't Geheim van Van Meegeren
ontsluierd?
Herman Heijermans: strijder
tegen onrecht
Paardjespringende de vrijheid in
Belg ontdekt methode
vervalser aller tijden
van grootste
Zijn werk blijft felste reflex
van grote tijd
Avontuur en fantasie niet
nadelig in jeugdlectuur
Dr Coremans reconstrueert
falsificaties
'd£ zwarte concentratiekampdagen
Nederland herdenkt
Russische Kniertje
lilt Op Hoop van
Zegen
geleden de be
grafenis van
Herman Heijermans heeft meegemaakt, zal die niet
licht \ergeten. Het waren niet alleen zijn naaste
teestverwanlen uit de S.D.A.P.. die afscheid namen
van de moe-gestreden en moe-geleden vechter voor
een tct?r en rechtvaardiger samenleving, maar het
Nederlandse volk in al zijn rangen, en standen. Ziin
overlijden op 22 November 1924 te Zandvoort. wekte
riet al'e°n verslagenheid omdat een groot en mach
tig schriiver heenging, maar ook diepe ontroering,
omdat een man. die het leven bovenmate liefhad, als
ten held was heengegaan.
Toen hij overleed nog geen veertien dagen vóór
lijn zestigste verjaardag, was zijn betekenis, in de
eerste Diaats als toneelschrijver, voor iedereen duide
lijk. In hoeverre zijn toneelwerk, dat de kentekenen
draagt van de tijd. waarin het ontstaan is. voort zal
leven, is niet te zeggen, doch wie
deze tijd van strijd en opgang, die
tieh afspeelde ongeveer tussen 1895
?n 1925. wil doorpeilen, zal de fel-
ite en bewogenste reflexen daarvan
rinden in Heijermans' vijf en twin
tig toneelstukken en zeker eveir
groot aantal een-acters.
Evenals het zo geheel anders ge
sarde werk van onze bijna tachtig
jarige dichteres Henriëtte Roland
Holst kan men dat van Herman
Heijermans niet scheiden van zijn
openlijk en nadrukkelijk beleden
socialistische overtuiging, die hem
:p bijna alle terreinen van het le
ren in botsing bracht met de heer-
iznde maatschappelijke opvattin
zen In al zijn uitingen, hoe uiteen
lopend ook van aard. blijken kun
stenaar en socialist, volkomen in
elkaar opgegaan. Daf kon ook
moeilijk anders, omdat beiden hun inspiratie en
kracht voornamelijk putten uit de grote bewogenheid
des gemoeds. die deze mens eigen was.
Dat de journalist en schrijver Herman Heijermans
reeds in 1895, toen de S.D.A.P. nauwelijks een jaar
bestond, uit het „burgerlijke kamp" zoals men des
tijds gewend was te zeggen tot haar kwam, vloeide
voort uit twee grondtrekken van zijn wezen. Zijn
note, soms overgrote gevoeligheid maakte hem diep-
bezaan met allen die zwak waren en leden. Daar
naast had hij een hartstochtelijke afkeer van welke
soort onrecht ook Deze gevoelens .vloeiden samen tot
een opstandigheid, welke tederheid en verzet tegelijk
was. Van veel leed zag hij de onrechtvaardige inrich
ting van de maatschappij als oorzaak, terwijl hij bo-
Gehele wereld speelde
zijn toneelstukken
Wie ruim vijf ventten het le-
n twintig jaar ven, dat hij zo
Jo in Op Hoop van
Zegen in de Rus
sische opvoering f
lief had, inge
perkt en be
smeurd voelde door de schijnheiligheid en de kwasi-
moreel, welke in 1895 achter horretjes het openbare
leven in Nederland regeerden.
