Ij. Compagnie Lyonnaise
Inventaris-Opruiming
AMÉRSFOORTSCM DAGBLAD „de eemlander"
TWEEDE GLAD.
BINNENLAND.
Langestraat 83 iel. 179 Amersfoort
ZijdenVOQRJAARS-HOEDEN
MODEMAGAZIJN „l'HIRONDELLE"
Willem Groenhuizen
Zilveren Aspergescheppen
FEUILLETON.
De Tijger van liet Mercalo,
24ste Jaargang
No. 186
Zaterdag
6 Februari 1926
Nieuwe Wegen.
v
Meerdere vrijheid, opvoering der activi
teit zoo hoog mogelijk i-n verband met de
gevoelige perioden, waren de eerste eischen,
die wij den vorig en keer aan de opvoeding
stelden. Slechts op deze wijze kunnen wij
het kind brengen tot wat men in den toet
sten tijd is gaan noemen spontane ac
tiviteit. Dr. Ferrière, de nu vermaarde
Geneefsche opvoedkundige, zegt in zij p.,
ten onzent nog veel te weinig bekende
boek, l Ecole active: „De spontane, per
soonlijke, voortbrengende werkzaamheid, dat
is het ideaal van de éco'.'e active („doe-
school En hij noemt de oude school de
école passive of ook wel école assise,
het Hollandsch het best weer te geven door
zitschool of luisterschool.
De passieve rol, die men het kind tot nu
toe heeft toebedeeld, is in flagranten strijd
met wat een groeiend organisme eischt, n.l.
vrijheid van beweging en een milieu, waarin
zijn uitstroomende krachten zich een weg
kunnen banen, waarin ze door oefening on
der beheerschirg van den eigenaar kunnen
worden gebracht.
Het allesoverheerschende streven van het
kind onderbewust wel te verstaan is:
zich in te leven in zijn omgeving. Het
reageert op alles wat daarin zijn aandacht
trekt door vorm, kleur, geluid. En wat ge
beurt er nu als het kind naar school gaat?
Een nieuwe wereld opent zich voor hem,
met nieuwe voorwerpen, nieuwe geluiden
En mag hij nu, zijn gewoonte getrouw, er op
af gaan, bekijken, betasten, mag hij met alle
zinnen rijn nieuwe milieu in zich opnemen?
Neep, hoor, hij mag „zoel" in de bank zit
ten, met de armpjes over elkaar of de hand
jes gevouwen en de voetjes gesloten en dan
mag ie luisteren naar de leuke dingen, die
de juffrouw hem vertelt.
Maar de juffrouw kan niet altijd leuk zijn.
Er zijn ook veel vervelende dingen. En die
moeten toch ook gebeuren. Wil het niet
goedschiks, dan maar gedwongen* Natuur
lijk probeert iedere juffrouw haar peuters
langs lijnen van geleidelijkheid tot goed-
sohiksche medewerking te bewegen, waarin
ze dikwijls met veel talent slaagt. Toch be-
teekent dit systeem de dood voer alle initia
tief, voor alle natuurlijke wilsontwikkeling
(want deze wordt te vaak geforceerd), voor
allen spontanen groei.
En dat terwijl Montessori (en vele ande-
.renf) beweerde, dat de menschehjke ziel uit
zichzelf tot bevrijding kan komen, zooals een
bloem zioh uit eigen krachten loswikkelt uil
bol en zaad.
Velen ontkennen dit en meerven, dat het
kind van nature niet wil „leeren" en dat
Ihet dus eenvoudig gedwongen moet worden.
Zij vergeten, dat ieder met intellect be
gaafd wezen en dit is ieder normaal
mensch in zich de stuwende drang tot
opnemen, tot leeren heeft. Daaraan ontkomt
niemand. Zijn we al niet altijd weetgierig,
de nieuwsgierigheid is er ook nog en brengt
óók een resultaat, als men er nvaar op de
juiste wijze gebr,uik van weet te maken.
