Als het Paasehvuur brandt .De öeseheurcte ets Paasch wij ding bij de Zeister Hernhutters Stille vroomheid en ingetogen vreugde Blijdschapvan Paschen Heidensche lenteceremoniën werden gekerstend Oude gebruiken leven voort Neerlands nieuwe kerken Holland in Amerika honderd jaar Zaterdag 5 -April 1947 3 fjET barre wintertij tigt achter ons, de kieviten zwermen boven de akkers van de Eng en in de hoornen zingen de vogfls: de groote lijster als de lenteheraut bij uitnemendheid. De dag- en nachtevening liccft het duistere seizoen vansneeuw, ijzige vorst en killen nevel afgesloten: Paschen, het feest der verrijzenis staat voor de deur. In de keten der bijzondere vierdagen neemt dit Opstandings- feest wel een zeer beteekcnisvolle en aantrekkelijke plaats in, de levenslijn in de natuur gaat met het grootcr worden van de zonne- baan weer omhoog, nieuwe uitzichten openen zich en met de vol doening, dat veel van 't oude afgedaan heeft, groeit in het men- schelijk hart hel wondere verlangen naar een nieuw begin. DIT is iets van alle tijden. Ook in het grijze verleden werden de bewoners van het donkere hou velland der Veluwe, wier leven zoo geheel en al verweven was met de natuur, bij de wisseling van het sei zoen aangegrepen door een zekere onrust, die de harten sneller deed kloppen en nieuwe verwachtingen schiep. Balder, de milde God van licht en lente keerde terug! Op de gewijde plaatsen, meestal heuvels, die den omtrek bchoerschten, werden doode takken en twf- n, alles, wat aan het vergane getij herinnerde, bij eengebracht en opgetast tot een hooge mijt. En de priesters betrok ken daarbij de wacht, tot het groo te oogenblik gekomen was. Lazen zij het uit do sterren of bouwden 3>j op de wijsheid, gewonnen uit eeu wenlange ervaring? Wie zal het zeggen Maar als de kentering gekomen was, vlamden overal op de heuvels de groote vuren, opdat ieder, uren ver in den omtrek het zou weten: Balder komt. De winter is voorbij. Dan kwamen de mannen en vrou wen uit hun kuilhutten en staarden naar het licht op de heilige hoog ten. Het vee dreven zij voor zich uit de hellingen op naar de hoog vlam mende vuren. Nu deinsde de benauwenis der booze demonen naar den achter grond en als ten leste de vlammen kleiner werden en tennaastebij doofden, schreden zij. het vee met zich voerend, door het uitbrandende vuur, dat reinigde en voor onheilen behoedde. Het Evangelie Toen kwamen uit vreemde lan den de brengers van de Blijde Bood schap en zij leerden, dat de oude goden machteloos waren, de heiden sche priesters niet in staat de ge vreesde demonen te overwinnen, de gebruiken, feesten en plechtigheden en afgoderij. Het Evangelie trium- feerde, maar velen bleven gebonden aan de oude riten en vergeefs ijver den de Godsgezanten tegen de hei densche gebruiken, kerkvorsten met psychologisch inzicht wezen hun dienaren andere wegen. Op de oude offerplaatsen werden de tem pels der Christenheid gebouwd, de godenfeesten werden Christelijke hoogtijdagen en zoo werden de oer oude lenteceremoniën, ontsproten aan den zonnedienst, gekerstend tot Paschen, het feest der Opstan ding Heidensche resten Nog zijn de heidensche resten nergens geheel verdwenen cn op de hooge gronden van ons land. die het eerst bewoond werden, is het meest bewaard gebleven van de oude volkscultuur. Vooral in Gelderland en Twente aecentueeren de eeuwen oude riten nog de hoogtepunten van het jaar, al dringt de zin