Onze sport in vogelvlucht
Spannend avontuur op een
Engelse onderzeeboot
nieuw jaar, een nieuwe
jurk
Kanspaarden voor de Olympiade
snel geteld
On$£ wsma op 31 (DsozcmLcA
J
Kris-kras door
het jaar
6
Woensdag 31 December 1947
ZIJNER Majesteit's „Lynx" deed
zijn naam eer aan. Hg was
een gevaarlijk, klein roofdier, dat
in het duister langs de duinen
sloop, van Duinkerken tot Ska-
genshorn. Onzichtbaar, onverhoeds
en overrompelend kon hij aanval
len en hij was gewapend met ogen,
feilloos als die van zijn naamge
noot aan de wal. Zijn gehoor was
niet minder §cherp: de taak, die
oe Marinestaf de kleine, snelle
oorlogsbodem had opgedragen, was
die van luisteren Reeds een
maand lang sloop hij ongezien, zo
dicht mogelijk onder de duinen-
kust, voorzichtig en nog door nie
mand ontdekt, een gevecht, een
gevaar vermijdend, behalve dan de
stadige mogelijkheid van het lo
pen op een der mijnen, die de ge
hele kunst onveilig maakten.
Richard Stone, de „Ouwe", hield
zich stipt aan zijn opdracht. Als
reserve-officier Zijner Majesteit's
Marine volgde hij dezelfde plichts
getrouwe voorzichtigheid, die hem
als 1ste stuurman op de koopvaar
dij tot zulk een betrouwbaar zee
man maakte. Hij wist waarom het
g<ng. Een dagelijks patrouilleren
en dan „stilliggen" op bepaal
de punten, vertrouwend op de
donkere nacht, die de Noordzee
dekte. Een langzaam, adembeklem
mend kruisen met Brandy aan z'n
koptelefoon, luisterend naar de
zwakke zendertjes, die van ginds,
achter, soms zelfs uit de Hunnen
schans tot hen doordrongen: bood
schappen op bepaalde uren, voor
hun scherp-luisterende lynxoren
bestemd.
„Dat 't 'n gevaarlijk werk is doet
me niks", had Joe Patterson ge
mopperd, toen ze toevallig allen te
zamen in het ijzeren hok samenge
perst zaten, dat de Ouwe met z'n
grenzenloos optimisme „de long-
room" noemde. „De lucht van olie
hing er wel, de olie zelf ontbrak
om je helemaal 't gevoel te geven
dat je een sardientje was" (dat
was ook van Joe Patterson af
komstig, natuurlijk!), ,,'t Gaat niet
om het gevaar", zei Joe ontevre
den, „maar 't is een ondankbaar
karwei. De heren van de vloot
schijnen te denken dat wij d'r
niet bijhoren, 't Is ook geen zee
manswerk dat luistervinkje spe
len!"
De Ouwe schudde zijn arends-
kop. „Denk eens aan de kerels die
die berichten opgeven", zei hij,
„dat is nog gevaarlijker en dat
noem ik eerst ondankbaar werk.
Ook in de toekomst zullen zij on
bekend blijven". Onwillekeurig
ging zijn blik naar de jonge Tom
Teddington, aan het ondereinde
van de tafel. Zij hadden hun ge
heim, een „weten", dat niemand
met hen deelde. Eens op een avond
toen Gerry I gewichtige medede
lingen zond en zij samen achter de
ingespannen luisterende en schrij
vende Brandy stonden, maakte
Tom een plotselinge verraste be
weging. De korte uitroep van en
kele haastige zinnen sloot met drie
^voorden „Love to Jane". Tom zag
bleek. „Hij is het dus toch", liet
hij zich ontvallen. Richard Stone
was er de man niet naar het daar
bij te laten. Hij had aangehouden
tot Tom vertelde.
