^Qiidagsbh
JOHS. H. BLOM
WAT AMERIKA EET
•Ante rsfoor isch
va c A n T
IN DE MACHT VAN HET „HASJISH"
SPREEKWOORDEN
ARCHITECTENBUREAU
KORTEGRACHT 22
TELEF. 1054-1338
AMERSFOORT
BELAST ZICH MET HET MAKEN
VAN ONTWERPEN, PLANNEN
BESTEK EN BEGROOTINGEN.
TOEZICHT HOUDEN
OP BOUWWERKEN.
KOSTELOOS INLICHTINGS
BUREAU BETREFFENDE
NIEUW- EN VERBOUWPLANNEN
Vaii hei
door
H. G. CANNEGIETER.
Kortgeleden heeft men in een onzer ste
den oen proef genomen met schoolkinde
ren, welke men een gedeelte van een
spreekwoord voorschreef met de opdracht,
het ontbrekende aan te vullen. De uitkom
sten van deze proef zijn zeer merkwaardig
geweest.
Enkele van de gegeven antwoorden laat
ik hier volgen. Zoo schreef een kind: Als
het kalf verdronken is, is het dood. Een
ander. Hoe meer zielen, hoe meer stemmen.
Een derde: Zooveel hoofden, zooveel neu
zen. Een vierde: Beter een half ei dan een
bedorven ei. En zijn buurman: Beter een
half ei dan niets.
Hoe kettersch het klinkt, ik heb mij over
deze negatieve uitkomsten verheugd. Het
was mij ccn veraieming ie ervaren, dat dit
opgroeiend geslacht de spreekwoorden der
vaderen vergeet. Niet omdat de wijsheid,
welke daarin belichaamd wordt, verloren
zou zijn gegaan. Die wijshe d is immers ge
hieven, en de kinderen hebben haar terdege
begrepen. Wat verloren is gegaan, is de
stereotiepe uitdrukkingsvorm. W'at er voor
in de plaats is getreden, is dc oorspronke
lijkheid.
Wij leeren onze kinderen, zich stereotiep
uit te drukken. Niet alleen, wat onze
spreekwoorden betreft, doch evenzeer in
onze beeldspraak, onze omgangsvormen,
enze namen en omschrijvingen. Het staat
alles onveranderlijk vast. Wie zich anders
uitdrukt dan in het schoolboekje, doet het
fout. En dit is toch eigenlijk buitengemeen
onrechtvaardig, en buitengemeen onverstan
dig.
Onrechtvaardig, omdat oorspronkelijkheid
eer een belopning verdient dan een terecht
wijzing. Onverstandig, omdat men, door dc
oorspronkelijkheid uit te roe'en en het een
vormige napraten te bevorderen, den volks
geest verarmt en dc persoonlijkheid schade
doet.
Waarom is de eenige en voor eeuwig vast
staande conclusie, welke men uit het ver
drinken van een kalf mag trekken, het
dempen van een put? Is het niet even
logisch gedacht als proefondervindelijk be
wezen, dat een verdronken kalf dood is?
Is het geen waarheid als een koe, dat een
half ei beter is dan een bedorven ei en in
elk geval beter is dan niets? Waarom is
het uitsluitend geoorloofd te constateerem
dat een half ei beter is dan een ledige dop?
Wij spreken in clichés, wij denken in
cliché's en wij schijven cliché's. Hoe meer
wij „ontwikkeld" zijn, des te meer zijn wij
de slaaf van de vaststaande -formule. De
dichter of de romanschrijver, die zich een
eigen uitdrukking of beeldspraak aanma
tigt, wordt om zijn malle fratsen geschuwd.
Dc spreker, die iets op zijn manier wil ver
tellen, lacht men als een zonderling uit.