Nadat Heijermans' eerste toneelstuk „Dora Kre-
mer" in 1392 door de critiek slecht was ontvangen
cn hij het jaar daarna, overtuigd van de partijdigheid
dezer critiek. haar misleidde door de een-acter
Ahasverus" onder een Russische naam te doen op
voeren. oegon >n 1898 met „Ghetto" de periode, dat
elk jaar op 24 December de Ned. Toneelvereniging
in de Hollandse Schouwburg te Amsterdam een nieuw
stuk van Heijermans ten doop hield. Gedurende het
grootste deel van deze periode was Heijermans in
Berlijn woonachtig, waar hij journalistieke arbeid
van velerlei aard verrichtte.
To_-n in 1912 de Ned. Toneelvereniging ophield te
bestaan, was dit zeer duidelijk het
teken, dat voor het realisme op het
toneel in Nederland het getij aan
het verlopen was. Willem Royaards
zou geruime tijd het toneel beheer
sen, vooral wat de uiterlijke vorm
geving betreft, terwijl Eduard Ver
kade het eigenlijke wezen der to
neeluitbeelding in steeds sterker
mate ging beïnvloeden.
Heijermans wilde of kon deze
tekenen van een beginnende to
neelvernieuwing niet verstaan en
zette met een eigen gezelschap het
werk der Ned. Toneelvereniging
voort tot twee jaren voor zijn dood.
Gelijke monniken
gelijke kappen
Karbonade-toeslag ook
voor de boer
Et te tn het verleden wel eens
smalend gesproken over karbo-
nadebmirten, als men duidelijk
wilde maken, dat daar mensen
boven hun stand leefden. Nu
wonen we allen in karbonade-
buurten, want we leven zonder
uitzondering boven onze stand.
Of men nu ccn karbonade op
zijn bord heeft dan wel een vet
varkenslapje, of gebakken spek
op de bruine bonen, de gemid
delde Nederlander is niet bij
machte deze opluistering van
zijn maaltijd te betalen van zijn
loon. De Regering heeft n.l. 'de
boeren een bepaalde prijs voor
een kilo varkensvlees gegaran
deerd. de kostprijs zou men zo
kunnen zeggen. Omdat wij die
van onze inkomsten niet kun
nen betalen, mogen we met
minder volstaan en past de Re
gering een bedrag bij.
Maar er zijn ook boeren, die
zelf een varken slachten. Als zij
een karbonade van hun eigen
varken op het bord hebben, kost
die meer dan onze karbonade,
n.l. de kostprijs. Daarom krij
gen boeren, die zelf slachten of
laten slachten ook een subsidie
op elk pond. dat zij verorberen.
Tegen Kamerleden, die daarte
gen bezwaar hadden gemaakt,
voerde de minister aan: waar-
Qm moet de fabrikant een kar
bonade met toeslag eten en de
boer niet? Gelijke monniken,
gelijkke kappen! In feite blijft
het precies hetzelfde, of hij
zijn karbonade by de slager
haalt of uit zijn kelder: de
kostprijs van beide is dezelfde.
En men kan van een boer niet
vergen dat hij aan zich zelf le
vert en niet aan zijn kostprijs
zou komen. Vandaar de karbo
nade-toeslag over de gehele li
nie.
Herman
Heijermans
eert fel
strijder tegen
onrecht en
onwaarach
tigheid. Maar
geen fanati
cus daar
voor was zijn
gevoel voor
humor te
sterk ontwik
keld.
Causerie Leonard Rogge
veen over lezend kind
Het kinderboek is belangrijk.
Bovendien in deze geschenkentijd
een zeer actueel onderwerp. Een
uitstekende gedachte dus van de
firma Voorhoeve en Dietrich om in
haar serie „Ontmoetingen met
auteurs" voor Donderdagavond
Leonard Roggeveen uit te nodigen.
Er was nog een tweede aanleiding
voor het houden van een causerie
over de kinderlectuur: de verschij
ning van „De Kleine Vuurtoren",
de boekengids voor de jeugd.
