iOl
VOORAL VOOR DE VROUW
Lid DotClTlCL zingt van de liefde
en nog veel meer
Amerikaanse huisvrouwen eten
veel buitenshuis
r
Moét uw kind nu voo
lopen, moeder?
zei
,Het kan wel wat worden
Harry Dressel van haar
Raadsels
Inter
Thuis gaat er vlug een blik
of de ijskast open
ROCHAS:
A CHTER me vraagt iemand: „ls she American?" Lia Dorana
zingt van de liefde. You can't sew a button on a heart en
Fooling with an other womans man". Ze is rank en blond, en
thrilling in een avondkleed van blauw velours. Haar stem indrin
gend. je zit er rechtop naar te luisteren, je zou meer willen horen,
aldoor meer. „Is she American?"
Maar later komt ze weer: in een kort zwart rokje en schouderloze
blouse, een lintje om de hals en verwarde haren.
„Boven m'n bed hangt geen portret". Mateloos rauw maakt ze dit
niet eens zo beste liedje van Hella Haasse.Mateloos triest dit meis
je van de havenkroeg. „En die ene is er niet bij." Dus geen Ameri
kaanse, wel uitsluitend liefdesliedjes.
HET WERD IETS HEEL
VEELZIJDIGS
Doch in een volgend nummer
blijkt ook dit fout. Een baldadig
jochie met sproeten en pilow broek,
ook Lia Dorana. Een opgeschoten
kerel met een pet, ook Lia Dorana
Een meisje in het wit zingt Franse
chansons: Lia Dorana. Wat beduidt
die naam? Wie schuilt daar achter?
Ik stuur wat bloemen en vraag
om een interview. Geen antwoord.
Dan bel ik Wim Sonneveld in Am
sterdam en krijg een telefoonnum
mer.
„Met mevrouw X" zegt iemand.
„Ben U Lia Dorana?"
„Bent U het van die bloemen?"
De afspraak wordt: Wetering
schans nummer zoveel, vier uur. Ik
ben er een kwartier te vroeg en op
blote voeten in een turquoise ge
bloemde housecoat stapt ze uit de
slaapkamer. „Het werd gisteren zo
laat en vanavond weer optreden."
We zitten in grote stoelen bij een
lage ronde tafel. Er zijn wanden
met boeken in deze kamer, die
boeiend en gezellig is met een vleu
gel en een spinet en een open
haard, een schommelstoel en Bra
bants bont voor de vensters. Aller
lei koperen dingen die ik van dich
terbij zou willen zien, een oude
scheepslamp en Franse spinnen en
vliegen op de gordijnen.
We keuvelen wat
Lia Dorana vertelt van haar kin
dertijd. Hoe ze als kleine dikke
hummel met Oma's hoed op voor
de spiegel stond. Hoe ze haar eer
ste zangpluim kreeg op de Zuster
school met „Er schommelt een
wiegje". En later met het zangklas
je van de blinde dames Frank zin
gen mocht in het Concertgebouw.
We drinken thee uit een ge
bloemd kommetje en eten spekkies
uit een doosje.
Na de Middelbare Meisjesschool,
waar ze eenmaal op het toneel
stond, vermomd als oude dame, en
wegens onverstaanbaarheid slechts
„Harder, harder" te horen kreeg,
kwam het kantoor aan de beurt.
Overigens een slechte beurt, want
alles liep in de soep. Geen kantoor
talent, maar wat dan?Aan to
neel dacht ze niet, wel had ze een
paar maal gefigureerd in Holland
se films en zich op school de ver
ontwaardiging van sfijve ouders
van mede-leerlingen op de hals ge
haald. Doch gekoppeld aan de toe
komst was het toneel nooit.
Laat ze nu een man trouwen, die
in de Stadsschouwburg werkzaam
was: dat betekende avond aan
avond stukken zien!
„Toen had ik zin," vertelt Lia,
„maar ik durfde niet."
„Probeer het eens voor de radio"
zeiden ze, „en dat leek me wel."
