HET KARAKTER VAN DE MAROLLEN
VERLICHTING
Fa.G.A. BEENHAKKER
VITRAGE'S- VOILES'
GORDIJNSTOFFEN
Fa. J.W. v. ACHTERBERGH
MEESTAL EERLIJKE LIEDEN,
METEEN GOUDEN HART
ALLERLEI
LUCHTSCHEPENDIENST
OP NED.-1NDIË
Goede
van Uw auto is 's winters
noodzakelijk.
Alle schijnwerpers,
bumperlampen,
gloeilampen
uit voorraad leverbaar.
St. Jorissenstraat4 - Tel. 1667
Meubileering-Westsingel 10-13
NIEUWS UIT BELGIE
Een bezoek aan den Brusselschen
poes jeneUenkelder
(Van onzen correspondent).
liet Brusselschc volksleven is een onuit
puttelijke bron van grappige dingen, dik
wijls met een pijnlijke zijde, door de diepe
zedelijke armoede van de vele eenvoudige
menschcn. maar meestal.toch zoo ongekun
steld en zoo mcnschelijk, dat het de belang
stelling loont. Het is intensief samengeperst
in de verschillende volkswijken, maar hoofd
zakelijk toch in de wijk van de Hoogstraat,
de Marollen. Ken andere volkswijk, de Put-
terij, werd gesloopt omdat men het plan
had een centraal station te bouwen, in het
hart van de stad zelf. Het plan is nu opgc-
gevcn, nadat tienlallen millioenen zijn ver
spild. maar inlusschen is de volkswijk ver
dwenen. wat in den grond geen kwaad is
vermits levens falloozen sloppen; steegjes
en woonkazernes met al hun misères zijn ver
dwcncn. Doch men moet het volkje kennen
dat daar woonde om te weten dat zij zich
niet zoo gaarne laten verdringen uit het
centrum en zoo komt het dat, waar dit mo
gelijk was, de meesten naar de wijk van de
Hoogstraat en de Blaesstraat zijn verhuisd
en samenhokken in de huizen rondom het
Vossenplein, in de vele straten die uitko
men op het plein, dat het équivalent is van
de Parijsche Marché aux Pu ces, waar da
gelijks een markt van oude, afgedragen
dingen wordt gehouden, om niet te spreken
van de voorwerpen die op oneerlijke wijze
werden verkregen. Officieel heet dit plein,
dat niet ver van het Zuiderstation is gele
gen, het Kaatsspelplein, maar geen mensch
noemt het zoo. Het ..Vossenplein" heet het
zelfs voor de Fransch-sprekenden en die
Vlaamsche naam is heelemaal gepast want
wie een tijdje door de wijk wandelt, zal
heel spoedig hooren dat hier alleen of het
gemakkelijkst door de ..inheemschen"
Vlaamsch wordt gesproken, d.i. natuurlijk
Brusselsch, met al de schilderachtigheid en
de dwaasheid die de tweetaligheid ken
merkt. Ilier is het ook dat ge nog de oor
spronkelijke Brussel6chc „Brasseries" vindt,
waar voor den oorlog de lekkere Faro werd
geschonken, met hun houten banken en
naakte tafels. Hier vindt men nog de dan
cings, waar het geraden is niet binnen te
treden als de knapen uit het kwartier met
hun „mokko" aan 't dansen zijn, waar er
naar hartelust wordt gevochten, met mes
sen; waar iemand, die er de politie bij
haalt, door gansch de gemeenschap als een
verrader wordt beschouwd; waar de eigen
wet geldt en alle geschillen onder elkander
worden uilgevochten. Hier vindt men ook
de typische fritures, waar, tegen een klein
prijsje, allerlei frietgerechten worden aan
geboden, zonder dat men evenwel op de
noodigc hygiënische zuiverheid rekenen
mag. De automatics hebben deze fricthui-
zen nog niet verdrongen. Hier staan langs
de straten de eigenaardige karretjes met
„caricoles", waaraan degenen die er eentje
te veel hebben genomen, zich te goed doen
om weer hun evenwicht te vinden. Hier ook
treft men de goedkoops logementhuizcn
aan, waar arbeiders, die het er mee willen
doen, een nacht in een collectieve slaapge
legenheid kunnen doorbrengen. Er is nog
meer: de verdachte herbergen, waar helers
en inbrekers samen komen, waar de indiea-
teurs van de politie rondzwerven om slacht
offers te vinden; de rendez-vous-huizen,
met „chambres pour voyageurs", die op een
nacht een paar keeren worden verhuurd en
waar alle gelegenheid bestaat om te worden
uitgeschud. Er is alles wat men lust. Maar
de aanwezigheid van de laatstgenoemde ca
tegorie burgers moet niet van dien aard
worden geacht om iedereen tc verdenken.
