Bad met Geijser
ARTIFORT
FAUTEUILS
DEMOCRATIE IN HET TREINVERKEER
Compleet f95.—
Prima kwaliteit
Aanleg billijk
RNiërop
alleenverkoop
Firma J. W. van ACHTERBERGH
meubileering - westsingel 10-13
HOE HAROLD LLOYD, HAROLD WERD
'n HACHELIJK AVONTUUR
JJuvoEsm. OOJT£L,2BQ
10 JAAR
GARANTIE
'AMERIKAAN SCI IF. NOTITIES
MEN KENT GEEN KLASSE-
INDEELING WEL „CLUB CARS'
Het reizen is niet goedkoop maar
uiterst huiselijk
Attente conducteurs
New-York, 22 April 1933.
„Zin in oen spelletje bridge?" Ik keek
van mijn krant op en bedankte voor de
uitnoodiging met te verklaren, dat ik niet
spelen kan en verdiepte mij verder in het
ochtendblad van den volgenden dag, of
schoon het nog geen middernacht was. We
stonden stil, een eind buiten New-York,
waar de oloctrischc locomotief plaats
maakt voor een stoom dito en om 't late uur
zat ik in een rook wagen, iets waar ik over
dag geen moed voor heb, omdat die dan
stampvol is en de rook er in partjes ge
sneden kan worden. Met was stil in den
langen wagen met aan eiken kant twintig
banken voor twee zitplaatsen, gescheiden
door een gang in het midden. Aangezien
Amerikaansche treinen zonder uitzonde
ring bestaan uit wat wij D-wagens noemen
met een harmonica verb ihding tu6schcn el
kaar, zoodat men van voren naar achteren
en weer terug kan wandelen, is het reizen
hier een huiselijke geschiedenis. Mijn on
dervrager had meer succes met mijn ach
terbuur, die er wel voor voelde en de vier
de man vond zijn plaat6 met drie lui, waar
van er 'twee locomoticfrnachinisten waren
en de ander een overwegwachter van een
plaatsje, waar ik tweemaal per dag langö
kom. Ik herkende de machinisten niet al
leen aan het feit, dat zij juist ingestapt
waren op de plaats, waar we van locomo
tief verwisselden cn waar een heel empla
cement is, maar ook door hun eigenaardig
gestreepte petten met ver vooruitstaande
klep, zooals die altijd door hen gedragen
wordt. De vierde man was misschien een
collega of een zakenman, een dokter of een
bankier. Waarmee ik maar zeggen wil, dat
democratisch Amerika nog altijd geen le
gende io, maar zuivere werkelijkheid. We
kennen in Amerika geen trcinklassen, ten
minste niet in den zin van eerste met rood,
tweede met geel fluweelen* zittingen cn
derde met houten banken. Over korte af
standen, bijvoorbeeld een uur of twee, drie,
kan eon millionair met den besten wil van
de wereld niet ontkomen naast een Itali-
aanschcn grocnlcnboer te zitten. Zoodat
hij natuurlijk liever rnct zijn eigen auto
cn chauffeur gaat! Maar in den trein,
waarmee ik eiken dag heen en weer naar
de stad ga, een rei6je van vijf kwartier
over een afstand Amsterdam—Rotterdam,
zie ik zulke gevallen overal om mij heen
cn zit ik zelf naast menschen, die zeker
een goedkoopcrc gelegenheid zouden kie
zen, wanneer ze dat konden. Er is echter
niets aan te doen cn ik moet eerlijk be
kennen, dat liet allemaal wonderwel gaat.
Ik ben allesbehalve een vurige vereerder
van Amerika en evenmin iemand, i'ic neer
kijkt op zijn eigen land, maar ik ben na
een twaalfjarig verblijf tot de conclusie ge
komen, dat een klassevcrdeeling in Europa
even onmisbaar is als deze ondoenbaar en
onnoodig zou zijn in de Vereenigde Staten.
