MAAKT EEN EINDE AAN DIT KINDERLEED
In Indonesië één arts voor een half millioen mensen
Ook zo „leven nog Nederlandse
kinderen
Tienduizenden kinderen
van de straat gehaald
Iets doen...
VANDAAG
In sloppen, stegen en op het
platteland
Móet U eens
horen
vreugde weggelegdMits
er is geen geld voor
Zaterdag 3 December 1949
3
Hulp aan de jeugd
door de jeugd
Van het gezin X zit de vader in de gevangenis zijn. elfde veroor
deling uit. De moeder is soms hele dagen en nachten op stap Zij houdt
van dansen en. andere mannen. Er zijn twee kleine kinderen, die vol
komen onverzorgd thuis zijn. De jongste is nog niet schoon en krijgt vrij
wel nooit een schone luier aan. Wat baden is, weten deze stakkerdjes
niet! Naast dit „gezin" woont een ander, waarvan vader ook al „zit". De
moeder vergezelt haar buurvrouw tijdens haar nachtelijke tochten.
Ook daar zijn twee kinderen, die „tuin", waarin een oude matras en
(Van een onzer verslaggevers)
DEN HAAG. Het Rode Kruis treedt eigenlijk dan naar buiten op,
wanneer er op enig terrein duidelijk aanwijsbare noodtoestanden bestaan.
Mag men daarin de reden zien voor de felle activiteit van de afdeling
Jeugd Rode Kruis van het N.R.K», die onder leiding van mej. N. H. Schok
king na drie jaren nog op volle toeren draait
..Ik moet het inderdaad wel een noodtoestand noemen, die er in vrjjwel
alle delen van het land nog onder de jeugd heerst", was het antwoord,
dat mej. Schokking zelf op deze vraag gaf.
gaat er nog triplex en ander hout
achteraan. Tafels vol met producten
van deze jeugdige nijverheid hebben
wij gezien. Niets houden de maker-
tjes zelf. Wat zij gereed hebben gaat
naar tehuizen, naar arme gezinnen
„Hoeveel kinderen zyn er in dit opdat weer andere kinderen er van
land met, die geen behoorlijk stuk bunnen profiteren. Het is eigenlijk
speelgoed hebben om mee te spelen een van aantrekkelijkste vormen
En speelgoed is voor een kind toch van hulp aan de jeugd die de jeugd-
waarlijk geen luxe. Het is voor een verenigingen geholpen door het
kind eigenlijk niet minder belangrijk Jeugd Rode Kruis op deze wijze
dan brood er> melk kunnen bieden. Een werk, waaraan
In hun acties tot hulp aan de be- schreeuwden behoefte bestaat; een
zette landen hebben de Rode Kruis- werk, dat verbluffende resultaten
organisaties in Amerika, Canada, heeft. Tienduizenden kinderen zijn
Australië Brazilië. Nieuw Zeeland, er reeds door van de straat gehaald,
om er slechts enkele te noemen, aan Maar tienduizenden anderen zwer-
dit facet van de steunverlening zeer ven nog r0nd!
grote aandacht besteed.
Voor honderdduizenden dollars
materiaal is naar Nederland ge- EgBBL
stroomd; materiaal waarvoor het
geld werd bijeengebracht door jonge *-*■ WMgk
Amerikanen die voor hun Rode sJÊgr
Kruis bijvoorbeeld kranten gingen
verkopen. Op deze en dergelijke ga-
ven draait ook nu nog een belang-
rijk deel van het werk van de af de-
ling Jeugd Rode Kruis. Niet dat
deze afdeling zelf het werk doet.
Honderden verenigingen in Neder-
land houden zich immers met de
vele kanten van het werk onder de v
jeugd bezig. En zij doen dat met stijl
en voortvarendheid. Maar ook met
doorlopend geldgebrek. Wat zij no- U-üL
dig hebben is materiaal om de kin-
deren aan de gang te houden, om SIpP
hen te verzorgen, om hen te helpen.
