GEWEIGERD KERSTFEEST
„Vervlogen...."
Voor Janneke (die niet bij moeder is)
is het óók
Kerstfeest
9
Kaarslicht en kinderzang
brengen gewijde sfeer
A. Viruly
Zaterdag 23 December 1950
(Van onze speciale verslag
gever)
HOOGEVEEN. Stille nacht,
heilige nachtDe pianomu
ziek klinkt devoot door de ruime
hall, waar overal aan rode linten
het kerstgroen hangt en aan de
tconden de kaarsen branden.
Bij de piano, naast de deur
van de eetzaal, staat de directrice,
met de dames die geen dienst
hebben. Ze kijken langs de hall
verlichte trap naar boven. Dc
pianomuziek is het sein
Bos Burhurk uit Utrecht, Vic
Groot uit Heiloo en Leo Hogen-
birk uit Haren (Gr.) mogen de
kaarsjes aansteken.
Eigen foto
Maar daar komen ze al aan.
Een groep meisjes, van een jaar
of zes, in heldere jurkjes, sommi
gen met een rode strik in het
haar, daalt op de tenen de trap af.
De kleinste peuter loopt voorop.
In beide handen torst ze een
kerstmandje met brandende
kaarsjes tussen dennegroen en
rode tulpen. Met stille, ernstige
snoetjes lopen de kleintjes voor
bij; het kaarslicht danst in hun
ogen
Dan komen de andere groepen,
kleine jongens, grotere meisjes,
enz. Er zijn zes groepen in totaal.
Steeds loopt het kleinste kind
voorop met een kerstmandje met
brandende kaarsen en sluit een
leidster de rij. In de eetzaal, waar
een kleine verlichte kerstboom
staat en de kaarsen branden tus
sen het groen op de feestelijk ge
dekte tafels, blijft ieder staan
achter zijn stoel. De kinderver-
zorgster aan de piano speelt „Ere
zij God". Dan leest de directrice
uit een kinderbijbel het verhaal
voor van Christus' geboorte.
Zo begint men in het Noorder
huis" te Hoogeveen, een van de
dertien kinderherstellingsoorden
en gezondheidskolonies van het
Centraal Genootschap, het kerst
feest.
Bleekneusjes uit stad en land,
er uit gepikt door de schoolarts
of door de huisdokter aangewezen,
komen hier wat aansterken. Het
„Noorderhuis" heeft er 96. Ziek
zijn ze niet, wel vaak wat zwak
jes en dikwijls erg nerveus, na
werking nog van de oorlogsom
standigheden in het gezin. Maar
van hangerigheid is geen sprake,
ze zijn vol levenslust en niet al
tijd zonder kattekwaad. Kijk die
rumoerige Dirk maar eens aan.
die vertelt dat zijn vader op een
Zuidhollands dorpje de belang
rijkste man is (omdat hij er al
het brood bakt). En hoor eens
naar het gesnap van de kleine,
gebrilde Janneke uit Haren in
Groningen, die „directrice" zo'n
moeilijk woord vindt en daarom
maar van „electise" spreekt. En
men moet ze buiten zien ravot
ten in de sneeuw! „Je hebt er
soms je handen aan vol", zegt di-
..Hoe denkt u erover: weigeren
ierstfeest te vieren uit protest te
en de ontwijding van dit feest?"
)e vraag van een jongere gesteld
sn de oudere generatie. En ach
at dis vraag dc verwachting: na-
uurhjk weigeren! Want wat heeft
broden gans. of mijnentwege
alkoen, te maken met Kerstmis?
H die andere stemmingsartikelen
Is dennegeur en kaarsenschijn,
■eeuw buiten en warmte binnen,
ri;e dagen, vaeantievreugd. dans-
ttij na goed diner, en eens een
'usje onder of zonder de misfle-
oC Het heeft alles te maken met
Eest (en feestvieren is op zichzelf
kt slecht), maar het heeft eigen-
'k niets te maken met Kerst
ent Kerst is in oud-hollands:
nristus.
