Katholiek Nieuws- en Advertentieblad voor Amersfoort en Omstreken. DE EEMBODE Kantoor: Langegracht 13, Amersfoort - Telefoon No. 314. 1 Dinsdag 7 September 1915. No. 46. Negen en twintigste Jaargang. Dit Blad verschijnt eiken Dinsdag* en Vrijdagavond en wordt uitgegeven door dc 9|ÏBK AdvertentieprijsVan één tot vijf regels vijftig cent. Elke regel ineer Vereeniging De Eembode te Amersfoort. Prijs per drie maanden zestig cent. tien cent. - Billijke tarieven bij geregeld adverteeren. Alle mcdedeelingcn, Afzonderlijke nummers vijf cent. Abonnementen kunnen eiken dag ingaan, doch Wfei j jiMj Êakil ingezonden stukken cn advertentién gelieve men in te zenden ten kantore van opzegging van abonnement moet geschieden vóór den aanvang van een nieuw kwartaal. ')c f-cmbodc, aan dc Langegracht no. 13, vóór twaalf uur op den dag van verschijnen. Caïn. Kent gij de geschiedenis van Caïn Caïn was de eerste mensch, die uit ouders is geboren, de eerste ook, die verteerd werd door de gele vlam van den nijd, de eerste, die een evenmensch doodde; de eerste broedermoordenaar. Hoe is liet toch zóó ver met Caïn gekomen Op dezelfde manier, als 't nu nog bij de menschen dikwijls zóó ver komtVerschil van karakter, ver schil van levenswijs, verschil van be- gunstigd-worden, wekken vaak den sla- penden hartstochtjaloezie beteugelt en beheerscht dan de inensch dien harts tocht niet. spoedig is hij tot het on- menschelijkste in staat. Men mag 't mogelijk noemen, dat' nii Caïn eerst een of meerden- dochters van Adam cn Eva ter wereld kwamen. In den Bijbel toch vinden wc alleen van mannelijke afstammelingen ge slachtslijsten. cn van Adam wordt slechts gemeld, dat hij na de geboorte van zijn derden zoon nog 8UÜ jaar leefde en „zonen en dochters gewon". In ieder geval was Abel de tweede zoon van Adam, Cuïn's eerste broeder. Kenmerkte Caïn zich door een ruw karakter en koos hij 't akkerbedrijf tot bezigheid, Abel bezat een zachtzinnig gemoed, en zijn keuze viel op hoeden en voeden, melken en scheren der Op zekeren dag, wellicht na 't bin nenhalen van den oogst, meende Caïn verplicht te zijn, Gods opperheerschappij uitwendig te betuigen door afstand tc doen van eenige veldvruchten en hij offerde van de vruchten der aarde aan den Heer. Abel volgde 't voorbeeld zijns broe ders, ja, offerde zclls van 't beste, dat hij bezat, van de eerstelingen zijner kudde en van het vette er van. Deze grootcre offervaardigheid van Abel's gemoed wilde de Schepper zicht baar beloonen. Hij zag neder op Abel en op diens gaven. In welken zin dit „nederzien" verstaan moet worden, wijst de Heilige Schrift niet met zekerheid uit. Daar echter in later tijd God meer malen, zooals bij A.iron, Gedeon, Da vid, Salomon cn Elias, zijn welgevallen in het olferen te kennen gaf door een plotseling olferverslindend hemelvuur, zoo mogen we ons voorstellen, dat iets dergelijks is geschied bij Abel's opdra- gen van de eerstelingen zijner kudde. Stellig was 't een ..nederzien", dat Caïn gewaar werd, want toen hij daar op bemerkte, dat God niet evenzoo op zijne offergaven nederzag, werd hij he vig vertoornd. Waartoe die toom Doellooze ont roering der geschokte ijdelhcid van den mensch, die bespeurt, hoe een ander meer wordt begunstigd dan hijzelf. Dat zulk een gevoel opkomt, is 't gevolg onze belaste natuur, maar dat we er aan toegeven, dat wc er mee mede gaan, dat we 't niet bestrijden, is eigen lout. En die fout beging Caïn. Hij gal zóózeer toe aan die toornige jaloersch- heid, dat zelfs zijn gelaat cr van inviel. 