niet meer tot de menschen door. Daar loopen een week voor het eigenlijke feest de kinderen nog met haantjespik, daar rollen nog de eieren van de heuvelklingen, daar sluipt te middernacht nog een oude boer naar de beek om Paasch- water te scheppen, dat in de heilige nacht een bijzondere kracht heeft en een kostelijk medicijn is, het ge- heele jaar door. En op de brink van menige hofstede brandt er in den schemeravond het voorjaarsvuur. Kinderspel Wij denken terug aan de dagen onzer jeued. Jongens en meimus, vergezeld van hun ouders, trokken in vroolijken optocht naar den Paaschberg, de oranje sinaasappel gekneld in de kleine knuisten. En op cc hellingen van den heuve'. ver maakten wij ons den lieven middag lang met het „trüulen." Tal van slingerpaden bedekten de helling van den Paaschberg en wij lieten de sinaasappelen naar beneden roller, er achteraan huppelend, nieuwsgie rig wiens appel het verste komen zou. Onder aan den berg bjj den wej-, was een droge bermsloot met een smal bruggetje en als de sinaas appel, na de lulling te zijn-afge danst, ook nog het witte bruggetje nam. voelde je je minstefts kam pioen Dan holden wij weer naar bo ven cn het trüulen" ving opnieuw aan. De ouderen zaten tegen de zonnige helling of op de banken keken naar het plezier van de dorpsjeugd, schilden zelf 'n sinaas appel en zagen uit over het r»rach- tige panorama van de Gelderschc Vallei, blauwwazige verten onder het gulden licht van de voorjaars zon. En weer thuis, speelden wij' met de hardgekookte eieren, tikten de uiteinden tegen elkander in een wedstrijd, die met zelden eindigde met wilde triomfkreten eenerzijds en gehuil om een te vroeg of te hevig gekneusd ei anderzijds. Op tafel prijkten met Paschen groote schalen met eieren, wit en bruin, oud en jong tastten naar hartelust toe; er was immers geen limiet ge steld. Dc bakkers hadden 's Zater dags hun klanten gratis krenten brood bezorgd, een feestgave, die zeer gewaardeerd werd, maar he laas door de tijdsomstandigheden na den eersten wereldoorlog tot het verleden is gaan behooren. Niet alleen aan den inwendigen mensch werd de noodige aandacht besteed, ook het uiterlijk van huis en bewoner werd niet vergeten. De v ji jaarsschoonmaak had de wo ning met „bezemen gekeerd", de kleermakers werkten weken ach ter onder hoogspanning, want het was nu de tijd om in het nieu we pak of met een nieuwe jurk ter kerke te gaan of op straat te ver schijnen. De menschen liepen op hun Paaschbest! Opvlammend vuur Onvergetelijk zullen vóór alles blijven, die avonden, waarop tegen het vallen der schemering, het groote Paasehvuur werd omstoken. Dagen achtereen verzamelde «e ïeugd. bijgestaan door enkele oude ren, alles wat brandbaar was en aan de buitenzijde van het dorp ver rees een machtige berg van doorn- takken, braamstruiken en hout, dat Paschen! HeI nieuwe leven ontluikt toch geen andere bestemming meer vond. .Vele rrjen dik stonden de buurt bewoner er om heen, als het vuur ontstoken werd: wii herinneren ons dat als een plechtig moment. Het gepraat der ouderen, het gejoel van de jeugd verstomde even. Dan, als de vlam plotseling omhoog schoot, ging er een luid gejuich op, een rose gloed verlichtte de om standers en de huizengevels op den achtergrond. Zingend en springend trokken kinderen en jongelieden hun kringen om den knetterenden brandstapel. De ouderen Jtekcn glimlachend toe. een glans van her innering aan