P
■L>
KLM
Mao's China dankt erkenning
aan Brits realiteitsbesef
Wat is uw mening over het
Oranjeteam
Albert Schweitzer 75 jaar
Glimlachende Schuman
in Bonn verwelkomd
Diplomatieke band met Westen
ruggesteun voor China
tegen
Sowjet Unie
Weerschip Cumulus gereed
werk
kleding
uaterdag 14 Januari 1950
ENGELAND heeft, in navolging van de Aziatische leden van zijn
gemenebest, het China van Mao erkend. Het kon moeilijk anders.
Dit was stellig niet enkel maar een buigen voor de logica der feiten,
die van Tsjang Kai-Sjek staatkundig een dood man hebben gemaakt,
ook al negeert deze nog standvastig het feit van zijn politiek verschei
den. Want in de wereld van de formele diplomatie heeft men nooit
haast zich naar de realiteit te richten.
Een kras voorbeeld daarvan leverde Nederland, toen het tot 1942
wachtte met de erkenning van de politieke werkelijkheid in Rusland.
De Sowjetregering was reeds aan zijn tweede dictator toe, vóór de
eerste erkenningen van grote mogendheden to Moskou binnenkwamen.
Een der allerecrstcn was Mussolini. Hij eiste daarvoor als loon het mo
nopolie onder de landen van buitenaf voor de kustvaart op de Russi
sche havens in de Zwarte Zee. „Ik heb uw prestige gediend met mijn
erkenning, dient gij nu mijn prestige met dit monopolie." Dit verhaal
kreeg ik in 1924 uit de mond van Litwinof, de toenmalige Sowjetminister
van Buitenlandse Zaken. „En wij hebben hem dit wel moeten ver
lenen", voegde hij eraan toe.
hadden een recht de leiding te ver
langen in deze beslissing inzake
hun gebied, Azie. Nehroe is in het
gemenebest de grote Aziatische
staatsman.
Zijn vrees voor het communisme
is niet geringer dan die van Bevin.
Zeker heeft hij de overwinningen
van Mao, hoe hij ook over Tsjang
mocht oordelen, met lede ogen
aangezien. En niet anders staat het
stellig met de beide andere Azia
tische dominions. Hun zo snel
zwichten voor de politieke realiteit
is enkel te verklaren uit het feit
dat die realiteit geladen was met
omstandigheden, die haar een bij
zonder overredende kracht ver
leenden.
Men heeft, terecht, beoogd dat
men Mao. nu hij eenmaal de macht
in China verworven had, niet met
Moskou alleen mocht laten. Er zijn
geschillen te over tussen die twee,
waarvan de regeling niet helemaal
vriendschappelijk zijn kan. Men
moest Mao, die daarvoor te Moskou
was en misschien nog is niet
het gevoel laten dat hij in die dis
cussie door de wereld alleen gela
ten werd. De plundering van
Mandsjoerije, de wederrechtelijke
algehele inpalming door de Russen
van de in ieder opzicht belangrijke
havenstad Dairen; en tenslotte de
cynische houding van Stalin ten
aanzien van zijn Chinese partijge
noten; dat waren dingen die moes
ten worden opgehelderd.
Het cynisme van Stalin was in
derdaad verwonderlijk geweest. Hij
sloot in 1945 een verdrag met
Tsjang, dat de communisten vol
maakt verloochende. Heel lang
India en Pakistan
gaven de pas aan
Men heeft ook op andere manier
gezien, hoe gemakkelijk men in
diplomatieke betrekkingen over de
realiteit heenkijkt. Onderhandelden
Britten en Fransen niet met Hitier
alsof hij een fatsoenlijk man was,
terwijl zij toch waarlfjks reeds be
ter wisten?' Bleven wij niet streng
neutraal, ofschoon ons bekend was
dat Duitsland alles voorbereidde
voor een inval in ons land? En, om
nog weer een kras voorbeeld te
kiezen: Zat men te Neurenberg niet
dooi
dr. M. v. Blankenstein
ten gerecht, broederlijk samenwer
kend met de Russen, over wie in
zake oorlogswandaden toen reeds
niet weinig bekend was?
