Edith Pijpers:
Fijnbesnaarde vrouw met grote
kunstzinnige gaven
Hoog boven onze stad
klinkt de hamerklop
Korfballen, een door en door
Nederlands
spel
Ds. Hadders gelooft in zijn
nieuwe taak
„Ikzou meteen huis op wielen overal
willen gaan waar schoonheid is"
Egalisatie van
terreinen
Zaterdag 23 October 1948
3
KentU
ze wel?
Hiermede vervolgen wij onze
serie artikelen over bekende en
onbekende personen uit ons aller
omgeving.
Amersfoort is mooi maar 't
Edith Pijpers in haar atelier
voor haar altijd bezette
schildersezel
klimaat zo grimmig
X-IET is van de stad uit een
-"-klim naar het in 't herfstge-
tinte blad verscholen huis van
de beeldend kunstenares Edith
Pijpers. Een huis op de Berg.
Uiterlijk niet zo zeer verschil
lend van de anderen, die soms
systematisch soms verstrooid als
blokken uit een bouwdoos tegen
de bosachtige Amersfoortse
Berg staan. Ik weet het als mijn
hand de trekker raakt en de bel
haar altijd wisselende melodie
door het stille huis galmt: achter
deze deur, daar moet het anders
zijn! Daar zal die ondefinieer
bare geur van het atelier zijn.
Het atelier waar de rustige
figuur van een goed en fijnbe
snaard Amersfoorts kunstenares
zich tussen haar schilderijen en
boeken beweegt. In deze sfeer
moet het goed zijn zich te be
zinnen op de waarde van het
leven.
Het blijft stil in het oude huis.
Mijn blik dwaalt door de tuin,
waarin de pastel-tinten van herfst
bloemen domineren. Zie hoe de
herfst heerst. Het stemt mij wee
moedig. £en ijle berk staat als een
bruidsboeket tegen het donker
groen van dennen. Windvlagen
ontnemen hem zijn gouden kroon.
Het is de altijd terugkerende strijd
tussen leven en dood in de natuur.
Brandend staan de kleuren in een
grijzige nevel tegen de huizen aan.
Nogmaals reikt mijn hand naar de
trekker. Een harde ruk aan de bel
verscheurt de stilte. Aarzelend gaat
een raam open. Dan hoor ik het:
„mijn zuster en ik zijn nauwelijks
uit Amsterdam terug. Het is een
rommeltje hier." Eyen later stom
mel ik, op een vriendelijke uitno
diging om toch maar even te ko
men praten, de trap op naar het
atelier. Nu weet ik het zeker. Mijn
voorgevoelens zijn juist geweest.
Hier is het goed te zijn. Langs de
wanden staan schilderijen en teke
ningen.
Zo begon 't
RUSTIG ruimt de in haar métier
vergrijsde Edith Pijpers de boel
wat aan de kant en antwoordt lang
zaam op mijn vraag hoe zij tot te
kenen en schilderen is gekomen.
„Al heel jong" zegt zij „han
teerde ik de tekenstift." Vooral de
mensen trokken mij aan. En dan
trok ik dikwijls de bossen in of de
velden door. Er was altijd wel wat
dat mij boeide en tot tekenen
dwong. Het was de kunstenaar H.
J. Wolter, van 1925 tot 1938 hoog
leraar aan de Rijksacademie, die
haar de eerste lessen gaf. Wolter
had een goede kijk op zijn leerlin
ge. „U moet niet bij mij zijn, ga
naar de Haagse Academie" was
zijn advies. „U redt het daar wel".
Een knap portret van een viool
spelend Amersfoorts meisje, door
Edith Pijpers nog niet zo lang ge
leden geschilderd.