De heer Roggeveen belichtte
vele zijden van dat grote Kinder
boek. Eerst een stukje geschiede
nis, vervolgens verschillende on
derdelen. De wijze waarop kinder
boeken worden samengesteld is
nogal veranderd. Vroeger zwaar
moraliserend, ware zedepreken in
stijve bewoordingen. Tegenwoordig
luchtig, scherp ingesteld op de
leeftijd, maar niet zonder een ze
kere tendenz. Het kind is nu een
maal zeer gevoelig voor wat het
hoort en leest. Zo vond spr. dat
ieder opgroeiend kind in kennis
moet worden gebracht met het
sprookje, het goede althans. Over
wat al of niet goed is te achten,
deed Rogg-.veen deze avond meer
dere malen de uitspraak: „Kijk uw
kind aan". Dus: zie wat uw kind
graag doet, waartoe het in staat is,
welke gedachten het heeft, vorm
uw oordeel er over en bepaal dan
uw keus op het boek, dat er het
best bij past. Komt het kind met
een boek thuis, dat de ouders af
keuren, neem het hem of haar niet
af, vraag het oordeel er over en zie
wat de uitwerking van de lectuur
ls. Dit ligt aan het karakter.
Spr. noemde voorbeelden van
door hem afgekeurde boeken, Karl
Way b.v., die zijn dochtertje ver
slond, zonder wild-west neigingen
te krijgen. Het avontuurlijk en
Dr. Van Wijk Louw prof.
i in Amsterdam
PRETORIA. De Zuid-Afri-
kaanse dichter dr N. P. van Wijk
Louw, ere-doctor van de Utrecht
se Universiteit, die benoemd is tot
hoogleraar aan de gemeentelijke
universiteit te Amsterdam in de
^urikaanse cultuurgeschiedenis en
letterkunde, heeft deze benoeming
aanvaard. Hij hoopt Februari 1950
[°et zijn colleges te Amsterdam te
kunnen beginnen.
Ue nieuw-benoemde hoogleraar
's een broer van prof. dr W- E. G.
van Wijk Louw, uit Grahamstown
(Rhodes-universiteitscollegedie
vóór hem was benoemd, doch wie
het onmogelijk was deze benoe
ming te accepteren, daar hij geen
Plaatsvervanger te Grahamstown
kon krijgen.
P7 Tslang. hoofd van de Chinese dele
gatie bij de Verenigde Naties, heeft
^"gedrongen op de vorming van een
nieuwe liberale partij, welke moet strij-
«n voor China's onafhankelijkheid in
.innen- en buitenland. Leiders van
>a)tverenigingen. die meer dan een der-
®.e van de 800.000 leden van het Britse
«'gemene vakverbond, de T U.C., ver
tegenwoordigen. hebben aangedrongen
een loonsverhoging van een pond
-lerllng per week.
fantastische veroordeelde Rogge
veen niet, wel het wrede en het
psychologisch onbestaanbare. Als
voorbeeld noemde hij Pietje Bell
en Dik Trom. Het vraagstuk beeld
roman vond hij (gelukkig) verle
den tijd. Niettemin dient elk nog
bestaand exemplaar, zelfs al zou
het goed zijn, vernietigd te wor
den.
Een bijzonder geanimeerd vraag
gesprek volgde, waaruit bleek, dat
de causerie door de vele aanwezi
gen op hoge prijs werd gesteld.