Dat bedoelde, op haar manier,
fzer dopen een jonge vrouw toen
ij 't was nog wel in een tele-
nngesprek vaststelde dat je
u in 1950 niet met goed fatsoen
'erst/eest kon gaan vieren. Want
vrede op aarde" leek meer op
wrange grap dan op goddelij-
e ernst Kon u vroeger laten
;U zeggen vóór 1940 dan wèl
^rstfeest vieren0 Ja, toen wèl.
was het zoveel rustiger in de
'creld. O ja? En de werkloos-
fld dan? En de Jodenvervolgin-
En de toenemende echtschei-
in9sepidemie? En de nimmer af-
jtende, innerlijke onvrede, die
'der mens voor zichzelf heeft te
.topstukken en sommigen
onden dat niet meer en gaven
f (en zichzelf) op was dat
"es er tien, twaalf jaar geleden
niet? Dat was er tien. twintig
uioen geleden al. De maat
15 toen ai vol. In die „volheid
■r t\iden" kwam Christus in deze
nood nolle wereld. Was er
lorom geen plaats voor hem, om-
31 mens en wereld al zo vol wa
in*
Weet u, dat het eigenlijke van
'c Kerstfeest altijd al geweigerd
(Td. Dat begon al in Bethlehem
a! tenslotte voor de uitgeputte
ar*a wat stro in een stal werd
'vonden. Dat ging verder met
de Zoon des mensen
f 9een plaats had om het hoofd
er te leggen. Dat eindigde met
;n £°°d tussen hemel en aarde,
,n het kruis. En dat ging sinds-
e" 'o voort.
tost Christus in 1950? Evenmin
h[J paste in de dagen van kei-
Augustus. Hij past ons nooit.
n°9 altijd en overal ge
werd.
tohalve als wij ons nas? Mem
richten. Als wij ernst gaan maken
met de vrede die in Hem in deze
wereld van onvrede komt.
Selma Lagerlöf laat in haar ver
haal „De Heilige Nacht" een oude
vrouw aan haar kleindochter zeg
gen: „Dat moet je goed onthouden,
want dat is zo waar als dat jij
mij ziet en ik jou. 't Zit m niet
in kaarsen of lampen, en 't is niet
verborgen in zon of maan, maar
het éne nodige is, dat wij ogen
hebben, die Gods heerlijkheid kun
nen zien".
Wie die ogen heeft weigert het
Kerstfeest niet. zelfs niet dit jaar.
maar viert het in verwondering
omdat wij mogen t
„zien hoe dat God ons mint
Kerstfeest 1950 OBERMAN
rectrice De Haan. „Maar ik mag dat wel. Ik ben vroeger net
zo geweest,"
Het is een kleine, donkere vrouw, levendig, pittig, parman-
ting. Wij hebben ons aan één stuk door lopen verbazen hoe
iemand zo veel doortastende kordaatheid kan verenigen me',
innemende vriendelijkheid. Maar het blijkt mogelijk te zijn.
Met de ochtendplechtigheid is de viering van het kerst
feest op het „Noorderhuis" niet voorbij. Als het ontbijt is af
gelopen en het buiten inmiddels licht geworden is men is
daar in Hoogeveen vroeg bij de pinken! komen wel de ge
wone wandelingen, spelen en rusttijden, maar de beide kerst
dagen blijft er een feestelijke sfeer. Er wordt lekkerder dan
gewoonlijk gegeten en 's ochtends vroeg en 's avonds bran
den aan tafel de kaarsjes.
By verlichte boom
Na het avondeten slaat men voor één keer de dagelijkse
douche-partij over. Iedereen weet het al. Naar de grote
speelzaal! Daar staat een kanjer van een kerstboom, eigen
handig door de jongens uit het besneeuwde bos gehaald
Prachtig versierd is die boom. Als al die kaarsjes er in bran
den en de kinderen binnen komen, worden ze er stil van.
Voorzichtig schuiven ze op hun stoeltjes, 96 bij elkaar, alle
leidsters en dienstmeisjes er tussen in. Er worden kerstlied
jes gezongen, er komen trac-
taties, kleine door de leidsters ge-
maakte cadeau'ties. en dan ver- -
t
maakte cadeau'tjes, en dan ver
telt de directrice een mooi ver
haal. „Ieder moet het kerstfeest
in zich hebben", zegt ze. „Ieder
moet goed zijn voor een ander,
voor groten en voor kleinen. Dat
moet je hier zijn voor elkaar,
dat moet je ook zijn als je straks
weer thuis bent,
voor je vader, je
moeder, je broer
tjes, je vriendjes™"
Om acht uur is
alles naar de slaap
zalen. De gewone
wacht der leidsters
op de gangen is op
kerstavond nooit
nodig gebleken.
