DWARS DOOR DE AMERIKAANSCHE
OMROEPSPIJSKAART
EEN STUK VOOR HAAR
FILMBRIEF UIT
HOLLYWOOD
HET BOUWEN VAN DE
KAMPERBINNENPOORT
Slechts lichte kost en specialiteiten.
De overbekende Dnitsche Om-
roepreporter Helmutt H. Hel-
mutt is dezer dagen van zijn
Amerikaanse he reis nit New-
York vertrokken naar Europa.
Daar Hellmut bekend staat we
gens zijn helder inzicht in Om-
roepkwesties, meenen wij het
onderstaande vlotte artikel
niet te mogen onthouden.
Voordat men de eenigszins eigenaardige
kost van zijn Amerikaansche Omroeptafel
weet te genieten en naar waarde te schat
ten, moet men eerst de wijze leeren ken
nen, waarop de spijskaart bij onze buren
over de groote haringvijver wordt samen
gesteld.
Op zekeren dag gaat de telefoon op de
verkoopsafdeeling der Omroepmaatschap-
pij hevig te keer. (Dat doet ons eigenaar
dig aan een „verkoopsafdeeling'' bij een
zender, d.w.z. een afdeeling, die zendtijd
verkoopt!Een cigarenconcern is na
door de zendmaatschappij langen tijd to
zijn bewerkt, tenslotte besloten, haar ge
luk eens in den aether te beproeven. Dat
wil zeggen niet éénmaal, maar regelmatig
voor langeren tijd, want alle handelspro-
gramma's zijn serie-uitzendingen van per
week iederen dag een kwartier tot oen
hafl uur. De reclamechef, die de telefoon
heeft opgenomen, vraagt dus wanneer en
hoelang de uitzendingen worden gehouden
en het antwoord luidt b.v. iederen Dinsdag
en Vrijdag van zes tot half zeven over de
15 zenders van het „blauwe net". „Het
spijt mij zeer", zegt de reclamechef van de
zendmaatschappij, „van zes tot half zeven
zijn onze beide netten iederen dag bezet.
Maar op het „roode net" heb ik nog
's Maandags, 's Woensdags en Vrijdags
van zeven tot half acht vrij. Maar dan
moet U hatuurlijk de stations van Florida
tot New Orleans op den koop toenemen.
„De tijd is goed", zegt de sigarenfabrikant,
en met de zenders kunnen wij ook accoord
gaan. Wilt u ons dus maar een program
ma-aanbod doen!"
Daarop stelt zich de verkoopsafdeeling
in verbinding met de programmaraad, die
wordt gevormd door alle afdelingschefs
tezamen, en beraadslaagt, we'k program
ma bij uitstek voor de sigarenfabrikant ge
schikt is.
Sigaren kan men alleen aan mannen
verkoopen, zoo redeneert men, dus moet
er een programma worden samengesteld
dat speciaal mannen interesseert. Jazzmu
ziek of orkestmuziek van het populaire
genre, die meestal het algemeene aan
dachtsmiddel van de programmachef6 is,
kan hier niet gebruikt worden. Luister
spelen in het geheel niet. Maarbe
richten zijn dingen, waarvoor zich in Ame
rika iedere afstammeling van Adam in
teresseert. Dus engageeren wij voor de
sigarenfabriek Floyd Gibbons, den genia-
len radioreporter, die de heeïe wereld
heeft doorgereisd en laten wij hem de be
richten doorgeven en zelf beleefde reis
avonturen vertellen. Floyd Gibbons kost
weliswaar een aardige portie geld, zoo om
en bij de tweeduizend dollar per week,
maar daar de 6igarenfirma tóch voor de
zendtijd alleen reeds tienduizend dollar
per week moet ncarlcggen, kunnen die
tweeduizend er nog wel bij. Aan een boom
zoo vol geladenenz., U weet wel, van
die pruimpjes. Bovendien heeft voor de
Amerikaansche omroepreclame niets zulk
een hooge waarde als de persoon van den
kunstenaar. De sigarenfabriek is daarvan
ook overtuigd en op een goeden dag ko
men een paar directeuren van de fabriek
over, nemen in het omroepgebouw plaats
in een gemakkelijke stoel, die in een ge
zellige kamer staat en vinden tegenover
zich 2en microfoon opgesteld. Daarnaast
staat een pracht van een luidspreker,
waaruit de stem van Floyd Gibbons schalt,
die ergens in hetzelfde gebouw in een stu
dio staat en zijn „koopers" een soort „ge
nerale repetitie" te hooren geeft van het
geen hij later zal zeggen en zoodoende °en
overzicht geeft van de inrichting en orga
nisatie van het door den radioraad opge
stelde programma.
