®uim 3000 mensen proberen dagelijks
al I West-Duitsland binnen te komen
Schwindel
ÏRe rmogénf
Veertien millioen Duitsers
werden uitgewezen
DE COMMISSARIS VERTELT DOOR
IN ARMOEDIGE BARAKKEN
Eén millioen kwam om, acht
millioen bereikten het Westen
„Helaas nooit aan het Westelijk front"
-
door h. voordewind
iarjlToensrlag 17 Januari 1951
t3i Oostelijke zone zal erj nooit plaats zijn DUIZENDEN VLUCHTELINGEN LEVEN
in het arbeidsproces
h
i0-: JN 1044 zat hij bij dc familie
Tolmeycr aan de Dcventerweg
,cie Eefdc. Een enorme Duitse
n soldaat van een jaar of veer-
-1 ig met zware borstelige wenk-
^brauujen en hammen van han-
rjlcn. Hij was ingekwartierd in
srjfilla Casa Blanca even verder
en op, en op een dag was pij aan
r komen lopen bij Tolmeyer. Hij
\r.was tegen Hitier, zei hij.
Wim Tolmeyer, een van de
i ^ondergrondse jongens van de
cstreek vertoonde hem als een
soort aap. De man zat breeduit
de leunstoel bij hem in de
i>huiskameren allen die aankwa-
icLfnen, werden bij hem gebracht.
ciy,Asjeblieft!" riep Tolmeycr dan
VT1rots. En hij zei tegen de Duit-
ser: Hitler muss weg was?" Dc
;c Duitser antwoordde dan gewil-
rlig dat Hitier een voile gloiperd
(vuile gluiperd) toas. En de hele
familie lachte hartelijk.
Hij raakte -spoedig ingebur
gerd. H{j kwam uit Leipzig, ver
telde hij. Hij ivas smid van zijn
vaken hij hing de Communis-
f tische leer aap. Al spoedig pro
beerde h\j ons allen over te ha
len tot zijn zienswijze. Aan God
irvioestcn we niet geloven, zei hij.
v Dat ivas 'zwendel. JSchwindei
hij. Dat zei hij overigens van
allesAlleen in Rusland geloof-
(de hij. Maar wat men verder
t ook bedacht, hij vond het
Schwindel
De Tolmeyers baden voor het
''eten, en voor ze dat deden vroe-
■qen ze de Duitser altijd: Moet
je niet mee bidden?"
Schwindel!" zei hij dan. Hij
ïiooii iets anders. Het was
f een vast nummertje. Wij gingen
hem zelf Schwindel" noemen.
Op een dag kwam hij met een
rood hoofd van opwinding aan-
j gelopen. Dc luitenant was hem
[(pacui verdenken, zei hij. En nu
werd hij overgeplaatst naar het
ic Russische front in een Him-
t melfahrtkomrnando". Hij wreef
zich vergenoegd in de handen.
'fyZo gauw ik aan kom loop ik
over!" riep hij blij. Wij zagen
rhem nadien niet meer.
Ik heb hem terug gezien in
Delmenhorst. een stadje bij 01-
l'denburg. Tweehonderd vluchte-
u'lingen uif de Russische zone,
l jmannen. vrouwen, kinderen en
grijsaards wonen daar op een
j grauwe, kille zolder bijeen. Uit-
geholde 'mensen met doffe ogen
en diepe lijnen in de gezichten.
Ze hebben per familie 'n woning
van enkele vierkante meters, uit-
c gezet met hangende jute-lappen.
Als ze r uitgaan sluiten ze hun
deur van lappen af met een vei-
lighcidsspeld. Het is er altjid
donkeren met een kennis die
twee „straten" verder woont, kan
- men vanuit zijn bed een gesprek
«voeren. Als een kind huilt hoort
het hele jute-dorp het. Men kan
zich nauwelijks wenden of ke
en als men per ongeluk te-
r gen zijn lappenmuur aan val
y.' breekt het schamel glaswerk van
de buren. De vluchtelingen, die
uit alle lagen van de bevolking ko
men. zijn allen tuerkloos.
