VOORAL VOOR DE VROUW
Waarom wel de vrouw verzon
en niet bet boek?
r
Als we nu eens in huis vacantie
gingen houden
Schaak
Paarden zijn net kinderen
Oude techniek
uitgebuit
Jij altijd.
Vrouwen uit vele landen spreken
in Amsterdam van vroeg tot laat
Maak er met de kinderen een
feest van en laat de boel
vooral de boel
Maandag 25 Juli 1949
Dieuwke Aalbers-Kollewijn ontwerpt
ook behang, damast en
gordijnen
,,'t Is een droom," zei Koningin Juliana. „Ik ben er erg blij
mee". Het was een album van de Koningin met dierbare foto's erin,
gebonden in geel marrocain door Dieuwke AalbersKollewijn.
Dieuwke heeft, net als haar drie kleine dochters, blonde haren.
Haar stem is verlegen. Vroeger was ze zich, door te grote schroom,
haar artistieke waarde nauwelijks bewust, doch na Londen en
Parijs is dat anders geworden.
„Dat doe ik beter", dacht ze in Londen toen ze het uiterlijk zag
van de boeken die Prinses Elisabeth als trouw:adeaux kreeg.
„C'est magnifique", riepen experts in Parijs toen ze hun haar
werk toonde.
mee, beneden heb ik nog een paar
gebonden boeken en bandontwer
pen o.a. van Gerrit Achterberg.
Werk en kinderen
Op het terras staat de box ruei
de jongste er in.
,,'t Kan hier dus wel: werk en
kinderen".
Dieuwke lacht. „Mijn man en ik
kennen elkaar al van het Instituut
In Rijswijk, in haar atelier, dat
uitziet op weilanden, koeien, sloten
en wolken, liggen stapels ontwer
pen voor gordijnen, damast, zijde,
linnen, voor behang, papier en
boekenbanden. Boekbindster heet
Dieuwkes vak. Ze bindt geen tijd
schriften of gescheurde muziek of
losliggende romans. Ze knutselt
niet maar een beetje met lijm en
schaar: ze zét al haar fantasie, te
ken-talent en smaak in ten bate
van het boek Om dit in een kleed
te steken, dat bij de inhoud, de
opvatting, de schrijver past. Want
waarom wel aandacht en zcrg be
steed aan de kleding van de vrouw
en niet aan die van het boek, dat
haar eeuwen overleeft? Het is de
firma H. van Rijmenam, boekbinde
rij en fabriek voor leder- en na
pierbewerking, die het belang er
van inzag, Dieuwke Aalbers-Kolle
wijn aan haar bedrijf te verbinden.
De boekbinderstechniek, die na
eeuwen nog steeds dezelfde is, buit
te Dieuwke uit en ze kwam zodoen
de tot grillige, speelse, wonderlijk
boeiende fantasieën, prachtig ook
voor damast, zijde, gordijnen, lin
nen en behang
De ramen van het atelier staan
open. De bomen vlakbij hebben
jonge, groene vruchten. Ik zit op
een krukje en kijk naar mijn gast
vrouw, die met een gebaar „laat
dit nu maar voor me spreken" een
stapel werk op de tekentafel stort.
Er is zoveel en de kleuren winden
me op. „Dit en dat", roep ik en
„wat is dat? Is dit voor-linnen?
Voor damast?" „Ik zal het beste op
de grond leggen," zegt Dieuwke
kalm.
Maar ik zoek zelf ook. Er zijn
stille, rustgevende motieven en
giftige, nerveuze bloemen aan boos
aardige takken. Niet te beschrij
ven, vreemd als visioenen. „Voor
behang zoek ik naar vormen, die je
goed doen." vertelt Dieuwke
„Weet je nog dat bloemetjes-be
hang van vroeger, waar naar je
keek als je ziek was? Alleen al van
dat kijken werd je doodziek
Opdrachten
„Is er al het een en ander be
steld?"
