DWARS DOOR DE AMERIKAANSCHE OMROEPSPIJSKAART EEN STUK VOOR HAAR FILMBRIEF UIT HOLLYWOOD HET BOUWEN VAN DE KAMPERBINNENPOORT Slechts lichte kost en specialiteiten. De overbekende Dnitsche Om- roepreporter Helmutt H. Hel- mutt is dezer dagen van zijn Amerikaanse he reis nit New- York vertrokken naar Europa. Daar Hellmut bekend staat we gens zijn helder inzicht in Om- roepkwesties, meenen wij het onderstaande vlotte artikel niet te mogen onthouden. Voordat men de eenigszins eigenaardige kost van zijn Amerikaansche Omroeptafel weet te genieten en naar waarde te schat ten, moet men eerst de wijze leeren ken nen, waarop de spijskaart bij onze buren over de groote haringvijver wordt samen gesteld. Op zekeren dag gaat de telefoon op de verkoopsafdeeling der Omroepmaatschap- pij hevig te keer. (Dat doet ons eigenaar dig aan een „verkoopsafdeeling'' bij een zender, d.w.z. een afdeeling, die zendtijd verkoopt!Een cigarenconcern is na door de zendmaatschappij langen tijd to zijn bewerkt, tenslotte besloten, haar ge luk eens in den aether te beproeven. Dat wil zeggen niet éénmaal, maar regelmatig voor langeren tijd, want alle handelspro- gramma's zijn serie-uitzendingen van per week iederen dag een kwartier tot oen hafl uur. De reclamechef, die de telefoon heeft opgenomen, vraagt dus wanneer en hoelang de uitzendingen worden gehouden en het antwoord luidt b.v. iederen Dinsdag en Vrijdag van zes tot half zeven over de 15 zenders van het „blauwe net". „Het spijt mij zeer", zegt de reclamechef van de zendmaatschappij, „van zes tot half zeven zijn onze beide netten iederen dag bezet. Maar op het „roode net" heb ik nog 's Maandags, 's Woensdags en Vrijdags van zeven tot half acht vrij. Maar dan moet U hatuurlijk de stations van Florida tot New Orleans op den koop toenemen. „De tijd is goed", zegt de sigarenfabrikant, en met de zenders kunnen wij ook accoord gaan. Wilt u ons dus maar een program ma-aanbod doen!" Daarop stelt zich de verkoopsafdeeling in verbinding met de programmaraad, die wordt gevormd door alle afdelingschefs tezamen, en beraadslaagt, we'k program ma bij uitstek voor de sigarenfabrikant ge schikt is. Sigaren kan men alleen aan mannen verkoopen, zoo redeneert men, dus moet er een programma worden samengesteld dat speciaal mannen interesseert. Jazzmu ziek of orkestmuziek van het populaire genre, die meestal het algemeene aan dachtsmiddel van de programmachef6 is, kan hier niet gebruikt worden. Luister spelen in het geheel niet. Maarbe richten zijn dingen, waarvoor zich in Ame rika iedere afstammeling van Adam in teresseert. Dus engageeren wij voor de sigarenfabriek Floyd Gibbons, den genia- len radioreporter, die de heeïe wereld heeft doorgereisd en laten wij hem de be richten doorgeven en zelf beleefde reis avonturen vertellen. Floyd Gibbons kost weliswaar een aardige portie geld, zoo om en bij de tweeduizend dollar per week, maar daar de 6igarenfirma tóch voor de zendtijd alleen reeds tienduizend dollar per week moet ncarlcggen, kunnen die tweeduizend er nog wel bij. Aan een boom zoo vol geladenenz., U weet wel, van die pruimpjes. Bovendien heeft voor de Amerikaansche omroepreclame niets zulk een hooge waarde als de persoon van den kunstenaar. De sigarenfabriek is daarvan ook overtuigd en op een goeden dag ko men een paar directeuren van de fabriek over, nemen in het omroepgebouw plaats in een gemakkelijke stoel, die in een ge zellige kamer staat en vinden tegenover zich 2en microfoon opgesteld. Daarnaast staat een pracht