Hilling
Onze SINTERKLAAS puzzle
jjf
WONDEREN OP 5 DECEMBER
Liesbetje wordt toch niet
vergeten
Verhaal van een klein groot-meisje,
dat nog in St. Nicolaas
wilde geloven
TUINKALENDER
Nieuwspalet
Radio-programma
Zaterdag 29 November 1947
5
door ANNA BLAMAN
(Ingezonden mededeling)
EDITH meende zich te herinne
ren dat ze twee jaar geleden
nog een onomstotelijk geloof had in
Sinterklaas. Hoe ze thans, twaalf
jaar oud, was gekomen tot een
smalend dementi, ze wist het niet.
Dat was dus klaarblijkelijk een
proces geweest op de lange baan.
Thans had ze de vijfde December
tegemoet geleefd in het besef dat
zij en haar huisgenoten cadeautjes
zouden gaan kopen en die op de
avond van die dag zouden uitwis
selen middels een met tabbaard en
mijter uitgedoste gewone-man.
Maar Sinterklaas, de echte Sinter
klaas bestond niet! Juist doordat
ze zich boven het kleine-kinderen-
geloof verheven voelde en zich zo
volwassen op de gebeurtenissen
dacht voorbereid trof haar de emo
tie die haar greep toen ze, van
school naar* huis lopend op de be
wuste dag, een imposante Sinter
klaas zag, hoog gezeten óp een
paard, welwillend nijgend en naar
alle kanten wuivend en met een
milde glimlach voor de rumoerig
opdringende juichende
jeugd. Ze keek met
schroom naar de heilige
op en ze kon met de bes
te wil van de wereld
geen verklede gewone
man in hem zien. Het
purperen gewaad met
gouden biezen hing in
plooien van zijn ietwat
vermoeide schouders en
de mijter sierde een eer
biedwaardig hoojd dat
als 't ware gevat stond
in het zilveren grijs van
haren, snor en baard. Ze
dacht eraan dat die no
bele leeuwenkop ook tot
haar zou kunnen nijgen
en dat zijn blik dan ook
op haar zou kunnen blij
ven rusten, mild en aan
dachtig. Ze kreeg er een
hartklopping van. En,
naar huis lopend, moest
ze zich steeds maar be
wust maken dat Sinter
klaas toch heus niet be
stond. Als ze daar niet
meer zo onomstotelijk
van doordrongen kon
zyn, tot in haar diep
ste gevoel, dan zou
ze vanavond, bij het
bezoek van Sinterklaas
thuis, misschien kin
derachtig schijnen, een
kleur krijgen, of hak
kelen, of zo iets, als
hij het woord tot haar zou
richten. Die zorgen beklemden haar
nog toen ze de stoep van het ouder
lijk huis op klom. Wacht even,
jongedame! Het was de leraar
die een étage hoger woonde. Hij
lachte bijna met even milde wel
willendheid als die Sinterklaas op
dat paard. Alleen, hij was te jong
en te gewoon om ook maar een
schijn van eerbied te kunnen wek
ken. Bovendien voelde ze heel goed
de ironie in dat: jongedame! Hij
stak de sleutel in het slot en open
de de deur. En, zei hij toen, geen
slecht geweten? Niet bang van
Sinterklaas? Ze was te verlegen
van aard om boos te durven zijn.
Ze zei enkel: Ik geloof er niet meer
aan, en liep hem schichtig voor
bij de trap op.
ONDER het eten wasser al een
opgewonden stemming onder
de kleintjes en de ouderen deden
daarin mee. Kom, dooreten, want
stel je voor dat hij straks komt!