Feiten dicteren
De betrekkingen tussen naties
zijn meni::naal voor geruime tijd
op ficties gebouwd. Niet dus de
taal der feilen, maar harde nood
zakelijkheid moet het besluit der
Britten hebben afgedwongen. No
deloze voortvarendheid is nooit een
trek geweest van het Foreign Of
fice.
Die harde noodzakelijkheid be
stond voor Engeland in velerlei
vorm. India en Pakistan, de grote
dominions, waren voorgegaan. Zij
Enige tijd geleden hebben 7vij
uitvoerig geschreven over de uit
gebreide verbouwing, die het weer
schip Cumulus bij Niehuis en v. d.
Berg's Scheepsrèparatiebedrijf te
R'dam onderging. Deze firma, die
zich op dergelijke opdrachten spe
cialiseert, heeft dit karwei keurig
uitgevoerd. De foto toont goed hoe
ingrijpend de verbouwing is ge
weest. Het oorspronkelijke Ameri
kaanse fregat is vrijwel niet meer
uit de Culumus te herkennen. Nog
belangrijker is, dat de woonruimte
en recreatieverblijven van beman
ning en personeel, zodanig goed is
ingericht, dat klachten als op de
oude Cirrus legio voorkwamenhier
vermeden zullen worden. In tech
nisch opzicht is het schip bijzonder
interessant. Naast een uitgebreid
instrumentarium voor de weerkun
digen of wel meteo's en diepzee
onderzoekers, is de Cumulus uitge
rust met een moderne, uitgebreide
installatie voor radiografie, en ra-
dio-telefoniealsmede de nieuwste
radar-installatie. De radarzender-
ontvanger werd op een speciale
stalen toren gemonteerd, als op ne
venstaande fotoais afgebeeld.
Zaterdagmiddag om ongeveer drie
uur zou de Cumxllus naar de Noord
zee vertrekken voor het houden
van een proeftocht, die waarschijn
lijk tot Maandag zal duren. Ver
loopt alles naar wens, dan vertrekt
het weerschip naar haar station op
45 graden noorderbreedte en 17
graden westerlengte in de Atlanti
sche Oceaan,
Al heeft het communistische
China de erkenning door Groot
Brittannie aanvaard, Hongkongj
een van de belangrijkste Gibral-
tars van Engeland, zou nog aan
leiding kunnen geven tot vele
moeilijkheden. Foto: Uitzicht
over het deel van het Britse ge
bied op het Chinese vasteland.
Kamerlid Goedhart
stelt vragen over
Politeia
DEN HAAG Een vloed van
schriftelijke vragen van Tweede1
Kamerledén is uitgestort over de
ministers van Justitie, Buitenland
se Zaken, Uniezaken en Oorlog.
De heer Frans Goedhart (P.v.d.A.)
heeft de minister van Justitie ge
vraagd op welke wettelijke grond
slag hij de verschillende maatre
gelen tegen de conferentie van
Politeia heeft genomen. De heer
Goedhart wijst er daarbij op, dat
deze maatregelen tegen een confe-i
rentie, waarop woordvoerders alsi
de heren Schermerhorn, De Kadt
en Kindsley Martin de toon aanga
ven. een slechte indruk op het bui
tenland moet hebben gemaakt.
De heer Wagenaar (C.P.N.)
vraagt de minister van Buitenland
se Zaken of de regering bereid is
het regiem van Mao Tse-Toeng te
erkennen. Aan de minister van
Oorlog vraagt dit Kamerlid, of de
minister bereid is, degenen, die
verantwoordelijk zijn voor de in
houd van „Oriëntatie" van de
Legervoorlichtingsdienst, waarin
anti-communistische uitlatingen
voorgekomen zfjn, te doen vervan
gen.
Aan dezelfde minister wordt
door de heer Vermeer (P.v.d.A.)
gevraagd, waarom het zo lang
duurt, voordat de stoffelijke resten
der in Duitsland omgekomen Ne
derlanders naar het vaderland
worden teruggevoerd.
