s
DE GEHALVEERDE MENSCH
I
Een stem uit het graf
1
FILMNIEUWS
WAAR EEN FILMSTERFOTOGRAAF
REKENING MEE MOET HOUDEN
X
T
T
T
f
X
ik
f
T
RADIONIEUWS
Een iontastische vertellinn
door Jan Schrever
Do avontuurlijke verhalen van den baron
hadden ons allen in den ban van dezen
eigenaardigen mensch getrokken. Bijna do
geheele bar had naar hem geluisterd, zoo
als hij daar op zijn habituéstoel met con
zachte en ietwat geheimzinnige stem zijn
avonturen ten beste gaf.
Weer was het Lilia, de kleine blonde Lilia
met de kinderlijke sprookjesachtige oogen
geweest, die den vaak zoo zwijgzameh
mensch aan het spreken had weten to
brengen.
„Ja, Lilia," onderbrak hij na een oogcnblik
het zwijgen, „je had mij vroeger eens moeten
kennen, vroeger, toen ik nog den moed be
zat om iets te riskeeren, maar nu... nu zi!
nog slechts een half mensch voor je".
„Nou, nou," viel ik hem in de rede, „u ziet
er nog flink, uit en uw leven is zeker niet
eentonig voorbijgegaan, tenminste naar uw
verhalen te oordeelen
„U denkt, dat ik een onwaarheid spreek?'
vroeg de baron plotseling met een zondei
lingen ernst, „ik meen het werkelijk: iL ber.
een half mensch. Ik ben op een keer regel
recht gehalveerd en wat voor u staat is niet
meer dan een decimale breuk, een armzalige
quotient van den mensch, die ik eens was
Toen hij heftig aan zijn sigaret trok er
daarbij de oogen sloot, wisten wij, dat hij
nu een nieuw avontuur zou gaan vertellen
Wij werden niet teleurgesteld, want de ba
ron begon onmiddellijk.
„Gij hebt allen ongetwijfeld professo»
Jonathan Navy-Cut gekend, die eens met
het plan om de Noordpool naar de streel»
van Panama te verplaatsen naam heeft ge
maakt. Ik werkte destijds met hem samen
aan proeven, die een lokale opheffing dei
zwaartekracht ten doel hadden. Ons wert
werd echter plotseling onderbroken dooi
een zeldzame gebeurtenis, waarvan ik u nu
zal vertellen.
Op zekeren dag deed ik een hoogst merk
waardige ontdekking. In het ver afgelegen
privé-laboratorium van Jonathan Navy-Cuf
in de Rocky Mountains, bevond zich als bo
terhammenbelegsel alleen een gekookte
ham. En daar ik tegen gekookte ham eeD
antipathie heb, sinds ik er op mijn Amazon»
expeditie een onaangenaam avontuur mee
heb beleefd, had ik een klein apparaatje go
bouwd, dat mij in staat stelde, om een schijf
ham, door atomen-verwisseling in kaas te
veranderen Deze atomenverwisscling ver
kreeg ik door op den ham, in de nabijheid
van een metaalachtigen katalysator, kort
golvige Röntgenstralen in te laten werken
Op zekeren middag legde ik mijn ham
weer op het porceleinen tafeltje van het
apparaat, sloot de vacumklok en wachtte op
de reactie. Doch de drie minuten, die vooi
het proces noodig zijn verstreken, zonder dat
de ham ditmaal in kaas veranderde. Ik
wachtte nog 6 minuten, doch niets gebeul
de. Tenslotte om de zaak te bespoedigen
verhoogde ik den verwekkingsstroom van
2 op 1, 8, 12 en ten laatste op 20 ampère. Toer
zette de reactie plotseling in. Ik lichtte de
klok en greepin het ledige. Op de plaat
lag: niets, absoluut niets. Niet eens meeT
een korstje. Ik behoefde geen twijfel te koes»
teren, de ham-kaas of zooals u wilt de kaas
ham, was verdwenen. U zult u mijn gewei
dige verbazing kunnen begrijpen. Doch in
middels was de tijd, bestemd voor mijn ont
bijt, verstreken en ik moest dringend naa*
mijn observatiepost terug, want ons werl
was destijds in een ernstig stadium, getre
den en oischte ijzeren discipline.
