Katholiek Nieuws= en Advertentieblad
No. 38.
Zaterdag 19 December 1908.
Twee en twintigste Jaargang.
OE EEMBODE
voor Amersfoort, Apeldoorn, Baarn, Barneveld, Blaricum, Bussum, Driebergen, Eemnes, Harderwijk, Hilversum, Hoogland, Laren,
Leusden, Naarden, Nijkerk, Soest, Stoutenburg, Veenendaal en Zeist.
Verschijnt eiken ZATERDAG.
Franco per postf 0.40
Afzonderlijke nummersf 0.05
Bureau: Langegracht 13, Amersfoort.
Uitgave van de Vereeniging De Eembode.
Prijs der Advertentlën
Van l lot 6 regelsf 0.30
Voor iederen regel ineerI 0.05
Corrcspondciitifin cn AU verleunen moeten uiterlijk Vrijdag
avond voor 4 nttr non het hnreau bezorgd zijn.
Dit nummer bestaat uit
twee bladen.
EERSTE BLAD.
W op Vrijdag 25 December a.s. z
het eerstvolgende nummer van „E
Eembode" reeds DONDERDAG S
DEZER verschijnen. Derhalve ve
zoetten wij beleefd advertentiün
tfjdii
witter
Ambtenarij.
II (Slot).
Nog deelt de „Standaard" mede:
En het ergst is. dat de hervormings
gezinde staatslieden machteloos staan
tegenover die machtige dwingelandij
van die machtige amhtcnaarshent. Van
Clemenceatt, ja. heeft men gehoord,
dat hij op zijn ministerie een eind
maakte aan luieren en dagdieverij
maar of hij iets anders heeft tot stand
gebracht, dan dat de Itccrcn nu op
den aangewezen tijd present zijn, meldt
de historie niet. Het kwaad zit dieper;
en bij den wortel kan en durft geelt
„democratisch" Minister, die aan zijn
zetel hecht, het aanvatten.
In de veelvuldigheid der supplementai
re credieten, die plaag der budgetten,
ligt volgens den schrijver het bewijs
van de weinige oprechtheid der ver
kwistende bureaucratie, waar ze wors
telt mei die afgevaardigden, die de
beurs der belastingbetalers trachten te
beveiligen.
Wanneer de Kamer eens, als bij
toeval, in een vlaag van bezuiniging,
ccnigc posten schrapt of besnoeit, dan
zijn de ambtenaren er als de kippen b.j
om te zorgen, dat langs allerlei zijwegen
de credieten weer in luin eer worden
hersteld. En de ministers hebben geen
lust of kracht om hiertegen in te gaan.
Allerlei uitgaven worden gedaan, en
in een vergeten ougenblik, als het
erg druk is met andere zaken, krijgt
de kamer toch de rekening thuis.
Meestal passcercn al die supplementaire
credictaanvragen dan zonder discussie
den hamer.
liij zoo rotte toestanden is het waar
lijk niet te verwonderen, dat men zich
in Frankrijk bezorgd begint te maken.
Zelfs vrienden der Regeering moeten
voor zoo'n warboel terugschrikken.
Terecht merkt dan ook de „Standaard"
op:
Zoo gaat het dan toe in de demo
cratische republiek, waar geen cleriea-
lisnte de politiek meer bederven kan,
en het algemeen stemrecht hel Parle
ment maakt tot de zuivere uitdrukking
van den volkswil. Waai zóó inet de
landspenningen wordt omgesprongen,
behoeft men niet te vragen, "f de
finnitcicclc toestand ook een bedenke
lijk karakter aanneemt. Poincarré stak
nimmer onder stoelen of banken, wat
zorg de uitzetting van het budget baart,
en Leroy Beaulieu heeft op het ver
ontrustend verschijnsel, dat de belasting
opbrengst zoo weinig toeneemt, allen
nadruk gelegd. Ook hier, ja in Frankrijk
vooral, geldt de Fransche spreekwijs:
help mij aan goede politiek, en ik zal
zorgen, dat uw financien in orde zijn.
Prof. v. d. Vlugt liet in zijn artikel ook
uitkomen, dat er hier onvermijdelijk
werking en wederwerking was: „De
ambtenarij van haren kant bederft het
parlement, het parlement weer zijner
zijds bederft de ambtenaarswereld".
Ook dat komt nergens zoo sterk uil
als in de Fransche Republiek, die in
politiek opzicht is hel ideaal der vrij
zinnige democraten.
