tii
VOOR GRAMAFOONS
F. H. LOMANS, Utr.str. 15
luieuws van
°~zwarim
ELECTRO- EN RADIO-TECHNISCH BUREAU
F. H. LORflANS - Utr.str. 15 Tel. 843
Wij vertegenwoordigen de bekende
DUCRETET en PHILIPS toestellen
Betaling in overleg met den kooper
De nieuwste Edison- en Tri Ergcnplaten voorradig
GRETA GARBO EN RAMON N0VARR0
SPELEN SAMEN IN DE VERFILMING
VAN „MATA HARI"
ALLERLEI
VAN 18 TOT 25 OCTOBER.
Hilversu m.
Zondag.
Het Dresdcnor Kreuzchor hoeft door al de
zeven eeuwen van zijn bestaan heen een
vast contact mot het leven behouden. Het
koor werd niot dager van oen oude traditie
zonder meer, dus los van het dagelijksche
heden, maar voortdurend hebben hun lei
ders gezocht naar sterke represcntaticvo mu
ziek van hun tijd.
Dit is ook een traditie!
En zoo hoorcn wij vandaag in den aether
(8.15—9.15) koorwerken van Bruckner, dio
we anders nooit ontmoeten. U zult zeggen:
Bruckner is al lang dood. Maar zijn muziek
en vooral do beide motetten „Os justi" en
„Virg Jes6c" mogen we zonder bezwaar re
kenen tot de nieuwe muziok de niouwsto
muziek is van heden. Het eerste motet werd
door Bruckner geschreven in 1879 (hetzelfde
jaar van zijn eveneens vrijwel onbekende
strijkkwintet) en is feitelijk een graduale
(deel van een mis) ovenals hot 6 jaar later
gecomponeerde motet „Virga jesso'\ Het
Kreuzchor heeft naast deze Bruckner-novi-
tcitcn vele nieuwere werken op zijn reper
toire, die vrijwel overal oen goed en dank
baar gehoor vinden. Zou dit onze koorzang-
zingende muziekliefhebbers niets zeggen?
Huizen.
Jos. Vranke» geeft weer een Palestrina-
concert (2.30—4.15). Van het „Canticum can-
licorum" hij onze Protestantsche lezers
bekend als het Hooglied van Salomo wor
don vijf deelen uitgevoerd. Palestrina (1526
—1594) blijft oen figuur in den ontwikke
lingsgang der muziek van onoverzienbaar
groote beteckcnis. Hij heeft dit zeer nadruk
kelijk niet alléén voor de Katholieke kerk
al schreef hij uitsluitend kerkelijke muziek
Want Schii tz en Bach (of wie de Europee-
schc muziek voor meer dan de helft steunt)
kondon hun werken niet geschreven hebben
zonder kennis van Palestrina's missen. Do
vocale meerstemmigheid van Palestrina is
zoo tot een volkomen eigen iets in den a
capella zang uitgegroeid, dat men van Pa-
lestrinastijl spreekt of van Palostrljnscho
ruuzick. Dit moet iemand, die niet veel van
muziek afweet, toch wel iets te denken ge
ven. Palestrina's muziek is geen muziek
welke den tijd verdrijft. Zij is de muziek
der tijdcloosheid. Men denkt niet aan tijd
als men een fragment uit zijn werken hoort;
het is muziek, met meesterhand geschreven
gehoorzamend aan de diepste' wetten der
vrome ontroeringen, welke zich in klanken
sublimeerden.
B r e s 1 a u.
1*
Ik zou niet graag "durven beweren, dat
Hermann Buchal iemand van Europcescho
reputatie is. Want is ook heel toevallig, dat
ik iets van hem gehoord heb; iemand speel
de eens pianovariaties over een Balkan
liedje en die waren niet slecht. Deze Buchal
nu (1S84 geboren) is een Silezlör, bestudeer
de de noodige dingen, die een muzikant nu
eenmaal moet weten in Berlijn (Instituut
voor kerkmuziek) en werd daarna lcoraar
en directeur van het conservatorium in
Breslau. De zender van de stad zijner inwo
ning verzorgd thans (6.50 nam.) de vervluch
tiging van zijn nieuwe oratorium „Maria,
die Froudcnrciche" verwijt me ephtcr
niets, als u constateert, dat zijn muziek een
grog is van Mendelssohn met wat nieuwe
kruiden smakkelijk gemaakt. Niettemin ik
'doe geen voorspellingen.