Eerst 's avonds, toen ik in de kleine dicht
bijgelegen bar bij radiomuziek een krant
las, kwam mij de eigenaardige gebeurteni?
plotseling weer in mijn gedachten. Tcrwij
ik er wederom over nadacht, kwam de bar
houder binnen, groette en zette zich tegen
over mij.
„Baron," zei hij, „de radio is toch een ver
duiveld dure uitvinding. Ik heb nu weer een
paar nieuwe lampen aan moeten schaffen,
en de duivel mag weten, wat er met de oude
gebeurd is. Vanmorgen: het was ongeveer
tien uur. kwam er plotseling een storing
De luidspreker kraakte als in den winter hel
ijs, toen ging het gekraak in een gegil over
precies zooals varkens zich kunnen uiten,
wanneer ze wat al te gevoelig aan de staart
worden getrokken, en daarna ja, nu zult
u mij uitlachen, maar toch spreek ik de waar
heid/— daarna was het plotseling stil en
rook het in de kamer naar gekookte ham."
„Naar gekookte ham", herhaalde ik zacht
voor mijzelf. Ik zat perplex. En om tien uur.
Om tien uur begon de pauze voor het ontbijt
en negen minuten daarna, had ik rnet het
stuk ham geëxperimenteerd. „Mensch, weet
je dat wel zeker?" vroeg ik. „Bedenk in 's
hemels naam goed, wat je zegt." De man
werd verlegen en kon alleen maar stotterend
bevstigen, dat het gekookte ham was ge
weest, hij had er zijn vrouw nog op opmerk
zaam gemaakt
Ik rende naar de telefoon cn belde den
eerstén den besten farmer op, die ongeveer
20 K.M. van ons vandaan woonde. Eerst bij
den derden vernam ik -- het werd mij koud
op mijn rug hetzelfde antwoord, even m»
tien uur waren onder een geweldig gekraak
enkele lampen gesprongen en onmiddellijk
daarna had hij een lucht van gekookten ham
gerokenIk b<Tdc nog enkele anderen op
en overal luidde het antwoord eender. De
een voegde er nog bij. dat zijn kat niet van
den luidspreker vandaan was to slaan en
een ander had zijn vrouw bij moeten bren
gen met geest van zout. omdat deze aan
verbrande spoken had gedachtAlle
moeheid na den drukken arbeid van dien
d&g was plotseling van mij geweken: dit
raadsel moest 'ik op het spóor trachten te
komen cn wol zoo spoedig mogelijk. Ik vroeg
aan den verbaasden barhoudcr een der ver
r.ietigde lampen, schoot in mijn jas en haast
te mij naar het laboratorium terug" Hier
zweeg de baron even en dronk zijn sherry-
cobbler in één teug uit. Toen keek hij over
onze hoofden heen in den spiegel Met was
zoo stil in de bar, dat onze adem klonk als
een zacht ruischen. De jazz-negcr, die zich
uit pure nieuwsgierigheid bij ons had go-
'voega, luisterde met opengesperde oogen
too en vergat, dat zijn speelpauze reeds lang
verstreken was.
„Jonathan Navy-Cut", ging de baron voort,
„was den volgenden morgen niet weinig ver-
oaasd mij ongeschoren cn met koortsachtig
flikkerende oogen uit de kleine Röntgcn-
kamer te zien komen.
„Hallo, professor", riep ik vroolijk, nu heb
ik de sensatie, die u voor uw Instituut noo
dig hebt. Weet u wat mij gelukt is: niets
minder dan het experimenteele bewijs voor
do „Broglie-Schrödingersche theorio der
maleriegolven." Ilceren, daar £ij wellicht
niet weet, wat dit boteekent, zal ik het u
even snel verklaren. Men is door theoreti
sche overpeinzingen tot het vermoeden ge
komen, dat de lichamelijke substantie niet
werkelijk en als zoodanig bestaat, doch niets
anders is dan een bcpaaldo opeonhooping
van electrischo golven* Ik had zonder het
te weten door een verkeerdo inschakeling de
werking van mijn apparaat dusdanig ver
sterkt, dat de anders zoo rustig verloopende
atomenwisseling met ongehoorde intensiteit
verliep. De omwisseling was niet, zooals het
doel was, bij den kaastoestand stil blijven
staan, doch met razende snelheid verder getre
den en nu was er geen houden meer aan. tot
alles wat-oorspronkelijk materie was, in een
bundel electriscbe golven was veranderd,
volgens de theorie varx Schrödinger Deze
verbreiden zich met dc snelheid van het
licht in de ruimte, belegeren de radio
golven als storingsgolven van de ergste
soort, hetgeen zich vooral in de naaste om
geving van het laboratorium sterk voelbaar
heeft gemaakt. Doch nu komt het eigenaar
dige van het geval: do ontvangtoestellen
hebben de radiogolven weer in materie om
gezet cn het is te begrijpen, dat dergelijke
invloeden een vernietigende invloed op de
toestellen hebben uitgeoefend. U kunt u
ecnigszins indenken, hoe deze mcdedeeling
den professor met stomme verbazing sloeg.