„Ik heb opdrachten voor het bul.
tenland en voor ons land. damast
o.a. voor Twente. Kijk, dit is een"
band voor „Les fleurs du mal", ge
dichtenbundel van Baudelaire:
bloemmotieven in verwarrende
kleurenmengeling van lila, tur
quoise, paars. „Én dit is geschikt
om papieren dozen te bedrukken.
Voor als je een jurk koopt of een
hoed of zo...." Feestelijke ranken
in blauw.
Dan vind ik er eentje, klein
maar, de afmetingen van een tegel,
doch door iets wat ik niet kan be
schrijven. immens groot lijkend,
't Doet me aan het heelal denken:
azuren achtei-grond met glanzende,
ronde kogels en sterren. Beneden
in een hoek iets vaags met twee
rode ogen. „Die zou ik wel willen
hebben," zeg ik. ,,'t Is een proef
om in kleine ruimte een grote
wijdte te krijgen Er moet er nog
zo een zijn, maar die kan ik niet
vinden. Vervelend is dat. Ga maar
99
Toen H.M. de Koningin op de
recente tocht naar Haarlem en
Kennemerland een oorkonde
kreeg aangeboden, was deze ge
borgen in een fraaie koker, die
geheel met de hand was ver
vaardigd. Ook deze koker was
een product van Dieuwke Aal
bersKollewijns scheppende
geest en vaardige handen.
J
Dieuwke AalbersKollewijn
met een harer dochters.
voor Kunstnijverheid in Amster
dam. We hebben eigenlijk hetzelfde
vak. Ik werk van het eerste iaar
van ons trouwen. Natuurlijk lever
de „men" eerst commentaar. Het
begon met: „Als je trouwt houd je
het niet vol". Toen werd het: ..Als
je kinderen krijgt houd je het met
vol". Toen „Je houdt niet van kin
deren". maar nu nummer vier in
aantocht is weet men niet meer wat
te zeggen. Ik werk toch door. Ik
kaï. dat niet laten".
't Box-kindje kijkt in de zon.
DE International Alliance of
Women houdt haar vijftiende
congres in Amsterdam. Zij verga
dert 's morgens, 's middags en
's avonds en tussendoor zijn vele
officiële ontvangsten Dat het Pro
gramma veel belangstelling heeft
gehad is de congressisten aan te
zien. Zij zien er moe uit, op deze
avond tijdens de discussie en voor
lichting van Rotterdamse huisves
tingsproblemcn.
Zij zien er meer dan vermoeid
uit onder het harde witte licht, dat
op het podium is gericht en de
donkere schaduwen, die achter in
de zaal de toehoorders in het duis
ter laten.
Maar de geest van dit interna
tionale gezelschap, van bijna drie
honderd vrouwen uit alle landen
ter wereld, is onvermoeibaar.
De vrouw voor de microfoon
spreekt helder en nadrukkelijk:
architectuur een vak voor
vrouwen, uie het grootste gedeelte
van hun tijd in de woning door
brengen. Geef ons meer vrouwe
lijke architecten, die onze eisen
kennen. Minstens een gelijk aan
tal als 'mannen
De bijeenkomst wordt in het
Engels geleid, maar vlot en vloei
end geeft miss Ginsberg, Poolse
van geboorte, de quintessens van
elk verslag in het Frans weer. Zij
is tolk van de United Nations, zel
den heeft men een betere gehoord.
Tegelijkertijd is zij de levendige
vice-presidente van dit congres.
De voorzitster is dr. Hanna
Rydh, een Zweedse archeologe.
In de zaal zitten jong en oud,
zuidelijk en noordelijk, donker en
licht door elkaar.
Zo verschillend* zijn zij allen,
maar toch moet er iets zijn wat
hen bindt, want gemakkelijk vormt
zich het contact en ongedwongen
is de conservatie.
Wat is het dat deze vrouwen tot
elkaar brengt? Is het het streven
naar gelijke rechten voor mannen
en vrouwen, de „human rights"-
resolutie, geproclameerd door de
U.U.O., die nu in elk land in de
praktijk dient te worden gebracht?
