Rotterdamsmeisje ontmoet een
jonge Groninger boer
In de VS Radio als dagelijks brood
Televisie is het lekkere hapje
r
Nieuws uit Washington
komt Donderdags af
blaft,
een gestalte
De hond
doemt op uit de mist
Woensdag 7 December 1949
3
OP ZOEK NAAR EEN NIEUW BESTAAN
Dit wordt het verhaal van Ankie
en Job. hoe ze elkaar vonden in de
hongerwinter, hoe ze elkaar lief
kregen, hoe ze besloten in Canada
een nieuw vaderland te zoeken,
hoe ze de oceaan overstaken, hoe
ze in Canada in het huwelijk tra
den. hoe ze
Ja, hoe het allemaal verder gaat
weten we zelf nog niet. Want de
geschiedenis is nog bezig zich af
te spelen. Wij kunnen er alleen het
begin van vertellen en de rest hoort
u dan later wel. U zult het horen
van Ankie zelf. Daar rekenen wij
tenminste op. Ze is Maandag op de
boot gestapt naar Canada, waar
Job nu al twee jaar is. Ankie heeft
beloofd ons van haar bevindingen
op de hoogte te houden.
S.E.D. wil slag om
Berlijn voeren
BERLIJN. De door de commu
nisten beheerste SED (Socialistische
Eenheidspartij van Duitsland! is van
plan West-Berlijn „deze winter te
veroveren". Op een partij-vergade-
ring heeft Franz Dahlem, lid van
de centrale partijcommissie, de plan
nen uiteengezet. Hij noemde daarbij
West-Berlijn een Amerikaans brug-
gehoofd en zeide, dat men dit brug-
gehoofd van binnen uit moest ver
overen en ontrukken aan de handen
van de vijanden van het Duitse volk.
Het is het plan een bepaalde cam
pagne te ontketenen, waarvan het
hoogtepunt in Januari zou vallen en
die hoofdzakelijk gericht zou zijn
op de 500.000 werklozen in West-
Berlijn.
JOB
CVan onze speciale verslaggever)
Verlaten en stil ligt het wüde land van het Noordelijke Groningen, met
enkele boerenhofsteden temidden van uitgestrekte akkers. De velden zijn
kaal en grijs en er begint een dikke mist te vallen, die een mens doet
huiveren. Het is hartje winter, hongerwinter.
Op het erf van boer Scholten begint de hond te blaffen, schel en aan
houdend. Er komt een jonge vrouw naar buiten gelopen. „Koest Bruno,"
iegt ze. „Wat is er aan de hand?" Ze heeft een rode omslagdoek om de
hals tegen de kou. van een snit zoals de boerinnen hier niet dragen. Ze
heeft ook zeker niet de kleur van de plattelandsvrouw op het gezicht. Het
Is mager en witjes en er lopen donkere kringen onder de ogen.
Plannen maken in
de hongerwinter
Ankie is een meisje uit Rotter
dam. Een paar weken geleden is
ze de honger van de havenstad
ontvlucht. Haar hart heeft altijd
naar het land gelrokken, naar de
akkers en weiden En nu was ze
gegaan, op goed geluk. „Ga je
gang maar had haar oude vader
gezegd. God zegen je". En ze had
haar wrakke fiets genomen en ze
was mee getrokken in de einde
loze hongerstoeten. die naar het
Oosten en Noorden gingen. Maar
haar doel was meteen te blijven
bij de boeren. En ze had geluk.
Na een lange, vermoeiende en ge
vaarlijke tocht, was ze hier in het
Groningerland gekomen en had ze
bii boer Scholten een nieuw te
huis gevonden. Ze had al melken
geleerd en de boerin stond er ver
steld van zo gauw als ze zich ver
trouwd maakte met het boeren
werk.
Nu staat Ankie daar op het erf
en tuurt ir. de mist. „Koèst toch,
Bruno. Er is toch niets?"
Maar er is wel wat. Plotseling
komt een gestalte uit de mist op
duiken. Een jongeman snelt haar
voorbij, de woning binnen. „U.
hebt me niet binnen zien komen",
roept hij in het voorbij gaan.
