HET „LEVENSGEVAARLIJKE" AMBT
LUBITSCH' „ADAM EN EVA'
VERLICHTING
Fa.G.A. BEENHAKKER
«ACHTERBERGH
VARIA
MARLENE ZONDER
VON STERNBERG!
Goede
van Uw auto is *s winters
noodzakelijk.
Alle schijnwerpers,
bumperlampen,
gloeilampen
uit voorraad leverbaar.
St. Jorissenstraat4 - Tel. 1667
GEEFT GESCHENKEN VAN
BLIJVENDE WAARDE
PERZISCHE KLEEDJES
PERZISCHE KUSSENS
DELF TSCH AARDEWERK
KLE1N -MEUBELEN
MEUBILEERINGEN
WESTSINGEL
■MMMMü
'Amerikaansche notities
tt
HET PRESIDENTSCHAP DER
VEREENIGDE STATEN
Een hooge positie, welker sociale
kant afmattend is
Bovendien een lage
bezoldiging
(Van onzen eigen correspondent).
diet is niet de eerste keer, dat insiders
het hoofd schudden en verkondigen: het
Amerikaanschc presidentschap is een zoo-
zooveel omvattende en zoo ontzettend veel
eischende werkkring, zelfs voor een kern
gezond mensch, dat de laatste presidenten
er allen het slachtoffer van zijn geworden.
Wanneer het zoo doorgaat en er geen maat
regelen getroffen worden om een groot
deel van den last op zijn schouders te ver
minderen, zal die opperste positie in den
lande een levensoffer worden van den man
die door zijn partij als candidaat werd ge
steld en door de millioenen kiezers aan
gewezen als hun voorkeur. Vroeger, vóór
den burgeroorlog in 1865, gebeurde het wel,
dat een Amcrikaansche president den hoo-
gen ouderdom van 90 haalde, zooals met
John Quincy Adams het geval was, maar
daarna zijn er maar drie geweest, die 70-
of meer werden. Op het oogenblik leeft er
geen enkele ex-president mee**, maar er le
ven wel zes weduwen van presidenten en
wel van Cleveland, Harrison, Roosevelt,
Ta ft, Wilson en Coolidge.
SBpresident Taft was een buitengewoon
sterk iemand, die bovendien een zonnige
natuur had en in wiens tijd niet zooveel
schokkende dingen zijn voorgekomen. Maar
van president Wilson en Harding is het
meer dan een publiek geheim, dat zij ten
onder gegaan zijn aan hun ambt. Beider
levens zijn drama's van het zuiverste soort
geweest en ofschoon hun dood onder tra
gischer omstandigheden plaats had dan
van ex-president Coolidge, dio de laatste
jaren van een otium cum dignitate op zijn
bescheiden buitenplaats in Massaschusctts
genoot, heeft de laatste niet minder zijn
leven gegeven voor zijn land en zijn werk.
Wilson, de idealist, die met zijn beroemde
veertien punten hoopte do wereld en het
menschdom te hervormen en in zijn posi
tic en zijn land liet groote middel zag om
een vredelievende en democratische wereld
te scheppen, heeft waarschijnlijk de groot
ste tegenstellingen, die in het leven van
een politicus kunnen voorkomen, beleefd.
Hij is in die woelige jaren van 1917 de
man geweest, van wie millioenen hun heil
verwachtten en die door millioenen ge
vreesd werd als de man, die de balans in
hun nadeel zou laten overslaan. Zijn triomf
tocht naar Europa voor het vredesverdrag,
waar hij als een afgod ontvangen werd en
waar hij stuk voor stuk zijn illusies moest
laten varen, om na zijn terugkomst in zijn
eigen vaderland verder geheel door sluwe
politici vernietigd te worden.