van een luidspreker, waaruit de stem van Floyd Gibbons schalt, die ergens in hetzelfde gebouw in een stu dio staat en zijn „koopers" een soort „ge nerale repetitie" te hooren geeft van het geen hij later zal zeggen en zoodoende °en overzicht geeft van de inrichting en orga nisatie van het door den radioraad opge stelde programma. Beste Gibbons, zeg* misschien een oogen- blik later de reclamachef van dc fabriek door den microfoon, die in de studio van Gibbons wear op een luidspreker is aange sloten, „niet zoo veel avonturen! Dan luis teren er te veel vrouwen. Mannen hebben wij noodig. Mannen! Een koninkrijk voor een man. Misschien is het beter, als we dc reisavonturen geheel laten vervallen en on3 alleen houden bij berichten en sportnieuws. Wij zullen een overeenkomst treffen met een courant, dat wij gebruik mogen ma ken van hun binnengekomen berichten. Zoo gezegd, zoo gedaan. Men neemt acn tweede proef,een „audition", zooals m?n het daar noemt en de uitzending is nu naar tevredenheid en kan in zee, in dit geval in den aether. Daar er veel luisteraars zijn, die minder belang stellen in berichtene dan wel in het feit, dat zij Floyd Gibbons te hooren krijgen, verschijnen er onmiddallijk in de geweldige radinkolommen van de A- merikaansche dagbladen aankondigingen, de persafdeeling van de zendmaatschappij lanceert een paar handige berichtjes in een der grootste bladen, hetgeen de sigarenfa briek ook nog eenige duizenden dollars kost en de geheele wereld weet, dat er weer een nieuw serie-program ge boren is. Iederen Maandag, Woensdag en Vrij crag om zeven uur kan men Floyd Gib bons een half uurtje hooren babbelen en tienduizenden luisteraars hebben op hun dagelijk6ch luisterprogramma opgenomen, speciaal om zeven uur voor den luid spreker plaats te nemen, ant Floyd Gib bons is een beroemde „radio-persoonlijk heid" en zijn tweeduizend dollar per week ten volle waard. Er zijn nog krassere voorbeelden. Amos en Andy, twee neger-imitatoren, zijn reeds sedert meer dan twee jaren, iederen dag sen kwartier te hooren, op het gchcclo net van de N. B. C., van San Francisco tot Ncw- York, dus op twee en zeventig zenders! Daarvoor verdienen zij tweemaal zoo veel als dc president van do Vereenigdc Staten, namelijk honderdvijftig duizend dollar per jaar. De omzet van de tandpasta-firma's, waar zij voor optreden, is door hen met het drievoudige toegenomen. Dan is het ook wel de moeite waard ze tweemaal zoo veel als een president te betalen. Men zou zich haast afvragen, waarom Hoover geen radiokomiek wordt. Een kwartier per dag en dubbel salaris! Een wetenschap op zichzelf is het uit werken van radioprogramma's, wier recla me waard 3 voor de firma, die ervoor be taalt, loonend is. Als b.v. de koffiefirnia Chase and Sanborn voor een half jaar lang Maurice Chevalier engageert en hem gedu rende dezen tijd voor 45.000 dollar iederen Zondag een paar liederen laat zingen, kan zij weliswaar in de dagbladen adverteeren met „Luister vanavond naar Maurice Che valier, die om S uur in het Chase and Sa- bornuurtje optreedt!", doch daarmede is de kool het sop nog niet waard. Men kan n.l. van Chevalier niet goed eischcn, dat hij louter koffieliedjes zal zingen, die hst een of andere aroma prijzen; daarom moet men in de pauzes handige sprekers laten optreden, die op listige wijze, dikwijls op begeleiding van muziek, opdat de luister aar zich toch vooral maar niet verveelt, reclameteksten weet uit te spreken, die de Chase and Sanbornkoffie eeigszins op den voorgrond