Beiaardier van Amersfoort
M. L. van der
Werfj
Imkers zijn waakzaam:
de bijen zwermen!
Over Cartesius bestaat een
Amersfoortse legende
Kinderboek met
vreemde passages
Van Essen doceert leken in
Amersfoorts proefstation
Wijlen Van Kalveen was zijn vriend
en leermeester
Het heilig
onderricht
Zaterdag 12 Juni 1948
Boekbespreking
By de uitgever» „De Sleutel" te
Haarlem is een boek verschenen
met „Ware en onware verhalen van
Eduard het Schaap". Wy juichen
iedere poging toe, die de kinderlec
tuur uit de sfeer van ,,en toen gin
gen wy een dagje naar tante" of
..freule Tineke had zo intens ïhede-
lijden niet het arme meisje" willen
halen. Een kinderboek moet fris en
natuurlijk zijn en vooral in de taal
en naar de levensopvatting van het
kind zijn geschreven. Vlotte illus-
straties, bcgrijpeiyk voor de jeug
dige lezer, kunnen de aantrekke
lijkheid van het kinderboek verho
gen. Eduard het Schaap heeft met
zijn verhalen nu eens iets bijzonders
willen brengen. Hy is in de keuze
van zijn stof niet bijster gelukkig
geweest. De schrijver nam geen
halve maatregelen. Wy doen een
greep; „Nou", zei de %koo, „we
plassen allemaal op de stoep, lek
ker!" of ..Goed", sprak de aap, „ga
't uitpakken en doe het in je kwyl-
mondic!' en verder. „Adrlaan (de
koe) bloosde tot op haar uier...-...".
Het vervelende is nu dat slechts
uit plaatjes en verhalen moet blij
ken dat "het product van Eduard
een kinderboek is. Op de onver
woestbare omslag en het titelblad
wordt daarover niets gezegd. Hoe
wel onderhoudend geschreven wor
den in de verhalen toch teveel uit
drukkingen gebezigd, die wy de
kinderen juist zo graag willen af
leren. In dit bock vinnen zy een
aanmoediging. Wat te zeggen van
de passage; „De dominee die zucht
te eens en las gehoorzaam verder
Aan leuterpraat was hy gewend,
want hy was zielchcrdcr." Eduard
is zich blijkbaar niet bewust, dat
hij niet deze en soortgelyke „geestl
ge" opmerkingen de levensovertui
ging van een groot deel van ons
volk met voeten treedt.
De tekeningen in dit 'boek zijn
geestig, maar helaas een enkele
keer banaal. Eindconclusie: Het
Schaap had ditmaal niet kunnen
blaten. Voor fl 5.90 kan men zich
dit boek aanschaffen.
TT- x tt Hiermede vervolgen wij onze
'**'111' serie artikelen over bekende en
•7P wol onbekende personen uit ons aller
Wel» nmaeuinn.
"C*R waart nèg een Amers-
foortse legende rond,
waarin de „Latijnse Schole"
met de naam van een groot
Denker in één adem wordt ge
noemd.
Nu haast ik mij want ik
zie onze stadsarchivaris, de
heer Boogerman reeds beden
kelijk de wenkbrauwen fron
sen hier aan toe te voegen
dat het zgn „Latijntje" met de
vroegere „Latijnse Schole" in
derdaad niets van doen heeft.
En ook, dat deze tot middel
eeuwse stadspoort prachtig
omgebouwde Gevangen- Die
ven- of Plompetoren (welke
nooit stadspoort was) zijn fou
tieve naam dankt aan het to
rentje, dat onze stadstimmer-
lieden er in 1861 hebben opge
zet. Voordien was het gebouw
letterlijk de Plompetoren, maar
bij raadsbesluit van 29 October
1860 werd bevolen, dat het to
rentje genaamd Het Latijntje,
staande op de af te breken
Doelen, moest worden geplaatst
op de Gevangenistoren in de
Muurhuizen.