Hoor ik hem daar al? Het broertje
keek onafgebroken naar de ka
merdeur en het ^usje bleef veilig
heidshalve in de beschermende na
bijheid van moedér. Dan waren er
nog twee oudere zusters die beiden
een verloofde aan haar zijde had
den, onuitstaanbare jongens, dat
zal'blijken, en nog een zuster tussen
haar en die oudere zusters in, zon
der verloofde. En dan was vader
er. Edith voelde zich verschrikke
lijk alleen. Ze had haar strijd om
het rustige volmaakte ongeloof ten
opzichte van Sinterklaas opgege
ven, niet omdat ze die als hopeloos
zag, maar omdat dat misschien de
beste methode was om koelbloedig
te zijn als het moment der beproe
ving dóar was. NieT denken dus, al
leen maar proberen je niet zo al
leen en onbeschermd tussen de
partijen in te voelen staan, tussen
de volwassenen en de kinderen,
maar je gewoon één voelen met de
volwassenen. Maar helaas, geen
van die volwassenen maakte het
haar daarmee een beetje minder
moeilijk. De ouders hielden zich
bezig met de kleintjes, de zusters
met de verloofden wisten niet eens
meer dat er een Edith bestond en
die zonder verlóófde was buiten
gewoon verdiept in een boek en
hoorde of'zag niets.
OP een gegeven moment werd
er gebeld, langdurig en drin
gend. Dat moest hij zijn! Vader
sprong op, moeder nam de klein
tjes die met verstarde gezichtjes
afwachtten onder haar hoede, de
zusters gichelden onderdrukt en
zochten zogenaamd bescherming
dichtbij die verloofden waarvan de
één een student met krulhaar en de
ander een student met geplakte-
haren was, en die met het boek leg
de dat boek opzij. Ze hoorden vader
op de gang praten, eerbiedig, zo
eerbiedig als men eenmaal praat
met een Sinterklaas. Vader zwaai
de de kamerdeur wijd open: Komt
a binnen, Sinterklaas. Zo, zo, zei
Sinterklaas. Hij was indrukwek
kend. Hij droeg een tabbaard die
naar lavendel geurde. De mijter
tooide een goedaardige leeuwenkop
waarin de ogen mild glimlachten.
Hij hield zijn bisschopsstaf in de
met kant geganteerde hand met een
v/aardig en enigszins vermoeid ge
baar. Edith kreeg een hartklopping.
Haar blik speurde hartstochtelijk
naar geruststellende verraderlijk
heden zoals beslijkte gewone-man
nenschoenen onder de bedrieglijk
echte tabbaard uit of een belache
lijke pluizige baard duidelijk van
watten. Maar neen, deze droeg
muilen en zijn baard was van echt
haar. Vader was natuurlijk zo be
leefd geweest zijn bagage te dragen,
een groot pak vol cadeautjes. Va
der maakte ook dat pak voor hem
open. Zwarte Piet was maar niet
met hem meegekomen want, o
vreugde, wat een lieve goede kin
deren waren hier, ongeacht hun
kleine fouten. Hij richtte zich eerst
tol de kleintjes die met prachtige
argeloosheid geloofden, beschroomd
waren en hem bedankten met stem
metjes die van pure beschroomd
heid hees waren. Toen gebeurde
het vreselijke. Hij richtte zich tot
Edith Ze kreeg een kleur en toen
werd er gegrinnikt. Ze kon zich
niet dwingen tot een volwassen
wetende glimlach en ze bedankte
hakkelend, bijna even geïntimi
deerd als de kleintjes dat hadden
gedaan. Ze voelde nog de greep
van dig met kant beklede hand om
de hare, een raar aanvoelende
hand, toen ze zich beschaamd over
haar cadeautjes boog. Er gebeurde
nog veel meer daarna wat toen niet
eens meer tot haar doordrong.
Maar het allervreselijkste ging
gebeuren toen de kleintjes na het
bezoek van Sinterklaas naar bed
waren en Sinterklaas ten tweeden
male kwam.» Hij klopte op de ka
merdeur en kwam dus nog een keer
terug. De onuitstaanbare verloof
den barstten daarop in lachen uit
en Edith merkte dat haar zuster
met het bock bloosde van ergernis.
Lach niet, zei Sinterklaas, alsof jul
lie niet werkelijk in me geloven
zou. Ja, bén je wel jezelf, riep de
student met krulhaar. Of ben je
een imitatie, riep de andere. Zo
ging dat door en Edith luisterde ge
spannen toe. Jullie moest wat meer
geloof hebben, zei hij toen streng en
keek daarbij naar haar, dacht ze.