En toch is er wel degelijk ietö van dien
aard door wagcn6 van grootere luxe te la
ten meeloopen, de zoogenaamde parlor care
en Pullman cars, waarin genoeg toeslag
betaald moet worden om lieden met een
bescheiden beurs er uit te houden. Wat
het 6lapen in den trein betreft, wat in dit
land van dagen reizen veel voorkomt, men
kan dit doen zoo goed en zoo kwaad als
het gaat in de gewone bankenwagens van
overdag. Maar er rijden voornamelijk Pull-
man-^ agens in die treinen mee. waarin
men bedden kan krijgen; acht dollar voor
een benedenbed en zes voor een, waar men
met een laddertje bij moet klimmen, wat
voor corpulcnten of ouden van dagen eert
onmogelijkheid is. Verder bezit elke wa
gen 'wee privé kamertjes, die nog meer
luxe cn dus nog duurder zijn. Goed be
schouwd hebben wc dus hier al drie klas
sen in het 6lapen cn in het bij daglicht rei
zen over een verren afstand zijn er twee.
De parlor-care zijn eigenlijk salons op wie
len, tafels staan in het midden, clubfau
teuils, die overal heen geschoven kunnen
worden, zijn de zetels; dikwijls zijn het
wagens, waar men een kleinigheid kan be
stellen om tc eten of te drinken, echter
niet te verwarren met de groote restaura
tiewagens of „diners". Gaat de trein door
een landstreek, die de moeite van het be
zien waard is, dan wordt zoo'n wagen dik
wijls achteraan geplaatst cn heeft dan een
groot open balcon met stoelen er op. Deze
zoogenaamde „observation car" is niet hee-
lemaal een onverdeeld genoegen, omdat
men '6 zomers op dat achlerbalcon heel
wat stof te slikken krijgt, terwijl andere
menschen er niet goed tegen kunnen zoo
de wereld voor zich te zien wegglijden rnct
een vaartje van 80 K.M. per uur. Wat wer
kelijk iets bizonders is, dat, naar ik meen
buiten Amerika niet bestaat, is dat men
een heclc parlor-car kan afhuren, en zich
zoo geheel van zijn medereizigers afge
scheiden houden. Ik bedoel daarmee geen
salonwagen van millionaire, die er ook bij
honderden te vinden zijn, maar wagens
die men veel in forensentreinen vindt. Bijv.
in de buurt van New-York wonen massa's
die eiken dag heen en weer naar hun kan
toor reizen en steevast dcnzclfden trein
nemen. Een clubje van een man of twaalf,
dat graag kaart en rookt, dat op zijn ge
mak gesteld is en het bekostigen kan, stapt
dan naar do directie van de maatschappij
toe cn huurt een „club car", die eiken mor
gen en eiken middag achter aan hun trein
te vinden is, die een negerbediende mee
voert en.waar iemand alleen in mag rijden,
wanneer hij een deballotagc heeft door
staan cn kapitaalkrachtig genoeg is. Het
i6 onmogelijk om bij vergissing zoo'n wa
gen binnen tc 6tappen: bij elk station stelt
de neger zich op post bij een open deur
en dan hangt cr nog een bordje met» privé
boven de vestibule. In de twee treinen, die
ik meestal eiken dag neem, rijdt zulk een
wagen jnee en muar dit hangt natuur
lijk heelcmaal af van de clubleden bij
feestdagen wordt cr ook in den wagen ge
fuifd. Zoo hoorde ik van den conducteur,
dat bier op den eersten dag de ronde had
gedaan met de sigaren tijdens het bridge
spel. Maar zooals bij ons het groote pu
blick geen Istc reist, zoo gaat het aller
grootste deel hier niet in club cars cn
parlor cars, wel in Pullman slaapwagens.
Ik beschik niet over de juiste cijfers, maar
ik vermoed, dat er evenveel of misschien
meer menschen reizen in een slaapwagen
dan niet.
Reizen is niet goedkoop cn iemand, die
het doen moet, zal, indien mogelijk, die
paar extra dollcrs voor een bed overheb
ben. Er is een groote categorie van de
bevolking, die nooit een slaapwagen ge
bruiken kan en dat zijn de negers, die wel
de bedienden en de kcllncrs in den restau
ratiewagen zijn, maar onder geen omstan
digheden toegelaten worden als publick.
