VOORAL VCJQR DL VROUW
Anna C. Schippers, strijdster
voor betere wereld
Keesjes mat
Huisvrou w, houdt Uvan u w werk?
Stuur 'de kinderen eens alleen
met vacantie
Valse v. Goghs
verhandeld
Op dst hofüi&l
.Vrijdag 27 Mei 1949
5
„Alles wat in de samenleving gebeurt gaat
ook het zwakke geslacht aan
WVT mijn ideaal is?" Anna C. Schippers, voor een dag of
wat in Utrecht om de jaarvergadering van de Nationale
Vrouwenraad te presideren, aarzelt even voor ze antwoordt
Ideaal is zo'n groot woord en alle onpractische dromeri), alle
pathos ook cijn de voorzitster van deze overkoepelende organi
satie van vele verenigingen met sociale en culturele doelstellin
gen. geheel vreemd. Nuchter is ze. nuchter is ook de toon van ons
gesprek. Achter de zware boomkruinen ligt de stad en de rest
van de wereld.
Altijd
maar op reis door
de wereld en steeds
vergaderen
Die wereld, waarin mejuffrouw
Schippers heel wat heeft rondge
zworven. Ze was in de Verenigde
Staten, zowel als in China en Ja
pan. Ook dichter bij huis: Enge
land. Frankrijk. Duitsland Italië
en Noord Afrika. Ze leerde er het
leven van de vrouw kennen, haar
zorgen en noden, haar maatschap
pelijke positie en werd in het hart
gegrepen door het algemeen gemis
aan gerechtvaardigd zelfrespect en
gevoel voor eigenwaarde. En door
dc jaren groeide in haar het weten,
dat het leven zelf van de vrouw
een geheel andere mentaliteit ver
eiste. „Ja. dit is mijn ideaal", zegt
ze nu plotseling en uit haar stem
is elke weifeling verdwenen. „Ie
dere vrouw het besef bij te brengen,
wat een potentie in haar zou blij
ken te sluimeren, wanneer ze maar
eens ontwaakte uit haar lethargie.
Alles wat in de wereld gebeurt,
gaat immers ieder mens aan, het.
gezin en dus ook de draagster er
van, de vrouw. Zij moet samen
met haar man er naar streven, dat
de-ze wereld zo bewoonbaar wordt
als maar mogelijk is. Vergeet i
dat niet: samen met haar man!
Nog te weids uitgedrukt? Ach,
Anna Schippers is er als geen an
der van overtuigd, dat haar vader
landse groep maar een van de vele
is in het leger van hen, die de
wereld zedelijk, maatschappelijk
en economisch naar een hoger ni
veau willen voeren. Maar even
zeker is ze ervan, dat elke mede
werking, hoe bescheiden ook, hard
nodig is. Zeker in deze tijd.
„Wereldburgeres'
Kost het weinig moeite, haar
over de Vrouwenraad aan het pra
ten te krijgen, wanneer ge mejuf
frouw Schippers vraagt nog eens
wat meer over zichzelf te vertel
len, komt er in de rustige ogen
zoiets van: „Moet dat nu beslist?"
Maar het oranje-blauwe strikje
van de Oranje-Nassau orde, dat
nauwelijks opvalt, is voor zulk een
bekentenis een goed aanknopings
punt. Ridder in deze orde wordt
ge niet maar zo. Anna C. Schippers
kreeg de onderscheiding na een
kwart eeuw de vrouwenbeweging
in eigen land en daarbuiten in ve
lerlei functies te hebben gediend,
Na daarenboven in de loop van
een twintigtal jaren veertig inter
nationale congressen op schier elk
gebied te hebben georganiseerd.
Reeds bij haar geboorte haar
vader was de bekende Amster-
Kleuren ABC
Wees nooit bang voor kleuren.
Draag kleuren die in de mode zijn.
Doch draag ze nooit als ze u niet
^flatteren. Uw kleur wordt nooit
ouderwets.