plaatsen. Sommige kunstenaars vinden het niet erg zelf reclameteksten uil te spreken Zoo vertelt Floyd Gibbons iede re week, voordat hij aan zijn reisavonturen begint, griezelige geschiedenissen over on gelukken van doodelijken of bijna-doodelij- ken aard met auto's, die geen splinterbrij gas bezitten. Het is sen reclame van een fabriek van zekerheid6glas. In de eerste plaat6 tracht men steeds de goederen, waarvoor de reclame wordt gemaakt, in het een of andere verband te brengen met het programma: „De Hudson-Niagara-Electri- citeitwerken laten deze week een serie his torische luisterspelen uitzenden, die alle in het rijk aan histories zijnde Niagara-ge- bied spelen, dat door hen wordt bediend!" Iederen Maandag trekt een astroloog ten eigen bate horoscopen voor gegadigden, vertelt ondsr welk sterrebeeld Charlie Chaplin geboren werd, in verband met diens karaktertrekken en zoo voorts. Dan volgt er morgenmuziek van een klokken- fabriek van half acht tot acht uur, do tijd, waarin de Amerikaan pleegt op te staan cr midden in de muziek wordt om de vijf mi nuten de tijd afgeroepen, opdat men hoort hoeveel minuten men nog beschikbaar heeft om het toilet te voltooien. Hotels laten hun huisorkesten uitzenden En over het algemeen komt overal muziek bij te pas, meestal zeer populaire muziek, die doorspekt is met jazzklanken, die de Amerikaan nu senmaal niet kan missm. Er is geen luisterspel, zonder muziek tc hooren. Men moet niet vergeten, dat het bij deze reclameuitzendingen te doen is de aandacht van den luisteraar te trekken *>n hem te boeien. Daartoe is geen middel on beproefd gelaten en de uitvinders van nieu we, origineele ideeën verdienen grof geld. Lezingen zijn er niet; er bestaan slchts kor te, populaire voordrachten van menschen, die een gunstige „radiopersoonlijkheid" be zitten en daarom een bepaalde schare trouwe luisteraars bezitten, die steeds luis teren, als zij aan het woord zijn. Na 'es uur 's avonds laten de beide groote zend- maatschappijen geen voordrachten meer toe. De Amerikaan wil zich amuseeren. wil onderhouden worden en krijgt hij niet te hooren, wat hij graag wil, dan zet hij zijn toestel af. Daar men hem echter noodig heeft als passief reclameobject, is hij te vens een absolute programmadictator, waarvoor de groote maatschappij moet wij ken. Een andere groote radioheid is Graham rac. Namee, wiens specialiteit de radiore portage is. Als er in San Francisco oen groote voetbalwedstrijd is, neemt hij de trein, rijdt vier dagen en vier nachten aan één stuk door en geeft er verslag van. Ge durende hat baseballseizoen worden alle reclameprogramma's onverbiddellijk over geslagen, als er gewichtige wedstrijden plaats hadden en Graham mc. Namee spreekt van het begin tot het einde, onver schillig of de wedstrijd twee of drie uur duurt. Hij schildert de aankomst cn het vertrek van gekroonde hoofden, die ieder oogenblik in Amerika komen, hij beschrijft manoeuvres, interviewt vooraanstaande personen, kortom hij is van alle markten thuis en zelfs zéér goed thuis. Hij heeft .en jaarlijksch inkortten van 75.000 dollar. Hij is de eenige, die Amos en Andy haést weet te evenaren. Slechts weinige loketten moeten zulke hooge ehèqucs verwerken als die van de N. B. C. en de Columbia, de beide sterkste zendmaatschappijen; het programma voor het geheele land is slechts in een viertal handen. Overigens zijn er in Amerika slechts zes programma's, die gehoord mo gen worden. Zij worden met behulp van een werkelijk volmaakt kabelsysteem