M n c h o il
Die Kurt Thomas is een actief heer; waar
om ook niet, in deze tijden! Vandaag om
6.55 vinden wc hem over dit station een
piano-sonate voor vier handen spelende en
een a capcllo-koortje dirigecrcndc, dat do
sprookjesachtige naam draagt van: „die sic-
ben kerzen". Goed, de naam doet er niet toe
Maar wie een koorwerk van Thomas (gel)
3904) hoort, zal kunnen opmerken, dat zelfs
deze vertegenwoordiger van de nicuwero
generatie zekere attavistische neigingen ver
toont. Zo gaan allen terug op Mendelssohn,
of op Niels W. Gade. als het niet anders
kan. Dat is zoo op 't eerste gezicht niets
erg, nietwaar. Maar in feite is dit wel zoo
Attavi,sme is con macht, waartegen geniale
mcnschen positie moeten innemen. Attavis-
me is een teruggang in ontwikkeling het
is niet synoniem met handhaven eencr tra
ditie. Onwillens komen in een compositie
soms klankcomplexen naar voren, die niet
in dc structuur thuis hooron, die als com
pensatie dienst doen. Compensatie voor de
verplichtingen tot hot noodzakelijk deelne
men aan de muzikale stroomingen van den
nieuwen tijd. Het gaat sommige mcnschon
o, zoo moeilijk af om met hun tijd niet
slechts mcc te gaan alleen, doch om met
hun tijd waarlijk intensief één tc zijn. Het
geen toch dc eenigstc methode lijkt om cr
het beste van te maken, wat or van tc ma
ken is. Maar komaan, Kurt Thomas schreef
goede „Singkanons" en oen zeer verdienste
lijke fluitsonaté; waarom zou dit koortje ere
tegenvallen?
D a v o n t r y.
In deze rubriek' signalecrcn wij na al
cenigc weken achtereen de Daventry-Bach-
cantates. Leipzig heeft onvoorzien zijn plan
om iedere weck één van Bach's kerkcanta
~es uit te voeren moeten opgeven. Wie weet
komen ze na het vacantie-rustje van den
winter weer op de programma's. Dat wij
iedere wreek de Daventry-üitzending met
een paar woorden bespreek vindt zijn oor
zaak in de groote waardeering, die wij heb
ben voor do onderneming om Bach in waar
beid meer tot het volk 1c laten spreken. Zijn
muziek hoeft evenals alle goede werken
een zending; zij is draagster van con ze
delijk bewustzijn. Dit ervaren wij niet door
het trouw aonhooren van tien of vijftig con
certen. .Turen en jaren gaan voorbij voor
we tot de diepe erkenning komen van het
feit, dat muziek oen bepaalde sociologische
en een zedelijke strekking heeft. Bach's
kerkcanta tos spreken van deze overtuiging
voortdurend; het gaat bij dc uitvoering ook
steeds om dit groote één ding: dc zuiver
heid cn de onbaatzuchtigheid van de mu-
zie. Dc uitvoerenden zijn mijnentwege be
genadigde musici, niet meer. niet minder
dan dienaren van oen groote zaak. Jammer
dat publiek, pers cn kwade vrienden hert
samendringen tot een hoopje Baljazzo's...
Of nu de Bachcantatc No. 180 „Schmucke
dich, o liebe Scele" beter zal slagen door de
medewerking van Jo Vincents glashelder
orgaan is niet te voren tc zeggen. Zingen
vooral is: bezielen, vormgevingMaar
daar gaat het in onze. bespreking nu niet
om. Dc aria, welke zij zal singen is do
i'hythmisch eenigszins verstarde, doch bc
(tende: „Lobenssonne".