Kies een eigen kleur, maar over
drijf nooit. Merkt u dat het altijd
favoriete geel of rood niet meer zo
best staat, neem dan een ander. Ook
al kost dat eerst moeite. Probeer
accessoires in één kleur te krijgen
maar nooit schoenen, tas, scarf en
hoed in dezelfde opvallende tint.
Twee blikvangers is genoeg. Kijk
naar etalages, tijdschriften, andere
vrouwen maar durf af en toe zélf
ook wat.
Zie goed toe. Dit is de nieuwste
hals. Van Jacques Heini is 't
hoedje: een beige kapje van
grof stroo met zwarte garne
ring. Voor zowel het een als
het ander mag bij ons het weer
wel eens grondig veranderen
damse kinderarts Schippers, be
mind om zijn sociaal gevoel was
ze voorbestemd wereldburgeres te
worden. Ze woonde als kind in
Wenen, later in Italië, reisde veel
paar andere oorden. In Amster
dam terug werd ze lid van het
J(.nge Vrouwengilde. Heel jong al
zat Anna Schippers in de Natio
nale Vrouwenraad, waar ze Jo
hanna Naber leerde kennen De
Internationale Vrouwenraad' in
1925 in Washington bijeen, 'wint
haar voor goed voor deze arbeid
De nationale raad dient ze jaren
lang als secretaresse. In 1938 richt
zc met dr Yane de Jongh en en
kele anderen het Korps Vrouwe
lijke Vrijwilligers op; na de oorlog
kiest men haar tot raadspresldente.
Vleug vertrouwen
Weer veel reizen, veel interna
tionaal contact. Ze is adviseuse,
dan weer organisatrice of alleen
maar belangstellende op vele con
gressen. Rechten van de mens. cul
tureel werk van de Verenigde Na
ties, gedachtenwisseling met Duit
se vrouwen. Philadelphia. Genève,
Parijs, Bentheim, ze trekt er heen!
Alles boeit haar. Maar het eist °ok
veel.
Nu weer redevoeringen, rappor
ten, verslagen, debatten. Maar een
vleugje vertrouwen dat dit alles
enig nut heeft, doet bergen verzet-
ter en veel prettiger dingen opof
feren.
Aan andere dan „vak"-littera-
tuur komt ze nauwelijks toe Mu
ziek, waar ze zo van houdt, is ta
boe. Vroeger zong ze zelf. „Dat is
heel lang geleden", peinst ze. „Het
leven neemt vaak een andere keer
dan men verwacht". Het klinkt
opgewekt, dit oordeel van een door
het leven gerijpte vrouw, die van
deze adeldom de sporen in haar
innemend gezicht, in haar oogop
slag. ia, in haar ganse wezen
draagt.
Uit Franse modebladen
Handschoc-nen van wit katoen,
heel eenvoudig gebreid, worden ge
dragen by linnen mantelpak, katoe
nen jurk en rok met jumper.
Pierre Balmain siert de mouw
van een tailleur, even boven pols
hoogte met een roos.
Christian Dior laat uit de borst
zak van een grijs tailleur een enorm
grote, soepele gele lefzakdoek
bloeien. Paulette heeft de waaier in
ere hersteld Violette Cornille ont
wierp een tas in waaiervorm. Jean
ne Lafaurie bedacht een speldje op
een tailleurrevers: de kop van een
eendje. Van Schiaparelli zijn lange
zeer smalle tassen en van Jean Des-
ses halssnoeren met op de sluiting
een miniatuurvrouwenkopje.
Film met Fath
Dét is nu net de prent, die wij
eigenlijk al lang misten. Jacques
Fath, couturier met wereldfaam,
nu eens gewoon, zonder al dat pre
tentieuze, dat de Mode-man in de
regel omzweemt.
Hier is de man, die het snijpunt
vindt van twee wonderlijke din
gen; film-charme en mode.
Want Fath, die tientallen model
len per jaar verslijt, heeft er nu
drie gevonden, die met hem samen
in een Franse film zullen verschij
nen, die de moeite waard is.
De inside-story van de Parijse
couture zult ge binnenkort op het
doek zien: een film boeiender dan
een fantasie-drama. Voor de Man,
omdat hij er mannen in hun vak
ziét. Voor de vrouw, omdat zij er
het mode-„maken" ziet afgebeeld.