eigen jeugd in de oogen. Elk jaar. op den avond van den Tweeden Paaschdag, wandelen wij door den stillen boschwcg, waa. reeds dc geuren hangen van het gistende dennen- en berkenhout, naar het hooge plateau van den Goudsbcrg om daar uit te zien over de diepe vallei. De eerste sterren glanzen al in het Westen, het laat ste rood van den dag verbleekt bo ven den verren horizon tot oen vage weerschijn. De torens der dorpen, de silhouetten der molens, dc versprei de hoeven met hun roemlooze hoo rnen sluimeren in de diepte. Dan plotseling is in de ver te de fonkeling van een vuur! Het flikkert en groeit, schijnt weer ïe dooven om hu ineens op te laaien tot een warmrooden gloed. En met een ziet ge een tweede, een derde stralen in de donkere diepte. Bij Garderen zal er ren z\jn en in Koot wijkerbroek en bij Barneveld. En ver achter de Walderveensche mo len, naar den kant van Amersfoort, is de roode brand van vele Paasch- vuren, evenzoovele beloften van nieuw ieven! Soms kwijnt er een weg in het duistere dal, maar ginds wordt een nieuw ontstoken, totdat straks dc nacht haar vale vlerken uitbreidt over dc geheele Veluwe en de val lei daar weer eenzaam ligt. Huis waarts'koerend is ook voor ons de gloed van het vuur. dat bij den •iorpsmolen is ontstoken. Dc hemel wordt er door gekleurd en de zoele Westenwind draagt over dc heide het vroolijke gerucht aan van kin derstemmen, die joelen en zingen... Peinzend gaan wij verder en on willekeurig dwalen dc gedachten nog even terug naar den verren voortijd, toen ook de voorjaarsvu ren brandden op dc hoogten. Het oude vergaat, het nieuwe bloeit op! De roode vuren in den donkeren avond Vreugde der verrijzenis! J. G. Klaar voor de optocht! Foto Jac. Gazenbeek Een Paaschverkaal van HARM VAN LEUSDEN IK zag mijn Rembrandt voor "Je eerste maal op lici zolderkamer tje win mijn vriend ergens aan een Delftsehe giacht. ik bracht er de Paaschdagcn dodr en hot slechte «eer noopte .tot thuisblijven. Ik stond voor het dakraam en keek naai buiten, waar de daklijn aan den overkant vieemdvormige brokken hapte uit de loodkleurige lucht, die slechts zoo nu en dan werd over- glansd dooi wat schaars doorbre kend zoiflicht. Toén ik mij afwenJde van liet trieste schouwspel buiten, «eid mijn aandacht getrokken door een grijze map, die slordig na?u vo ren stak uit een stapel geschriften op de gebeitste boekenplank. Ik vond er afbeeldingen van oude mees ters in, van Titiaan. Dili er cn Kern- brandt. Ik «eet nog hoe ik stil werd van aandacht toen ik ze uitspreidde op de tafel Mijn vriend, die zat te lezen, keek even op en zei, dat ik yer wel een paar mocht uitzoeken om mee te nemen. Ik keek en keurde. Toen brak plotseling de zon door en een golf van puui goud ptvusde over dc tafel "p dat oogenblik ontdekte ik die et> ;i n Rembrandt. Het leven leek eensklaps licht en van een sneeuw- wittcn glans overtogen. Nu ik na vele jaren er aan terugdenk, her. inner ik mij nog. dat vooral de vreemde lichte plek. die daai roer- 1< os stil stond midden in het nach telijk zwart, mijn aandacht trok. Hoe vreemd was deze lichtval over de di ie uitgeteerde lichamen cn ie ver- slagen wouwen aan den voet van het kruis.'een aantal in het verblin dende. hemelschc licht, andere in de duivelsehe duisternis van dezen v ïeoselijkste aller nachten. Toen ik eenige dagen later naar huis ging. nam ik ie ets mee als een kostbaar bezit. Ik hing de afbeelding boven