nver het gansche land verdeeld en verbreid. Wat ar verder nog in den aether is, is meestal slechts de zoogenaamde „goedkoope wa.ir". Geleund over het ijzeren hekje, zaten ze naast elkaar op die plaatsen in het theater, welke men gewoonlijk samenvat onder den vcelzeggenden naam „Engelenbak Zij keek met glinsterende oogen naar de gevierde actrice, wier spel de zaal in adem beklemmende spanning geboeid hield. Hij zag naar het 6tuk. besteedde ongeloof lijk veel aandacht aan de handeling: de in trige en onderwijl trachtte hij ieder décor stuk in z'n geheugen op te nemen. Hot liefst had hij z'n zakboekje tc voor schijn gehaald en het tooneel getcekend. Plotseling, geheel onverwacht, zakte het doek en zonder zich te verroeren, bleven al len op hun plaats zitten. Tot van weerszij den van het tooneel de lichten „Pauze" be gonnen te gloeien. Eerst toen stond men op en een daverend applaus, dat tot een groo te ovatie werd, vertolkte de gevoelens van het publiek, dat maar niet moe werd de ge vierde actrice terug te roepen. Eerst toen het ijzeren brandsoherm knar send omlaag ging, merkte zij, dat haar buurman haar strak aanzag. „U is mooi!"' zei hij, zonder eenige inlei ding. Ze glimlachte vaag. „Buitengewoon vriendelijk van u," ant woordde zij bits en voor zij haar woorden kon beëindigen begon hij haar enthousiaste vragen le stellen over de voorstelling. Ze bleef echter koel cn ineens begreop hij de reden van haar terughoudendheid. „Mag ik me misschien even aan u voor- stollen,' haastte hij zich z'n nalatigheid te herstellen. Toen in de foyer de bel rinkelde, ten toe ken dat de pauze was afgcloopcn, wisten zij zoo ongeveer alles van elkaar. „Zij" was aan de tooncelschool. „Hij" schreef voor weekbladen en tijdschriften, terwijl hij bovendien een tooneelstuk „on der handen had". Ze beloofden elkaar eens te komen op zoeken en met een stevige handdruk scheidden ze. Nog even bleef hij bij de uit gang wachten, doch vermoedelijk was ze reeds lang met den menschenstroom mee gevoerd. Plechtig beloofde hij zichzelf, dat hij een 6tuk zou schrijven, dat enkel cn al leen voor haar zou zijn. In z'n nieuwe rok voelde hij zich werke lijk behaaglijk en toen hij in een zij-logo plaats nam keek hij met genoegen naar het voorname gezelschap, dat deze première bijwoonde. Het had 'm moeite gekost dezen avond in New-York te zijn, maar bij dc Ameri kaansche premiere van zijn stuk had hij met alle geweld tegenwoordig willen zijn Niemand kende hem hier en bovendien had hij z'n stuk onder pseudoniem geschre ven. Dolly Mandaro. de eerste tragedienne van het „Ambassy"-theater, zou als gast de hoofdrol spelen Toen het doek opging, duurde het nog wel even, eer alles in de zaal rustig was. Geboeid keek hij naar het tooneel en met het oogenblik groeide z'n bewondering voor Dolly. Jarenlang was hij nu al de meest ge vreesde criticus van Londen, maar voor dit weergalooze spel, had hij geen woorden. De laatste acte werd besloten met een ware bloemenregen. Bouquetten en man den, vazen en schalen vol van de prachtig ste bloemen werden opgedragen. En ver scholen achter een geweldige last rozen, stond Dolly Mandaro en boog, boog steeds meer. Haastig 6nelde Herbert naar de orkest- uitgang, gaf z'n kaartje af voor de 6ter. Enkele oogenblikkcn later stamelde hij woorden van dank voor haar geweldige, al les overtreffende creatie. Toen voor ie wist wat cr gebeurde, nam ze plotseling z'n hoofd tusschcn haar han den. Ken je mij niet meer? riep ze. Even stond „hij" sprakeloos, zag