„Eigenlijk is het te dol om waar
te zijn. Mijn zuster Jane is ver
loofd met een Hollander, die Gerry
geschreven door
BEN van EYSSELSTEIN
"heet. Wij leerden elkaar in Cam
bridge kennen, hij was juist in
Holland toen de oorlog uitbrak.
Toen die zender onder de naam
Gerry begon, vroeg ik me af of dat
toeval kon zijn. Hel leek me onmo
gelijk dat dit mijn vriend was, ook
al zei een inwendige stem het te
gendeel. Maar nu? Wat betekenen
die drie woorden anders dan dat
hij het is."
„Ze betekenen een codebood-
schap voor de Marinestaf," grijnsde
Richard Stone.
„Waarom kiest hij dan die woor
den en juist die naam?"
„Omdat Jane een korte naam is.
Korte zendtijd betekent: minder
gevaar. „Mijn oprechte hoogach
ting aan Queen Elisabeth" zal hem
te riskant hebben geleken."
„We zaten in dezelfde voetbal
club," zei Tom, die de goedhartige
spot in de stem van de Ouwe niet
scheen te horen, „hij was een fijne
kerel, weet U."
„Hm," zei de Ouwe, en daarbij
bleef het. Van die dag af was er
een bepaalde verstandhouding tus
sen hen als ze op hun kruistocht
langs de Belgische en de Neder
landse kust afwachtten of Gerry I
in de aether zou komen.
„Vrolijk Kerstfeest voor Jane"
DE avond voor Kerstmis had hij
lang jp zich laten wachten.
Toch was het zijn uur. Meer dan
drie kwartier over tijd hadden en
kele zinnen hen tenslotte bereikt.
Brandy bracht ze aan Stone Die
las zwijgend de boodschap en borg
het papier zorgvuldig weg, dan
keek hij met een zonderling glim
lachje in Tom Teddington's rich
ting. „Een vrolijk Kerstfeest voor
Jane," zei hij, „iets in code Of zou
het weer. dubbel-code zijn?"
Ditmaal scheen hij zelf overtuigd
te raken. Tom knikte ernstig.
Dat was juist een week geleden
Weer sloop de „Lynx" door de
donkere Decembernacht. Er stond
een kille Oostenwind en de lucht
was gunstig bewolkt. Er viel geen
ster te bespeuren en de maan was
aan 't afnemen: die zou eerst tegen
de ochtend opkomen.
„En duisternis bedekte de af
grond," citeerde Brandy, die
strompelend en tastend z'n tocht
over het bakboorddek wilde be
ginnen. Porky had hem nog op het
nippertje iets van het zo door hem
gewaardeerde vocht kunnen mee
geven; doch dat hoefde de Ouwe
niet te weten. Joe Patterson knikte
hem na. „Pulk 'm maar gauw uit
de aether!" riep hij, „dan kunnen
we tenminste op Nieuwjaarsdag
thuis zijn." Porky sloot de deur met
zorg achter de marconist dicht.
„Op zee kan een gloeiende spijker
kop je verraaien," zei hij toen hij
zijn dagelijkse controle hield op de
verduistering. „Het is je kleinste,
onschuldigste lichtstraaltje dat je
ondergang wordt. Elke lucifer is
een kans dat je aanmonstert voor
de vlootparade die beneden voor
die ouwe Ncptunus gehouden
wordt."
Uren kruiste de „Lynx" nu al
heen en weer, tenslotte werd het
ccn rondje met veel slingeren en
stampen, want er stonden gemene
grondrollers en de zee was vrij hol,
hoewel dc wind meer snijdend dan
stormachtig blies.' Er
kwam geen geluid door
dc koptelefoon. Gerry I
zweeg als een dode.
Dat was het juist wat
Tom Teddington zo ze
nuwachtig begon te ma
ken. Al enige keren was
hg' bij Brandy binnenge
lopen om te zien of er al
iets tc horen viel. „Ver-'
leden week vroeg hij nog
extra aandacht voor een
bouquetje rozen, er
moet venavond dus be
langrijk nieuws zgn. Dat
zei 'ie Woensdag nog!"