mün bed cn zij werd mij ecu telkens weer keerende vreugde. Alleen voor mij >chcen Rembrandt dit zegevierende lichaam geteelyend te hebben en den sprakeloozen Romeinschen hoofd man. deemoedig geknield op den Ki uisberg. Lens liet ik een vriend mijn zorg vuldig bewaarden schat ziert „Ja, het is een mooie plaat" zei hij „ik heb hem thuis ook". Even vvas het alsof de adem stok. te in mijn keel. Toen. langzaam, drong het tot mij door, Jat ik met mijn gedachten buiten de werkelijk heid had geleefd. Steeds had ik ge meend, dat alleen- ik Jeze verzame ling menschen om hun stervenden Heiland had gezien. Maar nu begon mij de gedachte te kwellen, dat hon derden anderen, Jimenden mis- •chien. dezelfde voorstelling irr hun bezit, hadden. Ik kroeg een gevoel ('sof mij iets ontstolen waSfPlotse ling haatte ik mijn vriend, haatte ik J* menschen. die evenals ik - ui dezen Rembran l konden genie ten. En de plaat nam ik van den muur; ze '.tg :i hier dan dam vuil cn verscheurd, veracht en weldra vergeten. \\J EER liep het tegen Paschen en in huis kwam dc schoonmaak. Ook mijn kast kreeg een beurt cn, op een goeden dag kw.mi ik mijn go- scheur.Icn Rembrandt tegen Mi.jn v tigers beefden tocn*ik haar opnam. Dwars over de breede lichtbaan liep oen lange schéur, die den Romein re paaid, aan dc rechterzijde van het kruishout, door het gólaat sneed Maar... wat «as dat? Zagen mijn oogen liet,goed? Dat hoogbaitNrc ge zicht was m ij n gezicht, en het was mijn eigen hand, die verachtelijk het zwaard naar het verzwakte li. channi hield omhooggehevcn. Er ging een schok door mij heen, en ik stond verbijsterd. Maar lang zaam kwam over mij een gevoel van rust. Ook voor mij «as plotseling door liet duister een stroom van licht gevallen. Ik begreep. Was ik niet sedert ik menschen om hun bezit had gehaat, aan dezen Christus-moordenaar gelijk geweest? SinJsdi-ii hangt de plaat «eer bo ven mijn bei. Een late, schamele boetedoening! Voor den Zondag Handelingen t 3! Aan welken Hij ook, nadat H11 geleden had, gichzeh'f levend vertoond heeft, met vele gewisse kenteekenen, veertig dagen'9lang, zijnde van hen gezien en sprekende van de dingen, die het Koninkrijk Cod aangaan. lij enigen tijd geleden maakte ik een deel van een gesprek mee. waar het ging over dc opstanding van den Hcerc Jezus Christus, en hoe en wat we nu gelooven moes ten daarvan, 'k Hoorde maar een deel van dat gesprek, en het paste daarom niet. er geheel in te sprin gen, want cr werd eerlijk en moei zaam gesproken. Toch had ik.het gevoel: wat is onze instelling hierop heel anders dan die van de eerste christelijke gcmeèntc. Die had geen behoef re om het wonder van Paschen aan nemelijk te maken en ook niet. om het weg te werken achter meer geestelijke waarden. Zou het niet zijn, omdat de blijdschap van HET is eigenlyk onmogelijk, om een artikel te schrijven uitslui tend over dc Paaschgcbruiken bij de Hernhutters. Immers, de kerk diensten op Paaschdag vormen slechts een afsluiting, een hoogte punt volgend op dc daaraan vooraf gaande Stille Week. Bij een ge meente, waar het cenige criterium is de aanraking met den Gekruisig den Heiland, staan de herdenking van den Goeden Vrijdag en van de Herrijzenis op hetzelfde plan. Daarom moeten wij in dit artikel kort op de Lijdensweek ingaan. Als m de Mattheuspassion, vor men de veelvuldige kerkdiensten in die week een geheel, met een ge weldige climax naar deh Goeden Vrijdag