^Qiidagsbh JOHS. H. BLOM WAT AMERIKA EET •Ante rsfoor isch va c A n T IN DE MACHT VAN HET „HASJISH" SPREEKWOORDEN ARCHITECTENBUREAU KORTEGRACHT 22 TELEF. 1054-1338 AMERSFOORT BELAST ZICH MET HET MAKEN VAN ONTWERPEN, PLANNEN BESTEK EN BEGROOTINGEN. TOEZICHT HOUDEN OP BOUWWERKEN. KOSTELOOS INLICHTINGS BUREAU BETREFFENDE NIEUW- EN VERBOUWPLANNEN Vaii hei door H. G. CANNEGIETER. Kortgeleden heeft men in een onzer ste den oen proef genomen met schoolkinde ren, welke men een gedeelte van een spreekwoord voorschreef met de opdracht, het ontbrekende aan te vullen. De uitkom sten van deze proef zijn zeer merkwaardig geweest. Enkele van de gegeven antwoorden laat ik hier volgen. Zoo schreef een kind: Als het kalf verdronken is, is het dood. Een ander. Hoe meer zielen, hoe meer stemmen. Een derde: Zooveel hoofden, zooveel neu zen. Een vierde: Beter een half ei dan een bedorven ei. En zijn buurman: Beter een half ei dan niets. Hoe kettersch het klinkt, ik heb mij over deze negatieve uitkomsten verheugd. Het was mij ccn veraieming ie ervaren, dat dit opgroeiend geslacht de spreekwoorden der vaderen vergeet. Niet omdat de wijsheid, welke daarin belichaamd wordt, verloren zou zijn gegaan. Die wijshe d is immers ge hieven, en de kinderen hebben haar terdege begrepen. Wat verloren is gegaan, is de stereotiepe uitdrukkingsvorm. W'at er voor in de plaats is getreden, is dc oorspronke lijkheid. Wij leeren onze kinderen, zich stereotiep uit te drukken. Niet alleen, wat onze spreekwoorden betreft, doch evenzeer in onze beeldspraak, onze omgangsvormen, enze namen en omschrijvingen. Het staat alles onveranderlijk vast. Wie zich anders uitdrukt dan in het schoolboekje, doet het fout. En dit is toch eigenlijk buitengemeen onrechtvaardig, en buitengemeen onverstan dig. Onrechtvaardig, omdat oorspronkelijkheid eer een belopning verdient dan een terecht wijzing. Onverstandig, omdat men, door dc oorspronkelijkheid uit te roe'en en het een vormige napraten te bevorderen, den volks geest verarmt en dc persoonlijkheid schade doet. Waarom is de eenige en voor eeuwig vast staande conclusie, welke men uit het ver drinken van een kalf mag trekken, het dempen van een put? Is het niet even logisch gedacht als proefondervindelijk be wezen, dat een verdronken kalf dood is? Is het geen waarheid als een koe, dat een half ei beter is dan een bedorven ei en in elk geval beter is dan niets? Waarom is het uitsluitend geoorloofd te constateerem dat een half ei beter is dan een ledige dop? Wij spreken in clichés, wij denken in cliché's en wij schijven cliché's. Hoe meer wij „ontwikkeld" zijn, des te meer zijn wij de slaaf van de vaststaande -formule. De dichter of de romanschrijver, die zich een eigen uitdrukking of beeldspraak aanma tigt, wordt om zijn malle fratsen geschuwd. Dc spreker, die iets op zijn manier wil ver tellen, lacht men als een zonderling uit. Er bestaan heiliger boeken dan die van den godsdienst; belijdenisgeschriften, waar van af te wijken voor grooter ketterij geldt dan de afwijkingen van dc belijdenissen der kerk. Dat zijn de woordenboeken, taal schatten en spreekwoordenverzamelingen der Nederlandschc taal, in de conciliën en synoden der schoolmeesters en professoren geijkt, uitgevaardigd en met onomstootc- lijk cn eeuwigdurend gezag bekrachtigd. Waarom moet iets steevast zoo zacht zijn als zij cn krijgt het kind, dat schrijft, dat iets zoo zacht is als bladeren of als een bed, van den meester een afkeuring? Waar om mag men alleen achter het net vissehen en niet achter het net zitten of kruipen? En moet men, alleen omdat een geestige kaalkop honderdtien jaar geleden verzucht heeft, dat hij kind noch kraai op de wereld had, het een scholier als een fout aanre kenen, als hij deze