De fout ligt aan ons, dóe het kind met
zaken lastig vallen, waarvoor het geen oi
nog geen belangstelling heeft, omdat de ge
voelige periode er voor nog niet is aange
broken, of omdat we niet de geschikte mid
delen hebben om de opgewekte belangstel
ling gaande te houden. Eén it el raam en één
bord (waarme^de juffrouw werkt!) zijn toch
heusch wel wat weinig voor 'n klas van veer
tig kinderen. De eenige oplossing is na
tuurlijk het kind zelf alle voorhanden mate
riaal, dat op zijn ontwikkeling is berekend,
in handen te geven. Dan heeft de juffrouw
nocit over' gebrek aan belangstelling te
klagen, dan groeit het kind op natuurlijke
wijze. De leider of leidster heeft daarbij de
taak te observeeren en wegwijzer te rijn,
lesjes te geven, kort en duidelijk en ver
volgens het kind aan zijn werk over te laten,
waarin het dan dikwijls geheel verdiept kan
raken en een prachtig oogenblik van con
centratie doormaken. Vele van die oogen-
blikken versterken het aandachtsvermogen.
Gebrek aan concentratie is de groote grief
van tallooze ouders en onderwijzers tegen
de kinderen, dóe ze hebben op te voeden.
Dat komt, omdat men tot mi toe de ean-
dacht gedwongen heeft, kunstmatig heeft
opgewekt, dikwijls door een gevoel van
vrees. Maar alleen de spontane aandacht
houdt het wezen gevangen, concentreert
alles om het innerlijk, maakt de zielskrach
ten nm i d d elpirn tig.
Deze aandacht op te wekken is van de
grootste waarde en daarop richt zich dan
ook de nieuwere opvoeding. Want vanuit
deze natuurlijke aandachtshouding wordt de
spontane werkzaamheid geboren. Daaruit
ontstaat de mooie, origineele teekening, het
eerste opstel, het eerst gelegde woord, Ivet
eerste schrift. Bladen vol kunnen op derge
lijke oogenblikken door het kind gevuld
worden, totdat de opgewekte activiteit ver
stopt, tijdelijk is uitgewerkt en de omhoog-
gegane curve daalt tot een oogenblik van
rust, waarin het ki>nd zich zelf terugvindt,
om straks weer gegrepen te worden door
nieuwe aandacht en gebracht tot nieuwe
werkzaamheid.
Hoe belangrijk deze leer der gevoelige
perioden is in verband met deze, van bin
nen uitkomende werkzaamheid blijkt wel uit
verschillende observaties van Montessori,
in de praktijk herhaaldelijk bevestigd. Een
kind van drie jaar b.v. is dol op het in el
kaar zetten van de cylirvderblokken, een
instrument, dat veel gelijkenis vertoont met
het blok met gewichten bij den kruidenier,
maar geheel van hout gemaakt is. Het uit
halen van deze cylinders en het weer
soms op den tast in hun holten terug
brengen, is een liefhebberij, waarmee drie
jarigen met geheel hun wezen kunnen bezig
rijn, tijden lang. Een zesjarige maalt niet
om de cylinderblokken.
Een kind van vier is er gewoonlijk verzot
op met zijn vingertjes te voelen over
schuurpapieren letter en dit zoo vaak te
herhalen tot de vorm geheel in zijn onder
bewuste is opgenomen en hij in staat is de
letter machinaal te reproduce eren, hetzij
met zijn vinger in de lucht, hetzij met een
krijtje op het bord. Boven dezen leeftijd is
die neiging veel geringer, waaruit Montes
sori de conclusie trekt, dat een kind onder
de zes jaar moet leeren schrijven. Veel
kinderen, die de voorbereidende Mon
tessorischool lang genoeg bezocht Ir ebben,
zijn deze vaardigheid dan ook gewoonliik
al heel aardig meester als ze naar de
„gTOOte" school gaan.
Een andere uiting van Dr. Montessori is,
dat een normaal kind van drie a vier jaar
in staat is gearticuleerd te spreken. Juist m
dezen' tijd moeten we dus óns best doen
om het gearticuleerd uitbrengen der klanken
zooveel mogelijk te bevorderen. Deze leer
he'eft een merkwaardige bevestiging ^ge
vonden in het onderwijs aan doofstomman.
Het schijnt, dat men in Amerika voor het
eerst proeven heeft genomen om te trach
ten het onderricht aan deze ongelukkigen,
waarmede men gewoonlijk op den leeftijd
van ongeveer zeven jaar aanving, sterk te
vervroegen. Als men met driejarigen begon,
bleken de uitkomsten beduidend sneller en
beter. Volgens Dr. Droogleever Fortuyn
heeft Prof. Burger te Amsterdam deze
methode toegepast met hetzelfde succes.