Brandy knikte wijs
gerig. ,",Tja, Woensdag,
toen zei ie nog wat, maarde
rest is stilte".
Dit Shakespeareaans citaat gaf
Tom een steek door het hart. Voor
hem stond het al weken vast, dat
die onbekende zender daarginds
zijn vriend moest zijn. Jane's ver
loofde. En hij wilde Hamlet's laat
ste woorden niet als grafrede op
Gerry I aanvaarden. Hij kón het
niet.
„Wie weet komt-ie toch nog.
Verleden week was hij toch ook
drie kwartier over tijd", zei hij
hees.
Z'n vreemde stemgeluid viel Joe
niet op. Het was duivels koud.
„Drie kwartier of drie uren maakt
wel enig verschil", snauwde hij,
rillend in zijn dikke jas, waarvan
ae kraag hoog was opgeslagen,
„in Frankrijk zijn we nu al twee
maal het contact met Post D.G.
kwijt geraakt, Bij Ostende werkt
nu al Flemish III. 't Zou waarach
tig niet meer dan normaal zijn als
DutchGerry ook eens van num
mer ging verwisselen."
De oude, die er bij stond, be
woog zich niet. Dat Patterson hem
praaide met 'n bedekte invitatie
om huiswaarts te keren, raakte
hem niet. Maar zijn blik ging
Tom's kant op en even keken die
twee elkaar aan: de jongste offi
cier aan boord en de oudere ge
zagvoerder. Het kon nauwelijks
een blik genoemd worden. Het was
meer een flits. Richard Stone keek
de ander aan alsof hij zeggen wil
de: „Houd je taai, kop op!" Tom
voelde zich opveren, maar Joe
voelde het ook. Hij wist niet wat
het was, doch het trof hem en toen
hij in het sardine-blik terugkeerde,
waar Bill Ross, de officier-machi
nist, haastig een kop hete thee zat
te slurpen, die Porky hem had in
geschonken, begon hij er dadelijk
over.
,,'t Is een taaie rit vanavond"
zei Bill Ross, „er komt geen eind
aan".
„Omdat de ouwe niet weg wil",
knikte Joe, „die zit er Teddington
op aan te kijken alsof ze samen
een privé-opdracht hebben."
„Waarom niet?" kwam Bill er
tussen door, ,,'t is een tijd vol gek
ke opdrachten: er is zeker wat bij
zonders aan de hand".
Joe werd kriegel. „Ik geloof er
niks van", zei hij, „de oude is zo
koppig als een Ier. Nu die eenmaal
op 'n boodschap is uitgestuurd, wil
hij niet zonder boodschap thuisko
men, maar wat Teddington daar
mee te maken heeft snap ik niet.
Als er iets aan de hand is, had-ie
't ons ouderen, toch ook kunnen
zeggen!"
Tom Teddington stapte binnen.
Hij zag bleek en zeer moe. Zijn jas
droop van het water. Een zware
regenbui sloeg uit het donker neer
over de dansende „Lynx".
„We gaan huistoe", was alles wat
hij zei. Bi 1.1 Ross kwam met een
schok overeind, zette kop en scho
tel neer en ging naar de dgpr.
„Zo", zei Joe Patterson langzaam,
..Gerrv I exit....?"
„Het was net of Tom Peddington
iets moest wegslikken voor hij ant
woordde. „Ja", kwam hij eindelijk
en zijn stem klonk schor, „Gerry I
geeft geen geluid meer. Arme ke
rel- Het spijt me voor hem."
Bill Ross haalde zijn schouders
op. „Och", zei hij, „er gaan er zo
veel. Iedere dag." En hij ver
dween.
