Gemengd. Uit de Pers. I B l'en scheepsbouw en van de handels vloot in Amerika verre ten achter ge bleven bij die van andere landen. De schoenenindustrie wordt benadeeld door de rechten op huiden en leer. Dc ondervoorzitter van dc D. S. Leather Company verklaarde dan ook: „Het invoerrecht op huiden is een ernstig nadeel voor onze zaken De „Indus trial Commission" beweert in haar rap port: „Iedere schoenenfabrikant houdt het invoerrecht op huiden voor een grooten zwendel. In dit invoerrecht op huiden ligt geen „bescherming van de lederindustrie; want niemand fokt in Amerika vee ter wille van de huiden. Invoer van Zuid- Amerikaansche huiden is een noodzake lijkheid, waardoor de leerindustrie der Yereenigde Staten niet in hare con current*!e wordt belemmerd. Deze expor teerde in 1900 voor >433000 dollars aan zoolleer d. i. pl. m. deel dei- totale productie. Hieruit blijkt reeds de onrechtvaardigheid van de beschermende rechten voor dezen tak der lederindustrie. Gevolg van het recht is echter dat de prijs van het zoolleer op de inlandsche markt hoogcr is dan waarvoor het naar het buitenland wordt verkocht. Terwijl bij uitvoer van zoolleer 99 percent van het op de grondstof geheven invoer recht wordt terugbetaald, moet de in landsche gebruiker in deu hoogen leer- prijs het invoerrecht betalen. Daardoor is de mogelijkheid ontstaau om zoolleer goedkoop naar liet buitenland te expor- tcereu. De fabricage van verduurzaamde levensmiddelen lijdt ouder de rechten op suiker en blik; de exploitatie van dagbladen en tijdschriften onder die op papier, hout en houtstof, daar het niet steeds mogelijk bleek het nadeel af te wentelen op het lezend publick. Ken Minintoric van rechts? In een artikel in tie a.-r. Rotter dammer zegt prof. D. P. D. Pabiu6 het een en ander, dat blijkbaar be trekking heeft op dc nu aan de rechter zijde overgelaten pogingen tot vorming van een Kabinet. „Een steun van 18 of 49 leden zegt hij kan veel hechter zijn dan een van 52. Yoorts kan een Ministerie allengs aan steun winnen. Beslissingen, waarbij links of rechts zoo scherp moge lijk (tegenover elkander moeten staan, komen ook niet dagelijks voor. „Kaar de numerieke verhouding der partijen in de Tweede en Eeiste Kamer ware een Ministerie uit dc rechterzijde waarlijk zoo vreemd niet. „Maar een andere vraag is deze: hoe staat eigenlijk de rechterzijde tegenover de voornaamste plannen van dit Kabinet? Te dien opzichte nu moet er geen verwarring zijn. En hot gevoelen van prof. Fabius is: „Altijd liever, dat de geavanceerd- vrijzinnigen in persoon hun plannen uit voeren, zij het al, hoe smartelijk dit wezen zoude, zonder écn toon van prin cipieel verweer, dan dat zoodauig programma verwezenlijkt zou worden onder antircvolutionnaire firma. de wangen van juffrouw Jobbling af, toen hij eenigc minuten daarna weer binnen kwam met zijn jas aan en zijn haar nog nat en glimmend van het bor stelen. Een pijnlijke stilte heerschte. „Wat is uw man sterk", zei liet meisje de handen in eikaar slaande. „Zoo?" zei juffrouw Jobbling. „llij lichte me op als een 7eer", ant woordde liet meisje. „Hij legde den arm om mijn middel heen en had me op dc been nog vèbr ik liet goed en wel wist." „Om uw middel?" vroeg juffrouw Jobbling. „Waar moest ik ze anders vast gepakt hebben?" vroeg Jobbling nijdig. Zijn vrouw antwoordde niet. maar zat vijandige blikken te werpen naar dc nienw-modische hoed van de bezoekster. „Ik