Er bestaan heiliger boeken dan die van
den godsdienst; belijdenisgeschriften, waar
van af te wijken voor grooter ketterij geldt
dan de afwijkingen van dc belijdenissen
der kerk. Dat zijn de woordenboeken, taal
schatten en spreekwoordenverzamelingen
der Nederlandschc taal, in de conciliën en
synoden der schoolmeesters en professoren
geijkt, uitgevaardigd en met onomstootc-
lijk cn eeuwigdurend gezag bekrachtigd.
Waarom moet iets steevast zoo zacht zijn
als zij cn krijgt het kind, dat schrijft, dat
iets zoo zacht is als bladeren of als een
bed, van den meester een afkeuring? Waar
om mag men alleen achter het net vissehen
en niet achter het net zitten of kruipen?
En moet men, alleen omdat een geestige
kaalkop honderdtien jaar geleden verzucht
heeft, dat hij kind noch kraai op de wereld
had, het een scholier als een fout aanre
kenen, als hij deze uitdrukking voor een
keertje varieert door te spreken van kind
noch vrouw?
Welk een bekoring kan er uitgaan van
het gebrabbel van een kind, dat leert spre
ken! Het vindt de merkwaardigste woord
combinaties uit; het schept zich zijn eigen
beeldspraak; het gebruikt uitdrukkingen,
welke het uit zijn eigen scherpzinnige
waarneming heeft afgeleid. Er zijn ouders,
die dezen eersten taalschat van hun kroost
in een album noteeren cn die hun kennjs-
sen vermaken met deze oorspronkelijke
vi ndsten. Inderdaad is het scheppend ver
mogen van onze kinderen verbluffend.
Het kost zelfoverwinning, aan het bescha
ven te gaan, dat wil zeggen: de schaaf te
doen glijden over al die van het stereotiepe
afwijkende uitsteeksels, welke de bekoring
van de kindertaal uitmaken. Deze schep
pende geesten „gewoon" tc leeren denken,
v.gewoon" te leeren spreken, „gewoon" te
leeren schrijven, is wel de zuurste opvoe-
#ingsplicht
AMER1KAANSCHE NOTITIES
De vrouw van een mijner kennissen is
een „dietician", een beroep, dat in de laat
ste jaren meer cn meer tot de speciale vrou
welijke bezigheden is gaan behooren als di
rect gevolg van dc groote ommekeer in liet
dagclijksch menu. Ik zou het 't beste kun
nen vertalen met dieet-deskundige, maar
haast mij erbij te voegen, dat het volstrekt
niet alleen met ziekenhuizen of een kuur te
maken heeft -- ccnigszins groote inrichtin
gen, waar liet publiek komt eten, hotels,
restaurants, clubs e.d. houden er een of
meer dieticians op na. Het is niet hun taak
om menu's samen te stellen voor lijders
aan ccn maagkwaal of diabetes, maar com
binaties te vindon, die qua smakelijkheid
cn voedingsgehalte bovenaan het lijstje
staan. Zij geven hun volle aandacht aan
calorieën en vitaminen, aan vermageren en
dik worden in le eerste plaats iets waar
dc Europeescbe kok zich niet in het minst
cm bekommert: voor hem is de hoofdzaak,
dat het lekker en voedzaam is. Waarmee
ik volstrekt niet zeggen wil, dat zijn Ame
rika ansche, collega er ook niet zijn uiterste
best op doet'
Dc groote hotels zijn de eenigen, op som
migc echte Fransehe en Italiaansche res
taurants na, waar men nog de ware culi
naire kunst in eere houdt. Onlangs opende
c-en der grootste New-Yorkschc herbergen
en nam als chef dc cuisine den man, die
een halve eeuw geleden al kok was in het
Grand Hotel te Monte Carlo en wien een
jaarloon van 25.000 dollar werd aangebo
den. Maar dit is een uitzondering. De dieti
cian zorgt er voor, dat do ingrediënten ei
de samenstelling van het menu in overeen
stemming zijn met de modernste cischcn
van de gezondheidsleer en hot menschelijk
gehemelte, een taak, die niet zoo heel ge
makkelijk is.