uitdrukking voor een keertje varieert door te spreken van kind noch vrouw? Welk een bekoring kan er uitgaan van het gebrabbel van een kind, dat leert spre ken! Het vindt de merkwaardigste woord combinaties uit; het schept zich zijn eigen beeldspraak; het gebruikt uitdrukkingen, welke het uit zijn eigen scherpzinnige waarneming heeft afgeleid. Er zijn ouders, die dezen eersten taalschat van hun kroost in een album noteeren cn die hun kennjs- sen vermaken met deze oorspronkelijke vi ndsten. Inderdaad is het scheppend ver mogen van onze kinderen verbluffend. Het kost zelfoverwinning, aan het bescha ven te gaan, dat wil zeggen: de schaaf te doen glijden over al die van het stereotiepe afwijkende uitsteeksels, welke de bekoring van de kindertaal uitmaken. Deze schep pende geesten „gewoon" tc leeren denken, v.gewoon" te leeren spreken, „gewoon" te leeren schrijven, is wel de zuurste opvoe- #ingsplicht AMER1KAANSCHE NOTITIES De vrouw van een mijner kennissen is een „dietician", een beroep, dat in de laat ste jaren meer cn meer tot de speciale vrou welijke bezigheden is gaan behooren als di rect gevolg van dc groote ommekeer in liet dagclijksch menu. Ik zou het 't beste kun nen vertalen met dieet-deskundige, maar haast mij erbij te voegen, dat het volstrekt niet alleen met ziekenhuizen of een kuur te maken heeft -- ccnigszins groote inrichtin gen, waar liet publiek komt eten, hotels, restaurants, clubs e.d. houden er een of meer dieticians op na. Het is niet hun taak om menu's samen te stellen voor lijders aan ccn maagkwaal of diabetes, maar com binaties te vindon, die qua smakelijkheid cn voedingsgehalte bovenaan het lijstje staan. Zij geven hun volle aandacht aan calorieën en vitaminen, aan vermageren en dik worden in le eerste plaats iets waar dc Europeescbe kok zich niet in het minst cm bekommert: voor hem is de hoofdzaak, dat het lekker en voedzaam is. Waarmee ik volstrekt niet zeggen wil, dat zijn Ame rika ansche, collega er ook niet zijn uiterste best op doet' Dc groote hotels zijn de eenigen, op som migc echte Fransehe en Italiaansche res taurants na, waar men nog de ware culi naire kunst in eere houdt. Onlangs opende c-en der grootste New-Yorkschc herbergen en nam als chef dc cuisine den man, die een halve eeuw geleden al kok was in het Grand Hotel te Monte Carlo en wien een jaarloon van 25.000 dollar werd aangebo den. Maar dit is een uitzondering. De dieti cian zorgt er voor, dat do ingrediënten ei de samenstelling van het menu in overeen stemming zijn met de modernste cischcn van de gezondheidsleer en hot menschelijk gehemelte, een taak, die niet zoo heel ge makkelijk is. Voortdurend wordt er gezocht naar nieu we combinaties, nieuwe vruchten en groen tesocpon, tracht men uit te vindon wat nog hier niet bekend zou kunnen zijn. Iedere groote krant b?zit een eigen staf kookkun- digen en het „Household Institute" (Huis houdelijk Instituut) van de New-York He rald Tribune heeft zich op dat terrein een aparte plaats veroverd. Aan het begin van dit jaar vroeg eon kookrcdactricc van een der groote Xew-Yorksclic kranten mij, of ik haar een drietal populaire schotels in mijn vaderland wilde opgeven met dc ornschrij ving van het klaar maken. Jammer genoeg ontbrak mij de tijd om ruggespraak to houden met mijn lezeressen, maar ik kan de vraag nu nog herhalen: wat zoudt u in gezelschap van een I'ransch hertengebraad of een Zwitsersche kaosdeli- catesse en andere fijne nationale schotels opgeven als ccn Ilollandsche? Boerenkool met worst, hutspot met klapstuk? Neen, toch! Rolpens met toebehooren? Rolpens bestaat hier niet, evenmin als ossenhaas of een kalfsnierstuk of een sappige biefstuk. Hebben wij eigenlijk wol echt4» nationale schotels, die niet alleen op de