Beste Gibbons, zeg* misschien een oogen-
blik later de reclamachef van dc fabriek
door den microfoon, die in de studio van
Gibbons wear op een luidspreker is aange
sloten, „niet zoo veel avonturen! Dan luis
teren er te veel vrouwen. Mannen hebben
wij noodig. Mannen! Een koninkrijk voor
een man. Misschien is het beter, als we dc
reisavonturen geheel laten vervallen en on3
alleen houden bij berichten en sportnieuws.
Wij zullen een overeenkomst treffen met
een courant, dat wij gebruik mogen ma
ken van hun binnengekomen berichten.
Zoo gezegd, zoo gedaan. Men neemt acn
tweede proef,een „audition", zooals m?n
het daar noemt en de uitzending is nu naar
tevredenheid en kan in zee, in dit geval
in den aether. Daar er veel luisteraars zijn,
die minder belang stellen in berichtene dan
wel in het feit, dat zij Floyd Gibbons te
hooren krijgen, verschijnen er onmiddallijk
in de geweldige radinkolommen van de A-
merikaansche dagbladen aankondigingen,
de persafdeeling van de zendmaatschappij
lanceert een paar handige berichtjes in een
der grootste bladen, hetgeen de sigarenfa
briek ook nog eenige duizenden dollars
kost en de geheele wereld weet, dat er
weer een nieuw serie-program ge
boren is. Iederen Maandag, Woensdag en
Vrij crag om zeven uur kan men Floyd Gib
bons een half uurtje hooren babbelen en
tienduizenden luisteraars hebben op hun
dagelijk6ch luisterprogramma opgenomen,
speciaal om zeven uur voor den luid
spreker plaats te nemen, ant Floyd Gib
bons is een beroemde „radio-persoonlijk
heid" en zijn tweeduizend dollar per week
ten volle waard.
Er zijn nog krassere voorbeelden. Amos
en Andy, twee neger-imitatoren, zijn reeds
sedert meer dan twee jaren, iederen dag
sen kwartier te hooren, op het gchcclo net
van de N. B. C., van San Francisco tot Ncw-
York, dus op twee en zeventig zenders!
Daarvoor verdienen zij tweemaal zoo veel
als dc president van do Vereenigdc Staten,
namelijk honderdvijftig duizend dollar per
jaar. De omzet van de tandpasta-firma's,
waar zij voor optreden, is door hen met
het drievoudige toegenomen. Dan is het
ook wel de moeite waard ze tweemaal zoo
veel als een president te betalen. Men zou
zich haast afvragen, waarom Hoover geen
radiokomiek wordt. Een kwartier per dag
en dubbel salaris!
Een wetenschap op zichzelf is het uit
werken van radioprogramma's, wier recla
me waard 3 voor de firma, die ervoor be
taalt, loonend is. Als b.v. de koffiefirnia
Chase and Sanborn voor een half jaar lang
Maurice Chevalier engageert en hem gedu
rende dezen tijd voor 45.000 dollar iederen
Zondag een paar liederen laat zingen, kan
zij weliswaar in de dagbladen adverteeren
met „Luister vanavond naar Maurice Che
valier, die om S uur in het Chase and Sa-
bornuurtje optreedt!", doch daarmede is
de kool het sop nog niet waard. Men kan
n.l. van Chevalier niet goed eischcn, dat
hij louter koffieliedjes zal zingen, die hst
een of andere aroma prijzen; daarom moet
men in de pauzes handige sprekers laten
optreden, die op listige wijze, dikwijls op
begeleiding van muziek, opdat de luister
aar zich toch vooral maar niet verveelt,
reclameteksten weet uit te spreken, die de
Chase and Sanbornkoffie eeigszins op den
voorgrond plaatsen. Sommige kunstenaars
vinden het niet erg zelf reclameteksten uil
te spreken Zoo vertelt Floyd Gibbons iede
re week, voordat hij aan zijn reisavonturen
begint, griezelige geschiedenissen over on
gelukken van doodelijken of bijna-doodelij-
ken aard met auto's, die geen splinterbrij
gas bezitten. Het is sen reclame van een
fabriek van zekerheid6glas. In de eerste
plaat6 tracht men steeds de goederen,
waarvoor de reclame wordt gemaakt, in het
een of andere verband te brengen met het
programma: „De Hudson-Niagara-Electri-
citeitwerken laten deze week een serie his
torische luisterspelen uitzenden, die alle in
het rijk aan histories zijnde Niagara-ge-
bied spelen, dat door hen wordt bediend!"