In Billancourt draait Roger Blanc,
die ge op de kiek in zijn zwarte
pak ziet, mét Fath als mode-kun
stenaar (hij staat er gewoon bij in
z'n witte hemd) en drie savanten,
modellen van naam, de film „Mo-
dèles de Paris".
Aan toiletten geen gebrek, dat
spreekt. Ge vindt er de charme van
de Franse vrouw verenigd met de
exquise stijl van een kostelijke
mode.
Fath, de tweeëndertiger, is half
Engels van afkomst, maar deson
danks tweede in grootte aan het
Parijse mode-firmament.
Hij gebruikt ieder materiaal:
hennep, gonjezak, notedoppen en
oude munten.
Een beetje bijzonder is-ie wel:
grootheidswaanzin of handige re
clame?
In zijn vensters aan de Ave Pier
re Serbie ligt een hoop anthraciet,
wat boomschors en gekleurd glas.
Mode?, zegt Fath, de grootste
exporteur naar de USA: „Illusie
en inspiratie". Het niets van doen
met stijl, bruikbaarheid of geld.
Uit boomschors en glas; uit zijde
en brocaat. Fath blaast in de to
verfluit en uit zijn zeepsopbakje
stijgen met een vaartje de kleurige
wonderbellen omhoog.
Even rusten zij op de slanke
schouders van een welgevormde
jonge Parisienne. De menigte ap
plaudisseert en Fath tekent een
nieuw contract
Geen militair, geen held voelt
zich zo triomfantelijk als een vrouw
die ziet dat de meubels van een an
dere vrouw stoffig en onverzorgd
zijn
„Eisenhower was mijn
baas"
„Het was onvermydeltjk, dat ik
van de op handen zynde invasie in
Noord-Afrika hoorde.
Er werden op mjjn achterbank
meer geheimen van de hoogste orde
besproken, dan er ooit op papier
zouden staan. Eigenlijk wist ik
evenveel van deze onderneming, die
in de toenmalige militaire code
„Torch"-operatie heette, als de
meeste oudere bevelhebbers in het
begin van de herfst van 19-12.
Een maand voor het verjaars-
feestje had ik generaal Eisenhower
eens hals over kop naar Telegraph
Cottage gebracht. By uitzondering
zat hy deze keer diep in gedachten
Hij wilde blijkbaar niet praten; ik
had er al lang een gewoonte van ge
maakt nooit vragen te stellen. Toen
we in ijltempo door Kensington
snelden, mompelde hij zo iets van
„dat is een hele onderneming voor
een kolonel". Gedurende de rest van
de tocht heerste er een drukkende
stilte. Maar een generaal en dan
nog wel eentje met drie sterren
windt zich over het algemeen niet
zo op over een kolonel. Ik wist dat
er iets groots op til was."
Dit boek, „Eisenhower was myn
baas", is een best-seller geworden
door de aard van de stof. Het valt
na lezing een beetje tegen. Er had
stellig meer van gemaakt kunnen
worden Men krijgt wel een voor
stelling van generaal Eisenhower,
maar de schrijfster heeft niet de
kracht die figuur dermate te doen
leven dat het is of wij hem gekend
hebben. Het blijft by een vage ont
moeting.
„De moeder van Keesje is komen
klachten," vertelt zoontje als ik
thuis kom. „Je was ter niet en
daarom moest ik 't je zeggen."
„Komen klagen heet dat." lach
ik 't dikke zusje op schoot nemend.
„Wat is er dan nu weer? Heb je
met stenen gegooid?"
Zoontje kijkt somber. ..'t Is om
Skip" praat hij bedrukt. Skip is de
spaniel die hij voor z'n verjaardag
kreeg en voor wiens vaak onbegrij
pelijke doen en laten hij verant
woordelijk wordt gesteld.
„Weer een theemuts opgegeten?"
schrik ik want dat drama hebben
we pas beleefd.
„Bijna zo erg," zucht zoontje.
„Tweemaal op de mat geplast.