Dat is haar eerste ontmoeting
met Job. De zoon van een landar
beider, ondergedoken bij kennis
sen. is opgeschrikt door de mof
fen. gevlucht, bijna gepakt en nu
hier binnen gehold. Bij Scholten
vindt hij een veilig onderdak.
Oud verhaal
Wij behoeven niet uitvoerig te
vertellen hoe de geschiedenis ver
der ging. Want het is een te oud
verhaal. Ankie ontwikkelde zich
in korte tüd tot een uitstekende
hulp voor de boerin en haar man.
En Job bleek een uiterst bekwa
me boer. op de hoogte met de mo
del ne landbouw en veeteelt. Ze
waren gewaardeerde krachten op
de boerderij. Ze hadden bovenal
eén trek gemeen: dat ze de wijde
wereld in wilden Ze hadden ook
beiden het zelfde geloof, een sterk
geloof! Maar los van dat alles, en
dat is dat oude verhaal: ze gingen
van elkaar houden.
Toen ze dat bekend maakten
vond de boer het beter dat Job zo
lang ergens anders in trok. En dat
Sinterklaas in
de Kamer
DEN HAAG. Op de 6e De-
cember, de verjaardag van de
Heilige Nicolaas, stond op het
spreekgestoelte van de Tweede
Kamer een van zijn navolgers.
Het was de heer Welter, die
kwistig lof en blaam uitdeelde
onder de leden van de KVP. Het
stoute jongetje Romme moest in
een hoek staan, omdat hij zich
kort te voren helemaal had uit
gekleed door zich van zijn oude
politieke plunje in zake Indone
sië te ontdoen. „Dat." zei Sin
terklaas, „is 'n beetje 'raar voor
een jongetje, dat altijd zo veel
hield van aankleden en het
naakte accoord van Linggadjati
zo rijkelijk had aangekleed, dat
niemand het meer herkende."
Een dikke banketletter kreeg
Sassen, de M van Maantje, om
dat hij in 't kabinel-Drees-Van
Schaik een ster in de duisternis
was geweest, die de Veiligheids
raad buiten de deur wilde hou
den. En minister Van Maarse-
veen kreeg een hart van marse
pein, omdat hij in Augustus het
stoute jongetje Romme op zijn
nummer had gezet, toen dat
geen verantwoordelijkheid voor
het beleid van het kabinet wilde
aanvaarden. Maar Rijkseenheid
kreeg de Kroon, niet-gebroken
omdat zij zo dapper had stand
gehouden tegen laster en ver
dachtmaking onder aanvoering
van drie Grootkruisen in de Ne
derlandse Leeuw. Dat drie van
de vier Grootkruisen, welke Ne
derland rijk is, aan de zijde van
Rijkseenheid stonden, zei Sin
terklaas, was het beste bewijs,
dat alle anderen ongelijk had
den.
ALS ER IN DE KRANT iets
staat over emigranten, dan is dat
het eerste wat Ankie leest
gebeurde ook. Maar ze zagen el
kaar veel en zo kwamen ze over
een. dat ze na de bevrijding het
land uit zouden trekken. Job wil
de zelf boeren en daar vond hij in
het vaderland geen gelegenheid
voor. In Canada was ruimte ge
noeg. Ook voor hen beiden.
De bevrijding kwam. Job speel
de in die dagen een rol. waaruit
zijn dapperheid en vastberaden
heid bleek. En na de bevrijding
trok hij met het eerste contingent
boeren op de „Waterman" als emi
grant naar Canada.
Ook daar zou nog veel over te
vertellen zijn. Ankie en Job kre
gen onenigheid. Zij wilde tegelijk
met hem mee. Maar hij wilde
eerst alleen om te zien hoe het
daar aan de overkant was. Zij
kon dan later komen. Het was
niets voor een vrouw als Ankie.
op goed geluk naar dat vreemde
land te gaan. Hij zou eerst zor
gen, dat hij er tehuis bouwde
voor hen beiden.
Hevig verontwaardigd is Ankie
toen geweest. Ze brak met Job en
ging gedesillusioneerd naar Rotter
dam terug. Hij zette door, maakte
alle papieren in orde. Maar toen
kwam de twijfel. Door zijn meisje
verlaten, een eenzaam man.Al
ken naar Canada. En wat dan? „Ik
blijf toch maar hier", zei hij op
een avond tegen zijn vader, een
oude, wijze boerenman. „Niets is
veranderlijker dan de mens" zei
deze. „Je moet het zelf maar beslis
sen. jongen".
