AUSTRALIË,
l!
waar velen een
geheel nieuw leven
wensen te beginnen
„Chargeren", hoogste wijsheid
voor toneel op het platteland
Wat wil Wisjinsky
een werkelijke
- sussen of
vrede?
Hun schouwburg: de kampcantine
r
PU ROL
Ti bets lot aan een versleten zijden
draad
r
HIJ GING!
Ondanks moeilijke omstandigheden trekken
i artisten door de N. O.-Polder
r
Wilt U naar
Australië
Westen mag vergelijk niet
goedkoop aanbieden
r T
j
Zaterdag 28 October 1950
5
TJ7.E zitten op het ogenblik in Narrabeenaan de weg naar Palm
Beach, zo'n slordig uurtje met de bus van Sydney en iedereen
die ons zou kunnen zien, zou echt wel vinden, dat we het er niet zo
onaardig hadden afgebracht, voor een emigrant dan
Het huis heet „Balt" en dat zegt toch wel iets, dunkt me. Het is
ruim en koel, wat wel mag met een temperatuur, die straks in
Australië heel normaal is, maar die in Holland „De Bilt
voor het leven uit het evenwicht zou brengen.
De grond is hier niet duur in Narrabeen. Er is trouwens
ook voldoende van. Vergeleken bij de vele afbraak om ons
neen is het nog een mooi huis ook, met zelfs, als u me
even wilt verontschuldigen, een toilet in de badkamer. h
Narrabeen en CoUaroy en al die andere luxucurc bad
plaatsen aan deze kust tot Palm Beach, hebben name
lijk geen riolering. Waarom niet. vertel ik u later wel
eensdat is weer een heel verhaal op zichzelf
Het overgrote merendeel heeft dan ook ergens bui-
ten m de tuin het toilet staan, wat bij een regenbui
die vier weken duurt toch wel bezwaren oplevert
DEZE stoere knaap zag er
geen bezwaar in van
zijn familieleden en be
kenden in Nederland af
scheid te nemen en op de
boot naar Australië te
stappen. We weten niet,
wat hem deed besluiten,
Nederland te verlaten; of
het teleurstelling, angst
voor de oorlog in West-
Europa dan wel alleen maar
gezonde drang, het ergens
anders in deze wijde wereld
eens te proberen, was. Hij
voorkeur daar
men mensen
van zijn slag goed kan
gebruiken; men
sen die hard
kunnen
werken
„We worden benijd
EE, we worden echt benijd. Een uurtje van Sydney
"1 twintig meter van zee, het toilet binnenshuis.
Daarbij hebben we werk. Een boterham, zoals men in
Nederland zegt, geen dikbesmeerde, maar toch een
boterham. De keerzijde van de medaille is, dat de
huur van „Bali" een dikke zeven pond per week be
draagt, wat zo'n gulden of zestig is, cil dan blijft er
niet zo heel veel over van de twaalf pond, die er
met een beetje overwerken is te bereiken.
Nou wordt ,,Bah" weliswaar door twee gezinnen
bewoond, zodat de huur eigenlijk maar de helft is.
maar de bus kost ook een pond eh de huishouding
een klem pond per dag. De verzekering een half
pond per week en zo ga je maar door. Een biljet
van tien gulden mag dan niet alles zijn, maar
maakt u zich over de rekbaarheid van het
pond ook geen illusies.
Niet rooskleurig
Het woningprobleem is hier catastrophaal.
In vergelijking met Nederland, zelfs niet te
geloven En zegt u nu niet, nou ja, er zal
toch wel ergens een gaatje zijn. Dat gaatje
®r met- Of noemt u een driekamer-flatje
in Manly, Sydney's Scheveningen, voor ruim
zestien pond per week een oplossing?
Goed, zegt u op uw beurt, maar
hoe moeten al die duizenden emi
granten dan onderdak? Er is toch
ook een emigranten-kamp in'
.Bathurst, daar hebt u immers zelf
een verklaring voor getekend en
uw beste vriend of uw bloedeigen
neef woont toch ook en heus niet
voor zo'n dwaze prijs?