Toch slapen de
meeste kinderen
niet meteen. Alle
maal liggen ze
muisstil in hun
bedjes, ieder met
zijn eigen kleine
gedachten. Die ge
dachten springen
van dit op dat en
dwalen tenslotte
toch naar huis,
naar Rotterdam en
Groningen, naar
Utrecht en Den
Haag, naar Zierik-
zee en Enkhuizen.
„Als je straks thuis
bent," heeft de di
rectrice gezegd
Thuis heeft moe
der nu ook de
kaarsen aangesto
ken.
Op de Kerstmorgen, als het nog
donker is, komen de kinderen
in het „Noorderhuis" te Hooge
veen groep voor groep op dc
tenen de trap af De kleinste van
iedere groep gaat voorop met
een Kerstmandje, waarin kaar
sen branden. (Eigen foto)
Op deze donkere wintermiddag
uitziende in een wijde en eenzame
nutteloosheid van grijze regen over
grijze zee, herinner ik mij,
hoe ik boven een brief, welke
over een bijdrage aan dit Kerst
nummer handelde, in de dagteke
ning „1950" heb zien staan. Dat be
duidt. bedenk ik ineens, dal ik dit
jaar vijf en twintig Kerstmissen in
de luchtvaart zal zijn. Wanneer er
I straks weer zilveren slingers tussen
het sparregroen hangen, zuilen er
in de dubbele betekenis van het
I woord vijf en twintig jaren ver
vlogen wezen, sinds ik onder een
valhelm in een leren lefjas over
een belachelijk zitt:nd korporaals-
pakje op de Soesterbergse vlieghei
j bij heel primitieve verkennertjes
heb staan denken aan Gilze-Rijen.
Waalhaven of Vlissingen als aan zó
j verre bestemmingen, dat een vlie
gend mens ze in winterweer alleen
I maar met grote moeite bereiken
I kon.
Er is in die kwart eeuw nogal
wat veranderd. De vliegvelden van
Vlissingen en Waalhaven zijn weg
gevaagd en het is niet meer zozeer
aan Gilzc-Rijen dat ik denk. als wij
het vandaag over verre, moeilijk
bereikbare terreinen hebben. Eerst
ben ik. vijf jaar na het Soesterberg
se begin, door de cellophannwand
heengebroken, die voor militaire
vliegers het kleine, eigen nationale v.^
wereldje van de grote, grenzenloze
werkelijkheid afsluit en heb ik. als
verkeersvlieger, verderop mogen
gaan zien. In t Pelikaan-
en Uivertijdperk waren er
zodoende al Kerstfeesten in ..Mljll hart heb ik' gedrClgC
Parijs en Londen. Toen
kwamen er verdere Kerst- I ot aatl de Wilde Zee
missen, waarbij een beman-
ning op warme zomeravon- Do geilT VCLtl Ollde dagetl
den aan een heel andere
kant van de wereld bijeen- ff aait op haar adem mee,
zat en dit jaar zal ik
onmogelijk meer ver van In haar gerucht bedolven
huis kunnen wezen, omdat
in die kwart eeuw het
vliegtuig gemaakt heeft dat
er op deze wereld althans
in uren reizen geen „ver
van huis" meer bestaat.
Misschien zullen we nu in
Djakarta zijn, misschien in
Johannesburg of New York of Bue
nos Aires, 't is alles in de buurt jesstemmen van het zangkoor klon-
Luistert mijn hart. bevrijd.
Naar 't lied van wind en golven
En van vergetelheid."
ADEMA VAN SCHELTEMA
ken. Zwart was de avond. Op de
dijk sloegen in het duister onzicht
bare golven op het basalt.
Scherper dan ik mij enige la
tere Kerstavond herinner, herinner
ik mij het hevige gevoel van die
avond in het tienjarig hart: dat er
nu een geweldig avontuur ging be-
van Schiphol gekomen, nu de ver
ste afstand op aarde voor de lijn-
machine maar even veertig vlieg
uren meer kan betekenen.