Edith ging en zij redde het inder
daad. Het is wel een worsteling ge
worden. Soms een misverstaan van
haar bedoelingen. Maar toch altijd
een opwaarts streven. In die jaren
van studie, van haar 18e tot haar
24e levensjaar, werd de basis ge
legd voor haar verdere leven. Als
zij de academie verlaat, trekt zij
met haar moeder zij was drie
jaar toen in 1889 haar vader stierf
naar het Veluwse dorpje Gors-
sel. Het was vooral in deze tijd,
dat zij er op uit trok om studies
te maken om dan plotseling, als de
schilder A. Coert in haar leven
komt, in een romantische visie op
dc natuur schilderijen te maken,
die door hun bijzondere verfbehan-
deling opvielen. Het was de kun
stenaar Coert, die haar In grafi
sche richting dreef en palet en
penseel moesten voor enige tijd
wijken voor de etsnaald. Voor deze
vrouw, die met de penseel zo boei
end kon tekenen, bracht het werk
op de etsplaat geen bevrediging.
Toch wordt zij aangetrokken door
de zwart-wit-kunst.
Zij gaf aan een oproep van de
graficus J. G. Veldheer gehoor en
volgde een cursus in houtsnee aan
de grafische school te Amsterdam.
Het was in deze periode dat zij van
ae critici het verwijt kreeg, dat zij
in haar houtsneden teveel aan
dacht schonk aan de nuance. Jo-
han Schwencke, die eens uitvoerig
haar houtsneden besprak schreef
daarover: „Wij zouden hier te-pas
En de lexicon?
Dit zegt de lexicon van Edith
Elizabeth Pijpers. Geboren 27
September 18S6 te Amsterdam.
Opleiding: Lessen van Henk
Wolter. Haagse Academiecur
sus houtsnijden van Veldheer te
Amsterdam. Zij maakt houtsne
den en schilderijen. Onderwer
pen in houtsneden: dier, mens,
bloemen, een enkele keer land
schap. In schilderijen: portret,
bloemen, stilleven, landschap
en stadsgezicht. Is lid van ,J)e
Onafhankelijken" en Amers
foorts Kunstenaars Genoot
schap. Exposeerde met deze ver
enigingen en vroeger op exposi
ties van ,,St. Lucas".
Hield o.a. twee eigen tentoon
stellingen bij de Vuurslag,
Scheveningen (1924 en 1926).
Nam deel aan de expositie
..Kunst van onzen tijd". Den
Haag, 1936. Haar houtsneden
kenmerken zich door eenvou
digheid, terwijl zij tussentinten
aanbrengt in dc wijkende par
tijen, haar schilderijen vaak
door een „arcerend'' of teken
onderwijsschilderen, hetgeen
een levendig resultaat oplevert.
Woont te Amersfoort.
daarvoor moet je in Amersfoort
zijn."
Tegen de wand staat nu een
kleurig schilderij. Kinderen zitten
rond een tafel en buigen zich aan
dachtig over speelgoed. „Dit is een
van mijn laatste stukken, straks
wil ik er meer gaan schilderen".
Zij vertelt dan hoe zij op enige
Amersfoortse scholen de kinderen-
in al hun eenvoud en ongekunsteld
heid wil benaderen. Edith Pijpers
is een groot kunstenares. Aan
werkkracht heeft zij nog niets in
geboet. Exposeren is duur, laat ik
daar mijn tijd en geld dan niet aan
besteden. Voorlopig blijf ik wer
ken. Ik zou overal willen zijn, een
huis op wielen willen bezitten om
aan zee te zijn of in de bossen.
Het is zo goed het mysterieuze en
geheimzinnige te beluisteren en te
beschouwen."
Helaas ook aan deze kunstenares
gaan de zorgen van deze tijd niet
ongemerkt voorbij. Zij bijt zich
daarom vast in haar atelier en
werkt, en werkt om de gemeen
schap met haar kunst te dienen tot
haar laatste ademtocht.