Aan de minister van Uniezaken
vraagt de heer Van der Feltz (C.H.)
inlichtingen over de souvereini-
teitsoverdracht in Batavia, waarbij
de Nederlandse vlag door Neder
landse militairen is neergehaald en
het Wilhelmus is gespeeld, hetgeen
volgens dit Kamerlid krenkend
voor ons volk zou zijn geweest.
PANDIT NEHROE
Tegenspeler van Moskou in Oost-
Azie
Lekke band veroorzaakt
dodelijk ongeval
BERGEN OP ZOOM. Op de
Zeeuwse weg bij Woensdrecht ge
beurde gisteren een dodelijk onge
val. Een met riet beladen vracht
auto kreeg een lekke achterband.
Hierdoor ging de wagen slingeren,
tengevolge waarvan de lading riet
van de auto af begon te schuiven.
Vier personen, die achter in de
laadbak meereden, werden daardoor
van de wagen geslingerd. Drie van
hen bekwamen lichte verwondin
gen, doch de vierde kwam zodanig
met het hoofd op het beton terecht,
dat hij bewusteloos werd opgeno
men. Een arts uit Hoogerheide was
spoedig aanwezig, doch de onge
lukkige was toen reeds overleden.
Veel is er vooral de laatste
tyd geschreven en gesproken
over het Nederlands elftal. We
zouden kunnen zeggen het mees
te nadat Wilkes beroepsvoetbal-
,ler is geworden, waarna het
I Oranjeteam steeds, d.w.z. twee
maal. heeft verloren. Beide ma
len met 1-0, tegen België en
Denemarken. Zelden zijn de me
ningen zo verdeeld geweest als
in de jaren na de oorlog, de tijd
waarin het Nederlandse voetbal
weer moest worden opgebouwd.
Het ziet er hoe langer hoe meer
naaruit dat we hierin niet zijn
geslaagd om welke reden dan
ook.
Wij achten het thans, nu de
K N.V.B. in de grootste afzonde
ring blijkbaar plannen maakt om
een nieuwe koers te gaan varen,
het geschikte moment onze lezers
diverse vragen voor te leggen
met het verzoek deze naar beste
weten te willen beantwoorden.
Het lijkt ons nl. interessant in
brede kring te onderzoeken hoe
men hier te lande denkt over
onze voetbal-politiek.
Het grootste probleem in het
Oranjeteam: de bezetting van de
middenvoorplaats. Brandes, Len
stra of een andere speler.
Wij zouden het zeer op prijs
stellen indien U ons in de loop
van de volgende week (in ieder
geval voor Maandag 23 Januari)
Uw antwoord op de volgende
vragen kenbaar zou willen ma
ken. Het is onze bedoeling daar
na zo spoedig mogelijk uitgebreid
de visie van onze lezers in ons
blad te publiceren, zodat de
mening van voetbalpubliek en
eventueel -spelers nu ook eens
wereldkundig wordt.
1. Wat is naar Uw mening er
de oorzaak van dat we op het
ogenblik een inzinking beleven
van het Nederlands elftal?
2. Gelooft U dat het stopper-
spilsysteem de Nederlandse spe
ler niet ligt?
3. Moet men in de Nederlandse
elftalclub het stopperspilsysteem
handhaven?
4. Vindt U dat er meer spelers
in de Nederlandse clftalclub
moeten worden opgenomen?
5. Acht U het juist dat er kort
voor een internationale wedstrijd
soms spelers worden gekozen die
geen lid ziji: van de Nederlandse
elftalclub?
6. Zoudt U iets voelen voor
een methode zoals die in Frank
rijk wordt toegepast en waarbU
jongens van twaalf tot zestien
jaar. al of niet lid van een ver
eniging, een of tweemaal per
week (in het Nederlandse geval
eventueel belangeloos) worden
getraind door bekende (oud)-
internationals?
7. Met welke spelers zou men
naar Uw mening op het ogen
blik. misschien niet het ideale,
maar dan toch het sterkste Ne
derlandse elftal kunnen samen
stellen?
