KINDERRUBRIEK.
k'Jtol WA
Ds htifsjoss'ak.
De Verjaarsvisite.
Viiegen ssn TaJeJ.
Een OngeSuk?
door
C. E. DE LILLE HOGER WAARD.
„I k moet ook altijd oude jurken dragen
en krijg nooit eens een nieuwe," mopperde*
Annie van Hoorn. „De andere meisjes op
school hebben van die leuke patroontjes in
h«n jurken en de mijne zijn altijd flets
blauw cf rose. Je kan aan die saaie dingen
niet eens zien, wat voor kleur ze eigenllik
gehad hebben enne
„Is dat nu werkelijk zoo vreeselijk
vroeg mevrouw van Hoorn.
„Ja, natuurlijk is het vreeselijk, Moeder.
allex anderen
Mevrouw van Hoorn zuchtte. Zij had geen
gemakkelijk leven, daar zij met haar man
en vier kinderen van een klein inkomen
moest rondkomen. Met de anderen twee
groote jongens en een klein meisje hacl
zij lang niet zooveel moeilijkheden als met
Annie, die altijd ontevreden was en zich
maar niet schikken kon in het dragen van
oude, v/el wat verschoten, maar toch overi
gens nog goede jurken.^
Terwijl de kinderen naar schóól waren,
dacht mevrouw van Hoorn met zorg, hoe
het toch mèt Annie in de toekomst gaan
zou. O, zij wilde niets liever dan haar
dochtertje aardige, fleurige jurken geven,
maar zij moest immers zuinig zijn en heel
zuinig ook!
Vol ijver ging zij aan haar bezigheden,
doch zij kon de gedachte aan haar ontevre
den dochtertje maar niet \an zich afzeilen.
Intusschen zat Annie met een knorrig
gezichtje op school. Dora Lans vlak vóór
haar had een leuke ruit-jurk aan, echt vroo-
lijk en frisch stond dat f Wat zou zij graag
zoo'n jurk willen hebben, maar natuurlijk,
haar MoederAnnie's gezichtje werd
hoe langer hoe ontevredener.
„Wat scheelt er toch aan, Annie van
Hoorn?" vroeg de onderwijzeres, juffrouw
Brugsma, plotseling. „Je kijkt zoo zwart als
inkt
Daar Annie echter geen antwoord gaf,
besloot juffrouw Brugsma het kind maar aan
haar lot over te laten. „Zeker weer de
bokkepruik cp," dacht zij.
Bij het woord inkt had Annie plotseling
een invallende gedachte gehad. Als ze
eensdan m o e st Moeder haar wel
een "nieuwe jurk geven misschien
zou 't een ruit zijn
Even was het, alsof Annie Moeders zor
gelijk gezicht vóór zich zag. M-oeder zat dik
wijls te rekenen. Annie wist wel waarom
A 1 s ze een nieuwe jurk kreeg, zou Moeder
zeker wéér zitten rekenen cn 's avonds laat
opblijven om er aan te naaien -
maar zoo'n ruit-jurk, in >00'n ruit-jurk op
school te ziiten, prc-cies zooVs Dora
Lars
Annie had haur pen cl vlak tij den inkt
koker, die pas gevuld en heel vol was. Zou
ze
Moeder had zooveel noodig, voor zich
zelf ook, maar dear k wam h cc! cm aal niei
van. O, Annie voelde wel. za mocht het
niet doen. Wé er viei haar oog op Dora's
ruit-jurk, varr die leuke blokjes, rood en
wit -r-
En weer was Annie's penhouder vlak
bij den vollen inktkoker. In 'i volgend
cogenbllk plofte hij cr diep in en
teen toen even later zat
Annie's jurk vol inktvlekken, groote cn
'kleine, heel eel grcole van voren, cp z:i.
cn co de linkermouw.
Toen Annie zac. wat ze gedaan had, ont
stelde zij hevig. Wat zou Mc cc!cc wel zeg
gen?! -- -
JuIIrouw Brugsma, die jmst dan anderen
kent uit gekeken had cn bij het zien ven al
die inktmoppen op Ann ie' jurk niet an
ders dan aan een ongeluk dacht, maakte
da'jurk zoo goad mogelijk schooi» Zij pro
beerde dit ten minste, maar siaa^cle er niet
jn, want de inkt liet zich me; verwijderen-
Annie had wel kunr.cn huilen van ellende
en van schaamte, want nu pas besefte zij,
wat zij gedaan had en hoe onpchoomaam"
zij geweest was.