haar niet begrijpend aan. Haar donkere oogen glinsterden en ineens herinnerde hij zich iets meer dan vijftien Jaar geleden Toen zij had verteld van haar verwach tingen en hij dacht terug aan z'n gelofte een •stuk te zullen schrijven, alléén voor haar. Buiten wachtte haar auto. Samen sou peerden ze en glimlachend vertelde hij z'n voornemen van toen: „Een stuk voor haar". DE OPBRENGST VAN RECLAME UITZENDINGEN IN AMERIKA De beide grootste Amerikaansche Omroep- maatschappijen hebben in de drie eerste maanden van het jaar voor reclameuitzen dingen 8.363.635 Dollar geincasseerd, wat een stijging beteekent van 3G tegenover 1930, 42 tegenover 1929 en 83 tegenover 1928. Men verwacht, dat de totaalinkomsten van 1931 voor reclameuitzendingen ongeveer 35 millioen dollar zullen bedragen en voor alle Amerikaansche zenders ongeveer ruim 75 millioen dollar. Het Loonvxaagstuk. Nieuwe Films. (Van onzen eigen correspondent) Hollywood. Nu verscheidene Filmmaatschappijen de salarissen verlagen om de slechte tijden door le komen, doen de onveranderde be- talingsstatcn van het volledige personeel der Metro Goldwyn prettig aan. Warner Brothers hebben ook ontkend, dat zij de salarissen hebben verlaagd, maar bij de Paramount werken dc spelers en het ande re personeel tegen sterk verlaagde bedra gen door, Louis B. Mayer, directeur van de M.G.M., zegt dat zulke maatregelen in den grond alleen de menschen met kleine sala rissen benadeelen; hij wil ook niet het aan tal werkkrachten verminderen. Hij kiest zelfs met opzet films uit, waarbf] hij een groot aantal „extra's" kan gebruiken. Een lilm van Buster Keaton. Een jaar geleden werden de regisseurs Meyers en White hoofdzakelijk bezigge houden door het filmen van honden. Zij zjjn nu voor eenigen tijd daarvan ontsla gen om hun krachten te kunnen geven aan dc komische film van Buster Keaton, die den naam „Sidewalks of New-York" zal dragen. Het gaat over een geblaseerden millionnair, die een aantal straatkinderen wil reclasseeren. Het zijn er ongeveer 150, van alle leeftijden en types, en we zagen hen juist tijdens de repetities voor een „gymnastiekles". Ik stel me zoo voor. dat ANACHRONISME Verzamel als het kan even in uw gedachten, Wat word geleerd op school van vroegere geslachten. Roept in herinnering hoe er in vroeg'rc jaren, De menschen in een stad schier opgesloten waren. De poorten stipt op slot! Ze stevig doen bewaken, Ir 't nacht'lijk donker kon geen mensch z'n entree maken. Doch in A m s v 0 r d e was dat blijkbaar niet in orde Hier kon de stad nog niet des nachts gesloten worden. Omdat de deur ontbrak! Dus ging men toen besluiten, Te zaam'len met elkaar een heele hoed vol duiten. Voor 't bouwen van een poort. Ieder moest meebetalen Al ging het niet zoo grif, men wist het wel te halen! Belasting op de fiets, de auto's en de honden, Op Openbaar Vermaakze zochten en ze vonden! En omdat deze zaak niet al tc lang mocht duren, Maakt' de gemeente' ontvanger ver scheiden over-uren! Toen 't geld er ein'lijk was, wilde men eerstens weten, Hoe of de nieuwe poort nu feit'lijk wel moest heeten! 