Voortdurend wordt er gezocht naar nieu
we combinaties, nieuwe vruchten en groen
tesocpon, tracht men uit te vindon wat nog
hier niet bekend zou kunnen zijn. Iedere
groote krant b?zit een eigen staf kookkun-
digen en het „Household Institute" (Huis
houdelijk Instituut) van de New-York He
rald Tribune heeft zich op dat terrein een
aparte plaats veroverd. Aan het begin van
dit jaar vroeg eon kookrcdactricc van een
der groote Xew-Yorksclic kranten mij, of ik
haar een drietal populaire schotels in mijn
vaderland wilde opgeven met dc ornschrij
ving van het klaar maken.
Jammer genoeg ontbrak mij de tijd om
ruggespraak to houden met mijn lezeressen,
maar ik kan de vraag nu nog herhalen:
wat zoudt u in gezelschap van een I'ransch
hertengebraad of een Zwitsersche kaosdeli-
catesse en andere fijne nationale schotels
opgeven als ccn Ilollandsche? Boerenkool
met worst, hutspot met klapstuk? Neen,
toch! Rolpens met toebehooren? Rolpens
bestaat hier niet, evenmin als ossenhaas of
een kalfsnierstuk of een sappige biefstuk.
Hebben wij eigenlijk wol echt4» nationale
schotels, die niet alleen op de huishoude
lijke tafel prijken, maar ook op de menu's
van de voornaamste hotels voorkomen? Ik
heb er lang óver gepiekerd en er zelfs een
kookboek op nageslagen, mij door een land-
genoote in bruikleen afgestaan en waar alle
landen hun aandacht besteed hadden aan
uitgebreide warme schotels voor lunch en
diner, koos ik twee oude getrouwen: huza
ren- en haringsla, waarvan de laatste ons
„zeebanket" verheerlijkt. Bovendien staat
heel veel eten tegenwoordig in het teekon
van het door ijs gekoeld zijn, dank zij dc
groote verkoop- en reclamecampagne der
elcctrischc koalkasten. Ik beschreef ze hen
dus naar mijn beste weten met alle opsiering
van augurken, harde eieren, mayonnaise
c.d. cn ried zo hen in het bijzonder aan als
tractatie na het schouwburgbezoek. Wat
zoudt u in mijn plaats hebben èedaan?
Waar ik zooeven zei, dat mei uit alle
andere landen lekkers, eet- cn drinkwaar
hier iu de stad kan krijgen, moet ik er bij
voegen, dat dit zijn oorzaak vipdt in dc
aanwezigheid van zulke landslieden, die er
hun eigen winkels en restaurants openen.
Men kan Syrisch schapengebraad cn Rus
sische koolsoep eten, Mexicaanscho snoep-
waar en Duitsche kruidenierswaren, maar
bij mijn weten is er onder de tienduizend
in Greater New-York verblijf houdende
londgenooten geen een, die hetzelfde aan
gedurfd heeft. En dat is meer dan jam
mer! Niet alleen omdat er behoudens de
zeer ongunstige omst mdigheden van nu
een succes van te maken zou zijn, maar
omdat er werkelijk dingen Lekend gemaakt
zouden worden, waarvan men hier geen
idee heeft. Om eens niet bij ons kleine va
derland te blijven er bestaat geen Ame
rikaan. die in ons Indie is geweest en ik
ken er heel wat of hij is nog opgetogen
over hetgeen hij daar gegeten on gedron
ken heeft. De „raislaafl"! Dc meesten heb
ben zonder verder na tc denken van de 30
of meer bijgerechten van dc rijsttafel op
geschept en zich met doodsverachting door
dien berg eten heengeslagen, denkend dat
de Indische Hollander een clastiekc maag
bezit. Maar onze kruiderijen, onze vruch-
tensiroopei), de sambals en kwee-kwee's
waarom ze wel naar Toko Zus in den Haag
en Toko Zoo in Amsterdam gestuurd wor
den en niet hierheen? Ik vraag me af,
waarom vernuftige breinen hier zitten te
broeien op nieuwe smaken voor roomijs
e.d., wanneer iets zoo eenvoudigs als ta
marinde of rozenstroop gebruikt kan wor
den. En dat 'voor een markt van 120 mil-
lioen mcnschen, van wie zelfs een klein
percentage al een enorm gebied zou vor
men. En voorloopig zie ik nog niet goed
in, waarom Amerikanen voor een aardigen
uitgang wèl op zijn Arabisch of Brazili-
aansch gaan eten en het niet op zijn Ja-
vaansch zouden doen, wanneer hen daartoe
do gelegenheid geboden werd.
