Zee en zand kunnen een seizoen niet goed maken
Beethoven
„Therese"
in levende lijve
Bruiloftsgast eet flinke hap
zuringzout
(Facetten van Nederlands strandleven) Q
Mestvaalt der Duitse Victorie
Donderdag 4 Aug. 1010
3
Salzburg levert verrassende ontmoetingen
(van onze speciale correspondent)
ii Sle bitte, zegt Beethoven en gaat tussen mij en zijn
lievelingsleerling Therese v. Brunswlk zitten. Hoe zou hy hot ook kun
nen dulden, dat Therese charmant in levendig gesprek met mii is
gewikkeld
Ewald Balser, de grote karakterspeler, die by de Salzburger Fest-
spiele mening jaar de rol van ryke man ir Jedermann vertolkte, en
starks voor het eerst de film „Eroïea" gaat zien, waarin hy de rol van
Beethoven vervult, is altyd een beetje huiverig, zo in de spiegel van het
witte doek te kijken.
„Met niets van jezelf ben je dan
tevreden." zegt hij. Achter zijn rug
zet zich het gesprek voort met Ma-
rianna Schönauer, die Therese
speelt in deze Beethovenfilm, waar
van enkele uren later de wereld
première plaats heeft.
Zij herinnert zich eens in Zand-
voort te zijn geweest en denkt aan
nog een contact met Holland, te
Wenen speelt zy met Johan Hees
ters in de operette Bel Ami.
Reeds lang hadden verschillende
landen, o.a. Amerika, de ogen op
Balser gevestigd voor een Beetho
venfilm, niet alleer om zijn spel-
kwaliteiten. maar ook om zijn ui
terlijk. Hij heeft echter een con
tract met een Oostenrykse film
maatschappij verkozen. De scènes
in het Prater te Wenen en elders
in het schone Oostenrijk zyn uiter
aard ter plaatse opgenomen en na
men als de Philharmonic, het Sym-
phonie Orkest' n het Staatsopëra-
koor van Wenen, de Wiener San-
gerknaben en dirigent Hans Knap-
pertsbusch doen veel verwachten
van de muzikale verzorging. Nog
even enkele schertsende woorden
gewisseld met Oskar Werner, de
boze neef Karl, die wij geruststel
len, dat zijn ongezeggelijk karakter
ook wel van goede betekenis in
Beethovens leven geweest kan zijn,
zoals de woede over een verloren
stuivertje hem tot een brilliant
pianostuk inspi «erde, en dan moe
ten we ons reppen naar de uitvoe
ring van Jedermann, zonder dat wij
nog vele dringende vragen aan
de aanwezige regisseur Walter
Kolm Veltée hebben kunnen stel
len.
Jedermann
Een maand lang neemt een op
lopend podium van geweldige af
metingen een gedeelte van het
plein voor de Dom te Salzburg in
beslag. Kinderen spelen in deze
toescouwersruimte of op het speel-
podium; touristen komen even uit
rusten om de 17e eeuwse kathe
draal te bewonderen, één van de
grootste en volmaaktste voorbeel
den der Renaissancestijl in de Ger
maanse landen, naar model van de
St. Pieter te Rome gebouwd. Drie
zijden van de kerk, waarvan alleen
de achterzijde door een bombarde
ment werd vernietigd, zodat het
aantal zitplaatsen binnen gehal
veerd is, worden door grote pleinen
begrensd. Eén dezer, het Domplein
zelf, is aan drie zijden alleen toe
gankelijk via poorten en bogen.
Maar 's Zondags is het plein voor
het doorgaand verkeer enige uren
afgesloten en wordt „Jedermann"
opgevoerd, het middeleeuwse spel
Elkerlyck van de rijke man, in de
bewerking van Hugo von Hof-
mannsthal.