\y H(j zat op een kist te suffen,
en ik was hem waarschijnlijk
voorbij gelopen als ik hem niet
herkend had aan zijn manier van
zitten. Hij wist nooit goed weg
met zijn grote lichaam als hij
zat. Ik schrok hard, want hij zag
er afgestompt uit. ..Hallo
Schwindel" zei ik maar eens.
Hij herkende mij wel, geloof
ik, maar het scheen hem niet .te
interesseren. Er viel een benau
wende stilte. ..Ben je niet bij de
Russen?" vroeg ik dom. Hij
haalde zijn schouders op.
„Schwindel", zei hij.
Stroomafsnijding dreigt in
West-Duitsland
HAMBURG. Grote gebieden in
Sleeswij k-Holstein en Neder-Saksen
tot bij de Nedctlandsc grens wor
den bedreigd door stroomafsnijding
van "grote omvang De Nordwest-
deutsche Kraftwerke A G, die elec-
triciteitsfsbrieken heeft te Lübeck.
Bremen, Oldenburg. Wiesmoor en
Wilhelmshaven, heeft Dinsdag be
kend gemaakt, dat haar kolenposi-
tie zo-slecht geworden is. dat het
bedrijf ernstig gevaar loopt.
E Nationale Com- -
missie voor Vluch-
telingcnhulpwaarin q
verenigingen van alle U
gezindten zitting lieb- E
ben, en die zich ten doel jjj
stelt iets te doen voor
Duitse vluchtclingenkin-
deren, liceft dezer dagen 7
de eerste kisten met ge-
schenken naar een aan
tal vluchtelingenkampen
in Duitsland verstuurd. 5
Dc zending zverd, op E
uitnodiging van de y
Commissie, begeleid
door een aantal journa
listen, onder wie onze E
Speciale verslaggever. •-
Zijn verslag vindt u in g
de artikelen op deze
pagina.
De Nationale Com-
missie is van plan over
enige tijd ren grootscheepse inzameling te houden van kinder-
kleren, schoeisel en speelgoed. „Wat wij kunnen doen is slechts -
g een druppel op een gloeiende plaat", zei ons de heer J. Eggink 1
namens de Commissie. Wij willen dc kinderen van twaalf van
dc duizend kampen adopteren en hen van kleding en speelgoed
p voorzien. Ook willen wij in die kampen een kinderbewaarplaats 9.
g inrichten cn een tandheelkundige inrichting. Vooral dat laatste J
is hard nodig, want een onderzoek heeft uitgewezen dat 85
p van de kinderen aan tandbederf lijdt
ÉnnnpJittiBHttiiifliHWi'rnmiri'r'r'T i---vi'4-i'jnil.iiv<')U'n -
lcn. Wanneer ze blijven worden ze
aan het eind via invloedrijke ker
kelijke organisaties ook geplaatst
als leerjongens in steden over heel
West-Duitsland verspreid. Per jaar
komen er een duizend jongens bij
het tehuis aankloppen. Dit jaar zijn
er twaalf weggelopen voor hun tijd
om was. Van de jongens van het
vorig jaar is vijfentachtig procent
nog in de betrekking waar ze zijn
geplaatst.
T N Niedersachsen in de buurt van Oldenburg, enige tien-
tallen kilometers van de Nederlandse grens, liggen
midden in de verlatenheid van eindeloze weilanden drie
kleine oude barakken van het vroegere Duitse leger. De
fundamenten rotten weg, de wanden zijn vermolmd, de
daken lekken. Er wonen dicht opeen gepakt een honderd
tal mensen in. Een klein gedeelte van de horde van negen
millioen proletariërs, die in de laatste jaren het overbe-
volkte in puin gelegde West-
i Duitsland binnen trok. De
stroom houdt nog steeds aan.
Tj E Nationale Com- Gemiddeld drie duizend men-
Vluch. sen per dag proberen het ijze
ren gordijn te passeren. Aan
duizend lukt het. Vijfhonderd
van hen krijgen officieel asyl-
recht. De andere vijf honderd
blijven illegaal in de Westelij
ke zone.
