISSCHER.
Wanneer Columbus Amerika niet ontdekt
had dan zou een ander het wel gedaan
hebben, zult ge zegden, 't Is mogelijk, maar
zeker is het in allen gevalle nog niet. En
daarom zeg ikwanneer Columbus Amerika
niet ontdekt had, zou Artis misschien nooit
in 't bezit van een miereneter gekomen
zijn.
Want in heel de Oude Wereld en
neem er dan gerust Australië nog bij
komt geen enkele miereneter in 't wild voor.
Ja zelfs in Noord-Amerika ook niet. Ik ben
een zuivere Zuid-Amerikaan, evenals andere
miereneters.
Hè T Ik wou dat ik er weer was, daar in
Argentinië, want dat is mijn vaderland.
.Was er dan gebleven I" zult ge zeggen.
Ja, dat moet je maar kunnen. Ik ben heusch
niet vrijwillig verhuisd.
In een groot bosch, daar in Argentinië,
had ik een leven als een prins. Mieren dat
daar waren I Vooral van die zoogenaamde
termieten. Die maken daar heele heuvels,
wel zes maal zoo groot als de nesten van de
roode boschmieren, hier in Holland.
Hier kent men die termieten niet en dus
kan hier ook niemand weten, hoe lekker ze
smaken. Met mijn groote nagels krabde* ik
zoo'n termietenheuvel open en dan kwa
men ze bij honderden aanzetten, om te zien,
wie die inbreker was.
Dan stak ik mijn lange, wormachtige
tong een decimeter of vier uit en aan dat
lijmslokje, klevérig door mijn speeksel, ble
ven es dan zoo'n veertig van die zesvoeters
vastzitten. Dan was het: haal binnen je
tong en slik inf
Of de andere mieren dan niet verschrikt
op de vluoht gingen Daarvoor gunde ik ze
geen tijd, want je moet weten, dat ik mijn
tong 160 maal per minuut kan uitsteken en
weer intrekken. Probeer dat ook eens
Dat. is natuurlijk een groot voordeel voor
ons.
Daarbij komt nog datwe slikken ons
eten direct door, want tanden en kiez'
hebben we totaal niet.
We zullen dus niempnd voor „kies-
kauwers" worden uitgemaakt. Wel geeft
men ons den naam van tandelcoze diaren,
maar daarop kunnen we trotsch zijn. Je zult
tenminste nooit iemand van ons zien met
een valsch gebit, evenmin als een mieren
eter met een kiespiir<dock on? hoofd.
Vijanden hebben we niet veel in# ons ge-
boortoin-nd. De gev-~rliikste is de panter.
Maar de menschen mogen ons wel lijdep,
omdat we zooveel termielen opru'"*'*** want
die kleine booswichten maken alles s'uk,
wat geen steen of metaal is. Het mooiste
houten zomerverblijf wordt in één nacht
door de termieten tot een ve: Mmde, ge
heel doorknaagde barak ~-naakt.
"aar weet je, wat voor mij noodlottig
was
In Amsterdam is een prachtige diergaar
de. Daar hadden, ze een verbazend groot
aantal dieren van allerlei soort, maar
ze hadden geen miereneter I
Toen werd er een flink bedrag uitgeloofd
voor den jager, die een levend exemplaar
zou kunnen bezorgen en daar begon voor
mij de ellende I
Op een morgen werd ik aangevallen door
een jachthond.
Zijn gebit was in orde en 't mijnedat
weet ie.
Maar toch kan ik mij wel verweren I Ik
ging op mijn hurken zitten, net als een eek
hoorntje. Hij viel mij aan en eensklaps sloeg
hem eindelijk losliet,
wegkwam.
Maar daar kwam zijn baas, de jager.
Hij gooide mij dadelijk een strik om mijn
snuit heen. Dat was voor hem een klein
kunstje, want de afstand van mijn oogen tot
mijn neus en mond is wel 3 decimeter.
Ik had hem willen behandeler zooals zijn
hond, maar hij slingerde een tWeede touw
om mijn éénen voorpoot en dat touw maak
te hij aan een boon vast.