huishoude lijke tafel prijken, maar ook op de menu's van de voornaamste hotels voorkomen? Ik heb er lang óver gepiekerd en er zelfs een kookboek op nageslagen, mij door een land- genoote in bruikleen afgestaan en waar alle landen hun aandacht besteed hadden aan uitgebreide warme schotels voor lunch en diner, koos ik twee oude getrouwen: huza ren- en haringsla, waarvan de laatste ons „zeebanket" verheerlijkt. Bovendien staat heel veel eten tegenwoordig in het teekon van het door ijs gekoeld zijn, dank zij dc groote verkoop- en reclamecampagne der elcctrischc koalkasten. Ik beschreef ze hen dus naar mijn beste weten met alle opsiering van augurken, harde eieren, mayonnaise c.d. cn ried zo hen in het bijzonder aan als tractatie na het schouwburgbezoek. Wat zoudt u in mijn plaats hebben èedaan? Waar ik zooeven zei, dat mei uit alle andere landen lekkers, eet- cn drinkwaar hier iu de stad kan krijgen, moet ik er bij voegen, dat dit zijn oorzaak vipdt in dc aanwezigheid van zulke landslieden, die er hun eigen winkels en restaurants openen. Men kan Syrisch schapengebraad cn Rus sische koolsoep eten, Mexicaanscho snoep- waar en Duitsche kruidenierswaren, maar bij mijn weten is er onder de tienduizend in Greater New-York verblijf houdende londgenooten geen een, die hetzelfde aan gedurfd heeft. En dat is meer dan jam mer! Niet alleen omdat er behoudens de zeer ongunstige omst mdigheden van nu een succes van te maken zou zijn, maar omdat er werkelijk dingen Lekend gemaakt zouden worden, waarvan men hier geen idee heeft. Om eens niet bij ons kleine va derland te blijven er bestaat geen Ame rikaan. die in ons Indie is geweest en ik ken er heel wat of hij is nog opgetogen over hetgeen hij daar gegeten on gedron ken heeft. De „raislaafl"! Dc meesten heb ben zonder verder na tc denken van de 30 of meer bijgerechten van dc rijsttafel op geschept en zich met doodsverachting door dien berg eten heengeslagen, denkend dat de Indische Hollander een clastiekc maag bezit. Maar onze kruiderijen, onze vruch- tensiroopei), de sambals en kwee-kwee's waarom ze wel naar Toko Zus in den Haag en Toko Zoo in Amsterdam gestuurd wor den en niet hierheen? Ik vraag me af, waarom vernuftige breinen hier zitten te broeien op nieuwe smaken voor roomijs e.d., wanneer iets zoo eenvoudigs als ta marinde of rozenstroop gebruikt kan wor den. En dat 'voor een markt van 120 mil- lioen mcnschen, van wie zelfs een klein percentage al een enorm gebied zou vor men. En voorloopig zie ik nog niet goed in, waarom Amerikanen voor een aardigen uitgang wèl op zijn Arabisch of Brazili- aansch gaan eten en het niet op zijn Ja- vaansch zouden doen, wanneer hen daartoe do gelegenheid geboden werd. Waar het precies liecn moet met de Ame- rikaansche veeleischendheid op het punt van eten, weet ik niet. Onze eenvoudige bo terham met roggebrood of komijnekaas of koek is al heel ver op don achtergrond verdwenen! Dc kunstige bouwworken, die men hier met den naam sandwich beti telt, zullen vermoedelijk bij ons niet be kend zijn- minstens twee. soms drie sne den brood op elkaar, getoast altijd voor zien van een frisch blaadje sla, maar wat er allemaal opgaat! Niet alleen wat wij er in een dun laagje opsmeren of leggen in vingerdikke hoeveelheden, maar ook in combinaties. Toast-botcr-pindakaas-toast- boter-jam-toast, dat is een zoogenaamde driedekker of de vullingen bestaan uit roomkaas en spiegelei, rauwe tomaten en gebakken spek. ossentong en Zwitsersche kaas enz. enz., te veel om op te noemen en voorzien van een paar olijven, zoetzuur, of wat men verder onder ccn appetizer ver staat. Zulke boterhammotjes kosten van 15 tot 30 ct. cn zijn een maaltijd op zichzelf. En er mag niets aan mankeeren! Do toast moet precies goed