Gemengd.
Uit de Pers.
I
B
l'en scheepsbouw en van de handels
vloot in Amerika verre ten achter ge
bleven bij die van andere landen.
De schoenenindustrie wordt benadeeld
door de rechten op huiden en leer. Dc
ondervoorzitter van dc D. S. Leather
Company verklaarde dan ook: „Het
invoerrecht op huiden is een ernstig
nadeel voor onze zaken De „Indus
trial Commission" beweert in haar rap
port: „Iedere schoenenfabrikant houdt
het invoerrecht op huiden voor een
grooten zwendel.
In dit invoerrecht op huiden ligt
geen „bescherming van de lederindustrie;
want niemand fokt in Amerika vee ter
wille van de huiden. Invoer van Zuid-
Amerikaansche huiden is een noodzake
lijkheid, waardoor de leerindustrie der
Yereenigde Staten niet in hare con
current*!e wordt belemmerd. Deze expor
teerde in 1900 voor >433000 dollars
aan zoolleer d. i. pl. m. deel dei-
totale productie. Hieruit blijkt reeds de
onrechtvaardigheid van de beschermende
rechten voor dezen tak der lederindustrie.
Gevolg van het recht is echter dat de
prijs van het zoolleer op de inlandsche
markt hoogcr is dan waarvoor het naar
het buitenland wordt verkocht. Terwijl
bij uitvoer van zoolleer 99 percent van
het op de grondstof geheven invoer
recht wordt terugbetaald, moet de in
landsche gebruiker in deu hoogen leer-
prijs het invoerrecht betalen. Daardoor
is de mogelijkheid ontstaau om zoolleer
goedkoop naar liet buitenland te expor-
tcereu.
De fabricage van verduurzaamde
levensmiddelen lijdt ouder de rechten
op suiker en blik; de exploitatie van
dagbladen en tijdschriften onder die op
papier, hout en houtstof, daar het niet
steeds mogelijk bleek het nadeel af te
wentelen op het lezend publick.
Ken Minintoric van rechts?
In een artikel in tie a.-r. Rotter
dammer zegt prof. D. P. D. Pabiu6
het een en ander, dat blijkbaar be
trekking heeft op dc nu aan de rechter
zijde overgelaten pogingen tot vorming
van een Kabinet.
„Een steun van 18 of 49 leden
zegt hij kan veel hechter zijn dan
een van 52. Yoorts kan een Ministerie
allengs aan steun winnen. Beslissingen,
waarbij links of rechts zoo scherp moge
lijk (tegenover elkander moeten staan,
komen ook niet dagelijks voor.
„Kaar de numerieke verhouding der
partijen in de Tweede en Eeiste Kamer
ware een Ministerie uit dc rechterzijde
waarlijk zoo vreemd niet.
„Maar een andere vraag is deze: hoe
staat eigenlijk de rechterzijde tegenover
de voornaamste plannen van dit Kabinet?
Te dien opzichte nu moet er geen
verwarring zijn.
En hot gevoelen van prof. Fabius is:
„Altijd liever, dat de geavanceerd-
vrijzinnigen in persoon hun plannen uit
voeren, zij het al, hoe smartelijk dit
wezen zoude, zonder écn toon van prin
cipieel verweer, dan dat zoodauig
programma verwezenlijkt zou worden
onder antircvolutionnaire firma.
de wangen van juffrouw Jobbling af,
toen hij eenigc minuten daarna weer
binnen kwam met zijn jas aan en zijn
haar nog nat en glimmend van het bor
stelen. Een pijnlijke stilte heerschte.
„Wat is uw man sterk", zei liet meisje
de handen in eikaar slaande.
„Zoo?" zei juffrouw Jobbling.
„llij lichte me op als een 7eer", ant
woordde liet meisje. „Hij legde den arm
om mijn middel heen en had me op dc
been nog vèbr ik liet goed en wel wist."
„Om uw middel?" vroeg juffrouw
Jobbling.
„Waar moest ik ze anders vast gepakt
hebben?" vroeg Jobbling nijdig.
Zijn vrouw antwoordde niet. maar zat
vijandige blikken te werpen naar dc
nienw-modische hoed van de bezoekster.