Daar kiwam nog een vriend van hem aan
en die hielp ook een handje mee. Weldra
was ik geheel in hun macht
Later werd ik in een kist gestopt en per
spoor naar Ëuenos-Aires vervoerd. Daar lag
een Hollsndsche stoomboot van de Kon.
Nederl. L\yd en on 4ft schip maakte ik
mijn eerstp en waarschijnlijk tevens mijn
laatste zeereis.
Groote vreugde in Artis bij mijn aan
komst I
Ik kreeo- pen ri-,- - - de afdeel'ng der
kleine roofdieren.
De eerste dagen kon ik slecht in slaap
komen. Weet je, waardoor? Je hebt daar in
Artis van alles. Leeuwen, beren, nijlpaarden
en nog een aantal arclere monsters, die mij
bij nrijn aankoms* totaal onbekend waren,
's Nachts geven die soms een concert, dat
iemand, die stokdoof is, zou kunnen wak
ker maken. En tóch is dat voor mij niet het
ergste. Maar tusschen al die stemmen her
kende ik duidelijk het afschuwelijke ge
huil van een jagoear of Amerikaanschen
panter en dat hield mij den slaap uit de oo
gen.
Ik dacht: „Zou hij niet hier kunnen ko
men
Nu w eet ik beter. Hij zit ook opgesloten,
evenals ik, en is ook geen minuut vrij in zijn
bewegingen.
In 't begin kreeg ik wel eens mieren te
eten, maar die schijnen hier sch'aarsch te
zijn ze zijn ook kleiner dan bij ons.
Gelukkig ben ik ook een liefhebber van
melk en die hebben ze hier genoeg. Ook
krijg ik wel miereneieren en vooral gehakt
vleesch, met een hard eitje er door. Met
den Hollandschen pot kan ik mij wel ver
eenigen. Veel lastiger is voor mij de Hol-
landsche winter, want het is hier veel kou
der dan in Argentinië.
Ik ben gewoon verbazend veel te slapen,
als het wat kouder wordt. Dat ging vroeger
in de bosschen goed. Ik zocht een beschut
plekje op en dan ging ik op mijn gemak lig
gen met mijn staart over mij heen, bij wijze
van deken. Ge kent toch zeker mijn pracfv
tigen pluimstaart wel Die is van kolossale
harep voorzien en hii is net zoo lang als
mijn heele lichaam, dus ongeveer 1 Meter.
Hier in Artis zou mijn staart 's winters
geen voldoende dekking geven. Welnu,
daarom is in miin afdeeling centrale ver
warming aangebracht. Het gordeldier, de
wilde kat, e. a. profiteeren daar ook van,
maar ik vooral, want het stel verwarmings
buizen staat bij mij in 't bok. 's-Winters lig
ik 'aar vlak tegen aan. met mijn staart over
mij heen en laat het dan maar vriezen
De meeste bezoekers vinden mij een
vréémd dier. Enkelen noemen mij een móói
dier, vooral door mijn zwarte en lichtgrijze
strepen links en rechts. Als ze mij heel
mooi vinden, ga ik met mijn voorpooten te
gen den wand slaan en dan steek ik mijn
snuit tusschen de tralies door, maar dan
noemen ze mij weer een griezelig dier. Toch
krijg ik dan wel eens een stukje koek en als
het niet grooter is dan een knikker, loods
ik het naar binnen.
t Liefste had ik echter een mierentaartje,
maar voor zoover ik weet, worden die in
heel Amsterdam niet gebakken.
maakte hij, dat hij n°oit hoor je er gekijf.
Het heeft het goed met buur en
en ieder mag het graag,
dat EekhoornpaartjeJoris Pluim
en Mietje Knabbelgraag.
Zoo gaan dan al hun dagen heen
in 't mooie beukenbosch,
waar 't zonnetje door 't bladerdak
zoo vroolijk schijnt op 't mos.
Maar plots'ling wordt hun vrêe verstoordf
in vroegen ochtendstond
zien zij op zeek'ren dag wat raars,
wat griez'ligs op den grond.
HET ROBINSON-CRUSOË-SPEL.