Of trachten zij slechts contact te
leggen met andere vrouwen, die
MODE-NO VELLETTE
t-T ET is knopen hier
1 en knopen daar,
al knoopjes, wat de
klok slaat. Kijk maar
naar de étalages:
iedere rok, iedere ja
pon en elke mantel
zit er vol mee. Soms
doen zij werkelijk
knopendienst, b.v. bij
een rugsluiting of aan
een manchet, maar
meestentijds zijn zij
alleen voor het mooi
toegepast. In einde
loos veel variaties.
Zowel qua vorm als
wat het materiaal be
treft. Wij zien nu gla
zen knopen en andere
van plastic; benen
knoopjes doen na
tuurlijk ook nog
steeds opgeld, soms
gekleurd. Dan is er
nog ivoor en parel
moer, dat altijd uit
zonderlijk mooi en
apart staat. En ten
slotte de metalen
knopen: zilver, koper,
verguld. Men ziet ook
veel overtrokken
knopen, die passend
bij een japon zijn ge
maakt. Zo, wat dit
jonge meisje heeft:
'n blauwe zomerjurk
met een schouderstuk
van kleine witte ajou-
ren knoopjes. Ze moe
ten héél klein, fijn en
doorschijnend zijn; anders staat het natuurlijk te zwaar. Knopen op
een mantel en op een zak kunnen wat massiever wezen. In ieder
geval is het mogelijk om een dood-eenvoudig toiletje, alleen door
een apart, zelf verzonnen knoop-model tot iets origineels te maken,
iets dat een ander niet draagt. En dat is reeds veel waard in deze
tijd van confectie-epidemieën. K. de R.
onder totaal andere omstandighe
den vechten voor dezelfde idea
len? Onderling begrip. Het is de
eerste voorwaarde om er te komen.
Veel belangrijke vrouwen nemen
deel aan dit congres. Zij komen uit
Australië, uit IJsland, uit Egypte.
Ir.dia en Italië.
Zij komen uit alle hoeken van
dc wereld Het zijn vrouwen die
leidende posities innemen in eigen
land, die weten wat ze willen en
met vuur en nadruk hun ideeën
onder woorden brengen.
De schone Pakistaanse
Daar is de schone mrs. Zinat
Rashid Ahmed uit Pakistan,
die er uitziet alsof zij zo weg
gewandeld is uit „Duizend en
één nacht" Daar is de elegan
te Frangaise, mme Malaterre
Sellier, die op even sierlijke
wijze haar conversatie als haar
uiterlijk tooit. Daar is het
enthousiaste jonge meisje uit
de Libanon, mile Sonia Letayf
een twee jonge negerinnen, die
in onberispelijk Frans hun
woord doen. Daar zijn de Zwit
serse vrouwen, die nog steeds
geen kiesrecht hebben en daar
is mrs Gama uit Bombay, die
in haar land met zulke heel
andere problemen te kampen
heeft als de vrouwen uit het
Noorden.
De vrouwen, die werken in cul
tureel achterstaande landen, moe-
te zij niet in de eerste plaats een
stimulans voor hun harde arbeid
van dit congres meenemen?
Mrs Rydh bezocht Katherine
99
„Morgen komt het rapport," ver
telt zoontje geheimzinnig. „En dan
h ef ik niet meer naar school."
„Ga je over?" vraag ik zonnig.
„Iedereen," knikt hij. „Heeft juf
gezegd."
„Dan koop ik taartjes en limo
nade," joel ik „en vieren we feest
als je thuis komt."
Zoontje zit te glimmen.
Die avond wil hij niet naar bed
Eerst almaar teuten en zeuren. Dan
eenmaal erin: hop er weer uit, de
trap af en slip naar binnen." Ik kan
niet slapen, Mam."
De morgen daarop spookt hij om
zes uur door 't huis. Die laatste dag
raékt hem. Om twaalf uur zit ik
met taartjes en limonade te wach
ten. 't Dikke zusje is er opgewon
den van. Daar komt dat jong. Hij
slaat de deur. „Bah", gilt hij. „Bah.
bah. bah!"
„Wat is er nou???"
„Bah." gromt hij, „bah!"