Men moet dit niet de spoorwegmaatschap
pijen verwijten, maar de blanke bevolking
zelf, die tot een boycot zou overgaan of
erger dingen doen. Zoo komt het, dat een
Al Capone of cm ongure kerel, die over
geld beschikt, wel een bed boven u mag
betrekken, maar een dokter, een jurist, een
professor, een zanger als Roland Hayes
een lange reis in étappes moet afleggen cn
's nachts in een bepaald hotel gaan, ook
alweer omdat zijn huid donker is. De ver
ontwaardiging tegen Hitier om zijn Joden
vervolging past Amerika allerminst, maai
de demonstraties op dat gebied, eenige
weken geleden, waren dan ook zuiver
Joodsch-Ncw-Yorksch de bevolking van
deze stad is voor 29 pCt. Joodsch. De ge
wone alledaagsche treinrit in de normale
„day coach", de D-wagen, die het eenige
soort is, dat in Amerika rijdt van Mexico
tot Canada, heelcmaal van staal, prachtig
-voerend, met twee toiletten cn een fontein
met ijswatcr, winter en zomer, is een typi
sche ondervinding. Dikwijls zou ik op het
rijtje af willen gaan en vragen, wie bent u,
mevrouw, waar woont, u en wat doet u,
meneer? Onder de reizigers, die geregeld
met mij den trein van vijven s middags
nemen, behoort een echtpaar, dat in Chap-
paqua uitstapt cn dat er niet alleen rijk
aangekleed uitziet, maar afgehaald wordt
door een superbe auto met een chauffeur
in livrei zonder twijfel, menschen, die
op een mooie villa wonen, want personeel
hebben is een uiterst dure aardigheid in
Amerika. Maar een bank daarvoor of daar
achter stapt in Plcasontvillc een spoorweg
arbeider in, die op weg naar huis is en zijn
overall aan heeft, een besmoezeld vrij-
kaartje aan den conducteur laat zien, maar
overigens in het minst geen aanstoot geeft
door manieren of wat dan ook. Deze com
binatic van wat wij 1ste cn 3de klas noe
men is iets, waar ik me na een meer dan
tienjarig verblijf -nog altijd over verbaas,
want ik heb het langer tijd in het vaderland
meegemaakt wat precies de „eerste klas
houten banken" beteekent. Iets geheel an
ders, dat ik ook alleen in dit land gevon
den heb, is, dat het Amerikaansche type,
zoowel van man als van vrouw, zulk een
standaardsoort is, dat men nooit weet, met
wie tc doen te hebben. Ik bedoel, dat een
bepaald gezicht even goed bebooren kan
aan een generaal als aan een dominee of
een garagehouder. Do twee locomoticfrna
chinisten, waarover ik het zoo straks had
en die ik wel eens op hun ijzeren monster
heb zien langsstormnn, zijn lieden waar
mee ik graag een spelletjes kaart zou spe
len als met bankiers, misschien nog liever.
Ik keek na een half uurtje van mijn krant
op en zag dat het viertal wonderwel aan
papte. Het was nu tegen middernacht en
bij de verschillende stations waren heel
wat reizigers uitgestapt. Kijk, daar ging
dat jonemcnsch, dat altijd om kwart voor
acht in mijn trein stapt in Mount Ivisco
's morgens, maar groote genade, wat was
hij ver boven zijn thee! Zou hij opgewacht
worden of alleen naar huis moeten rijden?
Een paar banken van mij af ligt een con
ducteur met zijn becnon uitgestrekt op een
voorbank zwaar te ronken, hij is ook op
weg naar huis na afloop van zijn dienst;
kunt u zich zoo iets bij ons indenken? Sla
pen in den trein is een andere democrati
sche kwestie. De conducteurs van den trein
weten precies, wanneer die of gene moet
uitstappen en letten moederlijk op. wan
neer hun reizigers in slaap sukkelen. Per
soonlijk overkomt het mij zelden, dat mijn
oogleden dichtvallen, maar ik weet het vei
lig te doen, want één station van te voren
zal de conducteur me komen wakker
schudden met do waarschuwing, dat ik cr
bijna ben. Ik heb het menigmaal gezien cn
een paar keer ondervonden. Reizen in Ame
rika is een familie-kwestie, wij doen niet
deftig en niet gewichtig, maar het is een
rijdend huiselijk leven, dat iets heel bijzon
ders is, iets heel \merikaansch cn waaraan
de kersversche Europeaan zich met een
paar verbaasde oogen onderwerpt. Lezer,
stopt u ooit uw kaartje in het lint \an uw
hoed ter controle, valt dan genocgelijk in
den dut cn laat u vlak voor uw plaats van
bestemming vaderlijk wakker schudden
door een conducteur, die het uiterlijk heeft
van uw patroon of uw burgemeester? Nee,
immers!
FILMRUBRIEK
Manfred von Brauchitsch vertelt
van zijn filmstart
Geen scenario-schrijver ter wereld zou
een beter idee voor een ouderwetsche gooi
en smijtcomedic kunnen verzinnen dan de
klucht die Harold Lloyd maakte tot de
komiek met een wereldreputatic, en die
door het Noodlot zelf voor h.em in scène ge
zet werd.