Tenminste" besluit hij fel, „dat
zeggen ze."
„Heb je 't gezien?"
„De plas wel," aarzelt zoontje.
„Een hele erge en die mat is
nieuw." „Ga 't dan schoonmaken.
Neem een emmer en.
Maar kregel roept hij dat dat
allang gebeurd is door Keesjes
moeder. De mat hangt al uren aan
de lijn.
„Zorg dan dat je hond niet los
loopt."
„Hoe kan dat nou," briest hij.
„Straks komen die kleintjes en wie
moet ze leren spelen? Skip speelt
niet als ie vastzit. Dan heeft hij
alleen maar verdriet. Wat zou jij
doen met zo'n riem om je nek?"
„Ik ben geen hond." knik ik, „en
bovendien krijgt Skip nog geen
kleintjes."
„Hoe lang duurt dat dan nog,"
„Elsenhower was mijn baas" door
Kay Summersby, Ncd. bewerking Fred
dy Stroh. Ultg. Hollandla, Baarn.
Het was kort na de schoonmaak
dat enige huisvrouwen samen zaten
te zonnen. De een was lui en moe
van 't gesjouw, de andere daaren
tegen vol energieke plannen. Toen
kwam er opeens wat benepen van
nummer drie: „Houden jullie
eigenlijk van je baantje of doe je
't alleen uit bittere noodzaak?" Ze
spraken af het eens rustig des
avonds te overdenken, ook anderen
er over te polsen, de antwoorden
op te schrijven en die gezamenlijk
over een paar weken te bespre
ken. 't Resultaat was verrassend:
verreweg de meesten bleken haar
functie een warm hart toe te dra
gen: 't is vaak een zware taak en
ook wel eens vervelend maar de
voordelen wegen tegen de nadelen
op.
Aan de ene kant is de huisvrouw
sterk gebonden: voor haar geldt
geen acht-urige werkdag. Maar zij
is vrijwel dag en avond voor haar
bedrijf in touw. Daar staat tegen
over dat ze helemaal vrij is haar
tijd naar eigen verkiezing in te
deleq. Geen chef kan haar iets op
dragen of haar prestaties contro
leren. Ze is haar eigen baas en
werkt uitsluitend voor de eigen
belangen, 't Merkwaardige was dat
de moeders van grote gezinnen, die
dus de zwaarste arbeid moeten
verzetten het meest haar hart aan
haar baan verpandden. Of is dit
wel zo vreemd? Ze moeten zich in
derdaad voor honderd procent in
zetten maar daartegenover beleven
een schat van vreugden aan
haar kinderen. Of zoals een huis
vrouw het uitdrukte: „Elke dag heb
ik minstens vijf gelukkige ogen
blikken: als mijn vijf kleuters om
de beurt fris gewassen en klaar
voor de nacht geknuffeld en toege
stopt worden. Dat is ons helemaal
eigen minuutje voor hen en mij
alleen."
Ook noemden anderen bij de
voordelen in de eerste plaats de
voldoening die haar werk gaf: het
klaar komen van een kamerbeurt,
een als nieuw opgemaakte, zelf ge
wassen en gestreken blouse, een
mooi rijzende cake volgens een
nieuw, zelf verzonnen recept, het
verzinnen van plannetjes voor de
feestdagen in het gezin. „Vroeger
op kantoor deed ik mijn werk ook
graag. Maar dat was zo totaal an
ders dan in mijn eigen gedoetje.
Als je toen van negen tot zes ge
werkt had. was je er verder los
van. Nu ben ik met hart en ziel
aan mijn dagtaak vastgegroeid."
Een oud recept vooj: een gelukkig
huwelijk: drie kussen der dag ei
twee maal drie als 't Zondag is
gilt zoontje in eens vol dwingend
verzet.
„Tot er een vader is voor die
hondjes," sus ik.
En dat jong met ogen rond
doorzichtig van verbazing: „Maar
Mam, die Vader ben i k toch."