't Werd:" Kamperbinnenpoort" omdat dat veler raad was! En daar reeds in dien tijd dc K a m p een brokje straat was, Moest d'poort aldaar verrijzen. Men toog naar alle hoeken Om eerstens voor den bouw een architect tc zoeken! Toen deez' gevonden was, was een stuk zorg gevloden!. De „meester" werd alhier per „K.L.M." ontboden! En toen de teek'ning klaar was heeft hij die vlug gegeven En volgens het bestek met schrijf machien geschreven Het zaakje aanbesteed, als 'k 't goed heb in „De Witt e" ('k Zie in gedachten, nóg dat nobel stel daar zitten!) De bouw die werd gegund! En dra begon het sjouwen! Binnen een dag of wat was men reeds aan het bouwen, Vrachtauto's voerden aan een massa mat'rialen, Die men zoo regelrecht van het station ging haïen! Het houtwerk kwam pasklaar uit groote limmerzaken Waar men 't machinaal steeds tijdig klaar kon maken. De steenen kwamen vlot van groote steenfabrieken, Toeristen waren reeds bij 't bouwwerk aan het „kicken"! De bouw schoot keurig op! De steigers ze verrezen, Nog dient gememoreerd hoe prach tig men in dezen, De specie enzoovoort met sterke hijschmachines, Naar boven bracht! Iets wat zelfs heden niet te zien is! Langzaam maar zeker zag men 't grootsche werk voltooien. Toen kwam een staking eenter roet in 't eten gooien! Men eischte hooger loon en ook een week vacantie, En voor den wintertijd een zekere garantie! Er werd geconfereerd met stads en bouwbesturen, En omdat dit geschil niet altijd voort mocht duren. (Men schoot zoo weinig op ondanks verschrik'lijk boomen" Is hier op Stads verzoek per taxi aangekomen, De rijksbemiddelaar en na een tijdje praten, Besloot men aan weerskant dan maar een veer te laten. Meyers en White nog wel eens met heim wee aan hun kennels hebben teruggedacht. Dat was rustiger en gemakkelijker, want het valt niets mee om 150 spcelschc kinde ren in bedwang te houden. Er staat zelfs een onderwijzer bij om de orde te houden. Deze kinderen bezoeken verschillende scho len, en verzuimen natuurlijk menige les, doch daarvoor worden zij op kosten der M.G.M. bijgewerkt. Wij bleven wachten, tot de opname zou beginnen. De geheele staf van bekende cn minder bekende sterren stond om Buster Keaton heen tc spreken en zijn gedachten af te leiden. Zulke tooneeltjcs komen in elke studio voor. Anita Page werkte haar schmink nog wat bij en was merkwaardig kalm. Na één opname te hebben gezien, wan delden wij naar een andere studio, waar het werk voor „Politics" in vollen gang was onder de regie van Charles Riessner. Dit is ook een komische film, met het onbetaal baar grappige stel Marie Dressier cn Polly Moran. Het is niet zoo moeilijk om zich in te denken, wat die twee geroutineerde ac trices van zoo'n dankbaar onderwerp we ten te maken. Marie Dressier ziet er in deze film merk waardig jong uit; dat mag bij dezen rol. Een derde film die talrijke extra's werk geeft, is „Horseflesh." Een gewoon kort verhaaltje in een tijdschrift is de basis van het scenario geworden. Wij zagen juist het einde van een opname, waarbij Madge Evans als eerste de eindstreep passeert in een paardenrace, terwijl het „publiek" haar stormachtig toejuicht. Bij deze film heeft Charles Brabin in de regie, terwijl Clark Gable en Ernest Torrence belangrijke rol len spelen. Zc hebben allemaal zoowat hun zin gekregen, Maar al dien tijd had 't werk nadrukk'lijk stil gelegen. Want onderkruipers zag men ook niet in dio jaren, Daar die toen, meen ik, nog niet uitgevonden waren! Men toog dus weer aan 't werk; er kwam niet meer stagnatie, Alleen op zeek'ren dag nog even consternatie, Men hield twee balken over! Die had men schijnt 't vergeten, Maar waar dat was geschied, dat scheen geen mensch to weten. Om echter hier het wiss' voor 't ongewiss' te hou'en, Ep moD soliditeit tóch niet dorst te vertrouwen, Heeft men vanaf dien tijd op overheids verlangen, Een lichtbak met „Pas G p" er duid' lijk opgehangen! Vertel ik nu ten slott' dat