„Hij heeft ons maar lelijk opge
houden", luidde Joe Patterson's
grafrede, „het zal me nog benieu
wen of ik op tijd thuis ben."
Duikboot in zicht
HET zag er niet naar uit dat de
„Lynx" het hijsen zou. Er
viel nog, behalve dc thuisvaart, 'n
stevig stuk patrouillewerk langs
de kust te doen en afgezien van
dit alles kwam in de morgenstond,
vlak voor zonsopgang, een tweede,
langdurig oponthoud.
„Je puurste zeemanspech", zou
Porky gezegd kunnen hebben. De
ochtend schemerde reeds en in het
Oosten bloosde het eerste daglicht
toen een zwarte streep aan bak
boord vooruit werd gerapporteerd.
Enkele ogenblikken later wist
iedereen aan boord dat een duik
boot in zicht was. En dan kwam
de bevestiging van aller vermoe
den. „Ja, een Hun". De „Lynx"
haalde uit. Hij schoot over de gol
ven alsof hij pijlsnelle, langgerekte
sprongen nam. Tijd tot onderdui
ken mocht niet worden gelaten.
Voetstappen draafden over het
dek. Het ging om seconden. De
streep werd snel groter. Maar de
duikboot deed geen poging om te
verdwijnen: integendeel. Uit het
ijzeren vulcaantje met de ronde
krater spuwde het steeds meer
mannen naar boven, een rij van
grappige kleine kereltjes, die ach
ter elkaar aanholden. Ze draafden
ook niet op het kanon toe. Ze stel
den zich in een lang gelid op. Er
werden signalen gegeven met vlag
gen. Een der kerels ginds zwaaide
uit alle macht. „Ze vragen om
hulp. Ze zinkeny, zei Joe Patterson,
„maar er klonk argwaan in zijn
stem. Die was overbodig. Nog eer
zij genaderd waren sprongen en
kele matrozen overboord en be
gonnen in de richting van de
„Lynx" te zwemmen om zo snel
mogelijk van de onderzeeër af te
ziin.
,,'t Is je reinste nazi-sabotage",
schold Porky en spuwde verachte
lijk een krachtige straal tabakssap
over de railing. „Nou hebben de
„Herren" de kans om voor hun
„Ftihrer" te sterven en nou ver
kiezen ze het door Brittannië ge
red te worden."
Toch scheen dat verkiezen niet
blijmoedig geschied te zijn. De ge
zichten der meeste geredden ston
den verbeten en stuurs toen ze één
voor één de stormladder opklom
men en over de railing gehesen
werden. De officieren kwamen het
laatst. De gezagvoerder had het
harde, fanatieke gelaat van de
partij-Hun. Maar ook hier zorgde
„de sappige jonkheid" voor verras
singen. Een jong officier passeerde
Tom rakelings. Hij zei iets fluiste
rend, snel. Het was hem aan te
zien, dat hij blij was de dans tc
ontspringen. „Es gibt dort noch
einer. Wichtig! Ganz wichtig!"
Tom zag hem vragend aan. Maar
Porky schoot toe als een haai op
een zwemmend varkend. „De ke
rel beweert dat er nog iemand aan
boord is. En dat het van groot be
lang is hem te redden!"
De Ouwe had het gehoord. De
sleep van de Duitsers dobberde
nog aao lij- En de duikboot zonk
niet dieper. „Ga., en kijk maar
'ns", was al wat hij zei.
Tom riep vrijwilligers voor. Ze
meldden zich dadelijk. Porky was
de eerste. Een minuut later roeiden
zij zwaar tegen de golven op. De
„Lynx" scheen het toch niet hele
maal te vertrouwen.
Tom Teddington daalde door het
donkere, geopende gat omlaag. De
anderen volgden. Ze zagen dat de
periscoop was gebroken. Uit het
duistere inwendige klonk een ver
ruisen als stromend water. Dan
hoorden zij kreunen. Porky trok
het doek weg dat daar haastig was
neergeworpen. Er lag een man on
der. Gebonden, half bewusteloos.