N het verdrag van Potsdam heb
ben Amerika en Engeland zich
accoord verklaard met het Russi
sche plan om uit Polen, Tsjecho-
slowakije en Hongarije, de daar
wonende 6.650.000 Duitsers uil te
wijzen, onder voorwaarde dal het
op een humane manier zou gebeu
ren.
Het Oostelijk blok heeft echter
ook de geannexeerde gebieden doen
ontruimen. Vaak zonder dat de
mensen iets mee mochten nemen.
Dit heeft de giote trek veroorzaakt.
Veertien millioen Duitsers werden
uitgewezen. Ongeveer ccn millioen
kwam om op de tocht. Vijf millioen
bleven achter in de Oostelijke zone
van Duitsland. Acht millioen kwa
men naar de Westelijke zones. In
tussen zijn nog een millioen men
sen uit de Oostelijke zone uit eigen
beweging naar het Westen gevlucht.
Er komen er nog steeds bij. In
1948 had men in Niedersachsen
100.000 vluchtelingen in kampen. In
de loop van hei jaar heeft men er
50000 van in het productieproces
ingeschakeld cn in woningen onder
gebracht.
Door de gestadige stroom heeft
men thans echter 110.000 vluchte
lingen in kampen.
De Russen leggen de vluchtelin
gen aan de zonegrens vrijwel niets
in de weg. Dc gestadige stroom
biedt hun twee grote voordelen. Hij
zuivert hun zone van anti-commu
nistische elementen en hij ontwricht
de Duitse economie. De geallieer
den hebben echter de stroom be
perkt tot 1000 per dag.
Per maand komen er gemiddeld
honderd gedeserteerde ..Volkspoli-
zisten" de Westelijke zone binnen.
Dit is ccn van de redenen waarom
de Amerikanen niet aannemen dat
de Russen reeds thans een oorlog
in Europa zouden durven beginnen
In een dergelijke oorlog zou de
Oostduitse „Volkspolizei" een grote
roi moeten spelen, en dc desertie-
cijfers wijzen uit, dat die nog niet
erg betrouwbaar is.
Alleen in Niedersachsen zijn een
dikke duizend vluchtelingenkampen,
sommige zijn in goede staat maar
de meeste zijn bar slecht. Men kan
er echter weinig aan doen. De hulp
aan vluchtelingen neemt al twee
derde van de landsbegroting in be
slag. met uitzondering van de be-
zettingskosten En dit zijn onpro
ductieve kosten, want 't geld wordt
bijna geheel uitgegeven "aan steun
Men bouwt geen nieuwe barakken
en gebruikt geen geld voor dure
reparaties omdat het de bedoeling
is dat dc kolonies eerst verplaatst
worden naar gebieden waar werk- j
gelegenheid is. om vervolgens daar
woningen te bouwen. Er is echter
ook geen werkgelegenheid. Duits-
;and telt in totaal anderhalf mil
lioen werklozen.
Volgens Amerikaanse schattingen
kan men met inspanning van alle
krachten er misschien in slagen ccn
groot deel van de vluchtelingen in
de loop van de volgende jaren in
het arbeidsproces op te nemen Alle
plannenmakers komen echter tot de
slotsom dat er voor minstens 30
nooit plaats zal zijn. cn dan heeft
men al rekening gehouden met een I
hoog sterflecijfei onder de vluchte
lingen.
In Adelheide is een tehuis waar
ae zwervende jeugd terecht kan
Ze mogen twee tot drie maanden
I blijven en leren intussen een vak. Famines wonen in enkele vierkante meters... de kinderen zoeken
Ze zijn vrij om te gaan als ze wil- I vertier tussen het puin.
In West-Duitsland is het woning-
piobleem zo nijpend dat men niet
meer in kamers denkt, maar in
vierkante meters. Families vechten
met elkaar om enkele vierkante
meters. In Oldenburg is een geval
bekend dat negen mensen wonen
op acht vierkante meter.