„Bagedaan," kraait zusje stralend
Nu zijn zoontjes woorden op. Hij
Lapt, hij schopt, Zusje krijst van
schrii: en ik word kwaad.
„Hela," roep ik, „wat is er met
jou?"
,,'t Is niet vandaag," huilt hij.
,,'t is volgende wéék."
„Neem een taartje," troost ik.
MOTTO: tel maar neer
Een Engels theeservies, crème
met rbod beschilderd (12 kop en
schotels) f 27.15. Porseleinen eet
serviezen zijn hier en daar ver
krijgbaar van ongeveer f 150.af.
Verchroomde gratenbakjes, klein
formaat 6 st. voor f 3.75; in de ge
wone grootte f 1.per stuk.
Prachtige Zwitserse kant, per
meter van 50 cm breed f 35.En
gelse broderie, per vierkante meter
f 38.25. Maar ook kant, 90 breed,
voor f 14.90 en wollen kantstof van
70 breed voor f 9.35.
Een bekende meubelzaak brengt
een vierkant bankje in de handel,
dat bijvoorbeeld als verlengstuk
van een ligstoel kan dienst doen.
Bekleed met chintz f 115,met
ribfluweel f 117.Drie naast el
kaar geplaatst vormen een bed!
Een plastic tafellaken met inge
drukt patroon en rand, al naar de
grootte f 5.75 of f 7.50. Van papier
35 cent.
„Nee, snikt hij, „ik wil niet, ik
heb geen pret. 't Is geen feest. Jij
altijd
„Wat ik altijd, 't Is toch zeker
jouw schuld."
En zoontje sissend: „Vandaag va-
cantie. Wie gelóóft ddt nou!"
Dunham tijdens de pauze van haar
optreden in Amsterdam.
„Een belangrijke vrouw", zegt
mrs Rydh, „met zeer veel belang
stelling voor ons werk. Jamnjer
dat haar optreden net samenvalt
met ons congres, dat zij anders
zeker gaarne zou hebben bijge
woond.
Na afloop van de vergadering
blijven gezellige groepjes hier en
daar hangen Het bestuur öeiegt
nog een vergadering in een der
bovenzalen. In een ander zaaltje
zien wij een kleine verkoopten
toonstelling van souvenirs, die elk
der congressisten uit eigen land
heeft meegebracht, ter bestrijding
van de congreskosten. Er zijn
Griekse poppetjes. Er is handwerk
uit Zwitserland, houten gedraaide
schoteltjes uit Ugranda en riet
werk uit Bombay. Ook speciaal
voor dit congres vervaardigde
Delftse tegels worden verkocht.
Maar dat is meer een herinnering
aan deze bijeenkomsten. Onze Ko
ningin "ontving een kleine delega
tie van de congressisten.
Een congres in een land gere
geerd door vrouwen, die altijd
hebben pal gestaan voor de „men
selijke rechten".
Het kan niet anders of deze In
ternationale groep moet zich bij
ons bijzonder thuis voelen.
HIJ voelt hun ogen
dreigend steken
ZIJ weigert in majeur
te spreken.
De maat is vol want
Heel wand'lend Holland
Probeert haar Franse
stijl te breken.
HOE lang het duren zal?
Ik zou het niet kunnen schat
ten want ZIJ is even capricieus als
een Hollandse zomerzon en even
veranderlijk als een na-oorlogs si
garettenmerk.
Maar de stemming is ineens weg
aan het begin van dat stijve uitje,
dat ZIJ doorgedreven heeft om
haar nieuwste nieuwigheidjes te
tonen.
Fransen zijn niet zo bijster op
nétte jurken gesteld en ZIJ moest,
tegen Hollands Fatsoen in, alle
maal dingen kopen, die je hier niet
mag dragen van de politie.
De Zaterdagse avond stelt haar
humeur op een te zware proef.
Wie niet naar haar durft te kij
ken is (naar zij vastelijk gelooft)
door afgunst verteerd en dat IS
flauw (van die anderen).
Wie zeer openhartig wél kijkt, is
(volgens haar sorteer-methode)
brutaal en burgerlijk,. En dat is
wel heel fout.