zijn, de vulling of vul lingen naar behooren, de sla koud en knap pend of het wordt geweigerd. Ik zag het nog deze week, hoe een zoer eenvoudig uit ziend span mcnschen drie keer aanmerkin gen maakten op een sandwich, waar vol gens mij niets aan mankeerde en ik be dacht met bitterheid, dat er zelfs in dit legendarisch rijke land op het oogenblik menschen blij zijn met brood met enkel boter er op. Ook in de dagelijksche opgave van menu's cn recepten in kranten cn tijd schriften bestaat een eenvoudige koffie maaltijd of middagtafel niet alleen uit zulk een reeks van bewcrkelijko cn uitecnloo- pende schotels, maar ook komen er in voor, die wij nu niet bepaald op een burgermans tafel vinden thuishooren. En toch is dit alles ten pleziere van de gemiddelde fa milie Johnson, die landsgetrouw er een veel hoogcrcn lcvenscisch op na houdt dan de familie Jansen bij ons. Vandaar dat de tij den nu niet zoo gemakkelijk zijn, nu velen gedwongen worden het een beetje eenvou diger aan te leggen. door ANTON E. ZIEGFIELD. Als men in Mongolië reist, verlaat men Worchne Udinsk den transsiberischen express en rijdt zeven uur lang in een auto naar Kjachta. Daar staat midden in de stad de hemelsblauwe tent der grenscon trole, men krijgt twee „Ziriks", zwaarbewa pende, Mongoolschc soldaten op de tree plank mede en binnen enkele minuten is men in Altan Bulak, de eerste Mongoolschc stad. Altan Bulak heeft een radiostation, een gewapend bcton-hotel, 32 moderne auto's cn een Duitsch warenhuis, waar men kinine, gramofoons, conserven en boeken kan koo- pen. Op het oogenblik is er echter geen levend wezen in de stad te bespeuren Want sedert drie dagen wordt het Na- dam-feest gevierd, het krijgsfeest, dat nog stamt uit den tijd van Tsjingis Klian en dat door de Chineczen was verboden. Nu wordt hot echter weer in vollen luister ge vierd, want de Mongoolsche regeering heeft een militair verbond met de Sovjets geslo ten cn men wordt hier nog slechts aan China herinnerd door dc spitse, gewelfde dakbe dekkingen en de exotische schrifttcekens. Op een heuvel, dicht hij dc stad wandelen uitdagend meisjes in Europeesche kleeder dracht, d.w.z. zij dragen Europeesche schoe nen en hoeden uit het jaar 1020. Tpsschen hen door draven bruin verweerde Mongolen op hun dampende paarden, opgetuigd met purperen zadelkleedcn, met goud gebor duurdIn een stofwolk komt een aantal naakte, bruine jongens aanrijden op prachtige, Europeesche fietsen! Zij begeven zich naar de groote tenten, daar verderop in dc steppen. Muziek, rumoer, dc reuk van een feestmaal Dan wordt het plotseling stil. Als het ge roffel van een in de verte voorbij rijden den trein, klinkt het uit twee tenten en plotse ling springen ccn aantal mannen eruit, ge heel naakt, behalve hun zware rijlaarzen. Om clc schouders dragen zij wapperende, kleurige linten. Zij stoeten een gebrom uit, kreten klinken, languitgehaalde kreten, af schuwelijk hoog soms, en het publiek krijscht van enthousiasme„Vlieg... adelaars!" roepen de vrouwen, vlieg!" De naakte krijgslieden stellen vechtende arenden voor. Met zwaaiende ai-men bootsen zij de woedende vleugelslagen van deze die ren na, kletsen verachtelijk snuivend op de heupen, en komen zoo dicht bij elkaar, dat hun voorhoofden elkaar haast raken dreigendwild en toch aesthetisch! Bij ieder paar staat een scheidsrechter, met ccn grootcn klcurigen hoed in de hand Met een plotselinge beweging grijpen dc worstelaars elkaar aan. Zij draaien met gebogen hoof den orn elkaar heen, trachten den tegenstan der tegen den grond te werpen. Strijd strijdDan een luide, schrille kreet de kreet van den overwinnenden adelaar! De scheidsrechter zet een van hen den hoed op het hoofd en deze loopt armzwaaiend en schreeuwend naar de grootste tent. waar de regeerings-afgevaardigden zitten. 