Wat kan ik meer doen dan, ge
trouw aan mijn traditie, jullie wen
sen trachten te vervullen! Er
werd wéér gelachen, maar de zus
ter met het boek deed daaraan wéér
niet mee. Daarom misschien keek
Sinterklaas naar haar en voegde
haar de wonderlijke woorden toe:
Geen wens van jou die mij geen
wet zou zijn, dat weet je.
En wat was haar antwoord on
behoorlijk! Schei toch uit, zei ze.
Maar overigens leek het er sterk op
alsof ze voortaan al haar ntstem-
rrfingen wenste te stuwen in een
blos gelijk aan t' purper van een
tabbaard. Schei toch uit! Edith
schaamde zich voor haar. Maar de
studenten en de gichelende zusters
maakten het nog erger: Maar dat
gaat niet, ouwe jongen, je bent bis
schop, dat vergeet «je even. En
een bisschop van ruim 1600
jaar! Toen een gichelende zus
ter: Dus geen schijn van kans.
En de tweede gichelende zuster f Of
hij moet een wonder later plaats
vinden. Een wonder!
Daarop hief de eerbiedwaardige
getabbaarde figuur magisch bezwe
rend zijn met kant beklede hand en
liet die in de lucht zweven. Hij
hield het hoofd wat achterover zo
dat zijn echt haren baard naar vo
ren schoot. En met één radicale ruk
van die gerede hand ont
deed hij zich daarvan
niet haar na haar, neen,
alle haren tegelijk! Een
wonder! Achteloos wierp
hij zijn baard terzij. De
mijter stond toen schuin
gekanteld boven een
jong naakt gezicht, de
tabbaard hing ontluis
terd om een gestalte die
zijn eerbiedwaardigheid
bruusk van zich af
schudde en scheen te
groeien.
Welk een wonder! Een
gewone jongdman stond
daar, maar in het heilige
gewaad van Sinterklaas
Een doodgewone jonge
man die zij goed kenden
bovendien, dat leraartje
van één étage hoger. Hij
lachte luid met de stu
denten mee, zette de
mijter af, ontdeed zich
van zijn kanten hand
schoenen en wou toen op
die ene zuster toelopen,
die met dat boek. Maar
hij bezon zich. Even dat
ding afdoen. Daarmee
bedoelde hij de tabbaard.
En hij liep de kamer uit.
Niemand lette er op
Edith al die tijd. Die zat maar
kleintjes achteraf. Maar waarom
keek ze zo onthutst? Waarom kon
ze wel huilen? Ze wist toch zeker
zelf allang dat Sinterklaas niet
werkelijk bestond! Die kleine
Edith! Toch voelde ze zich diep
ontgoocheld, diep verraden zelfs, en
eenzamer dan ooit. De grote men
sen moesten nog mflar steeds erg
lachen om dat wonder dat ze had
den zien geschieden. En dat kwam
goed uit Zo merkten ze tenminste
niet dat zij, die kleine Edith, aan
de wonderen in grote-mensenstijl
moest wennen. En zo merkten ze
er niets van dat ze tegen tranen
vechten moest en langzaam aan pas
weer gewoon kon zijn en blij met
haar cadeautjes. Toen ze in haar
bed lag dacht ze nog een hele tijd,
dwars en heel dapper tegen haar
ontgoocheld kinderhartje in: Ik
wist toch zelf allang dat Sinter
klaas niet werkelijk bestond.
Totdat ze ingeslapen was en in een
droom misschien weer twijfelde.
(Ingezonden mededeling)
(eau de cologne]
Een voornaam
SL Nicolaas geschenk
1 DECEMBER. - Tot de bolge
wassen. die als kamerplant worden
gehouden, behoort de Hacmanthus.
ook wel genaamd ..Poederkwast".
Deze laatste naam ontleent ze aan dé
Ipische vorm van haar bloem die door
lange naar buiten stekende meeldraden
wel wat op een poederkwast gelijkt.
De bol kan in het laatst van de win
ter of in het vroege voorjaar worden
opgepot. Te midden van de brede, ste
vige bladeren ontwikkelt zich de
bloemstengel. In de zomer vraagt de
plant tamelijk veel water en nu en dan
wat mest. Des winters bevindt ze zich
in rust. Van de verschillende soorten
is de Hacmanthus albiflos wel een der
meest aanbevelenswaardige. Deze is
altijd groen en verliest dus niet haar
bladeren. Bij een goede behandeling
kan een Hacmanthus in haar levens
duur wel ieder jaar haar typische,
mooie bloemen vertonen.