Inderdaad, cn in de komende
artikelen zal ik u er alles van
vertellen. Achteraf is mij geble
ken, dat ik vaak verkeerd ben
ingelicht. Die ervaringen wil ik u
besparen.
(Van een onzer verslaggevers)
A CHTER Kampen begint de
Noord-oostpolder.
Hier en daar in de eentonige
uitgestrektheid van akkers en
moddervelden verrijzen reeds
kleine dorpen, waar het begin van
een mensensamenleving er al is.
Er spelen een paar kinderen er is
een raadhuis, en de mensen gaan
's Zondags in hun beste pakken
naar de kerk. Maar de rauwe een
zaamheid van de polder is nog van
de pioniers: de mannen, die ver
van de bewoonde wereld in barak
kenkampen bijeen wonen om met
hard werken veel geld te verdie
nen. Ze komen uit alle delen van
het land. Ze brengen de polder in
cultuur.
Ze maken werkdagen van tien
tot zestien uur in weer en wind.
's Avonds zitten ze in de barakken.
De Centrale Commissie voor Cul
tureel Werk in de Arbeidskampen
organiseert toneel-, film- en caba
retavonden. want in het isolement
van de polder is er weinig gele
genheid tot ontspanning. Er reist
een groep filmmensen rond met de
Italiaanse film „Kleine mensen
langs de grote weg". Het cabaret
Alex Wins trekt rond met een pro
gramma „Met wat kolder door de
polder". De toneelgroep „De Mas
kers" uit Groningen brengt „Het
Chinese Landhuis".
Hun schouwburg is de kaoip-
cantine: een laag houten zaaltje,
waar de mannen tegen achten
mompelend binnendrommen. Gro
te, sterke kerels met kromgewerk-
te ruggen en enorme handen. Ze
stommelen op de klompen naar
voren en hangen nonchalant met
de handen in de zakken over de
stoelen. Weldra staat de zaal
blauw van de rook. De mannen
zitten in onverstoorbare rust te
wachten op waar voor hun kwar
tje entréegeld.
De artisten zijn voor de duur
van de poldertöurnée onderge
bracht in het kamp Emmeloord 2.
Alex Wins heeft er een woonka-
Poldcrjongens zijn een dankbaar publiek
mertje met zijn vijf medewerkers.
Hij werkt met zijn vrouw Els
Mannouri. de buikerspreker-goo
chelaar Desiré Loran. de violist-
saxofonist Dave Swaab, en de ac-
cordeonnisten Cor van Veen en
John Udinga. Overdag studeren ze
of zitten te dammen, 's Avonds
gaan ze met hun instrumenten en
requisieten in een kleine vracht
wagen de polder in, over smalle
hobbelige wegen door de volstrek
te duisternis van het onbewoonde
land.
De vermoeiende rit doet hun
IP aar om?
Waarom wilt u eigenlijk emigre
ren? Bent 11 bang dat u vandaag of.
morgen wakker wordt en een stel
jongens in grauwe uniformen met
dreigende geweren voor uw deur
heeft postgevat?
Of ziet u de economische toestand
in Holland zo somber in voor u en
uw gezin, dat u geen mogelijkheden
meer ziet voor de -toekomst?
Wanneer u serieus hebt besloten,
naar Australië te komen, beklaagt
n dan nergens over. Niet over de
reis, niet over het kamp in Bat
hurst. waar u in een plaatijzeren
barak een onderdak toegewezen
krijgt en waar de toiletten, nu ja
laten we zeggen in wat wonderlijke
toe^and verkeren. Het is wel iets
anders dan uw eigen knusse wo
ninkje met de meubeltjes van toen
u trouv/de en die gezellige schemer
lamp van tante Marle.
Maar voorlopig genoeg over Bat
hurst. wc komen er nog op terug.