Zelfs beweert Dr. Montessori, dat er een
gevoelige periode is voor de ontwikkeling
der gehoorzaamheid en van godsdienstigen
zin. Dit zal, o. i. terecht, door velen in
twijfel worden getrokken. De giaad en aard
van gehoorzaamheid, die men van zijn pu
pillen verwacht, is zeer wisselend. Verder
merkt Felix Ortt hierover o. m. op, dat
gehoorzamen van zooveel factoren afhangt,
o. a. van de liefde van het kind voor den
opvoeder, of wel van de tact van den laatst
genoemde, dat cTeze invloeden die van de
gevoelige periode verre overtreffen. Voor
godsdienstige gevoelens geldt hetzelfde.
Ook hier gaan individueele invloeden vei re
uit boven den algemeenen regel.
Ongetwijfeld zal in de puberteitsjaren, als
het kind zijn grooten ommezwaai maakt uit
de periode van kind tot volwassene, reli
gieus inzicht en de behoefte aan een geloof
ontwaken. MaaT m onzen tijd vain sterk
naar buiten gekeerd leven komt deze pe
riode bij velen aanmerkelijk later, als er
meer bezonnenheid en bezonkenheid komt
in het leven- We mogen wellicht a priori
aannemen, dat deze periode bestaat, maar in
dit stadium van individualisme zal' ze voor
zeker voor ieder mensch op verschillenden
leeftijd liggen. En dit des te meer waar het
godsdienstig gevoel bij duizenden door te
hoog opgevoerde verstandelijkheid rijde lijk
en dikwijls zelfs voorgoed wordt verduisterd.
J. H. BOLT.
De Staatscouiant van hedenavond 5 Fe
bruari bevat do volgende Koninklijke be«
sluiten
benoemd tot notoris te Udenhout P. J. J
van Acker, candidaat-notaris te Oud- en
Nieuw Gastel
benoemd tot rechter in de rechtbank te Am
sterdam Mr. H D Fecnstra, advocaat en pro
cureur te Ut'echt, rechte;-plaatsvervanger bij
d© rechtbank aldaar
benoemd tot bibliothecaris aan do Landbouw
Hoogeschool te Wageningen J D C van
Dokkum aldaar, thans adj. bibliothecaris
benoemd tot majoor bij het negende regi
ment infanterie de kapitein G. J. C. Zimmer-
mans van het negentiende; tot ritmeester bij
hot eerste regiment huzaren de ritmeester-titu
lair M. Brevet van het tweede regiment huza
ren; tot ritmeester bij het tweede regiment
uzaren de eerste-luitenant D. A. Camerling
van Het korps;
1 -j het personeel van den geneeskundigen
3' - t lof -r\ n"-t c 1© Llo^sO
die der 2e klasse dr. C. Brands, van dat perso
neel;
bij het reserve-personeel der landmacht bij
bet wapen der cavalerie tot re-erve-ritmcester
bij hun tegenwoordig korps, de reserve-rit-
'nir jhr. L. M. van PoDersberfT
^7nr^i,iiiSi VQn porste recrimr,nt huzaren: K.
G. W. baron van Wassenaer. jhr. P. J Boo-
gaert, F. E. Everwiin Lange en A. A. J. Can
ters, onderscheidenlijk van het Iste, het 11de,
het 1ste en het 1ste regiment huzaren.
GENNEP'S HULDEBLIJK AAN HET KON.
ECHTPAAR.
Dc wethouders wisten van nic'.s.
Dezer dagen weid gemeld, da; het gemeen
tebestuur van Gennep aan H. M do Koningin
en Z. K. H den Prms een geschenk had aan
geboden, bestaande uit een antiek doosje, in
houdende enkele getcckende ploten, betreffend
het z.g. Genncperhuis.
Dit bericht werd door den heeT A. Peters,
wethouder van Gennep, in de Prov. Geld. en
Nijmeegschc Courant „geheel verzinsel" ge
noemd, „daar hier dcor het gemeentebestuur
geen besluit tct het aanbieden ven dergelijk
geschenk werd genomen".