Hevig gerepeteerd, Franse en
Hongaarse liedjes. Enthousiast er
heen met Peter Kellenbach en een
flinke koude douche. Ik was te ze
nuwachtig."
„Maar later ging het toch best?"
Lia Dorana roert in haar thee.
Ze lacht.
„Toén het tegen alle verwach
ting in gelukte in La Gaieté, be
hoefde ik niet meer proef te zingen.
Ik was daar aanbevolen door Har
ry Dressel. Ik kan niet zeggen dat
ze zo goed is, maar het kan wel wat
worden" zei hij en dat was tenmin
ste bemoedigend. Die eerste keren
met het orkest van Gregor Zerban
zong ik nog wel erg schuchter, maar
die lui zijn zo muzikaal, die haal
den me er doorheen. Ik maakte
toen zelf allerlei avondjurken, soms
met Hongaarse motieven.
Wim Sonneveld werkte ook in La
Gaieté. Hij beloofde me dat, wan
neer hij een eigen cabaret zou op
richten, ik erbij zou zijn. En na een
jaar hield hij zich aan zijn woord.
Hetty Blok leerde ik door de
Jeugdsymphonie kennen onder lei
ding van Wim lbo in het Concert
gebouw. Via de Bouwmeesterrevue,
waar ik een massa geleerd heb,
vooral costuumdragen en goed be
wegen kwam ik bij Cor Ruys en
daarna een half jaar bij het Ne
derlands Toneel. Ik dacht toen: dat
is je kans, maar dit viel nogal te
gen.
Ik had zo graag een regisseur die
eruit haalt wat erin zit. En zit er
niet voldoende in, nou, dan weet je
het ten minste. Ik hoop dat nog
eens beter over te doen.
Troep, die de moed had
„Hoe is het met de pantomime?"
„Artistiek zouden we er graag mee
doorgaan, maar financieel is het
moeilijk. Het is jammer dat we
geen subsidie krijgen. Eigenlijk is
LIA DORANA,
dat is ze, maar ze is ook
anders
kleine troep naar Parijs gaat, les
sen neemt en de moed heeft dit
door te zetten. In Utrecht op dat
grote toneel is onze pantomime het
beste uitgekomen. Toen was het
echt een poppenstadje. Onze décors
waren te groot op de kleine toneel
tjes."
„En hoe komt U nu aan aldoor
weer andere geschikte liedjes?"
„Die zoekt Jackie Bow voor me
uit. Hfj heeft een enorme voorraad
en weet precies wat geschikt voor
me is." Dan zegt Lia dat ze moet
gaan koken en weten wij, dat het
het toch wel iets geweldigs dat zo'n I voor ons tijd is om op te stappen.
MODE-NOVELLETTE
Internationaal Verbond
van Vrouwen vergadert
te Amsterdam
Voor ons is het vrouwenkiesrecht
eeds een gewone zaak geworden,
nze Zuiderburen hebben de vrouw
tr stembus verleden week als een
r^uwtje voor het eerste beleefd en
it achttien landen van de bij de
Vvcnigde Naties aangesloten leden
is :og helemaal geen vrouwenkies-
reet. Aldus bezien is het aanstaan
de -ongres in Amsterdam van het
Inttnationaal Verbond van Vrou
werdat van 16 tot 24 Juli zal spre
ken ver de „Vrouwen en de rechten
van e Mens", evenals over woning-
prob-men en het wereldvoedsel-
vraaituk. voor tienduizenden vrou
wen n alle delen der wereld een
gebettenis van bijzondere bete
kenis.