Zo ging het leven weer zijn ge
wone gang. Job werkte bij zijn va
der op het kleine bedrijfje en bei
den werkten ze daarbij voor gro
tere boeren. Over de boot naar Ca-
nada, die spoedig vertrekken zou,
werd niet meer gesproken.
Tot eens op een morgen, toen de
oude boer aan het spitten was in
de moestuin, zijn zoon als een wer
velwind naar huis kwam rennen.
„Ik ga naar Canada, vader. Ik ga
naar Canada. Ik ga toch maar."
En even later was hy al weer
buiten. De koffer stond nog altijd
gepakt. Er had nog wel veel meer
gepakt moeten worden, maar dat
moest dan maar achterblijven. Als
hij erg vlug was kon hij precies
nog de trein en de boot halen.
Een snelle handdruk. „Dag va
der. Houd je goed. Pas goed op
moeder. Tot ziens zullen we maar
zeggen."
De oude man, over zijn schop ge
leund, stond hem na te kijken.
Dat God je behoede", prevelde
hij.
Een paar maanden later kreeg
Ankie in Rotterdam een brief. „Ik
heb werk gevonden bij een boer",
stond er in. „Het gaat me goed.
Ik kan in een paar jaar genoeg
verdienen dat je over kunt komen.
Laat me niet in de steek Ankie".
En de laatste woorden waren: „Ik
hou zo van je".
„Deutsche Aktion" voert
de adelaar en spreekt van
historische grenzen
HEIDELBERG. Prins Zu Loe-
wenstein heeft te Amorbach een
nationalistisch getinte „vluchtelin
genorganisatie" gevormd, genaamd
„Deutsche Aktion". De beweging
verklaart geen politieke partij te
zijn. Zij doet een beroep op alle
Duitse vluchtelingen en uit het land
gezetten. „terug te keren in een
verenigd Duitsland met zijn histo
rische grenzen".
De oude Duitse keizerlijke adelaar
is het symbool der organisatie.
Franse socialisten zijn boos
op de Duitse
HANNOVER. Guv Mollet. se-
cretaris-generaal van de Franse so
cialistische partij, heeft scherpe cri-
tiek geleverd op de buitenlandse
politiek van de West-Duitse sociaal
democratische partij en daarbij op
gemerkt, dat sommige argume-' n
van zijn Duitse vrienden hem te
zeer herinnerden aan het onaange
name verleden.
Hij zeide, niet te begrijpen, dat de
Duitse sociaaldemocraten zich tegen
maatregelen verzetten, die voor de
wederopneming van Duitsland in
de Europese gemeenschap van vol
ken noodzakelijk zijn cn evenmin
te begrijpen, waarom de Duitse so
ciaaldemocraten zich verzetten te
gen toetreding van de Duitse rege
ring tot het internationaal Ruhr-
orgaan.
Mollet was het echter eens met
de Duitse socialisten, wat betreft
hun oppositie tegen de deelneming
van buitenlands kapitaal in de in
dustrieën van het Ruhr-gebied.
Mollet zei voorts, dat het Saarge-
bied vrijelijk moest beslissen of het
bij Duitsland wil blijven of zich af
wil scheiden.
Roep om Duits leger wordt
steeds sterker
BONN. August Euler, leider
van de Vrije (rechtse) Democraten
in het West-Duitse parlement heeft
op een partijbijeenkomst te Bad
Hersfeld bij Frankfort verklaard,
dat hij het herstel wil van de Duit
se militaire souvereiniteit.
Een lid van zijn partij heeft ge
zegd. dat men eiste, dat de Federa
le republiek een politieleger vormt
van gelijke sterkte als de volkspo-
litie in de Russische zone van Duits
land. Het zou onder bevel moeten
staan van voormalige Duitse leger
officieren en als tegenwicht van de
volkspolitie moeten dienen.