heen cn met den bevrijden- den, juichenden dienst op den Paaschmorgcn, als 'n grootsch slot en een vernieuwd levensbegin. Tc beginnen met Zaterdag voor Palmzondag wordt op eiken avond de geschiedenis van het'lijden van Christus voorgelezen. Dc verschil lende berichtgevingen van de vier Evangeliën zijn daarbij tot een ge heel samengevoegd en na elke ali nea zingt óf de gemeente, óf het koor een toepasselijk koraal, waar in het gelczenc onderstreept wordt. Het drukke leven van onzen tijd maakt helaas voor velen onmoge lijk, om al deze diensten bij tc wo nen: maar in den ouden tijd, waar in dc gemeente een in zich zelf af gesloten geheel vormde, dat zyn dag kon indeclcn naar de eischen van den eeredienst, ontbrak prac- tisch niemand, ook bijvoorbeeld niet in de drie diensten, die op Witten Donderdag gehouden werden en die hun hoogtepunt vinden in de vie ring van het Heilig Avondmaal. Stilste dag EN dan komt dc Goede Vrgdag, bij de Broedergemeente nog heden stilste feestdag van het jaar. Narden morgendienst komt men om half drie weer bijeen. Geen toe spraak van een voorganger mag de eenvoud en dc kracht van de Evan geliewoorden verzwakken. Sober, in korte ajinea's wordt dc geschie denis van de kruising voorgele zen, alleen afgewisseld door ge meente- of koorgezang. Tot na de woorden: „en Hij gaf den geest", die men staande aanhoort, elke menschelijke stem moot zwijgen. Met diep gebogen hoofd knielen voorganger en gemeente neer en al leen het orgel speelt, zacht en plech tig „Heilige Heere God, Heilige sterke God, Heilige barmhartige Heiland! Laat ons nimmer derven Onze troost uit Uwen dood! Ont ferm U onzer!" Als de klanken zijn weggestorven noemt dc voorganger in zijn gebed de gemeente in zyn armen en brengt haar voor Gods troon cn met een stem, bevend van ontroering, dankt hij, dankt hij God voor dc verlossing en smeekt, dat zijn ge meente vast moge blijven staan op haar eeuwig fundament: den heu vel Golgotha. Na het Bachkoraal: beginnen dc pleinen en hun huizen te ontwaken. Een voor een openen zich dc huisdeuren en in do vroege schemering, zonder dat de klok nog geluid heeft, trekt men op naar het Godshuis. Nog hangt de mist ovpr dc slooten 0111 de pleinen heen, grij ze vlagen haken zich vast aan de hagen en aan 't kleine torentje van dc kerk. Maar in het Oosten klaart de lucht op. Over de bruggen, die dc pleinen mot de Slotlaan verbinden, ziet men stille gestalten naar de kerk trekken, vrouwen met hun witte kerkmutsen op, mannen en kinde ren. Kerkdienst Qtil neemt men plaats in dc kerk. waar het eerste licht dooi de blanke ramen binnenvalt. Geen klokgelui, geen orgel, geen conver satie en voetgcschuifcl verbreekt de gespannen stilte. Nu gaat de deur open van dc sacristie, de voor ganger treedt binnen, dc gemeente staat op. en als eerste woord op dezen Paaschmorgen hoort de ge meente dc boodschap. „De Heer is verrezen!" cn zingend antwoordt zij: „Hij is in waarheid verrezen". En dan gaat door de kerk het lied, dat den verrezene begroet, dan ju- De teekcriinr/ is ontleend nan een bock van den schrijvergetiteld ,,De Broeders', waarin de nederzetting van de Hernhutter Gemeente Zeist wordt beschreven, en dat bin nenkort verschijnt. kinderen, die anders naar do kin- .lcrkerk gaan. mogen vandaag mee naar de groote lo tk, en al begrij pen zij niet alles, één ding begrijpen zij wel: Dat op Pasehen de Heiland is verrezen cn dat door Zijn ver