Griezelig? 't Is maar hoe je het be
kijkt. Deze bouwer aan de steiger
op onze toren trekt zich weinig aan
van de diepe afgrond daar naast
hem. Als de straffe wind maar
even wat gaat liggen klautert hij
weer op het plankier om z'n kar
wei af te maken.
kunnen vragen, of de critici dan
wel zij, die daarvoor doorgaan, zich
wel altijd genoeg rekenschap ge
ven van de gevolgen van hun
menigmaal vluchtig neergepend
ooudeel. Hier is een vrouw, die
onmiskenbaar gaven heeft voor
de houtsneê, over haar vermogens
aan het wankelen gebracht".
Gelouterd
ZIJ liet dan ook de guts rusten
en greep opnieuw naar palet
en penseel. Hoe zeer bleek nu, dat
zij gelouterd uit de strijd kwam.
Zij maakte zich los van academi
sche invloeden, bereikte een gebon
denheid in haar schilderijen die
ook nu nog de beschouwing van
haar oeuvre tot een stille, diepe
vreugde maakt. Uit Gorssel gaat zij
naar Amersfoort om daar haar le
venswerk te voltooien.
Terwijl zij vertelt, haalt zij haar
jongste werkstukken voor de dag.
Het is een feest voor het oog. Haar
portretten zijn verrassend goed.
„Aan die Huizense vrouw ben ik
nog bezig" zegt zij. „Het is jammer
dat al die klederdrachten gaan
verdwijnen. Wat komt zo'n gelaat
toch prachtig uit onder die smette
loos witte kap." Inderdaad het is
wondermooi en wij mogen Edith
Pijpers er dankbaar voor zijn, dat
zij deze dingen der vergankelijk
heid zo meesterlijk in kleur en lijn
heeft vastgelegd.
„Wat is het toch prachtig bui
ten" verzucht ze en ze vervolgt wat
bedroefd: „Het Hollandse klimaat
moest beter zijn. Oh, ik zou er da
gelijks- op uit trekken om al dit
schoons te vereeuwigen". Stil
droomt zij dan weg met haar ge
dachten naar het zonnige zuiden.
En uit de veelheid van haar oeuvre
diept zij schilderijen op die aan
haar verblijf in zoni ,er streken
herinneringen oproepen. „In mijn
tuin vind ik mijn grootste vreugde.
Eens op een avond zag ik bij 't vij
vertje hoe een iris openbloeide. Ik
zal het nooit vergeten." Dan eerst
begrijpen wij, dat deze vrouw een
warme Rilke-vereerster is. Rilke
die zo uitzonderlijk in de schoon
heid van het leven doordrong.
Grote werkkracht
LANGS het venster dwarrelen
vergeelde bladeren. Edith Pij
pers kijkt op en maakt mij op
merkzaam op de wonderlijke tinten
en kleuren die tegen de huizen en
tussen de bomen broeien. „Dit zou
ik toch niet willen missen. Amers
foort is mooi. In Amsterdam heb ik
een paar gelukkige dagen gehad,
het is een prachtstad, doch de na
tuur blijft mij altijd trekken en
WAT weet U van korfballen? Ver
moedelijk weet een groot deel van
de Amersfoortse bevolking er zeer wei
nig van.
En toch ia korfballen een prachtige
sport. Het is geen kijkspel, zoals voet
ballen. Maar zeer weinigen zijn bekend
met de regels en dc algehele „opzet"
van het spel.
Korfbal wordt gespeeld op een recht
hoekig veld, dat in drie even grote vak
ken ls verdeeld. Elke partij telt zes
dames en zes heren. In elk vak staan
dus twee dames en twee heren van
Iedere partij. Deze mogen niet buiten
hun bepaalde vak komen. Indien ze dit
toch doen. krijgt de tegenpartij een
vrije worp. Het doel van het spel is de
bal van boven door dc korf te werpen.
Indien dat geschiedt, ls er een doelpunt
gescoord. De wedstrijd duurt net als
bij het voetballen 2X45 minuten.