Het Latijntje nam niet alleen zijn
naam mee, maar zelfs, groeide de
onjuiste mening, dat in het „La
tijntje" aan de Muurhuizen dc oude
Latijnse school (omstreeks 1880
naar de Wc*tsingel geplaatst in het
gebouw, waar heden de GG en GD
huist) gevestigd was geweest. Ook
nu nog verslijten vele Amersfoorters
ten onrechte „het Latijntje" voor de
„Latijnse schole", een vergissing,
die nog niet zo heel lang geleden
A LS je
M** Van
ze hoort blaffen, blijf* dan uit hun buurt" mompelt imker
EEN zomerse Woensdagavond. Hoog uit de Onze Lieve
Vrouwetoren klimmen vrolijke tonen van het carillon langs
de spijlen van de gothische ramen omhoog/ Ze schijnen elkaar
achterna te jagen in een heerlijke, opwindende vlucht naar de
matblauwe lucht, de nevelige wolkenslierten en de zon, die lang
zaam naar de westerkim zakt. Dan één trillende, heel hoge toon
en het toppunt der vreugde is bereikt. En nog sneller dan ze
stegen buitelen de tonen nu weer terug. Van heel ver komen ze
dartelend aan en glijden naar beneden. Dieper, steeds dieper.
Tot een' laatste brommende klokkeslag dit jolige krijgértjesgpel
afsluit." Dat was het Oogstlied" zeggen nu beneden zij die
luisterden.
voor zijn speeltafel zit. De mond
hoeken iets naar beneden getrok
ken, de krullende haren dansen
op en neer door het heen en weer
bewegen van zijn lichaam. De han
den grijpen de toetsen, die eigen
lijk grote houten handvaten zijn.
Over de pedalen glijden z'n voeten
en zo ontstaat die mengeling van
luchtige en zware bronzen klan
ken, waarin steeds diezelfde zilve
ren slag terugkeert. De beiaardier
overstroomt zijn stad met wals-
klanken. Sneller en sneller grijpen
zijn handen naar de toetsen. Soms
met een lichte aanslag, dan met
een zware hl naar gelang de tonen
ijl of nadrukkelijk moeten zijn. Bij
dit concert stoort geen hoestende
luisteraar, hier deert het schurend
geluid van de draden, die de kle
pels in beweging brengen, niet.
Want daarbuiten is het publiek,
dat tot luisteren wordt gedwongen.
Daarbuiten is de massa, die je op
het grote plein beneden je verza
meld zou willen zien om te dan
sen op de maten van dc beiaard-
muziek. In die gedachte zit iets
wonderlijks, iets fascinerends. En
die gedachte ook heeft onze bei
aardier achter zijn speeltafel ge-
bracht. 4
Van vader op zoon
Marius L. van der Werf werd in
Amersfoort geboren, waar zijn va
der ii> de Lavendelstraat een mu
ziekhandel dreef. Die gaf hem ook
de liefde voor muziek mee. Al heel
jong leerde hij van z'n vader
die tevens muziekleraar was de
piano^ te -.bespelen, maar toch zou
hij eerst de handelsschool moeten
doorlopen, voor hfj zich geheeL aan
de muziek kon gaan wijden. Dat
whs in het jaar 1924. Aanvankelijk
had hij privaatlessen in onze stad,
later in Bqssum bij Adriaan Lief-
ring. Voor een commissie van het
Belgisch Muziekcollege, waarvan
August de Boeck, Lodewijk Mor
telmans en Emile Bousquet deel
uitmaakten, legde hij in 1932 zijn
examen af. Hetzelfde jaar vestigde
hij zich in Amersfoort als piano
leraar. Toen begon een tijd van
lesgeven niet alleen, maar ook van
concerten, accompagneren, en het
spelen van kamermuziek. Tevens
verschenen er arrangementen van
zyn hand.
In die jaren had hij in de
beiaardier Van Kalveen een
groot vriend. Vaak ging hij
met deze fameuze klokkenspe
ler de toren op en daar
Carillon een typisch
volksinstrument
BOVEN in de toren vlak on
der het carillon zit de
stadsbeiaardier, Marius L. van der
Werf, voor zijn speeltafel en legt
de muziek van het „Oogstlied"
naast zich neer. „Ruik je die hooi
lucht", vraagt hij ons. Behaaglijk
snuift hij de pittige lucht op, die
door de open deur het houten hok
je binnenstroomt. „Je kunt wel
merken dat de wind uit de rich
ting van de Eempolder komt."
Hooilucht en Oogstlied! Een
combinatie die karakteristiek is
voor deze mens, die van kinds af
gewend was de aard van zijn stem
mingen in muziekklanken te laten
beluisteren. Triest, weemoedig of
dromerig. Soms ook klinkt 'er vast
beradenheid door zijn melodieën,
dan weer uitgelaten vrolijkheid.