De slopende invloed van zijn werk- verouderd, daarvan de meest be-
zaamheid als toneeldirecteur spie- kendheid heeft gekregen, is geen
geit zich af in de stukken, welke toeval. Men heeft, naar onze me-
hij in deze periode schreef. De n»ng ten onrechte, de visserswedu-
hoogte van de voorafgaande jaren We Kniertje Vermeer, vereenzel-
bereikte hij eigenlijk alleen in „Eva V1£d met de toneelspeelster, die de
Bonheur", waarin de figuur van f°t yooF ^et eerst en daarna vele
Jasper, door het leven pijnlijk be- honderden keren speelde, doch on-
zeerd, doch niettemin een warme, tegenzeglijk is deze figuur van een
lichtende menselijkheid uitschij- Srote' z£v?re dramatische kracht,
nend. zo vel. elementen bevat van
Heijermans eigen persoonlijkheid i. w
er, j Ar nog dan zijn andere stukken is het
JSnïSïrH» over de 8ehele wereld gespeeld,
aen gelouterde levensvisie. tot zelfs in RUSiand ^oor het ge-
In „Glück Auf', het laatste to. zeischap van Stamislovsky, en men
neelstuk wat hij schreef, rijst de nadat Bouber het voor enige
schrijver levensgroot voor ons op jaren heeft opgevoerd, met een
in zijn strijd tegen onrecht en aandoenlijk mooie Knier van Aaf
onwaarachtigheid, in zijn bewust Bouber, het stuk ter gelegenheid
streven om langs de weg der van de herdenking van Heijermans
dramatiek de wereld tot de ec- vijf en twintigste sterfdag kunnen
kenning te brengen dat. onze sa- "den *h een voorstelling,
menleving gezuiverd dient te wor- Met alle waardering voor een
den van alles, wat de mens ver- herdenking in deze vorm, moge de
nedert en hem onzegbaar leed be- dringende wens uitgesproken wor-
rokkent. Dat hij zich daarbij wel den, dat een uitgave overwogen
eens liet verleiden tot een al te wordt van een verzameling van
fors getuigenis, dat hij in zijn be- Heijermans belangrijkste toneel-
hoefte om de waarheid zelf te doen werken, die praktisch niet meer te
spreken in zijn realistische weer- krijgen zijn. En het zou de bewon-
gave wel eens te uitvoerig werd. deraars van Heijermans zeker vol-
dat in sommige dialogen de schrij- doening geven, indien een herden
ver zelf meer aan het woord is dan kingsuitgave van- zijn werken uit-
de door hem geschapen figuren gestrekt zou kunnen worden tot
(b.v. Rita in „Allerzielen"), doet zijn voornaamste romans, van wel-
niets af aan het feit, dat in deze he „Diamantstad" en „Kamertjes-
reeks monumenten van Nederland- zonden" het realisme van vóór 1900
se toneelschrijfkunst voorkomen, en „Droomkoninkje en „Vuur-
welke noch daarvoor noch daarna vlindertje" van des schrijvers liefde
zijn geëvenaard. en tederheid ten opzichte van het
opgroeiende kind getuigen.
Dat „Op Hoop van Zegen waar
van de sociale strekking allang is Hessel Jongsma
Em maiisgangers
Tl moge voor experts,
Sfl kunsthistorici, museumdi
recteuren en critici een bittere
gedachte zijn, dat zij do or een
zich miskend voelend en daar
door rancuneus kunstschilder
als wijlen Ha/i van Meegeren
zijn beetgenomen, anderzijds
mogen zij zich. en met hem de
gehele beschaafde wereld, zich
gelukkig prijzen, dat de zaak
te elfder ure aan het rollen is
gebracht, zij het dan door Van
Meegeren zelf. Deze enorme
vervalsingsaffaire ligt een
ieder nog zo vers in het ge
heugen. dat het nauwelijks
nodig is de voorgeschiedenis
op te rakelen, eerder is er een
begrijpelijke nieuwsgierigheid
naar het hoe en waarom, vra
gen. waarop Dr P. Coremans. lijk onderzoek in de zaak Van uu het niet tevoorschijn getoverd,
directeur van het Centraal La- Meegeren. thans antwoord aangegaapt, verdacht, verguisd, kli-
boratorium van de Belgische heeft gegeven in zijn boek nisch doorgelicht, chemisch onder-
j Tr' i i zocht, onderworpen aan 1000 en 1
Musea en een der beedigde ..Van Meegeren s faked Ver- bloedproeven cn misschien amper
deskundigen van het gerechte- meers and De Hooghs".