2 feuilleton Eene Ridderscheta uit de twaalfde eeuw. Ik wandel óf alleen, óf met mijne vrienden, antwoordde Willem, en daar ik niet geloof u, lieer graaf 1 onder de laatste te kunnen rangschikken, zal ik u moeten verzoeken, mij alleen te laten. Graaf van friesland, riep Hen drik opvliegend, gij belcedigt mijl Als gij mijne woorden als zoo danig wilt opvatten, hernam Willem bedaard, dan, heer graaf I ben ik be reid, u daarvoor, zoo als het cenen ridder betaamt, voldoening te geven, (jij weet dit, graaf van de Kmnder Wij kennen elkander van vroegere dagen. Denkt gij wellicht, riep Hendrik van gramschap bevende, denkt gij wel licht, graaf van f riesland 1 dat ik uw zwaard vrees, omdat de fortuin u gun stiger was dan mij, toen het u gelukte- mijn slot als een roover te verbranden! Denkt gij willicht. dat ik u daarom vrees 1 u, spotgraaf van friesland 1 Gij noemt mij eenen roover, een spotgraaf, zeide Willem. Ik geel u die beide namen wederwant beide zijl gij 1 Gij zijt zelfs nog erger, graal van de Kuinder; want gij zijt een mctnecdi- ge, die beloften cn bestanden breekt, die broeders tegen broeders opzet, die Doch God had medelijden met Caïn en sprak hem toe misschien wel, terwijl dc afgunstige broeder, gezeten op een steenhoop bij zijn akker, en tu rend naar een bloedrood ondergaande zon, zijn jalouzie aan 't voeden was met gedachten van wraak. Cain hoorde dan deze woorden „Waarom zijt gij vertoornd cn waarom is uw gelaat ingevallen Zult gij niet, indien gij goed doet, loon ont vangen, doch, als gij kwaad doet, zal dan de zonde met haar straf niet aan stonds voor de deur zijn Maar hare begeerlijkheid zal onder u zijn, en gij zult ze bcheerschen." Dit zijn goddelijke vermaningen, en niet voor Caïn alleen. Een mensch, die goed doet, krijgt zeker zijn loon, al komt dat loon ook niet altijd terstond. Waarom dus getreurd - Maar 't kwaad wordt meestal terstond gestraft, doordat de mensch van kwaad tot erger glijdt, en elk toegeven aan de begeerlijkheid, deze sterker maakt tot het stellen van steeds lioogcr eischen. Dat is een straf, die voor de deur staat. „lichcersch u", Is derhalve tic nood zakelijke levenswet voor den mensch. „Hehcersch u". is het eerste uitdrukke lijk gebod van God, buiten het Paradijs gegeven. Hehcersch u" is de onver biddelijke eisch voor een nicnschwanr- dig bestaan. Het „behecrsch u" is de onverbiddelijke eisch voor een menscli- waardig bestaan. Het „behecrsch u", worde verwaarloosd, en terstond staat de straf, in den vorm van ellende en wanordelijkheid, voor de deur van 's menschen hart, voor de deur der huiselijke woning, voor de deur der parlementen. lludde Caïn maar geluisterd naar die vermanende stem. Helaas, een andere stem, die van de jaloezie kreeg méér gehoor, en weldra ging 't voor de eerste maal bewaarheid worden, dat een niet bedwongen nienschelijke hartstocht lot de onuicnschelijkste daden voert. Caïn zinde er op, zijn broeder te dooden. Uit vrees, dat zijn ouders 'l zouden zien en beletten, troonde hij Abel mede naar het veld. en daar sloeg hij hem dood. Wal zijn ouders niet zagen, had God toch gezien. En ais Caïn gaat vluchten, klinkt er een stem door de lucht, de stem van het Opperwezen „Caïn, waar is uw broeder Abel Caïn, die er zeker niet aan dacht, dat God toch alles ziet, poogde te lie gen tegen God. en zeide - „Ik weet hel niet. Ben ik de be waker mijns broeders Doch de stem hernam „Wat hebt gij gedaan? De stem van het bloed uws broeders roep tot mij van de aarde. Nu derhalve zult gij gevloekt zijn op de aarde, die haren mond geopend en het bloed uws broe ders ontvangen heeft uit uwe hand. Als gij haar bebouwen zult, dan zal zij aan u hare vruchten niet gevenzwerver cn vluchteling zult gij zijn op de aarde." Caïn kromp ineen bij het hooren van die woorden cn zijn bitter hart vergalde tot wanhoop. Hij antwoordde „Mijne ongerechtigheid is te groot, overal haat en tweedracht strooitGij zijt, in één woord, een karakterloos Graaf van friesland! brulde Hen drik, dit woord zal u berouwen, zoo waar als God leeftIk noem u eenen lafaard, als gij mij, zoo als hel den ridder betaamt, de voldoening niet geeft, die ik eisch Met paard, zwaard en lans, zult gij mij steeds vinden, antwoordde Wil lem. Bepaal uur en plaats, graaf 1 cn mijn zwaard zal u wellicht even goed tooncn, of ik redenen heb, om voor u bevreesd te zijn. 1-Icden avond om vier ure ver wacht ik u in hel bosch bij de kruis- laan riep Hendrik buiten zich zelvcn van woede; doch het moet een strijd op leven en dood zijn Willem maakte eene koele buiging, en liet Hendrik staan, die met snelle schreden zich naar het bosch wendde, wellicht ten einde daar in de eenzaam heid op middelen te peinzen, waarme de hij den graaf zijne wraak zou kun nen doen gevoelen; wellicht echter ook ten einde aldaar over eene onderne ming na te denken, wier uitvoering op handen was, en waarbij hij eene werk zame rol zou hebben te vervullen. 111. De zon begon naar het westen te neigen, het bepaalde uur van vier was dan dat ik vergiffenis zou verdienen. Zie. Gij jaagt mij heden van dc be bouwde aarde weg, cn ik zal uwe be scherming missen en ik zal zwerver vluchteling zijn op de aarde ieder al- zoo, die mij vindt, zal mij dooden." Caïn had reilen, zulks te vreezen. 't Is immers lang niet onwaarschijnlijk, dat Abel, toen hij stierf, reeds vader, misschien reeds grootvader was voor zeker zouden zijne kinderen zijn dood wreken, indien zij ooit Caïn mochten ontmoeten. Doch de Heer wilde dat niet cn sprak „Geenszins zal dat geschieden, maar wie Caïn dooden zal, zevenvou dig zal hij worden gestraft." En de Heer merkte Cam met een teeken, opdat niemand, die hem vinden mocht, hem zou dooden. Wat dit voor een teeken was, kun nen we alleen maar gissen. Misschien wel een teeken van zoo groote ellende, dat wie zich op Caïn wilde wreken, die wraak beter kon koelen door hem te laten leven, dan door hem te dooden. De moordenaar van den eersten Abel kon dus niet door nienschenlianden worden gedood. Zoo dwaalt ook Israel, de moorde naar van den tweeden Abel. Christus, de wereld rond. cn geen macht is in staat hem te dooden. Caïn heel't uit jaloezie zijn broeder kwaad willen berokkenen, iloeh hij heeft zich zelf daardoor een veelgroo- ter kwaad op den hal» gehaald. Dat gebeurt meer in de geschiedenis, ge tuige psalm 7 „Eenen kuil heelt hij gedolven en hem uitgediept, en hij valt in dc groeve, die hij gemaakt heelt. Zijn smart keert op zijn hoofd terug, cn op zijn eigen schedel valt zijn on recht neder". J. ZE1J, S. J. Lijkverbranding. In een polemiek met een anti-rev. blad en wellicht ook naar aanleiding van dc te Amersfoort te houden jaar vergadering der vereeniging voor fa cultatieve lijkverbranding, leverde de Kcdactic van Amersfoorts Dagblad zeer vriendelijke beschouwingen over die anti-christelijke methode van lijkbezor ging De katholieken staan vierkant