Met moeite hesen zij hem aan dek.
Er viel geen tijd te verliezen. Tom
gaf snel zijn bevelen. Porky nam
een actetas mee, die naast de ge
boeide had gelegen. Zij ontvlucht
ten het zinkende schip. Eerst toen
zij een goed eind geroeid hadden
boog Tom Teddington zich over de
geredde heen. Die keek hem ver
wilderd, bijna ongejovig aan:
„Tom!'
„Gerry".
Hij kon niet veel zeggen, Gerry
I. Maar naar de haaien was hij
toch niet. Het bouquetje rozen was
zo omvangrijk dat het niet te sei
nen vief. Het zat nu in z'n tas.
Ze hielpen hem wegkomen, maar
de motor liet hem in de steek. De
vijand kreeg hem te pakken. De
duikbootkapitein ondervroeg hem
scherp. Hij ontkende eert koerier
te zijn, enkel een vluchteling. Maar
de ander geloofde hem niet. Zijn
tas pleitte tegen hem. 's Nachts,
toen zij opnieuw naar boven gin
gen volgde een aanvaring. En een
zwaar lek, de schotten hielpen
niet. Zij zonken. „Je weet de rest",
zei Gerry I uitgeput. En dan nog:
„Pas goed op die tas, Tom. Daar
zat het in. Ik had een zender,
weet je".
Ja, dat wist hij, die Tom.
Verbluft keek Gerry op. „Hoe
kón je dat weten?"
„My love to Jane", zei Tom
zdcht.
„Ik gebruikte haar naam in on
ze code", fluisterde de ander, „ik
rekende er niet op, dat zij of jij dat
ooit zouden horen. Alleen God
wist wat ik bedoelde."
„Misschien wilde Hij juist dat ik
het horen zou", knikte Tom Ted
dington. Dan richtte hij zich op.
De „Lynx" verrees naast hen als
een wand van staal. Zij voeren
langszij. De Ouwe keek omlaag.
„Wat heb je gevonden?" brulde
hij met z'n zware stem.
Tom Teddington stond recht in
de sloep en zag stralend omhoog.
Hij bracht z'n beide handen voor
zijn mond. Dan schreeuwde hij te
rug. Luidkeels, zegevierend bijna:
„Een nieuwjaarsgroet voor Jane,
Sir!"
Negen turnsters gaan
naar Parijs
De volgende negen dames ma
ken de reis mee naar Parijs waar
op 10 Januari 1948 de landenwed-
strijd tegen Frankrijk plaats heeft:
mej. C. Post (Alkmaar), mej. M.
Bernhard (Rotterdam), mevr. A.
Stelling-Noe (Wormerveer), mevr.
A Krol-Koopmans (Leeuwarden),
mevr. T. Cornelese-De Wit (Wie-
ringen), mevr. H. Krul-v. d. Nolk
van Gog (Den Haag), mevr. B.
Koopmans-Hoekstra (Leeuwarden)
mevr. T. Loskamp-Paezens (Am
sterdam) en mevr. G. J. Heil-Bon-
net (Varsseveld).
lengte van 15 cm. dichtstikken. We
zetten het voorpand op het voorzij-
pandje. de rugpasjes op het rugpand,
waarvan de plooi alleen van boven en
van onderen vastgestikt is. en sluiten
de zij- en schouder naden. Dc onder
kant van dc mouw wordt van een
splitje voorzien en ingcrimpeld tussen
een boordje van 2 cm. breed gezet.
De mouw naaien wc. over dc kop
even ingehouden, naad op naad val
lend in het armsgat en onder dc punt
van het schouder pas. Maken we het
kraagje van dezelfde stof. dan naaien
we dc halsrand tussen dc boven- en
onderkraag; nemen we ccn wit piqué
kraagje dan zetten wc het op een
schuin reepje en hechten het vast. Dc
halsopening wordt dan, evenals het
rugsplitje met schuine reepjes stof af
gewerkt.