Maar waarom draagt zij die op
windende dingen dan?
Zij zoekt nu naar ogen, die niet
kijken. DiQ als maar bewonderen
zonder te zien. Daarom weet ik
niet hoe lang dat duren kan. Als
MAN ben ik buiten spel geraakt en
ik zoek nu naar het wijze oude
mannetje met een baard en een
knoestige wandelstok, die wél weet
wat ZIJ wil met zo'n nieuwe jurk.
Want zij is aardig (om te zien)
en zij hééft smaak. En daarom is
het zo jammer dat het eigenlijk
niet mag (van de politie).....
P EN vacantie thuisblijven, voor veel mensen lijkt dat een ver-
schrikking. Stel je voor, je komt er toch al zo weinig uit, je
zit maar altijd in die stad, je kijkt al eeuwig in je huis tegen die
zelfde schoorsteenloper aan, je moet er toch eens even uit. En dat
begrip: Er eens even uit zijn, heeft voor de meesten zo'n tover
klank gekregen, dat ze er zich op blind staren. Ook als het te duur
is, om in een pension, of in een hotel te gaan, dan moet er toch
iets verzonnen worden, om er eens uit te zijn. En als dat kan, als
er werkelijk ergens een huisje is, rustig in de duinen of in het bos,
dan zit daar natuurlijk wel iets ontzaglijks leuks in. Maar vaak is
het zo, dat zo'n huisjesplan of zo'n kampeerplan wordt doorgedre
ven, met alle kinderen gaan we dan naar buiten en dan blijkt het
niet zo bar leuk te zijn.
bedden mogen gerust eens rechtge-
lëgd worden, inplaats van opge
maakt. We eten in de keuken, uit
de pannen, een heel eenvoudige pot.
Huis schoonmaken? Nee, een hele
week wordt er niets gedaan. Dat
komt later wel, na de vacantie. En
de rest van de tijd, dat is dus prac-
KAMPEERHUISJE IS
OOK NIET ALLES
Niet iedereen heeft pleizier in
kamperen en in zich behelpen. Kin
deren worden vaak lastig en drei
nen. Moeder moet grote stukken
van de dag kleren wassen, bood
schappen doen, modderen en klie
deren op 'n manier zoals ze thuis
niet gewend is. Als de familie thuis
komt na een week en je vraagt hen:
Hoe heb je 't gehad, dan zeggen ze
meestal: O. reusachtig. Maar was
het werkelijk zo reusachtig? Als ze
heel, heel eerlijk waren, zouden ze
dan niet zeggen: Nou. ik was toch
maar liever thuisgebleven?
Maar dat wil bijna niemand be
kennen. En bijna iedereen wordt ge-,
fascineerd door dat heerlijke woord
vacantia. Er eens uit zijnl
Thuisblijven?
Maar kunnen we ook niet een
prettige vacantie hebben, als we
thuisblijven? Nee, zegt vader en
nee zegt moeder, dan blijven we al
door in diezelfde sleur. Maar kan
die sleur dan toch niet eens verbro
ken worden?
U kent toch ook wel verhalen van
mensen, die kamperen in eigen huis?
Moeder moet niet het hele huishou
den alleen doen, iedereen doet mee,
iedereen heeft corvee. Er wordt al
leen het hoog nodige gedaan. De
Evelien spreekt
VAN VROUW
TOT VROUW
tisch de hele dag, doen we gezellige
dingen. We gaan wel eens een hele
dag eruit. Zo door de week op de
fiets kun je toch heerlijk naar bui
ten, met tassen vol picnic-dingen
achterop, en dan is het overal vrij
rustig, niet zo hinderlijk druk als
op Zondagen.