Iederen Maandag trekt een astroloog ten
eigen bate horoscopen voor gegadigden,
vertelt ondsr welk sterrebeeld Charlie
Chaplin geboren werd, in verband met
diens karaktertrekken en zoo voorts. Dan
volgt er morgenmuziek van een klokken-
fabriek van half acht tot acht uur, do tijd,
waarin de Amerikaan pleegt op te staan cr
midden in de muziek wordt om de vijf mi
nuten de tijd afgeroepen, opdat men hoort
hoeveel minuten men nog beschikbaar heeft
om het toilet te voltooien.
Hotels laten hun huisorkesten uitzenden
En over het algemeen komt overal muziek
bij te pas, meestal zeer populaire muziek,
die doorspekt is met jazzklanken, die de
Amerikaan nu senmaal niet kan missm.
Er is geen luisterspel, zonder muziek tc
hooren. Men moet niet vergeten, dat het
bij deze reclameuitzendingen te doen is de
aandacht van den luisteraar te trekken *>n
hem te boeien. Daartoe is geen middel on
beproefd gelaten en de uitvinders van nieu
we, origineele ideeën verdienen grof geld.
Lezingen zijn er niet; er bestaan slchts kor
te, populaire voordrachten van menschen,
die een gunstige „radiopersoonlijkheid" be
zitten en daarom een bepaalde schare
trouwe luisteraars bezitten, die steeds luis
teren, als zij aan het woord zijn. Na 'es
uur 's avonds laten de beide groote zend-
maatschappijen geen voordrachten meer
toe. De Amerikaan wil zich amuseeren.
wil onderhouden worden en krijgt hij niet
te hooren, wat hij graag wil, dan zet hij
zijn toestel af. Daar men hem echter noodig
heeft als passief reclameobject, is hij te
vens een absolute programmadictator,
waarvoor de groote maatschappij moet wij
ken.
Een andere groote radioheid is Graham
rac. Namee, wiens specialiteit de radiore
portage is. Als er in San Francisco oen
groote voetbalwedstrijd is, neemt hij de
trein, rijdt vier dagen en vier nachten aan
één stuk door en geeft er verslag van. Ge
durende hat baseballseizoen worden alle
reclameprogramma's onverbiddellijk over
geslagen, als er gewichtige wedstrijden
plaats hadden en Graham mc. Namee
spreekt van het begin tot het einde, onver
schillig of de wedstrijd twee of drie uur
duurt. Hij schildert de aankomst cn het
vertrek van gekroonde hoofden, die ieder
oogenblik in Amerika komen, hij beschrijft
manoeuvres, interviewt vooraanstaande
personen, kortom hij is van alle markten
thuis en zelfs zéér goed thuis. Hij heeft .en
jaarlijksch inkortten van 75.000 dollar. Hij
is de eenige, die Amos en Andy haést
weet te evenaren.
Slechts weinige loketten moeten zulke
hooge ehèqucs verwerken als die van de
N. B. C. en de Columbia, de beide sterkste
zendmaatschappijen; het programma voor
het geheele land is slechts in een viertal
handen. Overigens zijn er in Amerika
slechts zes programma's, die gehoord mo
gen worden. Zij worden met behulp van
een werkelijk volmaakt kabelsysteem nver
het gansche land verdeeld en verbreid. Wat
ar verder nog in den aether is, is meestal
slechts de zoogenaamde „goedkoope wa.ir".