Rare Chinees!
Aan de Duitse generaal Von
Falkenhausen die tijdens de oorlog
militaire bevelhebber tn België was.
heeft generaal Tsjang Kai Sjek het
Chinese staatsburgerschap aange
boden.
Von Falkenhausen, ligt thans in
een ziekenhuis in Bad Kissingen
(Hessen). Hij was van 1934 tot
193S militair adviseur van Tsjang
Kai Sjek. maar werd naar Duits
land teruggeroepen, toen Japan zich
bij de As aansloot.
T N gedachten verzonken liep Ma-
A rion Kuyper naar school. Het
was allemaal zo vervelend. Waar
om kreeg zij met Sint zoveel ca
deautjes en waarom werd Liesbcth
yan der Molen ieder laar vergeten
Als Sinterklaas de namen van de
kinderen en de pakjes telde, kon
h\i immers niemand overslaan. Zo
iets was gewoon on-mo-ge
„Zeg juffie, kun je niet beter uit
kijken Straks lig ie nog onder een
auto," begroette Anneke Bloem
haar klasgenootje luidruchtig.
„Ik heb je wel tien keer geroe
pen. maar je hoorde niets. Vertel
eens op Marion, dacht je aan iets
prettigs?"
Marion schudde haar hoofd. Nee
aan iets prettigs dacht ze nu juist
helemaal niet.
„Ik kan me maar niet begr\jpen,
Anneke, hoe het mogelijk is, dat
Sinterklaas Liesbeth ieder jaar ver
geet. Moeder denkt, dat Sinterklaas
haar vergeet, omdat ze in zo'n ver
laten huisje diep in de polder
woont...."
Anneke vond het ook wel naar
voor Liesbet, maar wat kon je er
eigenlijk aan doen? Liesbet paste
altijd goed op haar zusje, dat nog
maar in de eerste klas zat. ze leer
de heel goed en ze kwebbelde nooit
veel onder de les. Alleen maakte
ze haar huiswerk altijd vol met
vlekken, maar dat kwam, omdat er
zoveel broertjes en zusjes aan één
tafel moesten zitten, 't Was echt
dom van Sinterklaas om zo'n '.lef
kind over te slaan.
Opeens trok Marion haar arm uit
die van Anneke.
„Ik weet het." jubelde ze .„Ik
heb een pracht plannetje bedacht.
„Vertel op!" zei Anneke nieuws
gierig.
„Nou moet je luisteren. Wjj
schrijven vanavond een brief aan
Sinterklaas en dan vertellen wij
hem, dat wij wel naar het huisje
van Llesbct zullen gaan om cadeau
tjes te brengen, als Sinterklaas het
te druk heeft.
Is dat geen heerlijk plan Anne
ke? Toe zeg eens wat."
,tJe bent een reuze reus Marion.
Vanavond kom ik bij ie en dan gaan
we samen de brief schrilven. En nu
toet dicht hoor. We zijn al vlak bij
school en daar heb ie Liesbetje ook
al."
Vijf December
tv/t ET een harde slag viel de deur
achter Marion dicht. „Gauw
naar Anneke toe" dacht ze.
Zou Anneke ook zoveel voor de
broertjes en zusjes van Lietbetje
gekregen hebben? Z\\ had notabenc
een heel grote taart, een doos vol
met suikergoed en marsepein en
dan nog een doos met levensmid
delen gekregen. En de taart zag
er zo lekker uit. Nog lekkerder dan
de vader van Anneke in ziin winkel
had staan.
Gelukkig daar kwam Anneke ook
al aan. Het was eigenlijk nog veel
te vroeg om naar school te gaan.
..O. kind wat ben ik moe van'
't hollen," hijgde Anneke.
„En ik heb een bende in mijn
En samen schreven Marion en
Anneke een brief aan Sinterklaas,
om hem te vertellen, dat zij wel
de cadeautjes naar Liesbet zou
den brengen, als Sint het te druk
had.
schoen gekregen, vanmorgen. Voor
alle ne^en kinderen een klein ca
deautje, voor moeder Van der Mo
len een paar lekkere wollen hand
schoenen en voor vader Van der
Molen een paar sokken.