Maar altijd is het spelen een grote
vreugde voor hem, zoals immers
alle scheppende arbeid bevrijding
brengt En het doet er daarbij wei
nig toe met welk instrument hij de
klanken maakt, piano of carillon,
al is er wel een klein verschil.
Want, zo vertelt hij ons tussen
twee liederen door, het carillon is
vooral een typisch volksinstrument
en uiteraard in het bijzonder ge
schikt voor het vertolken van
volksliederen, die de mensen in
het gehoor liggen, die ze mee-neu-
riën. De carillonmuziek moet tot
alle mensen spreken en aller har
ten verwarmen.
Daarom speel ik Vrijdags
morgens, als het op de Hof
krioelt van allerhande markt-
bezoekers, vrolijke deuntjes en
vooral bekende wijsjes. Dat
hoort zo bij het opgewekte,
drukke gedoe op de markt.
Anders is het gesteld met de
concerten die ik in de zomer elke
Woensdagavond geef. Dan probeer
ik met mijn klokkenspel de sfeer
van de zomeravond te volmaken."
Een paar minuten zijn verstre
ken, de muziek van een wals van
Joh. Brahms staat op de standaard
en langer mogen de klepels van de
33 klokken niet met rust worden
gelaten. Om meer houvast te heb
ben speelt Marius van der Werf
zomer en winter met dikke, scha
penwollen handschoenen aan.
Zie eens hoe hij daar rechtop
hoog boven de stad in de
beslotenheid van de kleine
speelkamer, ontstond in hem
de liefde voor dat begeeste
rend bespelen van de Jpeiaard.
„Ga jij er nu maar eens achter-
zitten", zei Van Kalveen op zekere
Vrijdagmorgen tegen hem. Tegen
sputteren hielp niet veel. Het ging
immers ook helemaal niet van
harte. Sindsdien .speelden ze veel
samen. Tot de oorlog kwam- Ja
renlang werd behalve voor het
aangeven van de tijd, het carillon
niet gebruikt.
Pakkende wijsjes
Van Kalveen overleed en de be
vrijding kwam zonder dat1 Amers
foort een stadsbeiaardier had. Ma
rius van der Werf solliciteerde en
werd in November 1946 inderdaad
aangesteld. Nu is hij het dus, die
's zomers en 's winters elke Vrij
dagmorgen naar de tweede omm'e.
gang van de toren klimt, die de
zomeravond-concerten verzorgt, in
de maand Meidliefst drie avonden
per week het carillon bespeelt en
tenslotte op nationale" vreugdeda
gen de feestende stad met vrolijke
klanken verheugt. Ook het verste
ken van de speeltrommel van hei
uurwerk behoort tot zijn taak. In
die melodieën kan minder gevoui
worden gelegd. De snelheid van de
trommel toch is constant, terwijl
de aanslag van de klepel vanzelf
sprekend immer gelijk is. De me
lodie zal daardoor altijd vlakker en
minder bezield lijken, dan wanneer
de beiaardier haar zelf speelt. Toch
is ook het uurwerk-klokkespel een
factor die kan meehelpen het ca
rillon te laten zingen, zoals zijn
makers het hebben gewild. Als de
burgers van onze stad de tijd wordt
gemeld, klepelen de klokken
vooraf een liedje dat iedereen
pakt: over de scheepsjongen van
Vlissingen, over Hollands v]ag en
het bronsgroen eikenhout in Dim-
burg.
Hoort, daar is het! Negen slagen
worden tot ver van de binnenstad
gehoord. Er spelen geen kinderen
meer op het plein. De zon ls ver
dwenen
„Blaffende" bijen, heeft U ze wel eens gehoord? WU wel, want de wijs
heid was nauwelijks gezegd of één van de gevleugelde honinghaalsters,
die rond de kasten van imker Van Essen zoemen, kwam vervaarlijk op
ons afzetten. Eén van de door vele dichters "bezongen lieve diertjes, kon
het niet langer dulden dat een fotograaf zo maar brutaal weg zijn camera
richtte. Het melodieuze gezoem ging over in een driftig blaffend geluld.
Een tel later stond de man met een pijnlijk gezicht bij de imker. „Niet
wrijven man", klonk het waarschuwend. De bU had het goed bekeken.
Zij had, als een kwade schooljuf, de indringer stevig bij zijn oor gepakt.
Van Essen peuterde omzichtig de angel uit het lelletje, dat snel zwol en
rood aanliep.
phe. De zon klimt, de dagen wor
den langer. De bijen worden on
rustig en trossen aan de korf.