Dit kan gelukkig het Jeugd Rode
Kruis beschikbaar stellen. Laken-
stof, goed voor pyama's en lappen -
voor handdoeken bijvoorbeeld. Die -
stof wordt door jeugdige leden van B
meisjesverenigingen verwerkt tot
lakens, pyama's en badhanddoeken.
Sommige jongens verzamelen intus
sen boeken, en anderen maken
fraaie kasten; en wanneer dan alles ggfeMMfr '"-<$5®- 7;'^ Jp§*
gereed is gaat zo'n kast vol linnen
goed naar kinderen van onbemiddel
de ouders; kinderen die aan lang
durige ziekten lijden en die maan
den lang moeten liggen in een om-
geving, waar hun eigenlijk alles ont-' 4
breekt.
Voor de jeugd, door de jeugd! Ge-
heel volgens de drie doelstellingen
van het werk van het Jeugd Rode
Kruis: hulpvaardigheid, vriend- i
schap, hygiëne.
In honderden, eigenlijk duizenden
verenigingen in Nederland wordt
gewerkt met het materiaal van het
Jeugd Rode Kruis. En reeds tien
duizenden kinderen zijn op die wijze
van de straat gehaald. Maar men
houdt ze er niet af, als ze niet iets
boeiends om handen krijgen. Daar
om geeft het Jeugd Rode Kruis
eigenlijk niets anders dan ruwe ma
terialen. Duizenden platen plexiglas,
dat door de pupillen van de vereni
gingen en tehuizen wordt verzaagd
en gevormd tot de fraaiste ge-
'oruiksvoprwerpen en het grappigste
speelgoed. Tienduizenden stuks ge
reedschap zijn naar jongensclubs
gegaan. En wanneer het nodig is
Bitter en schrijnend is het leed
van hen, die om welke reden dan
ook, in deze tijd van een ontzag
lijk tekort aan woningen, geen
dak,boven hun hoofd hebben. Op
une drukt dit zwaarder dan op
de kinderen?
voor het „gemak" der moeders bij
de buurkinderen zijn. De oudste
hummels zwerven soms tot .elf uur
's avonds op straat. Er is een goed
hartige buurvrouw, die nu en dan
eens naar de kleuters kijkt, maar
veel tijd heeft ze niet, omdat rij zelf
een groot gezin heeft. Wel waar
schuwt zij de Voogdijraad, die zich
het lot van deze verwaarloosde kin
deren aantrekt.
In een „woonscheepje", dat één
kamertje bevat van ongeveer twee
bij vier meter, woont een fatsoen
lijke, maar ietwat debiele moeder
met haar vier kinderen De vader
is al vele jaren dood. Eén kind is
idioot, twee kinderen vrij sterk de
biel, de vierde is normaal. In het
ene hokje slapen deze vijf mensen
bij elkaar.
In een oud huisje treffen ambte
naren van de Voogdijraad drie kin
deren aan, alleen. De vader is weg
gelopen, de moeder is op stap. Eten
is er niet in huis. in het hele krot
ligt centimeters dik stof Het ver
gaat er van de vlooien. Er is een
een paar versleten gestikte dekens
liggen te rotten. Daarmee en daarin
spelen de kinderen. Ze slapen op
een paar matrassen op de grond.
Het krotje heeft één kamer van
twee en een half bij vier meter.
Daarboven is een vliering. Als keu
ken dient een uitgebroken bedstee,
de „W C." het ding mag die naam
eigenlijk niet hebben is in de ka
mer. Daar wonen vader, moeder en
negen kinderen. Het echtpaar
nette mensen slaapt in een twee
persoonsledikant in de enige kamer,
het babytje van enkele maanden in
de tweede-hands, maar keurig op
geschilderde kinderwagen. De an
dere kinderen, wier leeftijd varieert
van achttien tot twee jaar, slapen
in vier ledikanten op de vliering.