Ik had nog wat willen zeggen over de 4e
qymphonie van Hcnncberg (kont u den
an?), maar dut gaat nlot meer.
Maandag.
>.B e r lij n.
Neen, dól bedoel ik niet. U moet dc Ne-
deflandschc stations niet ncgceron'cn zon-
dej* verder na te denken do buitenlanders
ncjnen. Maar er is al zooveel gezegd over
„der Messias" van Haendol, en dat do Duit-
scho bowerking eigenlijk niet goed is on
dat je eigonlijk moet zingen: „I know that
my Redeemer livctli", in stedo van ,,Ich
wcisz dass mein Erlösen lebt" daarom
sprjng ik maar gauw dc grenzen over.
Wat mevrouw Alio Schüffcr er bij moot
doen, is me niet duidelijk. Want dc suite
opus 22 van Alois Ilaba zal wel voor strijk
kwartet zijn. Vermoedelijk deugt hot pro
gramma niot. Maar dc naam Ilaba moet u
eens onthouden. Hóba is een Tsclicch, een
Bohemer (geb. 1894) cn een hoogst origineel
figuur. Ilij heeft dc sterke behoefte om de
„gaten", die er in ons muzieksystcem zijn
tusschon de halve tonen (b.v. c—cis) aan tc
vallen met kwart- cn tegenwoordig zelfs
met zosde lonen. Haba baseert dezo vin
ding op de muziek der oude Grieken cn het
is ook een niet te miskennen feit, dat de
klankverfijning in de toonhoogten hierdoor
plotseling vertwee- en verdriedubbeld is. In
onze vakbladen heeft Alois Haba zijn stelsel
indertijd uitvoerig toegelicht; lvij compo
neert ook in z.g. „viortcltonsystcm cn cr is
zelfs een dubbele vleugel (met 2 zangbo
doms cn 2 stel snaren boven elkaar) voor
hem geconstrueerd. Het instrument hoeft. 2
klavieren; het bovenste is een kwarttoon
hooger gestemd dan het onderste. Hóba
heeft inmiddels niet steeds in vierde tonen
gecomponeerd; eerst vanaf opus 7 is hij
daartoe overgegaan. Zijn strijkkwartet, dat
Ik indertijd gehoord heb, is meer intcrcs-
«ant cn knap dan ontroerend.
Donderdag.
I I a rn bur g.
Ernst Toc-h (geb. 18S7) i6 een uiterst be
weeglijk componist. Hij is een rasmuzikant,
die aanvankelijk oen prettig-aandoende
stemmingsmuziek schreef, maar later zijn
eigen uitdrukkingswijze meer afdoende ge
vonden heeft. Vooral won zijn muziek aan
snelheid van tempo en aan levendigheid der
rhythmiek; doch gelijk mot deze vorderin
gen begon zich een nivellceringsproccs te
voltrekken. Hot is namelijk niot buitenge
sloten, dat Toch een componist wordt met
dezelfde goede kwaliteiten als oen 1ste klas
kleermaker. Hij maukt muziek nnor do
mode, goed van coupe, goed van kwaliteit,
mot een zekere zwier en een tikje brutali
teit.... maar levensopenbaring 6chcnkt zij
niet. Als wc zeggen, dat er zóó tientallen
componisten zijn, dan is dit niet onjuist;
alleen maar een schrale troost voor Toch.
Om 7.20 nam. komt hij een uurtje in uw
huiskamer muziek maken. Misschien zult u
dan zeggen, dat u jets op den mouw is ge
speld; óf door Toch óf door mij. Ik hoop,
dat het laat6te wóar mag zijn voor den
componist.
W eencn.
t Is een wonder, die radio! En we acccp-
teeren maar. Wccnen geeft, nieuwe muziek
orn 8.00, namelijk werk van Ilindemith cn
van Honcgger. Honcgger „dasz wird sie in
teressieren"! Ook in verband met het voor
gaande. Zijn symphonic van 1930! Hoe zou
die zijn? Zes of tien vraagteekens.
Woensdag.