Anneke's ogen glinsterden van
pleizler. „Mijn moeder heeft ook
nog een heleboel kleren klaarge
legd waar wij thuis uitgegroeid z\jn.
Het was me een pak. wel zó groot."
Anneke zwaaide met haar armen
om Marion duidelijk te maken hoe
groot het pak wel was. Uitgelaten
pakten ze elkaar bii de handen en
maakten een vreugdedansje mid
den op straat.
„En Kees, onze knecht brengt
(Ingezonden mededeling)
A L T IJ D,
VERS!
•f» Generaal Devers, bevelheb
ber van de Amerikaanse grond
troepen, heeft medegedeeld, dat de
sterkte der 82ste luchtlandingsdi
visie zal worden opgevoerd tot
1C.000 man, waarvan 17 negers
zullen zijn. De enige andere Ame
rikaanse luchtlandingsdivisie is de
11de die zich momenteel in Japan
bevindt.
Met de „Nieuw-Amsterdam"
vertrokken naar de V. S. Albert
Doyle, de afgetreden consul-gene
raal der V.S. in Amsterdam; mevr.
M. R. B. Symmers, de dochter van
de Amerikaanse ambassadeur dr.
Herman Baruch en prof. Guy Va
nier, hoogleraar in Montreal. In
Southampton gaat Mackenzie King
Canada's minister-president, aan
boord.
•f* Een commissie uit het (R.K.)
Centrum voor Staatkundige Vor
ming heeft als haar mening uitge
sproken, dat het recht tot het hou
den van openbare godsdienst-oefe
ningen binnen gebouwen en beslo
ten plaatsen zonder voorbehoud in
de Grondwet moet worden erkend.
De „Gerrit van der Veên-
verzetsmedaille" is aangeboden aan
de Leeuwarders S. J. Regney, H. H.
Buisman, ir. B. C. van Balen Wal-
eter, F. Hettema en S. Hepkema,
omdat deze in de hongerwinter
schepen met levensmiddelen naar
Amsterdam zonden en kinder
transporten organiseerden.
De bekende „bengel" van de
Amsterdamse beurs is door de
Duitsers geroofd. De hoofdstedelin
gen hebben nu geld bijeengebracht
om een nieuwe klok te kopen. Zij
wordt gegoten bij Petit en Fritsen
in Aarle-Rixtel.
Breda zal in het vervolg gas
betrekken van de Nederlandse
Staatsmijnen.
Oplossingen voor Donderdag op
een briefkaart in te zenden aan do
redactie van ons blad.
Voor goede oplossingen stellen
wjj prijzen beschikbaar: een van
f 10,en vier van f 2.50.
VOOR DE PRIJSWINNAARS ZIE
PAGINA 2
Een brief in
domino-stenen
Lous van Veen reikte,
schuddend*van het lachen, het
briefje dat zij eind November
in de bus vond, aan haar
man over. „Die malle Toos",
zei ze, „die nodigt zichzelf
en haar familie zo maar bij
ons uit, als wij als tegenpres
tatie dan Enfin, lees zelf
maar!"
Maar dat was ietwat te
veel van haar echtgenoot ge
vergd. Die kende niet het ge
heimschrift in dominostenen,
waarin het briefje was ge
schreven. Daarom leggen wij
het onze lezers voor. Elke
dominosteen vervangt een
letter in dit briefje, dezelfde
steen ook dezelfde letter (een
om drie is daarbij hetzelfde
als drie om een. twee om vier
dezelfde als vier om twee enz.
enz.).
Waar we ook weten, dat
Toos aan Lous schrijft, is het
ontcijferen al niet zo moeilijk
meer. Wie daarenboven be
denkt dat Toos' echtvriend
Jan heet. en Lóus haar betere
helft Ko noemt, die zal zeker
er in slagen te ontcijferen,
wat het briefje behelst.
Veel succes enveel
cadeautjes op 5 December en
0 aan het eind van het jaar.
HOOFDSTUK XXXI
„O, in de baai van Vera Oruz huist een
groot geheim....!"