tegen over de lijkverbranding. De Katholieke Kerk heeft aan hare geloovigcn verboden het lijk te laten ver branden, terwijl de kerkelijke plechtig heden met dc lijkverbranding onver- ccnigbaar zijn. In zijne rede bij dc opening van het crematorium bij Haarlem sprak dr. J. de Vrij deze merkwaardige woorden „Godsdienst er» politiek moeten er bui ten blijven." Indien deze woorden waar waren dan hadden de crematisten zonder twij fel meer kans op succes. Maar de lijk verbranding is juist in de eerste en voornaamste plaats een godsdienstig vraagstuk en uit een christelijk gods dienstig oogpunt bezien, is zij verwer pelijk. Indien dc dood den mensch heeft uitgestrekt, koud cn stil, dan heeft deze echter nog niet daar, toen dc graaf van friesland op zijn edelen trotschcn hengst gezeten, en van het hoofd tot dc voeten gewapend, de kruisluan reeds langzaam op en ncdei stapte, even alsol hij gevreesd had, dat hij de plaats te laat bereiken zoude. Eindelijk verscheen ook de graaf van de Kuinder, incde geheel gewapend. Achteloos rustte de lans in den arm, terwijl hij met eene vaste hand het wil de ros beteugelde, dat dc stal van den giaaf van Holland hem verschaft had. Het dicht gesloten vizier maakte de gezichten der beide ridders onzichtbaar; het lange massieve slagzwaard hing loodrecht naar beneden, de verschrik kelijke strijdbijl rustte in den zadelknop; terwijl beiden, overigens van het hoofd tot de voeten in ijzer en staul beslo ten, het toonbeeld konden hectcn der edele, dappere, dojch woeste ridderschap van dc twaalfde eeuw. Dc strijders naderden elkander tol op eeltige schreden afstands, maakten vervolgens met hunne lansen eene lich te nederdalende beweging, ten icckcn van groet, en toen plotseling hunne paarden wendende, waren zij in een oogciïhlik op een vrij aanmcrkclijken afstand van elkander verwijderd. Beiden hielden stand; velden hunne lansen, cn zich vastzettende in den za del, renden zij tegen elkander in inct een geweld, dat de grond onder de inensch weliswaar opgehouden om als persoonlijkheid rechten op de gemeen schap tc laten gelden, maar alle be trekkingen, alle wederzijdsche verhou dingen. waarin het tijdens zijn leven tot zijne medemenschen heeft gestaan, (reden in zekeren zin nog eens sterk op den voorgrond, Het lijk is niet een afvalprodukt. waarvan men zich op de meest eenvoudige wijze moet ontdoen maar dc waardigheid van mensch ver langt dat aan den doode als lid der samenleving een waardige behandeling ten deel valt. Dc herinnering aau den overledene elscht. dat dc vroegere ach ting, in het maatschappelijk leven ge noten. nog eens worde wakker geroe pen cn tot uiting gebracht en wij ma ken ons op om den doode de laatste eer te bewijzen. Dat hierbij ookpdc godsdienst een plaats te vervullen heeft, blijkt duide lijk. Hier moet dc godsdienstige leer op geheet bijzondere wijze tot uiting konten cn aan het lijk worden buiten de zuiver men.schelijke, nog bijzondere handelingen voltrokken, waarin de Kerk •Ie verhouding van het natuurlijke tot liet bovennatuurlijke van het aardsche leven tot het teven hiernamaals aan toont. Welke zorg men aan den doode moet besteden, wordt ons reeds door de na tuur ongeveer voorgeschreven. Het ont bindingsproces na den dood stemt niet overeen met onze metischelijke gevoe lens, wij moeten die aan onzen blik onttrekken. Het begraven is een ver bergen. Dmtoht is cr ook slechts één soort v.iii lijkbezorging, die liet mees te voor de hand