De drie vakken heten vcrdcdlgings-
vak, middenvak en aanvalsvak. Alleen
van het aanvalsvak uit mag gedoelpunt
worden. Van de andere vakken uit
wordt de bal dus „opgebracht". De
spelers van een bepaalde partij werpen
elkander de bal toe. De tegenpartij
tracht dit door „dekken" te voorkomen
en mag bij het „dekken" ook „hinde
ren". Men mag met de bal niet lopen.
Een andere belangrijke regel is, dat
men een speler nooit de bal uit dc han
den mag slaan. Alleen seksegenoten
mogen elkander hinderen. Uit een vrije
worp mag men niet direct doelen. En
tenslotte: men is tot samenspelen ver
plicht.
De scheidsrechter kan bij ernstige
overtredingen in plaats van een vrije
worp een straf Worp toekennen.
Telkens, wanneer twee doelpunten
zijn gemankt, wordt door opschuiving
van vak verwisseld.
Nederlands spel. Op de Olympischo
Spelen ln Amsterdam ln 1928 werd het
door het NOC als demonstratie-spel aan
het programma toegevoegd. Het duurde
echter lang voordat in het buitenland
belangstelling kwam voor deze sport.
Met name in Engeland wordt op het
ogenblik enthousiast gekorfbald, ter
wijl ook ln België tal van korfbal-
enthousiasten zijn te vinden. Engeland
echter maakt ook qua spel gestadig
vorderingen. De Engelsen kwamen eni
ge tijd geleden in Nederland eens rond
neuzen hoe het spel hier gespeeld werd.
Het resultaat was dat in Engeland tal
van verenigingen werden opgericht.
Korfballen is er nu als bedrijfssport
zeer populair. Reeds zijn enkele offi
ciële Engelse teams in Nederland ge-
t -
weest en, zoals wij reeds berichtten zijn
er plannen om in het volgende jaar een
korfbalwedstrijd tussen Amersfoort en
Rotherham te laten spelen, hoewel de
korfballers uit Rotherham zekere be
zwaren schijnen te hebben om zich aan
te sluiten bij het uitwisselings-comlté.
Zij hebben echter reeds contact opge
nomen met de GooisUtrechtse Korf
bal Bond en met de Amersfoortse ver
eniging „Soesterkwarticr". Deze ver
eniging ls de voornaamste Amersfoortse
korfbalclub. Er wordt iedere Zondag
gespeeld op een van de terreinen van
„Birkhoven",
„Voor een jeugdpredikant is in deze
stad veel te doen"
EEN vol jaar later dan we hadden verwacht begint ds Hadders uit
Lisse zijn taak als jeugdpredikant bij dc Nederlandse Hervormde
Gemeente in Amersfoort. Nog is zijn pastorie aan de Vondellaan niet
helemaal op orde en omdat zijn vrouw beneden nog druk bezig was,
noodde hij ons in zijn studeervertrek op dc bovenverdieping, toen wij
hem van de week eens naar zijn plannen gingen vragen.
Een eenvoudig marmeren kruis hangt er boven een antieke kist,
tegen de zijwand een lage kast vol boeken, aan de tegenovergelegen
muw een rekje met wat pijpen. een reproductie van een Van Gogh en
hier cn daar een foto. er zo maar opgeprikt. Achter zijn bureau „de
nieuwe dominee". Een smalle figuur in een grijs pak. het donkere haar
glad achterover gekamd, een geestige trek rond de mond cn de heldere
ogen in het smalle jonge gezicht achter brllleglazen verborgen.
Zondag bevestiging en
intrede in St. Joris
In de herfst van het vorige jaar
nam ds Hadders zijn beroep naar
Amersfoort aan. De woningnood is
echter voor predikanten even on
barmhartig als voor ieder ander en
zo moesten een winter, een lente
en nog een hele zomer voorbijgaan,
vóór hij definitief naar onze stad
kon komen. En nu we dan voor
hem staan, is onze eerste indruk:
een levendig mens. enthousiast,
daarin wat getemperd door de be
zonnenheid van een, hoewel be
trekkelijk korte, toch veelzijdige
ervaring.