'r Leek wel, of de morsen cm krot p Hoc
sag zij er tegen op, Moedei met hVar inkt-
jurk onder de oogen te kernen
Maar eindelijk ward de bel van twasl!
uur toch geluid en gingen alle kin-deren
naar huis. Annie liep voetje vcor v oetje. Zij
wilde het oogenbük van hear thuiskomst
zoo lang mogelijk uitstelten, 'vloeder zou
het natuurlijk dadelijk zier..
Eindelijk 't was al over hui: oer en de-
anderen zaten allen rcc-ds' aan cle koffie
tafel kwam Annie met neergeslagen
oogen de huiskamer binnen.
„Maar kind!" riep "Moeder uw, „wat zie
ja er uit! Hoe komt d.at?"^
Annies barstte in tranen los cn kon geen
woord zeggen Ze was diep ongelukkig.
Moeder, die evenals juffrouw Brugsma n'cl
anders dacht, cf hei was werkelijk een on
geluk, kreeg nu toch medelijden met hear
dochtertje cn trachtte hear op allerlei
manieren te troosten. Eindelijk zei zij;
.,'t Is juist WoensdagmiddagAns, en
in de Zon is het uilverkoop. Wie weet. of
ik er niet een goedkoop lapje voor een y rk
krijgen kan. En als je den morgen je wollen
jurk naar school aantrekt, zal ik cle nieuwe
maken en kun ie die overmorgen aantrek
ken. Je moet heusch voorzichtiger zijn in
het vervolg, maar 't ongeluk is nu een
maal gebeurd en niet meer ongedaan te
maken. Kom, huil er jui maar niet langer
om. Moeder is voor dezen keer niet l:oo<.
Maar hoe Moeder co', praatte er j
trachtte haar dochtertje te troosten, hef was
al een heel eind in den middag, vóór Annie
haar tranen eindelijk gedroogd had en
nu en dan nog even nasnikkend met
Moeder naar de Zon ging. Telkens had zij
het Moeder willen zeggen, dat het geen
ongeluk geweest was, maar steeds bleven
de woorder\ haar in de keel steken.
In de Zon lagen op één der groote toon
banken allerlei frissche, aardige katoentjes
voor jurken. Om haar dochtertje wat op te
monteren, liet mevrouw van Hoorn haar
tusschen een paar lapjes kiezen, maar daar
de waterlanders weer te voorschijn kwa
men, deed Moeder maar gauw een keuze:
een vroolijke, rood-met-witte-ruitjes-lap,
precies hetzelfde goed als de jurk van Dora
Lans.
Op den terugweg bleef Annie bedroefd
en dien geheelen middag zelfs toen
Moeder haar naaimand kreeg cn de jurk
begon te knippen werd Annie's gezichtje
-niet vroolijker. Aan tafel was zij stil en
bleek en Moeder, die dacht, dat haar
dochtertje moe was, stuurde haar na den
eten maar gauw naar bed.
Annie kon den slaap echter niet vatten.
Onrustig weelde zij heen en weer. Steeds
moest zij of zij wilde of niet aan de
ongeluksjurk met de inktvlekken denken.
Het speet haar nu zoo heel erg, wat zij ge
daan had en het was net, alsof de nieuwe
jurk, waarmee ze anders toch stellig heel
blij geweest zou zijn, haar nu niet alleen
onverschillig liet, maar haar verdriet nog
grooler maakte. O, als Moeder maar boos,
ocht boos op haar geweest was, zou zij dat
beter hebben kunnen verdragen d.n dat
Moeder zooals nu 7.00 vriendelijk
tegen haar was. Ze zou er haar heelcn
spaarpot met dc-n nieuwen gulden van Oom
Jan, waarmee ze toch zoo heel blij was ge
weest, \oor hebben willen geven, als dat
vreeselijke met die jurk maar niet gebeurd
was 1
Daar hoorde zij beneden Moeders naai
machine snorren. Moeder was druk bezig
met haar jurk cle ruitjes-jurk, omdat,
omdat o en het allerergste was
nog, dot Moeder meende, dat het werkelijk
een ongeluk geweest was. Lieve Moedei,
die haar nog had willen troosten
Nee, zc mocht Moeder niet langer in den
waan laten.