Het is Juni. Een heerlijke
dag. U duwt de tuindeuren
open en stapt argeloos uw
lusthof in waar dikke hommels
aan bloemen bengelen. Dan
breekt eensklaps een tumult
los. Het ls alsof een vliegtuig
laag overkomt. U kijkt in de
lucht en ziet dan tot uw ont
steltenis duizenden bijen in
een draaikolk-beweging om
hoog vliegen.
Éven later klonten de diertjes
in een boomtak bijeen. Een zwerm!
Van dit moment af zal moeten blij
ken wat U bij Uw vrienden-im
kers aan kennis heeft opgestoken.
De tros moet worden geschept. Het,
hele huis in rep en roer. „De
bijen zwermen, de bijen zwermen!"
schreeuwt Jantje. Vader laat zich
niet van zijn stuk brengen.
Onrust
Bijen houden is geen
kinderspel
Zou dit ook het lot zijn van de
bijenhouder? Misschien van de be
ginneling, die nog wat onhandig
met de bijen omspringt. Anders is
het gesteld met een veteraan als
Van Essen, die al vijftien jaar het
leven van clcze insecten van nabij
bestudeert. Er gaat een grote rust
van deze imker uit. Het is wonder-*
lijk maar dc bijen begrijpen, dat
zij van deze man geen kwaad te
duchten hebben. De bijenkap komt
bij deze imker niet dikwijls uit
haar vouwen. Rustig, haast eerbie
dig beweegt de man zich rond de
kasten. Een prachtige bijenstand
heeft Van Essen. Modern zou men
kunnen zeggen. De korven, die een
romantisch tintje aan de imkerij
geven, zijn in deze bijenstand niet
te vinden. Dat is misschien ook
wel beter in deze observatie-post.
Van Essen, die aan de Randenbroe-
kervveg zo heerlijk buiten woont,
telt namelijk onder zijn volken ook
een viertal van de Amersfoortse
afdeling der Vereniging voor
Bijenteelt. Van tijd tot tijd komen
op dit proefstation de Amersfoort
se imkers kijken of er nog iets valt
op te steken. Het is wel gebleken,
dat ook voor de imker het gezegde
geldtr „men is nooit te oud om te
leren". Steeds kofrit de bijenhou
der voor verrassingen te staan.
Observeren
Hoe dikwijls zult U zelf niet zo'n
bijtje hebben geobserveerd. U volg
de haar in haar vlucht van bloem tot
bloem. U hebt met bewondering
voor de korven gestaan waar de
bijen geel van de stuifmeel af en
aan vliegen. Maar verder ging uw
belangstelling niet. Totdat u zich
plotseling onweerstaanbaar tot
deze insecten voelde aangetrokken.
u moest en zou ook een bijenkorf
hebben. Gelukkig met uw bezit
haast u zich van de bijenmarkt
naar huis. Ziezo daar staat mijn
korfje. Kijk die lieve diertjes toch
eens vliegen. De kinderen jengelen
om honig. u likt bij voorbaat al
uw lippen. Dan komt de catastro-
zelfs de topoloog dr. Le(jden en
wijlen onze stadgenoot dr. Regelink
parten heeft gespeeld.
Juist door die foutieve mening
lijkt de overlevering, „dat Herman
Gorter woonde nabij het Latijntje,
nabij de oude Latijnse School"
merkwaardig veel op een andere,
veel oudere, Amersfoortse legende,
Namelijk op die, welke sedert drie
eeuwen van geslacht op geslacht
naar de huidige generatie is over
geleverd en welke ons voorhoudt,
dat dc grote Franse wijsgeer Car
tesius in Amersfoort heeft gewoond
jin het huisje vlak naast de Latijn
se School". Maar dan in het huisje
naast de èchle Latijnse school, d i.
die in het vroegere AgnictenklooS'
ter aan de Herenstraat. Hoe onze
grootouders er aan kwamen wee: 'ik
niet, doch ze wisten in elk geval
de woning van Cartesius precies
aan te wijzen: naast de Latijnse
School op dc plek waar in 1646.
„In 't Hoff van Clecf" werd ge
bouwd.
Of dat nu allemaal wéar is, kun
nen we natuurlijk niet meer achter
halen. Het oude Agnictenkloostcr
is de weg gegaan van zo vele an
dere lieve dingen in Amersfoort.