Waar het precies liecn moet met de Ame-
rikaansche veeleischendheid op het punt
van eten, weet ik niet. Onze eenvoudige bo
terham met roggebrood of komijnekaas of
koek is al heel ver op don achtergrond
verdwenen! Dc kunstige bouwworken, die
men hier met den naam sandwich beti
telt, zullen vermoedelijk bij ons niet be
kend zijn- minstens twee. soms drie sne
den brood op elkaar, getoast altijd voor
zien van een frisch blaadje sla, maar wat
er allemaal opgaat! Niet alleen wat wij er
in een dun laagje opsmeren of leggen in
vingerdikke hoeveelheden, maar ook in
combinaties. Toast-botcr-pindakaas-toast-
boter-jam-toast, dat is een zoogenaamde
driedekker of de vullingen bestaan uit
roomkaas en spiegelei, rauwe tomaten en
gebakken spek. ossentong en Zwitsersche
kaas enz. enz., te veel om op te noemen en
voorzien van een paar olijven, zoetzuur, of
wat men verder onder ccn appetizer ver
staat. Zulke boterhammotjes kosten van 15
tot 30 ct. cn zijn een maaltijd op zichzelf.
En er mag niets aan mankeeren! Do toast
moet precies goed zijn, de vulling of vul
lingen naar behooren, de sla koud en knap
pend of het wordt geweigerd. Ik zag het
nog deze week, hoe een zoer eenvoudig uit
ziend span mcnschen drie keer aanmerkin
gen maakten op een sandwich, waar vol
gens mij niets aan mankeerde en ik be
dacht met bitterheid, dat er zelfs in dit
legendarisch rijke land op het oogenblik
menschen blij zijn met brood met enkel
boter er op. Ook in de dagelijksche opgave
van menu's cn recepten in kranten cn tijd
schriften bestaat een eenvoudige koffie
maaltijd of middagtafel niet alleen uit zulk
een reeks van bewcrkelijko cn uitecnloo-
pende schotels, maar ook komen er in voor,
die wij nu niet bepaald op een burgermans
tafel vinden thuishooren. En toch is dit
alles ten pleziere van de gemiddelde fa
milie Johnson, die landsgetrouw er een veel
hoogcrcn lcvenscisch op na houdt dan de
familie Jansen bij ons. Vandaar dat de tij
den nu niet zoo gemakkelijk zijn, nu velen
gedwongen worden het een beetje eenvou
diger aan te leggen.
door
ANTON E. ZIEGFIELD.
Als men in Mongolië reist, verlaat men
Worchne Udinsk den transsiberischen
express en rijdt zeven uur lang in een auto
naar Kjachta. Daar staat midden in de
stad de hemelsblauwe tent der grenscon
trole, men krijgt twee „Ziriks", zwaarbewa
pende, Mongoolschc soldaten op de tree
plank mede en binnen enkele minuten is
men in Altan Bulak, de eerste Mongoolschc
stad.