Wipwas Annie haar bed uit en oven
later stond ze in haar nachtponnetje en op
bloote voetjes midden in de huiskamer.
Moeder, die door h^t geratel der naai
machine niets gehoord had, schrikte niet
weinig, toen zij Annie met een ontsteld ge
zichtje plotseling vóór zich zag staan.
„Maar' Annie, kind, ga toch gauw naar
bed. Je zult kou vatten klonk hef.
„Ik ik m moet u w wat z zeg
gen," begon Annie met haperend stem
metje, ,,'t was 't was g geen onge
luk van die j —Turk f 'k Deed het m met
opzet
Zwijgend nam Moeder Annie zoo
groot cis zij was cp schoot en drukte
haar tegen zich aan.
„En heb je nu spijt??' was alles wet Moe
der zei.
Annie knikte slechts cn sioeg hoar armen
om Moeders hah. „Het het spijt me zoo
vr vreeselijksnikte zij „en ik wil
ik vuil die inkt jurk nog wel dragen."
„Dat zullen we moer r.ic-t doen,' ant
woordde Moeder, zullen we die jurk
nog wel bewaren."
„Toch n.'ct voor Zu: vroeg Annie,-ter
wijl zij cp eens bedacht, dat haar kleine
zusje -mir.cchicn de gevolgen ven heer
daad zou moeien dragen.
„Nee. oo'- \cor Zus kan er niets rpec:
uit! Ik zsl-ce jurk \óór in cle kast hangen
om je aan het gekeurde te herinneren, als
je weer ontevreden Lent."
„Hoe lang mcef-ie dear blijven hangen.
Moeder
oictot je geleerd hebt je oude jurken
met een cp*' ^ezirhtjo Te dragen. Dan
zulien we de inkt-jurk opruimen. Er. gu nu
moer gauw naar bed, Ans."
Lu.j i oen week long droeg Ar.n'e hacr
nieuwe nit-jurk, maar toen deze eindelijk
vuil en een \crschctcn rose aan de beurt
v as, slapie Annie toch vrpojijk naar school.
Z ij zou wel zorgen, dat Moeder de ink:-
jurk gauw uit de krsl ken- nemen.
\Vüt een verso hi] bij de dieren!
in groo:te, ir. vorm, in kleur. Maar ook
In gewoon!en. Neem nu maar eens den
koekoek. Die bouwt nooit een woning voor
zijn c-lgen kinderen. Een nest ken hij niet
maken en hij legt daarom ziin eieren in
nesten ven andere v egels;} Deze moeten
zijn eieren uitbroeden en later voor de
koekoek-hinder tjês zorgen.
Mr.ar nu is er een ander dier, dat zóó
veel ven een eigen woning hcuct, dat he;
die overal re.ee naar toeneemt Jullie .veten
wél, wat voor dier ik hedoe!de huisjes
slak.
Nu het is maar goed ook, dat onze slak
zoo'n kalken gebouwtje op haar rug
draagt. Mam dat moet allerlei dier.slen
doen, en hel is eigenlijk een middel voor
de slak om zkh te beveiligen. Want dp
huisjeselck heeft, net als cle r.ndcre Hekken,
een heel zacht lichaam, dc.t gauw u t zou
drogen, wanneer de zen dear zee maar den
heelen dag op schijnen kon. AJs het zomer
is cn de strelen ven hef licht al t? lei zijn,
hen de slak h:ur huisje mooi gebruiken om
erin v.?c te schuilen. Het grappige wonink
je ken met een vlieaje v. orden afgesloten
en dan kuncn de vechten vsn het slakken-
li-kaam niet verdemper.
tic huisje dior.l cok a.b cchuilplaa.:; als
Een 'fleurig, plaatje uit Praag, waarop men een groep Moravische meisjes, in haar nationale costuums ter gelegenheid van
,de Sokolfeesten ziet clcfilecren voor president Mazaryk. Op den achtergrond het standbeeld van I-lus, den hervormer.
Hierboven" g-'vcl'v \vi,i -en l'olo van de bisons op het landgoed ..Hooilust'" van den
beer H. A Blaauw te 's-Gvaveland, wellc laatste, ecu stier en een koekalf heeft af-
i'jesl mn voor bet bisonp.ark aan den Woudenbeiigschcnweg te Zeist, dat over een
paar maanden ju gebruik zal worden genomen.