In Mei 1948 voor
f 835, aan taxi's
opgesoupeerd
(Vervolg van de voorpagina)
Men heeft, aldus mr. Mathuizen, in
het provinciale Baarn een rechts
zaak gemaakt van dingen, die men in
Amsterdam binnenskamers zou heb
ben geregeld. Voor zover aan v. d. H.
wél ernstige dingen werden verwe
ten, heeft het getuigenverhoor daar
van geen spaander heel gelaten.
Mr. Simons repliceerde hierop, dat
omgekeerd, v. d H. aan de korps
chef D. wél van hoogst ernstige za
ken had beticht, waarvan evenmin
weinig was gebleken, ook al door het
feit, dat D. bevorderd was.
Over de waarde van dit argument
kunnen wij niet oordelen, omdat
juist deze kant van de zaak met ge
sloten deuren is behandeld. Iets er
van is in de openbare zitting ook nog
ter sprake gekomen, n.l. het verwijt
van v. d. H. dat in Baarn maar luk
en raak autotochtjes werden gede
clareerd. Zijn raadsman legde een
staat over, waaruit bleek, dat in Mei
1943 voor ƒ835,45 aan taxi's was uitge
geven, iets. dat door de tegenpartij
niet werd betwist. Zodat men tot de
conclusie komt, dat het vreemde
waas rond het Baarnse politiecorps
nog altijd niet is opgetrokken.
Het Ambtenarengerecht zal over
drie weken uitspraak doen.
(Ingez. Med.)
Saargebied als
twistappel
Voor de aankomst van Schuman
had kanselier Adenauer de voorzit
ters van de voornaamste fracties van
het Duitse parlement bijeengeroepen
met het doel een verenigd Duits
front te verkrijgen voor de Frans—
RUSSISCHE SOLDATEN
Zij het ook, dat Mao's China ideo
logisch is verbonden met de Sow
jet Unie, de Russische politiek
wekt bij velen (ook in China)
pijnlijke herinneringen aan Cza-
ristisch expansionisme.
heeft hij zich daaraan gehouden.
Geen mogendheid was. tot kort ge
leden, consequenter in haar niet-
erkenning van Mao en in de er
kenning van Tsjang, dan juist de
Sowjetunie. Moskou heeft de op
lettend toekijkende Amerikanen
verbaasd door de geringe hulp die
het de communisten in hun strijd
tegen Tsjang ten deel liet vallen.,
Moskou heeft düs blijkbaar niet op
succes van Mao willen rekenen
voor het helemaal vaststond. En
zolang het twijfelde wilde het zijn
moeilijkheden met de Angelsaksen
niet nog verergeren, terwille van
een waarschijnlijkheid.
Een door Engeland en de Aziati
sche dominions erkende Mao kon te
Moskou veel beter van zich afpra
ten. Dit is juist, maar het was niet
alles.
Erkenning als rem
Het moment was vooral om an
dere redenen gekomen om Mao
minder vijandig te stemmen. Im
mers. men moest vrezen dat hij,
wat hij zijn bevrijdingsoorlog
noemt, zou voortzetten ter verove
ring van alle gebied, waarop China
van ouds aanspraak maakt: Tot het
Britse Hongkong, tot het Portuge
se Macao, tot Indo-China, tot Ti
bet. Engeland had Hongkong aan
zienlijk weerbaarder gemaakt. Maar
het ligt ver weg, de omstandighe
den zijn niet gunstig, de stad her
bergt een grote en gevaarlijke
vijfde kolonne van Chinezen. Als
Mao erin slaagde waar grote
kans op ware uit dat gedeelte
van Zuid-Azië de westerling te ver
drijven, dan zou, door zijn winst aan
prestige reeds, de rest van Zuid-
Azië heel ernstig zijn bedreigd.
Dat heeft zeker de haast van
India en Pakistan, en tenslotte ook
van Londen bepaald. De erkenning
van de realiteit kon in het kamp
van Mao wellicht een andere reali
teit doen zegevieren: Die van de
noodzakelijkheid van herbouw van
China in samenwerking met de
niet-communistische wereld, die
veel meer dan Rusland heeft aan
te bieden. Beter ware, met hem aan
de groene tafel van de Veiligheids
raad te redekavelen, dan een aan-
grommen over en weer uit de ver
te.