Niemand ontkomt aan de indruk
van het sterven van de rijke man,
Regering houdt voet bij
stuk: inleveringsprijs van
boter wordt niet verhoogd
(Van onze parlementaire
redacteur)
Bij haar standpunt tegenover de
boterprijs, zei minister Mansholt
gisteren in de Eerste Kamer, heeft
de Regering rekening te houden
niet de harde realiteit. Deze is, dat
Denemarken voor de tijd van 6
jaar met Engeland een contract
voor de levering van boter heeft
afgesloten voor f 2.85 p. kg. Daar
om heeft zij aangedrongen op de
omschakeling van de niet meer lo
nende boterproductie in kaaspro
ductie en is gedwongen geweest de
inleveringsprijs voor de boter, die
uit de markt moet worden geno
men, met 15 ct. per kg. te vermin
deren. Zou zij dat niet doen, dan
zou er niet de minste prikkel zijn
or.i de boterproductie los te laten.
Door de lagere inleveringsprijs van
de boter wordt de richtprijs van
17.5 ct. per L. melk nl. niet geheel
bereikt.
Dit was 's ministers antwoord op
een betoog van de heer V e r h e ij
(KVP) ten gunste van de in de
2e Kamer aangenomen motie van
zijn partijgenoot Droesen, waarin
verhoging van de inleveringsprijs
van boter werd gevraagd. Die mo
tie is nog niet ingetrokken, zei de
heer Verheij dreigend. Dat wist de
minister ook wel, maar het zou
schadelijk zijn voor onze economie
om haar uit te voeren en dus
wordt de inleveringsprijs op het
moment niet verhoogd.
Dat de begroting 1949 van het
Landbouw-Egalisatiefonds zonder
hoofdelijke stemming werd aange
nomen, bewees, dat de Kamer er
ook geen gat in zag.
die door de dood uit zyn brassers-
leven wordt weggehaald en. tot
vertwyfeling gekomen, door de al
legorische personen Goede Werken
en Geloof van de hel wordt gered,
ïjiet machtige orgelspel, dat uit de
kerk klinkt, het klokgelui van de
torens, de hemelse stemmen van
de transen, het gekoer der duiven
op het acoutisch ideale plein, waar
alleen de uurslag der Salzburgse
kerken doordringt dit alles
draagt bij tot de wijding en onver-
getelijkhèid van dit spel van leven
en dood, vergankelijkheid en op
standing, dat ieder ter harte gaat.
Vorige jaren vertolkte Ewald
Balser, hoofdrolspeler in de nieuwe
Beethovenfilm, de rol van de rijke
man, dit jaar Attila Horbiger, de
echtgenoot van Paula Wessely.
Meesterlijk en geloofswaardig is
zijn spel, levendig de regie van
Helene Thimig, wanneer Jeder-
mann's 28 losbollige gasten zich
aan de lange feestdit zetten.
Als de dood zijn taak volbracht
heeft, de duivel is afgewezen en
het Geloof in blauw Mariagewaad
de engelenstemmen en het hemel
seorgel de vergeving van de rijke
man heeft horen bevestigen, wordt
het applaus bezworen, stroomt het
plein leeg en wjj peinzen ontroerd
na over de macht van voor ieder
vatbare beelden en woorden.
W. Schmidt
Wie schonk bloemen
aan de generaal
DEN HAAG Tydens zijn jong
ste bezoek aan Nederland ontving de
Franse generaal de Lattre de Tas-
signy in het Kurhaus te Schevenin-
gen, van een onbekende een bouquet
rozen. By de ruiker bevond zich
een kaartje, waarop in het Frans
stond vermeld, dat de schenker van
deze bloemenhulde zich aan het eind
van de oorlog in een Duits concen
tratiekamp nab.j ""traatsburg be
vond en uit de gevangenschap was
bevryd door het eerste Franse le
ger, dat onder bevel stond van ge
neraal de Lattre de Tassigny.