De arme man werd half waanzinnig, rende
heen en weer cn stelde de mallotigste
vragen. Toen hij zich na enkele oogen-
blikken weer kon beheerschen, begon bij
onmiddellijk een plan op te maken volgens
hetwelk wij langs de gevonden wegen verder
zouden experimenteeren. Aan slapen viel
voor mij vooreerst niet te denken. Navy-Cut
liet onmiddellijk twee assistenten van de
Yale-universiteit overkomen, die ondertus-
schen met ons werk verder zouden gaan,
zoodat wij de handen voor onze nieuwe fan- j
tasiecn vrij konden hebben. Doch alles zou
heel anders uitkomen.
Navy-Cut cn ik hadden binnen een uur een
geheel nieuw toestel gebouwd, waarmee wij
experimenten op grooten schaal konden ver- j
richten. Om te verhoeden, dat de golven we- I
derom het laboratorium zouden verlaten en
in dc buurt onheil zouden stichten, hadden
wij het apparaat in het brandpunt van een
koperen hollen spiegel geplaatst, die de gol
ven tot een sterken parallellen bundel ver
zamelde cn ze als een schijnwerper jn de
bepaalde richting voorwaarts wierp. Aan het
tegenovergestelde einde van dc 20 M. lange
ruimte stond een tweede holle spiegel, die
de bundel opving en weer in zijn brandpunt
verecnigde. Ilier in het brandpunt van den
.ontvangspiegel" was het ontvangapparaat
opgesteld of liever gezegd het reformatieap
paraat.
Voor onze eerste proef gebruikten wij, daar
wij niets beters bij de hand hadden, een
boek. Het w as „De Heksenmeester" van Wal
lace. Alles liep volgens pnpgramma van
stapel. Na het inschakelen duurde het
30 seconden, toen begon zich het hoek
onder de klok in een blauwachtigen
nevel op te lossen, tegelijkertijd werd
den ontvanger een zelfde nevel
zichtbaar en nog dertig seconden later
lag hot boek volledig gerematerialiscerd
onder dc glazen klok van den ontvanger
Allengs werd duidelijk, dat dc spiegel niet
geheel nauwkeurig had gewerkt, zoodat een
klein gedeelte der matericstrulen langs den
rand van den ontvangspicgel in dc ruimte
verloren was gegaan, zooals ik later kon
vastestcllen precies in dc richting van de stad
Orleans. De roman heeft overigens door deze
onvrijwillige bekorting niets aan leerbaar
heid verloren, ja was zelfs veel leesbaarder
geworden dan voorheen. Dc vergelijking met
het origineel bracht aan het licht, dat een
aantal episoden in ncveltoestand waren ge
bleven en wat er later van dezo matcriegol-
ven is geworden, heb ik zelfs héél nauw
keurig kunnen conslateeren. Ongeveer VA
jaar geleden heeft Wallace een groot pla
giaat-proces gevoerd tegen enkele short-
story schrijvers, die er van beticht werden
gedeelten uit genoemde roman te hebben ge
publiceerd. Do schrijvers echter verzekerden
deze roman in het geheel niet te kennen en
hieruit kan ik ongetwijfeld de conclusie
trekken, dat zij op zekeren nacht door de
golvon van „De Heksenmeester" zijn be
zocht.
Doch thans wat onze verdere proefnemin
gen betreft: Nadat we dc spiegel wat nauw
keuriger hadden opgesteld, besloten wij de
doode materie voor levende te verwisselen.