Of het slagen zal? Naar het heet,
heeft Mao de Britse erkenning
slechts aangenomen onder voor
waarde, dat Engeland de Chinese
souvereiniteit erkent. Over wat?
Dit kan Hongkong, Macao, Indo-
China omvatten, maar ook enkel
Tibet. Van zijn bedoeling hiermede
hangt heel veel af.
Intussen heeft Engeland reeds
een voldoening: Het heeft, zoals zo
vaak vroeger, de diplomatieke lei
ding genomen vóór Amerika. En
het is niet onmogelijk dat Washing
ton. nolens volens. zich op sleep
touw moet laten nemen. Het aar
zelt reeds heel merkbaar.
Heden 14 Januari is het
75 jaar geleden dat Albert
Schweitzer in de pastorie
van Kaysersberg in de El-
zes geboren werd. De
vreugde in het predikants
gezin werd wel getemperd
door de vrees voor de
levensvatbaarheid van dit
ogenschijnlijk zo brekelijke
leventje. Als er Hollandse
vrouwen op kraamvisite/:
geweest waren, zij zouden;
de deskundige hoofden ge-
schud en gezegd hebben:
„Dat is vast geen blijver- j
tje.." Hij mocht tot van
daag toe dus reeds 75 jaar
blijven. Uit het tere, zwak
ke ventje groeide de boom
van een man. die in meer/|
dan lichamelijk opzicht uit
steekt boven zijn millioe-
nen tijdgenoten.
Is het niet merkwaardig
dat onlangs bij een Ameri
kaans opinie-onderzoek
naar de 10 bekendste figu
ren van onze tijd. Albert
Schweitzer als derde uit de
bus kwam? Dat hij de eer
ste niet was, ligt aan hem
zelf. Hij timmert niet aan
de weg zoals politieke lei
ders nu eenmaal moeten
doen. Hij timmert zieken
barakken in het oerwoud
van Frans Equatoriaal
Afrika, met geen andere
hulp dan nog geen dozijn
Europeanen een arts,
enkele verpleegsters en
een wisselend aantal gene
zen of genezende negers.
En op de zwarte hulp valt
soms niet te bouwen. Zo
zat hij eens in de dakspan
ten van een in aanbouw
zijnde ziekenzaal en vroeg
een toekijkende neger
wiens kleding de verfijning
der westerse beschaving
vertoonde in een hagelwitte broek,
een jacquet-jasje bekroond door
een bolhoed om even een be
nodigd stuk hout aan te reiken.
De neger zei dit niet te kunnen
doen. „Waarom niet?" Schweitzers
vraag. „Omdat ik nu een intellec
tueel ben," het antwoord. Schweit
zer klom naar beneden, haalde
zelf wat hij nodig had en ver
trouwde de neger toe: „Dat heb ik
nu altijd willen worden, maar het
ls mij niet gelukt."
Dit tekent hem, die van vele
universiteiten in Europa en Ame
rika eredoctoraten moest aanvaar
den, in zijn eenvoud en in zijn zin
voor ware wetenschap. Plato ver
telt van zijn leermeester in de wijs
begeerte, Socrates, dat hij placht
te zeggen: „één ding weet ik, dat
ik niets weet." En Albert Schweit
zer. die vóór zijn 35e levensjaar de
doctorstitel verwierf in de theolo
gie, de wijsbegeerte en de medicij-
BONN. Wil Europa leven, dan moeten Frankrijk en Duitsland elkaar
eindelijk leren vertrouwen Zo Juist is een poging in deze richting begonnen.
Robert Schuman, de Franse minister van Buitenlandse Zaken arriveerde
gisteren met een speciale trein in Bonn, waar hij door kanselier Adenauer
werd verwelkomd.