rijzenis de onze verzekerd is. En begrijpen wij volwassenen zoo heel veel meer? Of Is het misschien net genoeg voor ons. dat wij dit be grijpen? HARALD SCHUTZ Paschen ons zoo gemakkelijk ont gaat? Boven dit stukje staat een bijbel tekst, die eenvoudig het gebeuren meedeelt, haast droog. Maar daar zitten nu juist die spanning cn die blijdschap in. Ergens kort bij dc spoorbaan woonde een gelukkig gezin. Man, vrouw en een heel klein kind. De vrouw, in overmoedige speelse! i- heid, trok een vriend naar zich toe. Het spel werd overspel. Dc man ontdekte het. op zekeren dag. Dien avond stond de vrouw tevergeefs tc wachten op de thuiskomst van den man, die het kind had mee genomen. Eindelijk werden zij.bei den thuisgebracht. De man had ;n wanhoop het kind gegrepen, en zich tezamen daarmee voor den trein geworpen. Handenwringend stond dc vrouw er bij. Kapot was het geluk. Vermoord die zij het liefste had. Door haar schuld. En het vreeselijk wrecdc van de schuld is, dat cr geen weg uit is, omdat «*r geen weg terug is. Tjit is de blijdschap van Pa- •^-^schcn dat God den weg er u.t. dat is de weg terug, geeft Daarom is het, dat door die eerste christe lijke Kerk zulk een uitzonderlijk „Wenn ich cinmal soil scheiden", zwellen de gemeentezangen aan tot jubelende vreugde en eindigen met een juichend zegegezang. En dan wordt het zeer stil in de Broedergemeente Zeist. Vrijdag avond komt men nog eens samen in de kerk en wordt de „Liturgie van het Graf" gezongen, met haar rustige, stille wijzen en liederen: Zaterdagmiddag verzamelt men zich tot een „Liefdemaal", zooals dc verlaten discipelen cn vrouwen in Jeruzalem bijeenkwamen; 's avonds is cr een rustige avondwij ding. en stil, zonder veel praten, gaat ieder naar huis. Paaschbest Ij AAR heeft men intusschen Pa- schen voorbereid. Men heeft eieren gekleurd, de bakkerij in het Broederhuis heeft voor de kinderen lammetjes van biscuitdeeg gebak ken; men heeft voorjaarsgroen en vroege bloemen in de kamer gezet cn vooral, men zorgt dat de graven van de familieleden in orde zijn en brengt er bloemen. Het wordt heel stil in Zeist. Een \por een gaan de lichten ach ter de ramen uit, de breede ge meentegebouwen staan vastge- voegd in hun massalen vorm den dag te verbeiden, de maan trekt een licht spoor over den roerloozen Slotvijver en de dikke knoppen van de boomen langs de pleinen en langs dc Slotlaan zwellen in den zoelen nachtwind. Heel vroeg in den morgen, nog lang voor de Paaschzon is verrezen gewicht gelegd werd, niet op de geestelijke beteekenis, maar dc waarachtige gebeurtenis. Tegen die vrouw, die bij het graf staat van alles, wat ze verspeeld heeft, kun je toch niet zeggen, dat het na eiken winter weef lente wordt? En dat dan dc bloemen weer gaan bloeien en de böomcn weer gaan knoppen? En tegen een mensch, die met zijn verbeur dc leven voor God staat, kun je toch niet ver tellen. dat hoéwei hij God „ver speeld" cn Christus vermoord heeft in zijn leven, het alleen maar op de geestelijke vertolking van Paschen aankomt? Voor die eerste christenen was het van het hoog ste gewicht, dat „de Heer is waar lijk opgestaan". Zeg tegen dien mensch, die God heeft doodge maakt in zijn leven, dat het Paschen is, dat dc'Heer is opge staan, dat Hij leeft' Dan zal hij vragen met al den hartstocht van zijn brandende schuld is dat echt waar? Dat is de blijdschap van Paschen, dat het echt waar is! En die het ontdekken, zijn snik kend aan Zijn voeten neergeva.