We kunnen nu ook eens die din
gen doen, waar we anders niet toe
komen. Tentoonstellingen zien, mu
sea bekijken. We kunnen eens een
middag in de Openbare bibliotheek
gaan neuzen, boeken halen die ons
interesseren over allerlei onder
werpen en ook gezellige romans en
kinderboeken. We kunnen eindelijk
eens tijd vinden, om 's avonds ver
halen voor te lezen, daar komt an
ders nooit iets van. En 't prettigste
is zo'n vacantie, als alles nu eens
mag. Als de kinderen eens hun gang
mogen gaan. Met blote voeten door
het huis lopen, zich verkleden met
alle mogelijke malle hoedjes en
ouderwetse jurken van moeder, op
zolder.. Rommel mogen maken, lap-
jeskisten overhoop halen, toneel
stukken opvoeren. O, als de kinde
ren fantasie hebben en we laten hun
werkelijk hun gang gaan, dan kun
nen we thuis de allerpleizierigste
vacantie hebben. En hebben ze geen
fantasie genoeg, dan moeten vader
en moeder zich weer eens eventjes
indenken dat ze ook jong geweest
zijn. zich weer eens bezinnen op wat
kinderen boeit. Als ze dat doen, dan
kunnen ze van een gewone avond
wandeling in de buurt iets enorm
spannends en avontuurlijks maken.
Pa en Moe, opgelet!
Het ligt natuurlijk voornamelijk
aan de ouders. Die moeten zelf:
le niet teleurgesteld en mokkend
temeerzitten, omdat een vacan
tie buiten uitgesloten is. maar
het vaste voornemen hebben er
het beste van td maken.
2e niet te nuchter zijn en niet re
deneren: wat hebben die kinde
ren nu aan een'verkleedmiddag,
aan een toneelstuk opvoeren,
aan een indianensluiptocht des
avonds, niks voor ons, allemaal
flauwe onzin! Als de ouders zo
zijn. brengen de kinderen ook de
fantasie niet meer op.
3e Veel door de vingers zien. Léét
het huis er nu eens een week-
lang onverzorgd en slordig uit
zien, wat dan nog? Ja, maar,
dan zeggen de mensenNu,
wat zou dat? Laat de mensen
maar eens wat zeggen, dat doen
ze tóch wel! En als er eens een
paar dingen breken of kapot
gaan: het blijft toch nog veel
goedkoper, dan in een pension
zitten.
4e Op zoek gaan naar dingen, die
de kinderen interesseren. In bi
bliotheken vragen naar puzzle-
boeken of knutselboeken. Er zijn
zelfs ook boeken waar alle mo
gelijke spelletjes instaan voor
b inn ens- en buitenshuis.
Zo kan een vacantie thuis iets
heel bijzonders worden, iets waar de
hele familie nog lang over praat.
Beter dan menige vacantie in een
stijf pension, of in een ongelukkig
huisje waar moeder zch doodwerkt.
Natuurlijk willen we er allemaal
liever uit, maar als het nu eenmaal
niet kan, moeten we ook de licht
punten zien en dan, met fantasie en
een beetje moeite is er heel wat van
te maken.
„Kan je niet praten?" Basje
Ten Hagen is de beste vrienden
met All Ablaze, bij wie hij geen
kwaad kan doen. (Eigen foto)
Driejarige Basje dresseert All Ablaze
Van onze sportredacteur
Paarden zijn net kinderen. Zn vergen veel zorg, oppas en ze man
keren altijd wel wat, aldus een uitspraak van H. P. Baron van Tuyll van
Serooskerken, die vlak in de buurt van de renbaan Duindigt een flinke
renstal heeft. En deze paardenkenner, die vergrijsd is in dit moeilijke,
doch m<£>ie vak, kan er ongetwijfeld over meepraten. Hij spreekt met
zijn volbloeds als met een mens, op rustige toon en de paarden steken
danook direct de fiere kop uit de box over de onderdeur als zij zijn
stem horen.