wou, dat ik ook zoo hterk was", zei deze, terwijl ze hef glimlachend Job bling aankeek. Toen ik nog een paar jaren jonger was", zei de gevierde man „tvas ik zou sterk, dat ik zooals men weluens zegt, mijn eigen kracht niet kende. Bij het spel deed ik ieder pijn, zonder het te willen en het was o[ een beer zo liefkoosde, als ik de meisjes eens aan haalde." „O, door zulk een arm eens omvat te worden", zei het meisje. „Ik bedoel, hoe pijnlijk moet dat zijn", voegde zij er haastig bij, toen zij den glans inde oogen van de spraaklooze juffrouw Jobbling opving. „Behoefte aan een Kabinet, dat door welbewuste overtuiging in staat is de ontwikkeling en toepassing der radicale denkbeelden in Staat en Maatschappij te stuiten, is er ongetwijfeld. „In hoever do rechterzijde daartoe bij machte is? „■Bij machte om aan haren antire- volutionnairen oorsprong in naam te voldoen? „Zoolang daaromtrent onzekerheid be staat, is de vraag moeilijk te beant woorden, of een Kabinet der rechterzijde wenschelijk ware." Het Centrum schrijft: Het behoeft nauwelijks gezegd, dat de rechterzijde niet met wilde drift hunkert naar do portefeuilles Zij heeft dit bewezen, toen in 1905 geen stem opging, om het zittend Kabi net tot aanblijven, of reconstructie te bewegen. Zij heeft zulks ook daarna getoond door moer dan eens leden vau liet Kabi net uit de linkerzijde in bescherming te nemen tegen hun eigen medestanders: En dat de thans ontstane crisis niet door haar werd gezocht, maar voor rekening komt van liet Ministerie zelf, staat als een paal boven water. Van eenig hecrschzuelitig opzet is dus hij do Crislelijkc partijen geen sprake. Zij wachten en kunnen wachten: zij hebben geen haast. Maar men (loc het uu niet voorkomen, alsof tusschen haar en dc Rcgeerings- tafel een klove zou bestaan, die niet te overbruggen zou zijn. De linkerzijde heeft den wagen van Staat in het moeras gebracht, zegt men, en zij moet er hem dus maar weer uit brengen. Ileel juist. De linkerzijde staat schuldig. Maar wanneer nu eens blijkt, dat zij tc kort schiet in haar taak, dat zij den wagen niet meer op den rechten weg kan brengen, inoet die dan maar in het moeras blijven steken? Zou dit in het belang zijn van het volk? En zouden, wanneer dc Koningin een beroep deed op dc hulp van zoo machtige groepen, als waaruit dc rech terzijde bestaat, deze zich aan alle ver antwoordelijkheid mogen onttrekken? Het land moet worden bestuurd en liet land moet op de beste wijze worden bestuurd. Daartoe mede te werken is ook dc plicht der rechterzijde, al zullen de mid delen natuurlijk niet altijd dezelfde kunnen zijn. Het einde der wereld. 'n Nieuwtje waar de lezers van op zullen hooren: De wereld vergaat binnenkort. En dat voorspelt nu maar niet de eerste de beste kwakzalver, die om 'n praatje verlegen ie, maar professor Lorenzo Maleuci, van het koninklijke observatorium op den Vesuvius, de broeder van den meer beroemden ge leerde, die tijdens de jongste uitbarsting het zij tot zijn eer gezegd tot het laatste oogenblik op zijn post bleef. De professor is van de beteekenis zijner angstwekkende bewering zóó zeer overtuigd, dat hij niet geschroomd heelt, er de Italiaansche pers mee in kennis te stellen. Met zijn broeder bestudeert bij sinds jaren dc vulkanische uitbar stingen cn seismische verschijnselen. Hij beweert nu, dat de kern van de pas door Marchetti ontdekte komeet tegen het einde van Maart met dc aarde-atmosfeer