Nr 2 is een geruit jurkje, waarvan
clc voorzijpanoen schuin genomen
zijn. Hiertoe knipt u van het patroon
van de voorbaan het gedeelte boven
de stippellijn tot de voorste plooivouw
af. laat hiervan dc plooi vervallen en
zet het overgebleven schootje aan het
voor zij pand. Verder volgt u de behan
deling als bij nr. 1.
Bij nr. 3 is het voor pas je los van
het voorpand gekniptZie dc stippel
lijn. De sluitmg is van voren, dus het
rugpas uordt aaneen geknipt vol
gens het patroon.De declnaden.
plooien en het schouderpas zijn ruim
1 cm. breed afgestikt
Nr. 4 heeft de sluiting precies zo
als op het patroon staat aangegeven
en wordt verder net eender gemaakt
als nr. 2.
Aan de hand van deze modelletjes
kunt u zelf zonder veel moeite nog
meer variaties bedenkenProbeert u
het maar en veel succes!
ELLA BEZEMER.
TT IER heeft U weer zo'n patroontje.
-* dat tal van mogelijkheden voor
maken en vermaken biedt: deze keer
voor onze grote dochters van 12 a 13
jaar. Geheel uit dezelfde stof vervaar
digd heeft u ervoor nodig ongeveer 3
meter van 90 cm. of 1.75 meter van
130 cm. breed.
Nr. 1 is van donkere stof en ge
garneerd met kleine sierknoopjesDe
sluiting is op dc rug. dus we laten de
2 cm. brede overslag van het voor
pand vervallen en tekenen deze aan
het rug pasje. We verbinden de rok-
banen en leggen X op vallend dc
plooien in. Hierin kunt u zo nodig een
naad verwerken. De plooien over een
MIDDENVOOR IVOUW
X" VOUW PLOfl'
EVENTUEEL NAAD'
VOUvV PLOP'
xB
1
JURK 12 JAAR
FANNY KOEN.
niet minder dan zes titels
T
M
E
N
R
E
E
S
L
E
K
T
1
J
D
D
N
1
U
N
1
T
W
E
T
E
W
1
R
G
C
E
R
1
A
1
V
E
N
A
U
N
K
0
U
A
E
A
A
E
A
N
H
T
E
S
G
R
E
A
N
t
D
I
's Avonds op 31 DecemberWanneer de klok staal
als in deze figuur, dan verdringen ook de „mensen van
de krant" zich om tot de eersten te behoren die U een
goed 194S toewensen.
Wil men precies weten hoe ze dat doen, tracht dan
per paardesprong deze figuur te doorlopen, be
ginnend met de letter D in het linker pootje!
A LS we het sportjaar, dat achter ons ligt, nog eens overzien, dan dle-
nen we ons tegelijkertijd af te vragen: welke kansen hebben we
voor dc Olympiade? En dan is er in dc baaierd van sportgebeurtenissen
eigenlijk niet zo erg veel te ontdekken, wat ons met hoop en blijdschap
vervult. Nel van Vliet. Fanny Koen, Slijkhuiszullen zij er In slagen
om voor ons land de driekleur aan de mast te brengen? Het geeft weinig
reden tot overmatig optimisme om zelfs achter de namen van onze beste
kanspaarden nog een vraagteken te moeten zetten.
Van Fanny Koen hebben we nog
de hoogste verwachtingen, want op
de athletiekkampioenschappen van
4 Augustus stak zij zo ijzingwek
kend hoog boven haar sexe uit, dat
haar niet minder dan zes titels als
rijpe appels in de schoot vielen. Een
schrale troost voor Gerda Koudijs
en Ans Noordraven.