Nu al jaren achtereen rankt liet
Parlementarisme er telkens meer in
discredlet. Naar letter en geest der
grondwet is het Parlement de eenige
cn hoogste representant der natie, en
kan in niets zijn heerschappij worden
beperkt. Maar van alle zijden wordt
in dezen constitutioiieelen muur bres
geschoten. Syndicaat na syndicaat, liga
na liga wordt gevormd, met liet doel
niet alleen om aan het Parlement den
wetgevenden arbeid uit handen te ne
men. maar ook met den toeleg om,
deels revolvitionnaire of anarchistische
middelen, allerlei bijzondere belangen
behartigd te krijgen en een sterken
invloed te oefenen op het hervormings
wet k der Kamer.
Van „woekerexistentién" sprak de
Leldsehe professor. En Beauquier zou
liever dan alle andere hervormingen
zien gebeuren, dat het kwaad der amb
tenarij, in haar slechten zin dan, werd
uitgesneden. Maar, bekent hij zelf, dat
zal Ie moeilijker gaan, nu alle ambte
naren altneer gesyudiqueerd worden en
alzoo een „hcirleger" vormen, sterker
dan eenige andere macht in den Staat.
Ook hierin is dus Frankrijk een
baken in zee. Men ziet wat er van
wordt, als de geest dei centralisatie
onbeteugeld veld wint en de vrijzinnige
democraten naar hartelust kunnen af
breken en opbouwen. Meer dan eens is
gezegd, dat het socialisme bij zijn
verwezenlijking het land verdeden zou
in de eene helft slaven cn de andere
helft ambtenaren. De demagogie in de
gckleede jas van thans geeft er ons
reeds een voorproefje van, hoe het zal
gaan met de geldmiddelen, wanneer
die aan de pructijkcu der „woeker-
existentie1»" onbeperkt worden ovcrgc-
Ziedaar Frankrijk in een richting
gedreven, die noodwendig tot een
rampzalig einde voert. Zelfs de scherp
zinnigste staatslieden verklaren zich
machteloos tegen dit dreigend gevaar.
Het land, boheerseht door algemeen
stemrecht, gevoelt daarvan de uitwer
king op minder aangename wijze. Het
is gekomen onder den druk van een
macht, die moeilijk meer in te toornen
is. Want juist die macht berust bij
degenen, die het raderwerk van liet
landsbestuur gaande houden, en van
dat voorrecht gebruik maken ten ver-
dervc van het volk. En wijl het alge
meen stemrecht die macht verleent, en
door dat stemrecht die macht in han
den wordt gespeeld van mannen, die
niet het waarachtig belang van den
Staat, maar wel eigen belangen willen
dienen, zooals ons uit Frankrijk waar
schuwend wordt toegeroepen, komt
men lot toestanden, gelijk boven ge
schetst.
BUITENLAND.
ITALIË.
Op het Vaticaan heeft Zondag in
tegenwoordigheid van den Paus de le
zing plaats gehad van de drie decre
ten „de tutu" voor de Zaligverklaring
van Jean Eudes, stichter van de Con
gregatie van Jezus en Maria, van de
missionarissen Guenot, Nool, Nerron
en Benard en 29 van hun gezellen, als
martelaars gevallen in Cochinchina,
Tonkin en China en van den Domi
nicaner-missionaris de Capillas, marte
laar in China. Tevens had ook de le
zing plaats van liet decreet, waardoor
worden goedgekeurd de wonderen voor
de Zaligverklaring van Jeanne d' Are
aangevoerd.
De Paus antwoordde in het Italiaansch
op de redevoeringen, gehouden door den
bisschop van Orleans en kardinaal
Ferrata. Daarin zeide Z. II,, dat hij zich
gelukkig aclttte, omdat alle voorbeelden
van heldenmoed voortkomen uit Frank
rijk. waar „zij, die over de algemeene
zaken zijn aangesteld, het vaandel van
oproer ontplooien en iederen hand met
de Kerk trachten te verbreken."
De H. Vader voegde er hij, dat hij
zich verheugde.dat hij, in een tijd,waarin
vele menseden zich schamen katholiek
te heeten, waarin men alles ontkent en
alles veracht, en zells niet het heiligdom
van het geweten eerbiedigt, deze daden
van heldenmoed verheerlijken kon. Het
is immers onmogelijk, dat deze betui
gingen van heldenmoed geen weerklank
vinden in de harten der vijanden en
ze tot het geloof terugvoeren. De deugd
der helden moet de zwakken opnieuw
bezielen en hen sterk maken in het
gelouf.
Na voorts te hebben uitgeweid over
den moed, die slechts gegrondvest we
zen kan in het geloot en de overtui
ging, zeide de Fl. Vader tot de aan
wezigen, dat. als zij naar Frankrijk
zouden terugkeeren. zij tot hun mede
burgers moesten zeggen, dat als zij
Frankrijk beminden, zij God moesten
beminnen en het Geloot en hun Moe
der de II. Kerk. „Zegt hun", zoo besloot
de H. Vader, „dat zij veel profijt trekken
uit de voorbeelden van een Jeanne d' Are.
wier streven de Paus samenvatte in de
woorden: „Leve Christus, de Koning
van Frankrijk." Dan zal God Frankrijk
beschermen en groot maken.