Of er nog veel Nederlandse kin
deren zo leven? Maak eens een
speurtocht door de krottenwijken
der grote steden, zoek het platteland
goed af. praat eens met ambtenaren
van de Voogdijraad. U zult taferelen
aanschouwen en verhalen horen, die
U m het diepste van Uw wezen
zullen aangrijpen!
Het vluchtelingenleed in Oost-
Europa drukt zwaarder dan op
ivie ook op de kinderen
Den Haag,
i December 194-9
Mijnheer de Redacteur.
Een aantal goede Nederlanders gaf
uiting san de verontwaardiging over
het "ingezonden" artikel in Uw blad
v/sarin in verband met onze actie het
woord "jodenbengel" werd gebezigd.
Men verzocht ons hierop commentaar
te willen leveren, doch wij meenden,
dat de waardige repliek van Uw
redactie dit overbodig zou maken en
het enig antwoord dezerzijds heel
kort kon zijn n.l. "Isaac Allal actie
Giro 178087."
Uit de verschillende reacties in Uw
blad blijkt evenwel, dat er een
ernstig misverstand bestaat inzake
doel en streven van ons comité,
öp de eerste plaats is de mening van
de heer J. /Cisassen, dat onze actie
geboren is uit sensatie-zucht een
onvriendelijkheid, waarvoor evenmin
grond bestaat als voor de oonelusle
dat er voor een bepaald doel geen
hulp behoeft te worden geboden, zolang
er nog andere gevallen zijn die hierop
eveneens, of volgens inzicht van
sommigen zelfs meer recht hebben.
Wij hebben dit anders gezien en wel
als volgt: Het ontzettende vliegongeval
heeft ieder diep aangegrepen en wij
v/aren er ais Nederlanders heiaa6 zo
wel direct ils indirect bij betrokken.
Zoals begrijpelijk kwamen er spontane
reacties, die zich uiteraard mede
richtten naar het enig-overlevende
kind Isaac Allalevenals dit in
Noorwegen geschiedde en die daar op
eenvoudige ?/ijze in kleine blijken
van be lui gstelling tot uiting kwamen,
omdat dat daar mogelijk ?/as. In
Nederland echter kon practisch niemand
iets "doen". Is het nu zo vreemd dat
de eerste opwelling was te trachten
collectief iets te bereiken. Dit is
toch beter dan deze menselijke gevoe
lens.zonder meer te smoren, tfij geven
onmiddellijk toe, dat in eerste
instantie het gevoel sterker sprak
dan het verstand, doch dit is bij
spontane reacties nu eenmaal steeds
het geval.
De nuchtere Nederlandse geest gaat
echter hierop een corrigerende
invloed uitoefenen en liet Comité
"heeft na deze overweging dan ook
direct besloten een veel ruimere
bestemming te geven aan de binnen
komende gelden, omdat het concen
treren op een kind van 11 jaar
paedagogiach onjuist werd geacht.
Wij kunnen echter moeilijk de huid
verdelen vó6r de beer geschoten is
en het zal dus van het welslagen
van onze aotie afhangen, wat wij
onder de2e ruimere bestemming
moeten en*kunnen verstaan.
77ij zullen hiervan gaarne in het
openbaar verantwoording afleggen en
de nemen der leden van het Comité
van aanbeveling zullen wel het ver-
troiwen schenken, dat wij hierbij
nodig hebben.
Tenslotte nog een enkel woordje over
het "ver?/aer" van de schrijver van
het gewraakte artikel.
Dat de2G neent zichzelf een pleidooi
te bezorgen door zijn verklaring dat
hij m<=t "jodenbengel" alleen maar
"Jodenjongen" heeft bedoeld, getuigt
van een mentaliteit, waarvan wij
niet weten of we haar droevig dan
wel komisch moeten vinden.