Toen we nog maar pas verliefd
waren zuchtte de echtgenoot
hadden we aan een appel, een siga
ret en een krentenbol genoeg als
we zo 'n Zondag naar buiten trok
ken. Nu slepen we met manden en
rugzakken, flessen melk en limo
nade
(Ladles Home Journal)
Het eeutcig vrouwelijke
Er was eens een
meisje in uni
form. Helemaal
donkerblauw met
koperen knopen
en een mutsje
met een lint. Ze
viel niet op in
die rij van don-
kerblauwen. Ze
stampte keurig
in de maat en
haar kousen wa
ren zwart. Op 'n
keer moest ze
slagroom klop
pen bij 'n vrien
din Er hing een
bont gebloemd
schortje in de
keuken en dat
kreeg ze voor.
En let op wat er
gebeurde. Wat
denkt u? Wat
geeft zo'n schort
je een geüniformd
meisje? Wat geeft het
haar, die na kantoortijd
op een gasje eten kookt? Wat
de huisvrouw? De hulp in huis,
de werkster? Tenminste als het een
helder, plezierig schort is?
Iets, dat ze best kunnen gebrui
ken.
WAT DOET U DEZE ZOMER?
Tob nu eens niet moeder en ga er met
Vader alleen op uit
JANTJE ZAL HEUS QEK dat zovco1 moeders er be-
WEL ETEN
VROEGER was vacantie 'n heug
lijk woord. Tegenwoordig is
wee? Meestal niet. Soms kniezen ze
een dag en schikken zich de volgen
de dag en willen na een week niet
meer weg.
En het is toch eigenlijk wel erg
goed, als de kinderen eens een paar
weken van huis zijn, eens andere er
varingen hebben, andere mensen
zien en leren dat er ook nog iets an
ders bestaat dan het hoekje bij moe-'
der thuis.
T?EN andere kant eraan, die mis-
schien nog belangrijker is: Nu
kunnen de ouders samen met vacan
tie.
En dat is dan ook niet meer zo
zeer een probleem. Zc kunnen met
de fiets er op uit trekken van het
ene mooie plaatsje naar het andere.
(Vervolg van pag. 1)
„Pracht Van Gogh!"
Eind Mei 1948 bracht de Neder
landse schilder Nico Eekman,
die in Parijs woont, een zelfportret
van Van Gogh naar ons land. Hij
verklaarde, dat dit doek door een
Franse zee-officier in Marseille was
gekocht. Deze was later in Norman-
dië gaan wonen, in 1939 heeft hij het
schilderij naar Parijs gebracht. Dc
heer Eekman kreeg toen het verzoek
het werk naar Nederland *e bren
gen en het ter expertise aan de be
kende Van Gogh-kenner H. P.
Bremmer aan tc bicden. Toen deze
het werk zag, riep hij uit: „Een
pracht Van Gogh! Niet onder dc hon
derdduizend gulden verkopen!" An
dere deskundigen twijfelden aan de
authenticiteit van het doek. maar dc
heer Eekman reisde met expertise en
het schilderij, dat plotseling 100.000
in waarde was gestegen, naar Parijs.
„Het Parool" schrijft, dat niemand
meer precies weet waar het doek is
gebleven. Waarschijnlijk ls het in
Amerika verkocht.
In October 1948 publiceerde mr. J.
Baert de la Faille een enthousiast
artikel over „Een merkwaardig zelf
portret van Vincent van Gogh". Hij
had het doek in „een particuliere
verzameling" gevonden. Mr. Baert de
la Faille heeft steeds geweigerd de
naam van die verzamelaar te noe
men.
Het doek zou zijn geschilderd in
September 1888. Het w is gesigneerd
en voorzien van het onderschrift
„étude a la bougie" (studie bij kaars
licht). Mr. de la Faille schroef in zijn
artikel, dat „in 1888 Vincent vaak bij
kaars- of gaslicht heeft gewerkt".
Om het schilderij op zijjn schoonst te
zien moest men het dan ook bij
kaarslicht bekijken. Mr. de la Faille
reisde met het doek naar Amerika,
waar hij er lezingen over hield en
voor 100 000 dollar verkocht aan
William Goetz, vice-president
van de „Universal International
Pictures". De heer I e w n c t h a 1,
directeur van de „Associated Ame
rican Artists" een combinatie van
Amerikaanse kunstkopers ver
leende zijn medewerking bij deze
verkoop.