Aangezien generaal de Lattre de
Tassigny hem gaa -ne persoonlijk
zijn dank zou willen betuigen voor
de bloemenhulde, wordt de onbe
kende gever verzocht zijn naam en
adres bekend te willen maken aan
de chef van de generale staf, Prin
ses Julianakazerne, 's-Gravenhage.
wordt
„Gouden Handen"
verlengd
EDENaar wy vernemen heeft
men besloten de tentoonstelling
„Gouden Handen" te Ede tot en
met Maandag 8 Augustus te ver
lengen.
De drie grootste droogdokken
van Deutsche Werft te Kiel zullen
niet worden opgeblazen zoals aan
vankelijk op het program stond.
,Dit is de „Hoek"
Er gaat niets boven de
Hoek: zeeschencn vallen de
Nieuwe Waterweg binnen
of kiezen het ruime sop.
Loodsen varen af en aan.
Over het water lokt het na
tuurreservaat van De Beer.
Het gewone strand- en ont
spanningsleven ten noorden
van de Waterweg, en volop
duinatuur ten zuiden ervan.
En over de woelige Water
weg zelf gaat de verre bui
tenwereld in en uit En
soms staan de oevers zwart
van wuivende, juichende en
huilende mensen: als een
boordevol troeoenschip zich
tussen de wijde armen van
de vaderlandse pieren
werpt
KWAM die schuit van Curasao?" „Nee, 't was een Argentijn. Hij liep twintig mijl, maar
kon er wel 35 lopen." „Laat me niet lachen, dan was-ie vast uitmekaar gesprongen."
„Ligt er veel, Janus?" „Gaat wel, ik zie een stuk of drie kusters."
Als je in de trein naar Hoek van Holland zit en je hoort de bovenaangehaalde brok
stukken uit een gesprek, dat een bank verder door enkele in uniformen gestoken mannen
wordt gevoerd, dan brengt je zoiets gelijk in de goede stemming voor een bezoek aan Rot
terdam aan Zee. Het binnenkomen van een Curasaose tanker of een Argentijn is voor de
heren loodsen, want dat waren de geuniformde mannen kennelijk, natuurlijk de doodge
woonste zaak van de wereldop ons maakten deze flarden uit het gesprek, dat onze nieuws
gierige oren tussen allerlei bijgeluiden van een voortsnellende electrische trein opvingen, de
nodige indruk. We roken opeens Hoek van Holland en nog voor we de vuurtorens, de pieren
en de zee zagen, hadden wij ons van heel dat grootse en romantische tafereel reeds een
voorstelling gemaakt, waartegen alle andere verhalen van de loodsen niet meer op zouden
kunnen.
De loodsen'waren zich van geen kwaad be
wust. Soms lachten ze buitensporig en met
diepe, gorgelende geluiden. „Beste lui, die
Argentijnen," hoorden we er een zeggen, „ze
waren zo hartelijk." De trein bonkte en knars
te. Het rook opeens naar Players of Capstan.
Het landschap, met veel groen en geel, schoof
trillend voorbij. Tussen de wolkenstapelingen
wierp de zon een uitbundig licht, dat ons blij
te moede maakte. De trein schokte, remde en
stond eindelijk stil. „Dag loodsen," mompelden
wij, „en de groeten aan de kustvaarders, die
ten onrechte door jullie kusters werden ge
noemd, wat nog lelijker is dan coasters. Maar
verder bedoelden jullie het wel goed. We gaan
nu zelf eens kijken
te maken. Het voorseizoen was te
slecht. Het is veel te lang koud ge-
weest en aan zee heb je een war
me zon nodig. Wat doe je eraan?
Langs de hele kust zitten mensen
zoals ik. We hebben ons uitge
sloofd en het wordt niet beloond.
Je neemt de strop en hoopt op het
volgende jaar
Met de natte doek wrijft hij dc
laatste kruimels van het buffet.
„Twee ijs," roept de serveuse.