- len. Het onmogelijke is waar g •- worden. Hij lééft, cn daarom kun nen cn zullen wij leven. V. D. M: belt het orgel en juicht het koorge zang; daarna klinkt het Paasch- verhaal. Do zon staat op het punt om te verrijzen, orgel en gemeente zwij gen en bijna geluidloos verlaat de gemeente het kerkgebouw, het wit te zaaltje met het eerste groen, dat in groote bossen voor den preek stoel is neergezet. Buiten, voor de kerk stelt men zich op achter het bazuinkoor, achter den voorganger, twee aan twee, eerst dc mannen, daarna de vrouwen. En dan schallen de bazuinen: „Jezus, mijn Verlosser leeft", cn plechtig cn langzaam, zonder spre ken, maar in gedachte de overwinningsliederen meezingende, trekt de heele gemeente op naar cle begraafplaats. Herdenking f)P het kerkhof met zijn kruis- v-/ gewijs aangelegde paden, met zijn simpele poort cn zijn opgc- snoeide lindeboomen. stelt men zich op, de vrouwen aan den eenen kant, de mannen aan den andere. De voorganger treedt op het midden pad naar voren, achter hem. als een bloemengarve, de jeugd, jon gens en meisjes gescheiden. Opnieuw weergalmt het koper van dc bazuinen, weer ruischen de koralen van de zingende gemeente. Vol, cn als een triomfzang klinken de schriftwoorden over de „Akker Gods" hoen en worden inniger en ingetogener, als men degenen her denkt. die sedert deh vorigen Paaschmorgen heen mochten gaan naar hun Heer. En als de zon in volle kracht is doorgebroken en als haar stralen over de ontbolsterde knoppen glij den en op het nog gele, jonge gras liggen, als de liederen ruischen in deri helderen morgen en de bazuinen dreunen, dan staat daar een ge meente. kléin cn gering, vol fouten en menscnelijkheid, met gebogen hoofd tusschen hun dooden; en men weet. voorzoover een mensch iets weten kan, dat over kort of lang de groene graszoden zich over de hier aanwezigen zullen sluiten; maar vaster dan dit weten is de wetenschap, dat dit niet het einde is, maar het begin van iets beters; want: „Vivit! HIJ LEEFT!" Lentemorgen A LS men na den dienst nog even verwijld heeft bij de graven van degenen, die zijn voorgegaan, begeeft men zich naar huis. Op het plein stellen de blazers zich weer op en. nu de zon over de huizen heeh met haar stralen de grasvel den beschijnt klinken, opnieuw, blijde en juichend hun koralen door de gemeente heen. In hun bonte en fleuiige voorjaarsjurken en met de blonde kuif in den voor jaarswind. wandelt dc jeugd oj) de pleinen rond; de ouderen zetten de ramen open en laten de koraal- muziek door ramen en deuren bin nenstroomen. ,En dan gaan de klein tjes Paascheieren zoeken, in huis en in den tuin en krentenbrood eten: en op hun bordje staat het heerlijke Paaschlammetje van biscuitdecg met poedersuiker bestrooid en met een roze lintje om de hals cn twee krenten als odgen in den kop: en de heerlijke, versche thee geurt en zij mogen ervan .drinken, zooveel ais ze willen en zelf suiker nemen en eieren eten, zooveel als zij willen Om tien uur roept dé kerk en de VRIJDAG 7 November as. zal in het Stedelijk Museum te Am sterdam een tentoonstelling onder den naam „Nederlands nieuwo ker ken" worden geopend, waar een aantal ontwerpen van nieuw te bouwen kerken zullen worden ge ëxposeerd. Deze tentoonstelling, welke onder auspiciën staat van de ministers van O. K. en W. en van wederopbouw en volkshuisvesting zal na Amsterdam in een tiental andere