Er lopen in Duitsland politieke
vluchtelingetjes rond van veertien,
en zelfs van twaalf jaar. In Oost-
Duitsland wordt het lidmaatschap
van de Freic Deutsche Jugend ver
plicht gesteld als men een vak wil
leren. In de F. D. J. worden de
kinderen opgevoed in een fel anti-
Westelijk nationalisme. De disci
pline is straf, en één onvriendelijk
woord over de Russen kan wórden
gestraft met tewerkstelling in dc
uraniummijnen. Jongens die zich
iets hebben laten ontvallen vluch
ten vaak de zone-grens over.
De grote opeenhopingen van
werkloze vluchtelingen zijn broei
nesten van sociale spanningen. Er
zijn grote tegenstellingen tussen de
oude inwoners en dc nieuwe, die
op enkele plaatsen zelfs in de
meerderheid zijn. Grote verschui
vingen in politieke en godsdienstige
verhoudingen zijn het gevolg. Naar
mate de verbittering stijgt is onder
oe vluchtelingen steeds meer nei
ging tot radicalisme. Rechts-radica-
lisme, want van het links-radica-
lisme hebben ze onder de Russen
te veel meegemaakt.
De trek omvat op het ogenblik
al twintig maal zoveel mensen als
de historische grote volksverhuizing
in de vierde eeuw na Christus. Een
horde van mannen, vrouwen, kin
deren. grijsaards, winkeliers, arbei
ders. kantoorbedienden, boeren, ren
teniers, slagers, rechters, loodgieters,
die van een dag op de andere ver
vielen tot volslagen bezitloze prole
tariërs. Naar schatting zijn een mil
lioen mensen op dc tochten omge
komen.
Het was al avond toen wij bij dc
drie barakken aankwamen Een
aantal hoge Duitse autoriteiten cn
vertegenwoordigers van dc Neder
landse Nationale Commissie voor
Vluchtelingenhulp, en zestien jour
nalisten. We hadden ccn kist met
gëschc nken bij ons, die door dc
Commissie waren gekocht voor
Duitse vluchtelingenkinderen. Dc
journalisten hadden ook ieder een
zak met zuurtjes gekregen om uit
te delen onder het rondkijken. De
autoriteiten hadden elk een rede
gehouden tegen de buitenlandse
journalistenDe enige hoop
voor Europa is. dat alle goedwillen
de mensen elkaar de hand reiken
en nooit op zullen houden mensen
te blijven in de ware zin des
woords"Wij zijn diep getrof
fen. dat u. die in en door de oorlog
zoveel leed hebt ondervonden van
Duitsers, thans tot ons komt om te
geven".
Wij waren hoog gestemd toen in
het licht der koplampen van onze
autobus de lage barakken opdoem
den. als vieze plekken in de witte
besneeuwde velden. Een groepje
mannen met petten op, stond in hel
donker langs dc weg met de han
den in de zakken in de kou te
kleumen. Zij keken zwijgend toe
toen wij uitstapten. Er stond een
ijskoude wind.
Terwijl de vertegenwoordigers
van de Nationale Commissie en de
Duitse autoriteiten door dc kamp
leider werden ontvangen, liepen wij
met onze zuurtjes de. barakken in.
De kampleider, die wel begreep,
dat wij ^ie ellende wilden bestu
deren, verwees ons naar 'n meubel
makersweduwe met zes kinderen,
die in een krot van drie bij vijf
meter woonde. Wij klopten aan
maar de weduwe, een grijze dame
met diepe vouwen in het gezicht,
wilde ons niet binnenlaten. „Ik heb
de kamer nog niet gedaan", zei zc.
Naast haar woonde een vijftig
jarig echtpaar m een kleine kamer.
De man, een kleine kale grijsaard
met een grote snor. was postbode
geweest in Breslau. Vijfentwintig
jaar had hij daar de brieven rond
gebracht. In November 1945 was hij
door de Polen uit zijn huis gezet.
Hij had niets mee mogen nemen.
Hij was in een open spoorwagon
naar Zelle gebracht. Van daar was
hij met zijn vrouw verder gelopen,
omdat hij niet zo dicht bij de Rus
sen wilde blijven.