in aanraking zal komen. „Ja als een beer zoo sterk", herhaalde Jobbling, hoogst voldaan over deu in druk dien hij blijkbaar op haar maakte. „En ik ben nog aardig sterk. Er zijn weinig mensclien, die ik niet staan kan." Hij boog deu arin cn bevoelde nu- dcnkelijk de biceps en juffrouw Job bling dacht een oogenblik, dat zij dooi den grond 7.011 zinken, toen zij het meisje zich voorover zag buigen en Jobbliug's arm zag bevoelen. Jobbling was ook verbaasd, maar hij boog den anderen arm nu tocli ook. „Verbazend", zei liet meisje. „Zoo hard als steen. Wat zou u een goede beroepsworstclaar zijn." „Hij hoeft geen beroepsworstelaar te zijn", zei juffrouw Jobbling geprest. „Dat past hem niet; hij is oen ge trouwd man." Jobbling schudde liet hoofd alsof hij die gedachten wilde verdrijven. „Ik beu nu te oud", merkte hij op. „Hij is zeven en veertig", zei zijne vrouw. „Dc mooiste leeftijd voor een man", zei het meisje. „Zij zijn dan juist in den bloei van hun jaren. En bovendien, een man voelt zich net zoo oud, als hij zelf wil." Jobbling knikte instemmend en zei, dat hij zich somtijds voelde, alsof hij nog maar twee en twintig jaar oud was. „Ik was juist twee en twintig toen ik Dat geeft natuurlijk een smak, en de gevolgen voor de aarde zouden altijd volgens den professor wel eens van dien aard kannen zijn, dat er geen stervelingen zou overblijven om ze te berekenen. En zijn broer is 't geheel en al met hem eens. Beide astronomen gelooven dat het gevaar slechts kort, maar daar entegen zeer groot zal zijn, wanneer dc aarde alleen maar door de kern van de komeet heen gaat. Wanneer echter onze bol tegen den staart van dc komeet optornt, dan wordt waarschijnlijk de geheele atmosfeer in brand gestoken en zal ieder spoor van leven in 'n hand omdraaien, vernietigd worden. 't Is 'n uiterst onaangenaam idee, maar we zullen de kat maar eens kalm uit dc don boom kijken. Wanneer we in April nog Paasch eieren eten, dan zal liet alsdan duidelijk blijken, dat de beide geleerden de zaak sterk overdreven hebben. EDIbON's 8IUAREN. Edison aldus vertelt de „Cri de Paris" is buitengewoon verstrooid. De geschiedenissen, die van zijn geestes- afwezigheid verteld worden, zijn in dc Vcrcenigde Staten niet minder verbreid, dan de anecdoten die men van Newton, Ampère of Mommsèn vertelt. Een der laatste dezer geschiedenissen betreft Edison's sigaren. Edison is een harts tochtelijk looker; hij heeft altijd een sigaar in den mond en zelfs wel een heel dure. Muur hij geeft niet vee! om de kwaliteit der tabak, waar hij dichte rookwolken van uitblaast, en de „echte Havana's" die zijn sigarenhandelaar hem in kistjes thuis stuurt, vinden in hem geen opmerkzaam beoordeelaar. Op zekeren dag laat hij zich weer een dozijn kistjes sigaren komen en plaatst ze in zijn bureau oin ze achtereenvolgens te gebruiken. Een week later waren alle kistjes leeg. „'t Is toch onmogelijk", zoo dacht hij bij zichzelf, „dat ik in zoo korten tijd 12 kisten van 100 sigaren heb uitgerookt. Maar er komen zooveel mensclien in mijn bureau; die wil ik eens laten zien, dat zij maar niet altijd op mijn kosten kunnen rooken." Als uitvinder had hij ook dadelijk een goe den inval cn hij schreef aan zijn sigaren handelaar, dat hij hem maar zes kistjes met sehertisigaren zenden uioest, die uit papier, lompen en baren gemaakt waren, maar er als echte sigaren uit zagen. De bestelling wordt stipt uitge voerd. Een maand later