De mecsten zijn eerlijke lieden, met een
gouden hart. Zij wonen er en zij willen er
blijven. Liever wonen ze daar in een slecht
verlucht, bouwvallig huis, dan aan de uit
hoeken van de stad een goedkoope woning
te gaan betrekken. Hier worden de venters
gerecrutecrd die in de stad bloemen, lom-
bolabiljetten en dergelijke dingen meer ver-
koopen. Zij zijn direct overal bij en dit ge
mak zouden zij niet gaarne missen.
Maar thans is deze wijk nog verrijkt, n.l.
met een poesjenellentheater, die nu op
nieuw eiken avond voorstellingen inricht.
Het marionettentheater is steeds populair
geweest in deze wijk en wie haar wil leeren
kennen zal na een wandeling, best den
avond besluiten met hier een bezoek te
brengen. Brussel is nooit zonder poppenspel
geweest. Doch het was meestal tc schoon en
te luxueus gelogeerd. De menschcn van de
Hoogstraat kwamen niet, maar wel de in-
tellcctucelen die er een nieuw genoegen In
vonden. Sedert het naar de Hoogstraat Is
verplaatst, of liever sedert het poesjenellen
theater van de Hoogstraat een bestendige
activiteit heeft gekregen is dit veranderd.
Het heeft leven gekregen. Het is gevestigd
in een kader dat volledig de atmosfeer
schept dio noodig is, in de Warschaugang,
nummer 1S8, voor het volk dat er belang in
stelt. Langs een nauwe gang, een stcogje
van nauwelijks een meter breed, bereikt
men een kelder, waarin het theater is ge
vestigd. Er zijn de noodige waarschuwingen
aangebracht om de bezoekers aan tc manen
zich. goed te bukken bij het binnentreden.
Kcnmaal binnen is er gelegenheid om goed
rechtop tc staan. Er zijn 90 zitplaatsen, d.i.
op planken. Bij grooten toeloop worden deze
plaatsen gereserveerd voor de „dames" en
de „heeren" moeten blijven staan. De wit
gekalkte muren zijn behangen met toonee-
len uit de stukken van het repertorium, van
de oudste draken tot de klassieke werken
Het toonccl is zeer behoorlijk en vooral de
poppen zijn mooi gestyleerd. En er is een
goede reserve. De eigenlijke artist is Toone
IV. „Toone" is de traditioneels artist van
het marionettentheater, de baanbreker; zijn
opvolgers hebben zich steeds zijn naam toe
geëigend. Hij laat de poppen spreken in zijn
Brusselsch-Vlaamsch dialect, dat een Ne
derlander, die pas uit den Haag of Amster
dam is overgekomen, wel moeilijk zal be
grijpen. maar dat, voor wie het kent, sap
pige uitdrukkingen heeft. Toone heeft ge
speeld van dat hij een kleine jongen was
en zijn vader is er van gestorven. Want. zoo
vertelde hij ons, toen wij het theater be
zochten, hij speelde eiken dag en in liet ge
wone theater heeft elke kunstenaar zijn rol.
Wij moeten alle rollen spelen en dat is zeer
vermoeiend voor de borst
Op verzoek kan men alles krijgen wat
men wil: voor kinderen, niet voor kinderen
en half om half. Dit wordt gedoseerd naar
believen en het kost niets meer. De toegang
is 1 franc voor groot en klein, en er wordt
eiken dag gespeeld, niet voor leege zalen,
want de belangstelling voor het poesjenel
lenspcl duurt onverminderd voort in do
wijk. De volksche humor en de sappige uit
drukkingen, plat. maar vol gezonden zin en
wijsheid soms, zijn steeds van de partij.
Toone kent zijn volk goed. Hij woont er
sedert jaren en heeft een bonneterie-winkel
overdag, waarin hij met iedereen te doen
krijgt. Vele ervaringen heeft hij er mee op
gedaan, vooral tijdens den oorlog. Hij ver
telde ons, hoe hij eens last kreeg met de
Duitschers omdat hij zijn poppen had uit
gedost met een Duitsche uniform en een
punthelm, om ze dan te laten optreden in
een stuk waarin zij het onderspit moesten
delven tegen de Franschcn. Zij brachten
hem ook geluk bij. De Duitschers eischten
n.l. al het koper op. En de fcldgrauen kwa
men op zekeren dag ook een huiszoeking
doen bij Toone IV om koper te vinden. On
der de poppen waren er enkele in koper en
om de aandacht van de Duitschers af te
leiden speelde hij hun met zijn poppen een
paar toonccltjes. Dit beviel hen zoo zeer
dat zij heengingen en vergaten te zoeken.