Dr. Coremans is erin geslaagd dank z(j de talrijke gogevens, die hy uit
het laboratoriumonderzoek gevonden had, dc werkmethode van Han van
Meegeren in haar geheel terug te vinden. Een der belangrijkste ontdek
kingen van het microchcmisch onderzoek der verfmatcrie was. dat dc
kleurstof toebereid bleek met een artificieel bindmiddel, met een schei
kundig product uit dc groep phcnolformaidehyde. Dit product wordt slechts
sedert het begin onzer eeuw vervaardigd cn de aanwending van dit bind
middel in al de valse Vcrmcers vormt een onomstotelijk argument tegen de
authenticiteit, die door sommigen, zoals bg dc Emmaüsgangers, met een
soort van wanhopige heldhaftigheid werd en wordt verdedigd.
De falsificaties reconstruerende,
kwam dr. Coremans tot de vol
gende gevolgtrekkingen;
De eerste stap was de aankoop
van een oud schilderij, bij voorkeur
daterende uit de 17e eeuw; dit
vooral om de vorming van de barst
jes, het zogenaamde craquelé, in
de namaak te bevorderen. Han van
Meegeren maakte dan zijn kleuren
klaar met het genoemde kunstma
tig hars. gewoonlijk ambertol ge
heten. Het gebruik van dit hars is
een der grote vondsten van de
vervalser, aangezien deze stof hem
in staat stelde het schilderij in een
paar uren tijds het aanzien te ge
ven van een doek uit de 17e eeuw.
Wanneer immers, na voltooiing, het
doek gedurende een paar uur aan
een hitte van 100 tot 120 graden C.
werd blootgesteld, werd. dank zij
dit bindmiddel, de verflaag zo hard.
dat zij weerstand bood aan de
scheikundige reagentia, die ge
woonlijk worden gebruikt om de
ouderdom der verf te bepalen. Het
verschil in „werking" tussen doek
en verflaag riep dan* een eerste
craquelé te voorschijn. Na het ver
harden van een eerste laag vernis
rolde van Meegeren het doek in
alle richtingen rond een cylinder-
vormig voorwerp om het craquelé
te accentueren. Nadien bedekte hij
HAN VAN MEEGEREN het schilderij met een laag inkt om
10, 15 jaar oud.
uit geduldig met t~i j j
hun ersatzp^ard hen bijna komische ontsnapping uit
Cheerio!'
uit dat Duitse concentratiekamp, uit geduldig met
tijdens de oorlog?
Juist.
En die film heeft die ingenieuze kistenhout!
ontsnapping tot inhoud. Eric Wil- Maar
liams gaf ons enkele foto's uit de paard zat
film mede. om de hoofdzaken nog graver verbor-
eens even op te frissen. Op foto gen, die moei-
A: een der streng-bewaakte toe- zaam handje voor handje in zak- gezwalkt, en nog op de Philippij- pig voldoende zijn. om bij alle
gangen van concentratiekamp jes stopte. Veel zakjes maakten nen, ik wil het niet eens op- ouderen, die mogelijk aan moede-
Stalag Lu ft III; de hakenkruis- een kuil. de kuil werd een gat, halen. Laat de qntsnapping per loosheid lijden, de warejTioed er
adelaar houdt een oogje op vriend het gat een gang en aan het eind houten gymnastiekpaard voorlo- weer in te brengen.
en vijand; prikkeldraad, barak- van de gang lokte de vrijheid.
ken Helaas hebben maar al te En achter die vrijheid lokte de
veel Nederlanders ook herinne- kans om Holland of Zwitserland
ringen aan zulke dingen! te bereiken en dan, als de drom-
Op foto B: het pootloze paard mei weer terug naar de kamera
dat zijn Trojaanse collega van den die voor vrijheid en demo-
3000 jaar geleden in populairiteit cratie bleven vechten, vóór dat
zal overtreffen. Terwijl het ene Ene Goede en tegen dat Ene
stel Engelsen zich braaf onledig Kwade.
houdt met sprongetjes doen om Eric Williams herinnert zich
lenig te blijven, graaft het andere enkele Duitsers die hem „anders"
onder het paard aan een ont- leken dan al die anderen: een
A. de adelaar ziet allesf?)
P^RIC WILLIAMS vertoeft te
•L-/ onzent. En nu haasten wij
ons uw geheugen op te frissen
wie en wat deze Eric Williams is.
opdat men mèt ons blijde is over
onze ontmoeting.