Twee dezelfde doeken?
Jhr. Sandberg doet dan een merk
waardige mededeling: hy weet wel.
waar dit doek vandaan komt. want
hy heeft het in 1946 bij dc Paryse
kunsthandelaar Louis Carré ge
zien, ja het zelfs in handen gehad.
„Of", zo stelt hij vast. „het zelfpor
tret „a la bougie", dat ik heb gezien,
Ls niet hetzelfde doek, dat mr. de la
Faille heeft verkocht. Dan wordt dc
zaak nog interessanter, want dan
zouden er twee dezelfde zelfportret
ten van Van Gogh bestaan met het
zelfde onderschrift
De heren Sandberg, Jaffé, Van
Dantzig en ir. V. W. van Gogh een
neef van de grote schilder hebben
het schilderij „De slaapkamer van
Vincent te Arles" bekeken en het
eenparig voor vals verklaard. Het is
volgens hen flodderig en mistckcnd.
Het is niet de eerste keer, dat er
valse Van Goghs zijn gesignaleerd.
Ongeveer twintig jaar geleden heeft
een aantal vervalsingen, die in Ber-
kinderen alleen met vacantie te
sturen.
Ze zijn bezorgd. Ze vertrouwen Ze kunnen in een pension gaan, wat
het niet. Veertien dagen lang die dan voor twee mensen nog wel te
het voor een huisvrouw een woord, kinderen aan vreemden overlaten? doen is enmoeder de vrouw is
waar zoveel zorgen aan vast zitten, Ik denk er niet aan. Dan laat ik ze met vacantie. Een paar weken lang
dat ze helemaal niet meer die plei- nog liever thuis en gaan we met z'n hoeft ze nu eens geen moeder de
zierige rilling voelt, als het wordt alleen eens een dagje naar buiten of vrouw te zijn, maar kan ze met haar
uitgesproken. naar de speeltuin. man optrekken, precies als toen ze
Het is een probleem geworden. Al- Maar tóch is dat dwaas. Natuur- pas getrouwd waren-
weer een probleem en er zijn er toch lijk, als de kinderen nog babies zijn, Zowel voor hem als voor haar kan
al zoveel!
Wat gaan jullie doen deze zomer? JVvo]jr,n enrPPh t
n het antwoord is erg vaak: We J-tuCiteil SJJ/wni
En
VAN VROUW
TOT VROUW
zo'n werkelijk zorgeloze vacantie
bijzonder veel betekenen.
Een heel jaar lang heeft het leven
alleen maar om het huishouden en
de kinderen gedraaid en hoe goed
dat ook moge zijn, het is toch wel
erg verfrissend om er eens samen
tussen uit te trekken.
Mits men het kan! Mits de vrouw
blijven maar thuis, het wordt te
duur. Wij met de kinderen in een
pension, dat gaat honderden kosten
en we weten niet, waar we het van
daan moeten halen.
Waarom huur je dan niet een j
huisie. zo'n vacantiehuisje in de en de moeder werkelijk de hele dag
duinen of op de Veluwe? nodig hebben, dan is het onmogelijk. l£ ®{LeJ2gJzorgelijk opstaat en
Dank je wel, zegt de huisvrouw Maar voor kleuters en voor oudere ze8l- het> het gevoel dat er iets
dan zuchtend. Dat hebben we 't kinderen zijn er in ons land heel wat mcl ze ls-
vorig jaar ook gedaan en daar heb gelegenheden, waar ze een heerlijke Och, hou toch op, zegt de man dan.
ik mijn bekomst van. Goedkoop is vacantie kunnen hebben. wat zou er nu kunnen zijn. Ze zijn
het wel, ea de kinderen vinden het Er zijn kinderboerderijen, waar toch prachtig verzorgd?
enig. Maar ik sta dan wéér de hele een twintig kinderen tegelijk kun- Ja rnaar je weet, hoe lastig het is,
dag in het huishouden, net als thuis, nen logeren, uitstekend verzorgd om Jantje aan het eten te krijgen.