1-Iij krijgt daar zijn ketel hoemy, een drank, die go- maakt wordt uit paardemelk cn een stapel beboterde beschuiten Als de adelaarsgèvechten geëindigd zijn, begint de wedstrijd voor ruiters. Een wedren over 15 Kilometer, waaraan kinderen en oude vrouwen deelnemen; krijgslieden en beambten, burgers cn hoeren, alles wat maar op een paard kan rijden, rijdt mee. 's Avonds slaan de vlammen hoog op uit stapels hout, de mcnschen liggen om dc vuren cn in den nacht begint het eigenlijke feest, begint het gif de hand uit te strekken naar zijn slachtoffersMen rookt Ilasjish! I-Iasjish dat zijn bladeren, of onbe vruchte. bloesems, dikwijls ook alleen het hars van de Indische hennep. Men rookt dit uit waterpijpen of brouwt dranken uit dc tot poeder gemalen bloesems. Hier in Mon golië echter worden de bloesems met de bladeren vermengd cn in kleine, aarden pijpen gerookt Ilasjish„vroolijkheidspillcn" noemde men een tiental eeuwen geleden de met sui ker vermengde harsTegenwoordig zijpi ruim 300 millioen mcnschen aan dit gif ver slaafd, in Turkestan cn in Pcrzië, in Egypte en Klein-Azie, in Marokko, in Algerije en in den Congo... overal rookt men Hasjish... Gehcele dorpen worden er door aange tast thans ook Mongolië. Wij liggen om het flikkerende vuur, dat grillige schaduwen werpt, wij zijn reeds lang als eeregastcn in de menigte opgenomen... Men is gastvrij in Mongolië Dc pijpen worden steeds opnieuw gevuld. Van ophouden kent men niet en bedanken kunnen wij ook nietWij rooken. Zwoele nacht oneindige steppen vlammende vuren Doodmoede van de lange autorit zijn wij. Verrukt van de kleurenpracht van de feeste lijkheden... het gif werkt snel... De mannen om ons heen zingen oude, Mongoolsche liederen, strijd en dans zijn vergeten Een geheel e stad ligt in zoete droomenin welbehagen!Men is gelukkig door de hasjish. Het lijkt wel of men in een heerlijken zonneschijn wandelt, iedere kleine beweging wordt een bron van wellustSnel volgen de verschillend: stadia elkaar op. Men voelt dat men nu alles zou kunnen bereiken, zou kunnen uitvoeren, tot het onmogelijke toe... want onmogelijkheden bestaan er niet met hasjish... De klanken der oud, eentonige Mongolcnliederen klinken zacht cn wonder schoon, vol lieflijke wendingen en melo diën... Men rookt in dezen nacht van het Nadam-feest, een paar Kilometer van de Russische grens, ccn paar Kilometer van de koudste, meest gerationaliseerde, meest af gejakkerde staat ter wereld, waar dc mcn schen geen menschen meer zijn, doch sla ven... cn zuigt met i ede ren ademtocht het geluk in zich op... Hoe komt dat... door de hasjish? Ik voel mij even gelukkig, alsof ik in schatten stond te woelen, alsof ik een zeer verblijdende tijding ontving... Het is, alsof ik bij het spel een vermogen heb ge wonnen, alsof men onder duizend vijanden, alleen, geheel alleen dc schoonste vrouw ter wereld veroverd heeft Is dat slechts een ruiterlied? Het klinkt als het gcruisch van een hemelsch orkest, als een concert in een onmetelijke zaal Daar hinnikt een paard, het lijkt wel een fanfare uit zilveren schalmeien in dc zoele lucht gestootenIk zie gekleurde sterren omnoog cn omlaagschieten honderd duizendalles draait om mij heen maar zoo harmonisch, zoo schoon, een kalci- doscoop, ik hoor mijzelf lachen, een zilver klokje in de verte... mijn buurman gromt tevreden een verafgelegen onweer. Ieder geluid wordt geweldig versterkt door het gif... door de roes... versterkt, maar niet hinderlijk... integendeel, het kwelt niet. zooals liet rumoer van Broadway iemand kwelt, hel geratel van auto's, vrachtwagens, menschen, treinen, neen het wordt har monischer, maakt iemand rustiger... Her inneringen duiken op... snellen