Intusschcn deed Hi. Ms. Kameihecr en par
ticulier secretaris, baion van Geen, aan den
burgemeester van Gennep een zeer wan'dce-
rend schrijven toekomen, waarin H.M. haer
oprechten donk liet betuigen vooi hef ge
schenk namens do gemeente Gennep, da? be
trekkin^ heef; op een belangrijk deel van het
vaderland.
Na informatie heeft de burgemeester van
Gennep, de heer W Wol.ers, medegedeeld,
dat bij in dezen op eigen initiatief heeft ge
handeld, daar het geschenk vóór 50 Januari in
den Haag moest zijn, cn er, volgens den bur-
gemeestei, in verband met den watersnood
geen 'gelegenheid was v®or overleg met de
wethouders.
De wethouders zijn het met deze beslissing
niet eens en staan op het standpunt, dat, waar
zij niet in de zaak zijn gekend, liet gemeente
bestuur geen schenking heeft gedaan.
Naar de Tel. verneemt zal deze aangelegen-
f RECLAMES.
Van 1regels f 4.05. elke regel meer ft.—
Hofleveranciers van
H.M. de Koningin
H.M. de Kon. Moeder
ONTv/ANGEN:
Een Pracht Sorteering
Atelier aan huls voor maken
vervormen van Hoeden
16-18 Langestraa' AMERSFOORT
2oud, Zilver enr Uurwerken
Langestraat 43 Tel. 852
Reparatie-inriclifinn voor Uurwerken.
hcid in dc eerstvolgende vergadering van den
gemeenteraad van Gennep een punt vun be
spreking uitmaken.
HET PALEIS OP DEN DAM.
Een voorstel om aan het (huns
bestaande bruikleen een einde te
maken.
Het lid van den gemeenteraad van Amster
dam dr G. van den Bergh heeft den gemeente
raad van Amsterdam voorgesteld onder intrek
king, voor zoovei noodig van zijn besluit <-'an
28 Januari 1814:
1. het bruikleen van het voormalig Raadhuis
op den Dam te beëindigen en wel tegen den len
Januari 1950;
2. B. cn \V. uit te noodigen maatregelen voor
te bereiden om, ingeval de Staat op den sub 1
genoemden datum niet in een pussend verblijf
voor het Hoofd van den Staat in de hoofdstad
mocht hebben voorzien, een gedeelte von dat
Raadhuis tot zoodanig verblijf te doen strekken
In de toelichting wordt uitvoerig de geschie
denis von het Rundhuis-Pnleis nagegaan. De
voorsteller meent dat het gewenscht is thans
nan het bestnonde bruikleen een einde te ma
ken In twee bijlagen worden uitspraken aan
gehaald, waaruit blijkt dot het Raadhuis op
den Dam steeds het eigendom der gemeonto
Amsterdom is gebleven.
DE REGEERING EN DE FEDERATIE VAN
PERSONEEL IN OPENBAREN DIENST
Aan het bestuur van de Fe
deratie officieel niets bekend
van hel verbreken von het
contact.
Het bestuur van den Nederl. Fcderaticvcr
Bcr.d van personeel in openbaren dienst heef»
van den directeur-generaal der posterijen en
telegrafie den volgenden brief ontvangen
„Door de beslissing van de rcgcering, dn'
aan de departementen van algemeen bestuu'
en door de hoofden der dooronder behoorende
takken von dienst niemand van uwen bond.
meer zal worden le woord gestaan, verkeert uw
organisatie in een gevol ols bedoeld in do.
riotzinsnede van nrt. 2 van het reglement voo-
de commissie vfln overleg van het stootsbedriif
van de posterijen, de telegrafie en telefonie
Het Pdmaatschop van de door u o on geween
vertegenwoordigers in die commissie is de -
halve thans vervallen".
Het Federatiehestuur heeft hierop het vol
gende geantwoord
„Tot heden is ons bestuur van een genomer.
beslissing van de regeering, dat aan de dt»
partementcn van algemeen bestuur en door do
hoofden van dienst niemand van onzen bond
meer te woord zal worden gestaan, niets offi
cieel bekendNog minder van de motieven,
welke de regeerin" tot het nemen van dit bc-
sluit hebben geleid.