De volgende morgen waren we al in Orizaba en
diezelfde avond kwamen we in Cordoba aan. In
het duister flitsten de lichten van trams en auto's
en fietsen ons voorbij. In het hotel was electrisch
licht en een badkamer en het was er al even
vervelend als in welk ander groot hotel. We ble
ven niet lang in Cordoba: de volgende morgen
bracht een puffend treintje ons door de bergen
naar Vera Cruz. Daar schitterde van verre de Golf
van Mexico ons tegen. Die middag zaten we in
de schaduw van palmbomen op een terras van
een restaurant, dat aan de kust van de baai van
Vera Cruz lag. Een koele bries woei over het wa
ter. maar de zwaardere lucht aan de kust maakte
ons loom. Nu. er was gelukkig geen reden om
bijzonder actief te zijn. In de haven ik kon
het schip zién lag de hagelwitte SANTA CA-
TALINA voor anker Graaf Paul had de biljetten
al gekocht. Die avond zouden we aan boord gaan.
De volgende morgen zouden we reeds op weg
zijn naar New Orleans. Natuurlijk hadden we
daar een trein kunnen nemen, maar graaf Paul
vond het beter dat we per boot do reis naar New
York maakten. Nu, ik vond het best. Ik hield al
tijd veel meer van een bootreis dan van een rit
met de trein.
Ons samenzijn, daar onder de palmen aan de
baai van Vera Cruz had iets plechtigs. De dokter
zei: „Het is je laatste dag op Mexicaanse grond.
Dat we jullie beiden hier weer terug mogen
zien!" Hij dronk hierop en nog eens.
Ja, dit was wel het eind van ons Mexicaanse
avontuur. De schooltijd naderde nu met dreigen
de snelheid. Toch was ik vrolijk. Eerst wist ik
zelf niet waarom; maar toen de dokter mij met
iets als een verwijt in zijn stetm vroeg: „Waar
om ben je zo opgewekt. Jonska?" toen wist ik
het. Het was de ratelslang op de campo van Chin-
quinquira, die mij deze les had geleerd de les
die je telkens wéér leert en weer vergeet cn dan
weer opnieuw moet leren dat hetgeen je over
komt toch maar een bagatel is, bij wat je be
spaard blijft. „Ik ben blij omdat graaf Paul
leeft," lachte ik.
We hadden veel plannen gemaakt.
Ik zou eerst de HBS. in Montreal aflopen:
daarna zou ik voor een poosje bij graaf Paul
in de leer gaan. Graaf Paul dacht, dat hij daar
voor wel de toestemming van mijn vader zou
kunnen krijgen. Ik kende mijn vader maar ik
had een onwankelaar vertrouwen in de magi
sche krachten van graaf Paul.
„Ik zal hem voorstellen een goed reclameschil
der van je te maken. Jonska," zei graaf Paul.
„Talent heb je in leder geval. Of je het heilige
vuur hebt dat zullen we zien. Jij komt dus de
volgende zomer bij mij in San Francisco op
mijn atelier."
„Heeft U daar dan een atelier?"
„Neen. maar ik krijg er daar een. Ik heb nu
zoiets in New-York. Niet veel bijzonders
nu, je zult het wel zien."
De dokter vroeg: „Pablo, ga je je nu werkelijk
ernstig op het schilderen toeleggen?"
„Ja." lachte graaf Paul. ..Ik ben er verslaafd
aan. En ik zal toch op de één of andere manier
een eerlijk stuk brood moeten verdienen."
„Maar. vriend, héb je dan niet genoeg over
van dit avontuur...." De dokter keek hem met
grote ogen aan. „Een half-millioen-jonge-jonge!"
„Wat er over is, stuur ik naar dat Instituut
voor blinde kinderen. Neen, dokter, dat geld z.ou
me geen geluk brengen. Ik wil nu met een scho
ne lei beginnen. Men kan het kinderachtig vin
den misschien is het dat ook wel maar ik
zal me beter voelen zo."
Toen graaf Paul even weg was om te informe-
ren. wanneer de SANTA CATALINA precies
vertrok, en ik alléén met de dokter zat. boog deze
zich over het tafeltje naar mij toe, zodat mijn
gezicht vlak bij het mijne kwam en zei met na
druk: „Jonska! Er is iets veranderd in graaf Paul.