We groeten en knipperen buiten
met onze ogen tegen het fel-glin-
sterende zand. Voor de wondcr-
periscoop staat een kleine jongen
op zijn tenen. We ontmoeten een
klas schoolkinderen met hun on
derwijzers en het is opeens een
hels kabaal
Het is toch zo'n aardig plaats
je, dat Hoek van Holland. We
voelden ons een beetje schul
dig, dat we er in zo lang niet wa
ren geweest, Als het mooi weer is,
gaan we er weer eens gauw heen,
zeiden wc. Ja, als het mooi weer
is.
Wat blijft er over van het beeld
uit je kinderjaren als er vijf jaren
oorlog is geweest? Niets. Je keert
terug en je zoekt vergeefs naar
iets wat bij het beeld past. Langs
het gehele stationsemplacement
tot dicht bij het strand staan hon
derden zware dozen. Dat is het
Transitcamp en omdat niemand
het iets bijzonders vindt, kijkt ook
niemand cr meer naar. Je loopt
langs enorme grafkuilen met rol
len prikkeldraad gewezen Spaan
se ruiters en brokken bunker-
beton. De Duitse victorie ligt er al
jarenlang op de mestvaalt. Er is
langs deze weg een vlotte bedrij
vigheid vaan stalletjes, waar je
fruit, ijs of limonade kunt kopen
en sommige huisvaders zullen
moeite genoeg hebben om hun
kroost hier veilig langs te loodsen,
want het ziet er allemaal zo pret-
ttig uitnodigend uit. Er is zelfs een
pottenbakker en die laat je gratis
voor niks zien hoe hij uit een
klomp klei een pot tovert. Wan
neer u over een weinig artistiek
gevoel beschikt, kunt u zelf aan
wijzingen geven, maar dan is het
ook niet meer dan billijk, dat u
zo'n pot naar eigen smaak koopt.
We waren goed geluimd, die dag.
Vijf minuten later stonden we op
het strand.
Het strand is er voor de men
sen, die elk jaar op een bepaalde
tijd veel frisse lucht nodig hebben
het is er voor de bleekneusjes, die
er een roodverbrand bolletje ko
men halen en het is er voor de
negotie. Zo'n strand is net een
enorm warenhuis. De zoon, de zee
en de wind krijg je er voor niets,
al het andere, dat met de inwen
dige mens te maken heeft, moet
je er kopen. Dat is niets bijzonders
Je kunt moeilijk je eigen badstoel
meesjouwen, je eigen limonade of
jc eigen uitsmijter. Behalve de
duizenden, die aan zee hun vacan-
tie doorbrengen, zijn er misschien
nog een duizer\d, voor wie het geen
vacantie is, maar harde noodzaak.
Maar tezamen geven ze aan het
strand dat fleurige en levendige
tjeeld wat °P zichzelf al een aan
trekkelijkheid is, tenzij men de
voorkeur geeft aan de volstrekte
eenzaamheid. Helaas het strand
leven is kwetsbaar. Een koele zo
mer kan dodelijk zijn, dodelijk in
die zin, dat veel waarachtige
vreugde niet tot wasdom kan ko
men en vele opoferingen van klei
ne, nijvere neringdoenden, voor
Wijd en blank ligt daar het
Hoekse strand. De grijs-witte
strandstoelen staan er zo uitno
digend, dat men nauwelijks de
verleiding kan weerstaan om er
gebruik van te maken.
wie het strand een broodwinning
is niet beloond worden. In dat ge
val vormen de gezellige, grijs
witte badstoelen en de consumptie
tenten langs het houten plankier
slechts een ogenschijnlijk vrolijke,
maar lege fassade, waarachter
veel troosteloosheid verscholen
ligt.