Wij willen er echter nog even de
aandacht op- vestigen, dat er nog'
200.000 kinderen door een oogziekte
met blindheid worden bedreigd. Hier
moet spoedig hulp komen en dus hopen
v/ij in de gelegenheid te zijn ook
hiervoor een klein steentje bij te
dragen. We zullen echter open kaart
spelen en vertellen dat dit bijna
allen jodenkindertjes zijn (maar
dat is heus onze schuld niet). Dit
is een feit, dat we evenmin kunnen
toejuichen als betreuren, doch dat
we eenvoudig hebben te aanvaarden.
Als er nu mensen zijn die uit
sectarisme, isolationisme, separatisme
of welk "isme" ook, menen zich hier
van te moeten "distanciëren is dit
hun goed recht, maar laten zij
dan behalve hun beurs ook hun mond
en vulpen liever dicht houden, dan
•goedbedoelde actie's op ongemoti
veerde wij2e te torpederend Door
"Isaac Allal" is een kiertje open
gegaan, waardoor opnieuw een blik
kan warden geworpen op een stukje
wereldellende. Hoe men meent hierop
te moe ten reflecteren make ieder
voor zichzelf uit,
U dankend voor de plaatsing,
Hoogachtend^
Ziekte bedreigt de
Afrikaansche jeugd
Comité „Isaac Allal" wil
helpende hand bieden
DEN HAAG Het ongeluk
mèt de Nederlandse Dakota in
Noorwegen, waarbij bijna dertig
Joodse kinderen uit Tunis om het
leven kwamen heeft plotseling de
aandacht gevestigd op het lot van
die tweehonderd duizend andere
kinderen in Noord Afirka, die niet
konden worden uitgezonden, maar
die er uiterst slecht aan toe zijn.
Bijna allemaal lijden zij aan een
verschrikkelijke ziekte en het is
van het grootste belang, dat hier
onmiddellijk wordt ingegrepen. Al
dus vertelt ons een woordvoerder
van het onlangs in Den Haag op
gerichte comité .Isaac Allal".
Tot dusver kon slechts op be
perkte schaal hulp worden gebo
den, omdat het de internationale
organisatie „Oeuvre secours aux
Enfants". die zich hun lot aantrekt,
aan geldmiddelen ontbreekt. Het
ongeluk in Noorwegen heeft velen
wakker geschud. En niet zodra
was er een comité gevormd om de
enige overledene van de PHTFA
in alle opzichten schadeloos te stel
len, of men besloot ook de in Tu
nis achter gebleven lotgenootjes
van Isaac Allal te gedenken Men
heeft contact gezocht met de „Oeu
vre secours aux Enfants" en die
organisatie staat borg voor de gel
den, die door het comité zullen
worden ingezameld Binnen enkele
dagen gaat de actie beginnen.
Voorlopig zal men Joodse kinde
ren helpen, de categorie, die in de
tweede wereldoorlog het zwaarst
werd getroffen. Later zal men zijn
zorgen ook over andere kinderen
uitstrekken. Zij die zich geroepen
voelen een bijdrage te storten kun
nen dit doen op postrekening
17.80.87 ten name van de heer Ph.
A. J. de Rop. Schenkkade 359 te
Den Haag
Ph.A.J.
Comité 1
de Rop
Isaac Allal"
Zo gelukkig als dit West-Indische
meisje lacht zouden alle blanke
en gekleurde kinderen moeten
kunnen lachen Het kan, maar
dan moet u helpen.
IN het hart van deze pagina staat
dc hartekreet neen niet
om Isaac Allal. maar om Het Kind.
Om het ziekb misdeelde, arme. in
ellende verkerende kind. Hier. in
uw straat en stad, ginds in Indone
sië, China en Palestina. In het Noor
den, Zuiden, Oosten en Westen.
Overal ter wereld waar pijn en ver
driet, komer en honger kinderen in
hun greep hebben.
Zó en niet anders vragen wij
vandaag aandacht voor de ellende
in deze wereld. Waarbij Isaac Al
lal slechts aanleiding is. geen doel.