Als er nu eens iemand binnen
kwam, die zei: ,.25 luchtvaartkerst
feesten vormen een jubileum, daar
om mag je van 't jaar nu eens zelf ginncn. Dat was ook zo: een jeugd
zeggen, waarheen je reizen wilt" op een dorp begon. De zee en de
wat zou ik dan antwoorden0 Ik duinen, de dijk, de seizoenen, de
zou hem een beetje uitlachen, hem kinderen en de mensen van het
met zijn gekke jubileum, want het dorp zouden de dagen boordevol
is allemaal veel te snel gegaan om gaan vervullen. Wie zal de tijd
zo'n woord van toepassing te kun- meten? In mijn hart heeft het le
nen vinden Het is allemaal, let- ven tussen dat slaan van dc gol-
terlijk. zo vliegensvlug gebeurd dat ven tegen de Westkappelse dijk en
er haast niets van bezinken kon of het draaien van de motoren tijdens
riipen. Daarvóór ging alles lang- de eerste winter op Soesterberg
zamer Vijf en dertig Kerstmissen eindeloos veel langer geduurd dan
geleden was ik tien jaar. Er lag tijdens de veel talrijker luchtvaart-
sneeuw We waren pas in West- jaren, die volgden en wie zal.
kapelle komen wonen Ik liep in als hart en kalender beide iets
het donker naar de dijk langs de anders bewijzen willen, uitmaken,
verlichte school, waaruit de meis- dat de kalender gelijk heeft?
Dat zou dan ook onzin zijn. Niet
de kalenders, niet de klokken; al
leen dc horten kunnen dc tijd me
ten. De luchtvaartjaren leken vol
en avontuurlijk maar in Westka-
pelle gebeurde er nu eenmaal
meer met iemand. De golven, de
wind en de sneeuw over het dorp,
de school en de Kerstboom van
Mine van Bram achter het raam
van De Valk wie tien jaar is,
beleeft daaraan natuurlijk meer dan
wie, eenmaal veel ouder, zelfs Dja
karta, zelfs Kaapstad of zelfs Beth
lehem met Kerstmis mag zien. Het
jonge hart beleeft meer en het hart
is dc enige maatstaf. Dat eerste
dorpsjaar ben ik niet verder geko
men dan tot Domburg (6.4 km.);
Gerepatrieerden bereiden zich
druk voor op een gezellig
Kerstfeest
(Van onze speciale verslaggever)
WESTERBORK. Het zijn in deze barre wintertijd
onherbergzame oorden, waar men „De Schattenberg"
moet zoeken, want Westerbork ligt in de binnenlanden
van Drente, ten Zuiden van Assen, waar de hei schuil
gaat onder de sneeuw, de bomen onder de rijp en de
wegen onder een spiegelgladde modderlaag. Maar men
komt er en men vindt er het „woonoord voor gerepa
trieerden", waar 1050 mannen, vrouwen en kinderen,
meest kersvers uit Indonesié gearriveerd, het moment
afwachten, dat „ergens in Nederland" een woning voor
hen beschikbaar komt. Velen van hen, vooral vrouwen
en kinderen, die niet in ons land geboren werden,
hadden nog nooit sneeuw gezien en ze lopen er wat
verwonderd en verkleumd in rond. Maar het past echt
bij het kerstfeest zeggen ze. Dat kerstfeest zijn ze nu in
de meeste gezinnen druk aan het voorbereiden.
Een paar Indonesische vrouwen, die nooit eerder in
Nederland waren, vertellen, dat ze vroeger op Java
thuis ook altijd kerstfeest vierden. Ze zijn net met de
bus uit Assen gekomen, waar ze inkopen voor het feest
hebben gedaan. Bij de ingang van het terrein komt
juist een vrachtauto aanrijden, vol geladen met kerst
bomen. De huismoeders en kinderen komen ze monste
ren en al spoedig worden de eerste kopen gesloten.
De meeste mannen zijn niet thuis. Het zijn veelal mi
litairen van 't voormalige KNIL,
die nu m het Nederlandse leger
dienen en elders in het land zijn
gedetacheerd.
Met een van de vrouwen, die
een kerstboompje draagt, gaan
we even mee naar haar woning
Men heeft de vijftig barakken zo
ingericht, dat ieder gezin er zijn
eigen woning met een aantal ka
mers heeft. „Ach, we zijn er blij
mee", zegt ze. „Maar het is een
beetje ver weg voor mijn man.