De hoofdrolspeler was volkomen onbe
wust van wat cr aanstonds zou gebeuren.
En wat er gebeurde was een verrassing,
zoo overrompelend en bruut als het in een
smijter maar kan voorkomen.
Maar voor Harold Lloyd was het bijna
fataaLgeworden. En dat is waarom hij zich
een hoornen bril opzette cn de besluitelooze
onhandige jongeman werd, die in „Movic
Crazy" van het eenc dwaze avontuur in het
andere rolt.
Jaren geleden was Harold Lloyd een vol
komen onbekende voor het bioscoop-pu
blick. Zeker, men kende Lonesome Luke,
een komiek met overgroote schoenen, af
zakkende broek cn een raar snorretje
eigenlijk een zoutelooze imitatie van Char
lie Chaplin, die in iedere twec-actcr waarin
hij optrad minstens drie maal een room
taart in zijn gezicht gekwakt kreeg.
Op een dag hield Lonesome Luke een
bom in zijn hand. De groote mop, waar de
comedic op uit moest draaien, was de ex
plosie van de bom. Dat zou een geweldige
schlager worden, dachten dc producers van
het primitieve filmpje.
Dc bom, naar ieders meening een kun
stige imitatie, verscheen ten looneel als
deus ex machina. Op het onverwachtste
explodeerde het ding mot een ontzettende
slag. Dc wanden van het studio trilden.
Aan alle kanten stortten décors in. liet gla
zen dak bezweek cn stortte met donderend
geweld naar beneden. Werklieden cn
acteurs werden bedolven onder het val
lend puin.
Lonesome Luke werd onder dc puinhoo-
pen uitgetrokken, en meer dood dan levend
naar een ziekenhuis .getransporteerd. Drie
dokters waren uren lang koortsachtig in
dc weer om hem weer*bij kennis te bren
gen. Doch liet duurde negen maanden voor
Lonesome Luke weer dc oude was.
De bom bleek inlusschen een echte ge
weest te zijn, die voor een andere film aan
gekocht was, cn die per ongeluk onder dc
nagemaakte verzeild was geraakt.
Lloyd vond dat de beste smijter waar hij
ooit in gespeeld had, cn tevens dc laatste.
Hij had er glad genoeg van. En toen hij
eindelijk het hospitaal kon verlaten, had
hij zijn plannen kant cn klaar. Geen afge
zakt costuum en geen snorrebaard meer,
was zijn ultimatum. In het vervolg zou hij
het zonder die attributen stellen cn pro-
bceren om toch grappig te zijn. Zijn eenige
hulpmiddel werd de hoornen bril.
Mijn lilmstait
Wanneer 's avonds, en dikwijls ook pas
diep in den nacht, de schijnwerpers, die
onder regie van Erich Schönfeldcr mijn
eerste film „Rivalen" belicht hadden, wer
den uitgedaan, was ik vaak zóó moe cn af
gejakkerd, alsof ik tien ronden scherpe
training gehad had op den Nürburg-ring
of op den Avus.
Toen ik er aan begon, leek het me een
korte, onbeteekenende race, die ik met groot
'gemak kon winnen. Wat weet een sterve
ling, die hoofdzakelijk coureur is, ook
eigenlijk van de film en van het leven ach
ter de coulissen0! Ik geef toe, dat ik tot dan
toe geen geregeld bioscoopbezoeker geweest
was, niet bepaald uit gebrek aan belang
stelling, maar meer uit gebrek aan tijd.
Ten slotte is autorennen cn het trainen
daarvoor, zwaar, lichamelijk, zcnuwsloo-
pend werk, dat als tegenwicht veel rust
cischt. Slechts wie goed uitgeslapen is, zal
ook den volgenden dag goede trainingsron
den kunnen maken.
Na mijn overwinning in de groote race op
den Avus op 22 Mei in de klasse der groote
wagens, heb ik in nog menige race mijn
„Mercedes S.S.K." naar de overwinning ge
stuurd; mijn film liet me wel den strijd
maar niet de overwinning.