Hets nog van déze eeuw dat
langzaierhand de erkenning begon
door t dringen dat de vrouw een
aan d man evenwaardige plaats
kon, ni c s t innemen in het open
bare le>n en een der pioniersters op
het teriin voor de gelijkwaardige
erkennii» der vrouw was een Ne
derlands Rosa Manus, die te
zamen ïxt de Amerikaanse Chap
man C11 en de Engelse Cor-
bett Ahby het Internationaal
Verbond van Vrouwen oprichtte,
dat voor het eerst in 1906 bijeen
kwam en-hans voor de vijftiende
OF wij iets wilden schrijven
over strandkledingluidde
het verzoek by de schets van
deze drie gratiën. Ondertussen
kletterde de regen tegen onze
ruiten; de wind gierde om het
huis. Gedoken in regenjassen,
de kraag hoog op, fietsten de
mannen naar hun werk en de
schoolkinderen droegen een
flinke trui. Strandkleding! Kijk
dan maar naar het optimisti
sche meisje met de zonnebril
en Heemskerkbenen'. Haar
middenmoot is tenminste au
fait: een lekkere wollen cape
met flanellen voering. Als hij
bovendien waterproof is, heeft
zij er deze zomer beslist veel
plezier van. Het is trouwens
een bekoorlijke dracht, want
wat draagt zij er onder? Gaat
zij als Monna Vanna over het
strand? De andere pakjes spre
ken voor zich zelf. Je krijgt het
lekker warm, als je er naar
kijkt. Het balletmeisje heeft
iets warmsgeels aan met grote
blauwe vlekken, grillig van
vorm: haar rug ïs bloot; denk
om het invetten dan wordt hij
gauw' bruin, dis er eens een dag
de zon schijnt. De zittende juf
frouw is zo mager als een lat;
daarom kan zij die pofmouw
tjes en ballonbroek goed dra
gen; het geheel is in wit met
rode strepen en een brede witte
gordel om het dunne tailletje;
ook op de witte zonnehoed is
iets roods aangebracht. Op de
achtergrond hollen een paar
kinderen in hun blootje; dat
kón als je nog geen zes lentes
telt.
K. de R.
Nadruk verboden.
,,'k Weet twee raadsels" roept
zoontje. „Weet jij wie
„Even wachten," zucht ik, „ik
ben zo klaar." En. als hij staat te
trappelen van ongeduld, „Waarom
wacht je niet tot Vader thuis is,
Veel leuker."
„Hoe laat komt die dan?"
„Over een half uur. Ga maar
spelen ik roep je wel".
Inderdaad klopt de tijd, maar ik
behoef niet te roepen. Uitgelaten
stormt hij binnen. „Ik weet twee
raadsels, Vader. Erge moeilijke
„Even jongen, Even Ga de
kranten eens halen."
Zoontje draaft naar de vestibule.
„Dat ene raadsel is van."
„Even joh. Doe 't straks maar
aan tafel, ik moet dit eerst
„Onder 't eten is het leuker,"
troost ik in de keuken. We eten
Weg met al die snoezige klcertp
de stumper kan niet ravott
Administratie; SnoucV
Jactle 4291 - Tclei
Hoofdredacteur T 1
T^\ E vorige Zondag, een van onze weinige mooie Zondagei
weer zo'n stumpertje. Zo'n zlelepootje, zo'n slachto/n
heel klein jochie, dat met pa en moe buiten wandelde en versier
roet een smetteloos uit matrozenpakje. Gunst Ja, met een lan,
broek en een wit petje.
Het kind voelde zich grenzenloos ongelukkig, dat was dul'
Maar je kon zien aan de mama, die er naast liep, dat ze opzwr
trots en ijdelheid.
Bertje, blyf met je handjes van die paaltjes, zei ze. Bertje,
niet tegen die steentjes. Pas op, Bertje, dat is vies. Moet je je pa'
weer vuil maken
Och, heden, of het een aangekleed aapje was. zo wandelde Br
op die heerlijke Zondag met zijn natuurlijke vijanden, de ouders. 1
om de Ncdci
net zo uitzien ais hun kamei ufdün
En daar moeten we ook ern ue
maken, want de kinderverdr*.11 d
zijn helemaal niet zo onnozel.''unfIL.
bloemkool. Die haat zoontje en hij
kieskauwt ergerlijk.