Onder de talrijke bckeeringen, die
in den laatsten tijd in Engeland voor
komen, is die der overste van het
Attglikaansche „zustergezelschap St.
Catherina" de Ineest beduidende.
Sedert het Eucharistisch Congres te
Londen was door den aartsbisschop
van Westminster aan den zeereerw.
heer Don Cabrol, pasloot van Farn-
brouglt opgedragen, de zusters van
bovengenoemd gezelschap in den ka
tholieken godsdienst te onderrichten,
opdat zij na eenigen tijd tot lidmaten
der H. Kerk zouden kunnen worden
aangenomen.
liet was verleden Dinsdag, op den
feestdag van Onze Lieve Vrouw On
bevlekte Ontvangenis, dat de eerwaarde
overste onder Indrukwekkende plech
tigheden het 11. Doopsel ontving. Een
paar dagen later deed zij. in de kapel
van het Italiaansch hospitaal in Queens
Square haar eerste H. Communie. De
andere zusters zullen weldra het goede
voorbeeld van hun moeder-overste
volgen. Dat deze leiten een diepen
indruk achterlaten, is nogal duidelijk.
Een Engelschman, Sir Robert Hart.
die meer dan een halve eeuw in China
heeft vertoefd en hel werken der ka
tholieke missionarissen daar heeft gade
geslagen, sprak dezer dager. de
missie-tentoonstelling te Leeds, geor
ganiseerd door Wesieyaanschc predi
kanten o.a. liet volgende:
„Velen onder u zullen niet valt mijn
utccning zijn, maar ik kan de gelegen
heid in deze omstandigheden niet laten
voorbijgaan, om te spreken van hel
werk. verricht door de katholieke mis
sionarissen, onder wie men vindt de
meest toegewijde, de offervaardigste
leerlingen van Christus.
„De katholieke missies hebben een
groot werk verricht, door de leer van
God cu den Zaligmaker te verspteiden.
cu vooral door do offers, die zij zich
hebben opgelegd ten gunste van de
verlaten kinderen en de armen. Hun
organisatie als sociëteit staat verre
boven iedere andere, en voor niemand
FEUILLETON.
De geheimzinnige ring.
lende stem, en d.fdclijk daarop traden niet
haastige schreden de helde wilddieven uil
liet struikhout en snelden op het tiert toe,
dat in de laatste stuiptrekkingen lag te sterven.
zeker, zeer goed geschoten, mannen,"
wijl hij zijn .schuilplaats verliet cn met schijn
baar onverschillig nilzicht de wilddieven
naderde. „Men ziel liet wel, hel I* niet de
eerste, dien gij nil een hinderlaag neerschiet,
intiMschan wil ik hopen, dat liet de laatste
zijn zal!"
Als verbijsterd van schrik stonden dc
bleekten. Doelt dc ccnc overwon snel de
verlammende omzeiling en wendde zich oin
Ier ontvluchting, terwijl hij zijn kameraden
mede daartoe aanzette.
„Halt," donderde echter de uide hosclt-
waehlcr hen achterna. „Niet van de pianist
dag medehelpers! I.aten wij de spitsboeven
niel ontsnappen, die mijn prnclitlgcn wild-
Van «lie Zijden ndschtc hel hoscli. en de
looped van vier geweren.waren dreigend op
de wilddieven gcrichl. Zij zeil stonden on
gewapend, want zij hadden hunne geweren,
die legen den stam van deh beuk leunden.
„Verwi'itschtDe oude Is dan loeit sluwe,
geweest dan wijprevelde de kerel, die hel
„Man, 't is zoo," ging hij voort. „Daar h'cbl
gij ons! Weerstand bieden is toch onmoge
lijk, zoonis ik zie. en ten slottede kruik
„Dat dacht ik ook. nu ik weder op de
been ben," zeide de oude Andreas. „Nu
de handen voor den dag, en u laten welge
vallen. dat wij ze ti op den rug binden. En
gij. Johan, haal de geweren der spitsboeven,
die zij vermoedelijk bij den beuk gelaten
Johan wendde zich naar den beuk. terwijl
dc oude Andreas een dun louw uil zijn wei-
lasclt baalde. Op hetzelfde ougenblik echter,
waarop hij aanstalten maakte om den eersten
wilddiel te boeien, viel een schot van achter
den beuk, de oude stiet een smartkreet uit,
draaide zich om en nog eens om cq stortte
daet een smak ten gronde. Terwijl alle
nog geheel ontzet en verslagen stonden,
weerklonk een stem uil de richting van den
Johan dadelijk den schnnpherdersjougcn Philip
herkende, niet groolo liassen van achter de
beuk sprong en hel hoaclt in vluchtte. De beide
wilddieven volgden hem, en eer nog iemand
hevigen schrik en omzeiling bekomen
waren de schurken reeds alle drie in
dichte struikhout verdwenen, en kon
den spotten met alle vervolging, johan alleen
d tegen
digltcli
vluchtelingen
zijn handen heefden nog van schrik vn lieten
niel loc rustig hel doel Ie treffen. Een sarrend
gelach slechts volgde na den scherpen knal
van IWI geweer, hetwelk bewees, dat de kogel,
zonder Ie treffen, in de lucht geslagen was.