Wil6on stierf aan wat men gemeenzaam
uitdrukt als een gebroken^ hart. En het
zelfde overkwam president Harding, die
meer door het toeval in het Witte Huis
kwam. Een van de joviaalste en goedgc-
loovige personen, die er ooit hebben ge
woond, sterk steunend op het advies van
anderen, omgaf hij zich met een Kabinet,
dat later gebleken is voor het grootste deel
te bestaan uit mannen, die ten hoogste on
betrouwbaar waren en er alleen op uit
om hun eigen zak te spekken. Hetgeen ze
ook braaf gedaan hebben en toen Harding's
oogen open gingen, werd zijn gezondheid
door den 6cliok ernstig gekirakt. Taft daar
entegen werd president van den federalen
Hoogen Raad in Washington, het hoogste
juridische lichaam in den lande, dat o a.
uiteindelijk over de herroeping van de
Drooglegging te oordeelcn zal hebben. In
die qualiteit nam hij o.a. de presidenten
Coolidge en Hoover den eed af bij hun in
trede.
Wijlen president Coolidge is bijna zes ja
ren het Amcrikaansche staatshoofd ge
weest en in dien tijd is er niets gebeurd,
waar hij rechtstreeksch bij betrokken was
en dat zenuwschokkend was. Integendeel,
de twee eerste jaren, dio hij als ox-vicepre-
sident na Harding's dood in diens plaats
volgde en de vier volgende na een normale
verkiezing, zijn bekend om hun ongeëven-
aarden voorspoed en rust. Toen hij het be
wind aan zijn opvolger Hoover overdeed
den ien Maart 1929, heerschtc er in Ame
rika een ongekende voorspoed, die ook in
de annalen der historie bekend zal blijven
als de „Coolidge Voorspoed", een toestand,
waar hij gaarne bij elke voorkomende gele
genheid op wees en die hij min of meer aan
zichzelf en het wijs beleid van zijn partij,
de Republikcinsche, toeschreef. Hoezeer het
op dien datum en zelfs lang daarvoor al
inwendig rommelde, is pas veel later ge
bleken en men vraagt zich nu af, waarom
dc roergangers van-het schip van staat den
storm niet eerder hebben zien aankomen
Hoe dit zij, het was pas voor lioover
weggelegd om do algemeenc welvaart met
een ongekenden vaart en langjarige inten
siteit naar beneden te zien glijden na dien
fatalen 19cn October 1929. Op Hoover's
schouders heeft de taak gerust, dat van dc
helling naar beneden rollen legen te hou
den en wat hem dat aan zenuwleven en
energio gekost heeft, is duidelijk op zijn
gezicht te lezen, dat veel ernstiger, haast
droefgeestig is geworden, mei diepe lijnen
en met grijs geworden haar. Alle journa
listen, die op dc begrafcnisdienst van Coo
lidge tegenwoordig waren, hebben hun le
zers verteld, hoe president Hoover meer
dan gewoon onder den indruk was tijdens
den lijkdienst in het kleine kerkje van
Northampton en hoc sterk verouderd hij
er zelf uitzag.
Natuurlijk moet hij bijzonder getroffen
zijn geweest door het overlijden van zijn
voorganger, wiens minister van Handel hij
geweest was en die een persoonlijke vriend
van hom was, maar niemand zal geheel kun
nen beseffen, wat de huidige President,
wiens zware ambtsperiode over twee maan
den ten einde loopt, gevoeld heeft als een
vingerwijzing en hoe moor hij zichzelf ge
voeld zal hebben. Zonder mij aan Ameri
kaanschc overdrijving te willen schuldig
maken, geloof ik niet, dat er in de heele
wereld een andere man te vinden is, die
zulk een last te torschcn heeft als dc presi
dent der Ver. Staten. Musisolini bestiert het
lot van slechts 40 nnlliocn Italianen, er
zijn minstens driemaal zooveel Amerikanen.
En StalinWat mérkt men van Stalin in
het openbare leven, die in 18 maanden
niets van zich laat hooren en overigens
zich bij een roodc parade vertoont.