bezocht de koopman Edison. Nu, is u tevreden? Waarmee? Met uw sigaren? Met welke sigaren? Met de bijzondere soort, die li bij mij besteld hebt: papier, lompen, haren. Heeft u die mij gezonden? Natuurlijk en ik zie de kistjes al weer leeg? Edison staat een oogenblik in diep nadenken verzonken, toen barstte hij in lachen uit. Dus die sigaren rook ik thans. Zij smaken voortreffelijk. Hij had zijn truc hcclcmaal vergeten en niet eens bemerkt; wat voor een vreeselijk bocht llij rookte. Zijne be zoekers waren echter verstandiger dim hij cn gingen voort met zijne kistjes met goede sigaren te leegen. Dc slimme smokkelaar. Uit Spck- holzerheide wordt aan de „L. K.ge schreven: De ontvanger van een grens- trouwde", zei li ij peinzend en de vrouw- zes maanden „Je laat mijn leeftijd er buiten", viel zijne vrouw hem woedend in de rede. „Ik houd er niet van om zoo alles maar aan vreemden te vertellen." „Jij begon er anders over," zei Job bling, „toen niemand er je om vroeg. Ik zou voortaan eens wat minder vrijpostig zijn." „Nou, dan ben ik niet de cenige, die vrijpostig is," brieste juffrouw Job bling terug. „Ik denk, dat de enkel nu al wel beter is?" wendde zij zich tot de bezoekster. „Veel beter, dank u", was het ant woord. „Is het nog ver?" vroeg juffronw Jobbling verder. Het meisje knikte. „Maar ik zal de train nemen aan het einde van deze straat", zeide zij opstaande. Job bling ging ook opstaan en alles, wat hij zoo wel eens gehoord of gelezen had van etiquette liet hij de revue passeeren. Een weekblad, waarop zijne vrouw geabonneerd was, wijdde er ge regeld een drie kolommen aan, maai bij herinnerde zicli niet, dat er iets in stond in betrekking tot meisjes met bruine oogen en verstuikte enkels. Hij voelde echter, dat zijne plicht hem riep naar de tram en op een ietwat verlogen manier bood hij zijn diensten aan; het meisje nam ze als van zelf sprekend kantoor uit een naburige Duitsclie gemeente had de gewoonte, gedurende de middaguren, als de plicht hem niet op zijn bureau riep, te wandelen in het veld, gelegen aan zijn kantoor. Hij be paalde zich echter niet tot wandelen alleen, neen, als er iemand voorbij kwam van Hollandschcn kant, dan rol den zijne oogen onstuimig door de kassen; ze schoten stralen en zouden ook de geringste contrabande ontdekt hebben, die dc voorbijganger onderzijn plunje mocht verbergen. Aldus over kwam ook een inwoner van hier die bericht had gekregen van de ongesteld heid zijner zuster, in Duitschland woon achtig. Hij wou haar een surprise mee nemen, bestaande uit ruim een kwart kilo fijne Javakoffie. Over de grens gekomen, ontmoette hij den Einnehmer". Zijn argusoogen vielen op den een wei nig uitpuilende broekzak, waarin Java's product geborgen zat. De boonen wer den opgecommandeerd. Hier hielp kla gen noch jammeren. Dc hardvochtige man toonde geen grijntje medelijden, de smokkelaar moest mee naar liet kantoor. Bang voor ontvluchting leidde de ambtenaar hem bij den arm, en hortend ging het voort. Of de Hollan der te hard geknepen werd, weten wij niet. Hij maakte met dc vrije hand een broekdraagband los, en bood deu „Ein nehmer" aan hem daaraan te leiden. Dit werd aangenomen en voortging liet weer. Plotseling doet dc Hollander een sprong. De knoop springt van zijn broek. Daar rent bij als een bezetenen terug naar zijn dierbaar Aaderland. De grens bewaker stond met de help" in de hand als aan den grond genageld; en onwil lekeurig