Ds Hadders acht zijn nieuwe taak
drieledig. In de eerste plaats zal hij
leiding geven aan het godsdienst
onderwijs op de openbare scholen
en de inrichtingen voor bijzonder
neutraal onderwijs. De mogelijk
heden. die de wet voor dit gods
dienstonderwijs heeft geschapen,
zijn nog lang niet helemaal uitge
buit, zo zegt hij. Ds Hadders is er
een warm voorstander van, dat de
leerkrachten hierbij zelf worden in
geschakeld. Die kennen hun stelle
tje en de man, die zo eens in de
week voor de klas komt staan,
blijft een vreemde. Ook het garni
zoen is een terrein, dat nog nage
noeg braak ligt. De Jonge Kerk met
haar „Instuif" heeft al héél veel en
héél goed werk gedaan, maar er
moet meer gebeuren. Er zijn er zo
veel die hun vrije tijd verslenteren.
Ontmoetingssamenkomsten. cate
chisaties en vooral het onderbren
gen in gezinnen waar ze zich thuis
voelen. d£t zijn volgens ds Hadders
enigo remedies.
De motor!
Dit garnizoenswerk is nog geheel
nieuw voor hem en over het wel
slagen van de plannen, die er lig
gen, kan hij dus nog geen enkele
verwachting koesteren. Het is ech
ter zijn vaste overtuiging, dat het
werk geen resultaat zal opleveren
als de kerk niet midden tussen deze
jongens gaat staan en maar afwacht
tot ze naar de kerk toekomen.
Dit verzamelen tot een gemeen
schap zal het .werk van de jongeren
zelf blijven. „Het moet zo zijn, dat
ik ze bij hun arbeid zal stimuleren",
vindt ds Hadders. „Ik zal de motor
zijn en die plaats geloof ik ook te
moeten innemen ten opzichte van
het werk der kerkelijke jeugdver
enigingen. In het voorzitterschap
van de Hervormde Jeugdraad, dat
ik van ds Steenbeek overneem, ligt
die taak trouwens al besloten. Ik
zal moeten activeren en onze jeugd
moeten vormen tot een gemeen
schap."
De gemeenschapsgedachte leeft
bij deze predikant, die er van over
tuigd is dat het gesprek in kleine
kring eerder tot een eendrachtig en
levend geloof zal leiden dan groot
scheepse acties, die aan de massa zo
vluchtig voorbijgaan. En juist aan
die massa-jeugd moet nog zoveel,
Sport binnen onze
landsgrenzen
Een fraai spelmoment. De aandacht
van de spelers is zonder uitzonde
ring op de korf gericht
Korfballen ie een sport, die in dc toe
komst zeer zeker nog meer beoefenaars
zal trekkon dan op het ogenblik. Korf
ballen is erg gezond. Men gebruikt alle
mogelijke spieren, armen cn benen zijn
voortdurend in beweging. Bovendien
kweekt korfballen team-geest. „Men is
tot samenspelen verplicht", zegt immers
de bepaling.
heel veel worden gedaan. Evenmin
als zijn voorganger gelooft deze
jeugdpredikant dat do huidige jeugd
zoveel slechter is dan do vroegere.
„Het werk voor die groep moet
grootsér worden aangepakt, de kerk
moet cr midden in springen De
jeugd zit wel degelijk vol vragen
en de onverschilligheid, die we bij
haar opmerken, zit alleen maar aan
de buitenkant. Dat is een masker,
een pantser waar we doorheen moe
ten breken." zegt ds Hadders. cn
ook daaraan zal ik gaan werken Er
zit muziek in dit werk voor cn on
der de jongeren, ik geloof er in en
ik voel me er «dan ook sterk toe
aangetrokken. Belangrijk is het ook,
want de jeugd van nu is de ge
meente van straks. Werkelijk voor
een jeugdpredikant is ook in deze
stad veel te doen."