Dat hij schrijver is van een
boek dat goed ging (The Wooden
Horse) sta niet voorop, evenmin
als het feit dat Eric Williams on
langs in Duitsland heeft meege
werkt bij de verfilming van The
Wooden Horse. Deze film komt
ook hier onder zijn eigen naam,
als Het Houten Paard. Gaat u nog
niet een licht op? Duitsland
een houten paard, zo'n paard als
men bij gymnastiek gebruikt.
Engelseno, heeft het mis
schien te maken met die wonder
bare ontsnapping van Engelsen
snappingsgang onder de
afsluiting door.
Foto C: het grote
ogenblik der ontsnap
ping is aangebroken; een
zoeklicht strijkt net
langs twee der ontsnap
penden heenHet is
om de adem in te hou
den, want zij hebben de
tunneluitgang net achter
de rug en ruiken
de vrijheid.
Foto D: Eric
Williams is het
concentratie
kamp en de ont
beringen na de
ontsnapping goed
te boven geko
men. zo goed te
boven gekomen
ten minste, dat
hij thans gehol
pen heeft een
film over het
hele geval te
draaien, een film
naar aanleiding
van zijn inmid- D.
dels beroemd ge- alles
worden boek The
Wooden Horse, Het Houten
Paard.
Laten we nog eens alles recapi
tuleren. Wat hadden de Duitsers
een pleizier om die domme En-
hartelijk echt
paar vlak bij
de Nederlandse
grens, een bewa
ker-saboteur uit
het kamp hij
heeft ze nu een
rol gegund in de
film. Leo Genn,
uit de Slangen
kuil. heeft de
hoofdrol. De
Duitsers spreken
Duits op z'n
Duits, de Engel
sen Engels, de
Denen Deens, de
Fransen Frans.
En het kamp lag op
de Luneburger heide
Een episode uit de
oorlog is. zonder dr
natuurlijk - humoris
tische kant te verge
ten. op het rolbeeld
vastgelegd. Eric Wil
liams zelf gaat liever
schuil èn achter de
film èn achter de ge
volgen die de be
roemd geworden ont
snapping toch nog
voor hem bewaard had. want di«
waren nu niet zo humoristisch
„Och", zegt Williams, „ik ben
eerlijk gebleven en ik heb om dc
jeugd gedacht Voorlopig houd ik
mijn schokkendste herinneringen
Bhet onschuldige paard
in de craquelures de jarenlange op
eenhoping van stof en vuil na te
bootsen. Wanneer dan de eerste laag
vernis werd weggenomen, bleef al
leen het craquelé-net met inkt gete
kend; een tweede laag. licht ge
kleurd vernis, bracht de gewenste
patine.
Behalve deze en andere interes
sante kwesties heeft dr. Coremans
ook geschreven over de vraag waar
om Han van Meegeren, die door hem
als de grootste vervalser van alle
tijden wordt beschouwd, valse Ver
meers heeft geschilderd. Waarom hij
nu precies Vermeer als slachtoffer
heeft gekozen, lijkt wel te verklaren
uit een zekere affiniteit. Maar waar
om heeft hij valse Vermeers geschil
derd in de plaats van echte Van
Meegerens? Zonder twijfel speelde
in de eerste vervalsing het winstbe
jag een zeer ondergeschikte rol.
Wanneer men er Van Meegeren op
wees. dat hij voor dit doek een ge
weldige som gevraagd had. ant
woordde hij, dat hij wel verplicht
was de prijs zo hoog te stellen om
geen twijfel aan de authenticiteit op
te wekken.