„Mag ik nou die raadsels, Va
der."
„Eerst je bord leeg eten, joh."
Dapper hapt hij Bij de laatste
lepel belt de telefoon, 't Blijkt een
lang gesprek en zoontje eet z'n
yoghurt vooruit. „Mag ik nou die
raadsels. Mam?"
,,'t Is al laat," aarzel ik, „Vader
is nog niet klaar. Ga je eerst was
sen, trek je pyama aan en kom
dan nog even beneden."
Toch blij om dit onverwachte
holt hij naar boven. De hoorn
wordt op de haak gelegd en we
eten af. Daar komt zoontje, on
waarschijnlijk schoon.
„Mag ik nou die raadsels, Va
der?"
„Natuurlijk. Laat maar eens ho
ren."
„Nee, niet hier," doet hij gewich
tig, „In die grote stoelen." 'n Beetje
plechtig gaan we zitten. Dit is
iets ongewoons,
„Weet juljie wie zegt hij ge
heimzinnig, „wie, waarom, waar
voor
Verward kijkt hij rond. .Waar
om Weet jullie wie
Zó klein lijkt hij ineens. Zó hul
peloos en verdrietig.
,,'k Weet ze niet meer," zegt hij
triest. „Ze zijn weg uit m'n hoofd,
'k Heb ook zo lang moeten wach
ten."
Hoe maak je zoiets góed?
dat z\jn ze op die manier.
Offer de kinders niet op
aan uw ijdelheid
Wat is het anders, dan zelfzucht
van die mama? Wat anders dan
Ijdelheid? Ze wil tegenover de men
sen pronken met haar poesmooie
kind en zij vraagt zich geen mo
ment af. hoe het kind er zich by
voelt. En het ergste is, dat de stum
per er later zo veel last mee krugen
kan, met al die kleren-tyrannlc in
zyn jeugd Kinderen, die zich niet
vrij kunnen bewegen, die zich niet
eens vuil mogen maken, die niet
mogen rennen en ravotten, hebben
grote kans om moeilijke, geremde
mensen te worden. Gelukkig zijn er
niet meer zulke aliorafschuwelijkste
misstanden als vroeger. teen kleine
babies zeven mutsen moesten dra
gen. De bovenste was dan een kra
len muts! Toen kinderen als kleine
mannetjes en vrouwtjes waren uit
gedost in zijde en fluweel met veren,
en ingesnoerd en ingepend wer
den.
Maar met dat al zyn er nog moe
ders, die zulke „snoezige" kleertjes
voor hun kinderen aanschaffen,
kanten jurkjes of beeldige dure
broekjes, inplaats van practische
wasbare kleren, waarin het kind
kan ravotten.
We moesten, als moeders, veel
meer inzien, hoe belangrijk het voor
een kind is, wanneer het kleertjes
draagt, die lekker zitten. En hoe
belangrijk het is, dat de kinderen
kleren dragen, waar zo het mee
eens zijn.
Niét opvallen
Meestal willen ze dingen, waarin
ze niet opvallen.
Ik kende een kind, dat op een
dorpsschool de enige was, die „mo
derne" kleren droeg, stadse kleren,
met witte schoentjes cn heel korte
rokjes.
Zo voelde zich diep rampzalig,
want ze was „anders", en kinderen
willen niet anders zyn, ze willen er
dc
wy altyd menen. Dat kind zou e conV!?,
enorm veel gelukkiger hebben rcL*»
voeld met een schort en ouderv" j
strikken in het haar, met klon Kn,c!