Men zal tegenwerpen, dat de sociale kant
van zulk een hooge positie toch niet zoo
afmattend zijn kan, maar dat is het in
Amerika met zijn democratische opvattin
gen wel degelijk. En wanneer het dan nog
bovenop een reeks politieke werkzaamhe
den komt, dan is liet precies genoeg om er
iemand onder te laten bezwijken. Precies
als met de ontwapeningsquaestic over de
heele wereld is men er al lang van over
tuigd, maar wie doet den eersten 6tap, wat
zal het eerst opgeruimd worden? Oogen-
schijnlijk ligt liet op den weg van- den
President zelf, en toen lioover vier jaar ge
leden het Witte Iluis betrokken had, deed
het nieuws dc ronde, dat hij met verschil
lende onnoodige, oudcrwetsche en kostbaren
tijd roovendc gebruiken breken zou. Maar
met al zijn democratische neigingen en zijn
quasi-minachting voor ceremonieel in an
dere landen zou dc Amerikaan en vooral
do Amerikaanschc niet te vergeten er
volstrekt niet mee tevreden zijn, wanneer
zijn of haar President even onzichtbaar, on
hoorbaar en onbereikbaar leefde als de
roodc dictator op het Kremlin.
Iemand als Harding, die het zoo nauw
niet met den ernst van zijn ambt nam,
voelde niet denzclfden druk als een Coo
lidge, die als stijve New Englander al heel
weinig vcor feesten en socialen* omgang
voelde, maar zich hoofdzakelijk aan staats
zaken wijdde. En er bestaat niet den min
sten twijfel of die alleen zijn reeds genoeg
om het leven van een gezond man elke
seconde, eiken dag en nacht to vullen. Als
een bewijs hoe het tempo in anderhalve
eeuw versneld is, moge dienen, dat men in
deze stad ook in de laatste maanden hard
bezig is om de taak van den Ncw-York-
schcn burgemeester minder omvattend te
maken, aangezien die ook niet voor één
enkel mcnsch te dragen is. Het is door het
onderzoek van het Walker-regiem duidelijk
gebleken, dat dc voornaamste oorzaak van
allerlei mistoestanden was, dat een ouder-
wetsch geworden regeling van gemeentebe
stuur gelegenheid te over schonk aan tal
van individuen om zich aan de stadsruif te
goed te doen.
Het is practiscli gesproken ondoenlijk
voor een burgemeester van New-York of
Chicago of den President van het land, om
aan alles zijn aandacht in persoon to
schenken, maar het is evenzeer een feit,
dat hij dat wel doen moet over een me
nigte onbelangrijke dingen, waarvan de tijd
beter gebruikt zou kunnen worden. Als een
voorbeeld van vasthoudendheid noem ik
b.v., dut er in Nieuw Amsterdam een be
paling bestond, dat er voor het huis van
den burgemeester een lantaarn moest bran
den. In die goede dagen was het anders
moeilijk, liet huis van den burgervader te
vinden, wanneer men hem noodig had." Tot
lieden ten dage wordt er voor het huis van
den Ncw-Yorkschcn burgemeester een vrij
kostbare installatie electrisch natuur
lijk aangebracht op kosten van de ge
meente en eiken keer komt het vraagstuk
ter sprake of dat nog wel noodig is. lederen
keer komt men tot dc conclusie, dat het
geen zin meer heeft.... en toch wordt het
niet afgeschaft.