Natuurlijk bracht een volgend experiment
de noodzakelijkheid met zich rnco dat alles
zich in korton tijd zou voltrekken, daar an
ders de hartslag van dc levende materie in
gevaar zou komen. Navy-Cut was van zijn
zaak zoo zoker, dat hijer zelfs too besloot
zijn geliefde zwarte Angora-kat als proef
dier te gebruiken. Aldus wera gedaan en
jawel hoor, alles verliep naar wcnsch. Nau
welijks hadden wij den „zender." in werking j
gesteld of de ontvanger gaf ons het katje
binnen minimalen tijd van nauwelijks 1
seconde in dezelfde «edaante terug. Nu ont
brak er nog maar één ding: wc moesten ook
het bewijs leveren, dat wc ook de mensch in
een bundel onzichtbare aethcrgolvcn kondon
doen \erandcrcn en onmiddellijk daarna in
onveranderde gedaanto konden rcmateriali-
soeren. Maar, wrio zou zich hiervoor beschik
baar willen stellen? Een derde erin men
gen? Maar wie? Iemand overvallen cn hem
in benevelden toestand onder de klok leg
gen? Dat zou een misdaad beteekenen Daar
aan mochten wij ons niet schuldig maken.
Er bleef ons maar één oplossing: een van
ons beiden zou zich voor de proef beschik
baar moeten stellen. Toen ik de gedachte
uitsprak werd dc professor doodsbleek en
het angstzweet kwam hem op het voorhoofd.
Zooals geweet, ben ik een humaan mcnscb
en ik breng mijn %Tienden niet gaarno in
*cn netelige positie, wanneer het in mijn
macht staat om hen deze te besparen. Daar
om besloot ik om mijzelf voor deze myste
rieuze proef op te offeren. Kunt gij allen be
grijpen, wat dit besluit op dat oogenblik
voor mij betcekende? Geen enkele zekerheid
had ik, dat ik er heelhuids af zou komen,
één kleine onregelmatigheid in de werking
van het zendapparaat en het zou met mij
gedaan zijn!
Toen ik mij gereed maakte om onder de
klok plaats te nemen, wierp ik een blik op
het gelaat van den professor en u kunt mij
gelooven of niet, maai* op dat moment over
viel mij plotseling een gevoel van vreeselij-
keu angst en twijfel. Dc oogen van den pro
fessor straalden, naar het mij leek een
krankzinnigen glans uit. Zijn mond was tot
een wreden glimlach vertrokken. Doch ik
wilde niet aarzelen en dapper legde ik mij
onder de klok neer. Het laatste wat ik aoor
de was eert kort gelach, het glazen dak
zakte langzaam over mij heen, één moment
kon ik nog de verschillende voorwerpen in
het laboratorium onderscheiden; ik zog de
arm van den professor omhoog gaan, een
schok doortrilde mijcn wat er toon met
ir.jj gebeurd is weet ik niet.
Hier zweeg dc verteller even, bracht do
zakdoek naar het voorhoofd om cnkale
zweetdruppels weg te wisschen. Hot was
doodstil in de bar. Wij allen hingen aan zijn
lippen. Met monotone stem vervolgde hij:
„Eerst maanden daarna kwam ik tot be
wustzijn in het hospitaal van de Yale-uni-
versiteit. Toen ik enkele dagen bij kennis
was, vernam ik door een toeval'ig afge
luisterd gespreje tusschen twee professoren
wat er in werkelijkheid met mij geschied
was. Op het moment van het experiment
met mij, moet de professor plotsoiing door
een onvcrklaarbaren schok waanzinnig zijn
geworden en heeft hij den stroom dermate
versterkt, dat mijn materie golven met zulk
een ontzettende kracht tegen de reflector-
spiegel zijn geworpen, dat een gedeelte in
staat was om langs den rand in de ruimte
to verdwijnen. Doch deze verwisseling heeft
op een dergelijke eigenaardige manier plaats
gevonden, dat zich het omhulsel van mijn
lichaam in volkomen compactcn toestand
rcmaterialiseerde, doch dat het inwendige
zich in gehalveerde gedaante reconstrueer
de. Dit had het gevolg mijn geachte dimes
en heeren,. dat ge thans een mensch aan
schouwt, dat van alles waarvan gij een com
pleet stel bezit, slechts de helft heeft. Zoo
heb ik één long, een half hart, één nier
cnook slechts de helft van mijn her
senen. Nu zult ge wel denken: hoe is deze
man in staat een volkomen logisch verhaal
op te bouwen. Ziedaar mijne dames en hoe
ren iets wat mijzelf tot op deze huidige
stonde altijd met grenzenlooze verbazing
heeft vervuld."