Wat Toone het meest is bijgebleven is ech
ter het grappige toonccl, tijdens den oorlog,
toen hij .een stuk speelde waarin een ge
deelte voorkwam met een feestmaal. De
lekkerste gerechten moesten worden opgc
diend. Toone zelf zat met een leege maag
achter de schermen tc spreken en het pu
bliek was al even hongerig. In de geestdrift
over de smakelijke hapjes, die hij in ver
bcelding op tafel tooverdc, ging Toone zoo
ver dat hij het water zelf in den mond
kreeg en uit de zaal jammerklachten op
stegen en met aandrang werd geroepen,
van nu toch maar op te houden, want dat
er al flauw waren gevallen, van louter ver
langen! Toone moest wel ophouden want
hij kreeg zelf een appelflauwte!...
En zoo heeft Toone nog meer herinnerin
gen. liet fierst is hij op het gulden bock
van het theater, met de handteekeningen
van al de voorname personen, die het heb
ben bezocht.
Men zou ongelijk hebben zich te laten af
schrikken door het milieu waarin het thea
ter zich bevindt. Wie kans heeft om het u»
bezoeken moet er eens gebruik van maken
Men zal het niet met onvermengde gevoe
lens verlaten, want de taalanarchie bij het
Brusselsche volk laat steeds een pijnlijken
indruk. Doch men zal indrukken opdoen
die voor deze eigenaardige wijk van Brus
sel, de Marollen, onmisbaar zijn.
Een „sight seeing-car" beladen met
Amerikanen die Europa „doen" rijdt door
een Duitsche stad. Do gids verklaart: „Da
mes en Heeren, ik maak er U in het bijzon
der op attent, dat wij op het oogenblik een
der oudste en mooiste wijnrestaurants der
wereld voorbijrijden."
Waarop de vreemdelingen in koor vragen:
„Waarom?"
Juffrouw Lydia bestuurt voor het eerst
haar automobiel voor een lange overland-
tocht. Panne bleef niet uit. Een vriendelijke
landman biedt, haar zijn werkros aan, om
den wagen naar het dorp te slecpen.
„Dank je wel, goede man," zegt Lydia,
„maar met één zal het niet gaan. 'Misschien
zou je er nog 14 hij kunnen krijgen, want
mijn auto heeft 15 paardenkrachten."
Verklaringen van Dr. Eckener
F r i e d r i c h s h a f e li, 10 Maart (V.D.)
Een vertegenwoordiger van het te Fricd-
richshafen verschijnende Seeblatt had een
interview met don dezer dagen aldaar van
zijn studiereis naar Ned.-lndiö terugge
keerden dr. Eckener over de resultaten
van zijn reis en do mogelijkheid van het
instellen van een luchtschependienst tus-
schen Nederland en Nederlandsch-Indië.
Dr. Eckener verklaarde op zijn reis belang
rijke gegevens te hebben verzameld over
de seizoenen, waarin de klimatologische
crastand'gheden voor luchtschecpvaarten
in do tropen het gunstigt waren. Hij acht
te het doelmatig om bij instelling van een
vaston dienst op de helft van het ongeveer
13000 K.M. lang traject, ongeveer in de
buurt van baai Guardafui aan de Roodo
Zee bij do Golf van Aden een tusschenlan-
dingsstation met ankermast aan tc leggen.
Indien men do reis zou laten aanvangen
ergens aan de Middellandsche Zcc duor
daar een vertrekhaven aan to leggen, zou
men over het traject naar Java 41/* a 5
dagen doen, waarover do mailschepen
thans 21 dagen doen.
Dr. Eckener achttte het mogelijk gedu
rende het geheelc jaar een dienst in beide
richtingen tc onderhouden. Indien Neder
land zich luchtschepen zou willen aan
schaffen, zouden deze voorloopig waar
schijnlijk te Friedrichshafen gebouwd moe
ten worden. De to gebruiken luchtschepen
zouden van hetzelfde type zijn als de „Graf
Zeppelin" en de nieuwste aanbouw kun
nen zijn. De Nederlandsche regeering zal
thans hierover een beslissing moeten ne
men.
De poëet. Dc redacteur zegt tot den lyri-
schen dichter:
„U zoudt er goed aan doen Uwe gedich
ten op de machine te schrijven."
„Lieve hemel," antwoordde de dichter,
„dacht U dat ik gedichten zou maken als
ik kon machineschrijven?"