Juf is' jarig! d' eerste Lies
vroeg zji hij zich op visite.
Erica, Pnulien, Truus, Co
en hear aardig zusje Dicie
zc verheugen zich op 't feest,
maar de jaar'ge Juf nóg 't meest.
In de mooie tinrien vcas
mag Pauli entje s;rp.ks ze schikken;
els ze even water morst,
heeft ze toch niet erg te schrikken,
want een jaar'ge Juf doet licht
op zoo'n dag een oogje dicht.
Vroeg' trekt 't troepje er op uil,
went ze willen Juf verrassen:
Juf krijst bloemen van de wei
en van die gepluimde grassen
want ia'olst zai zc: „zöó'n bouquet
zie k het liefst op,mijn buffet."
Maar r.c.r, dies. komt een eind,
dus ook nu een Jufs visite
ieder krijgt een afscheidskus:
Eri, Paula, Truus, Co, Dieie
N i nog wuift de heele schaarI
zóó begint Jufs niéuwe jaar.
IIERL-I \XNA
O, wat fijn is t op het feest!
taartjes en ook limonade
presenteert die lieve Juf
cn z'raks spelen ze „charade"
wat een pret en een gelach
duurde 't zoo maar heel den dag!
er eer^ dier is, dat de Hek kwaad zgj wil
len (loan, dan bergt z:.i zich gauw hcele-
mesl ;n het huisje op. Doo.dat dit de slak
geheel omsluit, grrchïec't haar niet zoo
gauw leed. Ook cle winterkou kan zij uit
haar huisje werenzij metselt namelijk, «Is
de gure t;jd aanbreekt, nog ren rfzonder-
1 ijk fiir.k cfslullinkje, zooctot de vorst haar
niet kan deren. Dan -zii zt warm en wel be
stolen in hacr burcht.
Iieben jukie zoo n slakkenhuisje wei éer.s
goed bekeken V
Het is een kunstwerk. Het bes'.cct uil
eer. aantal omgangen, die, van beven nar.:
beneden gerakend, telkens grooler wor
den. Als de dak" jong is, is haar huisje rnaar
een klein, k'ein woninkje, maar det neemt
in omvang 10e, naarmate de slsk grooter
wordt. Gelukkig behoeft de siok niet tel
kens een metselaar te leten lcom?;v om hét
huhrjs f. rcole: te maken; hear eigen li
chaam kan ka'!, frbriceeren, zeedst i i ssii
ervoor kan .zorgen, V.ét z-'i ruimer behuisd
komt (e zit.er..
Jullie begrijpen r&tuurjij na wet ik je
verteld heb, bést, dat de slak verbazend
veel van hear fijn? Huisje hcu.cll Het is
r.irt alleen geriefelijk. maar hst ziet cr co'.;
è!!:rbckop:!:jkrt uit. V.'at zit het mcoi cn
fris ah in de' verf; het is gewoonweg een lust
veer de cogen. De.: lak heeft can Lr; to-
mod huisje, c'.ic geeft de voorkeyr aam
een oiijfbvain kleurtje, maar de meeste
hebben hun huis citroengeel laten opa:hri
der sr.; dat ziet er heel fleurig en blij uit cn
hei is werke'»jk ren alleraardigst |cjpz:al:.L.
wrnnser zoo'n risk met haar wonin'-ja cp
dor. rug o-.er het tuinpad looph
Loopt is eigenlijk wel wat veel gezegd,
went een slak schiet niet bijster hard op;
verbazend langzaam gaat zij vooruit en het
duurt een heelen tijd, voordat ze een Me
ier heeft afgelegd op haar geweldig bree-
den voetzool. Het is dan ook geen lcopen.
dot zij doet, maar treuzelig voortkruipen
en stellig zou zij nog minder snel opschie
ten wanneer ze den weg, dien zij moet af
leggen, r.iet glad maakte met slijm, dat
haar voet afscheidt. Je ken rsodoende aan
het zilverkleurig slijmsnoor zien, waar een
slak langs is gegaan. Zóó bekend is trou
wens cle weinige haast, die zij maakt, dat
je zelfs wel ven een lokaaltreintje, een
trammetje, of een ander voertuig, dat zich
traag voortbeweegt, zegt, dat het een slak-
kenganr etje heeft.