Altan Bulak heeft een radiostation, een
gewapend bcton-hotel, 32 moderne auto's cn
een Duitsch warenhuis, waar men kinine,
gramofoons, conserven en boeken kan koo-
pen. Op het oogenblik is er echter geen
levend wezen in de stad te bespeuren
Want sedert drie dagen wordt het Na-
dam-feest gevierd, het krijgsfeest, dat nog
stamt uit den tijd van Tsjingis Klian en
dat door de Chineczen was verboden. Nu
wordt hot echter weer in vollen luister ge
vierd, want de Mongoolsche regeering heeft
een militair verbond met de Sovjets geslo
ten cn men wordt hier nog slechts aan China
herinnerd door dc spitse, gewelfde dakbe
dekkingen en de exotische schrifttcekens.
Op een heuvel, dicht hij dc stad wandelen
uitdagend meisjes in Europeesche kleeder
dracht, d.w.z. zij dragen Europeesche schoe
nen en hoeden uit het jaar 1020. Tpsschen
hen door draven bruin verweerde Mongolen
op hun dampende paarden, opgetuigd met
purperen zadelkleedcn, met goud gebor
duurdIn een stofwolk komt een aantal
naakte, bruine jongens aanrijden op
prachtige, Europeesche fietsen! Zij begeven
zich naar de groote tenten, daar verderop
in dc steppen. Muziek, rumoer, dc reuk van
een feestmaal
Dan wordt het plotseling stil. Als het ge
roffel van een in de verte voorbij rijden den
trein, klinkt het uit twee tenten en plotse
ling springen ccn aantal mannen eruit, ge
heel naakt, behalve hun zware rijlaarzen.
Om clc schouders dragen zij wapperende,
kleurige linten. Zij stoeten een gebrom uit,
kreten klinken, languitgehaalde kreten, af
schuwelijk hoog soms, en het publiek
krijscht van enthousiasme„Vlieg...
adelaars!" roepen de vrouwen, vlieg!"
De naakte krijgslieden stellen vechtende
arenden voor. Met zwaaiende ai-men bootsen
zij de woedende vleugelslagen van deze die
ren na, kletsen verachtelijk snuivend op de
heupen, en komen zoo dicht bij elkaar, dat
hun voorhoofden elkaar haast raken
dreigendwild en toch aesthetisch! Bij
ieder paar staat een scheidsrechter, met ccn
grootcn klcurigen hoed in de hand Met een
plotselinge beweging grijpen dc worstelaars
elkaar aan. Zij draaien met gebogen hoof
den orn elkaar heen, trachten den tegenstan
der tegen den grond te werpen. Strijd
strijdDan een luide, schrille kreet
de kreet van den overwinnenden adelaar!
De scheidsrechter zet een van hen den hoed
op het hoofd en deze loopt armzwaaiend en
schreeuwend naar de grootste tent. waar de
regeerings-afgevaardigden zitten. 1-Iij krijgt
daar zijn ketel hoemy, een drank, die go-
maakt wordt uit paardemelk cn een stapel
beboterde beschuiten
Als de adelaarsgèvechten geëindigd zijn,
begint de wedstrijd voor ruiters. Een wedren
over 15 Kilometer, waaraan kinderen en
oude vrouwen deelnemen; krijgslieden en
beambten, burgers cn hoeren, alles wat maar
op een paard kan rijden, rijdt mee.
's Avonds slaan de vlammen hoog op uit
stapels hout, de mcnschen liggen om dc
vuren cn in den nacht begint het eigenlijke
feest, begint het gif de hand uit te strekken
naar zijn slachtoffersMen rookt Ilasjish!