Het klooster werd gesloopt en in
zijn plaats kwam ccn bakbeest van
een schoolgebouw en de Remon
strantse kerk te staan en wat er met
het vermeende huisje van Cartesius
is gebeurd is me niet bekend. Kun
nen de stenen dus niet meer spre
ken, de schriftelijke bronnen kun
nen het nog wél. Zij geven echter
maar een bedroevend klein beetje
houvast bij het naspeuren van dc
Amersfoortse tijd van de rusteloos
zwervende wijsgeer Descartes. Ze
vertellen ons van de 24 keren, die
Cartesius door dertien verschillen
de plaatsen verhuisde tijdens zijn
verblijf in Holland, doch bij mijn
weten is het van de Nederlandse
geschiedschrijvers slechts Busken
Huet, die in ccn voetnoot aan
stipt dat Cartesius in Amersfoort
„zou hebben gewoond." (Het Land
van Rembrandt Ila pag. 113).
Engelse bron
er een bron,
meer Amers
foorts nieuws over Cartesius op
borrelt on dan ook een zéér-be*-
trouwbare bron; ji.1. een oudere
uitgave van de Cyclopaedia Brit-
tannica, waarin gelezen kan wor
den dat omstreeks het jaar 1640 on
ze oude stad deze grote Europeaan
onder haar inwoners heeft geteld.
Aldus op dit punt dc Amersfoort
se overlevering bevestigend
Gelukkig is
waaruit wat
Amersfoort, where lie (Cartesius)
Imker Van Essen neemt uit één
en kijkt hoe het
Hij was eenmaal tijdens het
zwermen bij de rustige Van Essen,
nu moet hij zelf dit zaakje op
knappen. Maar de keeps was niet
te vinden. „Waar is de keeps"
schreeuwt vader. Jantje blijkt er
meer van te weten. Hij rent de
tuin in en uit de zandbak diept hij
het korfje op waarin de tros moet
worden geschud. „Deksels, wat zit
die tros hoog", zucht vader en
bromt* tegen de „turf-hoog" die
met het korfje komt aanrennen.
Ten slotte belandt de tros toch in
de keeps. De adsplrant-imker is
door deze gebeurtenis een ervaring
rijker geworden en een stap dich
ter tot het leven van zijn bijen ge
komen.
Voor de verdere afwikkeling zal
hij maar een deskundige raadple
gen. De zwerm mag niet verloren
gaan!
Zo gaat het bij de adspirant-
bijenhouder! Kom bij Van Essen
en U zult bemerken dat dit alles,
met wat minder rumoer geschiedt.
Aan de grote proefkast van de
vereniging trossen de bijen.
De hand van dc oude imkei
schuift zacht tussen de diertjes. Zij
blijven kalm en als Van Essen zijn
hand heft, hangt een dikke tros
bijen tussen zijn vingers.
Voor geen geld van de wereld
zouden wij het de man na willen
doen. Misschien zijn wij wat te
lomp. Als de fotograaf een beetje
vreemd met zijn hoed staat te ma
noeuvreren is het met de rust ge
daan.
„Blaffend" vliegen .de bijen op
en zelfs de oude imker ontkomt
ditmaal niet aan een venijnige
steek in zijn lip.
Niet de honig
Wij hebben het nu wel door.
Bijenhouden is niet eenvoudig. Er
zijn jaren voor nodig voor men de
knepen van het vak kent. Het is
als met 2oveel liefhebberijen. Men
begint er aan in de roes om ook
zo iets te bezitten. Later komen de
moeilijkheden om de hoek kijken.
Hij die het bijenhouden om de ho
nig begonnen is zal vrij zeker niet
van de werd^mdat hif de^atuur'liefhw^t
volk er voor staat en bovenal bewondering koestert
-r/-' voor het leven der bijen, zal zich
,,/\rcni[oto een gelukkig mens voelen.
Het zogenaamde „Latijntje" heeft
met de Latijnse schole" niets van
doen.
also lived, seems to be connected
with a love affair the only one In
his live; at least It was there that
his daughter Francinc died in 1640,
at the age of five."*) („Amersfoort,
waar hij (Cartesius) ook woonde,
schijnt verband te houden met een
liefdesgeschiedenis de enige in
zijn leven; daar stierf ten slotte zijn
dochter Francine in 1640, in de
leeftijd van vijf jaar).
Peter van de Birkt.
Zou dit in de begraafboeken
van 1640 nog kunnen worden nage
gaan? P. v. d B.