Bureau's voor radio-reclame uitgegroeid
tot industrie met vele vertakkingen
(Bijzondere correspondentie)
Afgezien van werken cn slapen geeft de gemiddelde Amerikaan meer
tijd aan het luisteren naar de radio dan aan welke andere bezigheid
ook. Dit simpele feit demonstreert dc enorme betekenis, welke de radio
heeft verkregen sinds in 1920 in Pittsburgh de eerste uitzending voor
publiek plaats had. Er waren toen 2000 luisteraars, „luistervinken"
noemde men hen toen. Thans zijn er 83.000.000 particuliere ontvangtoe
stellen In gebruik. 10.000.000 daarvan zijn radio's in auto's en 2.000.000
zijn draagbare ontvangers.
In de loop van nog geen dertig jaar is er over de States een netwerk
van radiozendstations gegroeid. Net als bü ons zijn er vier grote om.
roepondernemingen. maar dat is dan ook de enige vergelijking die
opgaat.
Perfect opinieonderzoek
naar publieke interesse
Terwijl hier de vier groten de
zendtijd van twee zenders onder
elkaar verdelen, heeft de American
Broadcasting Company, dc A.B.C..
dagelijks 273 zenders, ten dele met
een gemeenschappelijk, ten dele
met gescheiden programma's in de
lucht. De Columbia Broadcasting
System, de C.B.S., beschikt over
169 zenders, de Mutual Broadcas
ting System, de M.B S over 519
zenders, en de National Broadcas
ting Company, de N.B.C., over 165
zenders.
De radio is in Amerika een vol
komen particulier bedrijf. Luister
belasting hoeft er niet op betaald
te worden, omdat de kosten van de
programma's bestreden worden uit
radio-reclame. Dit betekent echter
dat de luisteraar zonder het zich
bewust te zijn indirect toch een
vorm van radio-belasting betaalt
wanneer hij de aangeprezen pro
ducten koopt.
De verkoop van zendtijd aan on
dernemingen die reclame willen
maken geschiedt op een manier, die
overeenkomt met het Nederlandse
advertentiebureau-wezen. Zo'n bu
reau maakt alles in orde voor de
firma, die zendtijd wil kopen. Het
adviseert over de gunstigste zend
tijd en het levert dé omroepers
tekstschrijvers, orkesten, humoris- J
ten, regisseurs en ander personeel
dat bij zo'n radioprogramma te pas
komt.
Het is duidelijk, dat een firma in
b v. scheerzeep weinig gediend is
met zendtijd in de morgenuren,
wanneer de mannen naar hun werk
zfjn. Voor huishoudelijke artikelen
is daarentegen een uitzending tus
sen half elf en twaalf een zeer ge
schikte tijd.
Soms. zoals in Europa alleen bij
Radio-Luxemburg en nog enkele
stations, is het hele programma,
dat kan duren van vijf minuten tot
meer dan een uur doorspekt met
aanprijzingen van de loffelijke
kwaliteiten van dit of dat soort
kattebrood, soms ook volstaan
grote bedrijven er mee goodwill te
kweken door aan het begin en in
de pauze van klassieke concerten,
de luisteraar er op attent te maken
dat dit programma hem wordt aan
geboden door de firma Dinges, die
zulke lekkere kauwgom maakt,
waar de tanden sterk en gezond
van worden. De commerciële opzet
van het Amerikaanse radiosysteem
leidt tot een nauwkeurige analyse
van de programma's, die het pu
bliek het liefst hoort Het gevaar
van een nivellcringstendens
daardoor niet denkbeeldig.
Er zijn bureau's, die zich met
„Hooper rating" bezighouden. Dit
werkt aldus. Twee weken van elke
maand bellen employé's van zulk
een bureau in veertig met zorg ge
kozen steden over de Verenigde
Staten particuliere adressen op om
een dwarssnede te krijgen van
waar de belangstelling van het
Amerikaanse publiek naar uit gaat.
De man stolt zijn nauwkeurig ge.
teste vragen en brengt de antwoor
den in tabellen onder, die samen
met de antwoorden van zijn colle
ga's in statistieken worden onder
gebracht.
En dan is er nog de televisie.
Ook deze maakt snelle vorderingen
om een vaste plaats te gaan Inne
men in de „American way of life".
In steden als New York, Chicago
en Los Angeles kan men elke dag
kiezen uit zes verschillende televi
sie programma's. Toch gelooft men
niet. dat televisie de „ouderwetse"
radio, die alleen het oor iets biedt,
geheel zal verdringen. Een des
kundige op radiogebied zei het zo.