ligt cn het meeste het lijk aan den school der aarde toe te vertrouwen, en de ontbinding over te laten aan dc stille werking der na tuur. De aarde, die bij alle volkeren eene moeder heet. neemt hare kinde ren wederom tot zich in den voortdu- renden kringloop van het worden en Geheel onnatuurlijk daarentegen is het, indien de inensch de tegen zijn wil begonnen ontbinding van het or ganisme vrijwillig en gewelddadig be spoedigt. zooals dit bij de lijkverbran ding geschiedt. Nooit ook kwamen de christenen, die het lichaam als eeu tempel van den H, Geest leerden be trachten, op de gedachte, om het lichaam aan het vernietigende vuur prijs te geven. Aan de verlichte moderne 18c eeuw- was het gegeven om te breken met de oude christelijke gewoonte van liet begraven cn den stormaanval te on dernemen tegen alles wat godsdienstig was. Langzamerhand nam de lijkverbran ding meer en meer toe, zelfs Katholie ken waren er, die zich bij deze bewe ging aansloten, weer anderen namen een weifelende houding aan, of waren vereerders. Toen meenden cenige Bis schoppen den tijd gekomen om zich tot Nome te wenden en legden dc vol gende vragen voor le. Of het geoorloofd is als lid zich aan te sluiten bij ccnc vereeniging, die voetstappen der edele rossen dreunde. De graaf van de Kuinder waggelde een oogenblik in den zadel, toen dc lans van den graal van friesland, dlc in dc band des strijders in spaandcrcn vloog, hem in zijne wapenrusting trof; terwijl dc laatste, het geluk hebbende om den stoot van den strijder op des- zelfs schild te doen afschieten, zijne lans in de hoogte deed vliegen; waar door de eerste met de snelheid des bliksems voorbij snelde, zonder den graaf van friesland ccnig leed te kun nen doen. Hendrik herstelde zich ech ter dadelijk, cn in vuur over het nieu we geluk van zijn vijand, rende hij op nieuw, verwoed, met gevelde lans op den graaf van friesland aan, die de gebroken lans inmiddels als een nut teloos wapen weggeworpen en met hei zwaard verwisseld had. Wederom ving deze den stoot van zijn vijand met liet schild op, en daarenboven van het gunstig oogenblik gebruik makende, deed hij liet zwaard met kracht op zijn bestrijder ncderkomen; welke houw, of schoon op het schild van Hendrik af stuitende, echter zijne lans trol', en voor den verderen strijd ongeschikt maakte. Nu naderden dc beide strijder» el kander met verdubbelde woede slag op slag, houw op houw werd gegeven en ontvangen; vonk op vonk sprong uit het gebeukte staal, teiwijl dc beide edele rossen, even alsof ook zij een zich de bevordering van het gebruik der lijkverbranding ten doel stelt, 2. Of het geoorloofd Is zijn eigen lijk of dat van anderen te doen ver branden. Op de beide vragen gaven dc kar dinalen, in>|ui»tloren in geloofszaken, na ernstige en rijpe overwegingen en na ingewonnen advies der eerwaarde consultoren, een ontkennend antwoord, cn door H. I'aus Leo XIII werd deze uitspraak bekrachtigd en goed gekeurd. Door dit decreet van 10 Mei 1886 is voor de Katholieken het vraagstuk der lijkverbranding beslist. Bezwaren van dogmatieken aard heelt dc Kerk niet tegen verbranden der lijken. Geen Katholiek dogma, derhalve datgene wat de Kerk met haar onfeil baar leergezag als hare leer verkon digt, pleit tegen de crematie. Al wachtte ook menig martelaar de dood door het vuur, toch vreesde hij niet eens geen deel te zullen hebben aan de verrijzenis van het lichaam, want de opstanding der dooden is vol gens de katholieke