Geleund over het ijzeren hekje, zaten ze
naast elkaar op die plaatsen in het theater,
welke men gewoonlijk samenvat onder den
vcelzeggenden naam „Engelenbak
Zij keek met glinsterende oogen naar de
gevierde actrice, wier spel de zaal in adem
beklemmende spanning geboeid hield.
Hij zag naar het 6tuk. besteedde ongeloof
lijk veel aandacht aan de handeling: de in
trige en onderwijl trachtte hij ieder décor
stuk in z'n geheugen op te nemen.
Hot liefst had hij z'n zakboekje tc voor
schijn gehaald en het tooneel getcekend.
Plotseling, geheel onverwacht, zakte het
doek en zonder zich te verroeren, bleven al
len op hun plaats zitten. Tot van weerszij
den van het tooneel de lichten „Pauze" be
gonnen te gloeien. Eerst toen stond men op
en een daverend applaus, dat tot een groo
te ovatie werd, vertolkte de gevoelens van
het publiek, dat maar niet moe werd de ge
vierde actrice terug te roepen.
Eerst toen het ijzeren brandsoherm knar
send omlaag ging, merkte zij, dat haar
buurman haar strak aanzag.
„U is mooi!"' zei hij, zonder eenige inlei
ding.
Ze glimlachte vaag.
„Buitengewoon vriendelijk van u," ant
woordde zij bits en voor zij haar woorden
kon beëindigen begon hij haar enthousiaste
vragen le stellen over de voorstelling.
Ze bleef echter koel cn ineens begreop hij
de reden van haar terughoudendheid.
„Mag ik me misschien even aan u voor-
stollen,' haastte hij zich z'n nalatigheid te
herstellen.
Toen in de foyer de bel rinkelde, ten toe
ken dat de pauze was afgcloopcn, wisten
zij zoo ongeveer alles van elkaar.
„Zij" was aan de tooncelschool. „Hij"
schreef voor weekbladen en tijdschriften,
terwijl hij bovendien een tooneelstuk „on
der handen had".
Ze beloofden elkaar eens te komen op
zoeken en met een stevige handdruk
scheidden ze. Nog even bleef hij bij de uit
gang wachten, doch vermoedelijk was ze
reeds lang met den menschenstroom mee
gevoerd. Plechtig beloofde hij zichzelf, dat
hij een 6tuk zou schrijven, dat enkel cn al
leen voor haar zou zijn.
In z'n nieuwe rok voelde hij zich werke
lijk behaaglijk en toen hij in een zij-logo
plaats nam keek hij met genoegen naar het
voorname gezelschap, dat deze première
bijwoonde.
Het had 'm moeite gekost dezen avond
in New-York te zijn, maar bij dc Ameri
kaansche premiere van zijn stuk had hij
met alle geweld tegenwoordig willen zijn
Niemand kende hem hier en bovendien
had hij z'n stuk onder pseudoniem geschre
ven.
Dolly Mandaro. de eerste tragedienne
van het „Ambassy"-theater, zou als gast de
hoofdrol spelen
Toen het doek opging, duurde het nog
wel even, eer alles in de zaal rustig was.
Geboeid keek hij naar het tooneel en met
het oogenblik groeide z'n bewondering voor
Dolly. Jarenlang was hij nu al de meest ge
vreesde criticus van Londen, maar voor dit
weergalooze spel, had hij geen woorden.
De laatste acte werd besloten met een
ware bloemenregen. Bouquetten en man
den, vazen en schalen vol van de prachtig
ste bloemen werden opgedragen. En ver
scholen achter een geweldige last rozen,
stond Dolly Mandaro en boog, boog steeds
meer.
Haastig 6nelde Herbert naar de orkest-
uitgang, gaf z'n kaartje af voor de 6ter.
Enkele oogenblikkcn later stamelde hij
woorden van dank voor haar geweldige, al
les overtreffende creatie.
Toen voor ie wist wat cr gebeurde, nam
ze plotseling z'n hoofd tusschcn haar han
den.
Ken je mij niet meer? riep ze.
Even stond „hij" sprakeloos, zag haar
niet begrijpend aan. Haar donkere oogen
glinsterden en ineens herinnerde hij zich
iets meer dan vijftien Jaar geleden
Toen zij had verteld van haar verwach
tingen en hij dacht terug aan z'n gelofte een
•stuk te zullen schrijven, alléén voor haar.