De verteller nam zijn sherry cobbler,
dronk haar in één teug leeg en riep:
„Afrekenen ober.... doch aan mijn 11d
ker, volledigcn kant»"
Waarheen u ook kijkt, overal ontmoeten
uw blikken de fotografieën van filmsterren,
in alle kiosken en in zoowel dc grootste
als de kleinste boekhandels. Portretten in
alle stijlsoorten, natuurgetrouw en gesti
leerd. In magazines, bijlagen cn kranten:
duizend afbeeldingen van Greta Garbo, dui
zend foto's van Norma Shearer, schoon
heid, karakter
Hebt u wel eens aan den man gedacht,
die deze foto's mankt? Hebt u er wel eens
aan gedacht, hoe moeilijk het is om van
een persoon honderd verschillende opna
men te maken. Vandaag 50, morgen 50 an
dere cn binnen een paar weken weer 50
andere. En alle moeten van elkaar verschil
Ion cn niettegenstaande dat 6tuk voor 6tuk
goed zijn. En hebt u wel eens aan de ster
ren gedacht van wie dc opnamen gemaakt
worden? ^}f zij gemakkelijk of moeilijk te
fotografcercn zijn, of de kleur van lvun
oogen of van het haar een bijzondere be
lichting noodig heeft, of de persoonlijke
eigenaardigheid van een ster een voordeel
of oen hindernis is bij het fotografeeren?
En hebt u wel eens aan de vele wcnschon
van dc ster gedacht, of zij op dc foto schoon
van uiterlijk willen zijn, of karakteristiek?
Of zij muziek van noode hebben om in een
bepaalde stemming te komen, of zij voor
keur hebben voor bepaalde kloorenDit
alles weet de fotograaf. Ilij kent de gehei
men van de lievelingen van het publiek,
hem wordt over alles cn nog wat advies
gevraagd.
Hij weet, dat dc oogwimpers van Greta
Garbo echt zijn en kan het u deögewenscht
bevestigen. Hem is wel eens gevraagd of
vrouwen gemakkelijker te fotografecren
zijn dan mannen en hij heeft hierop geant
woord, 'J*t dit alles volkomen hidividuccl
is en met het geslacht niet to maken heeft.
Hij zal u ook kunnen vertellen, dat het bij
de vrouwen hoofdzakelijk op het haar aan
komt. Zit oen lok niet goed, don is de ge
heele foto „verschrikkelijk", ook al vinden
wij haar dan nog mooi.
De fotograaf verdeelt de mannelijke ster
ren in twee categorieën. De een wil er op
de foto precies eender Uitzien als in wer
kelijkheid. even schoon, even fanatiek of
even karakteristiek. De ander wil schoon
zijn. Bij vrouwen is dit niet eenvoudig, zij
willen karakteristiek zijn, zij willen „zich
zelf" zijn en toch ook tegelijkertijd schoon.
Ja Clarence Bull, de fotograaf van de Mc-
tro-Goldwyn-Mayer heeft het niet gemak
kelijk
ja ja ja ja
YZ fZ YZ A
ja ja ja ja ja ja ja ja ja ja ja ja ja ja ja ja ja ja ja ja ja
~ÏZ yZ yZ yZ yZ yZ fZ *Z fZ yZ yZ yZ *Z a yZ a a a a a a
ja >1 jaw ja^ ja
VZ fZ YZ yZyZ
*1*
*4*
■*.1*
*4*
f
'4*
wf
*4*
'k Had een slapeloozen nacht cn buiten was het heerlijk,
De zoele, stille stad lag noodend en begeerlijk.
Dies toog ik er op uit. Door stilte vér gedragen,
Klonken van „Lange Jan" twee held're klokkeslagen.
Genietend van de rust der uitgestorven wegen.
En daar er niemand was, kwam er geen mensch mij tegen!
Geheel in mijn gedachten, heb ik den weg genomen
En voor dat ik het wist was 'k aan 't station gekomen.
'k Moest even blijven staan. Nog vele lichtjes blonken,
Terwijl nog fluitjes van de spoorwegmannen klonken.
't Stationsplein lag in rust: doodstil en gansch verlaten.