Met een brede glimlach verklaarde de Franse minister, dat hy naar Bonn
gekomen was „voor besprekingen met de federale kanselier zonder enige
reserve." Hy bracht in herinnering, dat hy in 1904 aan de universiteit van
Bonn had gestudeerd, „een tyd, toen ik minder zorgen had dan nu." Een
grote menigte sloeg de aankomst van minister Schuman op het station gade.
Duitse besprekingen. De leiders van
de communistische en de ultra-recht
se fracties waren niet uitgenodigd.
Tegelijkertijd werd door de pers
dienst van Adenauer's Christelijk
Democratische Partij een verklaring
uitgegeven, waarin oen „eenzijdige
regeling van de Saargebied-kwcstie
een slechte basis voor goede nabuur-
betrekkingen" genoemd werd ,,als
de unilaterale Duitse regeling van de
kwestie-Elzas-Lotharingen na de oor
log van 1870/71". De verklaring zegt,
dat het beslissende woord in de
kwestie van het Saargebied door de
bevolking zelf gesproken moet wor
den. Verder wordt Frankrijk het
recht betwist, om direct met de rege
ring van het Saargebied te onderhan
delen. Als Frankrijk over deze kwes
tie niet direct met Duitsland onder
handelt zullen, volgens de verklarin
gen, de goede betrekkingen tussen
Frankrijk en Duitsland voorgoed in
gevaar worden gebracht Men ge
looft echter in Franse kringen, dat
Schuman Frankrijks recht om direct
met de regering van het Saargebied
te onderhandelen, krachtig staande
zal houden.
De minister-president van de Saar,
Johannes Hoffmann, verklaarde Vrij
dag op een persconferentie, dat het
lot van de Saar niet 'in Bonn mag
worden beslist. Hoffmann acht het
„ongerechtvaardigd", dat de Duitse
politici en de Duitse pers Schumans
bezoek in verband brengen met de
kwestie van het Saargebied. Hij
critiseerde de Duitse beweringen, dat
de Frans-Duitse betrekkingen niet
door de Saar-kwestie mogen worden
belast. Het Franse volk. noch dat van
de Saar. heeft ooit de bedoeling ge
had de Saar-kwestie als een wig tus
sen Frankrijk en Duitsland te drij
ven. Het volk van de Saar wenst zijn
huis zelf te bouwen, welke wens ook
in Duitsland dient te worden geres
pecteerd.
nen, doet hierin niet onder voor
Socrates.
Op deze 75e verjaardag wil ik u
geen betoog geven over*de veelom
vattende betekenis van zijn we
tenschappelijk levenswerk 'gesteld
al dat ik het zou kunnen), liever
toon ik u hem in enkele aspecten
van zijn leven.
Eenmaal maakte ik hem mee als
dominee. In het land van zijn jon
gensjaren: het Münsterdal in de
Elzas. Hij was met kort verlof in
Europa. Een riend en ik (beiden
student) mochten het koffer-orgel
dragen naar een dorp in de buurt
Er was geen kerkgebouw. In een
slecht verlicht, slecht onderhouden
zaaltje zaten een handjevol men
sen, ouden van dagen en jonge
kinderen, de anderen ontbraken:
wij hadden hen in de herberg ge
zien. Wat zei Jezus toch over de
profeet in eigen vaderland?). Prof
dr Albert Schweitzer had achter een
scherm zijn toga aange
daan. Nu stond hij daar, en
hield een dienst, zo eenvou
dig, dat een kind hem kon
verstaan. Zeh begeleidde
hij het gezang op het wag
gelend kofferhamoniumpje.
Daar zagen wij hem als de
dienaar. En is niei de al
oude naam van de domi
nee: Verbi Divini Minister:
Dienaar des Goddelijken
Woords? De brief van Pau-
lus aan Philemon zal mij
lief blijven, omdat ik hem
heb horen verklaren door
ds A. S.
Een andere herinnering
aan hem: mijn vriend en ik'
hadden getennist in een
stadje op 4 km. afstand
van Giinsbach. Wij kwa
men te laat aan tafel. A. S.
was toen bezig aan zijn
boek over de Indische Den
kers. Wanneer hij midden
in een hoofdstuk zat, werd
er zwijgend gegeten, om
zijn gedachtenconcentratie
niet te verstoren. Wij trof
fen het, er was kennelijk
een gedeelte gereed. Hij
vroeg: „Wat hebben jul
lie gedaan?" „Getennist".