Het meubilair, het huisraad enz.
hebben we allemaal in bruik
leen. Het voedsel wordt centraal
verstrekt, het middagmaal ge
kookt en wel. Dat halen we op
in een „rantang", een etensdra
ger' met vijf pannen. Eenmaal in
de week is er nasi-goreng. Maar
in de keuken krggen we gele
genheid voor ons zelf rijsttafels
klaar te maken, als we daar zin
in hebben. In de woningen mag
niet gekookt worden, vanwege
het brandgevaar".
Buiten zijn een paar donker
gekleurde jongens aan 't sneeuw
ballen gooien en een kleine peu
ter van twee jaar, wiens wieg
kennelijk in warmer oorden
stond, staat een sneeuwpop te
bewonderen, die de grote jongens
maakten. Hij wil de soldaten-
muts hebben, die de sneeuw
man draagt, maar die krijgt hij
niet. Het is nog een souvenir van
de Amerikanen.
Versierde zaal
Niet alleen in vele huiskamers
treft men voorbereidingen voor
het kerstfeest en tuigt men de
kerstboom op. In de grote
schouwburgzaal wordt een mu
zikale wijdingsavond gegeven,
waarop o.a. een geneesheer uit
Assen komt zingen. Een aantal
meisjes, dochters van gerepatri
eerden, in dikke jassen gehuld
en met van kou trappelende voe
ten, is bezig de zaal te versie
ren. Een groepje zit bijeen lin-
Peter Jansen Jans, twee jaar oud,
vindt het maar een vreemde sin
jeur, zo'n Kerstman.
(Eigen foto)
Vrouwen en kinderen in het
woonoord voor gerepatrieerden
,.De Schattenberg", zeulen e$n
grote kerstboom door de sneeuw.
(Eigen foto)
ten en rozetten te naaien. An
deren hebben van de schilder
ladders geleend en klauteren
omhoog om het dennegroen, de
kerstklokken en andere versier
selen op te hangen
„Waar heb je nu de kaarsen",
vraagt Annie, die boven op de
ladder staat.
Maar de kaarsen zijn er nog
niet. Marja slaat een doek om
haar hoofd en snelt naar buiten.
Ze zal eens aan meneer Hunnik,
de beheerder gaan vragen.
Behalve in Westerbork zijn de
duizenden gerepatrieerden ook
elders in het land ondergebracht,
in tal van grotere en kleinere
gebouwen of gebouwencomple
xen, dikwijls hotels.
Ook op andere plaatsen, waar
grotere groepen bijeen zijn,
houdt men een bijeenkomst met
kerstmis. Op de „Schattenberg"
wordt ze georganiseerd door de
commissie, die ook voor het Sin
terklaasfeest zorgde, waar men
nu nog over spreekt.
Kinderfeest
„Ik ga ook nog naar het kerst
feest voor de kinderen in de ka
pel", vertelt een kleine, zwart
harige ukkepuk.
„Vind je dat fijn?"
„Nou, reuze."
..En vind Je het hier wel
prettig in Holland?"
Hij kijkt ons met zijn grote,
donkere ogen peinzend aan.
„Ja, dat gaat best", is ten
slotte zijn antwoord. Zcu hij het
menen?
„Maar het is hier zou koud",
zegt hij dan.
En dat meent hij vr.st en ze
ker.
Jan Musch 75 jaar
Jan Musch is gisteren 75 jaar ge
worden. Zijn bewonderaars, die hij
bij duizenden telt, zijn hem zeker
nog niet vergeten, al vertoonde de
jubilaris zich de laatste jaren weinig
meer op de planken. Wel hoorde
men hem in het politiek cabaret
door de radio, waarbij hg voordroeg
en liedjes aong. een genre, vooral
het laatste, waarin zijn uitzonder
lijke begaafdheid nu niet bepaald op
uitzonderlijke wijze tot schittering
kwam.
Hij schijnt van het toneelspelen
genoeg te hebben en 't is waar: hij
heeft er zijn tol in rijke mate aan
betaald. Weinigen beseffen hoe ver
moeiend het toneelbestaan in feite
is!
Buiten de Toneelschool om op de
planken gekomen, aanvankelijk in
de Schmiere werkend, werd hij door
Royaards „ontdekt', niet alleen als
komisch acteur, in welke hoedanig
heid hij reeds algemene bekendheid
had, maar ook als karakterspeler en
zelfs als zegger van Vondelvcrzcn.