en bontkatoenen boerenjurken. is vcr n'
Toen ze ouder werd raakte list iel
nooit het gevoel kwyt, het gev gesteld
van anders zyn dan de anderenden die
dat kan een heel noodlottig gefcnlands-
worden. a een er
Allemaal herinneren we ons nmntiom
wel een of ander kledingstuk .-acht. H
onze jeugd, waaraan we gruwe, Nads
het land hadden en dat we móo&attingen
dragen. Of het ook invloed heeft bestonc
vergeet het nooit! -kclijke
Moeiiyk wordt het natuurl< in Ine
wanneer er in een gezin geen g»-er tj,H
genoeg is, om voor alle klnder\jfjrCbr<
nieuwe kleren te kopen. Als Jantj:^^ t
de broek moet dragen, waar Kees >cj
is uitgegroeid en als Jet een jurkj (1(
krygt uit het oude streepje var. pc
Moc' richtte
Meestal vinden kinderen het n
zo erg bclangryk en
van veel kinderen is het zo vanze'
sprekend, dat ze er aan geweu£ing
raken. Maar in sommige gevallen^
t me
'zichl
„„jhatbar
in een ge? d
ft irnni.i
Evelien spreekt
VAN VROUW
TOT VROUW
.J
Dit is weer een jurk die je
zelf niet snel aanschaft, maar 't
is een mooi plaatje om te bekij
ken. En erbij tc denken: stel je
voor dat ik zoiets had Dan
moest er een auto bij en kaar
ten voor een heerlijk feest er
gens waar gedanst wordt bij
maanlicht. Overigens: in een
soos in het Oosten van ons land
moesten draagsters van kostba
re confectie-avondtoiletten snel
schouderbandjes naaien aan
zeer gedurfde „lijfjes".
MISSCHIEN vinden de lezeressen het aardig eens te horen,
hoe in Amerika wordt gegeten.
Mijn verblijf was te kort om hierover het juiste oordeel te vellen,
maar ik kreeg wel een indruk, daar ik niet alleen in hotels en
restaurants, maar ook bij Amerikaanse families aan tafel zat.
Nu moet ik allereert verklappen, dat ik tamelijk kieskeurig ben
en eigenlijk het liefste eet wat ik zelf hèb klaargemaakt.
Overal was het erg zindelijk en werd het eten geserveerd op
een manier, die èf was. De diensters zagen er helder en goed ver
zorgd uit; kortom na twee dagen voelde ik mij volkomen gerust.
SMAKELIJK IS HET
ALLEMAAL WEL
In Los Angeles en later in New
York aten we meestal buitenshuis,
een echt Amerikaanse gewoonte.
Men vindt overal eetgelegenhe-
den, waaronder restaurants en vele
cafetaria's, waar tegen redelijke
prijs kan worden gegeten.
Een zeer leuke cafetaria is de
zogenaamde „drivc-in". Ze is
meestal rechthoekig of rond ge
bouwd en doet denken aan een
heel groot benzine-tankstatlon.
Ze staat In het midden van een
groot plein en is speciaal be
stemd voor automobilisten. Ster-
gewtfs kunnen de auto's worden
geparkeerd.
Het leuke van deze drive-in is,
dat men zijn maaltijd buiten geser-'
veerd kan krijgen. De dienster be
vestigt daartoe kleine tafeltjes met
haken in de muren, zodat men op
elke plaats in de auto een tafeltje
voor zijn neus heeft. Als men haast
heeft of bij regenachtig weer, is
deze wijze van eten zeer practisch,
omdat het gezelschap bij elkaar kan
blijven. Bovendien wordt de capaci
teit van deze cafetaria hierdoor
aanmerkelijk vergroot, 's Avonds is
neer men langs de autowegen in
eens op zo'n feestelijk verlichte
drive-in stuit. Over de keukens van
deze drives-in overigens niets dan
lof.
Muziek „uit de gleuf"
In vele cafetaria's trof ik nog iets
leuks aan. Op elk tafeltje en ook
voor elke stoel, die langs de toon
bank staat, was namelijk een klem
metalen kastje geplaatst, met bo
venin een gleuf en aan de voorzijde
een schakelaar. Dit bleek een soort
speeldoos té zijn, want deed men r,
een „dime" in de gleuf en stelde r CtriTiy ZlQtl
men de schakelaar op een bepaald
nummer af, dan klonk heel zacht
populaire muziek.