„Ik wou, dat ik ook zoo hterk was",
zei deze, terwijl ze hef glimlachend Job
bling aankeek.
Toen ik nog een paar jaren jonger
was", zei de gevierde man „tvas ik zou
sterk, dat ik zooals men weluens zegt,
mijn eigen kracht niet kende. Bij het
spel deed ik ieder pijn, zonder het te
willen en het was o[ een beer zo
liefkoosde, als ik de meisjes eens aan
haalde."
„O, door zulk een arm eens omvat te
worden", zei het meisje. „Ik bedoel,
hoe pijnlijk moet dat zijn", voegde zij er
haastig bij, toen zij den glans inde oogen van
de spraaklooze juffrouw Jobbling opving.
„Behoefte aan een Kabinet, dat door
welbewuste overtuiging in staat is de
ontwikkeling en toepassing der radicale
denkbeelden in Staat en Maatschappij
te stuiten, is er ongetwijfeld.
„In hoever do rechterzijde daartoe bij
machte is?
„■Bij machte om aan haren antire-
volutionnairen oorsprong in naam te
voldoen?
„Zoolang daaromtrent onzekerheid be
staat, is de vraag moeilijk te beant
woorden, of een Kabinet der rechterzijde
wenschelijk ware."
Het Centrum schrijft:
Het behoeft nauwelijks gezegd, dat de
rechterzijde niet met wilde drift hunkert
naar do portefeuilles
Zij heeft dit bewezen, toen in 1905
geen stem opging, om het zittend Kabi
net tot aanblijven, of reconstructie te
bewegen.
Zij heeft zulks ook daarna getoond
door moer dan eens leden vau liet Kabi
net uit de linkerzijde in bescherming te
nemen tegen hun eigen medestanders:
En dat de thans ontstane crisis niet
door haar werd gezocht, maar voor
rekening komt van liet Ministerie zelf,
staat als een paal boven water.
Van eenig hecrschzuelitig opzet is dus
hij do Crislelijkc partijen geen sprake.
Zij wachten en kunnen wachten: zij
hebben geen haast.
Maar men (loc het uu niet voorkomen,
alsof tusschen haar en dc Rcgeerings-
tafel een klove zou bestaan, die niet te
overbruggen zou zijn.
De linkerzijde heeft den wagen van
Staat in het moeras gebracht, zegt men,
en zij moet er hem dus maar weer uit
brengen.
Ileel juist. De linkerzijde staat schuldig.
Maar wanneer nu eens blijkt, dat zij
tc kort schiet in haar taak, dat zij den
wagen niet meer op den rechten weg
kan brengen, inoet die dan maar in het
moeras blijven steken?
Zou dit in het belang zijn van het
volk? En zouden, wanneer dc Koningin
een beroep deed op dc hulp van zoo
machtige groepen, als waaruit dc rech
terzijde bestaat, deze zich aan alle ver
antwoordelijkheid mogen onttrekken?
Het land moet worden bestuurd en
liet land moet op de beste wijze worden
bestuurd.
Daartoe mede te werken is ook dc
plicht der rechterzijde, al zullen de mid
delen natuurlijk niet altijd dezelfde
kunnen zijn.
Het einde der wereld. 'n Nieuwtje
waar de lezers van op zullen hooren:
De wereld vergaat binnenkort.
En dat voorspelt nu maar niet de
eerste de beste kwakzalver, die om 'n
praatje verlegen ie, maar professor
Lorenzo Maleuci, van het koninklijke
observatorium op den Vesuvius, de
broeder van den meer beroemden ge
leerde, die tijdens de jongste uitbarsting
het zij tot zijn eer gezegd tot
het laatste oogenblik op zijn post bleef.
De professor is van de beteekenis
zijner angstwekkende bewering zóó zeer
overtuigd, dat hij niet geschroomd heelt,
er de Italiaansche pers mee in kennis
te stellen. Met zijn broeder bestudeert
bij sinds jaren dc vulkanische uitbar
stingen cn seismische verschijnselen.
Hij beweert nu, dat de kern van de
pas door Marchetti ontdekte komeet
tegen het einde van Maart met dc
aarde-atmosfeer in aanraking zal komen.