Van Slijkhuis hadden we meer
verwacht. Hij, zowel als Frits de
Ruyter stelden teleur bij de Engel
se kampioenschappen en in En-
I schcd.e, op de Nederland-Tsjecho-
slowakije-dag verloog hij van Za-
potek. Tot een revanche is het niet
gekomen.
Nel van Vliet is ten slotte in
Monte Carlo Europees kampioene
geworden, maar zal zij met haar
orthodoxe schoolslag nog een kans
maken tegen de „vlindertjes" van
andere landen? Zij heeft ondertus
sen op de 400 meter al weer een
wereldrecord verbeterd van 6 min.
8.4 op 5.58.6 cn dat brengt ons
meteen midden in de onverkwikke
lijke affaire Jan StenderMa
Braun. Onze taaie stadgenote, die
de Hilversummer op de belangrijke
plaats van bondstrainer heeft afge
lost, is ondertussen hurry-up bezig
met stad en land af te zoeken naar
zwemsterretjes. Of we van Hannie
Termeulen of Iet Kostervan Feg-
gelen nog iets mogen verwachten,
j. staat te bezien.
Gestroomlijnde soccer
Soccer kan weer genoeglijk van
z'n glaasje punch nippen, want zo
lang het nog „moord en doodslag"
is als het gaat om een entreekaartje
voor het Olympisch Stadion en nor
male competitiewedstrijden zoals
FeyenoordSparta meer dan
vijftig duizend toeschouwers aan
trekken, dan mag de oude heer niet
mopperen.
Het Nederlands elftal kreeg een
nieuwe trainer, Jessie Carver, won
tegen alle pessimistische voorbe
schouwingen in twee maal met 21
van België, besloot het seizoen door
met 40 van Frankrijk te verlie
zen cn zette op 22 September nog
eens alls brood-ctcnde profeten te
schande door met 62 de Zwitsers
tc overmeesteren.
Toen reeds de kraaien uit de bo
men tuimelden van de hitte werd
Ajax voor de achtste keer lands
kampioen en waren wij in het
Feyenoord-stadion getuige van de
dramatische worsteling tussen Ex
celsior en SVV, die de Schiedam
mers met 10 verloren. Het doel
punt van v. d. Stoep, de gemiste
penalty van Goossens en het uit het
veld sturen van de Bruyn zijn ge
beurtenissen, die in de annalen
van Soccer zijn opgetekend.
Hoogtepunt uit het Soccer-jaar
was ook de wedstrijd in het Feyen-
oord-stadion tussen het Bondselftal
en de Rest van Europa en de ver
kiezing van Faas Wilkes in het elf
tal der Groten, dat in Glasgow,
toen het met 61 van Engeland
verloor, weer erg kleintjes werd,
stemde elke vaderlander tot tevre
denheid.' En dan zouden we ook
NEL VAN VLIET,
werd in Monte Carlo, met de school
slag. Europees kampioene
nog wel iets willen vertellen over
de „gestroomlijnde Soccêr", die ir.
van Emmenes, Karei Lotsy en Her
berts op hun geweten hebben, maar
dan krijgen we ruzie met de hoofd
redactie.
Noble art in de verdrukking
Of in het Nederlandse bokswe-
rcldje de oliebollen wel zo goed
zullen smaken, menen wij te mbgen
betwijfelen, want doordat minister
Lieftinck de koorden van dc de-
viezenbeurs stijf gesloten houdt is
de „noble art" een beetje in de
verdrukking gekomen. De belang
rijke bokswedstrijden van het afge
lopen jaar zijn dan ook aan één
hand af te tellen.
En dan denken we in de eerste
plaats aan de rivalenstrijd tussen
Beb van Klaveren en Luc van Dam
De „old timer" is er zo waar
in geslaagd Luc van Dam de kam
pioensgordel af te kapen, maar
nog geen maand later moest hij
haar weer teruggeven. Tot een be
vredigende beslissing tussen de
twee Rotterdammers is het echter
niet gekomen, want beide ontmoe
tingen moesten wegens oogblessu
res worden gestaakt.