Onze huisjesslak heeft blijkbaar den tijd
en op haar dooie gemak onderzoekt ze wal
gc tuin biedt aan heerlijks. Nu, daar kan ze
van alles vinden, wat haar smaakt: een
slak is nu cer.maal een liefhebster van
rnclsch groen cn daaraan 'ontbreekt het ge-
woor.b'jk n:et in een tuin. Zij ken er te kust
sn te keur gaan cn z.j denkt blijkbaar
„V7ie het kleins niet eert, is het groote niet
card." Want nist alieen dcct zc zich t?
goed aan smakelijke tuinplanten, maar ook
kruipt zij wel langs muren en boomstam
men. Wat ze dear kan vinc'en? Wel, cis je
die goad hekiilrt, zie je, dat dear soms al
lerlei nietige plantjes en mossen icgenar.n j
groeien. Die vindt re wr.c fijn cn ris met I
een vijl werkt zi| die met haar tandjes,
waarvan zij e:, 0, zooveel hecjY, los. Mar.;
het rnc'Mt zijn de slakken in haar schil:, I
wanneer het regent, steeds maar regent, I
regent, regent Dan zijn ze voortdu
rend in de weer, omdat dan haar eten, de
planten, frisch en malsch zijn en zij onge
stoord uren en uren kunnen rondkruipen,
zonder dat zij bang behoeven te zijn, dat
zij zullen uitdrogen. Jullie moeten zelf maar
eens kijken, hoeveel slakken er na een fer
me bui uit alle hoeken en gaten te voor
schijn komen. Het wemelt er dan gewoon
weg van. Overal kom je zc dan tegen met
haar vreemden last op den rug. Maar als
je een slak wat al te dicht nadert, verdwij
nen plotseling haar voelhorens zoo goecl
als geheel. Het zijn er viertwee groote en
twee kleine voelhorens. De slok kan er niet
alleen mee voelen, maar ook mee kijken,
omdat de groote horens oogen hebben.
Omdat zij zoo teer zijn en dus licht be
schadigd kunnen worden, trekt cle slok ze in
wanneer zij tegen iets aanstoot. Het duurt
dan soms een heelen tijd, dat zij weer te
voorschijn komen. Er is wel een middeltje
op om de slak de horens weer naar voren
te doen strekken. Dan moeten jullie zin
gen „Slakje, kom uit je huis, sleek je ho
rentjes uit." Probeert het maar eens, of het
lukt.
WIJ WILLEN!
Wij willen jongens worden.
Gezond en vlug en sterk;
Wij willen heel graag leeren,
We houden van ons werk.
Wij willen eerlijk hand'len,
Want ton wordt rr.cn een mary
Geen laffe, sl-nksohe streken,
Daar bouden we niet van.'
Al zijn we veel ondeugend
En lastig, vol kabaal.
Dat Moeder vsdc moet zeggen:
„Nee maar, 't is een schandaal!"
Toch mceneri wc 't zoo kwaad niet,
Maar heusch, vóór je het weet,
Heeft icd'rc echte jongen
Alweer een standje beet.
Wij hopen ic-ts te worden,
leis dat ons vrijheid geeft.
Want lal is ied're jongen,
Die 't 'and aan werken heeft
Er. als we later groot zijn
En op ons zelven staan,
Dan is hei goed te zeggen:
„Ik fyeb mijn plicht gedaan!"
Hertog Karei van Wurternbcrg was eert
zeer streng heer. Eens gebruikte hij in een
herberg in een klein stadje het middag
maal. Een groot aantal Vliegen streek op
de spijzen neer cn et mee zonder daartoe
uitgenoodigd te r.\v\. Zij gonsden, liepen
heen cn weer en, hoorden toch heelemaal
niet aan de tafel.
De hertog werd Loos en zei tegen
de waaicbn
„Zet het eten voor cle vliegen op een af
zonderlijke tafel
De waardin deed zwijgend wat haar be
volen werd. Na èenigen lijd kyvam zij voor
derf hertog slaan, maakte een buiging en
zei
„Het eten is gereed. Laat Uwe Hoogheid
nu hei kevel geven, dat de vliegen aan la-
fel gaan."