Buiten wachtte haar auto. Samen sou
peerden ze en glimlachend vertelde hij z'n
voornemen van toen: „Een stuk voor haar".
DE OPBRENGST VAN RECLAME
UITZENDINGEN IN AMERIKA
De beide grootste Amerikaansche Omroep-
maatschappijen hebben in de drie eerste
maanden van het jaar voor reclameuitzen
dingen 8.363.635 Dollar geincasseerd, wat een
stijging beteekent van 3G tegenover 1930,
42 tegenover 1929 en 83 tegenover 1928.
Men verwacht, dat de totaalinkomsten van
1931 voor reclameuitzendingen ongeveer 35
millioen dollar zullen bedragen en voor alle
Amerikaansche zenders ongeveer ruim 75
millioen dollar.
Het Loonvxaagstuk.
Nieuwe Films.
(Van onzen eigen correspondent)
Hollywood.
Nu verscheidene Filmmaatschappijen de
salarissen verlagen om de slechte tijden
door le komen, doen de onveranderde be-
talingsstatcn van het volledige personeel
der Metro Goldwyn prettig aan. Warner
Brothers hebben ook ontkend, dat zij de
salarissen hebben verlaagd, maar bij de
Paramount werken dc spelers en het ande
re personeel tegen sterk verlaagde bedra
gen door, Louis B. Mayer, directeur van de
M.G.M., zegt dat zulke maatregelen in den
grond alleen de menschen met kleine sala
rissen benadeelen; hij wil ook niet het aan
tal werkkrachten verminderen. Hij kiest
zelfs met opzet films uit, waarbf] hij een
groot aantal „extra's" kan gebruiken.
Een lilm van Buster Keaton.
Een jaar geleden werden de regisseurs
Meyers en White hoofdzakelijk bezigge
houden door het filmen van honden. Zij
zjjn nu voor eenigen tijd daarvan ontsla
gen om hun krachten te kunnen geven aan
dc komische film van Buster Keaton, die
den naam „Sidewalks of New-York" zal
dragen. Het gaat over een geblaseerden
millionnair, die een aantal straatkinderen
wil reclasseeren. Het zijn er ongeveer 150,
van alle leeftijden en types, en we zagen
hen juist tijdens de repetities voor een
„gymnastiekles". Ik stel me zoo voor. dat
ANACHRONISME
Verzamel als het kan even in uw
gedachten,
Wat word geleerd op school van
vroegere geslachten.
Roept in herinnering hoe er in vroeg'rc
jaren,
De menschen in een stad schier
opgesloten waren.
De poorten stipt op slot! Ze stevig
doen bewaken,
Ir 't nacht'lijk donker kon geen mensch
z'n entree maken.
Doch in A m s v 0 r d e was dat blijkbaar
niet in orde
Hier kon de stad nog niet des nachts
gesloten worden.
Omdat de deur ontbrak! Dus ging men
toen besluiten,
Te zaam'len met elkaar een heele
hoed vol duiten.
Voor 't bouwen van een poort. Ieder
moest meebetalen
Al ging het niet zoo grif, men wist
het wel te halen!
Belasting op de fiets, de auto's en
de honden,
Op Openbaar Vermaakze zochten
en ze vonden!
En omdat deze zaak niet al tc lang
mocht duren,
Maakt' de gemeente' ontvanger ver
scheiden over-uren!
Toen 't geld er ein'lijk was, wilde
men eerstens weten,
Hoe of de nieuwe poort nu feit'lijk
wel moest heeten!
't Werd:" Kamperbinnenpoort"
omdat dat veler raad was!
En daar reeds in dien tijd dc K a m p
een brokje straat was,
Moest d'poort aldaar verrijzen.
Men toog naar alle hoeken
Om eerstens voor den bouw een
architect tc zoeken!
Toen deez' gevonden was, was een
stuk zorg gevloden!.
De „meester" werd alhier per „K.L.M."
ontboden!
En toen de teek'ning klaar was
heeft hij die vlug gegeven
En volgens het bestek met
schrijf machien geschreven
Het zaakje aanbesteed, als 'k 't goed
heb in „De Witt e"
('k Zie in gedachten, nóg
dat nobel stel daar zitten!)