Voor Luc van Dam brachten de
wedstrijden met Beb van Klaveren
niet alleen brood op de plank,
maar zij gaven onze kampioen ook
een morele injectie om weer eens
en nu met succes een gooi te doen
naar dc Europese titel. De Italiaan
se kampioen Manca en de Franse
ex-kampioen Charron werden ver
slagen cn als beloning ligt nu een
ontmoeting met Cerdan in het voor
uitzicht.
Van onze andere pugilisten valt
weinig meer te vertellen dan dat
Nicolaas door Jantje de Bruin van
het eerste plan is verdrongen.
kanen dc Tour de France uit te rij
den. De wereldkampioenschappen
in Parijs leverden alleen voor Mid
delkamp een headline op in de
krant. De Ronde van Nederland en
de wedstrijd in het Feyenoord-sta
dion in het najaar zijn optimisti
sche wielerklanken, die boven de
Moerdijk aangenaam resoneren.
De motorsport wekt aangename
en onaangename herinneringen.
Aangenaam was Assen, dat als uit
een Phoenix uit z'n vooroorlogse
asse is herrezen en verder waren
er ontelbare baanwedstrijden, die
duizenden liefhebbers op de been
brachten. Onaangenaam is die ru
zie in de boezem van de K.N.M.V.
Vopr de ijsliefhebbers zal er mis
schien deze winter weinig te bele
ven zijn, maar zij kunnen voorlopig
nog even teren op het wintertje van
'46'47. Hoogtepunten daarvan wa
ren dc Elfstedentocht en de baan-
lcampioenschappen te Rotterdam,
waar we Jan Langendijk vier-vou-
dig kampioen zagen worden.
De wandelaars denken met ge
noegen terug aan de vier-daagse,
dc dammers aan de titelstrijd tus
sen Keiler cn Ghestem, de korf
ballers (met minder genoegen) aan
de wedstrijden tegen België, die
voor het eerst een nederlaag te zien
gaven. Bij de biljarters was Piet v.
d. Pol „de grote Piet", want hij
werd Nederlands kampioen, Euro
pees kampioen en in Saragossa we
reldkampioen.^ Onlangs in Gronin
gen 'heeft hij van de Nederlandse
titel afstand moeten doen ten gun
ste van Van Vliet. De hockeyers
hebben ook reden tot tevredenheid,
want er werd drie maal gewonnen
van België cn zeilkampioenschap-
pen hebben het bewijs geleverd, dat
er ook op het water nog een hartig
woordje kan worden meegesproken.
De pedalisten
Jefke Janssen, het kleine man
netje uit Limburg, zette alle grote
knapen, zoals Schulte en Middel
kamp, beschaamd, door winnaar te
worden op de Cauberg en daarna
PIET v. d. POL.
Nederlands. Europees cn wereld
kampioen.
Tafeltennisteam voor
Londen
De keuze- cn technische commis
sie van de Ned. Tafeltennisbond
heeft Maandagavond het dames-
en het herenteam samengesteld
voor de wereldkampioenschappen
welke van 411 Februari a.s. in
Londen worden gehouden.
Bij de dames werden gekozen
Margot van Wijk (Den Haag),
Hemy van Woezik (Den Haag)
en Tineke de Zeeuw (Rotterdam).
Ina Kiek (Amsterdam) is reserve.
Bij de heren: Cor du Buy (Eind
hoven), Klaas Huberts (Utrecht),
Goof Lorshcyd (Den Haag) en
Willy van Zoelen (Amsterdam).
Reserve Wim Onderstal (Nijme
gen).
Nonplaying captain is de heer P.
J. Scheffer (Arnhem). Als alge
meen leider treedt op de heeY N.
als laatste der Nederlandse Mohi- Horrendoorn (Utrecht).