Op dezelfde manier gaat het met het
presidentschap en wanneer daar door
Roosevelt of zijn opvolger later geen kracht
dadige verandering in gebracht wordt, moet
het leiden tot een vooraf verzekerde levens
opoffering. Een heel ander punt is de sala-
riecring van Amcrikaansche presidenten,
die evenals die van gezanten en wat be
treft die van allo diplomatieke betrekkingen
van andere naties er bij veel to laag is
en dus iemand van fortuin vereischt. Niet
lang geleden stierf er een rijke Amerikaan,
die een fonds naliet, bestemd voor dc vrou
wen van presidenten als een „speldengeld",
omdat hij vond, dat hun echtgcnootcn zoo
mager bedeeld werden. Voor zoover men
weet, is wijlen Calvin Coolidge dc cenige
geweest, die, zeker dank zij zijn sympa
thieke en zuinigo vrouw, van zij'n tracte-
ment heeft kunnen sparen. Maar het i6 en
blijft een anomalie, dat presidenten van
reusachtige particuliero maatschappijen
aan salarissen en tantièmes honderdduizen
den per jaar verdienen en die van de natie
zich tevreden moeten stellen met 75.000
benevens een som voor onkosten, terwijl hij
moet recipiecren e.d. Er is nog meer, waar
uit bewezen kan worden, dat het president
schap wel een hooge, een eervolle en een
ongelooflijk verantwoordelijke betrekking
is, maar dat de uitverkorene het naar ver
houding even zwaar in zijn persoonlijk
leven heeft.
UITHANGBORDEN.
„In 't Vliegend Pcerd" is een opschrift,
dat men dikwijls op uithangborden van
Vlaamsche herbergen aantreft.
Het is ontleend aan Odin's of Wodan's
vurig paard, waarop hij volgens de hci-
densche overlevering, vooral gedurende
den wintertijd oor de lucht reed, om straf
fen of belooningen uit te doelen.
„In den Rooden Haan" kon men ook
vaak lezen. Het i6 een zinspeling op do
roodgeschilderde houten hanen, die onze
bijgeloovige voorouders op de nok van do
woningen, schuren, enz. plaatsten om ze
tegen het hemelvuur te beschermen.
Een heiden6ch denkbeeld is verbonden
aan het uithangbord: „In den Wildeman"
dat men ook meermalen aantreft.
Een oude sage vertelt, dat aan het uit
einde der wereld, nabij een somber woud,
dat den ingang van den hemel en de hel
verbergt, een herberg bestaat, dio lot ver
blijfplaats dient voor de dooden, die nog
niet ten volle aan de godheid voldaan
hebben. Dit woud en de wachtplaats wor
den bewaakt door een wilden manj een
echten reus, met een boomstam gewapend.
Zijn werk i6, degenen die hier beneden
niet meer hebben te boeten, naar den he
mel te geleiden.
In sommige streken van Vlaanderen
dient de olijftak als uitUangteeken aan
herbergen; .ook kent men de den en de
jeneverbes.
filmrubriek
Een nieuwe Chevalienfilm:
„The way to Love"
Dorothea Wieck naar
Amerika
De Film Kurier schrijft:
Lubitsch' film ,.Dc Firma Adam en Eva"
is technisch datgene wat vele van zijn
vrienden allang van hem hadden gehoopt:
Een vanuit dc camera, en niet, een vanuit
een parketplaats geregisseerde film.
Lubitsch moet lang met zichzelf overlegd
nebben, voordat hij deze film maakte, die
zich niet zoozeer stoffelijk als wel in stijl
van zijn totnogtoe geregisseerde films on
derscheidt.
Het is vrij bekend dat hij aan zijn vorige
stijl, die al in den tijd van de stomme film
door vele critici als onfilmisch en tooneel-
matig ^erd beoordeeld, uit innerlijke over
tuiging vasthield.
Of hij dit met opzet deed, doet er niet
toe. Een ding staat echter vast. en wel, Lu
bitsch maakte niet van dc camera een ver
teller, en indien zoo, dan slechts sporadisch
en dikwijls met dc weinig gelukkige hand
van iemand, die iets doet zonder groote
overtuiging.
Met „De Firma Adam en Eva" treedt Lu
bitsch in de gelederen van hen, die men als
de vertegenwoordigers van de school der
moderne filmkunst kan beschouwen. Wat
wil zeggen, dat de dialoog hier plaats moet
maken voor de, vroeger vastgeroeste, doch
nu bevrijde camera, die „sjjrcekt". Er wordt
minder gezegd dan getoond.