De bouw die werd gegund!
En dra begon het sjouwen!
Binnen een dag of wat was men
reeds aan het bouwen,
Vrachtauto's voerden aan een
massa mat'rialen,
Die men zoo regelrecht van het
station ging haïen!
Het houtwerk kwam pasklaar
uit groote limmerzaken
Waar men 't machinaal steeds tijdig
klaar kon maken.
De steenen kwamen vlot van
groote steenfabrieken,
Toeristen waren reeds bij 't
bouwwerk aan het „kicken"!
De bouw schoot keurig op! De steigers
ze verrezen,
Nog dient gememoreerd hoe prach
tig men in dezen,
De specie enzoovoort met sterke
hijschmachines,
Naar boven bracht! Iets wat
zelfs heden niet te zien is!
Langzaam maar zeker zag men 't
grootsche werk voltooien.
Toen kwam een staking eenter
roet in 't eten gooien!
Men eischte hooger loon en ook
een week vacantie,
En voor den wintertijd een zekere
garantie!
Er werd geconfereerd met stads
en bouwbesturen,
En omdat dit geschil niet altijd
voort mocht duren.
(Men schoot zoo weinig op
ondanks verschrik'lijk boomen"
Is hier op Stads verzoek per
taxi aangekomen,
De rijksbemiddelaar en na een
tijdje praten,
Besloot men aan weerskant dan
maar een veer te laten.
Meyers en White nog wel eens met heim
wee aan hun kennels hebben teruggedacht.
Dat was rustiger en gemakkelijker, want
het valt niets mee om 150 spcelschc kinde
ren in bedwang te houden. Er staat zelfs
een onderwijzer bij om de orde te houden.
Deze kinderen bezoeken verschillende scho
len, en verzuimen natuurlijk menige les,
doch daarvoor worden zij op kosten der
M.G.M. bijgewerkt.
Wij bleven wachten, tot de opname zou
beginnen. De geheele staf van bekende cn
minder bekende sterren stond om Buster
Keaton heen tc spreken en zijn gedachten
af te leiden. Zulke tooneeltjcs komen in
elke studio voor. Anita Page werkte haar
schmink nog wat bij en was merkwaardig
kalm.
Na één opname te hebben gezien, wan
delden wij naar een andere studio, waar
het werk voor „Politics" in vollen gang was
onder de regie van Charles Riessner. Dit
is ook een komische film, met het onbetaal
baar grappige stel Marie Dressier cn Polly
Moran. Het is niet zoo moeilijk om zich in
te denken, wat die twee geroutineerde ac
trices van zoo'n dankbaar onderwerp we
ten te maken.
Marie Dressier ziet er in deze film merk
waardig jong uit; dat mag bij dezen rol.
Een derde film die talrijke extra's werk
geeft, is „Horseflesh." Een gewoon kort
verhaaltje in een tijdschrift is de basis van
het scenario geworden. Wij zagen juist het
einde van een opname, waarbij Madge
Evans als eerste de eindstreep passeert in
een paardenrace, terwijl het „publiek" haar
stormachtig toejuicht. Bij deze film heeft
Charles Brabin in de regie, terwijl Clark
Gable en Ernest Torrence belangrijke rol
len spelen.
Zc hebben allemaal zoowat hun zin
gekregen,
Maar al dien tijd had 't werk
nadrukk'lijk stil gelegen.
Want onderkruipers zag men ook niet
in dio jaren,
Daar die toen, meen ik, nog niet
uitgevonden waren!
Men toog dus weer aan 't werk;
er kwam niet meer stagnatie,
Alleen op zeek'ren dag nog even
consternatie,
Men hield twee balken over! Die had
men schijnt 't vergeten,
Maar waar dat was geschied,
dat scheen geen mensch to weten.
Om echter hier het wiss' voor 't
ongewiss' te hou'en,
Ep moD soliditeit tóch niet dorst
te vertrouwen,
Heeft men vanaf dien tijd op overheids
verlangen,
Een lichtbak met „Pas G p" er duid'
lijk opgehangen!