En nu zat hij hier in een soort
hol met slechts één klein raampje
Een lichtpeer. die onafgeschermd
aan een snoer in het midden van
ce kamer hing, verspreidde een
schel licht. De wanden zaten vol
donkere vochtplekken. De vloer
zakte weg naar ccn kant. Er hing
een muffe lucht van rottend hout.
en van de was. die bij gebrek aan
een andere plaats, boven het bed
aan een lijn hing te drogen. De
man was zonderling geworden. Hij
zat in een hoek voor zich uit te
suffen, en mompelde met een eigen
aardige zwakke stem: „We gaan te
rug. We gaan terug. We gaan te
rug."
Buiten waren een aantal kinderen
samengegroept die hadden gehoord
van Je zuurtjes Zc speelden in de
modder toen wij de deur uitkwa
men. Wij deelden de zuurtjes uit.
Een van de Duitse autoriteiten, die
ons begeleidden, kwam er bij staan.
„Arme kiemen!" riep hij. „Zij zijn
uit hun vaderland verdreven!"
De peuters keken bevreesd tegen
hem op. Een klein meisje met een
Jeugd die tussen de puinhopen en In de barakkenkampen van het ver woeste Duitsland opgroeit...
houten hondje huppelde weg door
de modder. ,en liep een kamer bin
nen, terwijl het „Woef woef!" riep.
en het beest vooruit slak. Het kreeg
een tik van de moeder Mensen
worden, gauw nerveus in die kleine
kamers.
Ergens achter het troepje kinde
ren klonken opeens heftige stem
men. Daar klontten in het donker
een aantal mensen samen rond een
vrouw, die een regeringsvertegen
woordiger had aangeklampt. Zc
woonde met een man cn vier kin
deren in een kleine ruimte, waar
een emmer in dc Ijoek stond onder
een lek in hel dak, cn aan dc over
kant stond een krot -leeg; dat twee
vierkante meter groter was. Dat
wou ze hebben.
Het kastje en de muur
De regeringsman legde haar uit,
dat ze clan bij het „Wohnungsaus-
schuss" moest zijn. Maar zc zei, dat
ze daar al geweest was, cn dat men
daar zei, dat ze op het „Wohnungs-
amt" moest zijn, terwijl men daar
weer zei, dat .ze op het „Wohnungs-
ausschuss" moest zijn. Haar stem
klonk schril cn hoog. Dc regerings
man was cr verlegen mee. In een
poging, dat te verbergen, begon hij
steeds beslister te Spreken. „U moet
1 bij-, het „Wohnungsausschuss" zijn
f)E meeste Nederlanders hebben
nog steeds de neiging om pra
tend met Duitsers, zich telkens wan
trouwig af te vragen wat die
schoenmaker, ambtenaar, vluchte
ling, werkloze, bankbediende, die u
ny zo beleefd tc woord staat, toch
wel in de oorlog Uitgevoerd zou
hebben. Maar vele Duitsers hebben
zulke afgetobde gezichten, dat de
arrogante trekken van tien jaar
gelecfcn er nauwelijks in terug tc
vinden zijn Soms echter komt men
er een tegen, wiens gestalte on-af
schijnt, omdat dc helm cn de laar
zen ontbreken die cr zo duidelijk
bij horen.
Ik zag er zo een staan aan de in
gang van een der vluchtelingen
kampen in Niedersachsen. Een ste
vig nors kereltje met een glimmend
rood hoofd op zijn stierennek, en
kleine stekende varkensoocjcs.
Kortom een keckcr Bursch" zoals
r
0
jBC*
Advertentie IM
HOEST, GRIEP...
De weldadige warmte van Ther-
mogène Stilt de pjjn In keel en
borat en verjaagt de aanval.
dc Duilsers zeggen. Hij was de lei
der van het kamp, en ik kon dc
verleiding niet weerstaan, hem tc
vragen wat hij in de oorlog had
gedaan.
Dic vraag maakte hem plotseling
spraakzaam. Hij had aan het Russi
sche front gevochten, zei hij ver
heugd. Als Feldwebcl. Hij had daar
nog een onderscheiding van ook.
Als het me interesseerde kon ik
die wel te zien krijgen. Hij bewaar
de haar in zijn nachtkastje.