schoot hem te binnen „daar gaat ie weer voor niks". Een vroolijke pauze. In het Amerikaansche Huis van afgevaardigden is j.l. Donderdagnacht een allerzonder lingste voorstelling gegeven. Er moest dien nacht een spoedeischende zaak wor den afgedaan; maar toen do voorzitter die zaak aan de orde wilde brengen, bleek, dat niet genoeg leden aanwezig waren om een beslissing te nemen. Snel besloten liet de voorzitter de deuren sluiten en stuurde hij verscheiden boden uit om volksvertegenwoordigers te van gen en mee tc brengen. De jacht werd met succes bekroond, en telkens werden er heeren leden van liet Huis binnenge bracht, de moesten in booze bui en evening dress. Inmiddels waren de ge vangenen zich gaan vervelen, totdat een afgevaardigde voor Missouri en een kollega voor Michigan op het denkbeeld kwamen een fluitconcert tc geven. Op hoogst verdienstelijke wijze brachten deze beiden allerlei populaire wijsjes ten gehoore. De hoeren werden voor hun duo's op de hartelijkste wijze toegejuicht door de medeleden en liet publiek op de tribuucs. Toen was de beurt aan de afgevaar digde Hamilton (Michigan), die op roe rende wijze een aantal oude negerliedjcs voordroeg; de refreinen werden alras door alle aanwezigen meegezongen. Maar het groote succesnummer was wel liet proces-Gaines. Deze heer werd (voor de grap natuurlijk) voor con geïm proviseerde rechtbank gedaagd, waar hij zicli had te verdedigen wegens overtre ding van de gewoonten en gebruiken van het Huis. In een meesterlijke, humoristische rede verdedigde Gaines zich, waarna hij onder salvo's van applaus werd vrijgesproken. Nog hielden enkele andere loden luimige nionoloogjes, toen endelijk! aan. Juffrouw Jobbling, met de iippon stijf op elkaar geperst, keek ze, bij de voordeur staande, na. Het meisje, nog wat hinkend, wandelde dood kalm voort, maar uit dc houding van haren bege leider sprak duidelijk, dat hij uiet on verschillig was voor de mensclien uit de buurt. Na een half uurtje keerde hij terug en daar hij op den terugweg alleen de spitsroeden van de straat bad moeten verduren, kwam hij met ccn uitdruk king op zijn gezicht terug, die juffrouw Jobbling haar mond deed houden. „Ik iicb haar in do tram gezet", zei liij eindelijk. „Haar naam is Robinson. Juffrouw Robinson. „Zoo?" zei zijn vrouw. „Het lijkt wel een aardig meisje, zei Jobbling onverschillig doende. „En ze is erg op jou gesteld." „Z er vereerd," antwoordde do vrouw. „En en daarom heb ik haar maar gezegd, dat ze je van tijd tot tijd uiaar eens moest komen opzoeken", vervolg de Jobbling onderwijl met groote zorg zijn pijp stoppend. „Dat zal je wat op- vroolijken. Juffrouw Jobbling beet zich bijna de lippen stuk maar zij niets, ofschoon ze nooit in d'r heele leven zich zoo wel bespraakt gevoeld had. Haar man stak de pijp aan en na haar van ter zijde met een snellen blik opgenomen te heb ben, nam hij een oude krant op en een heele kudde leden de zaal bin- nenkwam, waardoor de vcreischte getal- sterkte werd verkregen. Deze nieuwaan- gekomeneu werden onstuimig toegejuicht. En daarna was de pret gedaan en begon het werk. Geen onaardig middel en wat wellicht met vrucht op het Binnenhof kon wor den nagevolgd, als de 51 koppen niet S? present zijn. FS de bc Kliui iuc Piet. Pietje had het ongeluk re zijn voetbal door een gesloten keuken raam naar binnen te trappen, waardoor jj( dus de ruit werd verbrijzeld. Dit laat- T, ste was nu zoo erg