Voor de Zondag
Op dc hcirweg van Jeruzalem
naar Gaza reisde ccn aanzienlijk
vreemdeling, ambassadeur van het
Ethiopisch hof. Zijn 'reislectuur is
'n deel van dc Bijbel. Maar hij be
grijpt niet, wat hij leest. Die rei
ziger op z'n prachtige reiswagen
trekkend langs een oosterse hcir
weg aan het begin van onze jaar
telling, dat is alles ver weg. Maar
dat laatste is vlak bij. Of hebt u
de Bijbel door?
Dc tweede figuur, die ten tonele
komt in Handelingen 8, is die van
Filippus. Dc evangelist. Het frap
peert me, dat die man zo iveintg
stichtelijk is, met z'n korte zake
lijke vraag cr ineens midden.in zit.
En dat alles, wat hij verder doet,
niet anders is, dan uitlegging van
de profetie. Nee, meer dan dat, hij
verkondigt hem Jezus, zegt hem
Jezus aan.
Wanneer dat gebeurt is, volgt er
eenvoudig en vanzelfsprekend de
doop. Daarmede heeft Filippus
zijn taak volbracht. Het is het slot
van deze geschiedenis, het begin
van ccn blijde levensreis. Wc ho
ren de afloopniet. Hoe of de
kamerling ginds in Ethiopië het wel
met dit zcér summiere christelijke
gploof gemaakt mag hebben? En of
zijn familie ook bekeerd is. Neen,
hier wordt alleen de methode ge
geven, om zo te zeggen het werk
schema Gods in deze wereld. Daar
is Zijn Woord primair Daar is een
gewoon mens intermediair. Daar ls
uiteindelijk de blijdschap verze
kerd.
Jaren geleden kwamen cr twee
studenten bij me aan de deur. Ze
waren volkomen buitenkerkelijk.
Ze vroegen,' of ik ook les in de
godsdienst gaf. en wat dat kostte
per uur. Ze misten Godc zij dank
niets van een catechisatie, waar je
heen „moest" en die niets kostte
en dan ook niet gewaardeerd werd.
Ze waren stom verbaasd over de
service van dc Kerk.
Dat cr velen met de Bijbel en de
levensvragen niet uit de weg ko
men, vind ik niet zo verwonderlijk.
Maar dat zulke vreemde vragers zo
weinig komen opduiken Dr Kerk
zal de wacht moeten houden aan
de grote weg en de passanten
nauwkeurig moeten gadeslaan.
Want de methode is sedert dien
niet gewijzigd. v. E.
TT-racers niet op
eigen benzine
Het fabrieksteam van Gilera in
Assen zal in de TT-races uitkomen
met tv/ee of drie van de nieuwe
viercylinder fabrieksmachines. die
de stryd tegen de teams van Nor
ton. AJS en Triumph zullen opne
men. Doordat Gilera nu officieel
uitkomt, bestaat er nog ccn goede
kans. dat ook Guzzi acte dc pré-
sencc zal geven.
Teneinde de stryd zo sportief mo
gelijk te. doen verlopen, zyn ver
schillende maatregelen genomen.
Zo mogen dc ryders niet op eigen
benzine ryden. maar is bepaald, dat
zij een uur voor de start aanwezig
moeten zijn met een lege tank.
waarna deze door officials met
brandstof van vastgesteld gehalte
wordt gevuld en vervolgens verze
geld. Deze zegels worden eerst vlak
voor dc start verwijderd. Zo wordt
de strijd benerkt tot machine en ry-
der alleen, hetgeen ongetwijfeld de
sportieve waarde van de races ten
goede zal komen.
Russische chirurgie
De chirurg Sergei Yudin, speci
alist op het gebied van maagkan
ker heeft voor de tweede maal de
Stalinprijs gekregen.
In de loop van dit jaar kreeg de
chirurg deze onderscheiding voor
zijn nieuwe methode bij het aan
leggen van een kunstmatige slok
darm. Professor Yudin behandel
de op deze wijze meer dan 200 pa
tiënten.
De General Motors heeft
Donderdag bekend gemaakt, dat
tengevolge van het staaltekort
200.000 arbeiders ontslagen zullen
worden voor een periode van tien
dagen.
Van deze oude imker gaat een grote rust uit. Ook zonder bijenkap
kén hij zich tussen de zoemende bijen begeven
k ,.Archi[otom