voorbij... droomen? Wie zal het zeggen... De mannen naast mij schijnen gezichten van porcelein te hebben dragen zij maskers Star is dc uitdrukking van hun gelaat... ook het vuur is verstard, schijnl stil te staan Slaap... Den volgenden morgen herinnert men zich haarfijn alle sensaties van de hasjish-roes Maar men kan elkaar weer zien, zooals men is, niet met porccleinen maskers, doch hol- wangig cn bleek. Men ziet, hoe zij lichame lijk aan dit gif ten gronde gaan Hasjish! Ik zag o.a. mijzelf een paar jaar geleden, hoe een visschersbark onze passagiersstoo- mer naderde, midden in de Roode Zee. Een paar caoutchouczakkcn werclen uitgela den... De bark bleef ter plaatse verankerd, totdat de duisternis vielToen verdween, het schip naar een eenzame, plaats aan de kust. Daar wachtten kameelen.' Men bracht de Turksche hasjish naar Egypte... Daarna zag ik in Alexandria, op een zwoe- len Meinacht twee mannen kaartspelen, een slechts gekleed in een enkele broek, daar hij zijn bovenkleeren verpand had... om een paar balletjes hars met suiker.., hasjish... Al spoedig hadden zij ruzie, die twee... geschreeuw... gevecht... moord! „Veertien millioen menschen wonen er in Egypte", vertelde den volgenden morgen Russell-Pascha mij, de chef van het Egyp tische specialistenkorps tegen den handel in verdoovendc middelen „en daarvan zijn er minstens 500.000 hasjishrookers eri cocaineverbruikersgeen ander land ter wereld heeft zoo'n droevig record" Men heeft in 1930 den gcheclcn hasjish- oogst van Lybië vernietigd... De prijs steegVerder was er niets veranderd Het gif drong door tot Europa... Kwam reeds 40 jaar geleden in de mode... Men rookt het in tal van Parijsche geheime clubsConferenties zonder tal en even eens zonder gevolg. Dat was 1931. Voor 1932 zijn weer een twaalftal besprekingen in zicht. Alle regeeringen bestrijden den han del in verdoovende middelen, waaraan half Indië ten offer is... Mèt den nood echter, die steeds groote kringen aantast, mèt crisis cn onzeker heid... groeit de macht van het gif... Men heeft de heroïne- cn cocaïneproduct ie, voor een groot deel tenminste, onder controle ge bracht. Daarom keert alles naar den hus- jishhandel terug... naar de Opium. Allo groote Oostcrschc feesten eindigen met een opiumroes Men brengt Zwitsersche heroïne in graf steenon naar Sjanghai, in uitgeholde closet- deksels naar Cairo. In Alexandrië komt een transport leeuwen aan en slechts door ver raad woidt ontdekt, dat de kooien dubbele bodems hebben en meer dan 700 Kilogram Hasjish bevatten leeuwen daarvan heeft geen enkele douanier terug! Zoo gaat het verder... gif... gif, overal ter we reld!... Ook in Mongolië tegenwoordig De een of andere Zirik rookt Hasjish cn schiet in zijn roes een vliegtuig omlaag Een of andere Mongoolsche generaal kauwt te veel „vro^Wjkheidspillen" en er ontstaat een oorlogje Hasjish en Nadam-fecst in een stad met auto's en met een radiostation, bloedoffers en voedoediensten op Haïti, dat de schitte rendste ziekenhuizen en de modernste fa brieken heeft, overal vooruitgang, tot in de verborgenste hoeken der wereld, en overal tevens het verlangen zich een roes te drin ken of een roes te rooken, in dc verdooving redding te vinden voor de walsende wielen van dezen tijd, die alles vermorzelen, hoog of laag, wat zich op hun* weg bevindt... Een verscheurde maatschappijin Mon golië evpnzccr als in New York. Een vlucht voor de werkelijkheidin Altan Bulak niet minder dan in Parijs. Maar dc Mon golen mcenen, dat zij het leven door de roes der verdooving beter kunnen verdragen ondanks hun auto's en vliegtuigen... of misschien juist daarom0 (Nadruk verboden).

Historische kranten - Archief Eemland

Amersfoortsch Dagblad / De Eemlander | 1932 | | pagina 15