Orn maar bij 't eind te beginnen: mijn
wagen verbrandt ten slotte en ik kom er
nog net levend vanaf, gered door het moe
dige ingrijpen van mijn rivaal in den strijd
en in dc liefde. Ik kon hem helaas mijn
dankbaarheid niet meer toonen, omdat je
daar, als je met zware brandwonden te
bed ligt, om te beginnen weinig zin in hebt
cn bovendien de film ook reeds geëindigd
was, tenminsto volgens de aanwijzingen
van liet „draaiboek". Daarom zij mijn fai-
ren tegenstander, Herr Schncl, bij dezen
mijn hartelijken dank betuigd, omdat hij
mij niet heeft laten omkomen.
Ik wilde getuigen, dat de arbeid van de
filmspclers, waarvan ik voorheen niet veel
afwist, me enorm geïmponeerd heeft. Dat
is zeker geen kinderspel; dat loopt zeker
niet altijd zoo gemakkelijk als wanneer het
draait op het witte doek.
In het begin van de film moet ik even
een bad in de Wannsec nemen. Waarom
ook niet in den zomer? Maar om op een
onvriendelijk kouden Octobcr-dag alsof 't
een pretje is, zoomaar in het vreeselijk
koude water te springen! Men doet het ter
wille van dc film, maar naderhand heeft
men een heet bad noodig om de onaange
naam koude ledematen te warmen, cn ette
lijke cognacjes om ook van binnen weer
wat op temperatuur te komen.
Het was niet altijd makkelijk voor mij,
om me in te stellen op alle situaties. Nu
eens opgewekt glimlachen en dan weer
somber kijken. Schönfclder, do regisseur,
zal zoo nu en dan wel heel wat met me
te stellen hebben gehad. Gezegd of getoond
heeft hij dat echter nooit. Maar ik kan het
me indenken: een coureur is niet direct
een volmaakt tooncelspeler. Wc hebben,
van tc voren den toestand besproken, onze
aanwijzingen gekregen, en dan geoefend:
zeven maal, acht maal, negen maal dezelf
de scène, totdat ze goed was. Ik heb daar
bij vaak meer getranspireerd, dan bij dc
hevigste bandenpech.
Ja. als men de hccle film, zooals die later
in den bioscoop op het witte doek loopt,
achter elkaar kon afdraaien! Scène één,
twee, drie enz. tot 3000. Dan kon men zich
zoo langzamerhand in het spel inwerken:
men start, trek los cn stuurt naar het ein
de en de overwinning toe. Maar dat is on
mogelijk, om technische cn economische
redenen, zooals men mij zei. Deze concern
tratic is mij niet altijd makkelijk gevallen,
dat moet ik bekennen, vooral niet in het
begin, later kreeg ik al meer routine, wat
men tenminste, als men voor het eerst in
zijn leven voor de camera en den micro
foon gestaan heeft, routine noemt.
Daar was b.v. het wisselen van costuums
schoon race-pak, sportpak, blauwe overall
bij elke scène iets anders, rnaar altijd snel,
snel.
De racewagen, die aan het eind van de
film verbrandt, heeft mijn broer Harald ge
leverd. Eenigen tijd daarvoor overkwam
mijn broer op een tocht van Italic naar
Duitschland in de nabijheid van Bozen een
ernstig ongeluk met zijn S.S.K.. dat geluk
kig voor hem nog goed afliep, maar voor
den wagen des te slechter. Mijn broer reed
den wagen op een stikdonkeren nacht met
een 130—150 K.M. snelheid, toen op den
weg, die talrijko bochten had, uit een zij
weg cn bovendien nog aan den verkeerden
kant, een met groote steenblokken beladen
en onverlichte, door een paard getrokken
wagen hem tegemoet reed. Ofschoon hij
onmiddellijk remde, suisde de auto toch
nog op den wagen in en tilde hem op, zoo
dat een regen van stecncn op den auto
neerdaalde. Op een paar schaafwonden na
waren de koetsier en mijn broer ongedeerd,
maar de zware stcenen maakten den auto
onbruikbaar, die later weggesleept moest
worden. En 't is eigenaardig: maar precies
zooals deze „broederlijke" auto er uitzag,
ziet de machine er uit, waarmee ik aan de
film zoo'n „ongelukkig einde" maak.
Geduldige toeschouwers.
Bij de wereldpremière wordt een film
niet voor de eerste maal vertoond. Afgezien
van het aantal malen dat iedere opname
afgedraaid wordt, onmiddellijk na het af
drukken cn ontwikkelen, wordt de com
plete film gemiddeld veertig keer in de
studio's vertoond voor het publiek er iets
van te zien krijgt.