Onze information omtrent de al of niet juist-
heid von r'it besluit waren vruchteloos
Het spreekt vanzelf, dat ons bestuur ondn*
deze omstandigheden het lidmaatschap van
onze vertegenwoordigers in do postale com
missie n:et als vervollen beschouwt, maar on
verkort handhaaft".
D' Nederl. Synd!col'stische Federatie van
overheidspersoneel heeft onn den ministerraad
geschreven, dat zo zich nazien van don
toon van hot tclogrnm. dot d? Noderl. Fedo-
rntievc Bond van personeel in openbnien
diénst aan de ministers heeft gezonden io
beginsel geheel vereoni-rt met de houd'ng vnn
dien bond. Zii spreekt den wensch uit, dat do
vu'-vercepigingen in den lande zich solidnir
zullen verklaren cn geen onderhoud met do
verschillende d<-pai tonv-ntcn gedurende dit
conflict zullen aanvaarden.
BELEMMERINGEN DOOR DE
KRINGENWET
Aonz:enlijkc verlicthing voor ver
schillende planteen.
Van zeer bevoegde zijde verneemt het Corr.
Bur. dat bij den minister von Oorlog in verge
vorderden stoat von voorbereiding zijn do
maatregelen, wc'ke noodig zijn om te komen
tot r©n aanzienlijke verlichting in zake de
werking van do Kringcnwct, voor de bewoners
f,n (of) eigenaars van dc terreinen, gelegen ip
de omgeving o.m van Nanrden, Muiden. Vel-
sen, "Woudrirhem, Willemstad, Bridle, Hellc-
voetsluis, He'der, alsmede een groot aantal
verdedigingswerken .binnen d» stelling van Am-
sterdam cn het fort Pannerdcn
HENRI TER HALL.
Huldiging bij zijn 60en verjaardag.
Men meldt ons uit Den Haag
Gisteren vierde dc heer Hcnri ter Hall, oud-lid
i vun dc Tweede Kernei, voorzitter vun het Hel-
cLen-der-zce-fonds „Dorus Rijkers" cn oprich
ter van het bekende revue-gezelschap, zijn
69on verjaardag.
I Zooals gemeld, had zich ter huldiging von
den jarige een comité gevormd, onder voorzit-
Iterschop van don oud-minister van financiën
l prof. mr. M. W. F. Treub, terwijl zich te Hel
der bovendien ©cn afzonderlijk comité had sa
mengesteld, welk comité, bestaande uit ver
tegenwoordigers ven dc burgerij, in 't bizon-
der de verdiensten van den heer Ter Hul! je
gens zijn vroegere woonplaats naar voren bc-
do©lco te brengén.
Hedenmiddag om clric uur werd er in d*
bovenzaal van hotel Lccuwendool te Rijswijk,
welke rr.et palmen en onder groen was ver
sierd, even keurig ais de toegang tot deze zaal,
een receptie gchoude^, woorbij zeer velen per
soonlijk vnn hun belangstelling doden blijkert.
Inmiddels weren reeds gisteren cn von den
vroegen morgen of honderden telegrammen,
brieven, kaartjes enz. zoowel in hotel Leeuwen-
dool als ten huiz© von den jarige bezorgd, of-
homstig vnn personen uit ollerlci kringen en
uit nlie streken van oris land, alsmede uit het
buitenlur.d, die con heer cn mevrouw Ter Huil
op deze wijze wilden gelukwenscheri.
Ondanks het desbetreffende verzoek van
het echtpaar Ter Hall om cventueele geschen
ken cn wot men hiervoor beschikbaar had
willen stellen, to bestemmen voor hef Dorus
Rijkers-fonds, was er een schat van bloemen.
et:n groote waarde vertegenwoordigende, tori
Wie veiouderde beschouwingen aanhoudt,
kijkt door verweerde ruiten.
LAURILLARD.
Een roman uit het donkerste Napels
door
HANS POSSENDORF.
61
„Prachtig, ze kunnen dus over drie dagen
Napels als echtpaar verlaten. En nu nog een
laatst verzoek, Carmela heeft van nu af aan
geen broeder meer. Houd haar in het oog,
waak over haar, dat ze gelukkig wordt, zooveT
dit in uw macht staat Laten ze u af en toe be
richt sturen. Misschien zal er later nog eens
iemand bij u komen vragen of Carmela leeft
en gelukkig is Licht hem dan in en vorsch
niet uit, wie hem gezonden heeft. En nu.