„Ja als een beer zoo sterk", herhaalde
Jobbling, hoogst voldaan over deu in
druk dien hij blijkbaar op haar maakte.
„En ik ben nog aardig sterk. Er
zijn weinig mensclien, die ik niet staan
kan."
Hij boog deu arin cn bevoelde nu-
dcnkelijk de biceps en juffrouw Job
bling dacht een oogenblik, dat zij dooi
den grond 7.011 zinken, toen zij het
meisje zich voorover zag buigen en
Jobbliug's arm zag bevoelen. Jobbling
was ook verbaasd, maar hij boog den
anderen arm nu tocli ook.
„Verbazend", zei liet meisje. „Zoo
hard als steen. Wat zou u een goede
beroepsworstclaar zijn."
„Hij hoeft geen beroepsworstelaar te
zijn", zei juffrouw Jobbling geprest.
„Dat past hem niet; hij is oen ge
trouwd man."
Jobbling schudde liet hoofd alsof hij
die gedachten wilde verdrijven. „Ik beu
nu te oud", merkte hij op.
„Hij is zeven en veertig", zei zijne
vrouw.
„Dc mooiste leeftijd voor een man",
zei het meisje. „Zij zijn dan juist in
den bloei van hun jaren. En bovendien,
een man voelt zich net zoo oud, als hij
zelf wil."
Jobbling knikte instemmend en zei,
dat hij zich somtijds voelde, alsof hij
nog maar twee en twintig jaar oud was.
„Ik was juist twee en twintig toen ik
Dat geeft natuurlijk een smak, en de
gevolgen voor de aarde zouden altijd
volgens den professor wel eens van
dien aard kannen zijn, dat er geen
stervelingen zou overblijven om ze te
berekenen.
En zijn broer is 't geheel en al met
hem eens. Beide astronomen gelooven
dat het gevaar slechts kort, maar daar
entegen zeer groot zal zijn, wanneer dc
aarde alleen maar door de kern van de
komeet heen gaat.
Wanneer echter onze bol tegen den
staart van dc komeet optornt, dan wordt
waarschijnlijk de geheele atmosfeer in
brand gestoken en zal ieder spoor van
leven in 'n hand omdraaien, vernietigd
worden.
't Is 'n uiterst onaangenaam idee, maar
we zullen de kat maar eens kalm uit dc
don boom kijken.
Wanneer we in April nog Paasch
eieren eten, dan zal liet alsdan duidelijk
blijken, dat de beide geleerden de zaak
sterk overdreven hebben.
EDIbON's 8IUAREN.
Edison aldus vertelt de „Cri de
Paris" is buitengewoon verstrooid.
De geschiedenissen, die van zijn geestes-
afwezigheid verteld worden, zijn in dc
Vcrcenigde Staten niet minder verbreid,
dan de anecdoten die men van Newton,
Ampère of Mommsèn vertelt. Een der
laatste dezer geschiedenissen betreft
Edison's sigaren. Edison is een harts
tochtelijk looker; hij heeft altijd een
sigaar in den mond en zelfs wel een
heel dure. Muur hij geeft niet vee! om
de kwaliteit der tabak, waar hij dichte
rookwolken van uitblaast, en de „echte
Havana's" die zijn sigarenhandelaar hem
in kistjes thuis stuurt, vinden in hem
geen opmerkzaam beoordeelaar. Op
zekeren dag laat hij zich weer een dozijn
kistjes sigaren komen en plaatst ze in
zijn bureau oin ze achtereenvolgens te
gebruiken. Een week later waren alle
kistjes leeg. „'t Is toch onmogelijk",
zoo dacht hij bij zichzelf, „dat ik in zoo
korten tijd 12 kisten van 100 sigaren
heb uitgerookt. Maar er komen zooveel
mensclien in mijn bureau; die wil ik
eens laten zien, dat zij maar niet altijd
op mijn kosten kunnen rooken." Als
uitvinder had hij ook dadelijk een goe
den inval cn hij schreef aan zijn sigaren
handelaar, dat hij hem maar zes kistjes
met sehertisigaren zenden uioest, die
uit papier, lompen en baren gemaakt
waren, maar er als echte sigaren uit
zagen. De bestelling wordt stipt uitge
voerd. Een maand later bezocht de
koopman Edison.