Meer dan eens, als Royaards ver
hinderd was, vertrouwde hij Jan
Musch zelfs de rol van Lucifer toe.
In zijn volle element was de ju
bilaris bij de Toneelvereniging in de
stukken van Hcijermans. want in
het realisme lag toch wel zijn groot
ste kracht Triomfen vierde hij als
De Wijze Kater, een stuk. dat hon
derden malen over de planken ging.
maar ook als de filosofische zacht
moedige Jasper in „Eva Bonheur".
beide rollen, waarin hij dit is
wel gebleken niet was te ver
vangen. Ook in Het Schouwtoneel
speelde hij vele soorten van rollen,
vooral ook komische, maar weini
gen. die hem als Adam in „De Pa
radijsvloek" hebben gezien, zullen
dit laaiend, machtig pathos ooit kun
nen vergeten. Weer later bij Het
Masker, bleek hg eveneens op zijn
plaats.
Rollen, waarin de levendige plas
tiek een belangrijk element vormt,
zijn zgn „fort". Vandaar, dat hij uit
blinkt in stukken als „De Vrek", de
Spaanse Brabander, Warenar, maar
hoeveel langer cn verrassender en
avontuurlgker was dat jaar dan
1949 met haast cn half millioen ki
lometers!
Nu, 25 is cn blijft don toch een
soort afgesproken getal. Dc mensen,
dat is de gewoonte, vieren het nu
eenmaal en zulks niet zelden zon
der veel rekening te houden met
wat dc harten nu eigenlijk daar
van vinden. Een mens moet met
de mensen meedoen, en als straks
de heer Plesman mij nu eens zal
aanbieden, dat ik dit jaar zo tegen
Kerstavond dc dienst zal mogen
vliegen, waarheen ik wil, dan zal ik
toch maar het lachen bij dit aan
bod achterwege laten omdat het
tenslotte aardig gemeend zal wezen
en een Kerstmis in Judea, of een
Kerstmis in Zweden of Argentinië
of in Californic toch ook wel iets
betekent. Goed, blokken weg. daar
gaan we dan weer. Maar ik weet
ook precies, wat ik zal denken, als
de machine dan ergens in zo'n verte
voor de stille, heilige nacht in de
hangar zal staan. Ik zal dan den
ken, dat er in die 25 jaren on
danks mijn indruk van een vluch
tig kort tijdje toch erg veel ge
beurd is. ja is het dan al niet
zozeer met mij, die een bewogen
lot ben gaan zoeken, dan toch met
dat dorp cn de golven. Want is
het niet zo, dat ik mij allereerst
duizenden en duizenden stille, ge
lijkmatige uren in en boven wol
ken herinneren moet, maar dat daar
beneden ondertussen de mensen het
vuur van hun hel en de woede van
het water gebracht hebben over de
andere kinderen van het dorp. die
thuis achter onze dijk gebleven wa
ren? Wat waren dc golven onder
honderd oceaanvluchten bg die,
welke als laatste verschrikking over
het nog vlammende puin van hun
kleine huizen heenbraken?
Maar dan zal ik bedenken, dat alles
voorbijgaat en dat het tenslotte al
lemaal niet anders eindigen kan dan
met een begriploze verwondering
en weer het werk van alle dag en
dat dan ook in diezelfde Kerstavond,
waarin ik wel weer ergens in een
soort verte zal wezen, de golven
weer als vroeger zullen slaan op
een dijk die weer dicht is, en dat
er daarachter weer een Valk staat
en in die Valk weer een Kerst
boom bij Mine van Bram, die nu de
oude tante Mine geworden is. Vrede
op aarde nu ja. vrede hier en
daar op een kleine plek op aarde.
En het zal een vreemd gevoel zgn
voor iemand met een beroep voor
zwervers, die nauwelijks meer kun
nen weten of ze nog wel ergens
thuis horen, maar ik zal nog heim
wee hebben ook.
Advertentie (l.M.)
HUNTER: do Export - Virginia
von bi Ij vond goedo kwaliteit
ook de meer innerlijk gerichte ro
mantiek wist hij tot leven te bren
gen. getuige o.a. zijn werk in „Het
Levende Lijk".
Zouden wij de 75-jarige. die over
vitaliteit niet heeft te klagen, nog
eens op de planken mogen zieaT