Met een nieuwe dime en een
nieuw nummer kon een ander me
lodietje worden gehoord.
In Los Angeles en Hollywood kan
op alle mogelijke manieren worden
wanneer het kind een ontzettend
kabaal maakt over een oud-nieuw
kledingstuk en het per se niet aan
wil trekken, moesten wc toch maar
niet zo gauw gaan dwingen. Het
geluk van een kind Is toch heus
meer waard dan het geld, dat een
nieuw jasje kost, of de moeite die
het kost om nog eens iets anders
te prutsen, waar niet zo'n protest
tegen komt.
Recht op eigen mening
Kinderen hebben immers ook een
individualiteit. Ze zyn toch ook per-
sooniykheden. Ze worden al veel te
veel gesnoeid, geremd, bedisseld,
het ls vaak onze schuld, wanneer
ze onhandelbaar en lastig zyn, om
dat wy hen tyranniseren. Het kind
heeft recht op een eigen mening,
ook by aanschaf van zyn -kleren.
Het spreekt vanzelf, dat wc aan die
ydele Marietje geen zyden jurk
geven, al zanikt ze daarom.
Maar waarom niet? Omdat het
onpractlsch is en duur.
Maar waarom zou ze niet haar
eigen jurkje mogen uitkiezen, als
het een practisch jurkje ls, goed
wasbaar en voor ons om te betalen
En dan vooral het opgroeiende
jonge meisje: Dat vind ik nou een
keurige jurk, zegt moeder in de
winkel en het dochtertje, dat zich
al een jong meisje voelt, zegt: he.
nee, moeder, dat is zo kinderachtig.
Maar moeder wil haar kinderen
graag klein houden en koopt toch
die „keurige jurk". En ze beseft
niet wat ze daarmee voor een
kwaad aanricht.
Want het zou wel eens aardig zyn
om na te gaan, hoeveel vrouwen,
die onzinnig verzot zyn op kleren,
in hun jeugd zo'n mama gehad heb
ben, een moeder die haar meisje de
kleren opdrong, die ze haatte.
e I
v»f
Ml
bé]
stc
5
btf
zin
Dat je in Holland nog altijd je
eigen „piepers'' moet schillen.
Een ander eethuis is de cafetaria,
waar men zelf zijn menu samenstelt.
Binnengekomen, gaat men door een
lange gang, van de eetzaal geschei-
gegeten. Vele emigranten uit alle den door imitatie-rotsblokken, waar-
maal te Aisterdam zal vergaderen, hét een alleraardigst gezicht, wan-
landen van de wereld hebben name
lijk betrekkelijk kleine restaurant
jes ingericht, waar het eten volgens
de nationale gewoonten wordt toe
bereid. De opschriften boven de
deuren zeggen direct of men op zijn
Frans, Italiaans, Zweeds of Chinees
zal eten. Sommige eetgelegenhedcn
hebben éen specifiek Californisch
karakter, met oevers in cowboy-
costuum, braadpitten en p?arden
hoofdstellen aan de muur.
tussen veel planten, bloemen cn op
sommige plaatsen trossen bananen.
Aan het eind is een groot vertrek
met verschillende afdelingen.
De gang van zaken is als volgt.
Men begint eerst een dienblad,
vork, mes en lepel te pakken van
een tafel, waarna in dc eerste afde
ling een keuze kan worden gedaan
uit allerlei vruchtensappen, vruch
ten, papgerechten of flakesoorten.
Daarna komt men in de keuken,
waar enige vrouwelijke cn manne
lijke koks achter grote electrischo
fornuizen in de weer zijn.
Hier kan men letterlijk alles be
stellen. Eieren op alle mogelijke
manieren klaar gemaakt, vlees,
worstjes, vis; kortom een keur van
etenswaren. Wanneer men zijn keu
ze heeft gedaan en het maal met
eigen ogen ziet toebereiden, dan
komt men in de laatste afdeling
voor het drinken: thee, koffie, melk
of een keuze uit dé populaire milk
shakes; melk met iets er door.