Merk je 't ook?"
„Hij schijnt me een beetje ernstiger be
doelt U dat?"
„Juist' En op de goede manier Niet dat hij nu
een stijve hark wordt Hij? nooit! Maar er
is iets in hem veranderd. Hij denkt dieper na
over de dingen. Jonska", de dokter pakte mij bij
de schouder en schudde me stevig heen en weer,
„dat heeft hij aan jou te danken".
„Aan mij? Hemel bewaar me; ik heb hem lie
ver.. lachend en zingend. Geef mij nu niet de
schuld".
„Neen. neen, je weet wel wat ik bedoel
het is best zo. jij en die beet van de ratel
slang. Let op mijn woorden: het heeft hem geen
kwaad gedaan".
(Wordt vervolgd)
KRABBELTJES
en
BABBELTJES
ons vanavond naar het huisje van
Liesbet" zei Anneke onder het dan
sen.
„O, was het maar vast avond,
verzuchtte Marion.
's Avonds
DE dag vloog om. 's Morgens
was Sinterklaas op school ge
weest en 's middags hadden ze Sint
gevierd met dc padvindsters.
Voordat ze het wisten was het
half zeven geworden. Kees zette het
tweetal boven op de bakfiets. „Pas
maar op. dat jullie de spulletjes on
derweg niet verliezen,' zei ht1-
't Was fijn op de kar. Zo nu en
dan knepen ze elkaar eens om te
voelen of het een droom was of de
pure werkelijkheid.
Kjjk, daar had ie het huisle al.
Nog heel even... en... dan... waren
ze...# er...
„Stil ziin hoor," waarschuwde
Kees. „Dan gaan we nu de zak bil
de achterdeur zetten."
Zonder ook maar een geluidje te
maken slopen ze naderbij.
„Verberg je nu achter die heg
daqr," fluisterde Kees. „Ik zal die
deur wel eens effe van katoen ge-
fe."
En Kees gaf hem van katoen. In
het huisje hoorde ie een geschuif
en gestommel.
Opeens... het heldere stemmetje
van Liesbet, dat „Sinterklaasje
kom maar binnen met je knecht"
zong.
„Arme Liesbet" dacht Marion.
Stel je eens voor, dat een paar
bengels voor de grap op de deur
gebonsd hadden. Natuurlijk had
Liesbetje dan ook gezongen, omdat
ze immers ieder laar hoopte, dat
Sinterklaas hun huisje kwam be
zoeken. Tranen schoten in Marlon's
ogen.
Toen ze weer op de kar zaten
zag Anneke, dat ze had gehuild. Ze
sloeg een arm om haar vriendinne
tje heen. Allebei voelden ze. dat dit
eigenlijk pas echt Sinterklaas-vie
ren was. De twee drukke vriendin
netjes werden er stil van.
„Volgend jaar doen we het toch
weer. hè Anneke Ik zou, geloof ik,
anders van mijn eigen cadeautles
geen pleizler meer hebben." zei
Marion en veegde haar laatste las
tige traan weg.
Twee nieuwe Europese zangster
ren. de Zwitserse alt Elsa Cavelti
en de Joegoslavische tenor Anton
Dermota hebben meegewerkt aan
de uitvoering van „Das Lied van
der Erde" (Mahler) in Den Haag,
een concert ten bate van" het Pen
sioenfonds van het Residentie-or
kest. Beide solisten boekten veel
succes. De uitvoering gaat Vrijdag
avond in Amsterdam. Elsa Cavelti
is van plan hgt volgend jaar liede
ren-avonden in ons land te geven.
(Ingezonden mededeling),
Sinterklaas, verschrik
kelijk verkouden,
zei „Plet. wil Je mijn
paard eens vasthouden,
het ls heus niet te kras.
ik neem even 'n glas.
Tip van Bootz ls ook
goed voor de ouden!"
'n TIP VAN BOOTZ
Inz. Mevr. A. R. Bakkum ontv. 1 fl. TIP
Morgen
HILVERSUM I 8.— Nws: 8.18
Zingende torens; 8.30 Postzegel
praatje; 8.40 Barcarole; 9.12 Sport;
9.15 Men vraagt; 945 Geest, leven;
10.Paul Godwin trio; 10.35 Brief
geheim; 11— Kunst na Arbeid; 12.