S|medde zich naar zijn pleegvader, aan wiens
zijde hij neerknielde.
gen opwelde»
De oude mail zuchtte en bracht met moeite
de hand naar zijn borst, „Hier. hier," mur
melde bij. „De sclmrk liccit g<>ed gemikt!Ik
vrees, dat het gaal om mijn leven I"
„Dat zal God niet willen!" riep Johan jam
merend en maakte den jachtrok van den oude
open, waaruit nu eenige druppels bloed te
nabij liet hart in de borst van den bosell-
wachter gedrongen was-, Of de wond doudc-
dcelea. Johan zocht allereerst het vloeiende
wond te houden, cn daar hem mi ook de
anderen te hulp kwamen, legde hij een voor-
loopig verband, dat voor het ougenblik het
grootste gevaar keerde. Hierop werd van de
geweren en snel ineengevlochten twijgen
een soort draagbaar vervaardigd, en daarop
Andreas gelegdzoo droeg men hem voor
zichtig naar zijn Imis, dat gelukkig van de
plaats des onhcils niet ver verwijderd lag.
Toen men daar aankwam, was de gewonde
bewusteloos, maar spoedig kwant hij weder
bij kennis. Jolinn liep naar het slot om een
paard te halen cn in dc stad naar een dokter
te snellen. .Maar een gelukkig toeval be
gunstigde zijn plan, wijl de dokter zlclt juist
in het slot bevond, waar hij in den vroegen
morgen reeds bij een zieke geroepen was.
Hij volgde Johan terstond, en nauwelijks een
uur na de verwonding lag Andreas lietderijk
verbonden Ie bed, terwijl de dokter hoop
gaf, dat Itlj hij de hem zoo snel verleende
geneeskundige hnlp wel gered worden kon.
Hij gaf de noodige voorschriften tot verpleging
van den gewonde, vil daarna nam Johan plaats
hij het bed van den lijder, met het vaste voor
nemen, niet eerder van de zijde zijns pleeg
vaders te wijken, vooraleer alle gevaar zou
De rentmeester nam intiissehen maatregelen
tut gevangenneming der wilddieven. Deze
echter waren reeds lang over dc grenzen ge
vlucht en bevonden zich buiten bereik der
vervolging.
Andreas, toen men
ieder geval zullen zij het niet weder wagen
mijn jachtgebied te verontrusten, liij zult
uwe nachten nu weder ongestoord lu bed
kunnen doorbrengen, mijn arme Johan. De
spitsboeven hebben u nu genoeg geplaagd."
„Wanneer het slechts dat warcl" antwoord
de Julian droevig, .maar dat zij u geschoten
hebben, vader. Is al te erg! Ach. ik zou liever
de koudste winternachten onder den Mouten
hemel doorbrengen, dan hier aan uw bed u
„Gei!
n lijden
aorddc c
I berleh
deelde.
„Ofschoon de sehofl het erg
genoeg met mij mcegdc. begin ik loeh te
hopen, dal mijn laatste uurtje nog niet zoo
heel nabij is. Slechts geduld Johan. dan zal
met Gods hulp ook deze lijdenskelk ons wel
weer voorbijgaan,"
De oude Andreas hield zich Hink en bleef
steeds vol goeden moed. ofschoon hij lievige
smarten verduren motet; Johan verpleegde
en waakte bij hem trouw als een brave,
liefhebbende zoon, en de art» deed. wat hij
vermocht tol herstel van den ouden
rechtschapen man. maar alle zorgvuldig
heid, geduld vn verpleging kunden den ouden
boschwnehtcr zijn vroegere gezondheid toch
niet wedergeven. De wonde heelde wet en
genus, doch de zwakte, die langzamerhand
wet meer en meer verminderde, h' toch
zoodanig, dat de oude man ongt' .r was.
een ernstige tiiding." zeide At