Vertel ik nu ten slott' dat al wat moei
verkeeren
Ondanks 'n verkeersagent natuurlijk
moest stagneeren,
Dat „KNAC", A.N.W.B." met
daav'rende requesten
Zich wendden tot den Raad
van onze mooie veste!
Geloof ik dat'k er ben! I
Toen eind'lijk alles klaar was
En er op zeek'ren dag elk
Amersfoorter d&Ar was,
Om feestelijk te oop'nen in alle
deugd en eere,
De grootsche mooie poort,
den bouwmeester tot eere,
Een dronk zelfs in ging stellen
toen wildo men ook loonen,
Den aannemer van 't werk! Ook hem
waardeering toonen!
Hij mocht als eerste man door d'nieuwe
poort naar buiten
Maar toen hij buiten was deed
men de poort dra sluiten!
Zoo stond hij zonder „spie", te vord'ren
voor het bouwen
Op d'uitgestorven Kamp!
Doch 't zou hen gaan berouwen!
En woedend door deez" daad,
ontdaan door zulke streken
Wou hij aan Kampstraat's zij
de poort weer af gaan breken!
De waarheid van hetgeen wat ik
hier ga beweren,
Kunt U op dezen dag nog duid'lijk
constateeren!
Men plaatste nog een hek! Maar dat zou
weinig helpen
De man z'n razernij was kortweg niet
tc stelpen!
Tot de politie kwam cn 't won ten
langen leste
En tóch de poort behield tot heil van
onze veste!
Dat d'Hcil'ge Hermandad ook indertijd
gestuurd is
B'wijst de politiepost die nu nog in dc
buurt is!
De man, waarvoor men schiep wat
lastige problemen,
Die wel aannemer was, maar toch niet
aan kon nemen,
Heeft toch zijn geld gehad en om dat
tc waardeeren,
Heeft hij de Langestraat en Kamp
doen asphalteeren!
De bouw der grootsche poort kwam
destijds aan de orde,
Omdat zij door den tijd per sé antiek
moest worden!
Dat is ze nu dan ook, men gaat 'r ons
om benijden,
Temeer nu er zich veel in gruz'lementen
rijden.
Een ding schijnt men zelfs nu nog
maar niet goed te weten
Of deez* oude poort thans 'n loon of
straf moet heeten!
(Alle rechten voorbehouden).
GROEGROE.
Niet elke film kan natuurlijk op het hel
pen van extra's berekend zijn. En er wor
den er bij de M.G.M. heel wat gemaakt!
Men is nu o.a. bezig met „Lullaby" onder
regie van Edgar Selwyn met vele bekendo
namen onder do spelers: Helen Hayes, Le
wis Stone, Marie Prevost, Neil Hamilton,
Aileen Pringle, Cliff Edwards en William
Bakewell. Greta Garbo en Jean Kerstholt
bereiden zich voor op hun film „Susan
Lennox" onder de regie van Robert Z. Leo
nard, terwijl men over eenigen tijd Adol-
phe Menjou weer zal kunnen zien, en wel
in „The Great Lover," een tooneelstuk, dat
in Amerika zeer bekend is en ook al eens
als stomme film is vertoond met John
Sainpolis in de hoofdrol. Ditmaal zal Har
ry Beamont dc regie voeren, terwijl Irene
Dunn, bekend geworden door de Jilir^ „Ci
marron", dc vrouwelijke hoofdrol zal"spe
len.
Een van de nieuwelingen bij de M.G.M.
is de Londcnsche tooneelspelcr Ivor No-
vcllo. Zijn eigen stuk „The Truth Came,"
waarin hij het afgeloopen seizoen te New-
York is opgetreden, bewerkt hij nu zelf
voor de film. De grootste moeito heeft men
nu met het zoeken van een geschikte per
soon voor de vrouwelijke hoofdrol. Greta
Garbo zou er een ideale vertolkster voor
zijn; zij is echter reeds overkropt met werk.
Robert Montgomery zal vermoedelijk als
volgende film „The man in possession"
spelen. De bekende operateur W. S. van
Dijke, die „Trader Horn" heeft opgenomen
in do Afrikaansche wildernissen on nu
klaar is met „Where the pavement ends",
wordt bestormd met aanvragen van ver
schillende maatschappijen, die van zijn er
varing en vlotte werkwijze gebruik hopen
te maken.