„Voor ons Amerikanen is de radio
het dagelijks brood en televisie het
lekkere hapje."
Het dagelijkse radioprogramma
var. de Amerikaanse omroepmaat-
schaopijen is als volgt samenge
steld:
41% muziekprogramma's.
16% hoorspelen.
13% nieuwsuitzendingen.
7% lichte ontspanning en variété
6% kerkelijke uitzendingen en
religieuze muziek.
5% redevoeringen en luisterwed-
strüden.
4% sportverslagen en commen
taren.
8% diversen.
Dienstweigeraar Moreau
krijgt een jaar
Een Parys militair gerechtshof
heeft de 21-jarige Jean Bernard
Moreau, de dienstweigeraar, voor
wiens vrijlating Garry Davis zo
lang geyverd heeft, veroordeeld tot
een jaar gevangenisstraf.
Een keer in de iveek houdt Truman zitting
voor nieuwsgierige journalisten
(Bijzondere correspondentie)
GROOT NIEUWS uit Washington komt meestal op Donderdag af, want
op die dag houdt President Truman zün wekelijkse conferentie voor dc
pers. Dan zijn de ogen en oren van de wereld op mr. president gericht,
want de gemiddeld 300 journalisten, die dan met hun blocnotes klaar staan
om zün woorden op te tekenen, vertegenwoordigen dagbladen uit alle
mogelüke landen en persbureau's met vertakkingen over de hele wereld.
Zo'n persconferentie is geen sinecure, want voor de vuist weg moet
Truman dan op alle mogelüke vragen een antwoord geven. Onlangs was
er op het Witte Huis een bijeenkomst, waarop de correspondenten in
25 minuten 42 vragen over 16 verschillende onderwerpen op de presi
dent afvuurden.
.J
Als de correspondent bij het hek
van het Witte Huis arriveert, moet
hij zijn perskaart met portret en
vingerafdruk tonen. Hii gaat naar
een grote hal naast het bureau van
Truman, waar hij zijn colïbga's
aantreft. Dan, wanneer de presi
dent de pers kan ontvangen, gaan
de verbindingsdeuren open en drin
gen de journalisten bij hem binnen,
waarbij ieder tracht een zo gunstig
mogelijk plaatsje te vinden.
Er is echter een ongeschreven
wet, dat de verslaggevers van de
drie grootste Amerikaanse pers
bureau's: United Press, Associated
Press en de International News Ser
vice vooraan mogen staan, direct
tegenover de president. Een ander
gebruik, dat langzamerhand is ge
groeid is, dat de vertegenwoordiger
van één van deze bureau's het sein
geeft, wanneer de persconferentie
zal eindigen.
Nadat de president op de laatst
gestelde vraag antwoord heeft ge
geven en er een stilte valt, zegt
deze man dan Thank you mr. Pre
sident". Dan spoedt zich iedereen
zich weer naar de deur, een schouw
spel dat blijkbaar nogal vermake
lijk is, want Truman moet er altijd
geamuseerd om lachen, hoe de
nieuwsjagers zich haasten en rep
pen om zo vlug mogelijk bij een
telefoon of aan een schrijftafel te
komen om het zojuist gehoorde
door te geven.
Als regel blijft de president zit
ten wanneer de journalisten zijn
kamer binnendringen. Soms groet
hij hier en daar met een handbewe
ging of knik. wanneer hij iemand
herkent. Dan als iedereen binnen is,
roept een employé van het Witte
Huis „all in", en sluit de deuren. De
bedoeling is niet alleen, dat er nie
mand meer binnenkomt, maar ook
dat geen van de journalisten de ka
mer verlaat om met een stuk
nieuws een koplengte voor te liggen
op zijn collega's.
Vaak gebeurt het, dat Truman de
conferentie opent met de woorden
„Ik heb een verklaring af te leg
gen". Nadat hij zo'n document heeft
voorgelezen zegt hü! „dat is alles
wat ik op het hart had. Hebt U nog
vragen?" En daatop volgt dan het
spervuur van vragen, waaraan hij
zo langzamerhand is gewend ge
raakt en dat hij als het kan, in ron
de woorden beantwoordt. Soms ook
beperkt zijn antwoord zich tot een
kort „Ja", „Neen" of „Geen com
mentaar".