Hieraan helpt op vele plaatsen de gecou
peerde handeling, dc symbolische, of de
symbolisch op elkaar volgende scènes.
De organische opbouw, de natuurlijke,
vloeiende en zekere doorvoering van de
stijl, het consequent volgehouden beeld-
rhythmc, bevestigen het vermoeden, dat hier
geen sprake is van een gril of zelfs van een
concessie aan den tijd of aan de productie-
leiding. Immers een echte stijl is net zoo
goed een geloofskwestie als een kwestie van
kunnen.
Hier is ook vooruitgang, ontwikkeling te
bespeuren. Hier bekent zich een vorm van
filmkunst, die door haar aanhangers als de
cenige ware taal der film wordt beschouwd.
Het is verbazingwekkend, dc sprekende
film moest er eerst zijn om te bewijzen dat
de filmkunst niet zoozeer de spraak van de
personen, als wel het beeld, do beweging en
dc handeling, de „sprekende" camera, miste.
Technisch lilmnieuws.
Na drie jaren van experimenteeren heeft
do Paramount in haar Ilollywoodsche stu
dio's thans de geluidsfilm op halve breedte
als standaard-uitrusting aangenomen. Het
nieuwe systeem geeft een besparing van bij
na vijftig procent op de zeer hooge kosten
van liet filmmateriaal, dat gebruikt wordt
om het geluid op vast te leggen.
De eerste film waarbij het nieuwe systeem
wordt toegepast is „A Farewell to Arms",
de verfilming van Ernest Hemingway's
prachtige roman, die onder leiding van
Frank Borzage en met medewerking van
Gary Cooper en Helen I-Iayes voltooid wordt.
Zooals men weet wordt bij een geluids-
filmopnamc alleen het beeld direct door de
camera opgenomen. Het geluid dat de mi
crofoon bereikt, gaat via een systeem van
ERNST LUBITSCH.
telefoonlijnen naar een speciaal voor dit
doel ingerichte studio, waar de machines
staan die dc electrische stroomtrillingen
in fotografeerbarc lichttrillingen omzetten.
Vroeger gebruikte men voor het vastleggen
van deze geluidsstrook negatief van de nor
male breedte, en liet is wel te begrijpen,
dat met dc tnllooze opnamen, die er per
dag in een studio van de afmetingen als
dat der Paramount gemaakt worden, een
enorme hoeveelheid materiaal ongebruikt
moest worden weggegooid, aangezien de
smalle soundstrook slechts een zeer gering
deel van het totale negatief beslaat. Bij het
nieuwe systeem wordt de éénmaal belichte
film teruggewonden, om aan de andere
zijde opnieuw gebruikt te worden. Na het
ontwikkelen wordt de geluidsfilm door een
klein snij-apparaatje in dc lengterichting
in tweeën gesneden, waarna het geluid te
zamen met het beeldnegatief wordt afge
drukt om een complete positieve film to
verkrijgen.
De nieuwe Chevalierfilm.
Norman Taurog, dc regisseur van „Skip-
py", die met deze filrn dq regicprijs voor
het jaar 1931 van de Academv of Motion
Picture Arts and Sciences wonis door
Paramount aangewezen om de leiding op
zich te nemen van dc nieuwe Maurice Che
valier film „The Way to Love". Charlio
Ruggles en Edward Everett Horton zijn
reeds door hem geëngageerd om dc komi
sche rollen in deze film te spelen, do vrou
welijke hoofdrol speelt Carole Lombard.
Chevalier bevindt zich momenteel te New-
York, waar hij persoonlijk optreedt. Wel
dra zal hij zich naar Hollywood begeven,
om met dc opname aan te vangen.
Mariene Dietrich in „Song of
Songs".
Mariene Dietrich begint dezer dagen on
der leiding van Roubcn Mamoulian met de
opnamen voor haar nieuwe film „The Song
of Songs", gebaseerd op Hermann Suder-
mann's „Das Hohe Lied".