Nu, is u tevreden?
Waarmee?
Met uw sigaren?
Met welke sigaren?
Met de bijzondere soort, die li bij
mij besteld hebt: papier, lompen, haren.
Heeft u die mij gezonden?
Natuurlijk en ik zie de kistjes al
weer leeg?
Edison staat een oogenblik in diep
nadenken verzonken, toen barstte hij
in lachen uit.
Dus die sigaren rook ik thans.
Zij smaken voortreffelijk.
Hij had zijn truc hcclcmaal vergeten
en niet eens bemerkt; wat voor een
vreeselijk bocht llij rookte. Zijne be
zoekers waren echter verstandiger dim
hij cn gingen voort met zijne kistjes
met goede sigaren te leegen.
Dc slimme smokkelaar. Uit Spck-
holzerheide wordt aan de „L. K.ge
schreven: De ontvanger van een grens-
trouwde", zei li ij peinzend en de vrouw-
zes maanden
„Je laat mijn leeftijd er buiten", viel
zijne vrouw hem woedend in de rede.
„Ik houd er niet van om zoo alles
maar aan vreemden te vertellen."
„Jij begon er anders over," zei Job
bling, „toen niemand er je om vroeg.
Ik zou voortaan eens wat minder
vrijpostig zijn."
„Nou, dan ben ik niet de cenige,
die vrijpostig is," brieste juffrouw Job
bling terug. „Ik denk, dat de enkel nu
al wel beter is?" wendde zij zich tot
de bezoekster.
„Veel beter, dank u", was het ant
woord.
„Is het nog ver?" vroeg juffronw
Jobbling verder.
Het meisje knikte. „Maar ik zal
de train nemen aan het einde van
deze straat", zeide zij opstaande. Job
bling ging ook opstaan en alles, wat
hij zoo wel eens gehoord of gelezen
had van etiquette liet hij de revue
passeeren. Een weekblad, waarop zijne
vrouw geabonneerd was, wijdde er ge
regeld een drie kolommen aan, maai
bij herinnerde zicli niet, dat er iets in
stond in betrekking tot meisjes met
bruine oogen en verstuikte enkels. Hij
voelde echter, dat zijne plicht hem riep
naar de tram en op een ietwat verlogen
manier bood hij zijn diensten aan; het
meisje nam ze als van zelf sprekend
kantoor uit een naburige Duitsclie
gemeente had de gewoonte, gedurende
de middaguren, als de plicht hem niet
op zijn bureau riep, te wandelen in het
veld, gelegen aan zijn kantoor. Hij be
paalde zich echter niet tot wandelen
alleen, neen, als er iemand voorbij
kwam van Hollandschcn kant, dan rol
den zijne oogen onstuimig door de
kassen; ze schoten stralen en zouden
ook de geringste contrabande ontdekt
hebben, die dc voorbijganger onderzijn
plunje mocht verbergen. Aldus over
kwam ook een inwoner van hier die
bericht had gekregen van de ongesteld
heid zijner zuster, in Duitschland woon
achtig. Hij wou haar een surprise mee
nemen, bestaande uit ruim een kwart
kilo fijne Javakoffie. Over de grens
gekomen, ontmoette hij den Einnehmer".
Zijn argusoogen vielen op den een wei
nig uitpuilende broekzak, waarin Java's
product geborgen zat. De boonen wer
den opgecommandeerd. Hier hielp kla
gen noch jammeren. Dc hardvochtige
man toonde geen grijntje medelijden,
de smokkelaar moest mee naar liet
kantoor. Bang voor ontvluchting leidde
de ambtenaar hem bij den arm, en
hortend ging het voort. Of de Hollan
der te hard geknepen werd, weten wij
niet. Hij maakte met dc vrije hand een
broekdraagband los, en bood deu „Ein
nehmer" aan hem daaraan te leiden.
Dit werd aangenomen en voortging liet
weer. Plotseling doet dc Hollander een
sprong. De knoop springt van zijn broek.
Daar rent bij als een bezetenen terug
naar zijn dierbaar Aaderland. De grens
bewaker stond met de help" in de hand
als aan den grond genageld; en onwil
lekeurig schoot hem te binnen „daar
gaat ie weer voor niks".