Hilversum. Het Vura-orkcst onder
Huzo dc Groot heeft soms uitnemende vond
sten. Ik geloof niet. dat de twee iliupso-
dieën van Bartök voor viool en orkest rebels
in Nederland geklonken hebben. Wat. Bar-
tók ons in deze beide rhapsodieën zal bren
gen is ook voor mij een verrassing.
De componist is iemand met een geweldige
ervaring als musicus; dus wc kunnen wel
wat belangwekkendst van hem verwachten.
De Marosszékcr Tünzc van zijn landgenoot
Kodüly hoorcn we meer in de radio, maar
toch niet zoo vaak, dat men een Ncdcrlnnd-
sche uitvoering niet zou wenschen.
Oslo.
Zeker, ik weet het: Richard Strau-rs diri
geert in Davcntry on zijn Simphonia do-
rnestiva gaat en Parijs neemt officieel zijn
nieuwe (radio) zender in gebruik, inaar tccb
wijs ik op het concert van Madeleine Grey
(7.20). Deze zangeres (uit Parijs) is nu
iemand, die er alles voor over heeft ook
reputatie, en dat. zegt wat orn dc wil van
de muziek to laten zegevieren. Zij staat op
't standpunt van den waren kunstenaar: dc
reproduccnt is middelaar tusschcn monsch-
heid en kunstwerk. Dc kunstenaar is OC»
dienen wezen, een priester. Dit, wat ik hier
zeg, geldt voor Madeleine Grey van ccn
tien jaar geleden. Of deze houding genoog
kracht heeft gehad, dat het muziekleven
haar niet kunnen doen buigen en krommen
weet ik niet.
Hilversum.
Onze jonge musici komen nog wel eens
goed voor den dag, als ze voor dc microfoon
moeten spelen. Sophie Joósten begml Avro-
recital (11.00) met de sonate in D groote
terts (in het vervolg dc onderdcclen opge
ven) cn speelt daarna Alborado del Gra-
cioso van Ravcl. Dit „Alborado" is één der
mooiste werken uit de bundel „Mioirs vün
Ravel, dezelfde waarin ook „Oiseaux Iris-
tes" staat. Alborado beteekent aubade
de morgenhymuc van den Gracioso. van
den hofnar, dezen altljcl vroolijkcn, koste-
lijken maar goodhartigen spotter. Het pi
anostuk is ongemeen moeilijk (gliss'incii,
rhytmischo complicaties o.d.) maar ook on
gemeen boeiend.
'8 Avonds heeft de A.V.R.O. Hyra Hess
met Mengelberg cn zijn orkest voor de mi
crofoon. Het vierde pianoconcert van Beet
hoven leent zich voortreffelijk voor do uit
zending. Het is licht van kleur, doorschij
nend geïnstrumenteerd.
Vrijdag.
Hilversum.
Met zekere gevoelens van hurgerlrots
ontmoette ik do beeltenis van den popu
laire» ütrcchtschcn violist Arie Nootoboom,
die behalve .„getapt", ook een uitstekend
musicus is, voor zijn werk althans. Hij
speelt weer voor dc Avro-microfoon cn
schijnt voel succes tc hebben.
Iluizc n.
Ilot K.R.O.-orkest deelt zijn arbeid bijna
regelmatig in tweeën. Het geeft deels popu
laire muziek, deels serieuze muziek. Voor
dit concert van 8.30—11.00 werd een goed
programma samcngsteld uitsluitend Fran-
scho muziek.
Boromüustftr.
Slechts een korte vermelding: Dr. Karl
Nef geeft werk van Zwitserschc hedendaag-
sche componisten. (7.20).
Zaterdag.
Het gewone amusement, waaronder als
hijzonder o.m. dc zelden uitgevoerde .ope
ra" (eigenlijk zangspel) van Hay dn: „der
Apotheker" (Oslo 7.2ó).
P. T.
H ambu r g.