De president houdt er van korte
zakelijke antwoorden te geven en
meestal lukt het hem binnen een
kwartier de conferentie tot een
einde te brengen.
Open deuren
Direct contact tussen de presi
dent en de pers, zoals dat met deze
Donderdagse bijeenkomsten tot een
vast gebruik is geworden, bestaat
nog slechts sinds betrekkelyk kort.
De eerste president, die van het
middel van persconferenties ge
bruik maakt, was Theodore Roo
sevelt, een verre neef van de be
kende president Franklin D. Roo
sevelt.
Ook de president uit de eerste
wereldoorlog Woodrow Wilson
hield wel persbijeenkomsten maar
pas wijlen Franklin D.R. gooide de
deuren van het Witte Huis voor de
pers open. Hij heeft in zyn loop
baan duizend van zulke bijeen
komsten gehouden. Slechts by hoge
uitzondering week hij van de vaste
regel van twee byeenkomsten per
week af. Ook in de critieke oor
logsjaren wist hij hiervoor steeds
tijd te vinden.
Zoals Roosevelt in een rede in
1941 voor de Vereniging van Dag
bladcorrespondenten te Washing
ton verklaarde, achtte hij het van
de hoogste betekenis de journalis
ten rechtstreeks op de hoogte te
brengen van zyn kijk op nationale
en internationale problemen, maar
evenzeer achtte hy deze conferen
ties van belang, omdat hy hierdoor
direct en informeel in contact
kwam met het voorlichtingsorgaan,
dat men de koningin der aarde
noemt.
„MIJNE HEREN", aldus vangt
Truman vaak zijn wekelijkse
persconferentie aan, „ik heb al
lereerst een verklaring af te leg
gen". Daarna kan het vuurwerk
van vragen beginnen over alle
zaken, waarop de pers van Mister
President antwoord wil hebben.
Nieuwe tijden
nieuwe zeden
(Van onze parlementaire
redacteur
DEN HAAG. Onze Tweede
Kamer telt vijf vrouwelijke le
den, van wie twee sinds maan
den de zittingen niet hebben bij
gewoond. Zij maken nl. beiden
deel uit van de Nederlandse de
legatie in Lake Success, aan
welker hoofd bij afwezigheid
van minister Stikker het Eerste
Kamerlid Van Heuven Goedhart
staat. Beide dames, mej. Marga
Klompè, van de KVP, en mevr.
Jeanne FortanierDe Wit, van
de WD de eerste een eer
bare Arnhemse lerares, de twee
de, een degelijke Utrechtse huis
moeder zijn, nu één stem bij
de beslissing over de souverei-
niteitsoverdracht de doorslag
kan geven, ijlings in de schoot
van het parlement teruggekeerd.
Zij zagen er wat verreisd uit,
maar ook uitermate bereisd en
hadden kennelijk enige moeite
om zich bij de bescheiden Ne
derlandse verhoudingen weer
aan te passen. Wij vragen ons
af, hoeveel Kamerleden, die het
tweetal hartelijk verwelkomden
waarom geen fleurig bloeme
tje op haar saaie, groen-saaie
lessenaars? zich er reken
schap van hebben gegeven, dat
de afvaardiging van deze vrou
wen naar Lake Success een
beeld is van nieuwe tijden, die
door een dikke korst van tradi
tie toch onweerstaanbaar heen-
breken.
ALS CIRCUS STRASSBURGER
op 21 December in Carrc te Am
sterdam zijn poorten voor het
publiek ontsluit, rullen de be
zoekers de prestaties kunnen be
wonderen van zes Japanse heili
ge stieren. Het meest opvallende
aan deze dieren 'zijn de enorme
geweien. Tijdens het africhten,
wat in het winterverblijf van
Strassburger te Hilversum ge
beurt, zijn de uiteinden van de
geweien van rubberballen voor
zien.
Vakbondsleider Matthews
Britse arbeider moet
harder werken
NEWCASTLE ..De Britse arbei-
der moet zijn looneisen laten vallen
cn harder werken, anders staat
werkloosheid hem te wachten", zei
James Matthews, een der leidende fi
guren in de National Union of Gene
ral and Municipal Workers, in een
toespraak tot de vertegenwoordigers
van tachtigduizend arbeiders In de
scheepsbouwindustrie, die zich niet
kunnen verenigen met de door hun
leiders aanvaarde „loonbevriezing".