„Dit hoek kost maar 2 gulden en men
stikt van 't lachen als men het leest."
„Dan wil ik het wel graag hebben,
want dan is het juist iets voor rnijn schoon
moeder."
Het privéleven der filmartistcn groo-
te partijen, interessante reizen, jacht naar
sensationeelc avonturen dat zijn slagzin
nen, die als een enorme lichtreclame bo
ven het werkelijke leven der artistcn uit
stralen en waarvan dc weerschijn binnen
dringt in de kamers van de kleine typistes
en winkelmeisjes.
Deze droomen van hot leven in Cell ulo
dia en verlangen, al zou het slechts voor
zeer korten tijd kunnen zijn, een glimp te
mogen opvangen van de werkelijkheid, die
intusschen slechts in hun verbeelding be
staat.
Slechts eens een korten tijd Garbo te
rnogen zijn, slechts eens dat luxe leven en
die feesten te mogen meemaken
Maar de artisten, wien het publiek eigen
lijk het recht op een privéleven zou willen
ontnemen, verlangen steeds naar de oogen-
Jblikken, dat zij zich los kunnen maken
GRETA GARBO.
van dc camera's, schijnwerpers en de ver
slaggevers. Wij kennen ze niet in die korte
oogenblikken, dat zij zichzelf mogen zijn,
ver van critick en lamplicht en toch zou
den wij ook zoo graag lien in deze momen
ten willen vervolgen en leeren kennen.
Greta Garbo is ons bekend als Anna
Christie, als Yvonne, maar als Greta Gar
bo kennen wij haar niet. Wij kunnen ons
misschien een idee vormen van haar per
soon buiten de studio's als wij weten, dat
zij in de weinige vrije oogenblikken, die
haar filmwerk haar overlaat, in een een
voudig sportcostuum met een slappen
hoed en een donkeren bril, waardoor haar
gezicht geheel overschaduwd wordt, stil
het huis verlaat en terwijl de telefoon belt,
verslaggevers komen, velen aan de deur
naar Greta Garbo vragen, vlucht zij weg.
Door de bossehen en over de velden zwerft
zij alleen rond rnct haar gedachten.
Soms, als zij in een goede stemming is,
loopt zij zachtjes te fluiten en voor korten
tijd kan zij dan vergeten, het zware werk
in dc studio's, de sociale verplichtingen te
genover vrienden en collega's. In deze een
zame wandelingen vindt zij, wat zij zoekt
en wat ieder van ons een enkele maal noo
dig heeft, eenzaamheid, rust en ontspan
ning.
Na een half uurtje komf zij weer thuis.
Haar rust is voorbij. Verschillende malen
is er opgebeld, (hoewel slechts weinigen
haar telefoonnummer kennen, dat regel
matig veranderd wordt). Dien korten tijd
zijn ook meerderen geweest om haar te
spreken en de dagelijksche sleur van al
lerlei boodschappen, schminken kleedcn,
passen, liaastigo autotochten, dringen zich
weer aan haar op, straten vliegen voorbij,
duisterheid, licht, dansmuziek, een roes
van een haastig vermoeiend leven; de bos
sehen, weiden, een haas, die over den weg
loopt, het ruischen der bladeren, zijn een
herinnering geworden, overheerscht door
het haastige rythme van dansmuziek.
Greta Garbo moet glimlachen als de
menschen weer om haar heen zijn, want
deze menschen vormen een gedeelte van
het publiek.
Het leven van een filmarlistc is in hoofd
zaak arbeid en beroepsverplichtingcn met
een enkel maal een poging om voor korten
lijd naar het eigen ik terug te vluchten en
niet altijd „Garbo" tc hoeven zijn.
JOHN GILBERTS CARRIÈRE.
John Gilbert, die het tot de allerhoogste
rang in de filmindustrie bracht met de
films The Merry Widow (Het jolige
Weeuwtje) waarin hij optrad met Mac
Murray onder regie van Erich von Stro-
hcim en The Big Parade (De groote Parade)
met Renée Adorée, Karl Dane en Tom
O'Brien, onder regie van King Vidor, werd
geboren in Logan in den Staat Utah, in
het jaar 1899.
Zijn vader was directeur van een reizend
tooneelgczelschap terwijl zijn moeder, die
bekend was als Ida Adair, tevens als ster
van het gezelschap optrad. Zijn jeugd
bracht hij door met het trekken van het
ccne hotelletje naar het andere. Zijn op
voeding ging met horten en stooten, al
hoewel hij gedurende eenigen tijd een cur
sus volgde aan de Hitchcock Militaire Aca
demie to San Rafael in Californië.