En zelfs veel moeilijker! Dan heb je door meisjes met een opleiding Kin- Hij eet natuurlijk weer niets. Hij
petroleum-stellen die een smeerboel derverzorging en Opvoeding. Kinde- wordt daar vast ziek!
geven. Je moet in vreemde winkels, ren van vier, vijf jaar af kunnen En zo zit zij hele vacantie-dagen te
een heel eind weg. je boodschappen daar terecht. Ze krijgen goed eten mieren over de kinderen, heeft zelf
doen. Je krijgt een enorme vuile en omdat ze bij vreemden zijn, vin- nergens pleizier in en bederft het
was waar je geen weg mee weet, den ze een boterham déar veel lek- voor haar man. En als de kinderen
- kerder dan taart thuis. na veertien dagen worden afgehaald.
Ze doen spelletjes, trekken er op zijn ze bloeiender dan ooit, en Jantje
uit, zijn de hele dag buiten, zien heeft meer boterhammen gegeten,
kalfjes en veulentjes en konijnen en dan hij ooit thuis heeft gedaan.
want je kunt niet behoorlijk wassen
en plassen. Nee, dat nooit meer!
Zo zijn er werkelijk heel wat be
zwaren verbonden aan die vacantie,
die toch eigenlijk de heerlijkste tijd allerlei ander gedierte.
Zo moet het natuurlijk niet gaan,
van het jaar zou moeten zijn. Meest- Ze zijn met veel andere kinderen moeders moeten leren hun welpen
al stuit het op de kinderen: het is samen, wat uitstekend is, omdat ze éven af te staan. Zelfs even te ver-
zo bezwaarlijk om met die hele sleep op die manier leren zich te schikken geten. terwille van haar eigen va-
op reis te gaan. in een klein maatschappijtje. Heim- cantie en die van haar man.
Congres van Tsjechische
CP te Praag
PRAAG Het negende congres
van de Tsjechoslowaakse commu
nistische partij is Woensdag te
Praag onder de naam „congres van
de overwinning" geopend. Bij alle
openbare gebouwen is speciale be
waking geplaatst ,en om de plaats,
waar het congres werd gehouden
was een cordon getrokken.
Nosek, de minister van binnen
landse zaken, bracht bij de opening
van het congres dc „eerste groet"
aan „kameraad Staln de grootste
figuur van onze tijd, eer. figuur
die de eeuwen zal overleven.
President Gottwald verklaarde
in zijn toespraak, dat geheel
Tsjecho-Slowakije de Marxistisch-
Leninistische ideologie moest aan
vaarden. Hij betuigde zich erken
telijk voor de door de Sowjet-Unie
en het Rode leger geboden onbaat
zuchtige hulp.
De rede van Gottwald wordt be
schouwd als een aanwijzing van
het voornemen der partij de gele
deren nauwer aaneen te sluiten en
de ontwikkeling van het commu
nisme in Tsjecho-Slowakije te be
spoedigen.
TEL AVIV. Dr Michael Amir,
die vroeger dr, Misjoe Weissman
heette en lid was van het Roemeen
se parlement, is officieel benoemd
tot vertegenwoordiger van de staat
Israël by de Benelux. De landen van
de Benelux hebben hun goedkeuring
aan deze benoeming gehecht.
„Etude a la bougie" staat er on
der dit schilderij, dat mr. J. D.
Baart de la Faille, „een
merkwaardig zelfportret van
Vincent van Gogh" noemde. Het
is voor 100.000 dollar xmrkocht
aan dc Amerikaan William
Goetz. Het doek -vu Ge
vonden in een particuliere ver
zameling, maar mr. de la Faille
weigerde te zeggen welke.
lijn werden ontdekt, ook reeds de
aandacht opgeëist. Het feit, dat dc
schilder wel eens nonchalant mot
zijn werken omsprong, die hier en
daar liet staan, zodat niet precies be
kend is hoeveel doeken hij heeft ge
schilderd en wat die voorstellen, is
door kwaadwillende lieden uitge
buit om ..Van Goghs" te produceren
en die als authentieke werken aan
dc man te brengen.