I-Iasjish dat zijn bladeren, of onbe
vruchte. bloesems, dikwijls ook alleen het
hars van de Indische hennep. Men rookt dit
uit waterpijpen of brouwt dranken uit dc
tot poeder gemalen bloesems. Hier in Mon
golië echter worden de bloesems met de
bladeren vermengd cn in kleine, aarden
pijpen gerookt
Ilasjish„vroolijkheidspillcn" noemde
men een tiental eeuwen geleden de met sui
ker vermengde harsTegenwoordig zijpi
ruim 300 millioen mcnschen aan dit gif ver
slaafd, in Turkestan cn in Pcrzië, in Egypte
en Klein-Azie, in Marokko, in Algerije en in
den Congo... overal rookt men Hasjish...
Gehcele dorpen worden er door aange
tast thans ook Mongolië. Wij liggen om
het flikkerende vuur, dat grillige schaduwen
werpt, wij zijn reeds lang als eeregastcn in
de menigte opgenomen... Men is gastvrij in
Mongolië
Dc pijpen worden steeds opnieuw gevuld.
Van ophouden kent men niet en bedanken
kunnen wij ook nietWij rooken.
Zwoele nacht oneindige steppen
vlammende vuren
Doodmoede van de lange autorit zijn wij.
Verrukt van de kleurenpracht van de feeste
lijkheden... het gif werkt snel...
De mannen om ons heen zingen oude,
Mongoolsche liederen, strijd en dans zijn
vergeten Een geheel e stad ligt in zoete
droomenin welbehagen!Men is
gelukkig door de hasjish. Het lijkt wel of
men in een heerlijken zonneschijn wandelt,
iedere kleine beweging wordt een bron van
wellustSnel volgen de verschillend:
stadia elkaar op. Men voelt dat men nu
alles zou kunnen bereiken, zou kunnen
uitvoeren, tot het onmogelijke toe... want
onmogelijkheden bestaan er niet met
hasjish... De klanken der oud, eentonige
Mongolcnliederen klinken zacht cn wonder
schoon, vol lieflijke wendingen en melo
diën... Men rookt in dezen nacht van het
Nadam-feest, een paar Kilometer van de
Russische grens, ccn paar Kilometer van de
koudste, meest gerationaliseerde, meest af
gejakkerde staat ter wereld, waar dc mcn
schen geen menschen meer zijn, doch sla
ven... cn zuigt met i ede ren ademtocht het
geluk in zich op... Hoe komt dat... door
de hasjish? Ik voel mij even gelukkig, alsof
ik in schatten stond te woelen, alsof ik een
zeer verblijdende tijding ontving... Het is,
alsof ik bij het spel een vermogen heb ge
wonnen, alsof men onder duizend vijanden,
alleen, geheel alleen dc schoonste vrouw ter
wereld veroverd heeft
Is dat slechts een ruiterlied? Het klinkt
als het gcruisch van een hemelsch orkest,
als een concert in een onmetelijke zaal
Daar hinnikt een paard, het lijkt wel een
fanfare uit zilveren schalmeien in dc zoele
lucht gestootenIk zie gekleurde sterren
omnoog cn omlaagschieten honderd
duizendalles draait om mij heen
maar zoo harmonisch, zoo schoon, een kalci-
doscoop, ik hoor mijzelf lachen, een zilver
klokje in de verte... mijn buurman gromt
tevreden een verafgelegen onweer. Ieder
geluid wordt geweldig versterkt door het
gif... door de roes... versterkt, maar niet
hinderlijk... integendeel, het kwelt niet.
zooals liet rumoer van Broadway iemand
kwelt, hel geratel van auto's, vrachtwagens,
menschen, treinen, neen het wordt har
monischer, maakt iemand rustiger... Her
inneringen duiken op... snellen voorbij...
droomen? Wie zal het zeggen...
De mannen naast mij schijnen gezichten
van porcelein te hebben dragen zij
maskers Star is dc uitdrukking van hun
gelaat... ook het vuur is verstard, schijnl
stil te staan
Slaap...
Den volgenden morgen herinnert men zich
haarfijn alle sensaties van de hasjish-roes
Maar men kan elkaar weer zien, zooals men
is, niet met porccleinen maskers, doch hol-
wangig cn bleek. Men ziet, hoe zij lichame
lijk aan dit gif ten gronde gaan
Hasjish!