Na dc eerste montage van de losse op
namen wordt dc film nog een groot aantal
malen vertoond voor regisseur, productie
leider en de voornaamste medewerkenden,
waarbij telkens kleine veranderingen wor
den aangebracht. Zijn de makers eindelijk
tevreden, dan gaat de film naar een afge
legen plaats, om in een klein theater voor
het gewone publiek te loopen. Uit de reactie
van de toeschouwers op bepaalde scènes
krijgt men dikwijls aanwijzingen om nog
een laatste verandering aan te brengen voor
de eigenlijke première plaats vindt.
Een filrn als „Dr. Jekyll and Mr. Hyde"
werd in de Ilollywoodsche Paramount stu
dio's zélfs vijf en zeventig keer in haar ge
heel vertoond voor de regisseur, Rouberi
Mamoulian, zijn „O. K." gaf.
HERRIE IN HET HOTEL.
Langzaam sijpelen berichten door, aldus
schrijft „Filmliga", die wel een zeer eigen-
aardigen kijk geven op de atmosfeer van
vrede en vriendschap, waarin „Menschen
im Hotel" verfilmd werd.
Naar immers dezo geruchten willen, is
het niet veel minder dan levensgevaarlijk,
de beide heeren Barrymore aan eenzelfde
filrn te laten medewerken, vanwege een
eenigszins nadrukkelijke incompatibilitó
d'humeur. Voorts doet zich het merkwaar-
digo verschijnsel voor, dat ieder in deze
film eens anders rol begeerde: Lionel Bar-,
rymore wenschte den Director Preysing,
aan Beery gegeven, te spelen. Deze ein
delijk eens los willende komen van zijn.
marqué-emplooi vertoonde een sterke en
prijzenswaardige inclinatie naar het sym
pathiekere genre cn richtte zijn verlangens
cp Lionel's „Kringclein". Ten slotte had
Jcan Hersholt, de portier uit „Grand-Hotcl",
zijn zinnen gezet op den Doctor Oltern-
schlag van Lewis Stone. Alleen deze laat
ste, wiens nobele placiditeit hem tot een
tweede natuur geworden is, toonde zich
met zijn rol tevreden.
Het ergste was het evenwel gesteld met
de beide vrouwelijke hoofdpersonen. „Da
werden Weiber zu llyanen...De corres
pondent van „Ciné-Magazine" weet te be
richten, dat de uiterste, schoon vcrgeefsche,
moeite werd gedaan om Greta Garbo en
Joan Crawford nimmer gelijk to laten re-
petceren. Vooral do laatste scheen tegen
over „die Göttliche" een agressiviteit aan
den dag tc leggen, welke naar blasphemio
zweemde. Voortdurend bleek zij, wanneer
Garbo eveneens in de studio werkte, een
dringende behoefte tc hebben aan inspiree-
rende muziek, tot welk doel zij gramofoon-
platen met de luidruchtigste schlagers liet
afdraaien. Men houdo daarbij in het oog,
dat Garbo alleen bij de volmaakstc stilto
kan- werken...
Iedere gelegenheid nam de kleine en
aimabele „Flammchon" te baat om de reeds
zoo zwaar bezochte Gruschinskaja te belee-
digen cn te irriteeren. Volgens denzelfden
oorlogscorrespondent legden haar meest
krasse venijnigheden het echter volledig af
tegen de hautaine onaandoenlijkheid van
haar tegenstandster, wier legendaire zwijg
zaamheid aldus iot verpletterende strate
gie werd. Alleen bij het proefdraaien
's avonds van de opgenomen fragmenten
luchtte Mrs. Fairbanks Jr. haar opinies
omtrent Garbo's talenten en persoonlijke
eigenschappen op een wijze, welke de meest
vooraanstaande critici beschaamd maakte.
Maar ook in dit geval bleek het resultaat
niet evenredig aan de moeite.., Garbo ver
scheen nimmer.
Toer. de laatste meter gedraald was, moet
de regisseur Goulding ten overstaan van
den Hollywoodschcn sterrenhemel, die hem
van nu af aan zulk een symboliek afgrij
zen inboezemde, verklaard hebben, zich
nimmer meer aan zulk een experiment te
wagen.
Maar waar was de Dréville, die al dit
kostelijk spektakel in een sarcastisch
„Autour detersluiks vastlegde? „Her
rie in het Hotel" ware een wereldsucces ge-*
worden!