Hij keek mij stralend aan. Dc
herinnering aan de platgebrande dor
pen. dc doodgevroren vrouwen cn
kinderen, de verhongerde slaven-
transporten. de duizenden doden
die het spoor van HitlersRussi
sche rooftocht markeerden, scheen
slechts trots inr hem te kunnen
wekken.
„U komt uit Holland is 't niet?"
zei hij beleefd, terwijl wij voortlie
pen, cn hij knikte vriendelijk. „Daar
spreekt men Deens" wist hg.
„Neen, men spreekt er Neder
lands".
„Ach so!", zei hij vol respect. En
om dit blijk van geringe kennis van
mijn land tc verontschuldigen voeg
de hij er aan toe. „Ik heb helaas
nooit aan het Westelijk front ge
staan. Verzeihen .Sic bitte....".
en daarmee uit!" zei hij. „Gaat u
daar maar heen!"
„Ja. maar daar zeggen ze, dat we
bij het „Wohnungsamt" moeten
zijn", zei een man die naast de
vrouw stond, cn blijkbaar haar
echtgenoot was. Een gedrongen don
kere man.
„Hahahn hoe kan hij dat nu toch
zeggen!" riep de regeringsman met
gemaakte vrolijkheid tot dc om
standers. „Hij moet bij het „Wohn
ungsausschuss" zijn. Daar hebben
zc cr over te beslissen en nergens
adders!"
De vrouy.' zei niets meer. Zc
stond geluidloos te huilen. Van
woede cn. .wanhoop. Ze was nog
jong. Do mensen dromden zwijgend
om ons heen. Een van de autori
teiten kwam aangelopen om ons te
halen, ,,'t Is tijd om te vertrekken",
zei hij. Toen zag' hij drie kinderen
die. ieder met een zuurtje in de
hand, tegen de vrouw stonden aan
gedrukt. Hij bukte zich en zei. wij
zend op de zuurtjes: „Weten jullie
wel dat dic uit Holland komen? En
wat zeggen jullie nu wel tegen dc
Hollandse ooms1"
De kinderen zeiden niets en ke
ken bang togen hun huilende moe
der op. Toen liepen we weer naar
de wagen, om ons naar ons hotel
te laten brengen. De kleumende
drom in dc sneeuw keek ons zwij
gend na.
Adnenentte tl M j
Acht van de tien mannen
en vrouwen boven de veertig
zijn vatbaar voor Rheumatische pijnen.
Dal komt omdat, als dic eerste jeugd
achter de rug is, de bloedzuiverende
organen allengs trager gaan werken En
zo Is het dan de hoogste tijd om regel
matig Kruschen te nemen. De es mine
rale zouten van Kruschen hebben een
natuurlijke aansporende werking op dt«
bloedzuiverende organen. Naarmate dio
nu weer op gang komen, krijgen dc on
zuiverheden in het bloed geen kana
meer zich vast tc zetten on hun lo
pende werk tc doen. Rheumatische pil -
nen maken chagrlj'nig! want zc verstoren
Uw goede humeur; op de duur zit ga
Uzelf en anderen ln de weg. Wordt lie
ver weer de oude. Ncein Kruschen als
een vaste dagelijkse gewoonte.
19
„Als u het mij vraagt, dan geloof
ik. dat zij die kerel daar uit de He-
mon.vlaan lekker tc pakken heeft
gehad. En dan is het aan de goede
besteed. Dat die gozer daar to met
open ogen ingetippeld is. had ik
niet van hem gedacht. Wat zal die
vent de dood in hebben, want hij
denkt ook. dat hij iedereen te glad
af is. Maar wat zegt u van dat ver
haal van die vader? Zullen wij daar
onze neus niet eens in steken?"
„Nou. om de waarheid te zeggen:
daar voel ik niet zo veel voor. Wij
hebben in de eerste plaats al heel
weinig, om niet te zeggen helemaal
geen houvast ten opzichte van die
man. Maar bovendien: het is een
strafzaak uit een andere gemeente
cn om daar nu friaar op eigen
houtje in te gaan roeren, heeft ook
ziin bezwaren Wij vinden het ook
niet prettig, als anderen zich on-
gevraagd met ónze zaken gaan bc-
i moeien. Afgezien nog van de kans.
dat wij de zaak misschien nrtg zou
den kunnen bederven. Eigenlijk
gezegd, moesten wij de politie daar
i uit dic negorij maar waarschuwen.