leer geen aardsch samenvoegen der doelen, echter een bovennatuurlijk werk van de Goddelijke Almacht, dat door geen vorm van lijkbe zorging behoeft vergemakkelijkt tc wor den en door geen vcrwoestirigswcrk kan worden verhinderd. Maar het begraven, het verbergen van het onbeschadigde lichaam van den doode In den schoot der aarde komt symbolisch overeen met de ge dachte der Verrijzenis, liet verwoesten, het verbranden is cr mede in tegen spraak. Terwijl nu de godsdienst steeds tracht om in symbolische handelingen aan haren geestelijken inhoud eene zichtbare gedaante te geven, zoo heeft zij ook het recht, om bij de lijkbezor ging aan dien vorm de voorkeur te geven, die zinnebeeldig uiting geeft aan de gedachte der verrijzenis cn zij is zelfs verplicht een vorm af te keuren, die met deze gedachte zinnebeeldig in dc grootste tegenspraak is. Dp al deze gronden is de lijkver branding niet passend bij de christelijke belijdenis en wordt zij nergens in het christendom gevonden. De christelijke gewoonte van het be graven brak zich baan met den chris- telijken godsdienst, ook ul kwam deze tot volkeren, aun wie dc lijkverbranding voor dien tijd niet vreemd was. Indien derhalve, zooals gebleken is. dc lijkverbranding in strijd is met de christelijke zeden en gewoonten, indien zij niet-psssend is bij den christelijke» godsdienst, dan i» het voor ieder dui delijk, dat de Kerk aan deze beweging niet hare goedkeuring kan hechten. Geheel de actie der crematisten toch is niet anders dan een uitvloeisel van den anti-clericalen cn materialistische» geest der twee laatste eeuwen. En het is juist de vrijmetselarij, bij wie deze geest tot uiting komt, cn die aan dc beweging ten gunste der lijk verbranding een krachtige» stoot gaf. Zij wilde wederom terugkeeren lot meer werkdadig deel asm den strijd wilden hebben, tegen elkander opston den als twee verwoede leeuwen, die elkander bestrijden oin den bint. Needs een geruime» tijd had dc strijd geduurd, en nog was liet ten ccnemalc onzeker, wie der beide kampioenen de zege zou wegdragen. Het zweet gudste bij stralen langs de aangezichten der strijders, toen op eens dc graaf van friesland, verontwaardigd over den lan gen duur des gevecht*, zijne strijdbijl greep. en. den graaf van de Kuuidcr van nabij naderende, dezen met zijne armen omvatte, met geen ander doel dan om zijnen vijand van het paard tc werpen, om, als het ware, In een oogen blik op zijn hatelijke» mededinger te zegevieren. Deze echter, ook dadelijk de strijdbijl vattende, greep zijnen vij and met even veel kracht om het mid den, en zoo ontstond er eene worste ling, die van dc groote spierkracht der beide mannen getuigde, doch vooral ook van de uitmuntende bedrevenheid der edele paarden, die. even alsof zij gevoel hadden van het gewicht des oogenblik», alle krachten cu kunstgrc pen inspande», om óf hunne berijder* te dekken, ói om hun den aanval ge makkelijk tc maken. Man tegen man. paard tegen paard aangedrongen, trachtten dc ridders el knniier beurteling* Ie verworgenen dan weder eensklaps elkander loslaten de oude heiden sclie zeden en gebru ken, de heidensche gedachte verwezenlijken en zoo het christendom verdringen Ia hun streven kwam duidelijk het mate rialisme en ongeloof tot uiting, daar zij in de verbranding het symbool za gen van de vernn tlglng van den <e- heelen mensch. Overal vinden wij dan ook de vrij metselarij als een krachtige voorstand ster der lijkverbranding. Treffend vooral is