Het gaat er per slot van rekening
om, dat u tevreden bent. Dat u
Wc zeggen nlets te veel wan
neer wc beweren dat dc be
langstelling voor emigratie in
ons land bijzonder groot is. En
kele cijfers kunnen dit illustre
ren; in 1949 vertrokken ruim
1600 Nederlanders naar Austra
lië; in de eerste helft van dit
jaar waren het er al 1500. Hun
ervaringen lopen nogal uiteen:
velen zijn tevreden, sommigen
enthousiast over hun nieuwe
vaderland, enkelen zijn echter
teleurgesteld teruggekomen.
Aangezien in 1951 Australië
vermoedelijk 20.000 Nederlan
ders kan opnemen, leek het ons
gewenst dc ervaringen te pu
bliceren van een landgenoot die
zich daar enige jaren geleden
vestigde.
VJ
r.iet mort, wanneer u geen woning
kunt krijgen in Sydney, Melbourne.
Adelaide of Perth cn geen kans.
maar dan ook werkelijk geen kans
ziet aan dc slag te komen voor
meer dan tien pond per week.
Dc beste kansen als emigrant ma
ken zij. die in meerdere of mindere
mate zijn gespecialiseerd in het vak
of beroep, dat zij tot dusverre heb
ben uitgeoefend en zich althans
kunnen redden met Engels. Verder
moeten zij over de nodige morele
hardheid en aanpassingsvermogen
beschikken.
Zij zijn dc ideale lieden om hier
hun kans te beproeven en hebben
ook alle mogelijkheden om te sla
gen, indien geen onverwachte tegen
vallers, de gezondheid bijvoorbeeld,
roet in het eten gooien.
Een andere groep, die in het va
derland eigenlijk altijd heeft ®ebre-
kebeend, en die meent dat in Aus
tralië het geld wel gemakkelijker
te verwerven valt. die de opvatting
huldigt, dat de eisen hier toch wel
minder hoog zullen zijn dan in Hol
land, deze groep wacht alleen maar
grote teleurstellingen.
Waarom, dat zal ik u in een vol
gend artikel vertellen.
President Truman heeft deze week een onformecl gesprek gevoerd met
Wisjinsky. cn daarna geconstateerd dat dc Rus „een aardige man'' was.
WU kunnen dat best begrypen. Wisjinsky kan. als hij wil. een beminnclük
mens wezen. Onmiskenbaar Is hij een man van goede opvoeding. De onbe
schoftheid. die wij hem zo vaak hebben horen ten toonspreiden was te
grievender. omdat zu zo opzctteiyk. zo berekend was. Wisjinsky is bele
digend In graden. Voor iedere gelegenheid heeft hü de mate ervan heel
aardig in de hand. Dat heeft zijn nut. Als men maar goed naar hem
luistert en op hem let kan men gissen, waar Moskou op dat ogenblik heen
wil. Zo was zUn optreden te Parys, op de Assemblee van 1948, een duide
lijke aanwijzing, dat Rusland genoeg had van de blokkade van Berlijn.
Wisjinsky was nog onhandelbaar, maar het was heel duidelijk dat hij
niets wilde bederven en dat hij uitkeek naar een kans. die zich zou bieden
De westeiyke geallieerden waren toen echter al zover, dat zij Moskou
geen stap meer tegemoet kwamen.
Wisjinsky is deze keer te Lake
Success veel positiever dan toen.
Hij zegt nu ronduit, te willen pra
ten. Natuurlijk op Russische, d.w.z.
onaannemelijke voorwaarden. Het
kan echter best zijn, dat hij nog
verder gaat, ofschoon misschien
niet deze keer. Er is heel wat ge
beurd. Het veto hebben de Russen
nu zo vaak gebruikt, dat het stomp
geworden is in hun hand. Men kan
er constitutioneel niet van af. Maar
het kan onbruikbaar worden ge
maakt in het uiterste geval van
communistische agressie Dan kan
een Assemblee onmiddellijk bijeen
zijn, die de zaak behandelt Haar
besluit kan niet meer dan een
advies wezen, maar toch wel een
zeer gezaghebbend advies voor de
staten, die ervoor gestemd hebben.