Dit jongensspel dient gespeeld te worden
in de open lucht. Door het lot wordt één der
spelers tot Robinson Crusoë aangewezen.
De overigen stellen de wilden voor. Deze
moeten zich met bloemen of veeren eenigs-
zins bont opschikken.
Nu wordt Robinson een prieel of een
heuveltje tot woonplaats aangewezen. Hij
neemt een stok als "geweer. Zoodra hij uit
zijn schuilplaats komt, verschijnen ook de
wilden uit hun schuilhoek en komen met
dreigende gebaren op hem af. Hij is hier
voor echter niet bevreesd, maar schiet zijn
geweer op hen af, d. w. z. hij legt zijn stok
als een geweer aan en roept: „pief, paf,
poef I"
Op dit geluid gaan de wilden op de
vlucht. Robinson vervolgt hen en dien hij
voldoende moet met hem mee naar het
prieel of het heuveltje.
De wilden komen na eenigen tijd weer te
voorschijn, komen opnieuw op Robinson af
en vluchten evenals den eersten keer. De
gevangenen mogen niet van hun plaats af,
dan wanneer Robinson „voorwaarts" roept
Dit gebeurt niet eerder, vóór dat het aantal
gevangenen nagenoeg gelijk is aan dat der
nog vrije wilden.
Nu begint het gevecht.
De gevangenen met Robinson het
hoofd, rukken tegen de wilden op. Ieder
heeft zijn zakdoek als een slinger gebon
den en tracht dien de tegenpartij over het
hoofd te werpen en hem zoo tot zijn gevan
gene te maken. De partij, welke de meeste
gevangenen gemaakt heeft, wint dan het
spel en mag voor het volgende een anderen
Robinson Crusoë kiezen.
,'rind Juist aan den voet van hun verblijf:
een grooten, ronden bal
met scherpe stekels dicht bezet
wat of dat wezen zal?
Zij komen zachtjes naderbij,
vrind Joris en zijn vrouw,
maar worden dan verschriklijk bang>
dus vluchten zij maar gauw.
Wat nu? waarheen? O, wat een «ampl
ze durven niet naar huis,
en buiten 't koele beukenbosch
voelt geen der twee zich thuis.
Mistroostig dwalen beiden rond;
is er dan nergens raad
maar zie I wat is dat voor een fee,
di£ eensklaps vóór hen staat?
Het is de fee, die heerscht in 't bosch
en met haar tooverstaf
reeds menig arm gevangen dier
de gouden vrijheid gaf.
J/.adt
Tot helpen is zij steeds bereid
ze luistert naar de klacht
van Joris Pluim, die schuchter dan
haar goeden raad verwacht.
De boschfee glimlacht; wel komaan,
wè zullen vlug eens zien,
wat vreeslijks daar wel ligt op 't mos
't is niet zoo erg misschien.
Bemoedigd gaat het Eekhoornpaai
nu met de fee op stap;
de „bal" ligt op dezelfde plek
neen, waarlijk, 't is geen grap l
Mie Knabbelgraag kruipt veilig weg,
maar Joris moet eerst mee;
zijn stok ontvalt hem, ook zijn hoed
dat 's niets, vrind, spreekt de fee.
Zie je eens goed deez' bal hier aan,
Wat is 't? een plant? een dier?
Je weet het niet? nu, wacht maar eens,
straks -heb je groot plezier.
Ga nu maar vlug bij Mietje staan,
ik kom daar ook; pas op,
nu zie je wat je nooit nog zag
de „bal" krijgt plots een kopl
Ook pootenhij komt overeind,
daar grijpt hij stok en hoed
en gaat parmantig aan den stap
wat staat hem 't hoedje goed I
Vrind Joris Eekhoorn en zijn vrouw
vergeten angst en schrik;
ze lachen, dat het klinkt door 't bosch
zoo groot is nu hun schik.
Zijn hoed en stok is Joris kwijt,
maar daaraan denkt hij niet
hij lacht zoo lang hij nog maar iets
van 't koddig beestje ziet
De fee zegt't is een egel, vrind f
onthoud dit nu maar goed
en wees voortaan niet meer zoo bang,
wanneer j'er een ontmoet.
-HERMANNA".