Intrede
Tot nog toe heeft ds Hadders zijn
liefde tot de jeugd voor een ge
deelte in daden kunnen omzetten
in de zomerkampen van de Jongo
Kerk. waar hij bemoedigende erva
ringen op deed. En dan is hij vroe
ger natuurlijk lid geweest van ker
kelijke jeugdorganisaties. Drente
naar van geboorte, zijn wieg stond
in 1915 in een boerderij te
Nieuw Amsterdam, trok hij met
zijn vijftiende Jaar weg van huis
om elders het gymnasium te kun
nen volgen. Ruim een jaar was hij
hulppredikant in Lemmer en Hel-
lendoorn. daarna diende hij sedert
September 1943 de gemeente Boven.
Smilde en sinds 1946 de Hervormde
Gemeente van Lissc. Zondagmorgen
wordt ds Hadders door de praeses
der kerkeraad. ds A. A. Koolhaas,
in het ambt bevestigd cn in de mid-
dagdienst van vijf uur zal hij dan
zijn Intrede doen als de eerste pre
dikant in Amersfoorts Hervormde
Gemeente, die zich geheel aan het
jeugdwerk zal kunnen wijden.
„D'r is een complete storm
buiten. Daar kunnen we met
geen mogelijkheid verder wer
ken." De man in de blauwe
overall wijst met zijn duim
naar de ijzeren steiger, die
hier op de tweede omloop van
de O. L. Vrouwe toren zo ste
vig op zijn ijzeren poten staat
Geen Amcrsfoorter die van de
week in de binnenstad eens
omhoog heeft gekeken, zal het
zijn ontgaan, dat kleine figuur
tjes daar ergens hoog tegen de
toren bezig waren een ijzeren
web te weven. Met een man
van de dienst gemeentewerken,
die daar restauraties gaat uit
voeren, zijn we eens naar ze
toe geklommen. Van dichtbij
bekeken lijken ze lang niet
klein. Bomen van kerels met
knuisten, die meer gewend zijn
om te gaan met ijzeren binten
en balken, dan met het potlood
waarmee ze wellicht hun bere
keningen hebben gemaakt.
Ze schrikken niet gauw ergens
van terug, maar die straffe wind
van beneden lijkt hierboven een
orkaan, die met gemene vlagen om
de toren loeit. Dat houdt geen
mens uit en dus zijn ze maar naar
beneden gekomen, waar overigens
genoeg te doen is om de tijd vol te
maken, 's Morgens om zeven uur
klauteren ze langs het schemerige
spiraaltrapje naar boven, 's avonds
om vijf uur eerst voelen ze weer de
begane grond onder dc voeten.
De constructie van die ijzeren
wirwar tussen de tweede en derde
omloop van onze toren is het begin
van een werk, dat naar schatting
ongeveer anderhalf jaar zal duren.
Na die tijd zal onze lange broeder
weer geheel hersteld in ons mid
den staan. Men begint bovenaan en
zal in de loop van de tijd de zaak
naar beneden afwerken. Wat deer
lijk gehavend is onze toren. We
wagen ons door de klimkoker op
het eerste platform van dc steiger,
schuifelen vlak langs het carillon
door het raam naar buiten cn staan
met onze neus bovenop de diepe
putten die in dc muren en pilasters
zijn geslagen door de Canadese
granaten, die cr vlak voor de be
vrijding op werden afgevuurd. Dc
ontstellende verwondingen hebben
die hele brede, hoge muur aange
vreten, die nu we hier buiten zo
griezelig boven het niets staan
als een diep ravijn onder ons ligt.
Hier een scheur, daar een gat en
ginds een totaal verpulverde raam-
stijl, waarvan we ons afvragen hoe
ze die ooit weer heel krijgen. Ook
de kleine toren is beschadigd, hoe
wel niet door oorlogsgeweld. Maar
dc steenhouwer is al aan het werk.