Matthews wees er op dat Engeland
er nog nooit zo slecht heeft voorge
staan als nu en betoogde, dat een
groot deel van de Britse arbeiders
zich niet voldoende inspant en dat
andere landen, die evenveel reden
hebben om over „vermoeidheid" te
klagen betere arbeid leveren, goed
koper produceren cn zodoende de
contracten krygen.
Regering laat straaljagers
bouwen
DORDRECHT. De N V. Maat-
schappy v°or vliegtuigbouw „Avio-
landa" te Papendrecht heeft van
de regering opdracht ontvangen
voor de bouw van 150 Gloster-Me-
teor-straaljagers. Ook voor België
zal de fabriek 150 dergelijke toe
stellen vervaardigen, zodat zij dus
in totaal driehonderd vliegtuigen
zal bouwen, in samenwerking met
Fokker.
Dc zg. frondfussilage, bestaande
uit neus, cockpit en staart met
stuurvlakken, wordt gebouwd by
Aviolanda. Fokker verzorgt de eind
montage.
De vliegtuigen, die een snelheid
van ongeveer 900 kilometer per uur
zullen kunnen ontwikkelen, worden
uitgerust met Rolls Royce-Derwent-
motoren, die in België worden ge
maakt.
Op 1 Mei moet het eerste toestel
worden afgeleverd. Om aan deze
verplichting te kunnen voldoen I Hoetink, Amsterdam; dr Ph. J.
Nederlandse delegatie naar
Europees cultureel congres
De Europese Beweging zal een
Europese culturele conferentie in
Lausanne houden, die onder leiding
zal staan van prof. Salvador de Ma-
dariaga. Rapporteur-generaal is De
nis de Rougemont.
De Nederlandse raad der Euro
pese Beweging vaardigt een delega
tie af, bestaande uit prof. mr H. R.
wordt op 1 Januari begonnen. Men
hoopt in ongeveer twee jaar de op
dracht te kunnen uitvoeren.
Charles A. Lindbergh zal de
Wright Brothers Trophee voor 1919
ontvangen als beloning voor „uit
stekende openbare diensten aan de
aviatiek bewezen in dc afgelopen
22 jaar".
Idenburg, 's-Gravenhage; prof. dr
Th. Keulemans (O Carm.) Merkel
beek. Ook prof. dr H. Brugmans,
vice-voorzitter van het Internatio
naal Bestuur der Europese Bewe
ging zal de conferentie bijwonen.
Garry Davis gaat
naar Duitsland
PARIJS. Garry Davis, wereld
burger no. 1, is van plan naar Duits
land te gaan. „Het is van meet af
aan mijn bedoeling geweest mün
Amerikaans staatsburgerschap er
aan te geven om aan de wederop
bouw van Duitsland te gaan meehel
pen, want ik had een actief aandeel
in Duitslands vernietiging", zo heeft
hü gezegd.
Garry Davis is naar Duitsland uit
genodigd door Stephen Zickler, re
dacteur van de „Weltkurier", de eer
ste man, die hij een wereldburgers-
kaart heeft verstrekt. Hij zal geen
gevolg geven aan zijn aanvankelijk
voornemen de deze maand in India
te houden wereld-pacifisten-bijeen
komst bij te wonen.
VS. en Alaska worden
beschermd mei radar
WASHINGTON De Amcrl-
kaanse luchtmacht heeft een aan-
vang gemaakt met de opbouw van
een uitgebreid radar-waarschu
wingssysteem ter bescherming van
de Ver. Staten en Alaska. Een be
drag van 50 milljoen dollar zal wor
den gebruikt om de voltooiing van
de eerste phase van dit waarschu
wingssysteem te bespoedigen.
Op Kerstavond 10.563
pelgrims in Rome
VATICAANSTAD. Op Kerst-
avond het begin van het Heilige
jaar 1950 zullen 10.563 pelgrims
uit alle delen van de wereld aan
wezig zijn bü het openen van de
Heilige deur in de St. Pieterskerk
te Rome.