DE trek van het platteland naar
de grote steden is al oud, in
elk geval al zo oud als dc indus
triële ontwikkeling, die aan het
einde van de negentiende eeuw
haar grote vlucht begon te nemen.
De mensen, hoofdzakelijk landar
beiders, trokken met hun gezinnen
drommen naar dc steden, waar
zij werk vonden in de zich koorts
achtig uitbreidende fabrieken en
bedrijven, in de havens en hot
transportwezen. Vergeleken bij de
toestanden op het platteland, was
voor htyi de stad een soort para
dijs, waar zij weliswaar hard moes
ten werken, maar er tenminste nog
een beetje lonend voor betaald
werden. Aan hard werken waren
zij gewoon; op het platteland had
den zij niet anders moeten doen en
daar werden zij er niet naar be
taald. Een stad als Rotterdam is
voor het grootste deel uit de aan
was van de plattelandsbevolking
opgebouwd; nooit tevoren was er
zulk een geweldige behoefte ge
weest aan arbeidskrachten. Scho
ling werd niet gevraagd, er was al
leen maar behoefte aan sterke ke
rels, goed voor het massa-werk in
de fabrieken, geschikt voor het
lossen van boten of het graven
van nieuwe havens. En de trek
van het platteland naar de grote
sicdcn duurde voort want in sociaal
opzicht wnren dc toestanden daar
erbarmelijk slecht, vergeleken bij
de stad zelfs achterlijk.
De verbetering is pas laat geko
men. eigenlijk eerst na de bevrij
ding. doch de positie van de land
arbeiders onderscheidt zich nog
steeds in ongunstige zin van de in
dustrie- en bouwvakarbeiders, die
men als volwaardige vaklieden be
schouwt Waardering voor de be-
rcepsstand der landarbeiders is er
maar heel weinig. Nog te velen
stellen zich de landarbeider voor
als iemand, die van een eventueel
aangeboren domheid in zijn werk
weinig hinder ondervindt; zijn eni
ge handigheid immers dient te
bestaan uit het vlot hanteren van
een schop en het omgaan met een
paard. Beide dingen kunnen in
korte tijd worden geleerd. Land
arbeider, zo wordt gedacht, kan
men dus altijd nog wel worden.
Zoiets blijft niet zonder invloed,
zeker niet zonder invloed op de
landarbeiders zelf. Het gevoel, dat
zij toch niet in tel zijn, heeft voet
gegeven ann sterke minderwaar
digheidscomplexen. Het beroep
daalde in aanzien en de meesten
van hen gingen het als een dure
plicht beschouwen er voor te zor
gen, dat hun kinderen niet in dit
beroep terecht kwamen. Wat het
ook zou kosten, de kinderen moes
ten hogerop!
Het is daarom niet te verwon
deren, dat er zelfs dorpen zijn,
flinke dorpen, waar in de hoogste
klassen van de lagere school niet
eer. leerling is, die er over denkt
landarbeider te worden. Hier
wreekt zich wel heel stérk dc
maatschappelijke verwaarlozing,
waaronder de landarbeiders gene
raties lang hebben geleden. Ner
gens werd zo hard gewerkt en
werden zulke lange werktijden ge
maakt als op het platteland. Ner
gens werd ook zo weinig betaald
voor de prestatie. Maar er is ook
nooit iemand geweest, die met
krachtige hand heeft ingegrepen.
De kruik gaat net zo lang te wa-
tei tot zij breekt. De kruik is ge
broken en toen in vliegende haast
weer gelijmd. Het heeft de oorzaak
van dit voor de landbouw zo ge
vaarlijke symptoon niet kunnen
wegnemen. Een zaak die eenmaal
verknoeid is, komt meestal niet zo
gauw in orde. Er zal dan ook heel
veel moeten gebeuren om het be
roep van landarbeider weer op te
heffen en het de plaats te geven,
die het krachtens zijn belangrijk
heid in ons maatschappelijk bestel
behoort in te nemen.