Nadat hij eenigc ervaring had opgedaan
als manager van een tooneelgezelschap in
Spokane, verslaggever en verkooper voor
de Goodrich Rubber Company in San
Francisco, richtte hij zijn stappen naar
Hollywood. Hij kreeg er werk als figurant
tegen een salaris van 15 dollar per week
en den eersten dag die hij in de studio
doorbracht, trad hij op als een Sioux In
diaan en vertrouwensman van het Staten-
lcger in een Wild West film.
Na dc zeer afwisselende en moeilijke leer
school te hebben doorloopen, kreeg lnj zijn
eerste werkelijke rol te spelen in de Wil
liam S. Hart film „Heli's Hinges". Kort
hierna speelde hij een aantol onbeteeke-
nende rollen zoo goed, dat hij een twee
jarig contract kreeg bij de door Thomas
II. Ince juist gereorganiseerde maatschap
pij Triangle Company.
Maar do cinematograpliischc triomf was
nog verre. Niet tevreden met de kleine rol
len. die hij steeds weer te spelen kreeg, be
gaf Gilbert zich op het glibberige pad van
scenario-schrijver. Hij verkocht eenigc ver
halen aan een maatschappij, die echter
door dc depressie, die door den oorlog ver
oorzaakt werd, failliet ging. Door échter
steeds vol te houden in den tijd van vele
ontmoedigingen, slaagde hij er eindelijk in
het scenario tc schrijven voor de film die
door Maurice Tourneur gemaakt werd
„The Great Redeemer" cn deze film word
een succes.
Vanaf dat oogenblik was Gilbert, Tour-
neur's rechterhand en een jaar later zag
bij de vervulling van een reeds lang ge
koesterde wensch, n.l. regisseur te wor
den.
Toen hij echter de hoofdleiding kreeg bij
een in New York te maken Hope Hampton
film, zag hij in, dat hij toch eigenlijk niet
voldoende ondervinding hiervoor had cn
greep de gelegenheid aan, om als acteur
dienst te nemen bij de Fox Organisation.
Irving Thalberg, de jonge productieleider
van de Metro Goldwyn Mayer zag twee
films van hem „Cameo Bird" en „Dc Graaf
van Monte Christo" voorzag groote moge
lijkheden voor Gilbert on bood hem een
zeer aanlokkelijk langdurig contract aan.
Gilbert's aandeel in de film naar het
boek van Elinor Glyn „His Hour" (Russi
sche Hartstochten) leidde tot zijn erken
ning als een groot filmacteur. Hij bewees
zijn aanleg voor romantische films in
„Wife of the Centaur" (Dat wat niet mag),
The Merry Widow (Het Jolige Weeuwtje)
en La Bohème, en bewees tevens zijn veel
zijdigheid als karakterspeler in De Graaf
de Monte Christo en De Man die de Klap
pen Krijgt. Na het enorme succes als Jim
Apperson in The Big Parade (Dc groote
Parade) speelde hij De Onberaden Wedder,
De Vrijbuiter, Langs Zondige Wegen, D^
Kozakken, Binnen vier Muren, Woes tijm
nachten. Tevens trad liij met Greta Garbo
cp in de films Zwakheid Uw Naam is
Vrouw, Anna Karenina en Een Vrouw van
Eer. Zijn eerste sprekende film is Bevrijding
van Tolstoï. Hierna maakte hij nog His Glo
rious Night. In Doccmber 1928 heeft hij zijn
JOHN GILBERT.
contract met Metro Goldwyn Mayer her
nieuwd en speelde de hoofdrol in ver
schillende films, o.a. Way For a Sailor (Wie
gaat mee naar de Zee), Cheri Bibi (Het
Spook van Parijs), Gentleman's Fate (Gent
leman Jack's Noodlot).-
Hij houdt meer van karakterspelen dan
van het romantische genre cn heeft nog
steeds een voorliefde voor regissceren. Hij
staat bekend als iemand met een enorme
energie, waar prettig rnee is om te gaan,
maar hoeft ook dikwijls perioden van ont
moediging. Ilij is de bezitter van een der
mooiste villa's in Beverly Hills. Hij is een
veelzijdig lezer cn houdt zeer veel van too-
neel en opera. In 1925 is hij gescheiden van
Leatrice Joy en is op 9 Mei 1929 hertrouwd
rnct Ina Claire, een bekende (toonecl)ac-
trice, die tegenwoordig ook voor de film
speelt. Zijn enorme populariteit wordt wel
uitgewezen door de meer dan 16000 brie
ven, die hij wckelijksch van bewonderaar»
ontvangt.