Maar hoord' ik daar niet iets wat duid'lijk leek op praten?
Ik luisterdeen ja,daar was het weer! Gefluister!
'k Verborg me in 't portiek van het station. Ik luister!
Een stem als uit het graf... onduid'lijk nog... ik wachtte..
Ik kon al wat verstaan. Ik hoorde 't goed: men lachtte!
Toen eventjes weer stil... en toen... en toen... Ik hoorde:
„Ja, ja, ik ben het die men eens zoo wreed vermoordde!
Die men van 't voetstuk trok, en zelfs niet kon beletten
Dat men hem weer opnieuw op 't voetstuk zou gaan zetten!
'k Ben thans niet ontevree: 'k Kan me op veel beroemen!
'k Sta 's winters in de sneeuw en zomers in de bloemen!
Ik woon op 't drukste punt. 'k Zie duizenden passeeren,
'k Sta stijf van het lawaai. En reeds verscheiden keeren,
Bleek het dat 'k stokdoof was. Hoe vreemd het moge klinken
Ik weiger zwijgend steeds zelfs eten, slapen, drinken l
Al raast men om me heen, ik laat ze profiteered
Mij bang te maken hier! Men mag 't gerust probeerenl
'k Stond eertijds als een paal figuurlijk dan gesproken
Ik week niet voor mijn plicht: 'k Liet ieder rustig stoken!
Nog sta ik als een paal 'k ga 't letterlijk bedoelen
En wie mij komt te na, zal 't tot zijn schade voelen!
'k Blijf op mijn standpunt staan, 'k Wil onverzett'lijk toonen,
M'n hart is nu van steen dat 'k niemand zal verschooncn!
Wie wederrecht'lijk mij, zou krenken of belagen,
Zou toch m'n strakke blik niet lang kunnen verdragen!
'k Geef voor mijn vaste wil aan ieder graag garantie,
Wat mij niet spaart stuit af op- pittige substantie!"
Heel even werd het stiltoen hoord' ik verder: „Menschen,'*
Zoo riep de stem met kracht, „ze blijven altijd wenschen!
Wie leefde zooals ik in lang vervlogen tijden,
Moet wel wat thans bestaat beklagen of benijden.
Beklagen eerstens om zoo heel veel slechte zaken,
Diè 't leven in deez' tijd zoo zwaar en drukkend maken!
Om d' ontevredenheid, die men kan constateeren,
En die zoo heel veel moois verdrukken en verteren!
Benijden om het schoons wat in dit haastig leven
Door wetenschap, techniek der menschheid is gegeven.
Dacht U dat 'k dat niet wist? Dan bent u mis in dezen
Want d' A.K.O. laat men steeds toch stiekum 't „Dagblad" lezen.
Ik weet heel vlug precies al wat er gaat gebeuren,
Ook in de politiek blijft men als steeds aan 't zeuren,
Want eiken dag nog hoor 'k van veel van die gevallen,
Waarvoor in vroeger tijd mijn hoofd zelfs is gevallen
Toen vocht men daar nog voor; men ging er zelfs voor „zitten".
Thans vecht men kalm door maar een naam op straat te witten!
En wat men ook frappeert: Dat zijn die lichtreclames?
't Is net of elke waar alleen nog :maar een naam is,
Die medewerken moet het stedenschoon te sloopen
En men vergeet zoo 't schijnt dat kwaliteit doet koopen!
Vroeger zei men gewoon, hoe vreemd het moge klinken,
„Voor goede wijn geen krans" en toog dan aan het drinken!
Wie goede waar verkocht was werk'lijk te benijden,
£n 't stadsschoon had er toen dus niet zooveel te lijden!
Dan snap ik nog niet goed: Er waren vroeger vrouwen!
En schoon een enk'le man clit laatste in vertrouwen
Er soms genoeg van had en 't schatje wilde slijten,
Iets, was het eens gebeurd, hem daarna vaak ging spijten,
Ze konden niet gemist maar nu is me gaan blijken,
Dat alle menschen stipt echt op elkander lijken!
Zoo op het oog te zien en meend' ik eens een keertje
Dat ik een vrouwtje zag dan was 't verdraaid een... heertje!"
Toen werd het me te bar! Ik ben gaan zoeken, kijken,
En weet u wat me toen ten slotte zou gaan blijken,
Wat of 'k op 't laatst moment nog net kreeg in de gaten?