Een vroolijke pauze. In het
Amerikaansche Huis van afgevaardigden
is j.l. Donderdagnacht een allerzonder
lingste voorstelling gegeven. Er moest
dien nacht een spoedeischende zaak wor
den afgedaan; maar toen do voorzitter
die zaak aan de orde wilde brengen,
bleek, dat niet genoeg leden aanwezig
waren om een beslissing te nemen. Snel
besloten liet de voorzitter de deuren
sluiten en stuurde hij verscheiden boden
uit om volksvertegenwoordigers te van
gen en mee tc brengen. De jacht werd
met succes bekroond, en telkens werden
er heeren leden van liet Huis binnenge
bracht, de moesten in booze bui en
evening dress. Inmiddels waren de ge
vangenen zich gaan vervelen, totdat een
afgevaardigde voor Missouri en een
kollega voor Michigan op het denkbeeld
kwamen een fluitconcert tc geven. Op
hoogst verdienstelijke wijze brachten
deze beiden allerlei populaire wijsjes ten
gehoore. De hoeren werden voor hun
duo's op de hartelijkste wijze toegejuicht
door de medeleden en liet publiek op de
tribuucs.
Toen was de beurt aan de afgevaar
digde Hamilton (Michigan), die op roe
rende wijze een aantal oude negerliedjcs
voordroeg; de refreinen werden alras
door alle aanwezigen meegezongen.
Maar het groote succesnummer was
wel liet proces-Gaines. Deze heer werd
(voor de grap natuurlijk) voor con geïm
proviseerde rechtbank gedaagd, waar hij
zicli had te verdedigen wegens overtre
ding van de gewoonten en gebruiken van
het Huis.
In een meesterlijke, humoristische rede
verdedigde Gaines zich, waarna hij onder
salvo's van applaus werd vrijgesproken.
Nog hielden enkele andere loden
luimige nionoloogjes, toen endelijk!
aan. Juffrouw Jobbling, met de iippon
stijf op elkaar geperst, keek ze, bij de
voordeur staande, na. Het meisje, nog
wat hinkend, wandelde dood kalm voort,
maar uit dc houding van haren bege
leider sprak duidelijk, dat hij uiet on
verschillig was voor de mensclien uit
de buurt.
Na een half uurtje keerde hij terug
en daar hij op den terugweg alleen de
spitsroeden van de straat bad moeten
verduren, kwam hij met ccn uitdruk
king op zijn gezicht terug, die juffrouw
Jobbling haar mond deed houden.
„Ik iicb haar in do tram gezet", zei
liij eindelijk. „Haar naam is Robinson.
Juffrouw Robinson.
„Zoo?" zei zijn vrouw.
„Het lijkt wel een aardig meisje, zei
Jobbling onverschillig doende. „En ze
is erg op jou gesteld."
„Z er vereerd," antwoordde do vrouw.
„En en daarom heb ik haar maar
gezegd, dat ze je van tijd tot tijd uiaar
eens moest komen opzoeken", vervolg
de Jobbling onderwijl met groote zorg
zijn pijp stoppend. „Dat zal je wat op-
vroolijken.
Juffrouw Jobbling beet zich bijna de
lippen stuk maar zij niets, ofschoon ze
nooit in d'r heele leven zich zoo wel
bespraakt gevoeld had. Haar man stak
de pijp aan en na haar van ter zijde
met een snellen blik opgenomen te heb
ben, nam hij een oude krant op en
een heele kudde leden de zaal bin-
nenkwam, waardoor de vcreischte getal-
sterkte werd verkregen. Deze nieuwaan-
gekomeneu werden onstuimig toegejuicht.
En daarna was de pret gedaan en begon
het werk.
Geen onaardig middel en wat wellicht
met vrucht op het Binnenhof kon wor
den nagevolgd, als de 51 koppen niet S?
present zijn. FS
de
bc
Kliui iuc Piet. Pietje had het ongeluk re
zijn voetbal door een gesloten keuken
raam naar binnen te trappen, waardoor jj(
dus de ruit werd verbrijzeld. Dit laat- T,
ste was nu zoo erg niet, maarhoe jj(
den bal terug te krijgen?