Een dubbeltje
plezier
We hebben ons lui neergezet ln
een van die talrijke consumptie
tenten en we hebben daar in een
door wee.' en wind aangevreten
stoel in alle vrede gekeken naar de
geneugten, die het strandlevende
stadsmens biedt. De zee had soms
een blauwe kleur. Het is dus be
slist niet nodig om daarvoor naar
de Rivièra te reizen. We zagen een
paar prachtige Hollandse amazo
nen. Ze zaten hoog op de rug van
Westlandse paarden en reden met
de gratie van filmsterren over het
glinsterende zand. De zon lachte,
had er blijkbaar pleizier in. De
hemel boven de zee was wolken
loos, die had er blijkbaar ook plei
zier in. En wij gaven elkaar een
knipoogje, omdat we evenveel
pleizier hadden.
Een eindje verder stond een juf
frouw met een toestel: We lazen:
Wonderperiscoop. Hiermede kunt
u 42 KM ver zien! Een dikke me
neer keerde met zijn achterste
naar ons toe keek en in gebogen
houding door het wonderding. Aan
de horizon vertoonde zich een
groot schip. We dachten aan de
Curagaosche tanker en de Argen
tijn en toen kon ons niets meer
weerhouden: we moesten door die
periscoop kijken. Dat was fantas
tisch mooi! Het schip danste op
een paar mijlen afstand van de
pieren en het was verrukkelijk om
te zien hoe het ene ogenblik zijn
neus en het andere ogenblik zijn
achtersteven in de golven schuil
ging. Daar was weer Hoek van
Holland uit onze kinderjaren. Hier
was niets veranderd. Tegen de
pieren sloegen de golven kapot en
verderop rees het bultige vogelei
land, de Beer, omhoog. Een dub
beltje, zei de juffrouw. Het was
voor niks. Voor een dubbeltje zag
je een schip in volle zee. Als je
twee dubbeltjes gaf, mocht je na
tuurlijk langer kijken en kon je
bijna aan boord klauteren. We
zegen terrug in onze stoelen en
Daar gaan de
Hollandse ama
zones. Zij voelen
zich als konin
ginnen, zo hoog
gezeten op die
sterke paarden.
Zo doen zij weer
een flinke portie
gezondheid op.
mijmerden na over dit wonder. De
Amazonen waren allang voorbij,
maar er speelden kinderen in het
zand en een goedige vrouw pro
beerde iets eerlijk te verdelen. Zo
moest het elke dag zijn. zeiden we
dan ga je hier nooit meer weg,
maar een heleboel bazen zijn daar
natuurlijk tegen. En de boeren zijn
er natuurlijk ook tegen. En een
zeer groot aantal portemonnaieV
zijn er vast en zeker tegen, zo be
sloten wij onze bespiegelingen.
Bewolkt bestaan
In de tent met de houten vloe
ren van zoveel bij zoveel vierkante
meter zit de serveuse achter een
witgeverfd tafeltje en kijkt met
iets onbestemds in de blik door de
ruitjes over het strand en de zee.
Zij heeft niet veel te doen vandaag.
In een hoekje fluistert een ver
loofd paartje zoete woordjes; het
bemerkt nauwelijks iets van het
strand en de zee. Wat verderop zit
een eenzame man een broodje met
beleg te eten. Het is stil in deze
ruimte. Het enige geluid is soms
het schuren van zand tegen de
ruiten. We maken een praatje met
de baas, die met een natte doek
het buffet staat af te vegen. Hij
steekt een verse sigaret op en zegt:
„Het is geen mooi seizoen, meneer,
daar mankeert wel het een en an
der aan." Hij glimlacht. „Soms
vier jaargetijden op een dag, me
neer, wat een land! Ik sta hier al
27 jaar, maar het seizoen is elk
jaar opnieuw een verrassing."
Aan de hete kust is het niet an
ders," zeggen we, „overal zitten de
mensen met moeilijkheden."
Hij knikt.
„Het is te begrijpen. De voor
naamste oorzaak is wel, dat er
niet veel geld onder de mensen zit.