Deze zullen elkaar dan vinden
voor een actie. En Amerika, het
Britse Gemenebest en Frankrijk
zullen zonder enige twijfel daarbij
de leiding nemen.
Rusland heeft nog een ander van
zijn wapenen te Lake Success zich
tegen zijn eigen politiek zien ke
ren. Inzake Berlijn was Wisjinsky
uit de Veiligheidsraad weggelopen.
Hij bleef echter in de buurt, was
zelfs in de vergaderingen verte
genwoordigd, ten einde voor on
aangename verrassingen gevrij
waard te zijn. Later bleef Rusland
weg uit de Veiligheidsraad, omdat
„lk vond Wisjinsky wel een aar
dige kerel", heeft president Tru
man verklaard, nadat hij Dins
dag. ter gelegenheid van het
eerste lustrum der Verenigde
Naties een glas champagne met
dc Rus had gedronken.
communistisch China daar niet in
was toegelaten. Zo heeft de actie
van de Verenigde Naties zonder
Russisch veto legaal kunnen tot
stand komen. Het weglopen is dus
nog onmiddellijker noodlottig ge
bleken dan het misbruik van het
veto. Met, voor zijn doen, fluwe
len handschoenen aan heeft Wi
sjinsky moeten terugkeren. Toen ik
in 1922, lang voor Duitslands toe
treden, Stresemann eens vroeg wat
hij van zo een toetreden dacht,
antwoordde hij, vol ijver „Wij
moeten iedere gelegenheid daartoe
aangrijpen. Waar alle grote we-
reldkwestics behandeld worden,
moet men erbij zijn tot iedere
prijs." Dat had het Kremlin ver
geten.
Het is niet goedkoop geweest.
Zal het lust hebben tot een herha
ling?
Wisjinsky preekt nu de passie.
Zou men grif daarop ingaan, dan
kon Moskou, na een jaar of zo,
het spel van 1945 opnieuw begin
nen. Het Atlantisch Pact zou tegen
die tijd, door de ingetreden kal
mering. zijn kracht verloren heb
ben. Rusland had wellicht de
atoombom weggekregen. waardoor
zijn geweldig eigen wapen de
massa's van Rusland en China
waarover het beschikt van veel
grotere betekenis zou zijn gewor
den. De wereld zou zich in veel
meer moeten schikken dan nu
noodzakelijk is. Bot afwijzend te
antwoorden ware echter even on
verantwoordelijk. Men moet de
Russen duidelijk maken dat men
geduchte waarbofgen wenst, voor
men over een vergelijk wil spre
ken.
doof i
dr. M. v. Blankenstein
Het is mogelijk dat Rusland zich
dan terugtrekt achter een barrière
van „pacifistische" frazen. Dan
weten wij, dat Wisjinsky's mooi
klinkende woorden slechts ten doel
hadden ons machtelozer te maken
dan wij op dit ogenblik zijn. Er
bestaat echter ook deze mogelijk
heid, dat te Moskou, precies zoals
omtrent 1925, het besef ontwaakt
is dat de wereldrevolutie cn het
tot stand komen van de Russische
wereldheerschappij nog niet aan
de beurt zijn. en dat het te ge
vaarlijk geworden is er openlijk
naar te streven. Het kan zijn, dat
Rusland dan bereid blijkt, zoals
Stalin vóór 1939 heeft gedaan,
vreedzaam te wachten op een
nieuwe grote oorlog of op zo
machtige economische katastrofes
dat het Westen van zelf ineenstort.
Tijdens dat wachten van Stalin
was de Russische politiek werke
lijk vreedzaam. Agitatorisch bleef
zij. Litwinow bepleitte ter ontwa
peningsconferentie van Genève
algemene ontwapening, terwijl
geen land wapende gelijk Rusland.