Renpaarden hebben een
gecompliceerde natuur
Zo op het eerste gezicht lijkt het
houden van renpaarden niettemin
vrij eenvoudig, vooral als men een
Col des Aravis. een Marietta, sen
All Ablaze of naar welke schone
namen de paarden ook mogen luis
teren, serieus aan 1 et werk ziet, in
een officiële ren. De paarden zijn
dan zorgvuldig geroskamd, „ge
poetst" zoals het stalpersoneel dat
noemt, en de deftige uitgedoiste
jockey's tronen in kleurrijke zijde
in het smalle renzadel. Even later
als de vlag valt flitsen de paarden
in volle vaart weg en zij winnen of
winnen niet. In het eerste geval
slaat de wedder, die het paard ge
speeld heeft, zich op de borst. Hij
wist wel dat het een goed paard
was en dat hij moest winnen. Maar
in de meeste gevallen dat het
paard niet als eerste door de finish
gaat, is meestal .et gezegde van
baron Van Tuyil van kracht, doch
de meeste bezoekers, de leken, we
ten dat niet. Zij zien het paard
ogenschijnlijk fit in de baan stap
pen en als hij hel dan „laat zitten",
welnu dan waren er waarschijnlijk
andere die ditmaal sneller waren,
ofde jockey deugde niet. Maai
de jockey weet vel beter. Hij gaat
practisch dag en nacht met zijn ver
trouwelingen om en v.eet ogenblik
kelijk als er iets aan hapert. Hij
heeft wat dat betref' net zo'n fijne
neus als het paard zelf.
Zo was, toen wij dezer dagen een
bezoek brachten aan bovengenoem
de renstal, de driejarige Orlando
in de bliester. Een kwaad woord
voor een paardeneigenaar. In dat
geval zetten de pezen van een der
benen van het oaard op en het ge
val wordt in de zalf gezet. Het ligt
voor de hand da* de renbaan dan
voorlopig taboe is.
Het is toch al niet een voudig om
een paard in normale toevallen klaar
te maken voor een ren. Daarbij
moet wel degelijk akening worden
gehouden met V/at voor afstand hij
te verwerken krijgt en dan wordt
langzaam in die richting gestuurd.
's Morgens vroeg worden de paar
den afgereden, maar lang niet alle
elke dag. Er zijn nu eenmaal paar
den die veel werk kunnen doen en
andere, die na :en ren 14 dagen
naar stal moeten. De gevoeligheid
van de viervoeters strekt zich ech
ter nog verder uit. „Kijk", zegt de
trainer Ten Hagen, die ook een spe
cialist is voor dravers, „Daar komt
de 11-jarige Col des Aravis de baan
in. Het merkwaardige van dit paard
is dat hij bepaald een hekel heeft
aan Duindigt. Overal maakt hij
goede tijden, maar hier kan je er
geen topsnelheid uit krijgen. On
langs liep hij echter in Breda nog
sneller dan de winnaar van de En
gelse Derby."
TRAINER BASJE
Even later zijn we in de stal bij
All Ablaze, die na de oorlog uit
Ierland is ingevoerd. Het was een
zeer lastig paard, want zijn karak
ter was volkomen bedorven door
slechte behandeling. Dat is langza
merhand veranderd. Wat een vol
wassene niet voor elkaar kreeg,
presteerde het driejarig zoontje van
de heer Ten Hagen, Basje. Het kind
ging zo onbevangen met het paard
om. dat het nu weer zo mak als een
lammetje is. Enige weken geleden
kon het Ierse product de eerste ren
op Duindigt lopen. Terwijl de heer
Van Tuyll ons deze mededelingen
doet, pakt de kleine Bas het paar
denhoofd in beide handjes en All
Ablaze likt zijn vriendje over de
haren. De liefde voor het paard zit
er dus reeds vroeg in en dat is niet
te verwonderen want de familie Ten
Hagen bestaat uit een heel paarden-
geslacht. De grootvader van Basje
is reeds 74 jaar, maur wij vinden
hem even later op de renbaan bij
de training van de harddravers. Hij
tuurt door zijn kijker en houdt de
stopwatch ter controle in de hand.
„Neen", zegt hij, „die daar heeft
veel beweging maar geen speed."
En de oude heer kan er kijk op heb
ben, want hij heeft niet minder dan
een halve eeuw op de sulkey ge
zeten en nog rijdt hij courses als het
er op aan komt. De „oude Bas", zo
als hij in paardenkringen algemeen
genoemd wordt, vertelt met vuur
over de oude tijd met zijn vele korte
baandraverijen en hij noemt ritsen,
beroemde paarden, die hij heeft ge
reden.