De baas zucht eens en neemt
een ferme haal aan zijn sigaret.
„Om te beginnen zou het spoor
een stuk goedkoper moeten wor
den. Dagretours van een cent of
tachtig, dat gaat. Trouwens, alles
zal veel goedkoper moeten worden,
het is allemaal veel te duur. Wij
moeten het van de kleine man
hebben, ziet u. De Hoek is een
volksbadplaats. We houden er met
onze prijzen zoveel mogelijk reke
ning mee."
„Was het voor de oorlog druk
ker?"
„Zeker, meneer. Zelfs in de cri
sisjaren kwamen h'er altijd nog
een behoorlijk aantal mensen. De
bootreizen waren in trek. Negen of
tien boten uit Rotterdam per dag
met zo'n achthonderd mensen aan
boord per boot lagen hier aan. Met
mooi weer was 'n bezoek van 50.000
mensen geen zeldzaamheid en het
strand is hier zo ruim, dat je er
niet eens zoveel van merkte."
„Misschien maakt Augustus alles
nog goed," zeggen we.
Hij schudt ongelovig het hoofd.
„Het is eigenlijk niet meer goed
Gooi was Woensdagmiddag
zonder stroom
HILVERSUM Woensdagmld-
dag even voor vier heeft een mon
teur in het hoofdschakel-station
van het electrlsch net te Naarden
eet. foutieve schak^lintr verricht. Er
ontstond een explosie en enkele
monteurs liepen lichte verwondin
gen op. Het gevolg was, dat op het
zelfde moment het Gooi stroomloos
werd. Om even over vyven was het
euvel verholpen. Do omroepstudio's,
het spoorverkeer ziekenhuizen en
de particulieren hadden een uur
lang geen stroom of waren aange
wezen op noodinstallaties.
In de VS meer dan vier
millioen werklozen
WASHINGTON Het aantal
werklozen in de V S. is voor het
eerst sinds Januari 1912 boven do
vier millioen gestegen.
Het aantal werkenden, dat even
eens gestegen is, bedraagt thans
59.720.000. De rerklarlng voor de
gelijktijdige stijging van het aantal
werklozen en dat der werkenden
ligt in de omstandigheid, dat het
aanbod op de arbeidsmarkt met
417.000 gestegen Slechts 25 pro
cent der werkzoekenden slaagden
er in werk te vinden.
Langs het houten plankier rijen
zich de consumptietenten. Maar
zee en strand zijn niet voldoende
om de eigenaars aan een eerlijk
stuk brood te helpen. Zij hebben
vooral mooi weer nodig en daar
aan heeft het dit seizoen nogal
eens ontbroken
Proberen en nog eens proberen, toen
kwam het er uit
Hoeveelheid bleek niet
levensgevaarlijk
Tot slot van relaas over de bele
venissen van een plattelands-apothe
ker, een geval dat tragisch begon,
doch olij eindigde. Het gebeurde op
een Zondagmorgen midden in den
winter en er lag een dik pak sneeuw.
Bij een familie dicht in de buurt
hadden ze den avond en nacht daar
voor een zilveren bruiloft gevierd.
Het was er vroolijk toegegaan en
zooals bij zulke gelegenheden be
hoort, was er lekker gegeten en ge
dronken.
Herinneringen van een
A pothekersweduive
slot)
Op dien Zondagmorgen 't was
onder kerktijd kwam het dienst
meisje van de familie in de apotheek
om voor een dubbeltje zuringzout te
halen.
Bij thuiskomst werd haar het zak
je afhandig gemaakt door een der
bruiloftsgasten die het aan den
mond zette en er een flinken hap uit
Ze kreeg een zakje vol en mijn
man zette er met duidelijke letters
buitenop: „Zuringzout Vergif".
„Moet je nu al de vlekken uit het
tafelgoed maken?" vroeg mijn man.