Don Filippo, vsarwei I Ik dank u uit den grond
van mijn hart voor alles wat u voor Carmela
gedaan heeft. Gave de Madonna dot ik het u
kon vergelden"
„Dat kunt u, Raffacle". zei de priester ont
roerd. „Word een braaf mensch in een ander
werelddeel. Dat zou de heerlijkste belooning
voor me zijn. En dan zal God je vergeven,
want je hebt vandaag een schoone overwin
ning behaald, de allermoeilijkstede overwin
ning op het eigen ik".
Zonder te antwoorden bleef de Camorrist
staan en staarde voor zich uit.
„\Vi! je het me niet beloven, een goed
mensch te worden en nooit meer een mede-
mensch naar lichaam of goed tc benadeelen?"
De breede borst van den Camorist ging
hijgend op en neer Hoe graag; zou hij den
vereerden man deze belofte als dank voor al
diens goedheid gegeven hebben. En inplaats
daarvan moest hij iets doen, dat erger was
dan hij ooit in zijn leven gedaan hqd een
mensch op verraderlijke wijze vermoorden
binnen drie dagen misschien reeds morgen,
misschien nog dezen zelfden avond
„Raffaele vermaande de priester dringend.
„Ben je dan zoo verstokt
„Nee, nee, Don Filippo, dat is het niet. Ik...
ach, ik kon het u niet beloven".
„Waarom niet
„Dat mag ik u niet zeggen".
„En je wilt dus doorgaan met zondigen
„Ik moet!" riep Raffaele wanhopig uit.
„Vraag niet verder. Vaarwel Dank I Dui
zendmaal dank I" Hij boog zich snel over de
hand van den priester en eer deze het verhin
deren kon, had hij de kamer en het huis ver
laten.
Don Filippo moest er eensklaps aan denken,
hoe hij Raffaele als kleine jongen voor de
eerste maal had gezien, bij den donkeren in
gang naar de Fondaco degli Schiavi, die af
schuwelijke buurt, cn hoe Raffaele zich toen
ook zoo vlug en dankend over zijn hand had
gebogen en het volgende oogenblik even snel
verdwenen was als nu. Toen wilde het onschul
dige kind zijn moeder eten brengen, wat voer
de de met zonde beladen man in het schild
Een groote droefheid cm deze ziel door
woelde de borst van den priester cn hij knielde
neet en bad lang en innig tot God, dat Hij
dezen mensch niet nog dieper in de zonde zou
laten ondergaan, maar hem verlossen^ van het
kwade.
14.
Raffaele had den weg naar de Via Biagio
del Librai ingeslagen Eerst had hij hard ge-
loopen, opda; de priester hem niet zou kun
nen terugroepen. Toen werden zijn schreden
langzamer en langzamer en len slotte sloop
hij voort, zóó mat en gebroken, dat men hem
in d© slecht verlichte stroot voor een ouden
vermoeiden man had kunnen houden.
En zoo veelde hij zich ook moe en oud.
Waar was al zijn hoop^ al zijn vertrouwen,
waar was het heerlijke bedwelmende gevoel
van levensvreugde, dof hij nog op weg- naar
den Copintesta had gevoeld Nee. niet moei
Ket leven kwam hem schoon en verlokkend
voor nu was liet de docd, waar hij naar ver
langde, die hem plotseling het begrip van alle
hormonie, all© verlossing scheen.
Nu moest hij afscheid nemen van de ge
liefde zuster, afscheid voor eeuwig, dan
heengaan en een mensch dooden, die hem per
soonlijk nooit kwaad had gedaan, die hem
nooit Lad beleedigd, waarmede hij nog nooit
één woord had gewisseld. En ols dat gebeurd
was, moest hij opnieuw den strijd opnemen
met de heele wereld om hem heen dezen
kecT niet alleen den strijd om zijn vrijheid
maar om zijn leven. Hij zou al zijn scherp
zinnigheid moeten aanwenden om zijn vervol
gers te ontkomen, ondcT duizend gevaren
moeten trachten uit zijn land le ontvluchten,
een vreemd land te bereiken en zich daar op
nieuw verbergen. En ols hem dat alles ge
lukte Wat Lad hij don gewonnen Ver
van zijn geliefd*? zuster, van zijn vrienden,
van zijn dierbaar vaderland een nieuw leven
beginnen Weer een misdadig of een le
ven van eerlijk werk Maar war ook waar
voor diende het? Voor wie leefde hij nog?