Het gaat om alle kinderen, de
Roomsen, de Roden en de Joden, de
zwarte, gele en de» bruine kinderen,
die van Paus en Calvijn geen weet
hebben, noch van Truman of Stalin.
Maar die wel de pijn lijden van
frambocsia en trachoom, tering en
ondervoeding, erfelijke belasting en
doofstom- zijn.
Honderden, duizenden, millioe-
nen kinderen. Die honderden, dui
zenden, milliocnen guldens kosten.
En nóóit genezen worden. Doordat
er ook nooit genoeg geld is. En er
is nooit genoeg geld omdat het le
ven zo duur is, omdat we bewape
nen moeten en over de hele wereld
zo oneconomisch eninefficiënt
werken, dat we millioencn verspil
len. Dagelijks. Waarmede al die
kinderen voor een groot deel uit
hun ellende verlost konden wor
den.
Wij willen deze wereld hervor
men. Er een goede wereld van ma
ken. Zonder vooroordelen en af
tandse principes en methodes. Maar
die kinderen, die bezig zijn blind
te worden, die volgende maand zul
len sterven, doordat er vandaag
geen geld voor hun redding is, heb
ben niets aan ons idealisme. Een
idealisme dat tijd nodig heeft, waar
schijnlijk meer tijd. dan wij tijd van
leven hebben.
Zij hebben wel wat aan een
kwartje of een gulden, een post
wissel of giro, gezonden aan de een
of andere vereniging die voor zie
ke en ongelukkige kinderen zorgt.
En juist in deze dagen van Sinter
klaas en Kerstmis met meer recht
dan anders op extra stortingen mo
gen rekenen. Waarbij men dan
zo men wil er nog voor kan zor
gen die vereniging uit te zoeken die
overeen komt met de eigen over
tuiging van geloof en politiek.
Laat de kinderen van overal en
van elk voorkomen weten dat het
ongeluk met het vliegtuig van
Isaac Allal en de critiek op de
steun aan dit arme Joodse jochie
de stoot zijn geworden voor het
hernieuwde besef dat wij in gebre
ke blijven tegenover zoveel mil-
lioepen kinderen, indien we niet
tenminste iets doen. Vandaag
nog.
'Eén injectie doetwonderen, maar ta^jsitSSJSt^ Ook voor de blinde Kinderen is
In Indonesië, waar de tropenzon de ziektekiemen medogenloos aan
wakkert, veel feller dan In de gematigde klimaten, staat elk half mil
lioen mensen een arts ter beschikking. Stel u voor, dat er in Nederland
slechts twintig dokters aanwezig waren (dat is dezelfde verhouding)
er ZOU' een storm van verontwaardiging'opsteken in de beschaafde we
reld: zoiets komt immers niet voor! Het komt wèl voor, in Indonesië,
maar van de storm van verontwaardiging is bijzonder weinig te merken.
Dat betekent niet, dat er niets worden verteerd
wordt gedaan. De medische zen
ding werkt er rusteloos en met
heilzame resultaten. Simavi, de be
kende instelling tot steun in medi
sche aangelegenheden, heeft vorig
jaar voor f 400.000 geneesmidde
len, röntgenapparaten, en andere
instrumenten naar Oost en West
gezonden. Een indrukwekkend be
drag, het is waar. Maar. de "grote
nood in aanmerking genomen, is
het een bagatel.
Nood. grote nood, vooral onder
de kinderen: millioenen kinderen
r
Nergens ter wereld wordt mis
schien zoveel kinderleed gele
den als in de tropen, waar slaap
ziekte, framboesia, pest, cholera
en pokken de mensheid geselen.
En tot overmaat van ramp komt
daar dan nog dikwijls de honger
bij. Uitgeput door voedselgebrek
ligt dit kleine patiëntje uit Am-
bon in een Nica-hospitaal Dui
zenden kinderen zijn er net zo
aan toe als zij.