Muzikaal Duitschland herdenkt nog steeds
met weemoed den knappen en veelzijdigen
componist Rudi. Stephan. Stephen werd in
1887 geboren en viel in den strijd tegen dc
Russen in 1915 (bij Tarnopol). Deze jonge
man droog in zich de vónk; hij had in zich
de kracht om de Duitschc muziek los te
maken van het literaire gedrang on gedoe
rondom de toonkunst. Met andere woordon:
hij poogde een reëclc, een absolute muziek
te schrijven zonder programmatischen in
slag. Dat was rondweg gozegd voor de
hartstochtelijke Strausiancn (den Richard)
de verfoeilijkste ketterij. Maar Rudi Ste
phan liet op 32-jarigcn leeftijd het leven
voor liet vaderland on vermaakte do
menschhcid zijn zééd bescheiden oeuvre.
Omstreeks 8.35 (want dc 7c symphonic van
Schubert duurt. één uur) kan men zijn
„Muziek voor orchest" hooren.
Belangrijk zijn verder voor dezen dag liet
Davcntry-Sibeliusprogramma (10.00), de
Praagschc uitzending van nieuwe Tschechi-
schc muziek (8.50) cn het Debussy-program-
ma van Parijs (Eiffel) om 8.20. Maar met
dit laat6tc hooft men zitten knoeien cn
wordt u een arrangemenijc van „la cathé-
drulc cnglouti" voorgezett on zoo meer.
Dinsdag.
II i 1 v c rs u m.
Zcowat kwart voor twaalf of iets eerder
zal ik lui6toron naar Frans Hasselaar's
orgelconcert. Dc rest zal ik ongetwijfeld niet
hoorcil, want het gaat rnij om de Fuge et
Choral van Honcgger. Arthur Honcgger
(geb. 1892) schroef deze „two pieces for the
organ" hij Chester in London uitgege
ven in 1915. Hij stond toen nog geheel on
der den invloed van do muzikale pleiadcn
van Parijs, do „Six". Deze zes componisten
waren eendrachtig en geestdriftige vrinden
voor elkaar cn recomponeerden met een
overgave en een bezieling, die alleen hierom
aandoenlijk moest. zijn. In die .jaren kon
hun muziek hij wijze van spreken niot
gewaagd genoeg klinken. Maar later is
Honcgger wat van zijn overmoedigheid te
ruggekomen; hoewel de eerlijkheid gebiedt
ie zeggen, dat van de zes Iïonneggcr het
min6t zich aan polytonalc avonturen tc goed
hoeft gedaan. Het ecnigc stuk dat bepaald
geforceerd klinkt is zijn rapsodie voor 2
fluiten, klarinet en piano. Overigens heeft
hij zich met de rechtschapenheid van ons
majeur en mineur geheel vertrouwd gehou
den-
Odeon.
Wie iüks van grOole schoonheid wil hoo
rcn, luistere eens een kwartiertje naar de
vlalen O 6790 on O 6791. Hier 6pecit een en
semble uit dc Staatskapcl to Berlin „Einc
kJoino Nachtmusik" van Mozart. Een „ge
woon" stuk zult u zeggen, maar zóó óf, zóó
één van strook, zóó superieur van voor
dracht, zóó doelbewust van phraseering cn
dynamiek, dat u zeker blij zult zijn naar
mijn raad geluisterd te hobbcn.
Meer amusement en ook wat minder van
kwaliteit is het spel van Arthur Guttmann
cn zijn „Universum Sinfonikcr" die
waarlijk nog wat van het universum, de
waro muziek mochton loeren. Zij spelen
voor de Lustspielouverture yan Kelcr Bela
en (bloos maar niet) het treurig gcarran-
geerdo Frühlihgsliod van Mendelssohn. Dit
pianowork i« zoo onoordeelkundig en 6ma-
keloos-ordinair voor tingeltangelorkest ge
zet, dat we Odeon er niet mee mogen gc-
lukwcnechcn. Jammer genoeg.