„Tegenwoordig is er te weinig
belangstelling voor de paarden"
zegt hij met enige teleurstelling in
zijn stem, „ook al is nu de totalisa-
tor terug. Hierdoor kunnen de prij
zen in de draverijen en rennen niet
genoegzaam worden opgevoerd,
hetgeen ten keste van de paarden
gaat".
Wij moeten de klacht van de oude
paardenkenner betreffende het ge
brek aan belangstelling wel aanne
men, hoewel het moeilijk te begrij
pen is als men. al L het maar een
halve dag, tussen de dravers en dc
renpaarden heeft doorgebracht.
Speciale tropencursus
voor academici
WAGENINGEN. Aangezien
het aanbod van voor de tropen op
geleide krachten ontoereikend is,
om in de behoefte te voorzien,
wordt door het Nederlands Insti
tuut van Landbouwkundige Inge
nieurs ten behoeve van het depar
tement van Landbouw en Visserij
in Batavia een beroep gedaan op
niet voor de tropen opgeleide aca
demici. Daarvoor is door de Land
bouwhogeschool in Wageningen
een aanvullende cursus van vier
maanden voor tropische landbouw
ingesteld.
Tot de cursus worden toegelaten
zowel zij, die hun academische
titel reeds hebben behaald i inge
nieurs-diploma, Nederlandse land
bouw .tuinbouw. Indische of Ne
derlandse bosbouw, het doctoraal
examen biologie) als studenten, die
zich in het laatste halfjaar van hun
studie aan de Landbouwhogeschool
verbinden.
Afgestudeerden, die zich verbin
den voor in dienstneming bij de
regering in Indonesië, kunnen tij
dens het volgen van de cursus in
het genot worden gesteld van een
voorlopige bezoldiging. Behalve
voor aanstaande ambtenaren zal de
cursus ook openstaan voor acade
mici, die voor particuliere licha
men naar Indonesië worden uitge
zonden. De laatsten dienen via hun
werkgevers te worden ingeschre
ven.
Voor dienstplichtigen wordt over
leg met de militaire autoriteiten
ten aanzien van vrijstelling toege
zegd. De cursus neemt bij voldoen
de deelname een aanvang op 15
October.
Naar betere lonen
voor stucadoors
(Eigen berichtgeving)
De bedrijfsraad in het stuca-
doorsbedrijf, een organisatie van
werkgevers en werknemers, heeft
thans een tweede rapport opgesteld
als resultaat van de tijdmetingen,
die op werken zijn gehouden en die
moeten aantonen, dat de volgens
het College van Rijksbemiddelaars
voorgeschreven loontarieven voor
de stucaqloors te laag zijn. Ofschoon
het College indertijd heeft meege
deeld. dat niet tot verbetering van
de tarieven zou kunnen worden
overgegaan eer drie overtuigende
rapporten over tijdmetingen waren
uitgebracht, stelt de bedrijfsraad in
het stucadoorsbedrijf thans al het
mogelijke in het werk om aan de
hand van de eerste twee rapporten
reeds te bewijzeft, dat de loontarie
ven te laag zijn. Mocht het college
niettemin nog een derde rapport
eisen, dan betekent dit, dat er op
nieuw gedurende zeven weken tijd
metingen verricht moeten worden,
waardoor de tariefsherziening nog
langer op zich zal laten wachten.
Acht het college twee rapporten
wel voldoende bewijs, dan zijn er
wellicht betere loonvoorwaarden
voor de stucadoors in het vooruit
zicht. waardoor de mogelijkheid
niet is uitgesloten, dat de stuca-
doorsstaking. die zo fuhest is voor
de woningbouw, binnen afzienbare
tijd definitief opgeheven zal wor
den.
's Morgens als het doodstil is op
Duindigt worden de renpaarden
afgereden, hetgeen een secuur
werkje is. Reeds de fotograaf
verschrikt de paarden, hetgeen
aan de opengesperde neusgaten is
te bemerken. (Eigen foto)