Ergens in een onaanzienlijk Maai' als ze zover is gekomen zal
huisje, in een onaanzienlijk straat- ze óók weten, dat er voor haar, on-
je. wordt een meisje geboren, dat danks dat tóch dezelfde mogelijk-
het licht van haar ogen mist. hcdcn open hggen a,s v00r andcrc
Aanvankelijk zal ze zich hiervan kinderen. Ze zal dan reeds uit er-
niet bewust zijn, zal ze ternauwer-
Verwaarloosde jeugd, zoals men
ze overal in de sloppen en ste
gen van onze grote steden aan
kan treffen. Zal zij morgen tot
de misdadige jeugd behoren?
Het antwoord op die vraag
hangt af van u, van ons, van
iedereen. Want zonder dat haar
de helpende hand wordt toege
stoken is zij reddeloos verloren.
v.:J
Zelfs het eenvoudigste werkje
gaat je niet gemakkelijk af, wan
neer je kinderverlamming hebt
gehad. Maar volhouden is de
boodschap als je weer het nor
male gebruik van je ledematen
et-rug wilt krijgen. Meer dan ooit
heb je onder die omstandigheden
behoefte aan eindeloos veel liefde.
door framboesia;
één injectie met
Salvarsan doet
wonderen maar er
is lang niet ge
noeg Salvarsan
om alle framboe-
sialijdertjes die
ene injectie te
geven. Er heerst
mijnwormziekte
onder de tropen-
kinderen; er zijn
doeltreffende ge
neesmiddelen be
kend, maar waar
blijft het geld
voor de aanschaf?
Malaria en lepra
maken dagelijks
talloze slacht
offers.
Maar de storm
van verontwaar
diging blijft uit.
Hoe lang nog?
varing weten, dat óók blinden alles
nood beseffen wat kunnen leren. En misschien zal ze
haar ontbeert, typiste worden, misschien zelfs wel
f^ai\et privé-secretaresse, wanneer haar
tyd, dat men haar 11
met eindeloze in- opleiding op het blindeninstituut
spanning en met voltooid is
eindeloos geduld
Ja. zal ze dat? Er zijn in Neder- lang geheel onnodig iets te-
land een kleine tweeduizend blin- kort zullen komen, dat zij nimmer
de kinderen. Dat is geen ontstel- meer'kunnen inhalen. Tenzij
zijn. dan is dat jammer, maar ni,et
catastrofaal. Wanneer een blinden
instituut onvoldoende geoutilleerd
is, te kampen heeft met ruimtege
brek en over te weinig leerkrach
ten beschikt, dan betekent dat, dat
blinde kinderen heel hun leven
zal
ver
haar gemis
trachten te
goeden.
Men zal haar
lezen leren en re
kenen en ze zal
over huizen en
bomen praten als
of ze die kon zien.
Dan zal ze weten
wat blind zijn is
en begrijpen, hoe
veel ze ten achter
is gesteld bij an
dere kinderen, die
in het bezit van
hun gezichtsver
mogen zijn.
lend groot getal. Maar een blinden-
opleiding is ontzaglijk tijdrovend
en kost onnoemelijk veel geld.
Zullen de ouders van het blinde
meisje uit het onaanzienlijke huis
je dat kunnen betalen....?
Vanzelfsprekend wordt het blin
denonderwijs in Nederland door de
overheid gesubsidieerd Maar de
overheid is nu eenmaal geen Croe
sus Zij kan niet zoveel geven als
zij wel zou wensen.
Bezit een gewone school niet alle
leermiddelen, die eigenlijk vereist
Tenzij het grote publiek begrijpt,
hoe hier door gezamenlijke in
spanning van alle Nederlanders
een groot werk van sociale barm
hartigheid kan worden verricht.
Laat men dit bedenken telkenmale,
wanneer de blindeninstituten een
werkelijk niet overbodig be
roep op het publiek doen.
Dan zal men zich niet behoeven
af te vragen of het blinde meisje
uit die straat, ondanks alles, wel
zal kunnen lachen tegen het leven.