steden van ons lafid worden gehouden. Om dc belangrijkheid der ten toonstelling te verhoogen zullen, als vergeliikings- en studiemateriaal, afbeeldingen van uitgevoerd werk van buitenlandsche kerkenbouwers aanwezig zijn. Teneinde het vraag stuk van den kerkbouw van ver schillende zijden te doen belichten zal, bij genoegzame belangstelling, aan de tentoonstelling een twee daagse)! congres wcydcn verbonden (7 en 8 November), waarop een 7-tal binnen- en buitenlandsche sprekers inleidingen zal houden. Dit congres zal onder leiding staan van prof. dr. G. v. d. Leeuw, voorzitter van het comité, dat zich met de organisatie en de uitvoering van tentoonstelling cn congres hoeft belast. Het ontwerpen en inrichten van dé expositie is opgedragen aan den architect G. H. Holt te Haarlem. Zijn opleiding kreeg hij te Am sterdam aan de Rijksnormaalschool voor teekenonderwijzers en aan de Rijksacademie voor beeldende kun sten onder prof. Allebé. In 1895 maakte hij politieke prenten voor ,.D" Kroniekvan P. C. Tak. In 1897 deed hij in den Stadsschouw burg een poging tot betere tooneel- cnsceneering met het door hem zelf geschreven cn aangcklecde symbo lische spel Mineelijn. Dit had in 19001902 Molkenboer's medewer king aan de Wagner-veroeniging ten gevolge (miso-cn-scene, cos- tuums.cn decors). Ook kreeg hij de artistieke leiding van de lustrum spolen der studenten van Delft en Leiden. In 1906 vertrok hij naar New York en Los Angeles, waar hij verschillende toojiecldecoratics tot %land bracht. In 1917 had zijn St. Franclscus- gcbarenspel in Den Haag plaats. Dc monumentale schilderkunst tracht hem tot wandschilderingen voor het St. Franciscus-Gasthuis te Rotterdam, tot kerkramen en voor al tot mozaïeken: het groote mo zaïek in de kerk van St. Antonius Abt te Schevcningen; kruiswegsta ties in de grafkerk van St. Fran cois de Sales in Annecy. Ook pro fane werken: b.v. een Gijsbreght» mozaïek, die nog in bewerking is. Voorts vervaardigde hij een mo zaïek voor de Rott. Lloyd, het Ju- iiana-mozaick voor de Cité Univer sitaire te Parijs en kleinere stukken van toegepaste mozaïek in New York. Parijs en ons eigen land. Mol- kenboer toekende vele portretten en exposeerde in Rome, Brussel, Parijs enz. 7 r)EZER dagen is in ons land ge- arriveercï dr. Albert Hyma, professor in dc geschiedenis aan de Universiteit van Michigan. Prof. Hyma, die ons land bezoek^ mede in verband met z\jn publicatie over dr. A. C. van Raalte en de Hollandsche nederzetting in Michi gan voert o.m. het woord voor do professoren en studenten der Vrijo Universiteit. Pref. Hyma is in het bezit van hem door den kleinzoon van dr. A. C. van Raalte, den heer D. K. B. v. Raalte te Holland Michigan ter hand gestelde 5000 nagelaten papie ren en van documenten van den leider der emigranten van 1817. Deze papieren zijn nog nimmer aan de openbaarheid prijs gegeven en werpen een veelszins nieuw licht op de figuur van v. Raalte en diens groote beteekenis. Het oorspronkelijke huis van v. Raalte, „The red brick house" staat nog steeds aan cle Fairbanks- Avenu in cle stad Holland cn is •hans tegelijk met de documenten, aangekocht door den uitgever Eerdmans te Grand Rapids, die aan het huis een cultureele bestemming r wil geven en er o.m. een bibliotheek' in wil onderbrengen ten dienste van de bestudeering van het calvinisme.

Historische kranten - Archief Eemland

Dagblad voor Amersfoort | 1947 | | pagina 3