„Ja, dat geloof ik wel meneer!"
nam. Bij het neergooien op de tafel
zag hy pas wat er op stond. Hij had
„zuiveringzout" willen hebben om
de spijsvertering te bevorderen,
maar het meisje had verstaan „zu
ringzout". Dat was opeens een schrik
en ontsteltenis! In allerijl kwam men
naar de apotheek gerend: de man
die het ingenomen bad, zijn vrouw,
en nog enkele bruiloftsgasten.
„Geef me een tegengif", riep hij
„gauw want ik heb zuringzout bin
nengekregen."
En meteen begon hij (hij was dro
gist en wist er dus een beetje van)
de flesschen langs te zoeken, of hij
ook vond wat hij hebben wilde, ik
meen vinum stibiatum.
Inmiddels was natuurlijk om den
dokter gezonden, doch die zat in het
bad en kon niet dadelijk komen, wel
zoo spoedig mogelijk.
Naar buiten
Mijn man behield zijn tegenwoor
digheid van geest en riep: „Afblijven
van die fJesschen en mee naar bui
ten, dan zal ik probeeren of ik je
helpen kan."
Daarop trok het heele gezelschap
in optocht door gang en keuken naar
den tuin, overal de sneeuw met zich
dragende.
Daar gekomen liet mijn man het
slachtoffer een flinke hoeveelheid
kalkwater drinken, deed zijn jas uit,
stroopte de mouw van zijn overhemd
op en stak den man toen zoover mo
gelijk een vinger in de keel. „Alsje
blieft, vooruit nu maar."
Eindelijk kwam de stroom van on
gerechtigheden: het slachtoffer was
gered, 't Was een geluk dat hij een
volle maag had toen hij dat goedje
opat en later bleek dat het kwantum
niet Zoo groot was geweetf als men
eerst had gedacht. Maai het was een
schrik voor allen! De medicus, die
intusscnen ook ten tooneele ver
scheen, vond dat .er goed gehandeld
was en wenschte den patiënt geluk.
Man en vrouw keerden met do
feestgenooten, die het geval mee
aanschouwd hadden, dankbaar en
opgelucht naar huis terug.
Mijn c htgenoot ging zich eerst
eens fnsch wasschen een schoon
ovcrhcr.io aantrekken en ik had den
geheelen dag een zwart gezicht van
de gedienstige, die, toen ze uit de
kerk kwam, keuken, gang en apo
theek moest opdweilen.
Overweg te Mijdrecht:
NS niet nalatig
DEN HAAG. Van nalatigheid
der Nederlandse Spoorwegen Is
geen sprake, antwoordt minister
Spitzen op vragen van het Twee
de Kamerlid Wagenaar over, de on
gelukken op de onbewaakte over
weg bij Mijdrecht. De ongevallen
op overwegen zijn z.i. grotendeels
te wijten aan onvoldoende zorg
zaamheid van de weggebruikers.
Wat de overweg te Mijdrecht
betreft wijst de minister erop. dat
zich daar in de laatste 19 jaar niet
eerder ongevallen met dodelijke
afloop hebben voorgedaan. De N.S.
hebben tegen schadeloosstelling
een aantal vruchtbomen en ander
houtgewas verwijderd, zodat het
uitzicht bij deze qverweg voldoet
aan de eisen, welke aan onbe
waakte overwegen moeten worden
gesteld. Bovendien zijn thans nog
12 bakens geplaatst. Wanneer de
daartoe nodige onderdelen be
schikbaar zijn, zal een flikkerlicht
installatie worden aangebracht.
Autobus stort in ravijn
CASABLANCA. Achttien per
sonen zijn om het leven gekomen
en 25 gewond, doordat een bus bij
de afdeling van de Tizi n'Test-pas
nabij Marrakes (Marokko) in een
ravijn van ongeveer 150 meter
diepte stortte. Er bevinden zich
twee Europeanen onder de gewon
den.