niet, maarhoe jj( den bal terug te krijgen? Met de pook stond de bewoonster a£ reeds de komst van den jeugdigen on verlaat af te wachten, en werkelijk, niet lang daarna verscheen Pietje. Hij nam heel deemoedig zijn petje af en y£ zeide: Neem me niet kwalijk, mevrouw ja ik heb uw ruit gebroken en hier is g mijn vader om 'm te makenWilt u me alstublieft den bal teruggeven? i S Waarachtig, dc jongen werd gevolgd door een norsch uitziend tnau, die reeds w aanstalten maakte een nieuwe ruit in tc n( zetten. Pietje kreeg zijn bal en ver- v dween. RH „Dat's één gulden vijf en zeventig, mevrouw," zei de norsche man, toen ja hij zijn werk had geëindigd. „f 1.75 enne uw je jongentje heeft de ruit gebroken! U nl is toch z'n vader?" Dc norsche vader schudde van neen. 3, „lk zie hem voor het eerst, mevrouw. Hij kwam aan den winkel en zei, dat ik bij z'n moeder een ruit moest in- 0, zetten. U is toch z'n moeder?" (De bport.) 8t Het Burgeiuee»ter<i]takje. Iu dc Ooesche Courant komt een inge- hi zonden stuk van letterlijk dezen inhoud rl voor: tl In het bijvoegsel van dc Ooeschc zj Courant van 23 Febr. j.l. kon men h lezen, dat zich een mijner ambtgenoo- teu, zeer dicht bij Goes, in den trein m kinderlijk had aangesteld door zijn ainbts- ni gewaad daar aan te trekken, hetwelk v: liij gekocht had om bij do komst van Hare Majesteit in deze streken aan te N doen. fa] Men heeft de aardigheid gehad mij di voor deze daad aan te zien, en wensch 1 daarom mede te deelen, mijn ambtsgc- fo waud reeds sedert Augustus in mijn E bezit is en nog nooit bij mij in dr bi coupé gehad heb, hetwelk ik met be- 5 wijzen staven kan. gl Ik verzoek alsnu beloofd aan dc ei redactie van de Gocsche Courant den ei naam van dien burgemeester en den v schrijver van den brief openbaar te ai maken opdat geen onschuldige de dupe n wordt vau dei-gelijken onzin. J. L. Veltman. Wilhelminadorp, 27 Febr. 1907. Blijkbaar is deze burgemeester al aardig in de maling genomen, dai hij zich zoo verweren moet. Hopelijk echtei is liij niet tevens gemeentesecretaris, want als de officieele stukken der ge- meente Wilhelminadorp hetzelfde vei blindend foutieve proza bevattcu als d tweede alinea van dit ingezonden stak, dan vreezen wij dat het taalgevoel dei d Wilhelminadorpers hopelijk bedorven WOrdt. ra, 81 begon te lezen. Den volgenden dag verraste hij juf- o trouw Jobbling met een geranium in 'j( vollen bloei. Eerst vergat ze door hare ti verbazing hem te bedanken, maar toen ,(j bedankte ze hem toch tamelijk vrien- ti delijk en na eenig nadenken besloot zc - do pot in de slaapkamer te zetten. Maar dat was een leelijke streep dooi ~i de rekening van Jobbling. „Ik dacht dat je haar in de voorkamer zoudlhuj zetten", zeide hij eindelijk. J „Boven voor krijgt ze meer zon". B zeido zijne vrouw. Zij nam de pot in w haar armen mee en verdween. Maar d hare verbazing, toen zij weer benedeih/j kwam en Jobbling bezig vond de meu- fc bels te verplaatsen en eenige beeldjes v en poppetjes uit de keuken voor neer te zetten, was zóó groot, dat het liemJBj niet ontgaan kon. „Ik was het al lang van plan", ti merkte hij op. g Juffrouw Jobbling verliet de kamei en streed een hevigen strijd met zicli» zelve in het bijkeuketje. Ze kwam terug n met oen bleek gelaat en met een glans I in de oogen, die haar man door al dc J drukte niet opmerkte, z v Wordt vervolgd).

Historische kranten - Archief Eemland

De Eemlander | 1907 | | pagina 2