al wat moei verkeeren Ondanks 'n verkeersagent natuurlijk moest stagneeren, Dat „KNAC", A.N.W.B." met daav'rende requesten Zich wendden tot den Raad van onze mooie veste! Geloof ik dat'k er ben! I Toen eind'lijk alles klaar was En er op zeek'ren dag elk Amersfoorter d&Ar was, Om feestelijk te oop'nen in alle deugd en eere, De grootsche mooie poort, den bouwmeester tot eere, Een dronk zelfs in ging stellen toen wildo men ook loonen, Den aannemer van 't werk! Ook hem waardeering toonen! Hij mocht als eerste man door d'nieuwe poort naar buiten Maar toen hij buiten was deed men de poort dra sluiten! Zoo stond hij zonder „spie", te vord'ren voor het bouwen Op d'uitgestorven Kamp! Doch 't zou hen gaan berouwen! En woedend door deez" daad, ontdaan door zulke streken Wou hij aan Kampstraat's zij de poort weer af gaan breken! De waarheid van hetgeen wat ik hier ga beweren, Kunt U op dezen dag nog duid'lijk constateeren! Men plaatste nog een hek! Maar dat zou weinig helpen De man z'n razernij was kortweg niet tc stelpen! Tot de politie kwam cn 't won ten langen leste En tóch de poort behield tot heil van onze veste! Dat d'Hcil'ge Hermandad ook indertijd gestuurd is B'wijst de politiepost die nu nog in dc buurt is! De man, waarvoor men schiep wat lastige problemen, Die wel aannemer was, maar toch niet aan kon nemen, Heeft toch zijn geld gehad en om dat tc waardeeren, Heeft hij de Langestraat en Kamp doen asphalteeren! De bouw der grootsche poort kwam destijds aan de orde, Omdat zij door den tijd per sé antiek moest worden! Dat is ze nu dan ook, men gaat 'r ons om benijden, Temeer nu er zich veel in gruz'lementen rijden. Een ding schijnt men zelfs nu nog maar niet goed te weten Of deez* oude poort thans 'n loon of straf moet heeten! (Alle rechten voorbehouden). GROEGROE. Niet elke film kan natuurlijk op het hel pen van extra's berekend zijn. En er wor den er bij de M.G.M. heel wat gemaakt! Men is nu o.a. bezig met „Lullaby" onder regie van Edgar Selwyn met vele bekendo namen onder do spelers: Helen Hayes, Le wis Stone, Marie Prevost, Neil Hamilton, Aileen Pringle, Cliff Edwards en William Bakewell. Greta Garbo en Jean Kerstholt bereiden zich voor op hun film „Susan Lennox" onder de regie van Robert Z. Leo nard, terwijl men over eenigen tijd Adol- phe Menjou weer zal kunnen zien, en wel in „The Great Lover," een tooneelstuk, dat in Amerika zeer bekend is en ook al eens als stomme film is vertoond met John Sainpolis in de hoofdrol. Ditmaal zal Har ry Beamont dc regie voeren, terwijl Irene Dunn, bekend geworden door de Jilir^ „Ci marron", dc vrouwelijke hoofdrol zal"spe len. Een van de nieuwelingen bij de M.G.M. is de Londcnsche tooneelspelcr Ivor No- vcllo. Zijn eigen stuk „The Truth Came," waarin hij het afgeloopen seizoen te New- York is opgetreden, bewerkt hij nu zelf voor de film. De grootste moeito heeft men nu met het zoeken van een geschikte per soon voor de vrouwelijke hoofdrol. Greta Garbo zou er een ideale vertolkster voor zijn; zij is echter reeds overkropt met werk. Robert Montgomery zal vermoedelijk als volgende film „The man in possession" spelen. De bekende operateur W. S. van Dijke, die „Trader Horn" heeft opgenomen in do Afrikaansche wildernissen on nu klaar is met „Where the pavement ends", wordt bestormd met aanvragen van ver schillende maatschappijen, die van zijn er varing en vlotte werkwijze gebruik hopen te maken.

Historische kranten - Archief Eemland

Amersfoortsch Dagblad / De Eemlander | 1931 | | pagina 16