Met de pook stond de bewoonster a£
reeds de komst van den jeugdigen on
verlaat af te wachten, en werkelijk,
niet lang daarna verscheen Pietje. Hij
nam heel deemoedig zijn petje af en y£
zeide: Neem me niet kwalijk, mevrouw ja
ik heb uw ruit gebroken en hier is g
mijn vader om 'm te makenWilt
u me alstublieft den bal teruggeven? i S
Waarachtig, dc jongen werd gevolgd
door een norsch uitziend tnau, die reeds w
aanstalten maakte een nieuwe ruit in tc n(
zetten. Pietje kreeg zijn bal en ver- v
dween. RH
„Dat's één gulden vijf en zeventig,
mevrouw," zei de norsche man, toen ja
hij zijn werk had geëindigd.
„f 1.75 enne uw je
jongentje heeft de ruit gebroken! U nl
is toch z'n vader?"
Dc norsche vader schudde van neen. 3,
„lk zie hem voor het eerst, mevrouw.
Hij kwam aan den winkel en zei, dat
ik bij z'n moeder een ruit moest in- 0,
zetten. U is toch z'n moeder?"
(De bport.) 8t
Het Burgeiuee»ter<i]takje.
Iu dc Ooesche Courant komt een inge- hi
zonden stuk van letterlijk dezen inhoud rl
voor: tl
In het bijvoegsel van dc Ooeschc zj
Courant van 23 Febr. j.l. kon men h
lezen, dat zich een mijner ambtgenoo-
teu, zeer dicht bij Goes, in den trein m
kinderlijk had aangesteld door zijn ainbts- ni
gewaad daar aan te trekken, hetwelk v:
liij gekocht had om bij do komst van
Hare Majesteit in deze streken aan te N
doen. fa]
Men heeft de aardigheid gehad mij di
voor deze daad aan te zien, en wensch 1
daarom mede te deelen, mijn ambtsgc- fo
waud reeds sedert Augustus in mijn E
bezit is en nog nooit bij mij in dr bi
coupé gehad heb, hetwelk ik met be- 5
wijzen staven kan. gl
Ik verzoek alsnu beloofd aan dc ei
redactie van de Gocsche Courant den ei
naam van dien burgemeester en den v
schrijver van den brief openbaar te ai
maken opdat geen onschuldige de dupe n
wordt vau dei-gelijken onzin.
J. L. Veltman.
Wilhelminadorp, 27 Febr. 1907.
Blijkbaar is deze burgemeester al
aardig in de maling genomen, dai hij
zich zoo verweren moet. Hopelijk echtei
is liij niet tevens gemeentesecretaris,
want als de officieele stukken der ge-
meente Wilhelminadorp hetzelfde vei
blindend foutieve proza bevattcu als d
tweede alinea van dit ingezonden stak,
dan vreezen wij dat het taalgevoel dei d
Wilhelminadorpers hopelijk bedorven
WOrdt. ra,
81
begon te lezen.
Den volgenden dag verraste hij juf- o
trouw Jobbling met een geranium in 'j(
vollen bloei. Eerst vergat ze door hare ti
verbazing hem te bedanken, maar toen ,(j
bedankte ze hem toch tamelijk vrien- ti
delijk en na eenig nadenken besloot zc -
do pot in de slaapkamer te zetten.
Maar dat was een leelijke streep dooi ~i
de rekening van Jobbling. „Ik dacht
dat je haar in de voorkamer zoudlhuj
zetten", zeide hij eindelijk. J
„Boven voor krijgt ze meer zon". B
zeido zijne vrouw. Zij nam de pot in w
haar armen mee en verdween. Maar d
hare verbazing, toen zij weer benedeih/j
kwam en Jobbling bezig vond de meu- fc
bels te verplaatsen en eenige beeldjes v
en poppetjes uit de keuken voor neer
te zetten, was zóó groot, dat het liemJBj
niet ontgaan kon.
„Ik was het al lang van plan", ti
merkte hij op. g
Juffrouw Jobbling verliet de kamei
en streed een hevigen strijd met zicli»
zelve in het bijkeuketje. Ze kwam terug n
met oen bleek gelaat en met een glans I
in de oogen, die haar man door al dc J
drukte niet opmerkte,
z
v
Wordt vervolgd).