Grpl.; 12,30 Zondagsclub; 12.40 Man
nenkoor; 13.Nws; 13.15 Vaude
ville strljkork 13.60 Spoorwegen;
14Grpl.; 14.05 Boekenhalfuur;
14.30 Redemption Oratorium van
César Franck; 15.30 Filmpraatje;
15.45 Grpl.; 16.Skymasters; 16.30
Reportage; 17— Grpl.; 17.30 Ome
Keesje; 17.50 Sport; 18,Nws; 18.15
In gesprek met de lezer; 18 30
Strijdkrachten; 19.Kerkdienst;
20.Nws; 2005 Reportage; 20.15
Waltztime; 20.45 Hersengymn.; 21.20
Gerard van Krevelen; 21.45 Paul
Vlaanderen; 22.25 De serenade in de
kamermuz.; 23.Nws; 23.15 Noc
turne; 23 35 Lehar-conc
HILVERSUM II 8.— Nws; 8.15
Piano; 8.30 Hoogmis; 9.30 Nws. wa
ters!; 9.45 Advent; 10.Kerkdienst;
11.30 Na dc kerkdienst; 12.15 In 't
boeckhuys; 12 30 Lunchconc.; 12.55
Zonnewijzer; 13.Nws; 13.15 Welk
boek? 13.20 Lunchconc.; 13 40 Apo
logie; 14.Stadsfries cabaret, 14.30
Conc.geb. ork.; 15.30 Moderne kerk-
muz.; 15 50 Causerie; 16.Vespers;
16.40 Muzikale Tombola; 17.Ad-
ventsdienst; 18.30 Anton v. d. Horst,
orgel; 19.Psalmen van Sweelinck;
19.15 Ds Straatsma; 19.30 Nws, weer;
19.45 Tenor; 19.55 Sportflitsen; 20.05
Actualiteiten: 20 12 Gewone man;
20.20 Zilvervloot; 21.Luisterspel:
Dit is de dag van het recht; 21 45
Orgel en viool: 22.10 Van Rooyens;
22.15 Gebed; 22.30 Nws; 22.50 Viool;
23.Conc. Willem Pijper herdenk.
Maandag
HILVERSUM I. 7.— Nws; 7.13
Gymn.; 7.30 Grpl.; 8.Nws; 8.18
Lichte klanken; 9.15 Nat symph.
ork.; 10.Morgenwijding; 10 20
Grpl.; 10 30 Voor de vrouw; 10.45
Regenboog; 11.20 Cello cn r
11.40 Voordr.; 12.Carlo Carcasso-
la; 12.30 Weef, platteland, orgel;
13— Nws; 1315 Kalender: 13.20
Ramblers; 13.50 Scala koor; 14
Piano; 14.30 Voor de jonge moeder;
14.45 Klanken uit Zd Amerika; 15.15
Omroep kamerork,; 15.55 Nocturne;
16 30 Viool en piano: 17 Gespeelde
fabel; 17.15 De school is uit; 1730
Grpl.; 17.45 Rijk overzee; 18.Nws;
18.15 Jack Hilton; 18.30 Strijd
krachten.
HILVERSUM II. 7.— Nws; 7.13
Reveille; 7 45 Woord voor de dag;
8.Nws; 8.15 Sionslied; 9.Fluit
en piano; 9.15 Ziekenbezoek; 0.30
Waterst 9.35 Symph. morgenconc
10 30 Morgendienst; 11.Trio de
Graaff; 11.15 Van oude en nieuwe
schrijvers; 11.40 Zangrecital; 12.
Voor de lunch; 12.30 Weer, metro-
pole ork.; IS.Nws; 13.15 Mando-
linata; 13.45 Harm, muz.; 14.Uitz.
voor de scholen; 14 30 Hollanda
sextet; 15.15 Sprookjesland; 15.45
Clavecimbel en strljkork 16.Bij
bellezing; 16.45 Berl., Philh. ork.;
17.Kleuterklokje klingelt; 17 15
Orgelconc17 45 Varianten; 18.15
Sport; 18.30 Ravel-piano.