Van Oldenbarneveld stond stil en in zichzelf te praten.
GROEGROE.
(Alle rechten voorbehouden).
ÏLJ' Z* Z* ZA ZLZLZ* ZtZLZAZAZAZA Z*ZAZLZLZLZLZLZLZAZL
rZ fZ fZ yZ yZ fZ fZ yZ yZ tZ fZ fZ yZ rZ fZ yZ yZ yZ yZ yZ yZ yZ yZ yZ yZ
sL
Greta Garbo cn Joan Crawford zijn dc
ecnigo vrouwen mot wie hij kan experimen
teeren. Alle anderen zijn er bang voor er
op de foto niet zoo uit te zien ais wat voor
hen als karakteristiek geldt. Men zou de loop
baan van een girltype kunnen verstoren,
wanneer men haar in een melancholieke
pose fotografeerde. Doch Grcta Garbo kan
op haar foto's de eene keer wat melancho
liek zijn, een andere keer wat mysterieus cn
dan weer eens een „vamp" en ook Joan
Crawford is even graag mondain als ern
stig en laat gaarne karakterstudies van zich
maken. Ileel dikwijls laat zij zich zonder
schmink fotografcercn, alleen met wat rou
ge op de lippen. Zij bereikt daarmede een
heel teedcr effect.
Greta Garbo hoeft het reeds op alle mo
gelijke manieren geprobeerd en gebruikt
thans tijdens dc fotografische opnamen al
leen wat poeder, die mot het blootc oog
bijna niet te zien is.
Nog altijd zijn het Greta Garbo en Joan
Crawford oio eenzaam temidden van haar
collega's 6Uan. Zij hebben geen muziek
noodig om in stemming te komen, voor
Joan is alleen de muziek aanwezig om
haar te doen vergeten, dat ook fotografec
ren arbeid is. Wat gespeeld wordt is haar
onverschillig, zij kan »*cr. melancholieke
opname laten maken bij dc klsnkan van
een foxtrot. Greta Garbo houdt veel van
muziek, doch zij kan het niet altijd verdra
gen. Zij wil voorts bij de opnamen nimmer
gestoord worden en zij geeft dan ook aan
niemand het verlof om daarbij tegenwoor
dig te zijn. Zoowel Joan alé Norma Shearer
kunnen daar zeer goed tegen.
De mooiste opnamen van Grcta Garbo
ontstonden bij het schijnse' van het haard
vuur, terwijl die van Joan Crawford het
mooist werd bij zonlicht aan dc waterkant.
Italië neemt de verbreiding
van de radio ter hand.
Teneinde do verkoop van radiotoestellen
tc bevorderen heeft do Italiaansclie regee
ring een bepuling in het loven geroepen,
waarbij is vastgesteld, dat ieder luistoraar
het recht heeft om oen toestel „op proef" te
nemen, waarbij dan voor een tijdsduur van
10 dagen één radiobelastirig, dio door iede-
ron luisteraar betaald wordt, verschuldigd
is. Het valt Ie begrijpen, hoezeer doze be
paling in don smaak valt bij de handolaars
in radiotoestellen, die nu hun tocstellon,
zonder kosten voor de luisteraars geduron-
de 10 dagen op proef kunnen geven.
Een wereldcongres te Weenen.
In Augustus zal in Weenen eon congres
worden gehouden, waarbij dc radio con
voorname rol zal spelon. Het is bet congros
van de „Association mondialo pour I'in-
struclion des udultes" (Wereldbond voor
ontwikkeling van volwassenen). Do hoofd
schotel van de besprekingen wordt g»vormd
door do kwestie hoo de radio zal worden
gebruikt bij het onderricht op do scnuie?,.
De hoofddirectie van de „Ravag" do Oosten-
rijksche Osireenmaatschappij er. do
dc ïsritsche On-iroepmaatschanpij
zullen als ■Deskundigen op dit congres aan
wezig zijn, ovenais oen twaalftal vooraan
staande Amcrikuansche radioaeskundigon.
Portugal een werkzaam aan
deel In den aether?
De Portugeesche regeering heeft thans of
ficieel bekend gemaakt, dat het in haat-
voornemen ligt, te Lissabon en te Porto
twee Porlugeeschc zendstations te openen.