Hij hakt en houwt wel niet zo ge
vaarlijk hoog daar ergens beneden
ons, maar straks zal hij zijn karwei
ook hierboven moeten uitvoeren.
Met de metselaar! En voor hen zijn
deze steigers.
EEN prachtig stanltje van mo
derne constructie is deze 'jze-
ren steiger. En zo goedkoop omdat
de ijzeren binten door hun licht ge
wicht cn de eenvóudige wijze
waarop ze in elkaar worden gezet
zich vlug laten verwerken tot zo'n
stalen geraamte. De mannen van de
gemeente zijn cr wat enthousiast
over! We moeten er niet aan den
ken wat een moeite we gehad zou
den hebben, als wc met houten
steigers aan de slag hadden moeten
gaan, zeggen ze van tijd tot tijd.
Gevaarlijk om zo hoog te wer
ken? Och. dat hebben ook w ij ge
dacht, toen we in de afgelopen
week aan de voet van de toren
stonden te turen naar de mannen
op hun smalle houten plankier. Nu
hebben we er zelf gestaan. Maar
de ijzeren balustrade lijkt stevig
genoeg, bovendien komt er nog een
houten hekwerk en voor alle ze
kerheid dragen de arbeiders een
veiligheidsgordel. waaraan een
touw is bevestigd dat ze stevig aan
een van de baljten binden.
Als dan plotseling het carillon
vlak naast ons „waar in 't brons
groen eikenhout" gaat spelen
schuifelen wc toch maar gauw, met
bonzend hart, naar binnen. Van
I schrik!
Vo
Aan Dollardstraat komt
sportcentrum
„Er komen twee sportterreinen
f) het veld langs de Dollardstraat.
oor 1 November hopen we klaar
te zijn met dc egalisatie. U zult dat
grote werktuig met die kranen
daar wel gezien hebben. Het ding
trekt veel bekijks cn het is werke
lijk verwonderlijk met wat voor
capaciteit er wordt gewerkt." zei
de heer B. Verschuur, de directeur
van' de Amersfoortse Sportstich
ting in een gesprek, dat hij onlangs
met één van onze redacteuren had.
„Nog voor de winter zullen deze
twee vélden, als alles tenminste
meeloopt, worden Ingezaaid cn vol
gend jaar Sentember, bij de aan
vang van de nieuwe voetbalcompe
titie zullen ze in gebruik worden
genomen", vervolgde hij. De heer
Verschuur is pas kort in Amers
foort, maar in die korte tijd heeft
hij reeds een zeer goede kijk op het
Amersfoortse verenigingsleven ge
kregen. Bovendien kent hij de ter-
Aan de Dollardstraat verplaatst
een machtige grijper dagelijks gro
te hoeveelheden grond, voor de
egalisatie van velden voor sport
beoefening.
reinen- en zalenkwestles ln Amers
foort al heel goed, zodat hy reeds
nu werkt aan zijn begroting voor
1949.
Hij heeft reeds vele plannen ge
maakt, maar praat er liever nog
niet over, omdat de tUd er nog niet
Hjp voor Is. Wel is hy van mening,
dat bijvoorbeeld het Bosbad reeds
volgend jaar verbeterd dient te
z\jn. Er 2ullen daar verantwoorde
kleedgelegenheden komen, en zo
gauw als de materiaalpositie het
toelaat, betere bassins. Dit laatste
echter zal nog wel enige tijd in be
slag nemen, omdat de woningbouw
belangrijker Is.
Daarom zullen by dc sport
terreinen aan de Dollardstraat, die
eventueel ook voor handballen en
en korfballen gebruikt zullen kun
nen worden, geen tribunes worden
gebouwd.
„Het voornaamste", aldus de
heer Verschuur, „is, dat er hier
wat meer terreinen komen, omdat
bijvoorbeeld de velden aan de Ru
bensstraat en op Birkhoven op het
ogenblik overbelast zijn".