Geen edclegatic veroordeelde fel
ler dan de Russische cn dat te
recht dat de oliesanctie tegen
Italic, om de Abessinische oorlog,
niet werd toegepast. Maar Rus
land was de grootste olieleveran
cier. Desniettemin was de politiek
van Stalin toen, uit opportunisme,
vredelievend. Dit opportunisme
bleek, toen hij zijn kans schoon
zag, in 1939. Maar het was ten-
Advertentie tt.M.)
Ruwe handen
Ruwe lippen
slotte het gevolg van West-Euro-
pese fouten dat hij die kans kreeg.
Nederland zal te Lake Success
stemmen tegen alle punten van
het Russische voorstel. Dit voor
stel heeft inderdaad als zodanig
nog geen waarde, zolang wij niet
heel zeker weten dat Rusland in
ziet met zijn tegenwoordig beleid
niet verder meer te komen, en het
effect daarvan is gaan vrezen. Het
zal voor Moskou niet gemakkelijk
zijn ons daarvan te overtuigen, en
zonder vernedering van Rusland
zal dat niet gaan. Als Wisjinsky's
voorstel iets betekent dan is het
nog maar het begin van een begin.
Lang en vastberaden zal er gewor
steld moeten worden, voor men
Moskou zover heeft, dat men wer
kelijk kan gaan onderhandelen.
TIBET'S bestaan hangt aan een
zyden draad.
Als dc Chinees-communistische
druk aanhoudt. bezwUkt het slecht,
bewapende lama-rük, zonder dat
dc wereld er veel aan zal kunnen
doen. Tibet is te ontoegankelijk.
Het ligt, omgeven door vele „da
ken der wereld" on een waterarme
hoogvlakte van soms 4000 meter
hoogte, het wemelt ex van dc
kloosters, armoedig sleept de ach-
teriyke landbouw zich voort en zo
als de Arabier afhankelijk is van
de kameel hangt de Tibctaan af
van de yak, wiens uitwerpselen
zelfs verzameld wordt, omdat men
anders geen brandstof zou hebben.
Weinig zijn de toegangswegen,
waarlangs men het van oudsher
zeer streng bewaakte Tibet kan
trachten binnen te komen. Het best
geslaagd zijn tot dusverre de Britse
pogingen van Nepal (Darjeeling)
uit: een enkele maal is het gelukt
van China uit en Ossendowski (de
fantast van „Mensen. Dieren, Go
den") zegt dat hij evenals sir Aurel
Stein er is binnengedrongen van de
woestijn Gobi uit. Vrijwel niemand
is er tegen bestand gebleken we
ken achtereen langs kale gevaarlij
ke bergpaden van hinderlaag tot
hinderlaag te klimmen, om einde
lijk Lhasa te aanschouwen, waar
bovenuit een van 's werelds schoon
ste en indrukwekkendste bouw
werken verrijst, de Potala, het
kloosterpaleis van de Dalai Lama.
Deze Dalai Lama bereikt niet dik
wijls dc volle wasdom eens mans,
meestal sterft hij jong. vermoord
door een der elkaar hevig beïntrl-
gerende priesterorden. In deze
eeuw vermocht een Dalai Lama
ruim 60 jaar te worden; hij was
een groot diplomaat, ontving een
Britse missie en stond haar toe en
kele moderne dingen achter te la
ten zoals een huistelefoon en een
naaimachine. Thans regeert weer
een jonge Dalai Lama. amper de
kinderschoenen ontwassen.
Eeuwenlang heeft Tibets krach
tige ongenaakbaarheid gelegen in
zijn theocratisch karakter, d wz.
dat de wereldlijke macht lag ln de
handen van wie de geestelijke
macht uitoefenden; thans zal het
zijn ondergang worden, want in
geen enkel opzicht kan Tibet zich
meten met een buurmacht als die
er weet binnen te dringen. Via
Buiten-Mongolië heeft de Rus zijn
verspieders naar allerlei bijzon
derheden laten sonderen, via Sin-
kiang, waar het de half Chinese
half Tibetaanse Pantsjen Lama
vrijheid liet en toch gevangen
hield, bereidt China een zogenaam
de hereniging voor met „de verlo
ren gegane en verwaarloosde pro
vincie in het verre Westen". er
is nl. eens periode geweest, enkele
eeuwen her, dat Tibet van Peking
uit werd geregeerd.