Uit andere verklaringen en uit
Van Meegeren's leven blijkt, dat
het voor hem in de eerste plaats
ging om de kunstcritiek. die zijn
eigen prestaties in het geheel niet
hoog aansloeg, eens flink bij de neus
te nemen. Met een bewonderens
waardig geduld en met een bewon
derenswaardige kunde heeft hij. als
belangrijkste stuk in zijn geraakt
heid, de Emmaüsgangers in de stijl
van Vermeer geschilderd en het
zoetste ogenblik zijner loopbaan was
ongetwijfeld, toen sommige critici
zover giggen de authenticiteit van
het doek in twijfel te trekken, om
dat het zover boven het bekend zijn
de werk van Vermeer stond....
Onverklaarbaar
Nu moet men wel zeer bevoor
oordeeld zijn om niet toe te geven
dat de Emmaüsgangers een schilderij
is met voorname kwaliteiten. Dat
zelfs de bekende kunsthistoricus
Bredius het voor echt versleet moge
misschien te laken zijn, verwonde
ring hoeft het niet te baren. Zoals
het zich voordeed droeg het doek op
bijna mysterieuze wijze het stempel
van Jan Vermeer's kunst. Het gevolg
daarvan was, dat het schilderij niet
alleen werd aangezien voor een werk
van de Delftse meester, maar dat
men het zelfs uit het oogpunt van
kwaliteit een der eerste nummers
gaf. Minder verklaarbaar lijkt op het
eerste gezicht de vergissing van hen,
die achteraf de andere namaak voor
klinkende munt hebben genomen.
Schilderijen als de „Voetwassing",
de „Overspelige Vrouw" of de „Ze
gen van Jacob" zijn ongetwijfeld
minderwaardige kunstwerken. Het
stijlonderzoek bracht nochtans een
zodanige gelijkenis met de Emmaüs
gangers aan het licht, dat de critiek
en de historie het aan hun principes
verplicht waren de authenticiteit te
erkennen.
Bovendien had Han van Meegeren
zowel in de Emmaüsgangers als in de
reeks der religieuze Vermeers op
sluwe wijze uit de stand van zaken
in de kunstgeschiedenis zelf, profijt
getrokken. In de discussie over een
vermoedelijk verblijf van Jan Ver
meer van Delft in Italië, bracht hij
plots een werk van de meester
de.Emmaüsgangers dat zeer na
drukkelijk aan Caraveggio herinner
de. Andere kunsthistorici beweerden,
dat de Meester van Delft een reeks,
nu verloren, religieuze werken ge
schilderd had voor een geheime
secte van zijn tijd en Van Meegeren
kon met recht veronderstellen hoe
gelukkig zij zouden zijn, wanneer
slag op slag de nieuw ontdekte reeks
hun theorie in het gelijk zou komen
s.tellen.
Intussen is Han van Meegeren al
weer bijna twee jaren dood Alleen
hij zou de conclusies van dr. Core
mans kunnen bevestigen. En dit is
eigenlijk het vervelende van de ge
hele geschiedenis, omdat het de
mogelijkheid openlaat voor het plaat
sen van vraagtekens. Ondanks het
ongetwijfeld voortreffelijke onder
zoek van de Belgische geleerde.
gelsen die zo hechtten aan paard- van de ontsnapping tot en met de
je springen en fit blijven; wat afloop van de oorlog nog maar
sjokten die Engelsen dag-in dag- voor mezelf'k heb op Luzon
Cdat hatelijke zoeklicht
Amelita Galli-Curci
zestig
laar
Vandaag is het 60 jaar geleden
dat de vermaarde operazangeres
Amelita Galli-Curci geboren werd.
Galli-Curci begon haar carrière te
Milaan waar zij ook het eerste le
venslicht zag. In de twintiger jaren,
toen reeds wereldberoemd, werd
zij geëngageerd door de Metropoli
tan Opera te New York, waar zij
sindsdien gevestigd bleef. Galli-
Curci heeft in haar zangstijl de
traditie van de grote vrouweliike
zangvirtuozen zoals een Angelica
Cataliani en Adelina Patti tot in
het heden voortgezet, de traditie
van de halsbrekende coloraturen
die wel eens het dramatische uit
beeldingstalent moesten vervangen.