Het dienblad is inmiddels meer of
minder vol geworden en dan pas
seert men een juffrouw, die snel
het blad overziet en op een reken
machine de totale kosten opmaakt.
Eerst hierna komt men in de grote
eetzaal, waar men zelf op éen tafel
tje zijn keuze uitstalt en met eten
begint. De betaling geschiedt pas bij
het verlaten van het eethuis.
Maal in blik
De paar keren, dat we bij Ameri
kaanse families aten, waren mees
tentijds geen officiële etentjes, maar
zeer vlug en handig voor elkaar ge
brachte maaltijden. De huisvrouw
dook in haar provisiekast cn viste
een collectie busjes op, waarvan ze
in een ommezien een behoorlijke
maaltijd klaar maakte. Heerlijke
soepen aan mij altijd goed be
steed worstjes met knoflook,
waarop ik minder dol ben en tal
loze andere lekkere dingen. De
koude gekookte schijfjes aardappels,
op smaak gebracht met een sausje
en het slaatje werden even op de
hoek gehaald. Bovendien was er al
tijd de ijskast, dié wat lekkers be
vatte. Het kostte nooit meer dan een
half uur of de lunch of het diner
stond op tafel.
Het is mogelijk dat deze wijze van
eten op de duur gaat tegenstaan,
maar ze is vreselijk practisch en de
dagen, dat ik het deed, heb ik er
steeds van genoten.
ui
volbloed Frans
ONDER de grote namen, die on
veranderlijk klinken als er over
de grote mode wordt gesproken,
blijft sinds jaar en dag die van
Rochas.
Marcel Rochas, de sympathieke
beschaafde Frangois, is een der wei
nigen die, zélf Fransman, als profeet
ln eigen land succes heeft.
De meeste anderen danken hun
roem en faam aan het buitenland; zij
trekken hun klanten omdat zy in
een helder ogenblik een duur huis
betrokken in een dure Parijse wijk
en derhalve voor de (bezittende
maar onverstandige) kooplustige
schonen voor écht Frans doorgaan.
Zij dragen in stijl, naam en uiter
lijk het stempel van hun Italiaanse
of Hollands-Engelse afkomst maar
hun kleding draagt het Franse adres
en dus
Marcel Rochas, bruingestoofd door
de zon van zijn geboorteland: de
Azuren Kust, heeft iets wat de
meeste couturiers hem benijden. Hij
heeft nieuwe en exclusieve ideeën.
Daarbij heeft hij iets wat hem be
mind maakt bij de jurken-dragende
sexe. Hij lijkt op Charles Boyer-in-
zijn-beste-tijd.
Onder zijn atelier, op de, parterre,
ziet ge tegenwoordig iets heel aparts:
de parfum voor mannen met de
merkwaardige naam SNOR oftewel
(maar dat klinkt veel leuker)
Moustache.
Rochas houdt van de grillige lijnen
uit 1920 en hij heeft niets van de
larmoyante „kunstenaars"-passie van
andere, grote modemannen. Hij
kwelt zyn brein niet met hoogst
extravagante creaties; hij poseert
nauwelijks.
Integendeel
Marcel Rochas heeft maar een wet
en een ervaringsregel en daar houdt
hij zich dan ook aan. Van hem is de
(zeer juiste) opmerking:
Vrouwen houden pas wérkelijk
van een nieuw(st)e mode als het
gloednieuwe eréf is.
Daarom koopt de volbloed Fran-
gaise, die nu eenmaal van nature
goede smaak, élégance on ontwa
penende durf meekrijgt, bij de vol
bloed Fransman; de man, die vóór
alles realist is.
Marcel Rochas. die bovendien de
Franse vrouw als model neemt en
op haar zijn mode baseert Een
mode. waarvan hij te voren bekent,
dat zij zó nieuw moet zijn, dat het
gloednieuwe er af is vóórdat de mo-
dellen leverbaar zijn.... Pi
ti