dc volgende uitspraak in dr „Kivisti Massonic.T' van 1885 „Het burgerlijk huwelijk ontneemt aan de Kerk en den Paus het huisgezin, het godsdicnstlooze leekenonderricht ontneemt hem het opgroeiende geslacht, de wereldlijke begrafenis»en en dc lijkverbranding zullen hem ook nog de laatste vorderingen bij den dood ont rukken. Zoo zal de moderne bescha ving z.oo spoedig mogelijk Kerk en Staat hebben vernietigd." Toen dtn ook in 1886 Rome zich tegen dc crematie had verklaard, meen den de vrijmetselaars een conferentie te moeten houden om daartegen te protesteeren. Dr. Pini, die lid was van dc Inge „La Kagionc" tc Milaan, hield een rede, waarin hij de uitspraak der Kerk trotseerde en de lijkverbranding tot wet der vrijmetselarij verklaarde. Zoo begrepen wij nu ook volkomen de strenge houding die de Kerk tegen over do lijkverbranding heeft ingeno men en onder dergelijke omstandighe den ook innemen moest, want hun wezenlijk doel is om de Kerk in hare leer van de onsterfelijkheid der ziel te bestrijden. Dc voorstanders wijzen echter meest op de schijnbaar groote voordeden, die dc crematie biedt uit het oogpunt der volkswelvaartde volksgezondheid gaat fhun zeer ter harte en deze •limit lot dekmantel van hun streven, Hunne argumenten kunnen echter niet bevre digen en zijn niet afdoende. Binnenlandse he Berichten. Onthullingen. En wel van de meest onverkwik kelijke soort Mij werd toegezonden een knipsel uit de N. K. Crt., avondblad van 1 Sept. j.l. waarin voorkomt, overgeno men uit „Het Vaderland", een stukje van den volgenden in het kort wcer- gegeven inhoud In een vergadering. Zaterdag 28 Aug. J.l. gehouden is gebleken, dat de boek houding van de voetbalclub „AJAX" „wanhopend in de war was". Dit bleek vooral te komen omdat de rekening belast was met ven post, waar men geen weg mee wiat. Met Kerstmi» 1913 is Ajax naar Brussel geweest om deel tc nemen aan een -cdstrijd en ijf ditgtltgtnktH ;r/H tlm ptHHingmttsttr <r<fM vtrsihü- Itudt sfeltrs ■utnsunlijki Mnm/n t/mg,- kimdtrJtH gttUfJU/ gtfttltd i>m ,'r mtdt U bthnsligtn nut ft HotmtH handtltHgrH. Dit zijn de (eesten door „het Vader de, deed dc verschrikkelijke strijdbijl een regen van slagen op helm, schild cn wapenrusting nederdalen, zoodat het hechte harde staal aan splinter» vloog, terwijl de cello der bosschen de verschrikkelijk dreunende slagen hon derdvoudig terug kaatste. Nog eenmaal hief de graaf van Erie- land de zware bijl in de hoogte, die, met reuzenkracht ncdcrvnllctidc. voor zeker den helm zijns vijand» zou ver brijzeld hebben, als de edele strijilhcng-t van zijn vijand al steigerende den «lag niet had opgevangen, die hot trouwe dier plot-ciing deed nedcr»lortcit. Verschrikkelijk was de val van den graaf van dc Kuinder, doch even vlug al dapper, was hij weldra van hei p. urd bevrijd en stond hij met h< t zwaard in de hand een nieuwen aan val van zijn vijand al' tc wachten. Nu echter zou de strijd spoedig zijn beslist geweest, als dr graal van Erics- land, van zijn voordeel gebruik maken de, zijnen vijand te paard hadde aan gevallen, ook scheen Hendrik reeds op dien aanval voorbereid; doel» de edele graaf, zijnen vijand met gelijke wapenen willende bestrijden, sprong o: verwijld van het paard, hetwelk hij aan zich zelf overliet cn toen op nieuw den graat van de Kuinder met de strijdbijl nadeieridc, begon hel gevecht der beidé ridders te voet. Wordt voortgezet.

Historische kranten - Archief Eemland

De Eembode | 1915 | | pagina 1