Twee hoofdfiguren moeten sa
menwerken om Tibet bijeen te
houden- de Dalai Lama en de
Pantsjen Lama, de een is niet los
te denken van de Potala te Lhasa,
de ander kon zich vrijelijk bewe
gen. tot op Chinees gebied toe.
Thans belaagt de Pantsjen Lama
de Dalai Lama. En niets zal de
Typisch voor Ttbet zijn dc talloze
lamakloosters hoog tegen de helle
lucht en daaromheen kleine stoepa-
achtige bouwsels (rechts op de
voorgrond) die het stoffelijk over
schot bevatten van wie groot in
hun geloof en algemeen-vereerd
gestorven zijn.
„We:
het land.
icaaeen kind
regeert
'V.
laatste baten, want Sino-Russischc
communisten zijn niet tegen te
houden met gebedsmolentjes en
met woestijnwimpels die duizend
maal duizend keer de oeroude
spreuk lispelen Om Mani Padme
Om, oh gij hoogheilige Lotosbloem.
De Tibetanen hangen een cen-
traal-Aziatisch demonisme aan ver
mengd met Hindoeïstische cn
Boeddhistische vergroeisels. Als
een Dalai Lama sterft gaat zijn ziel
over in een jongetje dat ergens in
Tibet op hetzelfde moment gebo
ren wordt. Lhasa's hoogste pries
ters gaan op zoek naar dat kind en
na lange studie en vele proefne
mingen „herkennen" zij, meestal
na een tijd van 4 maanden 5 3 jaar,
de nieuwe Boeddha die zich uit dc
gestorven Dalai Lama heeft losge
maakt om bezit te nemen van het
kind dat hem opvolgt Behoedzaam
wordt het kind naar de Potala ge
bracht en soms mogen de. meestal
arme, ouders in Lhasa vertoeven.
Ook de Pantsjen Lama is een ver
schijning van „Boeddha op aarde",
vaak zeer aards!
Uit de geschriften van mevrouw
David-Néel e.d. blijkt, dat de
vondst der hoogste priesters wel-
eens zeer gelukkig is geweest en
dat de jonge Dalai Lama zich verre
verhief boven dc partijveten zijner
priesters. Een der weinige Tibeta
nen die voor iedereen toegankelij
ke geschriften heeft geleverd is
lama Tsjongdonggeweest, die als
ccn soort aangenomen zoon met
mevrouw David-Néel meetrok.
Toch valt dit alles weg tegen het
grootste wonder van Tibet. nl. zijn
gedachtekracht. Er zijn voorbeel
den hoe priesters op vele kilome
ters afstand rotsen deden kante
len. gelieven deden verongelukken
en aan mensen een snelheid van
voortbeweging konden verlenen
dat zij als suizende motoren over
de vlakten vlogen, soms tv/cc, drie
dagen achtereen.
Of men echter met die gedachte
kracht Stalin tanks kan weren r
stemming geen goed. Udinga heeft
een lam basregistcr in zijn instru
ment, Swaab is een van zijn Tiro-
ler sokken kwijt, en een van de,
coulissen is nat geregend.
Maar als de lichten uitgaan en de
drom in de zaal vervaagt tot een
zwarte klomp, dan is van die som
berheid niets meer te merken. Wins
weet wat hij de mannen geven moet.
Hij zet met zijn vrouw dc typetjes
zeer duidelijk neer. Loran laat zijn
sprekende pop de zaal voor de gek
houden. Langzamerhand begint uit dc
mensklomp in het donker een perio
diek gegrom van bijval op te stijgen.