Een andere plaat van groote beteckcnis
is de Odeon O 4992, waarop Taubers inter
pretatie van don Proloog tot de Bajazzo
van Leoncavallo is vastgelegd, Dr. Wois-
mann (dezelfde die zoo voortreffelijk Mo-
zarts Serenade liet spelen) begeleidt Tau-
bor met het orkest: mooi van klank-even-
wicht. Taubor zelf is op het toppunt van
een brillante. gloedvolle en bezielende voor
dracht. Het slot alleen zinkt wat onder zijn
gewoon niveau van hartstochtelijke» zang.
P. T.
„Red" Mc Kenzic and the
Celestial Beings.
In de bekende New Rhythm-style Series
is een merkwaardige plaat uitgekomen, 'lie
een oogcnblikje aandacht waard is. In dc
N.R.S.S. is het no. 89, Parlophone
brengt, de plaat onder R 1003, Odeon onder
OR 1003. Aan den eon kant kant spelen
„Red" Mc Kenzic and the Celestial Beings
„I cant believe you're in love with mo", aan
den anderen kant staat ..Little Girl", ge
speeld door Vcnuti cn zijn Blue Four. Met
deze aankondiging hadden wij misschien
kunnen volstaan, ware hot niet, dat met
deze plaol een min of moer nieuwe richting
wordt ingeslagen. Parlophone zegt ervan in
een begeleidend geschriftje, dat deze record
niet alleen een wolkome nieuwigheid zal
zijn voor hen, die verstrooiing zoeken in de
meer vooruitstrevende sferen der rythmi-
sche interpretatie, maar bovendien zooveel
nieuwe >rigineele vondsten bevat, dat hier
gesproken mag worden van een mijlpaal.
Allereerst iets over de band. The Celestial
Beings bestaan i.iet permanent; het is geen
vaste band, doch samengesteld uit artisten,
die „geleend' zijn van bestaande Amcri
kaanschc orkesten, waarin zij solo-instru
menton bospclon. Leider en zanger is Red
Mc Kenzic, een bekend hot-zanger; alt-saxo
foon cn klarinet Jimmy Dorscy; tenor saxo
foon Colman Hawkins; trompet Muggsy
Spanier, solist uil Ted Lewis' band; piano
Jack Rusin; banjo Eddie Condon; guilaar
Jack Bland; slrijk-bas Al Morgan cn drum
mer Frank Billings.
Zooals men ziet staan er in dit ensemble
vijf rythme- tegenover drie melodie-instru
menten. Het lijkt ccn gedurfd experiment, en
als wij hieraan toevoegen, dat cr zelfs geen
poging gedaan wordt om dc twee saxofoons
cn de trompet samen tc doen klinken, maar
dal in plaats daarvan, wanneer die drie ge-
btuikl worden op hetzelfde oogenblik, zij
altijd „tegen elkaar in" spelen, in tegenge
stelde beweging, dan zal de lezer allicht
lot do conclusie komen, dat het rythme hier
hoofdzaak is, cn dc melodie maai- dunnetjes
En toch is dnt niet zoo; men behoeft cr do
plaat maar voor te hoorcn!
Dc banjo en de guitaar, die het rythme oil
dcrstcunen leveren namelijk geen o vórm a
tig geluidsvolume, omdat zij op een specialo
manier worden gebruikt. Zij verdubbelen
elkaar nooit. Zij spelen als het ware samen
in rangorde, cn worden eigenlijk één instru
ment, de guilaar voor do lagere, do banjo
voor dc lioogcre registers. Het succes van
deze vondst is natuurlijk afhankelijk van de
mate. waarin banjo en guitaar zich tezamen
bewegen in het rythme.
Zoor merkwaardig op deze plaat is ook
eon solo voor tenor-saxofoon door Hawkins
en de hol-solo in dc tweede helft van het
laatste refrein. Waarschijnlijk zal men zich
afvragen, welk inslrumont deze solo speelt
Het is heolcmaa! geen instrumenthet js
„blue-blowing" door .Mc Kenzic. Wat dit
nieuwe werkwoord beteekent, kan deze re
cord U lecrcn. (Wie helpt ons aan ccn Hol
landse!) woord?) Het is een soort „hum-
ming'\ melodie maken dus met gesloten lip
pen, waarbij do slem gemoduleerd wordt
door de handen schotelvormig om den mond
tc plaatsen.