Ik zag o.a. mijzelf een paar jaar geleden,
hoe een visschersbark onze passagiersstoo-
mer naderde, midden in de Roode Zee. Een
paar caoutchouczakkcn werclen uitgela
den... De bark bleef ter plaatse verankerd,
totdat de duisternis vielToen verdween,
het schip naar een eenzame, plaats aan de
kust. Daar wachtten kameelen.' Men bracht
de Turksche hasjish naar Egypte...
Daarna zag ik in Alexandria, op een zwoe-
len Meinacht twee mannen kaartspelen, een
slechts gekleed in een enkele broek, daar
hij zijn bovenkleeren verpand had... om
een paar balletjes hars met suiker..,
hasjish... Al spoedig hadden zij ruzie, die
twee... geschreeuw... gevecht... moord!
„Veertien millioen menschen wonen er in
Egypte", vertelde den volgenden morgen
Russell-Pascha mij, de chef van het Egyp
tische specialistenkorps tegen den handel
in verdoovendc middelen „en daarvan
zijn er minstens 500.000 hasjishrookers eri
cocaineverbruikersgeen ander land ter
wereld heeft zoo'n droevig record"
Men heeft in 1930 den gcheclcn hasjish-
oogst van Lybië vernietigd... De prijs
steegVerder was er niets veranderd
Het gif drong door tot Europa... Kwam
reeds 40 jaar geleden in de mode... Men
rookt het in tal van Parijsche geheime
clubsConferenties zonder tal en even
eens zonder gevolg. Dat was 1931. Voor 1932
zijn weer een twaalftal besprekingen in
zicht. Alle regeeringen bestrijden den han
del in verdoovende middelen, waaraan half
Indië ten offer is...
Mèt den nood echter, die steeds groote
kringen aantast, mèt crisis cn onzeker
heid... groeit de macht van het gif... Men
heeft de heroïne- cn cocaïneproduct ie, voor
een groot deel tenminste, onder controle ge
bracht. Daarom keert alles naar den hus-
jishhandel terug... naar de Opium. Allo
groote Oostcrschc feesten eindigen met een
opiumroes
Men brengt Zwitsersche heroïne in graf
steenon naar Sjanghai, in uitgeholde closet-
deksels naar Cairo. In Alexandrië komt een
transport leeuwen aan en slechts door ver
raad woidt ontdekt, dat de kooien dubbele
bodems hebben en meer dan 700 Kilogram
Hasjish bevatten leeuwen daarvan
heeft geen enkele douanier terug! Zoo gaat
het verder... gif... gif, overal ter we
reld!... Ook in Mongolië tegenwoordig
De een of andere Zirik rookt Hasjish cn
schiet in zijn roes een vliegtuig omlaag
Een of andere Mongoolsche generaal kauwt
te veel „vro^Wjkheidspillen" en er ontstaat
een oorlogje
Hasjish en Nadam-fecst in een stad met
auto's en met een radiostation, bloedoffers
en voedoediensten op Haïti, dat de schitte
rendste ziekenhuizen en de modernste fa
brieken heeft, overal vooruitgang, tot in de
verborgenste hoeken der wereld, en overal
tevens het verlangen zich een roes te drin
ken of een roes te rooken, in dc verdooving
redding te vinden voor de walsende wielen
van dezen tijd, die alles vermorzelen, hoog
of laag, wat zich op hun* weg bevindt...
Een verscheurde maatschappijin Mon
golië evpnzccr als in New York. Een vlucht
voor de werkelijkheidin Altan Bulak
niet minder dan in Parijs. Maar dc Mon
golen mcenen, dat zij het leven door de roes
der verdooving beter kunnen verdragen
ondanks hun auto's en vliegtuigen... of
misschien juist daarom0
(Nadruk verboden).