En als Swaab en zijn mannen aan de
populaire potpourri toe zijn, zingt
de hele zaal uit volle borst mee. En
er mogen er dan eens een paar. die
het de hele dag bijzonder zwaar heb
ben gehad, sonoor zitten snurken,
het daVcrende applaus van de an
deren vergoedt alles
En zo is het ook bij „De Maskers",
die met het Chinese Landhuis ko
men* het verhaal van een Chinese
rijkaard, die een medeminnaar ver
moordt en twee vrouwen tot wan
hoop brengt. Maar bij deze voorstel
lingen heeft nog nooit iemand dc ge
legenheid gekregen om in te slapen,
want de verschrikkelijke dingen, die
dan op het toneel gebeuren, houden
zelfs de slaperigste ogen wijd open.
De hoogste wijsheid voor het toneel
op het platteland luidt immers „char
geren!" en daarom zet Henk Molen
berg in de polder een Chinees op de
planken, zo afschrikwekkend, dat
zijn creatie dwars door al die ruige
basten tot diep in de oprechte zielen
boort. Al tijdens het eerste bedrijf
zit de zaal water en bloed te zweten,
en uit het gegrom van afkeuring,
dat van tijd tot tijd opsteekt, blijkt
wel duidelijk dat Wil Zuidema. die
als het meisje Sadie door deze wan-
chinees zo wordt gekweld maar één
kik hoeft te geven cn al die stoere
borsten snellen het toneel op om
hulp te bieden.
Ze reizen met zijn zevenen de ooi
der en de provincie door. Ze trekken
volle zalen en ze oogsten een storm-
achtik applaus, waafbij alle klompen
en stoelen meeroffelcn Soms is het
toneel een aantal bü elkaar gescho
ven tafels, en de kleedkamer een
hokje, waar een emmer water staat.
Frans Hart zet voor elke voorstel
ling de coulissen op.
En laat op de avond, als het pu
bliek hoofdschuddend naar bed Is
gegaan, breken ze nog eerst de cou
lissen af cn laden alles in de auto.
Zo zwerven ze rond. De Maskers
met hun stukken. Wins met zijn ca
baret. Vandaag Zuidvaart, morgen
Marknesse. Met het Chinese Land
huis, De Vreemdeling, De Heilige
Vlam. met dc Hongaarse potpourri,
de Tiroler potpourri, de Populaire
potpourri
Lans Espel. Lemservaart en Schok
land Langs Nagele. Schoterbrug cn
Dc Voorst. Door heel dat wijde on
herbergzame land. waar soms nog de
ploeg blijft steken achter de resten
van een schip, dat eeuwen geleden
verging.
Het vreemd
gebeuren
Allen weten we. wat er bedoeld
wordt, wanneer men zegt, dat dc
dingen iemand uit de hand gelopen
zijn. Stel U even letterlijk voor* een
1 kelner met een zwaar beladen dien-
I blad op de hand, maar het dienblad
snelt met meer spoed voorwaarts
dan de drager, raakt los van de
hand. loopt uit de hand. Een mach-
i tig succes op dc avond van dc een
of andere illusionist,
i Dit vreemd gebeuren kennen we
1 echter allen. De gebeurtenissen
schijnen hun eigen loop te nemen,
we hebben het gevoel, achter onze
I eigen daden aan te komen. Dit ge-
voel kan zó sterk zijn, dat het ons
moeilijk valt. eigen verantwoordc-
I lijkhcid nog te zien Van de doden,
i die in de Heer sterven zegt Open
baringen 14 13. dat ze mogen rus-
i ten van hun moeiten, want hun wer
ken volgen hen na. Dat doet me van
1 de levende mens veronderstellen dat
idit zijn moeite is. dat hij achter zijn
werken aanholt. Waarbij de erva-
i ring van Paulus helaas niet zo uit-
I 7.onderlijk is. wanneer hij zegt* het
I goede, dat ik wil. doe ik niet. naar
het kwade, dat ik niet wil, dat ligt
I mij bij.
Maar vreemder dan dit alles Is de
j bevrijdende ontdekking, dat Chris
tus voor mij lijdt, dat bet Gods hnr-
I tepijn is. die mij uit deze moeiten
verlost, dat het Kruis onze eni»c
hoop is. v. F