Was het maar niet het beste, om nu, nu
dadelijk, nadat hij zijn zuster de afscheidskus
had gegeven, ook afscheid te nemen van het
leven Wat belette hem dat
Een eed Hij hod een eed gedaan om de
Camorra trouw en gehoorzaam te zijn tot den
dood die mocht hij, kón hij niet braken.
Had hij niet eens, toen Don Fiiippo hem den
eersten keer aanmaande om toch von den
slechten w<;g teiug te keeren, zelf tegen den
priester gezegd „Het ga it niet. Ik zou dan
geen mensch moer zijn noch een gced,
noch een slecht. En ik geloof dat her toch de
hoofdzaak in het leven is, om dat, waar je
door je natuur voor bestemd bont, geheel te
wordenhetzij goed of kwaad."
Ja, dat had hij destijds gezegd en dat
ook nu nog zijn overtuiging. Nu, hij was dooi.
de natuur niet voorbestemd geweest om een
goed mensch te worden en ols hij een „heel"
mensch wilde zijn en blijven, dan kon hij het
alleen maar in het slechte zijn. Ja, zijn eed
van trouw aan de Camorra, die moest Lij hou
den. Pas als hij zijn opdracht had uitgevoerd,
mocht hij uit het leven scheiden, ols „hee
le" man, nis eéhtc Camorraheid, tot zijn laat-
sten ademtocht. Ja, vanavond nog volb'engen
wat hij volbrengen moest en dan dit eenzame
en vreugdelooze leven van zich afwerpen,
weg van deze wereld, waar niemand hem nu
meer aanging cn hij geen mensch meer aan
ging. Geen mensch? Werkelijk geen mensch?
En een lieftallige verschijning verscheen voor
zijn geestesoog eerst een kind met groote
zachte oogen, met goudbruine kiuilen, dar
juichend speelde op het groene grasveld van
de Villa Nazionale en toen een jong, bloe
iend meisje, vriendelijk en een weinig angstig
rondkijkend, achterover geleund.in de kussens
van een rijtuig, door de joelende, bonte me-
nig?c rijdende, als een wezen uit hoogere
fijnere wereld, om dadelijk daoiop voor altijd
te verdwijnen, nis een droombeeld Kon het
noodlot niet willen, dat l ij haar nog eenmaal
in zijn leven ontmoette I on dat niet als door
een wonder alles zich nog ten goede keeren
En in zijn levendige vcfbcelding ontstond
een heerlijke fantasie. Hij zag zichzelf, na het
volbrengen van de daud, op de vlucht, op dui
zend dwaalwegen. Maar eindelijk gelukt© het
hem toch de nieuwe wereld tc bei eiken, de een
of andere stad in Zuid-Amerika. Hij hnd zich
papieren op een anderen naam weten te ver
schaffen, ging keurig gekleed, en vermeed el-
ken verdochten omgang niemand zou in hem
een moordenaar van den Nopelschcn hoofd
commissaris van Politie vermoeden. Waar
eefde hij ven Van ondere misdaden Van
handenarbeid Hij had geen eerlijk beroep ge
leerd, kon niet eens' vloeiend lezen en schrij
ven. Moor had hij niet een stem zooals men
cr slechts één op duizenden vindt Zong hij
niet met een uitdrukking, een hertstocht, die
menig beroemd zongci nooit bereikte In een
paar maanden zou hij de paar kleinigheden,
die hem nog ontbraken geleerd hebben. En
die paar rollen die kon hij bijna allemaal
al, noot voor noot. Als hij in het San Carlo
theeter een opera een- of Tweemaal gehoord
had kon hij heele gedeelten uit zijn hoofd na
zingen. Hoe dikwijls hadden zijn vrienden, met
wie hij op den zesden rang placht te zitten,
hem niet bcwondcird om zijn buitengewoon
muzikaal 'geheugen. Ja het zou hem gemak
kelijk vallen operazanger te worden.
-rdt vervolgd).