Al met al een zeer interessante plaat, die
men oonige malen moet hebben gehoord,
om al haar eigenaardige schoonheden ten
volle te waardeeren. Aan de keerzijde staat,
zooals gezegd, de Quick Step „Little Girl",
gespeeld door .Toe Venuti (mooie pianosolo!)
Dezelfde band van Venuti speelt op Parlo
phone R 982 (eveneens een plaat uit de New
Rhythm Style) een oude bekend'.*. Dinah.
Men zou haast zeggen, een hot-jazz para
frase van een bekend jazz-nummer van een
paar Jaar geleden! Maar do Revellers zullen
hun geliefde Dinah niet meer terugkennen.
Aan den anderen kant staat ook een aardig
nummer: „Alexanders Ragtime Band", een
fox gespeeld door de O.K. Rhvthrn Kings;
prachtig streng van rythme en mooi van
toonvorming.
Nog twee platen uit deze 6eric vragen om
bespreking: Parlophone R 1013 cn R 954. De
eerste is van Armstrong: Little Joe, een
fox, en „What's the use?, gespeeld door
Frankic Trumbauer dc tweede brengt dc
beide Rumbas, die <vij in onze vorige rubriek
van Decca. bespraken: African Lament en
Mama Inez. Beide dansen worden gespeeld
door The Cuban Rumba Orchestra, in een
tempo, dat de dames „zalig' zullen noemen.
In ccn van onze vorige rubrieken hebben
wij aangekondigd den foxtrott „The Peanut
Vendor", die sindsdien zich al een zekere
populariteit heeft verworven. Thans is hij
naar Duitschland overgewaaid, waar hij den
titel „Der Erdnuss-verkaufcr" heeft gek re
gen. Dajos Bela speelt hem voor Odeon
op O 11511. Bela kan veel, cn zijn band
heeft (terecht) een groote vermaardheid ge
kregen. Maar een nummer als dit moet hij
aan Louis Armstrong of Spike Hughes over
laten!
Rr.
In de Metro Goldwyn Mayer studio's
zijn de opnamen begonnen voor de nieuwe
film gebaseerd op het leven van Mata
llari. In deze film zullen de hoofdrollen
vervuld worden door Greta Garbo en Ra
mon Novarrö.
Greta Garbo's vorige film was „Susan
f.enox", gebaseerd op het boek van Dnvid
Graham Philips, terwijl Ilamon Novaaro's
laatste film getiteld was „Son of India."
Reeds lang bestond het plan om deze
beide stars samen in ccn film te laten op
treden en dc algemeenc opinie is, dat de
film „Mata llari" het best geschikt is
voor hun beider capaciteiten In deze film
komt een scène voor, die gespeeld wordt in
absolute duisternis cn waarbij de spelers
slechts te raden zijn door het bewegen van
twee brandende sigaretten. Do handeling
kan men zich verder voorstellen door den
tekst en do intonatie der slemmen.
VERMOEIDHEID BIJ FIETSEN
OF WANDELEN.
Misschien is het nog niet algemeen ha
kend, dat het eten van een paar klontjes
suiker vaak zoo verkwikkend werkt, indien
men oen «eind gefietst of gewandeld heeft.
Het is daarom aan tc rad'en, wanneer men
op marech gaat een klein trommeltje met
klontjes suiker mede li nemen.
EEN NIEUWE MODEDWAASHEID.
Marjorie King, een filmster uil Holly
wood, heeft een nieuwe mode bedacht. Zij
liet op haar schoenzolen de beginletters
van haar naam in rclieflctters uitsnijden,
zoodat iedereen, zoodra dc filmster op zan-
digen bodem liep, dadelijk het monogram
M.K. kon zien. Op het 6trand van de Cali-
fornische badplaatsen zag men spoedig
daarop verschillende dames, die deze mo
de hadden nagevolgd cn aldus letterlijk
de voetsporen van de aangebeden filmster
volgden.