,Ach, dat zinloze spel met
die balletjes, ga liever we
gen aanleggen". Ook dit
tekent hem. De man, die
alle energie omzet in nut
tige arbeid, die ook ande
ren ten goede komt. De
man, die in het oerwoud
van Afrika moet vechten,
om zijn hospitaal niet te
laten overwoekeren.
Voor een bepaald exa
men moest ik een overzicht
van de wijsbegeerte kun
nen geven. Hij zag mij
lezen: „Wat lees ie daar?"
„Over de Filosofie." En
A. S. weer: „Je moet niet
over de Filosofie lezen, ie moet
de wijsgeren zélf lezen." Dat zegt
de man, die behalve de Griekse,
middeleeuwse en moderne wijsbe
geerte. ook nor* de denkers van het
Oosten heeft doorgrond.
Schweitzer is een mens, van wie
wij heel gemakkelijk de grootheid
kunnen erkennen. In begaafdheid,
genialiteit en arbeid rijst hij ver
boven ons uit. Gelukkig, ook ver
boven onze geestelijke begrensd
heden en richtingsverschillen. Hij
laat zich niet inlijven bij een be
paalde groep. Of wij nu vrijzinnig
zijn of orthodox, protestant of
rooms-katholiek. Wij kunnen allen
één ding van hem leren: en dat is
de evangelische eenvoud, waar
mede deze 75-jarige, die nu alweer
in Lambarene onder zijn „zwart
jes" werkt, de stem van Jezus
Christus, die hij ,Mijn Meester"
noemt, heeft verstaan, die stem.
die ook tot ons spreekt. „Volg gij
Mij." Oberman.
Een handige vraagbaak voor vele
kranten- en weekbladlezers Is ongetwij
feld de Politieke Encyclopedie, die ls
samengesteld door H. Ch. G J. v. d.
Mander e. mr J. A M o m m e r-
I s t c e g en J C. van W a g e n 1 n g en.
Een schat van gegevens omtTcnt perso
nen. organisaties stelsels en begrippen
ls er in verzameld en de glasheldere
wijze, waarop vele, soms ingewikkelde
onderwerpen, voor een zo groot moge
lijk publiek verduidelijkt worden, ver
dient alle lof. Dit naslagwerk zal de be
zitter ongetwijfeld vele goede diensten
bewijzen. Hij zal echter ook bemerken,
dat er nog heel wat namen ln dit boek
ontbreken. Natuurlijk, is dat In een
Encyclopadie van deze omvang bijna al
tijd het geval. Van sommige echter
heeft het ons toch even verbaasd. Wil
men een kleine greep uit de namen van
politici, die wij tevergeefs hebben ge
zicht? ScharcmberC de leider der Oos
tenrijkse Heimwehren. Borodin, in 1925
Russisch adviseur in China, generaal
Kurt von Schleicher en dr Wilhelm
Marx. kanseliers van de Duitse repu
bliek, de liberale Spanjaard Lerroux,
de Sovjetdlplomatcn Joffe en Krassin,
de Mexlcaane president Porfirio Diaz
dr. Rudolf Hilferdinp Waarom er in
het stukje over Karelië en Sovjet-Karc-
lië met geen woord gerept wordt van
de eerste president, dr GOlling, waar
om onder het trefoord Intcrnationle
niets wordt meegedeeld over de Syndi
calistische Arbeiders Associatie of over
de Allcemeine Arbeitcr Union is ons
onbegrijpelijk, waarom de bolsjewiek
Togliatti er wèl. de socialist Turatl er
niet in staat, is ons een raadsel. Vreemd
vinden wij het ook bij de geestelijke
voorvaders van het Duitse Nationaal-
socialisme Moelier van den Bruck niet
te zien vermeld. Zo is er meer. wat niet
weg neemt, dat wij deze uitgave van
Keesing en Bom met vreugde begroe
ten. Zij voorziet in een behoefte.