Deze rol was eerst bedoeld voor Miriam
Hopkins, doch nu Marleno's nieuwe von
Sternberg film, „Hurricane", van de baan
is, heeft Paramount, ten einde geen noode-
loozc tijd te verliezen, Mamoulian laten
voortgaan met zijn voorbereiding van „The
Song of Songs".
„Bengal Lancer" voor de came
ra's.
„The Lives of a Bengal Lancer", een van
dc grootst opgezette films die dit jaar m
Hollywood in productie gaan, bevindt zich
thans in het stadium, waarop de atelin*-
opnamen kunnen beginnen. Meer dan een
jaar hebben dc voorbereidingen geduurd
voor deze film, die in den afgeloopen zomer
door Ernest B. Schoedsack gedeeltelijk in
Britsch-Indic werd opgenomen. In dc studio
scènes spelen Clivo Brood, die momenteel
voor Fox in de verfilming van „Cavalcade"
optreedt, Cary Cooper, die juist zijn werk
in „A Farewell to Arms" beëindigde, bre-
dric March, wiens rol in „Het Toeken des
Kruises" hem een zeer groote populariteit
heeft bezorgd.
Ricjiard Arlen, die werkt in de verfil
ming van Well's „The Island of Lost
Souls". Paramount heeft nog geen regis
seur aangewezen voor de opnamen van
Francis Yeats Browne's autobiografischen
roman.
Alice White terug in Hollywood.
Alice White, dc kittige kleine blondine,
die eenige jaren geleden aan liet begin van
een veelbelovende loopbaan als film„flap-
per" scheen te staan, doch wegens het feit
dat zij niet op haar mondje gevallen was,
en bij iedere gelegenheid de producers
ronduit de waarheid zei, uit Hollywood
werd weggewerkt, is thans in de filmstad
teruggekomen, en zal opnieuw trachten zich
een plaatsje aan het filmfirmament te ver
overen. B. P. Schulberg heeft haar geënga
geerd voor de hoofdrol in zijn verfilming
van Gina Kaus' succesroman „Die Ueber-
fahrt", welke onder den naam „Luxury
Liner" door Paramount zal worden uitge
bracht.
Lothar Mendcs voert dc regie, terwijl
voor verdere rollen Zita Johann, George
Brent en Richard Arlen genoemd worden.
Doromea Wieck naar Amenta.
Dorothea Wieck, dc actrice, die zich met
één film, „Meisjes in Uniform", een wereld
naam verwierf, heeft een contract gesloten
met Paramount, voorloopig voor één jaar.
In Maart 1933 vertrekt zij naar Hollywood.
Het is nog niet bekend in welke film do
Amerikaansche maatschappij haar nieuwe
aanwinst wil laten optreden, doch het con
tract dat de actrice geteekend heeft, bevat
de uitdrukkelijke bepaling dat de producer
haar ten minste in. één groote film een
hoofdrol moet geven. Op deze wijze wil Do
rothea Wieck vermijden, dat men haar een
jaar lang in Hollywood laat zitten, zonder
haar iets te doen te geven, zooals reeds zoo
vaak met geïmporteerde Europeesche groot
heden het geval was. Voor het contract ge
sloten werd, moest de Duitschc actrice een
proefopname maken van twee volle acten.
Zij speelde eenige scènes uit de Tallulah
Bankhead film ,,My Sin", die in Amerika
met groote tevredenheid werden ontvangen.
In het bizonder was men zeer tevreden over
haar Engelsch, dat zij vloeiend en met een
nauw merkbaar accent spreekt.
Scenario van Amelia Earhardt.
Paramount heeft een scenario aange
kocht, dat geschreven werd door de popu
laire Oceaanvliegster Amelia Earhardt, en
dat getiteld is „Twelve Hours to Paris".
Het manuscript behandelt een toekomstige
luchtverkeerdienst tusschen Europa en
Amerika.