Dan kan die zien wat zij er mee
I doet
I Maar daar bleek Bakker niet veel
voor te Voelen.
..Och 'mijnheer, wat voor bezwaar
is er nu eigenliik tegen, dat ik die
j vader eens aanklamo met een of an
der smoesje Tk hoof niet direct mot
1 zwaar geschut te beginnen. Wij
zijn op het ogenblik in deze zaak
I toch aj zo'n beetje aan het avontu-
ren Dat meisje hebben wij toch ook
maar op lef aangehouden. Als u het
dus goed vindt, ga ik met Richard
eens naar die vader om hem to pol
sen. Wie weet.wat er nog uit de bus
komt."
„Nou vooruit dan maar als Je dat
dan zo graag wilt. Vraag dan maar
of Richard meegaat. Eerlijk ge
zegd verwacht ik cr niet veel van!
Wat kun je daar straks nu eigenlijk
uitspelen9 Niks."
Nee, daar hebt u gelijk in. Maar
als wij niks proberen, krijgen wij
zéker niks."
Bakker en zijn collega gingen dus
op stap: het meisje bleef zolang aan
het bureau, Nog geen uur later,
daar waren zij alweer. Aan hun ge
zichten kon ik wel zien, dat de he
ren tevreden waren.
„En?" was mijn vraag.
„Laat-ic fijn zijn mijnheer." be
gon Richard. ..Wij hebben die oude
kerel hier en gaan zometecn de
poet halen
„Als ie me nou 9"
„Ja. dat gelooft u misschien niet."
ging Richard verder ..maar ik zal
het u even in een paar woorden
vertellen. Het is daar bij die vader
al heel vlot verlopen. Vlotter, dan
wij zelf gedacht hadden. Bakker en
ik komen daar; het is in de Albert
Cuyp. boven die croentenhandel.
Wc kennen hem wel; hij had vroe
ger een kruieriitje. Geen kwaad
mannetje: nooit last mee gehad. Hij
gaf ons ook nog wel eens een sein
tje. Wij komen boven en wij zien
direct, dat hii schrikt, nietwaar.
Bakker? Toen dacht ik: nou cr maar
frir bovenop en met de deur in huis
vallen."
'..Wij komen het geld halen, dat u
van uw zoon in bewaring hebt,"
oegon ik meteen. ..En laat ik nu da
delijk raak slaan: die oude was
helemaal, overdonderd."
„Dat heb ik niet meer in huis,"
was zijn antwoord.
„Waar is het dan wel?", gooi ik
cr dadelijk over heen.
„In mijn tuintje aan de Boere-
wetermg."
„Prachtig, kleed jc dan maar
even aan; dan gaan wij het dadelijk
halen."
..En dat waren wij nu van plan,
maar wij wilden u eerst even op
de hdogte brengen."
Nou, dat was al héél glad gegaan.
Echt werk van Richard. Deze gerou
tineerde rot en mensenkenner, die
altijd dadelijk door had wat voor
vlees hij met zijn klanten in de kuip
had. trad steeds tegen hen op op een
manier, die volgens hem op zo'n
moment dc meeste kan? op succes
kon hebben. En nauwelijks had hij
dan ook gezien, dat hij hier een
ban? mannetje voor zich had. of hij
achtte het geraden cr geen doekjes
om te winden Terwijl hii dikwijls
in andere gevallen de onnozele hals.
die men alles kon wijs maken, uit-
hine.
..Dat. hebben jullie hem handig
geflikt." was mijn antwoord. „Mijn
compliment, hoor! Maar kom eens
even hier met die oude baas."
Bakker ging hem halen uit de
wachtkamer.
Ik hoor hier van de rechercheurs,
dat u dat geld van uw zoon in be
waring hebt.** stak ik van wal.
„Vertelt u eens. hoe dat allemaal
precies gegaan Is."
(Wordt vervolgd)
